Make me a vampire!

Ongeduldig spookte Harley laat ’s avonds rond in het bos. Elk normaal mens zou bang zijn geweest en hier nooit zomaar, met een brede glimlach, rond gaan wandelen. Maar ja, daar zeg je zoiets… ‘normaal mens’. Harley was opzoek naar iets, niet naar iets dat hij verloren had, maar eigenlijk naar iemand. Niet zomaar iemand, maar een vampier! Ook geen enkel normaal mens zou dit zomaar doen, maar Harley dus wel, het was zijn droom. Misschien wel een rare droom, vampier worden… Maar er was niets in de wereld dat Harley meer wou. Ongeduldig ijsbeerde hij rond. Hij kon haast niet wachten tot hij een vampier zou tegenkomen! Harley had al van alle scenario’s in zijn hoofd. Hij hoopte dat, als hij het lief zou vragen, de vampier heb gewoon eens zou bijten en hem dan vampier zou laten worden. Maar voor hetzelfde geld zoog de vampier hem eigenlijk gewoon leeg… “Nou ja” dacht Harley, nog altijd ongeduldig en hoopvol, “dan heb ik toch eens een vampier gezien en gevoeld hij het voelt gebeten te worden!” Harley spitste zijn oren om te luisteren of er iemand kwam…

Akai was rustig aan het wandelen in het bos, aangezien hij toch niets beters te doen had, behalve dan zijn huis in orde brengen, maar daar had hij op dit moment echt geen zin in. Hij had net gegeten en genoot van de stilte in het bos, enkel had geluid van de zachte wind en hier en daar van een insect was te horen. Akai snoof alle geuren van het bos op en merkte plots dat er een mens in de buurt was. Eigenlijk kon hem dit niets schelen, hij had niks te maken met een vreemd mens. Akai sloot zijn ogen en stapte diep in gedachten verzonken verder. Toen hij zijn ogen weer open deed zag hij dat hij plots vlak achter het mens stond.

Harley was zich net aan het afvragen of hij misschien beter ervoor zorgde dat hij ging bloeden. Dat trok vampiers aan. Hij draaide zich om, om te kijken of er iets scherps was waarmee hij zichzelf kon snijden. Maar toen hij zich omdraaide verschoot Harley zich een ongeluk, hij verschoot zelf zo hard dat hij achteruit viel. Daar stond iemand… Harley keek recht in de ogen van het mens… Nee, wacht… Rode ogen, bleke huid… Vampier! Harley sprong dolenthousiast recht. “Ooh… Jij… vampier!... ik… Harley!” stamelde Harley euforisch. Eigenlijk had hij zich nooit ingebeeld dat hij zo ging stamelen, dat was helemaal van zijn gewoonte niet. Even schudde hij met zijn hoofd en hervond hij zijn normale doeningen. “Bijt mij!” riep hij uit terwijl hij een sprongetje maakte en blij naar de vampier keek. “Maar… niet dood alstublieft” zei hij erachter nog met een engelenstemmetje.

Akai zag dat het mens zich omdraaide en zo hard verschoot van zijn verschijning dat hij viel. “Zo griezelig ben ik toch niet?” dacht Akai een beetje vernederd. Nou ja, wat had hij anders verwacht, mensen hadden geen goed gehoor. Het was ook donker, dus elke gedaante die plots achter hem opgedoken zou zijn, zou hij van verschoten zijn. “Ooh… Jij… vampier!... ik… Harley!” stamelde de jongen. Akai keek hem met grote ogen aan, vampier? Hoe wist deze jongen van het bestaan van een vampier? Of was het gewoon een of andere gek die te veel boeken had gelezen en films had gezien… Waar Akai pas echt van verschoot was dat de jongen “bijt mij!” riep. Akai keek de jongen ongelovig aan. Onwillekeurig verscheen er even een glimlach op zijn gezicht toen de gek liefjes zei: “maar niet dood alstublieft.” Akai schudde zijn hoofd. “Ik ga je niet bijten, daar heb ik niets aan.” Akai draaide zich om en maakte aanstalten weer verder te stappen. “Wat heeft die gast allemaal gedronken?” dacht Akai nog altijd een beetje verbaasd.

