oops een persoon

Rustig op mensen niveau liep Fred door het bos. Hij wist niet waarom hij hier kwam. Hij was nog niet eerder in het bos geweest. Maar dat kwam omdat hij weg gerend was. Weg van het vampierenleger en weg van Riley. Fred had hem nooit vertrouwd. Gelukkig kon hij ook een stuk rustiger na denken dan de meeste nieuwelingen. Anders had hij het ook waarschijnlijk niet gemerkt. Al hadden nog twee andere er achter gekomen Bree en Diego. Diego had hij eigenlijk niet mee besproken alleen met Bree. Die was ook de enigste die zijn kracht een beetje kon weer houden toen hij er nog niet goed in was. Heel even glimlachte hij bij die herinnering. Al was het niet zo heel lang geleden het leek wel.
Helaas had hij haar niet meer gezien. Net als de rest van het legertje. Hij vond het voor de meeste niet erg natuurlijk alleen van Bree. Hij was wel benieuwd wat hier was gebeurt. In Vancouver had hij op het nieuws gezien dat de moorden in Seatle opeens waren gestopt. Met makkelijk denken had hij als snel door dat iedereen daar niet meer leefde. Waarschijnlijk waren hun dood anders was Bree wel gekomen of achter zijn geur aan. Maar hij had al een maand niet meer van haar gehoord. Hij zuchtte bij die herinnering.

Hij zat zo ver in gedachten dat hij niet echt lette op de omgeving. Pas toen de volle geur in zijn neus kwam merkte hij dat er een reiziger tien meter verder stond. Die was zeker verdwaalt en liep richting Fred om de weg te vragen. Fred zijn donkere ogen gaven de honger aan. Hij kon zich nu niet meer in houden. Toen de mens net iets wou roepen naar Fred stormde hij op hem af. Met een snelle beweging brak hij de nek zodat diegene niet kon gaan gillen. Dorstige beet hij in de nek en dronk alles op. Meestal was hij wel beheerst genoeg om langs mensen te lopen. Maar nu was hij daar te dorstig voor en hij bleef een nieuweling. Al snel had hij de reiziger op en pleurde het lijk weg. Rustig veegde hij het bloed van zijn mond af.

Lilo snoof. Bloed, vampier. Mm, dit kon interessant worden. Ze huppelde naar de zoete geur. Lilo haaste zich niet. Ze verwachte niet dat de vampier snel weg zou zijn. Hij merkte haar zelf niet op toen ze snel de boom inkroop. Tssss, hij was wel onvoorzichtig zeg. Oh, kijk eens aan, het is nog een baby'tje, hij morst. Dacht Lilo even. "Je moet wel een beetje meer orde leren hebben hoor. Bekijk jezelf eens onder het bloed. Wat zal mama niet zeggen als je thuiskomt?" Het was een nieuweling en dus mogelijk dat zijn moeder nog leefde. Maar de kans dat hij zich haar herinnerde was klein. Het was vreemd dat je als vampier alles vergat over je menselijk bestaan, maar je weet wel nog hoe te spreken en lopen en zo. Ze vroeg zich af of de vampier boos zou worden, maar was niet bang dat hij haar iets kon doen als hij dat wou. Lilo was nu eenmaal heel goed in vluchten. afwachtend en nonchalant hing haar been te bengelen.

Fred schrok een beetje van de andere vampier. Snel draaide hij zich om als een reflex en in een verdedigende houding. Er kwam nog net geen gehis tussenzijn tanden door. Dat was het enigste wat hij kon beheerzen tot nu toe. Lichtelijk begonnen zijn krachten al te werken als verdediging. Waardoor hij waarschijnlijk leek te gaan stinken. Hij keek eerst het meisje onderzoekend aan. Duidelijk een vampier maar dat kon je wel raden aan detille benadering. Je zag ook wel dat het meisje zich goed kon inhouden van het bloed dus ze moest wel een stuk ouder zijn dan Fred zelf. Het duurde even voordat hij zich zelf gekalmeerd had om te spreken. Hij maakte altijd eerst zijn hoofd vrij om goed na te denken. ´´Dat heb je in het begin´´. Fred zijn stem klonk rustig en dat was hij ook. Hij kon nu ook zijn krachten minder laten worden. Het afschrikken werd dus ook een stik minder. ´´Kan jij het beter ?´´. Hij wachtte rustig af op welke reactie het meisje nu zou geven.

