Op zoek naar rust

Rico wandelde door het bos, dat was de enige plek waar hij rust zou vinden dacht hij. Maar hij rook veel verschillende geuren dus wist hij dat niet zeker. Hij hoopte dat er geen mensen zouden zijn, die waren irritanter dan vampiers of weerwolven; niet dat hij niet sociaal was, hij vond het leuk om zo af en toe iemand tegen te komen maar hij wou gewoon ook soms eens wat tijd voor zichzelf. Hij wou eens rustig alleen zijn. Hij klom gauw in een boom, een stevige oude boom. Hij klom helemaal tot hij een goede stevige tak zag waar hij languit op kon gaan liggen. Wat hij dan ook deed. Zijn broer zou nooit zomaar in een boom geklommen zijn, hij zuchtte. Op stille momenten moest hij altijd aan zijn broer denken die hij had vermoord. Hij wou dat hij de tijd kon terugdraaien en de dingen kon veranderen, maar hij was blij om een vampier te zijn, ook al had zijn broer beweerd dat hij hij mens zijn gewoon niet goed genoeg vond. Hij hield zijn gezicht op neutraal maar aan zijn ogen kon je zijn vele vedriet en spijt zien. Na ongeveer 350 jaar had hij het zichzelf nog altijd niet vergeven. Hij klwelde zichzelf er nog altijd mee op momenten zoals dit, weer slaakte hij een diepe zucht en liet hij zijn voet een beetje naar beneden hangen zodat je hem net van onder de boom kon zien.

Lilo zat in eenn boom. Ze had nood aan rust, en hier vond ze dat. Het was een vreemd plaatsje, Forks. Zelf als ze hier zou vertrekken zou ze het nooit vergeten. Hier was ze meer tot zichzelf gekomen. Ze had vrienden gemaakt voor het leven en hier had ze haar zoon weer tegen gekomen. Ze moest eerlijk toegeven dat ze hem vergeten was. Maarja, haar menselijk leven was 1 zwarte plek. Op 1 uitzondering. Aleandro. Met een glimlach besefte ze dat ze zijn gezicht niet meer goed kon voorstellen. Ze zag Freddy voor haar. Ze wist dat zijn trekken op de zijne leken, maar ze wist het gewoon niet meer. Ze schrok, de geur van vampieren hing altijd in het bos, maar nu werd die sterker omdat er een in de buurt was. Ze bewoog haar hoofd. Ze merkte dat een vampier onder haar zat, zelfde boom. Dat moet lukken. Hij verzette zich even. Hij wou duidelijk niet gezien worden vanop de grond. Hij leek wel van streek want anders zou hij de vampier boven hem wel opgemerkt hebben. Ze hield haar adem in en maakte geen geluid. Ze staarde naar zijn kruin en stelde zich een gezicht voor. Ze stelde haar een mooi gezicht voor, waarschijnlijk zou hij een teleurstelling zijn. Maar nu was hij gewoon een andere droom. In haar hoofd vloekte ze toen ze een klein twijgje hoorde breken.

Rico was al iets meer gekalmeerd zodat hij merkte dat deze boom heel veel naar een vampier rook, te veel eigenlijk. Waarschijnlijk zat hier nog iemand. Hij luisterde aandachtig of hij iets hoorde. Eerst hoorde hij niets dus ademde hij iets rustiger weer uit. Maar toen hoorde hij een klein twijgje breken; bijna was hij meteen opgesprongen maar degene boven hem hoefde niet te weten dat hij het gehoord had dus deed hij alsof hij niks gehoord had. Hij bleef gewoon zitten en liet zijn voet nog altijd naar beneden hangen. Maar toen hij zo nog 2min gewoon stilzat besloot hij om lekker sociaal te gaan doen, wie weet zat er wel ee leuke persoon boven hem en dan zou hij niet de hele tijd aan zijn broer moeten denken. Hij sprong zo snel op de tak boven hem dat die persoon het waarschijnlijk niet eens zou doorhebben dat hij was versprongen. Hij nam haar aandachtig in zich op, ze zag er wel leuk uit en ze was een vampier zoals hij al geroken had en waarschijnlijk nog een relatief oude. Hij glimlachte naar haar. Hij merkte ook dat ze waarschijnlijk bezig geweest was met naar hem te staren. "Ook op zoek naar rust?"

