Lonely in the world

Een grote wolf met zwart-witte spikkels rende door het bos. Ze had, ondanks dat ze in een wolf was veranderd, een zoete geur. Ze vond het wel fijn dat ze een zoete geur al van zichzelf had. Ze keek op. De bomen werden langzaam groter, dreigender. Ze was al diep in het bos. Ze had in haar bek haar kleren hangen, die ze die dag aangedaan had. Gelukkig waren die makkelijk om uit te doen. Het wolf zijn was heerlijk, alleen was het verschrikkelijke nadeel dat je je kleren uit moest trekken en dat je dus werkelijk poedelnaakt was als je weer terug naar eens mens veranderde, maar voor de rest was het wolf zijn wel heerlijk. Je kon door de bossen rennen wanneer je wou, maar je moest wel opletten voor vampiers. Flower vond ze maar stinken. Ze keek op. Een schaduw viel over haar heen. Zou ze veranderen in een mens of wolf blijven? Ze wist het niet zeker. Hier scheen wel de zon door het bladerdek. Ze sprong in de struiken, dacht erg aan twee benen en was even later weer mens. Ze was een zeventienjarig meisje met zwarte haren, die tot op haar schouders kwamen. Ze hoorde soms van mensen dat ze er schattig uitzag, maar Flower zelf was daar zeer verlegen over. Ze zuchtte even. Ze ging liggen. De zon scheen op haar gezicht. Haar goed verzorgde haar glansde daardoor. Ze keek op naar de zon en kneep haar ogen toen stijf dicht. In de zon kijken was nu niet bepaald het slimste wat je kon doen. Ze gaapte even, had deze niet kunnen onderdrukken. Ze was vergeten haar kleren aan te doen. Hoe kun je nu in godsnaam vergeten je kleren aan te doen? Ze rende gauw, met een rood hoofd, naar de struiken, zag haar kleren liggen, een spijkerrokje en een wit topje en schoot daar gauw weer in. Ze grijnsde. Dat was ze al een paar keer vergeten, haar kleren aan te doen. Ze ging weer terug liggen. Het was beklemmend warm, maar op de een of andere manier was dit ook wel fijn. Ze sloot haar ogen en genoot van de stilte en de rust.

(

Spoiler:

Flower als wolf)

Alleen Paul

Takjes knakten èèn voor èèn onder zijn voeten. Voor de zoveelste keer wandelde Paul kriskras door het bos, zijn thuis. Nooit volgde hij een pad, daar was meer kans dat hij iemand tegen kwam. Opzich was dat niet echt zijn grootste probleem. Zijn grootste probleem waren de vampieren. Waarom? Hij wist het zelf niet echt. Waarschijnlijk kwam het door de verhalen die hem waren verteld. De geschiedenis. Geritsel, links van hem, deed hem ontwaken uit zijn gedachten. Hij hielt stil en keek alert naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Toen sprong er een grijse haas uit de bosjes. Een geërgerde zucht verliet zijn keel. Stomme beesten schoot er even door zijn hoofd. Daarna liep hij verder, ietsjes sneller dan daarnet. Eigenlijk had hij wel zin in een stukje rennen, dat zou hij vanavond wel doen, als de mensen in hun huis waren. Bij die gedachten trokken zijn mondhoeken op tot een zwakke glimlach. Dat was lang geleden, dat hij had geglimlacht. De laaste keer was dat hij een vampier had aangevallen, en met weinig moeite had gewonnen. Kort keek hij naar de lucht en hielt weer stil. Hij snoof nog eens de lucht van het bos op. Dat kon hij wel 100 x herhalen, en het steeds heerlijk vinden. Ondanks dat er geur van de vampieren bij zat. Daarna begon hij weer te lopen. Ietsjes later kwam hij bij een plek, met veel zon en een meisje. Zijn ogen keken haar onderzoekend aan. Geen vampier, dat kon hij zo zien. Hij vond dat hij wel even gedag kon zeggen. ,,Hee.." Zegt hij dan, neutraal.

De stilte was heerlijk. Het gaf een rustgevend gevoel. Flower schrok zich dan ook bijna dood toen opeens een stem klonk. Het was een zachte jongensstem. Flower keek op. Een gigantische schrok ging door haar heen en ze haalde haar wenkbrauwen beiden op, van de schrok. Een gevoel sprong in haar op waar ze nog niet mee bekend was en ze keek naar de jongen. Ze slikte even. Wat was er aan de hand? Ze voelde heel haar lichaam jeuken en merkte de warmte vanaf hier aan de jongen al op. Dat betekende dat hij van hetzelfde soort was als zij. Ze vond dat het nu wel tijd was om iets te zeggen. 'Hé,' zei Flower zachtjes, met een rustige glimlach. Ze keek hem aan. Ze slikte even. Wat was er met haar aan de hand? Ze wist het wel, maar ze wou er even niet over nadenken, aangezien ze dacht dat het niet eens bestond. 'Ik ben Flower,' zei het meisje zachtjes, terwijl ze verlegen naar de grond keek. Ze keek toen weer naar de jongen. Hij had zwart haar en een mooi lijf. Hij had een gespierd lijf, mocht ze eerlijk zijn. Ja, hij was zeker een wolf, dat kon ze gewoon zien aan hem. De geur was niet zoet, nou ja, als je haar eigen geur dan niet meetelde. Haar geur was bloemachtig en die van hem was meer wat scherper, een echte mannengeur. Zweet, maar ook als een soort bedwelmde parfum. Flower slikte even, om haar gevoelens beter onder controle te krijgen. Ze wist wat ze had, alleen dacht ze dat het niet bestond en dat de legendes dus onzin waren, wat dat met liefde betrof. Ja, nu had ze het in haar gedachten al half verraden, maar gelukkig konden wolven geen gedachten lezen, alleen als je getransformeerd was en dat was ze nu niet. En nu moest ze echt eens wat rustiger gaan doen, anders zou ze dadelijk blunderen. Dit voelde als een harde scheet in de kerk, zo erg schaamde Flower zich voor hoe ze er als een malloot bij zat. Ze keek de jongen alleen maar met een glimlach aan, kon niks anders bedenken. 'Klopt het dat je een wolf bent?' vroeg ze voorzichitg. Oh ja, Flower, klap klap, super.

Kalm bleef Paul haar aankijken. Ze was duidelijk geschrokken van zijn komst. En eerlijk gezegt was dat een verassing voor hem en hij hielt niet zo van verassingen. Misschien had hij iets eerder moeten laten duidelijk maken dat hij in de buurt was. Lichtjes leunde hij tegen de boom die naast hem stond. Weer gleed zijn blik onderzoekend over het meisje. Ze droeg een zoete geur bij d'r. Een geur van bloemen. Toen stelde ze zich voor. Flower. Een mooie, toch aparte en passende naam. Voorzichtig zette Paul een stapje naar voren, zodta hij iets meer in het zonlicht kwam te staan. ,,Paul.. Aangenaam." Dat laatste zei hij ietsjes zachter. 'Klopt het dat je een wolf bent?' Hij trok een wenkbrauw op. Zoiets had hij nog nooit gehoort. Nouja zo "openbaar" dan. Snel gleed zijn blik langs de bomen. Niks te zien en hij hoorde, of rook verder niks. Niks bijzonders dan. Hij kon dus best antwoord geven. ,,Ja.." Even was hij stil. oen vroeg hij zacht: ,,Jij ook, of niet?"





[1000 maal sorry voor deze flut post..Mijn inspiratie is weggelopen, voor vandaag.]

