You can make my day.

In haar witte jurkje slenterde Abigail over het veld. Er was erg weinig te doen, en jammer genoeg waren er niet veel weerwolven. Al stikte het wel van de mensen en vampieren. Waarom was dit nou weer zo kon het niet anders om? Met de normale mens ging ze liever niet om, als ze kwaad zou worden zouden er nog doden kunnen vallen. En met bloedzuigers? Ze schudden haar hoofd dat kon gewoon niet. Haar ogen gingen richting de hemel die mooi licht blauw was van kleur en haast geen wolk was er te bekenen. Kon de dag nog mooier worden dan dit? Abrupt stond ze stil en liet zich in het gras vallen. Ze kan een grijns niet weerhouden. Haar ogen bleven op de hemel gericht. Met haar rechter hand gleed ze over het zachte gras en af en toe plukte ze er wat aan. Ze haalde een keer die adem sloot haar ogen en zuchten het weer uit. Ze was altijd al een meisje geweest die veel met haar hoofd in de wolken zat. Het was ook niet gek omdat ze ook nooit echt goede vrienden heeft gehad. Ze verhuisde vaak naar andere plekken tot dat ze nu in forks waren. Een plek waar het stikte van de vampieren. Op haar zestiende kwam ze voor het eerst in aanraken met haar wolf kant. Een dag die ze liever niet onthield. Haar ogen opende zich snel toen er een zwarte kraai naast haar was geland. Zijn kleine kraal oogjes keken in haar menselijke ogen. Ze hield niet van kraaien het waren rot beesten. Ze maakte een korte beweging met haar hand waardoor de kraai schrok en dus weer weg vloog. Atans een paar meter verder daalde hij weer en maakte een soort lachend geluid richting Abigail. Het leek alsof het beetje wist dat ze hem niet mocht. Rustig draaide ze haar hoofd weer zodat haar ogen weer naar de hemel stonden. Met een zucht liet ze haar boven lichaam omhoog komen. En met een erg langzame beweging stond ze ook zo weer op haar voeten. Haar ogen gingen over het veld die bezaaid was met bloemen. Een kleine glimlach verscheen weer. Het eenigste wat daar haar hoofd ging was ''Was hij hier nou maar ook.'' De zin was ook zo verdwenen toen die kraai weer geluid maakte. Een chagrijnige blik ging zijn kant op wanaar hij gelijk zijn snavel dicht hield. Rustig zetten Abigail haar passen vooruit. Wie weet wat ze nog tegen zal komen.

Harley was als een jong veulen over het veld in Forks aan het razen. De wind waaide zijn haar alle kanten op, maar dat kon hem op dit moment niet veel schelen. In de verte hoorde Harley een kraai lawaai maken. Harley liep richting het geluid, hij had wel zin om het beest eens op de hielen te zitten als een kat en er wat mee te sollen, niet dat hij het beest kwaad zou doen… Al snel kwam hij dichter en dichter en toen hij al redelijk dicht was stopte hij plots met lopen, wat resulteerde in een paar koprollen. Harley was gestopt omdat hij plots de vreselijke geur van een weerwolf had geroken. Mijn doordat Harley redelijk snel gelopen had, redelijk laat en abrupt gestopt was en dus redelijk ver rolde, kwam hij vlak bij de kraai tot stilstand. De vogel verschoot en vloog weg. Harley zette zich sukkelachtig recht, alsof hij dronken was. Even bleef hij staan om vervolgens zijn blik rond te laten gaan. Hij zag het weerwolfmeisje dat hij daarnet geroken had staan. “Eurm” zei Harley even verward. Vervolgens schudde hij zijn hoofd en keek hij weer naar het meisje. De vorige keer was hij kortaf geweest tegen een weerwolf en had zijn meester hem onder zijn voeten gegeven, dus veronderstelde Harley dat hij tegen alle weerwolven vriendelijk moest zijn, wat hem eigenlijk ook beter af ging. “Hooi,” zei hij met een brede glimlach, “ik ben Harley!” Harley glimlachte vriendelijk naar het (vond hij) vreselijk stinkende meisje.