The time that I've got to know the truth of this world

''Hoelaat is het?'' vroeg Lucy wat duf tegen Brit. Brit keek met een opgewekt hoofd naar de klok. ''Ow pas 2 uur.'' Zij ze droogjes tegen haar en schonk nog cocktail in. In een flits was Lucy wakker ''WAT?!! 2 uur al ik moet echt gaan. En ze stond snel op en begon te haasten. ''En sinds wanneer moet jij om 2 uur al thuis zijn ik bedoel je ma of je oma zouden het niet merken je bent hier altijd zo laat.'' Zij Brit een tikie verbaasd. ''Ik moet morgen solliciteren. En moet er om 8 uur al zijn. Ik heb de baan echt nodig dan ben ik te minste niet meer afhankelijk van me ma!'' Zij ze al zoekend naar haar pumps. Ze gooide alle kussens en de vuile kleding van Brit opzij. Daar lag één van haar zwarte pumps maar waar was de ander. Op de achtergrond hoorde ze Brit schateren van het lagen. ''Wat nu weer!'' Snauwde Lucy naar Brit. ''Nou! je hoeft niet ineens zo serieus te zijn!'' Zij Brit beledigt. Lucy rolde met haar ogen dit was weer eens typisch, ze zou maar even langs gaan maar uiteindelijk kwam de drank te voorschijn en werd het te gezellig om ineens weg te gaan. ''Nee! hé!'' Zij Lucy chagrijnig toen ze Max de hond van Brit met haar schoen zag slepen. Snel pakte ze het af en bekeek het even kritisch. Er was niet mis mee gelukkig dus kon ze snel gaan. ''Ik kom morgen nog wel na het gesprek!.'' Riep ze toen ze zich naar beneden haasten. Ze rukte de deur open met groten ogen bleef ze staan. ''En nu dat ook nog.'' Ze zag dat het erg hard regende. Even keek ze om zich heen en met een beetje geluk was er een paraplu bij de hand. Snel vouwden ze hem open en deed de deur zachtjes achter haar dicht. Ze was pas net de tuin uit toen Brit's kamerraam open ging en ze wat naar buiten schreeuwde. ''SMS me als je goed en veilig thuis bent oké?'' Een kleine grijs verscheen op Lucy's gezicht. Ze was dus nog niet zo dronken dat zij ze dan nooit. ''Ja ja doen ik bye!'' En ze draaide zich weer om om snel verder te lopen.

Ze moest nog een stuk door het bos wilde ze naar haar huis komen. Ze vond het niet erg, ze liep liever door het bos dan door het dorp. Atans ze hield er van door het bos te lopen. Sinds die avond met dat meisje en die paar jongens wilde ze er voor het eerst 's avonds liever niet meer komen. Die avond was zo raar dat ze het nog eigenlijk nog steeds niet gelooft. Dat meisje veranderde gewoon in een wolf voor haar neus. Zo iets bestaat toch niet. Ze had vast te veel gedronken dat ze ze het verbeelde. Licht schudden ze haar hoofd toen ze merkte dat ze een zij straatje in moest om sneller thuis te zijn. Even twijfelde ze maar, liep er toch door heen. Gelukkig was er niemand dus hoefde ze zich ook geen zorgen te maken. Even kneep ze haar ogen samen om te kijken waar ze uit kwam. Zo als ze al dacht bij de hoofd weg van Forks. Nu zou het nog een 20 minuten lopen zijn voordat ze thuis was. Een beetje ongeduldig wachten ze voor dat de auto's die van de kroeg af kwamen voorbij waren. Ze was niet de enigste die wachten er stonden meer mensen maar, veel aandacht ging er niet naar. Met haar ogen neer gedaald liep ze naar de overkant. Al stopte ze abrupt midden op de weg. Niet wetend dat het erg gevaarlijk was wat ze deed. Een oudere vrouw botste tegen haar op waardoor ze iets uit haar gedachten kwam maar ze verzetten geen stap. De mensen die langs haar kwamen keken haar raar aan waarom ze niet door liep.

[ Fred and Lucy only ]