Paul, Paul, Paul Steeds opnieuw drong de naam van de jongen opnieuw in haar hoofd. Flower probeerde het te negeren, grijnsde en knikte toen. 'Ja. Ook,' zei ze, terwijl ze Paul met vrolijk fonkelende ogen aankeek. Waarom praatte hij zo zacht? Wou hij soms niet dat iemand hem hoorde? Flower besloot het maar te laten voor wat het was en sloeg haar ogen verlegen neer. Ze had net een inprent op hem geplaatst en ze zat hier zo rustig. Wie vertelde nu ook van zijn inprent bij de eerste ontmoeting? Een beetje opgelaten keek Flower Paul aan. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Hij had echt een knap lichaam. Hij had zwarte haren en een gespierd bovenlijf. Flower kon een zucht nog net onderdrukken. Hij was knap. Tè knap voor haar. Flower keek hem nu wat rustiger aan, terwijl ze een vraag probeerde te bedenken. Zou hij nog naar school gaan? 'Forks High School, ken je dat?' vroeg ze, terwijl ze hem vrolijk aankeek. Een van haar eigen, soms storende eigenschappen: ze was altijd vrolijk. Alleen in de situaties dat ze boos of verbaas moest zijn, dan trok ze een andere blik, maar voor de rest was ze wel altijd vrolijk. Ze keek Paul aan. Ze haalde zachtjes adem door haar neus. Zijn geur waaide met de wind mee. Hij rook naar bos en nattigheid, maar het was een aangename geur. En ook naar een soort hangende geur dat alle mannen wel hadden, niet zweet, maar een andere geur, dat niet te verklaren viel. Veel mannen hadden die geur. En als je in de stad ging, dan rook je die geur echt hartstikke hard, maar dan was er met parfum gewerkt en dat was deze keer niet. Misschien gewoon zijn eigen geur? Zij had ook een eigen geur, wist ze van zichzelf en die rook naar bloemetjes. Waarschijnlijk dat iemand dat al geroken had bij haar geboorte en haar daarom die naam had gegeven. Flower probeerde er niet veel meer aan te denken. Het zou typisch haar zijn dat Paul iets zei en dat zij het dan niet hoorde omdat ze te veel in gedachte was. Ze richtte haar blik en concentratie op Paul.

- Geen probleem! -

Flower was dus ook een wolf, geen wonder eigenlijk, want ze rook heerlijk. En hij kende geen enkele mens, of vampier, die naar bloemen rook. Haar geur was dus gewoon een soort genot voor zijn neus. Met een scheef grijnsje keek Paul naar haar. Ze was duidelijk een vrolijke meid. Plots begon ze over een school, Forks High School, of hij dat kende. Natuurlijk heeft hij er wel wat over gehoort, maar hij was er nog nooit geweest en dat was hij ook niet van plan. Hij was achttien, dus oud genoeg om niet meer naar school te hoeven. En als iets niet hoefde bij hem, dan hoefde het ook niet. Nouja, alleen als het om school, studie's en zo gingen. ,,Ja, ik heb er wel wat over gehoort..." Terwijl hij dat vroeg, probeerde hij in te schatten hoe oud ze was. Zestien, zeventien, rond die leeftijd, schatte hij. Dus waarschijnlijk ging ze wel naar school. ,,Zit jij daar op?" Paul keek haar met een vriendelijke glimlach aan, waarna hij nog een klein stapje in haar richting zette. ,,Vind je het erg als ik even bij je kom zitten?" Dan zou het praten makkelijker gaan en keek hij niet zo op haar neer. Ergens diep binnen in hem vond hij dat vervelend, het leek net of je dan... Dominant was. In de roedel vond hij dat niet erg, ze waren alleen met mannen. Leah telde hij niet mee, die was grotendeels in het huisje bezig. Even staarde Paul naar de grond en toen gleede zijn blik weer naar Flower.

Het bloed steeg naar haar hoofd toen Paul meldde dat hij er wel wat over gehoord had. Dat betekende dus dat hij er niet op zat. Ze knikte met een rood hoofd toen hij vroeg of ze erop zat. Ze kuchte even, waarmee ze ook gelijk zorgde dat de kleur weg was. Soms kreeg ze echt op de meest vervelende momenten een rood hoofd. Ze schudde vrolijk haar hoofd bij Pauls vraag. Ze schoof een beetje opzij, alhoewel dat onnodig was en klopte vrolijk naast haar. 'Wel, dit is een vrij land, dus ik denk wel dat het mag,' zei ze plagend, waarna ze hem met fonkelende ogen aankeek. Ze schatte hem rond de achttien. Zij was zeventien. Nog een vol jaar en dan dat jaar daarna en ze mocht eindelijk afstuderen. Dat zou ze wel heerlijk vinden. Eindelijk van die verdomde school af met hun regels. Flower was een lief meisje, soms ietwat beschaafd, maar over die school kon ze niet meer dan slechts zeggen. Ze grijnsde even en keek toen opzij. Paul had donkerkleurige ogen, viel haar meteen op, toen ze in zijn ogen keek. Haar hart maakte een sprongetje en verlegen keek Flower weer opzij, naar het gras. Grijnzend pakte ze een bloem op en deed die in haar haren, zoals ze wel vaker deed. Het was een witte bloem. Flower legde zich neer in het gras. Ze hoorde haar rug kraken. Oei oei, daar ging het weer! Flower had wel vaker last van een krakende rug. Hopelijk had Paul het niet gehoord. Tja, als wolf waren je botten nu eenmaal wat sterker dan als mens, dus kraakten ze ook wel veel. Ze rook zachtjes, onhoorbaar. Naast haar eigen overstemmende geur, die echt naar bloemen rook, wat ze raar vond, rook ze Pauls geur ook. Ze sloot haar ogen even genietend en liet de zon fel op haar lijf schijnen. Flower keek opzij naar Paul en wist niet goed wat ze moest vragen aan hem of moest zeggen. 'Lekker zonnetje,' zei ze toen, waarna ze zichzelf bijna voor haar hoofd geslagen had. Ja hoor, ja hoor, een leuke jongen naast haar en zij begon over het weer. Of course...

Ze zat dus nog op school, niet dat hij dat erg vond, het was juist goed. School afmaken betekende goeie banen in de toekomst. Een mooi huis, geld en misschien wel een gezin. Iets wat wel ieder mens wilt, gewoon een gelukkig leventje. Paul grinnikte om Flower's opmerking, waarna hij zich naast haar in het gras liet zakken. Ongeveer veertig centimeter van haar vandaan. Hopelijk vond ze niet dat hij te dicht naast haar zat. Dat ze het ongemakkelijk vond. Voor de zekerheid schoof hij nog maar een klein stukje van haar vandaan. Vanuit zijn ooghoeken volgde zijn ogen al haar bewegingen. Hoe ze de bloem pakte en die in haar mooie bruine haren stopte. Nu rook ze nog meer naar bloemen dan ze al deed. Plots hoorde hij wat kraken, heel zacht. Hij keek grijnzend opzij naar Flower, die inmiddels lag. ,,Je moet je eens laten masseren, misschien dat dat wat helpt." Zei hij lachent. Even trok een struik zijn aandacht, het was niks. Paul zuchtte zacht, bijna onhoorbaar. Één van zijn handen gleed door het gras en trok er toen wat uit, een paar maar. Hij "opende" zijn vingers en liet de grassprietjes door zijn vingers glijden. 'Lekker zonnetje,' Hij keek op en glimlachte. ,,Zeker.. Het is niet te warm en niet te koud." Over het weer praten vond hij helemaal niet erg. Als je zelfs verder dacht was het juist interesant. Hoe het de ene keer regent en de andere keer de zon volop schijnt. Hij verschoof wat en keek weer naar Flower. ,,Hoelang ben jij hier al...?"