Lilo glimlachte. Zo, hij reageerde beter dan verwacht. Hij probeerde de boom niet te vellen eb bedreigde haar leven niet. Betere reactie dan dat ze mocht hopen. Toch bleef ze in de boom zitten. Ze hield wel van de afstand die ze daardoor vormde. "Tuurlijk gaat het al beter. Ik heb niet eens veel gesmost toen ik jonger was." Ondanks dat dat een hemle tijd terug was, herinnerde ze het zich nog goed. In haar hele ondode leven heeft ze niet meer dan 3 druppels bloed gemorst. Ze vond vampiers die niet eens goed konden eten niet volwaardig. Maar toch onderschatte ze hem niet. Hij was dan wel nog maar een kind. Hij was een newborn. Heel sterk en snel. Lilo was dan wel zelfverzekerd, maar niet dom. Toch was ze vrij zeker dat ze een geweldadige confrontatie aankan. Ze wist meteen 5 vluchtroutes, en maakte zich dus geen zorgen. "Hoe noem je?" Lilo had wel iets met namen, desondanks, of misschien wel daarom, gebruikte ze vaak een valse naam. Lilo hield er niet van dat vampiers haar naam kenden. Maar ze fluiosterde haar naam vaak in het oor van slachtoffers, alsof ze hen wel vertrouwde. Alsof ze nog een laatste voorrecht kregen in hun leven.

Fred bleef wel rustig staan maar hield wel alles in de gaten. Hij hield alke beweging bij die het meisje deed. Hij geloofde niet echt goed dat het meisje de waarheid sprak. Als nieuweling morste je bijna altijd wel. Maar hij zei er niets van, hij wou niet een gevecht veroorzaken door zo iets stoms. Hij was nog verbaasder door de volgende vraag. De meeste vampieren ,die hij had ontmoet, scheelde niet eel over zijn naam. Snel herstelde hij zich van zijn verbazing. Hij was niet zo bang om zijn naam te geven. Hij had wel eerder zijn krachten zo ver gedaan dat sommige niet eens aan hem konden denken. ´´Fred, is mijn naam´´. Zijn stem was nog steeds rustig en liet niets zien van aarzelingen. Hij aarzelde ook niet en was totaal rustig. Hij keek even naar het meisje. ´´En jouw naam is ?´´. Hij wist dat de kans klein ws dat het meisje hem genoeg vertrouwde om ook haar naam te geven. Maar nooit geschoten is altijd mis vond hij. Toch voor de zekerheid liet hij een klein beetje walging los. Zodat ze niet meteen goed kon aanvallen.

Lilo glimlachte toen hij zijn naam zei. Fred, zo noemde Aiden haar. Ze vroeg zich even af of hij haar echte naam wist, maar toen schoot haar te binnen van wel. Spijtig, ze had liever gehad van niet. Wat er toen gebeurde was vreemd, maar wat het ook was. Fred was zeker de oorzaak. Ze vond het facinerend. Ze wist dat vampieren speciale gaves konden hebben. Lilo vond het vreemd dat hij er zo vroeg al mee uitpakte. Lilo gebruikte het liever als een extra'tje. Een verrasings element. Maarja, hij was een nieuweling. Toch wist ze niet goed wat er precies gebeurde. Hij vroeg haar naam. Ze wou haar verrassing niet laten opvallen en grijnsde. "Namen... Ach, ze worden zo onderschat." Lilo zei dat terwijl ze nonchalant de boom uitsprong. Zou ze een beetje stoefen? Ach, waarom ook niet? Wat had ze te vrezen. Ze tilde haar handen in de lucht, en een felle wind kwam opsteken. Lilo vond het effect niet genoeg. Ook vond ze het feit dat ze de afstand had afgestaan. Dus ze zorgde ervoor dat er een mini ravijn van zo een 50 m diep. Ze keek hem uitdagend aan. Hoeveel kansen heb je om zo iemand jong tegen te komen, iemand die zo makkelijk te verbazen is?