De man onder haar leek het twijgje niet gehoord te hebben, maar dat was fysiek onmogelijk. Misschien dacht hij dat het een twijgje in de verte was dat door een dier brak. Maar dan zou hij dom zijn, want vampiers weten precies waar geluid vandaan kwam. Neen, Lilo onderschatte een mogelijke vijand niet. Maar op de een of andere manier zag ze hem niet als een vijand. Waarschijnlijk wou hij gewoon rust en negeerde hij haar aanwezigheid. Ze gaf hem gelijk. Als hij een verrassingsaanval probeerde door plots recht te springen, was dat ook wel dom. Want ze had hem al langer in de gaten dat hij haar. Plots deed hij de verrassingsaanval move. Maar in plaats va een te vallen begon hij een gesprek. Hij vroeg of ze rust zocht, en ze lachte spottend. ”Rust? In Forks? Laat me niet lachen, dat is een onmogelijke luxe hier.” Zijn gezicht was niet eens een teleurstelling. Dat verbaasde haar wel. Even schude ze lichtjes haar hoofd, een mens zou het niet zien. Misschien was dit wel gewoon een droom. Maar toen ze hem nieuwsgierig aankeek zag ze dat hij echt was. En ze glimlachte

Rico nam de vrouw nog eens aandachtig in zich op, het was alsof ze had verwacht dat hij haar zou aanvallen, dat was hij niet van plan. Hij had nog nooit iemand echt vermoord, behalve zijn broer. Een blik van intens verdriet kwam op in zijn ogen, hij hoopte dat zij het niet gezien had. Maar natuurlijk zou ze het wel gezien hebben. Hij hoorde haar spottende lach en grijnsde. Wel jammer dat hij geen rust ging vinden hier, hij had dat wel nodig. Maar hij zou wel ergens een rustig plekje vinden, zoals altijd. "Je klinkt alsof je het al veel geprobeert hebt." Hij zag haar lichtjes haar hoofd schudden en nieuwsgierig vroeg hij zich af wat ze daarmee bedoelde en wat haar naam was; van hem wist bijna niemand zijn naam omdat niemand die aan hem vroeg. Ze glimlachte daarna naar hem, waardoor hij nu helemaal verward was en zich nog meer afvroeg waarom ze nu haar hoofd geschud had maar hij glimlachte vriendelijk terug.

Ze probeerde hem in te schatten, iets wat niet echt lukte. Zeker ouder dan 200 jaar, en jonger dan 600. Maar daartussen zat nog 400 jaar... dus de gok was net iets te ruim genomen. Plots keek de man heel droevig, maar stopte daar zo vroeg al mee dat Lilo even twijfelde of ze het wel echt gezien had. Maar haar ogen was een van de vele dingen die Lilo kon vertrouwen. Alle dingen die Lilo kon vertrouwen waren trouwes zintuigen. Omgeving kon ze helemaal niet vertrouwen, en haar hersens ook niet echt, ze zou elk moment gek kunnen wordenJep, ooit eens in een kerk, maar daar kwam een meisje dat mens was dat van ons bestaan afwist, dan nog eens in het bos, en daar kwamen 2 andere vampiers op af. Aan het strand, daar bleek een weerwolf te zijn, en toen nog een weerwolf. En daarna een stormloop van vampiers. Ja, Forks is een raar plekje. nieuwschierig keek ze hem aan. Zou hij antwoorden? "hoe noem je eigenlijk?"

