Scared of the red eyes

De hijgende ademhaling van Flower echode tussen de bomen. Ze rende zo snel ze kon. Ze moest oppassen. Daarnet was ze ook al tegen een boom gebotst. Ze zag iets roods komen in haar ogen en rende verbeten door. Het rook als bloed, dus waarschijnlijk was het ook bloed, anders rook het niet naar bloed. De tranen stroomden over haar wangen. Flower had het uit kunnen houden in haar huisje totdat de rode ogen weer voor haar ogen waren verschenen. Ze rende zo snel mogelijk, zodat zelfs een vampier - zelfs dat woord liet soms de tranen van angst al in haar ogen springen - haar niet kon volgen. En zij die dacht dat ze er klaar voor was. Ze dacht dat ze in contact kon komen met vampiers. Blijkbaar was ze toch niet zo sterk als ze dacht. Adrenaline, dat was het beste woord wat door haar heen kon gonzen. Ze sloot haar ogen en liet de tranen te vrije loop, terwijl ze spontaan bomen ontweek. Ze opende ze weer en ontweek weer een boom. Het strand van La Push kwam eindelijk in zicht. Ze snikte zachtjes en rende verder. Ze kneep haar ogen dicht, wat niet echt slim was. Die verdomde rode ogen kwamen weer in haar op en ze wou er niet aan denken. Het was dankzij Maxen en Akai, dat ze die ogen weer kreeg. Alhoewel.. Ze wist niet wie van de twee ze het liefst in haar buurt had. Het liefst niemand. Ze liet zich zakken in het warme, lekkere zand en liet zich op haar rug vallen.

Na een tijdje gelegen te hebben en de tranen de vrije loop te hebben gedaan, pakte ze een volle hand zand en smeet dat woedend in het rond. Ze was niet meer zo overstuur geweest sinds de dood van haar vader en het beviel haar niks. Zo mocht niemand haar ooit zien. Kleine kans. Ze sloot haar ogen en beet op haar wangen om het niet uit te schreeuwen. Ze wou er niet meer aan denken. Nooit meer. Ze wreef haar tranen weg, wat niet veel hielp, want de volgende tranen kwamen alweer. Ze legde zich weer neer in het zand. Het was duister en het werd al bijna avond. Flower wou hier de hele nacht wel spenderen, het maakte haar ook niet veel meer uit. Haar dromen werden steeds angstaanjagender. Ze kon gewoon niet haar ogen sluiten zonder die rode ogen te zien. Vervelend.

- XD ow, ik krijg medelijden met haar Somebody? -

Hij zat buiten, tegen een boom aan. Genietend van de stilte. Tegen de avond was het hier altijd rustig. Geen fluitende vogeltjes. Geen mensen, en amper tot helemaal geen bloedzuigers. Het paradijs zou je kunnen zeggen. Paul keek op toen hij de geur van Flower rook. Ongeveer 3 minuten rennen van hem vandaan. Hij besloot maar naar haar toe te gaan. Maar haar geur werd steeds minder sterk. Ze rende dus van hem vandaan. Niet dat dat zo'n probleem was. Hij besloot maar te gaan lopen, straks was hij haar geur kwijt. Als een mol ondergrond de weg kwijt was in zijn eigen gangen.
Flower's geur bracht hem naar het strand. Zijn ogen speuren het strandje over. Niet ver van hem vandaag zag hij haar nog net een klodder zand in de ronte gooien, waarna ze zich op har rug liet vallen. Waarom deed ze zo? Wat was er aan de hand? Zo geruisloos mogelijk wandelde Paul op haar af. Eenmaal bij haar liet hij zich in het zand zakken. Met een bezorgde blik in zijn ogen keek hij naar haar. Ze huilde, wat hem nog bezorgder maakte. Flower huilde niet zomaar. Dat had hij wel gemerkt toen ze ooit een keer in de stiekelbosjes viel. En toen ze vertelde over haar familie. Hij had toen wel gezien dat ze vocht tegen de tranen, maar ze hadden zich niet getoont. Dapper, vond hij. ,,Wat is er aan de hand?" Vroeg hij zachtjes, terwijl hij zijn bovenlichaam naar haar toe draaide. Half dan. Als dat wel zou kunnen zag het er wel heel vies uit. Dan zou hij zo in een horrorfilm kunnen. Oke, nu even niet over onzin dingen hebben, Flower was nu belangrijk. Waarom huilde ze nou zo? Had iemand haar soms wat aangedaan? Oh,, als dat zo was kreeg diegene problemen. Niemand, maar dan ook niemand mocht Flower iets aandoen. Pff. Nu leek hij net een waakhond. Een Pitbull die z'n baasje baas beschermde tegen vreemdelingen. Paul keek heel even naar de zee en hoorde de rust gevende golven aan. Al snel gleed zijn blik weer naar Flower. Het zag er apart uit. Flower die overstuur was. Maar hij wist 200 % zeker dat ze daar een reden voor had.