Fred keek verbaast naar het ravijn. Hij had niet verwacht dat hij ook een andere met een ´gave´ tegen zou komen. Hij was nieuw en wist alleen dat hij iets speciaals kon en dat er nog meer vampieren zo iets hadden. Maar hij had niet verwacht dat hij er een zo snel tegen zou komen. Zij was duidelijk sterk en veel ouder. In een gevecht zou hij met zijn kracht nog een beetje voordeel hebben maar dat beteknde niet veel wist hij. Hij overwoog om nu weg te gaan rennen. Maar hij hield niet van weg lopen. Behalve als hij de zaak echt niet vertrouwde. Hij had ook maar een keer weg gelopen maar was daar nog steeds blij mee. Hij wist niet waar de rest was en overwoog dat ze dood waren. Dus was het goed dat hij op tijd weg was. ´´Vind je ? Ik denk eerder dat ze worden overschat.´´ Nog steeds zei Fred allesrusig zonder enige aarzeling. Al had hij nu wel aarzelingenhij liet het niet merken. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Het was nog net geen grijns maar het leek er bijna op. Een naam weten zei niets als je nog niet eens aan iemand kon denken die de naam had. In de hele tijd hdden ze allebij eigenlijk nog geen aanvallende beweging gemaakt. Dat kwam waarschijnlijk door de afstand die het meisje de hele tijd maakte. Hij was wel gewend aan vampieren die dat deden dus vond hij dat niet raar. ´´Wat kan je nu met mijn naam ?´´ Rustig voegde Fred dat er nog aan toe. Rustig haalde hij zijn schouders omhoog als of hij zelf niet het antwoord wist. Wat hij ook niet wist. Hij keek vragend naar het meisje.

Lilo lachte hem bemoedigend toe. Zo, dat was wel mooi. Het wwas leuk om iemand te verrassen. Ze was de eerste in iets voor hem. Ze zou hem bijblijven. En zo had ze het graag. "Goed zo, nadenken. Heel goed. Een naam maakt je opspoorbaar. Makkelijk aanwijsbaar. Maakt een onbekende een kennis. maakt je iemand waar je van kan horen zeggen. Met je naam strooien is niet zo onschuldig als het lijkt." Lilo keek hem aan toen ze op een antwoord wachte. Ze wou niet dat hij wegliep. Misschien een cirkel van vuur rond hen creëren? Neen, dat zou fout overkomen. Ze wou hem niet het gevoel geven dat hij in gevaar was. Ook wou ze haar eigen ontsnappingsroutes niet onnodig beperken. Maar ze wou niet dat hij ging. Omdat ze hzm aankeek, zag ze dat hij haar wel beviel. Best wal maai, zelf voor een vampier. Lilo vond dat het tijd was om te testen hoe hij zou reageren als de afstand weg viel die zij geschapen had. Zou hij er zelf maken? Ze sprong sierlijk over de afgrond zodat ze net voor hem terecht kwam. Ongeveer 30 cm lucht zat tussen hen. Lilo wachte gespannen af op zijn reactie.