Hij keek haar verbaasd aan, ze had het blijkbaar al veel geprobeerd. En nooit ws het geluk, zucht. Nu zou het hem waarschijnlijk ook niet lukken, maar als je een huis kocht ging het wel natuurlijk, tenzij je bezoek krijgt. Maar hij had nog nooit in een ander huis gewoont dan zijn huis uit zijn menstijd. Dat was dus een onmogelijke optie. Zij leek hem nog wel een leuke vampier, die kwam je zelden tegen. In de hele tijd dat hij vampier was was hij maar een stuk of 3 tegengekomen waar hij echt mee overeenkwam, daar kwam hij nu nog altijd mee overeen. Dat waren vrienden voor zijn hele bestaan. Hij grijnsde naar haar.
"Er moer ergens toch zo'n eenzaam plekje zijn. Ik zal onthouden dat al ik er nog eens eentje zoek ik niet naar die plaatsen moet gaan." Hij keek haar even verbaasd aan; ze vroeg zijn naam. Hij dacht dat het wel geen kwaad kon als zij die wist, hij vertrouwde haar al een beetje, hij wist niet of dat al genoeg was om zijn naam te zeggen, zeker niet genoeg voor zijn levensverhaal maar een naam kon toch niet veel kwaad, daardoor kende ze hem toch nog niet. Hij besloot dat het echt geen kwaad kon, alsof zij ging rondbazuinen dat hij hier was en hoe hij heette en hoe hij eruitzag zodat iedereen die hij tegenkwam zijn naam al zou weten, nee dat zou ze niet doen. Hij keek haar recht in de ogen.
"Rico. En jij?"

Rico... Die naam kwam haar bekend voor. Plots schoot er een wiskundige formulle door haar hoofd. Was hij nu echt genoemd naar een richtingscoificient? dat was... VReemd, maar ze zou het hem niet zeggen, dat zou gemeen zijn. Hij zou boos kunnen worden. Ze had de twijfel op zijn gezicht gezien voor hij zijn naam zei.Een echt eenzaam plekje in Forks, naan, dat was onmogelijk. "Als je echt een rustig plekje zoekt kan je naar een naburig stadje gaan. Daar is het heel wat rustiger. Toch vreemd dat je nooit alleen kan zijn, ik bedoel het is hier the middle of nowere. " Haar naam werd gevraagt, en ze nam zich voort oml haar spastische angst om haar naam geheim te houden te onderdrukken. "Lilo" fluisterde ze. Ze schudde haar hoofd en herhaalde haar naam, luider nu. Nog niet helemaal zelfverzekerd, maar het kon ermee door.

Hij keek haar even bedenkelijk aan. "Nee, ik denk dat ik hier even blijf." Hij ging zer niet bij zeggen dat zij eigenlijk zijn nieuwsgierigheid gewekt had, hij hoopte om haar nog eens te zien als ze hier weg zou gaan. Ook kon hij hier misschien veel vrienden maken. Hij hoopte van wel en ook dat zij er tussen zou zitten. Hij glimlachtte even naar haar. Zij wist natuurlijk niet wat hij nu allemaal aan het zeggen was. En ook natuurlijk niet dat hij steden haat, nog een reden om hier te blijven en niet weg te gaan. Ook al zijn ze rustiger dan hier, hij had graag altijd een bos naast zich. Hij hoorde hoe ze haar naam fluisterde. Lilo, mooie naam. Ze klonk wel niet helemaal zelfverzekerd, msschien daarom dat ze het nog eens zei, dat klonk allezins al beter. Hij grijnsde naar haar. Hij snapte niet waarom hij zoveel moest grijnzen de laatste tijd, misschien lag het aan Lilo. "Mooie naam."

Lilo grijsde. Hij bleef. ZE had ook niet gewild dat hioj weg zou gaan, gewoon dat hij als hij eens een rustig b-plekje zocht hij daar wel heenkon. Voor even. Deze vampier integreerde haar wel. Hij had iets interesant over hem. Ze wist zeker dat ze zou blozen moest ze nog mens zijn, toen hij zei dat ze een mooie naam had. Om 2 redenen, het complument en de het feit dat ze zijn naam... Speciaal vond... Lichtelijk uitgedrukt. Even wist Lilo niet wat te zeggen. "Wel euuh... tof dat je blijft; Dan zal ik je zeker nog zien." Ze had meteen spijt van haar woorden, want nu leek het alsof ze zou vertrekken. Vlug voegdez e er nog iets aan toe. Niet dat ik nu al wegga hoor, tenzij dat is wat je wilt natuurlijk.