- Oké... Dit wordt dramatisch -

De stem die iets vroeg, zorgde voor een intense schrikreactie. Paul. Huilend keek Flower opzij. Grote tranen biggelden over haar wangen en als Paul Flower niet goed genoeg zou kennen, wist ze wel zeker dat hij dacht dat ze zich aanstelde. Ze wreef over haar ogen - niet dat dat veel zin had - en keek Paul verdrietig aan. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte haar gezicht tegen zijn nek. Waarschijnlijk gleden haar tranen nu langs zijn rug af, maar het enige wat haar echt kalmeerde was zijn kloppende hart en zijn rustige ademhaling. Flower probeerde haar ademhaling in orde te krijgen en probeerde tijd te winnen om toch eerlijk te zijn en niet stom te klinken. Ze dacht na. Daarna besloot ze het gewoon maar te vertellen aan Paul. Ze liet hem los en keek hem aan. Ze veegde haar tranen weg en keek naar zijn borstkas. 'Vampiers... Moeder... Angst,' legde ze in drie woorden uit, maar ze werd onderbroken door het snikken en nieuwe tranen. Ze veegde die weg en haalde diep adem. 'Ik ben bang, Paul. Zo bang... Voor.. Vampiers,' legde ze uit, terwijl ze snikte. Ze zuchtte. Dit klonk stom. 'Stom hè?' piepte ze bijna, terwijl ze hem aankeek en haar blik naar het zand liet glijden. Ze trok haar knieën op en legde haar hoofd daartussen. Ze sloeg haar armen om haar knieën en huilde nu harder.

Langzaam kwam ze tot bedaren, waarna ze Paul weer aankeek en haar tranen wegveegde. Ze was soms echt een dramatisch mens. Die gedachten zorgden ervoor dat er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze kroop opzij naar Paul toe en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Ik zie gewoon steeds rode ogen voor mijn gezicht. Wat ik je niet verteld heb, is dat ik in de kast zat toen mijn moeder vermoord werd en die vampier recht in mijn ogen keek,' vertelde Flower, die haar hoofd voelde bonken van de pijn van het huilen. Ze zuchtte. 'Ik kan niet meer normaal met vampier omgaan. Ik ben gewoon bang voor ze,' zuchtte ze en ze veegde een traan weg.

Foute boel. Het was echt erg. Paul wist niet goed wat hij moest doen. Eerst gewoon maar luisteren, dan misschien wat zeggen. En niet te vergeten troosten. Ondersteunen. Helpen. Voorzichtig legde hij zijn hand op Flower's arm. Daar kwam de eerste woorden. Het waren er maar drie. Maar dat was al een begin. En het klonk ernstig. Bezorgt keek hij naar haar toen ze begon te vertellen dat ze bang was voor vampieren. Erg begrijpelijk. Maar ook erg vervelend. Vooral omdat hier zoveel rond zwierven. Man, je zou gewoon niet meer naar buiten gaan omdat die "dingen" hier waren. ,,Nee het klinkt niet stom." Fluisterde hij, waarna hij zijn hand -dezelfde- op haar rug legde. Het deed hem pijn haar zo te zien huilen. Maar nu zag hij ook haar andere kant. Die hij niet heel vaak gezien had. Al bestefte hij nu dat hij die kant nooit, maar dan ook echt nooit meer wou zien. Hij vond het vreselijk haar zo te zien. Wat wel vooral irriteerde was dat hij niet heel veel kon doen. Misschien hoefde dat ook niet. Misschien was het enigste wat ze nodig had ondersteuning, tips, en geen Pitbull. Mhah, hij zag wel hoe dit ging lopen. Dat was op dit moment het beste. Dacht hij.
,,Shht.." Probeerde hij haar een beetje te kalmeren. Even had Flower zo gezeten, toen had ze zich weer herstelt. Er verscheen zelfs een glimlach op haar gezicht. Deed ze dat alleen om te laten weten dat het weer ging? Of was er iets anders? Net op het moment dat hij verschillende dingen bedacht, begon Flower te praten. Paul werd er stil van. Terwijl hij nadacht over wat hij nu zeggen moest. Hij slikte. ,,Dat is erg vervelend." Mompelde hij. ,,Zeker toen je je moeder zag..." Verder ging hij niet.
Woede borrelde in hem op. Weer bloedzuigers die voor verdriet zorgde. En ook voor angst. kalm blijven, Flower helpen. Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij naar haar te kijken. ,,Het enigste wat ik nu kan zeggen is, mocht je er één tegenkomen, stel je dan alsjeblieft niet zwak op... Dat vinden ze alleen maar leuk..."