Fred luisterde aandachtig naar de uitleg van het meisje. Hij snapte het wel toch kon hij het niet laten om even te lachen. Het was een schaper lachje omdat hij de laatste jaar amper had glachen. Plezier was ook nie het eerste ding op de agenda van een vampier leger. Tenminste je kon het vermaak van sommige wel onderscheiden. Snel stopte Fred weer omdat hij niet de verkeerde indruk wou maken. ´´Ehm ik denk niet dat de meeste vampiers mij snel kunnen op sporen´´. Zijn stem klonk rustig nog steeds maar nu kon je ook een tikje plezier erin horen. Zijn kracht was soms zo sterk dat een vampier niet eens hem kon denken. Al had hij het maar een keer bij Riley gedaan wat toevallig wel zijn leven had gered. Hij kon het altijd opnieuw proberen. Toen het meisje opeens dichterbij sprong kon hij zich nog net inhouden om niet in verdedigende houding tespringen. Dat reflex had hij meestal maar nu probeerdehij het wel een beetje te onderdrukken. Al spande hij zijn spieren wel als reflex. ´´Weet je zeker dat je zo dichtbij wil staan ?´´ De vraag was nu serieus want niemand hield het lang vol dicht bij hem. Zijn krachten begonnen al onbewust te beschermen. Iedereen om hem heen zou nu meestal weg gaan van afschuw. ´´Ik ben benieuwd hoe lang je het vol houd´´. Misschien werkte zijn krachten wel beter op nieuwelingen misschien niet. Hij had niet veel tijd gehad om hier voor het uit te vinden. Nu kon hij het wel uitvinden al vond hij het wel een kleine kans dat het ook zo was.

Lilo werd gewaar dat ze een afkeer kreeg van het wezen. Wel, deze Fred was zeker bijzonder, en de wind kon het gevoel niet doen verdwijnen. Ja, een echt bijzonder iemand. Spijtig dat ze nu net zo een afkeer van hem kreeg, maar haar interesse hield haar daar. "Zeer interesant wat je daar doet. Kant je uitleggen hoe je het doet of is het iets spontaans? En zou je er even mee kunnen stoppen, want aangenaam is het niet. Lilo hoopte dat hij luisterde, want ze vond er maar niets aan. Ze hoopte dat hij ophield voordat de neiging om weg te rennen, of hem in brand te steken, ondragelijk werd. Ze vroeg zich af waarom ze eigelijk altijd wegliep van gevaar, ze had de 4 elementen aan haar zijde, ze hoefde nergens bang voor te zijn. In een eerlijk gevecht zou ze zeker verliezen, maar met haar krachten... Ze had geen reden om bang te zijn, en schrik was ook de drijfveer van het weglopen niet. Ze wist eigelijk niet waarom, ze zal zo geboren zijn zeker.

Fred was onder de indruk van het meisje. Ze kon gewoon zo blijven staan zonder weg te gaan of har blik af te wenden. Fred ademde diep in en uit en probeerde zich te ontspannen. Zodat zijn ´schild´ terug kwam helemaal in zich zelf. Toch bleef een klein beetje toch buiten. Maar daar kon je gewend aan raken al was het op het begin niet al te fijn. ´´Dt is het beste wat ik voor je kan doen. Je kan altijd nog afsand nemen´´ Zijn stem klonk rustig nog steeds. Hij wist niet of het meisje hem dalijk aan zou vallen. Maar hij nam de kans om gewoon te blijven staan. Hij kende nog geen andere met kracht misschien kon zij hem wel helpen. Maar de kans dat het zou gebeuren was wel klein. Hij kende haar naam niet eens. Hij moest even na denken op de vraag. ´´Ehm het gebeurt meestal vanzelf met mijn emoties´´. Fred wist het zelf niet goed of het waar was en dat kon je ook goed horen aan hem. Hij wist alleen dat als hij iemand vertrouwde kon hij het gevoel helemaal weg laten gaan. Of misschien lag het gewoon aan Bree de vorige keer. Hij wist het niet. Met de meeste dingen had hij toch pas een keer meegemaakt. Dat kon je zeker niet van het meisje zeggen. ´´En bij jouw dan ?´´. Hij was nog steeds benieuwd of het meisje er meer over wist dan hij zelf. Smeken om hulp zou hij dan niet doen. Vragen zou hij wel doen. Hij kon toch het best vragen aan iemand wat over het vampier zijn. Riley had toch er alleen maar over gelogen en dat kwam blijkbaar niet goed uit voor de rest.