Aiden liep wat rond in het bos. Hij verveelde zich een beetje, was wat in gedachte verzonken toen hij stemmen hoorde. Een mannelijke vampier, hij kende deze niet. En een vrouwelijke vampier, haar stem kwam hem bekend voor. Hij snoof even en er verscheen een halve glimlach op zijn gezicht. Fred hoe ze zich de eerste keer voorstelde.
Hij vertraagde zijn pas en luisterde naar het gesprek. Op zoek naar rust, in Forks, succes. Daar had Fred gelijk in, dat is bijna onmogelijk in Forks. De twee stelde zich aan elkaar voor, Lilo. Hij grinnikte kort. Hij was nu op een afstandje dat een normaal mens hem niet zou kunnen horen, maar deze twee makkelijk.
"Ook jij kan dus wel vriendelijk zijn, Lilo," zei hij met een grijns.

Rico was even geschrokken toen hij nog een stem hoorde, rust zoeken was dus totaal onmogelijk maar hij gaf er niet zoveel oùm, hij grijnsde. maar wat bedoelde deze vampier met dat vriendelijk zijn en waarom legde hij nu zoveel nadruk op Lilo? Hij was een beetje verward maar liet er niks van merken, misschien had Lilo haar naam alleen tegen hem gezegt even voelde hij zich gevleid. Dan besefte hij dat hij beter eens tegen deze nieuwe vampier zou kunnen praten, niet dat hij vijandig klonk maar het kon altijd. Hij bleef rustig zitten en draaide zich een beetje naar waar de stem vandaan kwam maar zonder Lilo uit zijn gezichtsveld te zetten. Hij voelde zich niet veilig als er zoioets gebeurde. Misschien omdat ze dani n zijn rug zou kunnen springen, hij haatte het om iemand in zijn rug te hebben. Maar zelf sprong hij wel graag in iemands rug om daar dan een beetje van te drinken, ach. Hij richtte zijn aandacht weer op de nieuwe. "Nou, ik had niet echt de indruk dat ze zo'n een onvriendelijk typetje is." Hij grijnsde even. Zo zou hij misschien weten wat de relatie was tussen deze nieuwe vampier en Lilo.

"Ook jij kan dus wel vriendelijk zijn, Lilo," Fijn, nu wist hij haar naam. Als hij de vorige keer wat beter opgelet had, wist hij die al langer, omdat Sya haar bij naam genoemd had. Lilo zag ook Rico's reactie, die liet een glimlach op heer gezicht achter. Dat was onmiskenbaar een complument. Hoe lang was het geleden eer ze dat nog eens gehoord had? Nonchalant liet ze zich van de tak glijden, en kwam ze evenwichtig neer. Ze maakte de val van 10 meter net zo makkelijk lijken als uit bed stappen, in zekere zin was het ook wel zo. Tuurlijk Aiden, ik ben de vriendelijkheid zelve, altijd al geweest, niet?

Aiden liep langzaam dichterbij. De nieuwe vampier leek hem wel vriendelijk, dus hij was niet erg op zijn hoede. Forks had hem wel wat verandert, hem duidelijk gemaakt dat alleen zijn hier niet mogelijk is. En eigenlijk vindt hij dit ook niet zo erg.
"Lilo en ik zijn ietwat op de verkeerde voet begonnen denk ik, kwam ook grotendeels door mij hoor, Aiden grijnste, "Ik ben Aiden trouwens," zei hij tegen de nieuwe vampier.
Hij wende zich weer tot Lilo hij zag hoe ze zich gracieus uit de boom liet glijden, "Jij was dan ook degene die mij voedsel aanbood dus inderdaad, je vriendelijkheid had je getoont. Nog mijn excuses voor mijn gedrag van de vorige keer. Forks is nogal vreemd, zoveel vampiers. Dat ben ik niet gewend."