De warme hand van Paul op haar rug, voelde fijn aan. Flower sloot haar ogen even, terwijl ze van zijn aanwezigheid genoot. Ze veegde haar laatste tranen weg. Ze had het gevoel dat ze geen tranen meer kon laten. Ze dacht aan de ontmoeting met Maxen. Eerst was ze ook erg bang geweest voor hem, maar toen had ze zich minder zwak opgesteld. Ze trok haar benen op en leunde tegen Paul aan. Ze legde zijn hoofd weer op haar schouder en sloeg beschermend haar armen rond haar benen heen, alsof iemand haar nu zou kunnen aanvallen, met Paul in haar buurt. Ze keek opzij en grijnsde lief. 'Fijn dat je deze ouwe geit uit de problemen helpt,' lachte ze, terwijl ze de overige natte plekken droog veegde en een grote glimlach op haar gezicht kreeg. Soms was het gewoon niet moeilijk om vrolijk te zijn. Ze had het bij Maxen ook zo gedaan. Iedereen stond er altijd versteld van, zelfs de mensen die het zelf ook konden. Ze keek naar Paul en legde haar warme hand tegen zijn wang. Ze aaide zijn wang zachtjes en verwachtte iets ruws te voelen, maar voelde dat niet. Redelijk verwonderd aaide ze door, waarna ze haar hand naast haar legde. Ze glimlachte naar hem.

'Fijn dat je er bent,' zei ze gemeend en ze keek hem aan. Ze grijnsde lichtelijk. Ze probeerde haar verdriet te vergeten. Ze keek naar de kliffen, die als een groot gevaar uitstaken boven op de top, alsof ze je eraan wouden spietsen. Flower keek even geïnteresseerd naar de kliffen, schudde haar hoofd en keek weer naar Paul. Paul bleef toch leuker om te kijken. Ze voelde haar wangen rood kleuren, maar probeerde er geen aandacht aan te hechten. Ze keek glimlachend naar Paul en verlaagde zich toen een beetje, totdat ze met haar gezicht bij zijn borstkas kwam. Daar legde ze haar hoofd tegen en het voelde fijn om Pauls hart te horen kloppen. 'Is er verder nog iets gebeurd bij jou?' vroeg ze, terwijl ze zachtjes met haar vingers naast haar wang streelde, over Pauls - nogal gespierde - lijf.