Ja, ze had het meoten weten. In de drang om meer over zijn kracht te weten te komen, was ze vergeten dat hij een newborn was, en dus amper iets over zichzelf wist. Spijtig, zeer spijtig. Hij had iets zeer interesants. Maar wat hij zei had wel logica, veel krachten liepen parallel met de gevoelens. Wel, op het begin was het ook zo, en dat was niet echt handig. Als ik boos werd begon het hard te waaien en begonnen er dingen te branden enzo, ik had er niet echt controle over. Nu gebeurt het enkel als ik het wil, en dan zeer vlot. Vroeger werkte het niet als ik het nut er niet van zag. Zoals een hert dat voorbij liep te laten branden, het lukte me niet, want het wezen had me niets misdaan. Nu zou ik zelf mijn beste vriend kunnen fikken. Of in een ravijn laten vallen, of laten overspoelen door een plotse nieuwe rivier of zo... Lilo hoopte dat ze hem niet te bang maakte met haar verhaal, ze wou hem enkel helpen.

Opgelucht hield Fred adem. Het werd dus beter gelukkig. Dan kon hij tenminste later normaal met vampiers en mensen om gaan. Dan zou hij ook meteen niet meer op straat opvallen.´´Gellukig wordt het beter. Ik kan het nog niet in controle houden zoals je al ziet. Maar ik heb ook niet veel tijd gehad om het te gaan oefenen.´´ Hij was zo opgelucht dat hij het gevaarlijke deel een beetje negeerde. Dat het meisje hem zo kon verbranden kwam ook niet bij hem op. Hij was alleen benieuwd wat het meisje nog meer wist over ´gaves´. Maar de kans dat ij dat ook zou vertelle was klein. Hij was gemaakt in een wereld waar je niemand in kon vertrouwen. Hij vertrouwde ook niemand snel meer. Zeker niet de eerste de beste vampier die hij tegen kwam. ´´Je hebt er zeker lang over gedaan om het goed te oefenen. Je weet er dus ook veel van´´. Het klonk een beetje als een vraag en dat was het ook voor Fred. Hij was wel benieuwd wat hij kon leren van het meisje. Je wist maar nooit wat onwaarschijnlijk leek kon altijd gebeuren. Maar hij stelde het niet meteen dwingend omdat hij het ook niet zo graag wilde weten dat het zijn leven kon kosten. Hij moest maar afwachten op de reactie van het meisje.

Ze genoot van zijn aandacht. Ze vond het leuk om interesant te zijn. Nu had ze een beetje macht. Zij wist iets dat hij wou weten... En het lag in haat handen of ze het zou zeggen. maar ze was een brave vampier. En brave vampiers delen hun kennis. "Ik weet er wel wat van, ik heb al 500 jaar gehad om erover te leren... Wat wil je dan weten?" Een duidelijke en directe vraag, als hij een acht atwoord gaf was het spel pas echt begonnen. Lilo hield ervan om spelletjes te spelen, maar ze speelde di nooit lang, want ze wou niet dat ze zouden vervelen. Ook was hij niet de enige die kennis kon winnen. Zijn gave was uiterst interesant. Zelf zou ze ook kunnen bijleren. En dat was precies wat ze wou. Ze wou dat ze wist wat ze kon verwachten, ook al lag het bij elke vampier anders. Kennis was een goede verdediging. En zo liet ze zich ook niet te snel van haar stuk brengen.