effy rende door het bos, zo kon ze haar reactievermogen nog eens testen. Het reactievermogen leek oké tot ze ineens 3 vampieren rook. Aiden, lilo en nog iemand anders, die ze niet herkende. Ze stopte met lopen, dat kon ze ook nog goed. En ging naar de plaats van de geur. Ze zag Aiden en lilo tegenover elkaar staan en een andere jongen zat in een boom. Ze liep rustig op hun af, hopend dat ze niet stoorde. Wie weet wat waren ze aan het doen. “hallo.” Zei ze zacht en ze keek vragend naar de jongen in de boom. “ik ben effy.” Zei ze tegen hem. Aiden en lilo wisten haar naam wel al, maar de nieuwe jongen had ze hier nog nergens gezien. Zelf niet op school of zo. Misschien ging hij gewoon niet naar school, of trok hij gewoon rond, of was hij nog maar net hier. Effy werd onbewust nieuwsgierig naar de jongen, maar dat had ze wel vaker bij nieuwe vampieren. Zoals iedereen hier in forks, zag hij er best wel vriendelijk uit. Het was in het begin wel wennen geweest, dat elke vampier dat je tegenkwam aardig was. Maar zelf dat wende een beetje, het zou wel weer een aanpassing zijn als ze weer voort zou trekken naar andere oorden. Maar dat was nog lang en daar wou ze nog niet over denken. Ze glimlachte aarzelend naar de jongen.

Rico sprong ook maar uit de boom, iedereen was toch beneden, het zou onnuttig zijn om nu nog langer in de boom te blijven zitten. Hij kwam soepel op zijn voeten terecht en grijnsde even naar Aiden en Lilo, hij vond dit wel leuk. Hij wist nog steeds niet wat nu de relatie was tussen Lilo en Aiden maar hij zette die gedachte van zich af, dat maakte niet zo heel veel uit. Lilo had Aiden blijkbaar eten gegeven hij beelde zich even in hoe ze dat gedaan had en grinnikte. Het was natuurlijk wel logisch dat lilo niet zomaar even een mens had genomen en er een strikje rond gebonden had. Maar dat zou wel grappig zijn, kon hij misschien nog eens doen als iemand jarig was. Het was hem al duidelijk dat hier veel vampiers waren, dat was hij zelf ook niet gewend. Wel vreemd dat iedereen zomaar even naar hier kwam. Misschien was deze plek gewoon aanlokkelijk. Hij rook nog een nieuwe vampier. En ja daar kwam er nog eentje aan. Ze heette effy. Er werd waarschijnlijk van hem verwacht dat hij ook zijn naam zei. "Ik ben Rico." Hij glimlachte even. Hij vond het niet echt erg om zijn naam te zeggen, de vampiers hier leken wel te vertrouwen. Waarschijnlijk waren ze niet allemaal zo maar bij deze had hij niet echt het gevoel dat ze criminele dingen zouden uitsteken. Misschien ook omdat ze elkaar allemaal al leken te kennen.

Harley was opgetogen rond aan het rennen in het bos. Actief, zoals altijd, zigzagde hij tussen de vele bomen. Maar plots knalde hij tegen een boom. Harley viel op de grond en keek versuft voor zich uit. Al snel schoot hij in de lach, als mens zou hij dit niet leuk gevonden hebben, maar hij was een vampier! Wat kon het hem schelen? Grijnzend krabbelde Harley overeind en schudde hij zijn hoofd. Harley huppelde verder, maar hoorde iets achter hem. Met een ruk draaide hij zich om. Daar stond een vogel te pikken aan… aan felroze bloemen? Harley keek dwaas naar de bloemen. Hoe kwamen die hier nou? Hij was er zeer zeker van dat die er daarnet nog niet waren! Harley haalde zijn schouders op, misschien verbeelde hij het zich gewoon. Harley huppelde weer verder en rook vampiers in de verte. Enthousiast volgde hij de geur en al snel zag hij Lilo en nog andere vampiers, die hij niet kende, staan. Harley wuifde zodra hij hun zag en huppelde naar hun toe. Wat hij niet besefte was dat hij een spoor roze bloemen achter liet bij elke stap die hij zette. Harley ging bij Lilo staan. “Hallo iedereen! Ik ben Harley! Aangename kennismaking” zei Harley met een brede glimlach. Toen viel zijn oog op de roze bloemen. Harley sperde zijn ogen wijd open, angst overviel hem. Hij werd gestalkt! Door roze bloemen! Wacht, neen, de bloemen waren nu niet meer roze, maar nu waren ze zeer donkerblauw. Harley sloeg een kreet van schrik en kroop achter Lilo. “Die bloemen stalken mij al de hele tijd!” jammerde hij met een piepstemmetje, “heeelp me!” Harley keek Lilo smekend aan met een doodsbang gezicht.