De warmte van Paul zorgde ervoor dat Flower even genietend haar ogen sloot. De warmte van de zon zorgde ervoor dat ze haar ogen weer opende en genietend keek. Ze keek opzij toen Paul zijn vraag stelde. Ze legde zich op haar zij, zodat ze hem beter kon aankijken. Ze dacht even aan de moeilijke tijden die nu achter de rug waren en grijnsde toen lichtelijk. 'Ik woon hier al heel mijn leven. Lang hè?' zei ze lachend, waarna ze even naar de lucht keek en haar gezicht toen weer naar Paul keerde. Hij was echt knap. Ze kon haar ogen bijna niet van hem afhouden, maar dat zou hij pas echt raar vinden, een meid die naast hem lag en de hele tijd naar hem keek. Blozend keek Flower even naar beneden. Oeps, verkeerd zicht. Ze keek weer blozend omhoog en keek hem toen geïnteresseerd aan. 'En jij?' vroeg haar zachte, melodieuze stem. Ze keek hem vriendelijk aan en dacht terug aan zijn opmerking. Dat was niet eens zo'n slecht idee. Ze gaf dan wel een self-massage, als dat kon. Waarschijnlijk niet, maar ze kon altijd een poging wagen. Ze keek naar Paul. Zijn zwarte haren en toen naar zijn ogen. Zijn mond en daarna naar zijn borstkas. Ze richtte haar blik gauw af en ging weer terug op haar rug liggen. Met een misselijkmakend gekraak begon die weer te protesteren en Flower lachte. 'Weet je, misschien heb je gelijk, wat een massage betreft,' zei ze lachend, waarna ze opzij keek. Hij was vriendelijk, dat viel haar gelijk op. Ze was al eens een keertje in de stad geweest, nou, wat je daar soms tegenkwam! Echt van die hele verwende types en dan die arrogante jongens. Flower had al eens een ervaring gehad met nogal arrogante jongens en dat wou ze niet nog eens. Als ze toen haar mond niet had opengedaan en dreigend had gekeken, dan was ze ontvoerd. Ze grijnsde even lichtelijk en keek opzij naar Paul. Het voelde op de een of andere gekke manier veilig met Paul.

Hier een hele leven lang wonen, was dat lang? Hij trok een bedenkelijk gezicht. Eigenlijk wel. ,,Ja.. Best wel." Zei hij en hij trok een moeilijk gezicht. Zou Flower opgegroeit zijn in een roedel? Toch besloot hij het maar niet te vragen. Hij keek opzij en bestudeerde haar, van top tot teen. Ze was knap, viel hem nu pas op. Paul hield zich nooit echt bezig met liefde en dat soort dingen. Sinds hij oud genoeg was om met de roedel mee te doen, deed hij dat ook. Hij ging niet meer naar school, ging amper tot helemaal niet uit en was alleen in de stad om voedsel en kleren te kopen. Was hij toch teveel met de roedel bezig? Hij schudde zijn hoofd, vergeten die gedachten. Weer vaag gekraak, wat hem liet lachen. Flower was dan niet alleen knap, humor had ze ook wel. Iets waar hij veel van hield. Hij haalde wel eens een grapje uit, en daar moest diegene wel tegen kunnen. Paul keek weer naar haar en zette een zwakke charmante glimlach op. Toen schoot hem iets te binnen en zijn glimlach ging over in een speelse grijns. ,,Heb je misschien zin om een stukje te gaan rennen?" De energie kwam opeens naar boven, waardoor de zin in rennen steeds groter werd. Maar het lag aan haar. Als zij niet wou rennen ging hij ook niet. Afwachtend kijkt hij haar aan.

Flower deed net alsof ze niks in de gaten had, maar ondertussen drongen allemaal vragen één voor één in haar hoofd. Was ze wel knap genoeg voor hem? En wat vond hij van haar? Haar nek begon nu ook te kraken en lachend knikte ze. 'Goed idee,' zei ze grijnzend, waarna ze opstond. 'Ehm..' zei ze blozend, waarna ze naar zijn glimlach keek. Haar hart bonkte iets harder. Ze liep verderop naar een struik toe, bukte zich zodat ze zeker niet te zien viel en kleedde zich uit. Toen veranderde ze in een wolf en een witte wolf, met zwart-witte spikkels, liep op Paul af. Flower drukte haar snuit tegen Pauls wang en keek hem toen met een uitdagende blik aan. Haar mond had zich naar een grijns vervormd. Hopelijk kon ze gedachten zoals 'Hij is zo knap' en 'Ik vind hem zo leuk' vermijden. Ze moest er proberen niet aan te denken, aangezien ze met hem via haar gedachten kon communiceren. Ze keek opzij naar Paul en ging rustig zitten. Ze wendde haar blik af. Iedereen wist dat je je eerst moest uitkleden om in een wolf te veranderen, omdat anders je kleren zouden scheuren. Ze grijnsde even. Dit zou nog eens leuk kunnen worden. Als ze er niks uitfloepte. Flower wist nu al dat dat gewoon niet goed kon gaan. Ze zou er sowieso iets uitfloepen, wat het dan ook was. En dan zou Paul raar naar haar kijken. En dan hadden ze ruzie. En dan was zij vernederd. En ze moest ophouden met het dramatisch te maken. Grijnzend keek ze opzij en wendde haar blik af. Ze sloot haar ogen even toen ze naar de zon keek en ging op haar gemak liggen. Als Paul klaar zou zijn, dan zou ze dat wel merken. Ze was benieuwd naar hoe hij eruitzag als een wolf. Flower kon je eigenlijk wel makkelijk herkennen. Ze had dezelfde vrolijke ogen en haar vachtkleur had precies dezelfde verschillende kleuren als bij een bloem zou zijn.

Paul wist niet hou gauw hij overijnd moest komen. De energie bruisde door zijn lichaam. Zelfs zo erg dat zijn benen een beetje trilden. Het viel niet echt op, tenzij je echt constant erop ging letten. Hij keek Flower na, en wendde toen gelijk zijn blik weer af. Hoe zou ze er eigenlijk uitzien als wolf? Vast wel net zo mooi als ze als mens is. Toen voelde hij iets tegen zijn wang, de neus van Flower. Met een speelse grijns keek hij naar haar. Ze was zeker een mooie wolf. Hij keek diep in haar ogen, voor even, want langer dan een paar seconden durfde hij niet. Hij was bang dat ze zijn gedachten in z'n ogen lezen kon. Paul besloot zich ook maar als wolf te veranderen, en stapte naar een dikke boom toe. Hij ging erachter staan. Hij wist hondert procent zeker dat ze hem niet zien kon. En als het niet zo was, so what? Ze had vast al grootendeels wat van zijn lichaam gezien. Vlug deed hij z'n driekwart broek uit en nam zijn wolvenvorm aan. Wild schudde hij zich zilver-grijze kop, waarna hij achter de boom vandaan stapte. Hij keek naar de grond, wat nu een stuk verder van het af was. Nogsteeds keek hij niet naar Flower. Hij was bang dat ze zijn agressieve blik zou zien, iets wat hij absoluut niet wou. Paul had last van woede aanvallen, maar de laatste tijd was hij erg rustig. De laatste keer dat hij een woede aanval had, was dat Bella hem geslagen had en Jake haar kwam redden. Ergens maar goed ook, want hij wou niet weten wat er was gebeurt als Jake er niet was geweest. Op de rest van de roedel kon hij toen niet echt rekenen, iedereen, behalve Sam, stond achter hem wat te grijnzen. Oke, eigenlijk had hij dat ook op zo'n moment gedaan. Lichtjes schudde hij zijn hoofd en keek toen naar Flower. Hij deed een poging om speels te kijken. Klaar?