Fred was een beetje verbaasd dat het misje mee instemde. Ze deed de hele tijd afstandig wat Fred goed snapte. Hij was zelf rustig genoeg om neit zijn wantrouwen te laten zien. Zijn gezicht verscheen een aardige glimlach op. Hij zou nu vragen kunnen stellen en de kans was dat er ook antwoorden op kwamen. ´´Zijn er meer met dezelfde gave ? Wat voor soort gaves zijn er ? Waarom heb ik deze gave ?´´ Ook al was het een zee van vragen Fred wist het nog steeds rustig te zeggen. Zonder dat hij de vraag snel achter elkaar af raffelde. Hij dacht er wel na bij de vragen. Hij had wel gehoord van een gedachtenlezer, toekomst kijker en een gevoelens veranderaar. Het meisje was duidelijk een element stuurder. Maar dat was ook alles wat hij wist. Dat gold ook een beetje voor de vampier wereld. Misschien kon hij daar later wel iets over vragen. Nu pas bedacht Fred om naar de kleur van de ogen te kijken. Toen hij zag dat ze rood waren was hij wel opgelucht. Niet omdat het dan leek of ze geen honger had. Maar ze hoorde niet bij de familie die hij eigenlijk moest doden. Daarvoor ws hij gemaakt maar had hij niet gedaan. Misschien als hij hun tegen zou komen zou hij er achter komen wat er met bree was gedaan. Maar dat had allemaal geen invloed op nu. Hij moest maar wachte tot het meisje antwoord zou geven op zijn vragen.

Lilo glimlachte, het was geen vragenstroom, maar het scheelde niet veel."Van dezelfde gaves heb ik nog niet gehoord. Elke vampier is anders en hun kunnen dus ook. De soorten varanderen tot het ondenkbare. Ik ken iemand die het weer kan controleren, ik heb al wat gedachtenlezers gehoord, dus in dat opzcht zijn ze hetzelfde. Maar het werkt altijd anders. Ik heb iemand gekent die met plasma bollen kan gooien. Gho zowat alles bestaat. Er is ook geen vaste reden waarom je die hebt, of toch niets aanduidbaar. maar ik zou lieveer geen gave hebben dan de jouwe." Lilo vermoede dat dit antwoord, enkel meer vragen zou oproepen. Tijdens het antwoorden cirkelde ze rond hem heen als een gier rond haar prooi. Ze deed het niet eens bewust. Maar ze stopte niet toen ze doorhad.

Fred moest even lachen om het laatste wat het meisje zei. Het was een best sterke kracht maar niet al te leuk om te hebben. Daar ahd ze helemaal gelijk in. Maar Fred kon niet zelf kiezen welke kracht hij wou dus was hij er wel tevreden mee. Er waren genoeg vampieren die helemaal niets hadden. En later als hij het misschien helemaal onder controle had dan was het toch wel heel bruikbaar bedacht Fred. Het rond cirkelen vond hij niet al te fijn. Meteen begon zijn krachten daarom ook weer te erken. Niet zo krachtig als hij het expres deed. Maar lichteelijke afschuw die de meeste naar achteren duwde. Hij had het zelf nog niet eens door dat hij het deed. ´´Wie zijn die politie vampiers in zwarte kleren ?´´. Zin stem klonk opeens zeer serieus al klonk die vraag raar. Hij had van Bree van ze gehoord maar zelf niet gezien. Hij was wel benieuwd of het meisje ze kende. ´´En weet je toevallig een groep vampiers in de buurt met gele ogen ?´´ Nog steeds kon je goed horen dat hij serieus was. Hij wou de groep vragen met wat er met Bree was gebeurt. Tenminste als ze hem niet eerst doden. Toen hij de vragen stelde werd hij ook kalmer en meer gefocust. Zijn kracht werd daarom ook wat minder. Tot het normale niveau waar je even door moest bijten.

(sorry ik heb geen inspiratie)

Hij lachte even, maar toen versterkte hij zijn kracht. Lilo trok haar neus op van afschuw. Waarom deed hij dat toch? Ze zette zich 5 passen naar achter. Even overwoog ze weg te lopen. Ze had hier niets te zoeken of te verliezen. En graag was ze niet in zijn buurt. Ja, weglopen was een slimme keuze. Ze zou snel antwoorden op deze vragen, en dan weggaan, want ze vond er maar niets aan. Al had ze hem graag leren kennen. Al had ze hem graag meer over zijn kracht zien leren. Ze vond er maar niets aan. "Die politie waarover je spreekt is de Volturi, ik heb ze nog niet in levende lijve gezien, en dat is waarom ik nog steeds leef. En die geel ogen... Ow dat zijn dan de dierendrinkers. Ik heb van ze gehoord maar vrees dat ze weg zijn..." Van dat laatste was ze neit 100% zeker, maar ze had wel dingen opgevangen dat dat het geval was. Ze vond haar besluit om te vertrekken maar niets. Zijn kracht was weer afgenomen en hij leek haar echt aardig maar... Hij zou haar toch moeten overtuigen hoor.