Effy zag nog een vampier komen aangehuppeld. En bij elke stap dat hij zette, kwamen er bloemen tevoorschijn. Eerst roze en dan veranderde ze naar blauw. Effy keek hem rustig aan, en vroeg zich af of hij doorhad wat hij deed. Duidelijk niet, al was hij zich wel gewaar dat er bloemen waren waar hij kwam. Een nieuwe vampier die zijn kracht nog niet wist? Effy keek naar zijn overdreven bange gezicht en dan weer naar de bloemen. Zo erg was dat toch ook niet. De jongen klampte zich vast aan lilo, hij kende haar dus. Een uitbundige jongen was het. Effy wou niets zeggen, ze had zo het gevoel dat hij dan nog banger ging worden. Al leek dat niet waarschijnlijk. Ze zweeg en keek gewoon, een fascinerend iemand, vreemd, maar anders dan de andere vampieren. Enthousiast, zo zonder zorgen en zo gezegde problemen. Waarschijnlijk een verademing voor wie altijd met van die zelfingenomen vampiers moeten leven. Niet dat zij daar last van had.

Lilo bekeek de stormloop van vampiers, zucht, het staat vast, in Forks ben je nooit alleen. Toen Harley er nog eens bijkwam was het feestje compleet, en hij liet een spoor van roze bloemen achter. Lilo was niet snel onder de indruk, maar dit was op zen minst bijzonder. Heel bijzonder eigenlijk. Harley was helemaal geen vampier, hij was een elfje! En toen veranderden de bloemen ook nog ens in het donkerblauw. Correctie, alle planten veranderden in het donkelblauw. Ook het gras. Harley was doodsbang, en eigenlijk zou het Lilo ook kippevel bezorgen, moest ze nog mens zijn. Nu niet natuurlijk, het was zowaar onmogelijk. Harley, ik denk dat je dit helemaal zelf doet. Ik denk dat je bijzonder bent zei Lilo terwijl ze geïntereseert naar het groen-of beter gezegt blauw- keek.

De andere vampiers leken niet echt meteen onder de indruk, terwijl Harley stond te trillen op zijn benen. Misschien was dat ook niet raar, zij waren al veel gewoon en wisten misschien wel waarom deze, van kleur veranderende, bloemen hem stalkte. “Harley, ik denk dat je dit helemaal zelf doet. Ik denk dat je bijzonder bent” zei Lilo. “Zelf?” Harley begreep het niet, hoe kon hij dit nu zelf doen? Harley ging op handen en voeten staan en hield zijn hoofd dicht bij een bloem. “Sorry mevrouw bloem, maar waarom stalkt u mij? Ik zou eigenlijk graag hebben dat u gaat…” fluisterde Harley tegen de bloem. Langzaam werd deze bloem kleiner en verdween ze. Harley sprong verschoten recht, de andere planten in de omgeving werden lichtblauw en ook het gras rond Harley werd lichtblauw. Harley keek Lilo aan “euh, is dit normaal?” Harley begreep er eigenlijk niets van en was een beetje vergeten dat er ook andere vampiers stonden… Een normale vampier had zich misschien geschaamd voor zijn gedrag, maar Harley schaamde zich bijna nergens voor nu hij vampier was.

Aiden was blij Effy weer te zien. Hij zag ook de andere vampier die er inmiddels bijgekomen was. Hij bekeek hem, vreemde vogel dacht hij bij zichzelf. Hij praatte raar, deed raar, en dan die bloemen nog.
Aiden zuchtte luid, te luid misschien, maar het toonde in elk geval zijn ongenoegen naar de nieuwe vampier. Nee overdreven typjes hield hij niet zo van.
Hij probeerde de anderen te peilen wat ze vonden van dit gedrag, maar iedereen scheen dexze nieuweling nogal normaal te vinden.