Oude geit. Flower was geen oude geit. Hoe kon ze zichzelf nu zo noemen? Niet te serieus nemen Tuurlijk, niet serieus nemen. Dit euh.. Was maar een soort grapje. Paul zette een klein, jongensachtig grijnsje op, waarna hij naar haar keek. Weer een grote glimlach. Geweldig! Dat wou hij graag weer zien. De "oude" Flower. De Flower met tranen wou hij nooit meer zien. Nouja... Nooit. Dat was ook weer hooggegrepen. Haar warme hand op z'n wang deed hem weer naar haar kijken. Hij glimlachte terug. Eigenlijk was hij nu gelukkig. Niemand, tot nu toe, die zich aan hem irriteerde. Iemand die hij leuk vond. Niemand die hem op z'n fouten wees. Of iemand die zich met hem bemoeide. Beter dan dit kon haast niet. Alleen nu moest hij het ook zo houden, en het niet weer verkloten door zijn slechte eigenschap. Woedeaanvallen. Al was dat de laatste tijd wel minder geworden. Zou dat komen omdat de roedel niet echt meer... Één "familie" is? Oke, dat was ook weer iets té. Hij wist niet precies hoe hij het noemen moest. Arg, hij zou wel zien hoe het zou lopen met de roedel. Misschien moest hij maar een praatje gaan maken met Sam. Niet dat dat erg veel ging helpen ofzo. Maarja, nee heb je, Ja kun je krijgen. Toch?
Paul's mondhoeken trokken op, tot een glimlach. Toen volgde hij haar blik. De kliffen. Het was altijd leuk om ervanaf te jumpen, het water in. Behalve als je erin werd geduwd. Dan was het echt niks aan. Je kon niet mooi duiken, en soms kon je "verkeert" terechtkomen. Bijvoorbeeld op je buik ofzo. Een rilling liep over zijn rug. Als je op de buik terecht kwam, spankte het altijd zo. Netzoals je geslagen word met een natte handdoek. Ooit had hij dat eens op de basisschool gedaan. Met een klassenuitje gingen ze zwemmen, tsja, en toen kwam de zogeheten "handdoeken gevecht" aan de pas. Dat liep toen een klein beetje uit de hand. Vol blauwe plekken kwam hij toen thuis. Paul sloeg z'n arm om haar heen. ,,Nuuj, d'r is niks gebeurt." Boring. Afentoe verlangde hij wel naar wat actie, avontuur. Nee, actie en avontuur was bij hem niet alleen vampiers. Ook wel andere dingen. Alleen was dat niet zo slim om te doen. Vroeger droomde hij er wel eens van om z'n wolvenvorm aan te nemen en zo de stad in te gaan. Gelukkig had hij dat niet gedaan. En zou hij dat ook nooit doen. Dat zou natuurlijk dom zijn. Idioot.

Flower moest lichtelijk grijnzen van de toon waarop Paul dat zei. Alsof er in heel het leven niks spannends kon gebeuren. Nou ja... Misschien was een overstuurde Flower zien wel spannend genoeg voor hem. Ze wist nog wel iets spannends. Ze grijnsde. Als je een vent was, was je een smeerlap, Flower! drong het in haar hoofd, wat Flower's grijns alleen maar breder maakte. Nee, nu niet. Ze moest zich nu focussen en de lieve, brave en vooral nette Flower zijn, anders herkende Paul haar nauwelijks. Ze kon het niet laten. Ze keek omhoog naar zijn gezicht. Ze probeerde zijn blik te vangen en liet een ondeugende schittering in haar ogen glijden. Ze trok zich een beetje omhoog en drukte haar lippen zonder verdere omhalen tegen zijn mond. Het werd tijd dat ze eens de stoute schoenen aantrok. Ze was toch altijd zo braaf? Nou ja... Flower dacht aan het moment toen ze haar pan door het huis had gesmeten omdat ze even gefrustreerd was. Hij was dankzij de kracht kapotgegaan. Dat was nu niet bepaald iets wat braaf was. En ze had er flinke schulden aan gekregen, want een dag later had ze weer een nieuwe pan moeten kopen. En dat was pas een verschrikkelijk moment geweest. Ze kon de blikken van de oudere jongens nog steeds in haar rug voelen. Het gleed zelfs lager, tot ongeveer aan haar kont. Ja, dat was geen leuke tijd, tegen avondtijd in de supermarkt. Ze drong haar tong in Pauls mond. Zou Paul verbaasd zijn? Ja, vast wel. Moeiteloos vond ze zijn tong, aangezien ze echt wel gedrongen had en maakte toen speelse bewegingen. Een zachte kreun verliet haar lippen en ze dwong zichzelf te stoppen. Met tegenzin liet ze haar lippen van de zijne afglijden en keek hem aan, met nog steeds die ondeugende fonkeling in haar ogen. Ze voelde zich nu een beetje zenuwachtig worden, maar ze besloot door te zetten. Ze had zich al heel lang voorgesteld hoe ze het hem moest vragen en nu was de tijd aangebroken. Ze ging iets rechter op zitten en haalde diep adem.