Fred zag dat het meisje naar achteren ging. ´Shit deed ik het weer met mijn krachten´ dacht Fred. Hij was er nooit blij mee als hij ze niet goed onder controle hield. Even fronste hij op het antwoord. De gele ogen kwamen van dierenbloed. Best slim bedacht Fred omdat hij ook overwoog naar alternatieven. Al zou dat de komende tijd echt niet lukken verwachte hij. Maar Riley had gezegd dat het door de ouderdom kwam. Zeker weer iets waar hij over gelogen had. Da zou niet de eerste leugen zijn en hopelijk wel de laatste. Maar waarom moesten zij hen dan aanvallen. Ze hadden niets gedaan bedacht Fred. Hij zat diep in gedachten vrzonken en luet dat ook merken aan het meisje. Hij snate ook niet geod dat ze het zo lang bij hem vol hield. Opeens bedacht hij het iets wat Bree had gezegd. Het was dus een vampierleger die voor niets vampiers moesten uit roeien. Plotseling besefte hij dat hij bozer werd hoe verder hij na dacht. Waarschijnlijk begonnen ook zijn krachten meer te werken. Toen hij besefte dat het meisje er nog stond wou hij nog een vraag stellen. ´´Wat is de straf als je een vampierleger maakt´´. Dit keer kon je in zijn stem goed horen dat hij boos was en dat hij het een belangrijke vraag was. Hij zou haar misschien achtervolgen tot hij een antwoord kreeg. Hij hoopte dat zíj gewoon gestorven was bij de aanval.

Hij klonk boos. Lilo werd bang. Maar snel hervond ze haar zelfvertrouwen. Bang van een nieuweling? Ach kom nou. Ze tekende een cirkel in de lucht, en een cirkel van vuur verscheen rond Fred. Ze wou niet dat hij zich ging inbeelden dat hij de situatie in handen had. "Ik begrijp dat je antwoorden wilt, ik begrijp het belang van je vragen. Maar ik heb je nog niets misdaan, dus je hebt geen recht om te kijken alsof je een staak door mijn hart wilt boren." Lilo keek hem aan met een jufrouw blik. Hij kon gemakkelijk uit de kring springen zonder een wondje te hebben. Maar ze hoopte dat hij slimmer was dan dat, want dat zou ze hem gewoon in brand steken. Geen 2de kansen. "Een vampierenleger is een zware misdaad. Dus dat is niet moeilijk te raden toch? Uitroeiïng tot de laatste vampier. Als je er in een zit, raad ik je aann om weg te lopen en het nooit tegen iemand te zeggen dat je er in hebt gezeten. Met je kracht is er kans dat je levend gehouden word, maar ook dat er verhalen gaan rondzwerven. En de volturi kent geen genade"

Al was Fred boos hij sprong niet uit de cirkel. Misschien insinct misschien niet hij wist het niet. Toen hij het antwoord op de vraag hoorde voelde hij drie dingen. Ten eerste was hij blij. Waarschijnlijk had zijn schepper en Riley het dus niet overleeft. Met alles wat ze hem hadden aangedaan vond hij het leuke gedachten dat ze verschroeid waren. Er kwam een grijns even op zijn mond. Maar al snel verdween hij weer omdat dat ook betekende dat Bree dood was. Ze as naar Diego gaan zoeken maar waarschijnlijk was ze vermoord. De enigste vampier die hij vertrouwde was dood. Zijn gezicht vertrok van grijns naar verdrietig. Al had hij het verwacht dan kwam het nog hard aan. Maar er kwam nog een gevoel naar boven. Een gevoel die hij in dit leven nog niet echt had gehad. Angst. Dat betekende dat hij dood moest. Wat had hij gedaan. Hij had het nooit moeten vragen aan het meisje. Ze zou vast snappen dat hij ook bij eentje hoorde. Zijn spieren spande meteen bij de gedachten van het gevaar. Zijn krachten begonnen onbewust te werken. Al onderdrukte Fred het omdat hij nu weer helder na dacht. ''Ga je me nu aan vallen of niet''. Zijn stem klonk emotieloos en droog. Hij kon toch niets aan het antwoord doen alleen zich zelf verdedigen. Zijn krachten gebruiken natuurlijk en misschien kon hij dan nog wel ontsnappen voordat ze hem in de fik had gezet.