Lilo staarde de vampier aan, ze wist niet of ze een zucht moest slaaken, of in de lach moest schieten. Als oplossing deed ze geen van de 2Neen Harley, je bent speciaal je hebt de planten onder je controle. Lilo wist hoe het werkte bij haar, maar het kon zijn dat zijn gave anders werkte. Zelf had ze geen controle over de planten, maar ze wist hoe de conectie met de atomen bestond. Hij moest gewoon de band ermee zien. Als hij dat zag, zou hij die kunnen gebruiken om dingen gedaan te krijgen, misschien nog belangrijker, hij hij bepaalde dingen niet deed. Zo zou hij het spoor kunnen stoppen, want daarmee viel hij nogal op... en hij leek belachelijk.

Harley hoorde iemand zuchten, maar besteedde hier geen aandacht aan, want hij vond de bloemen vele boeiender. “Neen Harley, je bent speciaal je hebt de planten onder je controle” zei Lilo. Harley staarde enkele seconden als een mongool naar de planten. “Owwwwwww” zei hij zacht, maar eigenlijk begreep hij er nog geen snars van. Hij kon dus planten onder controle houden? Maar ze deden niet wat hij wou… Of wel? Harley schopte zijn schoenen uit en liet zijn blote voeten op het gras rusten. Hij sloot zijn ogen en bleef enkele minuten onbeweeglijk staan. De eerste twee minuten gebeurde er niets, maar dan werd het gras langzaam aan weer groen, het zag er wel iets gezonder uit dan daarvoor, en kregen de planten allemaal weer hun originele kleuren. Harley opende na tien minuten zijn ogen weer en maakte een klein vreugdesprongetje. Zo zat het dus… Gewoon een beetje geduld hebben. Harley wende zich weer tot de andere vampiers, want hij besefte plots dat die er ook nog stonden. “Zozo, weer wat bijgeleerd!” zei hij enthousiast. “Oh, trouwens, bedankt Lilo!”

effy fronzde nu naar de nieuwe jongen. Hij deed wel heel vreemd. Alsof hij echt geen idee had. Wat nog eens waar zou kunnen zijn ook. Arme jongen, hij is vampier en weet amper wat het inhoud. Het kon niet missen dat hij zo optimistisch was. Hij had nog niet door dat er ook mindere kanten aan waren, hij wist nog niet eens alle goede kanten. Effy keek naar aiden toen ze hem hoorde zuchten, hij vond hem duidelijk niets. Logisch, er moesten waarschijnlijk stalen zenuwen voor nodig zijn om samen te leven met iemand die het woord vampier nog niet naar waarheid schatten. Maar hij wou het wel, vampier zijn, anders zou hij nu in een hoekje depressief zitten te doen, wat een normalere reactie was geweest. Rare plaats, herhaalde effy voor de duizendste keer in haar hoofd. Dan moest je zo lang leven om dan dit nog mee te maken, op het moment dat je dacht dat je alles gezien had.

Rico keek fronsend hoe er een nieuwe vampier tevoorschijn kwam die duidelijk een soort van gave had. Hij kon de platen laten doen wat hij wou. Nice. Hij kon alleen maar wat elektriciteot uit zijn handen schieten, wel handig voor gevechten maar verder kon je er niet echt iets mee vond hij. Die gave had hem wel al meerdere keren zijn leven gered. Die nieuwe jongen was wel vreemd, zachtjes uitgedrukt. Hij was overenthousiast en had waarschijnlijk geen idee wat vampier zijn inhield en hij was ook te blij om vampier te zijn, vreemd. Vampier zijn was een ramp. Je kon zomaar mensen vermoorden. Maar natuurlijk waren er veel meer voordelen aan vampier zijn. Maar dat had die nieuwe waarschijnlijk nog niet eens door, hij had de nadelen zeker nog niet door. Maar hij vond hem nog wel leuk en hij kende Lilo, waw iedereen kende Lilo hier. Hij hoorde aiden zuchten en besefte dat aiden de nieuwe niet echt aardig vond. Tja lastig karakter ook. Te enthousiast en te wild. Misschien minderde dat wel met de jaren... Hij kon zich wel niet herinneren dat hij zo was geweest wat betekende dat hij zo niet was geweest . Niemand waarschijnlijk.