'Paul, er is iets dat ik je al een tijd lang wil vragen,' zei Flower, terwijl ze een hand op zijn been legde en de andere op de hare. Ze keek hem aan. Nu fonkelden haar ogen, maar dat was meer van geluk. Een sprankje angst kwam er ook in tevoorschijn, maar slechts een paar seconden. Ze beet op haar lip, om tijd te winnen en keek even naar de zee. Die leek geen last te hebben van dit spannende moment. Sterker nog, vrolijk werd er gespeeld met het zand, dat meeging door de woeste rukken van een golf. Ze wendde haar blik weer naar Paul toe. 'Ik uh... Ik vroeg me misschien af... Ik bedoel,' begon ze en ze werd zo rood als wat. Het was niet zo slim geweest, die ondeugendheid van daarnet. Nu leek ze weer helemaal op de oude Flower. Maar ze ging dit moment niet laten verpesten door haar eigen onhandigheid, hell no! 'Ik vroeg me misschien af of je mijn partner wil worden,' floepte eruit en haar wangen kleurden rood. 'Ik weet dat het misschien wat snel is, maar ik denk er veel over na en...' Flower viel stil en kon Paul alleen maar aankijken.

- Is dit een bompost of niet? -

Dit was echt totaal onverwacht. Natuurlijk had Paul wel de fonkeling in Flowers ogen gezien, maar dit had hij er niet achter gezocht. Eerder een opmerking, of een grapje. Iets onschuldigs, niet dit. Erg vond hij het zeker niet, maar... Niet miepen. Paul speelde het spelletje net zolang met haar mee, tot ze stopte. Toen hij haar weer aankeek, had ze nogsteeds die ondeugende fonkeling in haar ogen. Hij grijnsde. Langzaam kwamen zijn gedachten opgang. Ze deed nu wel anders dan anders. Was er soms meer? Hmm... Verschillende dingen kwam in hem op. Man, dimmen. Misschien wil ze wel gewoon eens anders zijn dan de "nette" Flower. Sprak een stemmetje in zijn hoofd. He, dat zou best wel kunnen. Oh wacht, had hij zonet een stemmetje in zijn hoofd? Begon hij nu parnanoia te worden? Of leek dat alleen maar zo? Opzich was dat geen groot probleem. Tenminste niet voor anderen. Voor hemzelf zou het wel erg kunnen worden. Hij zou zichzelf kunnen kwellen. Dat was ooit eens gebeurt met een lid van zijn familie. Het kind van zijn nicht. Het meisje was toen een jaar of twaalf. Begin van de puberteit, één van de meest vervelende dingen van je leven. Vond Paul. In iedergeval, het meisje was zo onzeker over zichzelf. -Gekomen doordat ze erg werd gepest-. Natuurlijk ging ze later naar de middelbare school. Daar werd het pesten steeds erger. Op een gegeven moment was dat meisje zo gek geworden, dat ze zich helemaal afsloot en zichzelf kwelde. Hoe kon je jezelf eigenlijk kwellen? Gewoon steeds slechte dingen over jezelf zeggen? Bijvoorbeeld dat je jezelf te dik vind. Dat had Paul vaak gehoort in het eerste jaar van de middelbare. Van die meisjes, die persé wilden horen dat ze helemaal niet dik waren. Hij wist nog precies dat hij ooit tegen iemand was uitgevallen. Sinds die tijd had hij er niemand meer over gehoort. Diegenen in zijn klas dan. Achter zijn rug om zouden ze het zeker wel gedaan hebben. Dat iemand zo ontevreden met zichzelf kon zijn, niet te geloven. Paul was altijd tevreden met zichzelf, en dat zou nooit veranderen.
Flower's warme hand op zijn been deed hem naar haar kijken. Ze wou iets vragen, maar wat? Weer gingen zijn gedachten aan het werk. Hieruit bewees dat Paul een man was. Altijd aan het denken als een vrouw iets wilt zeggen. Of heeft gezegt. Of als ze iets "verbergen". Zijn ouders hadden daar vroeger erg veel ruzie om gehad. Elke avond als zijn pa thuis kwam, moest hij perse in het mobieltje van zijn vrouw kijken. Om te kijken wie ze heeft gesmst, of gebeld. Altijd controleren. Zo erg zal Paul nooit worden, want hij vond het zelf vreselijk irritand als iemand zich met hem ging bemoeien. Iets wou weten wat prive was. Hah, als hij iemand zou betrappen die in zijn mobieltje zat te neuzen -niet dat hij die vaak gebruikt, en er veel prive dingen instaan-, zou hij diegene een dreun verkopen.
Hij keek afwachtend naar Flower. Nu leek ze weer de "oude". Het rood aanlopen enzo. Dat rood aanlopen vond hij altijd wel schattig bij Flower. Dat maakte haar nog leuker dan ze al was. De volgende vraag maakte hem stil. Niet dat hij al veel zei. Telkens herhaalde haar zinnen in zijn hoofd. ,,Ja." Sprak hij uiteindelijk. ,,Natuurlijk wil ik je partner worden."