Lilo fronste. "Geef mij eens 1 goede reden waarom ik je dood zou willen? Ik zou je ten eerste niet aanvallen, je zou gewoon beginnen branden. Wat je ook denkt, snel genoeg weggeraken lukt je niet. Maar ik heb er totaal geen reden toe." Waarom zou ze deze vampier vermoorde, buiten het feit dat hij zijn kracht niet kan controleren en ze daardoor liever wat afstand bewaarde had ze niets tegen hem. Hij leek haar best aardig. Ze wou hem niet dood, had ze dan iets gezegt dat dat deed uitschijnen? Misschien de vuurcirkel...

Fred fronste ook. Het meisje hda hij slimmer ingeschat of het maakte haar niet uit. Iedergevaal zou hij er niet meer naar vragen. Hij wist nu wel beter. ''Als jij er geen hebt dan ga ik er geen verzinnen voor je''. Zijn stem was weer rustig geworden en zijn gezicht straalde dat ook uit. Hij moest zich kalm houden anders kon hij izhc niet meer inhouden. Hij keek naar het meisje. Ook al had ze eerst heel verdedigend gereageert ze leek nu wel aardig voor hem. Hier was Fred wel verbaast over. ''Jaag jij in dit gebied of woon je hier'' vroeg Fred opeens aardig. Hij had gehoord van Effy dat er meer vampiers hier woonden. Zou dit meisje er een van zijn of had hij het gewoon helemaal mis. Hij keek nieuschierig naar het meisje. Hij wist nog steeds haar naam niet maar nu was niet het beste moment dat hij het vroeg bedacht Fred.

Lilo glimlachte en het vuur doofde. Hij was rustig en dus geen gevaar. Tuurlijk zou hij er geen verzinnen, dat was logisch, maar ze had er echt geen reden toe. Zolang hij geen van haar vrienden vermoord mocht hij zelf Aro himself vermoorden van haar, het was haar een zorg. "Wel, ik ga hier zelf al naar school, maar een huis heb ik nog niet. Ik ben van plan om er een te bouwen met een vriendin en mijn zoon..." Ze zweeg abrupt. Misschien was het niet het beste plan om meteen zoveel vrij te geven. Een vampier met een zoon was al vreemd genoeg. Maar Freddy was een weerwolf. Ze wist zelf niet van zijn bestaan af voor zo'n 540 jaar. En nu had ze het meteen al redelijk dik met hem, al was ze in het algemeen helemaal niet voor weerwolven.

Fred voelde het vuur om zich heen doven en meteen werd hij meer ontspannender. Zijn krachten namen daardoor ook meteen terug. Hij luisterde daarna aandachtig naar haar. Bij het wordt zoon fronste hij. Dat betekende waarschijnlijk ook dat haar zoon geen mens was. Was hij dan ook een vampier ? of iets anders ? Fred besloot er niet verder na te vragen. Hij kende hem niet en behalve als hij hem gaat aanvallen maakt het hem niets uit. ''klinkt leuk''. Zijn stem liet dit keer geen emotie zien omdat hij het half meende. Het was wel gezellig om met iemand in huis te zitten. Maar zou hij niet snel iemand meer vertellen. ''Mag ik nu je naam weten'' vroeg Fred maar nog een keer. Hij was klaar met zijn vragen behalve deze dan. Misschien zou ze het nog niet geven misschien wel. Hij wist toch niet zeker of hij hier bleef.