Flower draaide haar kop om toen ze Paul achter de boom vandaan zag komen. Haar ogen schitterden even en haar kop ging schuin. Ze had moeite om niet te denken dat hij knap was. Ze probeerde die gedachten buiten te houden. Ze keek naar Paul. Hij had een zilvergrijze vacht, wat hem leuk stond. Flower meed haar gedachte, die op haar hersenen lag, zo ver mogelijk uit haar gedachten en probeerde zich op iets te concentreren om de opmerking te vergeten. Ze was toen ook blij met de afleiding die Paul haar gaf en knikte. Zijn speelse blik viel haar meteen op en Flower piepte blij. Klaar! dacht Flower vrolijk, waarna ze weg stoof. Haar vacht werd met de wind omhoog gewaaid, naarmate ze harder rende. Flower liet een jank van plezier horen en rende zo gauw ze kon. Ze vermoedde dat Paul niet ver van haar vandaan was. Flower probeerde de geweldige gedachten over hem te mijden en liet Paul via gedachten zien waar ze nu ongeveer was. Ze sloot haar ogen even en richtte zich toen vol concentratie weer op haar eigen beeld, zonder het Paul te laten zien. Ze keek omhoog. Het bladerdek werd langzaam dikker en Flower kon een kreet van plezier niet onderdrukken, wat voor Paul speels klonk, maar voor mensen heel anders. Als een piep, waarschijnlijk. Flower draaide haar kop even om achterom te kijken, wat ze beter niet had kunnen doen. Net toen ze voor zich keek, zag ze het schors van de boom. Flower's oren gingen plat. Het was haar instinct die haar de boom liet ontwijken. Net op het nippertje dacht ze, waarna ze Paul de ervaring met de boom nog een keer liet afspelen in zijn hoofd.

Flower knipperde nogmaals met haar ogen en rende toen door. Ze zwakte een beetje af, zodat ze bij Paul zou blijven. Ze keek opzij. Ze zag zijn zilvergrijze vacht flitsen tussen alle struiken en bomen die in de weg lagen door. Hij was snel. Flower moest de nodige moeite inzetten om hem bij te houden. Flower sloot haar ogen weer even, maar lette deze keer zo goed mogelijk op dat ze niet tegen een boom botste. Ze moest nog meer moeite doen om niets liefs over Paul te denken. Ooit zou het er wel uit floepen. En dan zou ze ruzie met hem hebben, of zou hij haar gênant vinden. En ze moest niet zo overdrijven. Flower kwam tot de schrik dat dit wel gedachten waren. Snel probeerde ze aan niets meer te denken. Het enige vervelende aan een wolf zijn, was dat iedereen je gedachten kon horen die ook wolven waren. Dus stel dat je vader en je moeder voorop liepen en ze begonnen klef te doen. Flower moest een golf van vrolijkheid door zich heen een beetje onderdrukken, zodat ze dadelijk niet liggend over de grond zou rollen van het lachen. Vrolijk keek Flower opzij. Pauls vacht schitterde mooi, viel haar meteen op. Flower schrok en sloot haar gedachten weer af. Te laat. Ze had gedacht wat ze juist wou vermijden. Ze had gedacht dat Paul er knap uitzag. Oeps. Nou ja, geen ontkomen aan. Nu was het alleen nog maar wachten of Paul iets zou doen of niet. Flower voelde een soort connectie met Paul. Ze deden allebei graag aan rennen en ze waren nu allebei speels. De zon scheen fel in Flower's ogen en met een protesterende piep sloot Flower haar ogen even, terwijl ze voor het laatst naar Paul keek. Ze opende haar ogen weer toen de lichte druk er vanaf was en rende uitgelaten verder. Ze keek opzij naar Paul. Als je wilt, kan ik je straks wel eens mijn huis laten zien dacht Flower, terwijl ze opnieuw een boom ontweek.

Met een grijns rond zijn lippen keek hij Flower na, niet voor lang, anders zou hij haar kwijt raken. Zo snel mogelijk rent hij achter haar aan. Heerlijk dit, zo uitwaaien, je energie kwijt. Hij keek naar Flower. Haar vacht was... Apart. Zoiets had hij eigenlijk nog nooit gezien. Niet bij een wolf tenminste. Maar mooi was het wel, dat stond vast. Haar jank van plezier drong zijn oren binnen, terwijl hij naast haar ging rennen. Hij sprong over een struikje heen. Het was prettig om weer in gezeldschap van een ander te zijn. Je weer voorstellen, de ander beter leren kennen en leuke dingen doen, zoals nu. Toen trok Flower zijn aandacht weer. Ze knalde tegen een boom op. Gelijk remde hij af en kwam twee meter van de boom af tot stilstand. Hij keek om, maar ze was nergens te bekennen. Plots schoot er iets langs hem heen. Aan de kleur kon hij zien dat Flower het was. Hij schudde zijn kop en stoof weer achter haar aan. Een misverstandje. Uhu.. Je Terwijl hij weer opzij keek naar haar, speelde het beeld -van de bijna botsing- in zijn hoofd af. Als een film. Zijn hart ging als een razende tekeer, ondanks dat ze nog niet zo heel lang renden. Eigenlijk was je hart de beste motor die er bestond. Geen Ferrari, Lamborghini of een Bugatti kon daar tegenop. Hij keek weer strak naar voren en genoot van de snelheid, tot hij de volgende gedachte van Flower hoorde. Met grote ogen keek hij opzij, naar haar. Meende ze dat? Of maakte ze gewoon een grapje? Nu ging zijn hart nòg sneller dan het al ging. Voor de zoveelste keer schudde hij zijn kop. Nee, dit moest hij voorbij laten gaan. Gewoon het ene oor in en het andere oor uit. Misschien dat hij er later tòch op terug kwam. Een zachte huil verliet zijn keel, waarna hij de volgende gedachte van Flower aanhoorde. Is goed... Met een soort speelse glimlach op z'n wolvengezicht keek hij naar haar. Hij was wel benieuwd hoe haar huis eruit zag.

Vrolijk grijnsde Flower terug naar hem. Ze voelde haar hart sneller kloppen en voelde haar huid onder haar vacht gloeien. Aangezien Paul het misschien niet kon zien dat ze grijnsde, keek ze voor zich uit, waarbij ze weer een boom kon ontwijken. Stomme bomen! dacht ze, waarna er een geluid uit haar keel opsteeg die verdacht veel leek op lachen. Wie ging er nu bomen uitschelden? Zij natuurlijk. Weer voelde ze haar huid onder haar vacht gloeien. Wat zou Paul nu wel niet denken? Nou ja, het was haar gekkigheid waarmee hij te maken kreeg, dus daar moest hij maar aan wennen, ook al wou hij dat misschien niet. Het was nu eenmaal een tik van Flower en het bleef een tik. Ze dacht na. Zou ze hem nu haar huis laten zien of pas als ze klaar waren? Dan zouden ze wel een heel stuk omweg hebben, maar Flower vond dat stiekem en eerlijk gezegd niet eens zo erg, als Paul aan haar zijde was. O danm, ze moest haar gedachten echt eens een keertje proberen uit te sluiten. Flower grijnsde tegen niets in het bijzonder. Haar huis lag bij La Push, dus dan konden ze die richting oprennen. Maar het zou nog wel even duren tot ze daar waren. Flower keek opzij naar Paul. Weer ontweek ze net op het nippertje een boom. Ze wou net weer vloeken in gedachten, toen ze het gelukkig nog net op tijd uitsloot. Ze kneep haar ogen stijf dicht en voelde haar hart sneller bonken. Flower slikte, terwijl ze het een beetje probeerde te temperen. Natuurlijk ging dat weer niet. Ze grijnsde even. Al haar pogingen zouden hulpeloos zijn. Ze keek opzij naar Paul en een nieuwe schok en golf van verliefdheid drong door haar heen. Wacht eens even... Konden wolven je gevoelens soms ook niet voelen?