“Ik ga je niet bijten, daar heb ik niets aan.” Zei de vampier. De woorden kwamen als een harde klap aan bij Harley. Alles waar hij van gedroomd had… eindelijk had hij een vampier ontmoet en dan wou deze hem nog niet bijten ook! Tranen kwamen in de ogen van Harley. Nee! Nee! Nee! Hij zou deze kans niet zomaar voorbij laten gaan! Harley zag hoe de vampier zich omdraaide. Harley ging weer voor de vampier staan. “U misschien niet!” riep hij terwijl zijn hand tot een vuist maakte, “maar het is alles wat ik wil.” Harley stak zijn hand op en toonde zijn duim. Daarna stak hij zo snel mogelijk zijn duim in de mond van de vampier. Een scherpe tand snee door zijn huid. Al snel begon hij te bloeden en trok hij zijn hand weer uit de mond van de vampier. “Dank u!” riep Harley dolgelukkig terwijl hij wegliep. Maar ver raakte hij niet, want een gigantische pijn overviel hem. Zijn benen begaven het en Harley zakte niet zo ver van de andere vampier vandaan in.

Akai was van plan geweest verder te gaan en had gedacht dat de jongen zich niet meer ging bewegen of gewoon weg ging gaan. Maar de freak stond al snel weer voor hem. Akai zuchtte zacht terwijl hij ongeïnteresseerd luisterde naar de zatte, volgens hem toch, jongen. Plots stak de jongen zijn duim op. Akai kreeg langzamerhand echt zin om het kind gewoon buiten westen te slaan. Maar dan deed het mens iets heel onverwacht, hij stak zijn duim in Akai zijn mond! Bloed vulde de mond van Akai, al snel werd de duim weer uit zijn mond getrokken en liep de gek weg met nog een blije ‘dank u’. Akai stond aan de grond genageld. Hij slikte het bloed, dat nog in zijn mond zat, dan maar naar binnen. Het was een beetje een dessert… Akai genoot nog even van de nasmaak, gelukkig had hij net gegeten, anders was deze jongen waarschijnlijk wel dood geweest. Akai draaide zich om en zag een bloedspoor, dat leidde naar een ineengedoken jongen. Akai had een beetje medelijden met hem, hij kon hem toch niet zomaar laten liggen? Maar hij kon toch ook moeilijk drie dagen blijven? Akai schudde zijn hoofd, hij kon morgen nog eens komen kijken. Eigenlijk vond hij de jongen maar heel raar en hij hoopte ook een beetje dat een andere vampier zich wel met de gek zou voeden… “Als die voor eeuwig moet leven…” dacht hij terwijl er een rilling van argwaan over zijn rug liep. Akai liep weg, huiswaarts.

Pijn! Ondragelijk! Harley probeerde zijn ogen open te houden, maar hij kon het niet aan het leek eeuwig te duren. Hij had het gevoel dat hij ging sterven, even flitste er door zijn gedachten dat hij dat nog liever echt had gedaan… De dood leek alleen maar een zegen nu… “Nee!” ging er dan weer door zijn hoofd, hierna zou hij een vampier zijn… Eindelijk zou hij een vampier zijn… Bij deze gedachten verloor Harley na een tijd zijn bewustzijn.

3 dagen later

Harley werd weer wakker. Even zat hij versuft op de grond. “Watte?” dacht hij wazig. Plots kwamen de beelden van de vampier weer voor zijn ogen. Harley voelde aan zijn tanden. Ze waren scherp! Hij stond in een mum van tijd weer recht en begon te lopen, normaal gezien moest hij nu sneller kunnen lopen! Dat ging inderdaad, ook al viel hij om de drie meter en was sneller lopen dan hij vroeger deed niet moeilijk… hij was niet voor niets de slak van LO… Harley stond na een tijd aan een beek en bekeek zijn ogen. Rood! Harley stond weer recht. Zijn vampierenleven kon beginnen! Eindelijk!! Harley liep het bos uit en liet in het bos weer de stilte en rust van voor zijn aankomst wederkeren.