Rustig liep Fred over de grote hoofdweg. Hij had pas gedronken dus iemand aanvallen zou hij niet snel doen. Dan kon hij ook rustig met de mensen mee lopen. De meeste vampieren die kende zouden liever over de daken springen ,als ninja´s , maar hij niet. Hij vond deze rustige pas wel fijn. Al liepen de meeste mensen toch een halve meter om hem heen. Hij had wel lange kleren aan en een donkere bril zodat het niet opviel. Maar zijn kracht hielp ook fijn mee. Hij zuchte even omdat hij wist dat hij het nog niet helemaal onder controle had. Hij stopte in een schaduw van een gebouw en keek om hem heen. Zijn scherpe ogen zagen verschillende mensen. Ver weg bij de kroeg de dronkaards ,die hadden zo vies zuur bloed vond Fred. De mensen die meter om hem heen liepen en snel naar huis gingen. En een paar mensen zaten over te steken. Bij het laatste bleef zijn blik hangen. Een meisje stopte z maar midden op de weg. Fred kende het meisje niet maar het leek wel of ze niet de ontdekking van de eeuw had gemaakt. Die ze zelf liever niet geloofde. Rustig bleef hij kijken terwijl hij wist dat hij eigenlijk weg moest gaan. Als er een auto met een dronken persoon snel door reed zou het meisje er zeker onder raken. Een groot bloedbad wordt het dan voor hem. Hij had wel net gedronken maar hij was nog te jong om zich bij zo iets in te houden. Toch kon hij zijn benen niet verzetten om weg te gaan. Hij bleef maar kijken naar het meisje en hoopte dat ze snel weer verder ging lopen.

(sorry hij is kort ik had niet veel inspiratsie)

Met een verwarde blik zetten ze langzaam haar stappen voort. Ze zuchtte diep en maakte haar hoofd leeg. Er kwamen wat auto's aan maar ze zou aan de overkant zijn als ze langs kwamen. Ze had geluk dat ze het nu merkte en niet later. Al lopend naar de overkant vouwde ze de paraplu dicht en schudden hem licht uit. Ze zetten haar voeten op de stoep rand en stopte weer met lopen. Ze kon langs de kroeg lopen en langs de overdronken mensen of een langer stuk door het bos. Een beetje azelend liep ze toch maar richting het bos. Ze wilde niet weer van die gozers tegen komen die zouden alleen maar gaan kloten. Ze ritste haar jas om hoog en verstopte een deel van haar gezicht er in. Haar lichte ogen keeken strak naar voren. Ze probeerde alle geluiden van buiten af uit te sluiten en zo snel mogelijk naar huis. Ze woonde zelf aan de rand van het bos dus zo ver was het niet. Haar gedachtens gingen naar het meer waar zij en haar vader vaak waren. Zou ze er nog even een blik werpen of echt gelijk door. Ze had nog nooit zo veel keuzes gemaakt om te lopen. twee seconden maar en dan ga ik echt en ze liep wat verder het bos in. Ze was erg blij dat ze het bos zo goed kende en dus een zaklamp niet echt nodig had. Ze schoof wat takken op zij en zag daar het kleine meertje waarvan het water in het maanlicht schitterden. Een kleine grijs verscheen maar, was al snel verdwenen toen ze iets hoorde bewegen achter haar. Ze hoopte zo dat het het meisje van die nacht niet was. Rustig bleef ze staan en probeerde zich zo rustig mogelijk te houden.

[mijne is nou ook ineens weg -.-']

Opgelucht haalde Fred weer adem toen het meisje gewoon verder liep. Geen bloed hd gevloeid dus hij had ook geen drang om aan te vallen. Na even te blijven staan liep hij weer verder naar het bos. Het was niet slim om bij al die mensen in de buurt te blijven vond hij zelf. Al bleven de mensen eerder uit de buurt bij hem. Toen hij ver genoeg weg was van de lantaarns deed hij de dokere zonnebril af. Het was een irritant ding vond Fred en als hij nie nodig was dan zette hij hem ook niet op. Hier zou niemand hem toch zien. Mensen hadden daar te slechte ogen voor. Vaag herinnerde hij zich de tijd voor de verandering. De herinneringen zag hij vaag door een soort modderbril. Hij snapte daarom dat mensen nog niets van vampiers wisten. Fred zuchte diep terwijl hij het laatste koppel ,die stiekem naar de bosjes ging, voorbij liep. Nu zou hij waarschijnlijk bijna niemand tegen komen. Pas toen hij een paar meter verder was rook hij een bekende geur. De geur van het meisje dat net ook bij de weg stond. Nu pas rook Fred de geur goed omdat hij net zijn adem in hield. Zijn keel brande gelukkig niet. Hij teste maar zijn geluk en volgde het spoor die de geur achter liet. Het was nog vers dus het meisje was niet ver weg. Al snel zag hij het meisje. Een mens kon niet van die astand hem zien maar vampiers wel. Rustig liep hij verder naar het meisje. Onderweg zag hij ook dat er een meer was. Dat moest hij onthouden bedacht Fred. Toen het meisje bij het meer bleef staan liep Fred rustig door. Hij hoorde wel aan de hartslag dat het meisje gespannen was. Had ze hem gehoord ? Of verwachte ze al iets ergs ? Fred wist de antwoorden nog niet van die vragen. Maar misschien kwam hij er dalijk wel achter. Hij bleef een paar meter achter het meisje stil staan en bekeek haar goed.