Flower was nog niet moe, ook al waren ze al nu wel een tijdje aan het rennen. De wind die met haar vacht een soort spel speelde, voelde heerlijk aan. Haar vacht deed te goed aan de wind. Flower voelde enkele kleine, onopvallende klitten, losgaan. Dat gaf een nog vrijer gevoel dan ze al had. Ze sprong soepel over een boomsprong, ontweek makkelijk een boom en kwam dichtbij Paul rennen. Toen ze een houtachtig huisje zag opdeinen, grijnsde ze. Daar heb je mijn huis! dacht ze vrolijk, terwijl ze een beeld van haar huis liet zien, zoals zij het nu zag, recht voor zich. Flower rende die richting in en stopte toen. En toen gebeurde juist weer hetgeen wat ze wou vermijden: dankzij het aantal kracht waarmee ze stopte, kwam er teveel gewicht op haar poten aan de zijkant. Flower viel om, recht in een struik met dorens. Voordat Flower het eenmaal zelf door had, rolden er tranen over haar wangen van het lachen. De dorens prikte en Flower jankte zachtjes. Echt mij weer om dit te gebeuren. Nou ja, dat hier recht voor ons is in elk geval mijn huis legde Flower uit, terwijl ze zichzelf onhandig uit de struiken liet gaan en een paar dorens uit haar vacht trok. De rest moest ze maar doen als ze weer mens was. Ze schrok. Ze had geen kleren bij! Dit was ook weer lekker. Ze keek een beetje verlegen opzij. Dan gaan we gewoon in wolfvorm dacht ze grijnzend, waarna ze opsprong naar de klink en die naar beneden duwde. Daar was ze inmiddels op getraind. Ze liep naar de woonkamer en de keuken en legde ondertussen alles uit. Daarna liep ze een trap op, keek of Paul haar nog volgde en legde de slaapkamer uit - oeps, met een tweepersoonsbed, hoe kon dat? - en een badkamer. Flower ging zitten en trok een doorn uit haar poot, terwijl ze Paul vrolijk aankeek. Haar ogen fonkelden en haar hart klopte sneller bij het ontmoeten van zijn ogen.

Stomme bomen. Hij lachte zachtjes inzichzelf bij het horen van dat zinnetje. Niet omdat hij het stom vond dat ze dat zo dacht, maar meer hoe ze op de manier dacht. Het hem vertelde. Hij grijnsde en maakte een vrolijk, gek bokkesprongetje. Kort daarna gromde hij speels. Op dat moment voelde hij zich een jochie van 10 jaar die tikketje aan het spelen was met een vriendje ofzo. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Flower weer nèt de boom ontweek. Hoe zo'n snelle reactie vermogen had zij wel niet? Of had ze gewoon telkens geluk? Hij ging van het eerste vanuit. Toen doemde er een huisje in zijn zicht op. Waarna Flower hem vertelde dat het haar huis was. Vanaf hier was het zeker geen lelijk huisje. Paul versnelde zijn pas, en minderde weer een aantal meter voor haar huis. Hij keek opzij, naar haar en op dat moment flikkerde ze in de stiekelbosjes. Hij trok een pijnlijk gezicht, maar kon het niet laten om in de lach te schieten. Gaat het? Vroeg hij. Ergens klonk het wel bezorgt. Stekels/doorns konden soms erg veel pijn vezorgen. Zijn ogen volgden als haar bewegingen, tot ze sprak over haar huis. Automatisch gleden zijn ogen naar het huis. Tis een mooi huis. Gaf hij toen eerlijk toe. Toen hij weer naar haar keek, was ze al opgestaan en naar de deur toegelopen. Kalmpjes volgde hij haar. Maar vlak voordat hij naar binnen ging, schudde hij zijn poten één voor één. Om het vuil er een beetje af te halen enzo. Daarna volgde hij haar naar binnen en luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had. Uiteindelijk eindigden ze dus in d'r slaapkamer. Hij keek haar vrolijk aan. Je hebt het leuk ingericht.

Grijnzend keek Flower opzij. Ze vond het wel leuk dat Paul het een mooi huis vond. Zelf vond ze het soms een beetje catastrofaal hoe ze het ingericht had. Soms verplaatste ze dingen dan ook alweer gauw. Er doemde een beeld in haar op. Ze had die middag haar banken verschoven en was een avondje laat thuisgekomen. Ze wou naar boven gaan en struikelde toen over de bank, met haar gezicht recht op het tafeltje. Dat was eerlijk gezegd wel pijnlijk, maar Flower had een ongelooflijke lachbui gekregen. Ze grijnsde. Een nieuw lachgevoel drong zich omhoog, terwijl ze zeker wist dat Flower het beeld had gezien. Het was ook een beetje gek af en toe. Ze kon soms echt zo'n gênante momenten hebben. Flower piepte zachtjes toen ze een doorn meer in haar poot voelde prikken. Ze hief haar pootje op en trok met een grauw de doorn eruit. Ze likte het bloed op. Met een onwillekeurige huivering dacht ze aan Akai. Zijn bloedrode ogen doemden voor haar op en Flower schudde haar kop, terwijl een gepiep uit haar keel omhoog steeg. Ze keek naar Paul en drukte haar neusje tegen de zijne. Dankjewel dacht ze, over zijn compliment. Zo bleef ze even staan, terwijl haar ogen over haar neus naar zijn ogen gleden en haar hart snel en hart pompte.

Flower kwam weer bij realiteit en liet haar neusje van Pauls neus afgaan. Ze slikte even en keek toen naar het bed. Een nieuw beeld in haar hoofd dook op, ook weer zo'n gênante. Ze was een beetje in een melige bui en had om de haverklap moeten lachen. Toen kwam het moment dat ze haar teen stootte tegen haar bed en toen het bed in struikelde. En ja hoor: haar jurk vloog zo omhoog dat het tot boven haar kont opgetrokken was. Flower grijnsde en meed de gedachte toen zo ferm mogelijk. Ze keek Paul aan. Ik heb pizza staan in de koelkast. Als je wilt, kun je vanavond bij mij blijven eten dacht ze vrolijk. Ze voelde haar hart sneller kloppen bij het idee. Ze probeerde de gedachten over hem te vermijden. Als ze nu weer iets ging denken zoals daarnet, dat hij knap was, dan zou hij haar gek vinden. Ze kon het niet vermijden. Toen ze in zijn ogen keek, dacht ze gelijk: Wat heeft hij toch een lieve blik. Haar huid gloeide weer onder haar vacht en Flower's oren bewogen onwillekeurig heen en weer. Ze keek vrolijk naar Paul, waarmee ze de gedachte half probeerde te maskeren. Het schaamrood zou naar haar wangen gestegen zijn als ze mens was geweest. Nu gloeide alleen haar vacht maar. Flower ging zitten.

- Ik moest zelf bij die blunders lachen -

Weer zo´n mooi moment van Flower. Hij lachtte zachtjes en op dat moment sloot hij zijn ogen. Maar opende ze gelijk weer toen hij een zacht piepje hoorde. Met een moeilijk gezicht keek hij toe hoe ze de doorn uit haar poot haalde. Vlak daarna keek hij naar de doorn. Een rilling liep over zijn rug. De doorn leek erg op een naald. Iets waar hij niet tegen kon, van jongs afaan al. Het begon allemaal met zo´n spuitje toen hij een jaar of drie, vier was. De dokter ging hem eerst lichaamelijkonderzoeken -wat hij al niks vond- en daarna kwam er zo'n dame met een spuit. Dat was de druppel voor hem en hij was hart weggerent. Die mensen konden de donder erop zeggen dat hij weer terug kwam. De neus van Flower haalde hem uit z'n gedachten. Met een zwak glimlachje keek hij diep in haar ogen. Hoe langer hij keek, hoe groter zijn glimlach werd. En die verdween weer toen ze haar neus van de zijne haalde. Haar neus had... Vertrouwd aangevoelt. Als een goede vriend. Raar eigenlijk, zo in zo'n korte tijd. Maar dat was hetzelfde verhaal met dat liefdes gebeuren. Één blik op iemand en je kan gewoon stapelgek worden. Diegene zat gelijk in je gedachtes, en je gevoel was op de hobbel. Toen begon er een lichtje te branden en vrijwel direct keek hij naar Flower. Hij dacht terug aan wat zij hartop had gedacht. Zou ze...? Neehj, dat kon niet. Dat bestond niet. Paul sloeg zijn ogen neer. Wat liep hij nou eigenlijk te zeiken? Ze was zeker niet lelijk en ze had een leuk karakter. Wat wou hij nog meer? Zachtjes zuchtte hij. Hij zou wel afwachten, en gewoon toekijken hoe het allemaal zou lopen. Paul keek weer op toen ze wat vroeg. Hij had alleen het laatste gehoort, maar dat was genoeg om te kunnen antwoorden. Eh.. Ja is goed. Kort zwiepte zijn staart even vrolijk heen en weer. Als een hond. Hij kijkt haar weer even aan en zette automatisch een glimlachje op.




[ kan ik begrijpen ]

Met een opgeluchte blik keek Flower hem aan. Gelukkig zei hij er niks over. Het kon ook goed dat hij het niet gehoord had. Ook haar staart zwiepte zachtjes heen en weer. Haar blik was gelukkig. Ze keek verlegen opzij. Ze moest nu wel haar kleren aandoen, die ergens lagen. Dan moest ze weer terug rennen. En Paul ook. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Ze voelde zich een beetje opgelaten en kon hem alleen maar aankijken. Ze kon haar gedachten moeilijk van hem afhouden. Het was moeilijker dan ze dacht om haar gedachten over hem te mijden. Als mens zijnde was het veel makkelijker. Ze keek hem aan. Ze liep op hem af en drukte haar flank tegen de zijne. Even mijn kleren ophalen. Ik kan moeilijk naakt pizza's maken dacht Flower een beetje afwezig. Haar vacht gloeide en ze schudde zich weer helder. Kom je mee? Je haalt me toch nooit in! dacht ze plagend, waarna ze met haar neusje hem een hard duwtje gaf en snel naar beneden rende, haar deur uit. Grijzend begon ze te rennen. Ze wist dat als Paul eenmaal over zijn verbaasdheid heen was, dat ze gemakkelijk ingehaald kon worden. Met volle snelheid rende Flower richting haar plek waar ze haar kleren gedropt had. Waarom vergat ze dan ook altijd om die in haar bek mee te nemen? Ik vergeet mijn kleren altijd en overal dacht ze. Soms kan ik ook zo klunzig zijn! dacht ze, maar dat was meer een gedachte voor zichzelf.

De plek waar ze haar kleren achtergelaten had, kwam algauw in zicht en Flower sprong over de struik. Geduldig wachtte ze totdat Paul ook zijn kleren achter de struik vandaan had gehaald. En dan nu een wedstrijdje terug naar mijn huis! daagde ze hem uit. Ze hield van uitdagingen. Uitdagingen hielden je conditie en je energie omhoog. Snel begon Flower te rennen. Hopelijk zouden haar kleren niet scheuren door haar snelheid, anders zou ze alsnog naar boven moeten sprinten om andere kleren aan te trekken. Ze keek opzij naar Paul, die vast dichtbij haar was. Flower rende zo snel ze kon. Haar witte jurk fladderde tussen haar kaken door en Flower grijnsde. Het was nu eerder weer een vraag of dadelijk haar jurk vol kwijl zou zitten en of hij zou stinken. In elk geval zouden Flower en Paul daar geen last van kunnen hebben, aangezien ze hun eigen geur nu wel kenden. Flower kwam uiteindelijk bij haar huis aan en veranderde gauw achter een struik, waarna ze zich in haar - gheghe - ondergoed en jurk wikkelde. Ze grijnsde en stond toen uiteindelijk voor haar deur. De witte wolf met grijze-zwarte spikkels was weer terug een meisje met een licht getinte huid en een schattig snoetje. Nou ja, dat was wat haar ouders ervan vonden. Flower vond het normaal. Ze wachtte totdat Paul bij haar was en liep toen naar binnen. Ze zette zich neer op de bank. 'Ga zitten waar je wilt, zou ik zeggen. Heb je honger?' vroeg ze, terwijl ze hem aankeek. 'En wil je wat drinken? Je hoeft vanavond niks te doen,' grijnsde ze toen vriendelijk.

- Hahaha -

Opeens ging alles heel snel. Eerst een duw tegen z'n flank. Daarna hoorde hij iets over kleren halen, en iets over naakt pizza's maken. Paul knipperde met zijn ogen. Wow. 'Kom je mee? Je haalt me toch nooit in!' Net op het moment dat hij wou antwoorden, kreeg hij een duw. Hier was hij totaal niet op voorbereid en wankelde. Terwijl hij rechtop probeert te blijven staan, keek hij Flower na. Bengel... Maar wel een lieve bengel. Toen begon hij te rennen, haar achterna. Hij rende naar buiten. Oh wacht. Gelijk stopte hij en draafde naar de deur, die hij netjes sloot. Daarna draaide hij zich om, en zette de achtervolging weer in. Misschien kun je ze beter aan een touwtje doen, en die dan om je hals binden ofzo. Dacht hij grinnikend. Hè, dat was best een strak plan, die moest hij onthouden. Hij zag het beeld voor zich. Een broek aan een touwtje om zijn hals, en als hij ging rennen dat dat ding dan in de lucht vloog. Net een cape. Dat deed hem weer grinniken. Misschien kon hij er een film over maken. The Flying Werewolfs. Hij schudde zijn kop, waarna Flower in zijn gezichtveld kwam. Hij wou zijn pas versnellen, maar kon het niet.
Eenmaal bij de plek waar ze elkaar ontmoet hadden stopte hij, en griste zijn broek onder een struik vandaan. Deze legde hij op z'n rug. Kom maar op. Ging hij op haar uitdaging in. Maar voor hij het wist was ze alweer weg. Mhag, hij moest echt beter gaan opletten. Snel sprint hij achter haar aan. Ondertussen had hij toch een broekspijp in zijn bek genomen. Haar huisje kwam weer in zicht en hij ging over tot een rustig drafje. Hij draafde naar een aantal bomen toe, die dicht naast elkaar stonden. Daarachter hielt hij stil, veranderde, trok zijn kleren aan en kwam er uiteindelijk weer achter weg. Snel haalde hij een hand door zijn haar en liep toen achter Flower aan, naar binnen. Hij sloot de deur achter zich, waarna hij een stoel pakte en daar op ging zitten. ,,Ik hoef nog niks.." Antwoorde hij, op haar beide vragen.

Flower keek hem vriendelijk aan en knikte toen. Toen gebeurde juist weer wat ze wou vermijden: ze had het kleed op de grond niet zien liggen voor haar. Natuurlijk stapte zij weer naar voren en was zij diegene die achteruit schoof en op de grond viel. Haar rug viel met een misselijkmakend gekraak op de grond en lachend kwam Flower met een hoop gekraak weer overeind. 'Is het mysterie voor het gekraak van mijn rug nu opgelost?' vroeg ze lachend aan Paul. Haar hoofd was immers zo rood als een biet. Het was echt weer iets voor haar om meteen nadat ze voor het eerst verliefd was een blunder te krijgen. Stiekem wreef Flower over haar rug. Ze legde het tapijt goed en keek er woedend naar. Als blikken konden verbranden, was het kleed nu opgebrand geweest. Zonder eigenlijk te beseffen ging ze ergens zitten. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze wreef even over haar achterhoofd. Meteen voelde ze een gigantische buil. Dat hij zij weer. Hopelijk zag Paul het niet. Ze keek hem aan. Ze besefte nu pas dat ze bij hem zat. Niet bij hem. Ze zat op de grond, vlak naast Pauls stoel. Ze schoof een beetje opzij, wat zou Paul wel niet denken? Ze keek hem aan. 'Ik kan ook een film opzetten als je wilt,' zei ze. Je kon overduidelijk merken dat ze hier niet bekend mee was, met bezoek. Ze keek naar de tv. Een kleintje, maar wel een leuke. Flower zou hem voor geen goud willen inwisselen. Nou ja, hem? Het kon ook een zij zijn. Geslachten ontdekken bij tv's ging nu eenmaal moeilijk. Flower moest op haar lip bijten om niet te lachen. Waarom was zij nu weer diegene die moest blunderen met een jongen in haar buurt? Ze liet haar blik naar Paul glijden. Hij had alleen een broek aan. Hij zag er wel sexy uit, zo met zijn blote bovenlijf. Een rode kop kreeg ze ervan. Flower keek gauw weer voor zich uit en trok haar benen op. Ze keek hem toen aan, terwijl ze haar wenkbrauw even optrok en een vriendelijke grimas trok. Ze kon hem ook uitnodigen om te gaan zwemmen bij La Push. Dan kon ze gaan klifduiken. Ze grijnsde. 'Weet je wat klifduiken is?' vroeg ze, terwijl ze opzij keek. Haar blik verried al genoeg. 'Als zin hebt - het hoeft niet per se - kun je morgen meegaan als je wilt,' zei ze, terwijl ze hem rustig aankeek. In haar binnenste gierde het van de zenuwen en de verliefde gevoelens, die ze een beetje probeerde te onderdrukken. Het was goed om verliefd te zijn, maar overdreef ze niet een klein beetje? En begon het nu niet haast op te vallen? Ze kon wel bijna snuiven om zichzelf. Alsof ze het met haar gedachten niet opvallend had gemaakt. Ze keek naar Paul. Ze probeerde de gedachten over hem zo goed mogelijk te vermijden, terwijl ze een beetje verlegen met de zoom van haar jurkje speelde. Verlegen keek ze toen in zijn ogen, zonder haar blik af te wenden. Haar ogen hadden een soort gelukkige fonkeling. Ze keek hem aan en voelde weer de vlinders - of welke dieren het ook waren, bijen? Strontvliegen? - in haar buik.

Gelijk stond hij op toen Flower viel, als automatischme. Het gekraak van haar rug drong zijn oren binnen, gevolgt door haar gelach. Ze kon dus echt om bijna alles lachen, gewoon niet normaal. Eerst knalde ze bijna tegen een boom omhoog, kort daarna flikkerde ze in een stiekelbosje en nu viel ze op de grond door een vloerkleed. Erg vond hij het niet, dat ze zo... Tsja hoe moest hij dat nou noemen? Vrolijk? Arg, laat ook maar zitten. Hij vond het gewoon niet erg dat ze zo reageerde. Want deze reactie's vond hij beter dan dat ze ging janken of ging miepen. ,,Ja." Sprak hij toen, met een scheef grijnsje. Kort daarna liet hij zich weer op de stoel zakken. Hij sloot zijn ogen en zag het weer voor zich hoe ze viel. Hij grinnikte terwijl hij zijn ogen opende. Hij keek opzij en zag Flower naast hem zitten, die toen nog een stukje opzij schoof. Vriendelijk keek hij naar haar. ,,Wil jij een film kijken?" Hij merkte dat ze niet erg goed wist wat ze met bezoek aanmoest. Erg raar vond hij dat niet. Maar hij vroeg zich wel af of ze dan helemaal nooit familie op bezoek had gehad. Of iemand anders. Hij vroeg er maar nu niet naar, misschien hij dat later zou doen of dat dat zelf aan het licht kwam. Hij keek naar haar. Klifduiken, en of hij dat kende! Hij had het redelijk vaak gedaan met de roedel. Één keer had hij het alleen gedaan, alleen was dat lang niet zo leuk als je het met iemand doet. Hij knikte. ,,Tuurlijk ken ik dat.. En ik vind het een prima idee." Hij glimlachte speels bij de gedachte. Maar nu even iets anders, hij wou tòch een antwoord op een vraag. ,,Zou ik je wat mogen vragen?" begon hij.

Flower keek hem glimlachend aan. De sympathie voor Paul begon steeds meer en meer te stijgen. Niet moeilijk, als je bedacht hoe vriendelijk hij tegen haar was. Hij wist niet goed wat ze met de vraag aan moest. Of ze een film wou kijken? Tja... Ze wist niet wat Pauls genre was. Ze had horror - ideetje van zichzelf als ze chagrijnig was - romantische komedies, komedies en zelfs actiefilms, ook al zou je dat niet verwachten van zo'n lief meisje als zij. Flower grijnsde. Ze kon niet ontkennen dat ze het leuk vond om af en toe een bengeltje te zijn, zoals daarstraks bij Paul. Ze keek opzij naar hem en was verwonderd door zijn plotselinge vraag. Ze grijnsde breed naar hem. 'Tja... We leven in een vrije wereld,' zei ze, wat een soort toestemming moest zijn. Ze draaide zich richting hem. 'Als jij wilt, kunnen we een film kijken, maakt mij niet uit welke,' zei ze, alhoewel ze een horrorfilm het liefst wou mijden. Het zou echt iets voor haar zijn dat ze in plaats van naar haar kussen naar Paul greep. Het schaamrood steeg al naar haar wangen bij dat idee. Ze schudde haar hoofd lichtelijk. 'Maar, om er even op terug te komen, wat is je vraag dan?' vroeg ze vriendelijk, terwijl haar ogen vrolijk fonkelden. Ze had al een vaag vermoeden waarover zijn vraag kon gaan. En als het daarover ging, wat zou ze dan moeten antwoorden? De waarheid. Ze was een eerlijk mens. Ze ging de waarheid vertellen, of course!

Natuurlijk was haar nieuwsgierigheid erg geprikkeld. Wat zou zijn vraag kunnen zijn, naast dat vermoeden dat ze had dan? Flower dacht na. Misschien over haar familie. Flower slikte. Er was één ding waar ze gewoon niet over eerlijk kon zijn. Over haar vader. Hij had zelfmoord gepleegd. De anderen dachten dat het een ongeluk was geweest, maar Flower had het gezien. Ze wist dat hij zelfmoord had gepleegd omdat haar moeder overleden was, gebeten door een vampier, op een fatale plek. Flower knipperde een paar keer met haar ogen, waarmee ze gelijk de reactie op tranen wegknipperde. Om het geheel te maskeren, stond ze op en liep ze naar een kast. Gelukkig beging ze nu geen blunders. Ze had al genoeg blunders in haar leven meegemaakt. Daar zou Paul misschien wel aan moeten wennen. Ze keek naar hem, terwijl ze zich bukten. Deze keer kraakten haar knieën. 'Verdomme, ik neem een abonnement bij de masseur,' kreunde Flower zachtjes, waarna ze grijnsde. Grijnzend begon ze een stuk of tien films op de tafel neer te leggen. Horror - waarvan er vier bij waren, oeps! - actie en komedie. En één romantische komedie. Flower deed net alsof ze dàt niet gezien had en ging weer naast Paul zitten. Ze keek hem opzij aan, was bereid om zijn vraag te beantwoorden en was ook lichtelijk geprikkeld en nieuwsgierig naar zijn vraag toe. Een vraag. Daar moest je altijd eerlijk op antwoorden, vond Flower. Ze slikte. Hoorde eens wie het zei.

Oke, ze gaf toestemming. Maar hoe moest hij het vragen? Gewoon doodlijk: 'Heb je nog nooit iemand op bezoek gehad ofzo?' Of op een iets vriendelijker manier: 'Heb je nog nooit familie of vrienden op bezoek gehad?' Mhah, eigenlijk zat er niet veel verschil in. Hij dacht verder na. Zou hij het wel eigenlijk kunnen vragen? Was het niet wat onbeleeft? Zijn gedachten werden verstoord door haar volgende vraag. Over de film. ,,Is goed." Zei hij glimlachent. Nog nooit had hij zoveel geglimlacht op één dag. Meestal was het een grijns, slappe lach of gewoon neutraal. Chagerijnig kwam niet heel vaak voor. Hij was alleen chagerijnig als de dag gewoon compleet tegen zat. Oh en niet te vergeten, de bloedzuigers. Als die ze zich lieten zien, was gelijk zijn humeur naar de kloten. Want dat betekende, als zij zich lieten zien, dat je gewoon niks kon doen zonder dat hun het zagen, of hoorden. Horen... Dat deden die eigenlijk krengen altijd. Zonder dat je er om vraagt, struinen ze je gedachten rond. Dan had je gewoon geen privasy meer. 'Maar, om er even op terug te komen, wat is je vraag dan? Oh ja, bijna vergeten, zijn vraag. Hij keek haar aan en slikte. ,,Heb je nog nooit familie of vrienden op bezoek gehad...?" Gelijk had hij spijt van wat hij had gevraagt. Hij kon zich wel tigkeren voor z'n kop slaan. Dom. Dom. Dom. Welke sukkel vroeg nou zoiets? Hij natuurlijk. Snel keert hij weer terug vanuit zijn gedachten en keek naar Flower, die dor haar knieën zakte om iets te pakken. Voor even sloot hij zijn ogen toen hij het gekraak hoorde. ,,Slim idee." Mompelde hij bijna onhoorbaar, waarna hij zijn ogen weer opende. Films. Ze had films gepakt. Horror, actie en komedie, zag hij. Van de films keek hij naar Flower. ,,Welke heb je het minst vaak gezien?"

Flower verstijfde. Ze keek hem aan. Ze had een totaal andere vraag verwacht. En om eerlijk te zijn, die vraag die ze in gedachten had, zou ze makkelijker kunnen beantwoorden dan deze. Flower keek hem aan en sloeg haar ogen neer. Nu moest ze het wel gewoon vertellen. Ze beet op haar lip. Alleen over haar moeder, niet over haar vader, ging ze vertellen. Ze wou niet liegen tegen Paul. Haar glimlach kwam langzaam terug, een voorzichtige glimlach, alsof ze iemand iets pijnlijks ging vertellen, maar wat dan pijnlijk was voor diegene. Flower ging naast Paul zitten en schudde haar hoofd. 'Nee,' zei ze zachtjes, terwijl ze opzij keek naar Paul. Ze probeerde uit alle macht haar tranen weg te knipperen. 'Hoe moet ik het uitleggen?' vroeg ze, terwijl van de zenuwen in de lach schoot en toen op haar wang beet. Haar gezicht was ondertussen knalrood geworden en de angst dat ze ging huilen werd veel en veel groter. Ze keek naar Paul. 'Nou ja... Sinds dat mijn moeder...' begon Flower en ze slikte even. '... overleden is dankzij een vampier, mijn vader een soort zelfmoordpoging gedaan had en mijn 'vrienden'...' - ze rolde met haar ogen bij 'vrienden' - '... mij een soort van in de steek lieten, heb ik niet echt veel bezoek meer gehad.' Ze keek hem aan. Ze slikte even een paar keer. Dat ze niet kon liegen, tot daaraan toe, maar nu had ze het toch verteld van haar vader! Shit! Toch voelde Flower een soort opluchting dat het minstens bij één persoon eruit was. Ze keek hem aan. 'Dus ja,' zei ze, terwijl er een traan langs haar wang gleed. Ze veegde die snel weg en schudde haar hoofd. Ze kneep haar ogen even dicht en beet op haar lip, waarna ze haar hand op Pauls been legde. Er kwam weer een glimlachje bij haar. Toen keek ze naar de films en herinnerde een andere vraag van hem.

Flower keek lachend naar de films en probeerde haar verdriet te vergeten. 'Om eerlijk te zijn, die daar,' zei ze, terwijl ze wees naar de vier horrorfilms. Lachend liet ze zich in de bank zakken. Het voelde fijn bij Paul. Ze keek hem aan. Ze was verdomme ingeprent met hem. Natuurlijk voelde het dan fijn. Ze keek naar Paul en wachtte rustig af. 'Maar jij mag kiezen. Ik offer mezelf wel op als je een horrorfilm wilt kijken. Goed voor mijn maag te trainen,' zei ze grappend, terwijl ze lachte en daarna een vriendelijke fonkeling in haar ogen kreeg. Ze hield haar hoofd schuin. Ze liep naar de gordijnen. Soms kon ze zich zo ergeren aan haar jurkje. Die fladderde mee met de bewegingen, wat soms ontzettend kon jeuken, maar waarschijnlijk wel een mooi uitzicht gaf. Ze sloot de gordijnen. Het was nu halflicht in de kamer, wat best een leuke sfeer gaf, vond Flower. Flower ging zitten en wachtte rustig op wat Paul zou doen. 'Tenzij je liever naar de bioscoop gaat, alleen, als je een vreetbui krijgt onder de film, heb je wel pech,' zei Flower lachend. Oh ja, met vreetbuien was ze wel bekend, aangezien ze er zelf dagelijks had, ook al zou ze dat nooit en aan niemand toegeven. Flower keek vrolijk naar Paul en voelde haar hart sneller kloppen. Ze slikte even en beet op haar lip, hopend de drang om hem aan te raken te verminderen. Die drang werd alsmaar groter en Flower keek hem aan, terwijl ze vrolijk grijnsde. Ja, ze was een vrolijke meid. Zelfs in de ochtend.