-ben gebombandeert xD-

Ze sloeg haar ogen verbaasd neer, maar ook omdat ze wist dat ze nu zo rood als een biet was. Haar hart leek even stil te staan toen ze zijn antwoord hoorde en pas na een paar minuten zwijgend naar de grond hebben gekeken, keek ze naar Paul. Ze grijnsde vrolijk. 'Ik ben rood, denk ik,' mompelde ze en ze schoot in de lach. Ze vond het niet erg fijn dat ze nu op dit moment rood werd, maar ja. Het waren nu eenmaal je hormonen of zo iets die zo'n irritant ding aan het werken zette. Ze keek Paul aan. Het was leuk om hem nu al partner te kunnen benoemen. Ze slikte even. Ze keek hem aan en ging met haar hand over zijn wang. Ze gaf hem een zacht kusje op zijn mond. Hem kussen, dat vond ze pas echt fijn. En ook het gewoon samen zijn met hem. Zijn warmheid om haar heen voelen. Het was gewoon fijn om hem in haar buurt te hebben. Ze zou hem nooit, maar dan ook nooit, willen wegjagen. Nee, dat zou ze niet eens durven. Ze zette genoeg kracht in om Paul tegen de grond te krijgen. Hopelijk viel hij niet zo hard, aangezien dit zand was. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas en voelde hoe haar hart tekeer ging. Jeetje.. Net een of andere hyperactieve motor. Het was wel een grappig geluid om te horen. Flower keek naar Paul, door haar hoofd op te tillen en grijnsde verlegen naar hem. Het schaamrood kwam op haar wangen en Flower sloeg haar blik verlegen neer. Ze legde haar hand op zijn buik en begon hem daar zachtjes te strelen. 'Hou van jou,' mompelde ze, zachtjes, net als het ruisen van de wind, maar misschien toch hoorbaar genoeg voor Pauls scherp gehoor. Ook haar gehoor was scherp. Ze keek naar Pauls huid en gaf er grijnzend een kusje op. Waarom was ze toch zo ondeugend? Zou Paul dat leuk vinden? Ze keek naar zijn gezicht. Ze kon zijn reactie moeilijk peilen. Misschien kon ze er op een andere manier achter komen.

Flower verplaatste haar lichaam tot half op die van Paul en begon vanaf zijn buik kusjes te geven naar zijn kin toe. Ze verplaatste zich tot helemaal op hem en legde haar ellebogen naast zijn gezicht, zodat ze tenminste een beetje ondersteuning had. Gelukkig had ze haar oksels geschoren en roken zelfs die naar bloemetjes, anders had Paul hier niet echt zo rustig gelegen. Ze keek naar Paul en grijnsde vrolijk naar hem. 'Bevalt het je?' vroeg ze en ze gaf zijn lippen een kus, waarna ze speels in zijn onderlip beet. Ze keek naar hem en kon haar ogen niet van hem afhouden. Ze verzoop zo wat in die prachtige ogen van hem. Ze grijnsde en aaide zijn wang. Ze lag nu wel lekker. 'Het ligt wel lekker,' zei ze uitdagend, met een ondeugende fonkeling in haar ogen.

- Flut XD Ik moet echt weer eens overal gaan posten, haha -

Vijftig posts! + leuk onderschrift

Met een opgeheven hoofd keek Paul naar Flower. Een klein glimlachje speelde rond zijn lippen. ,,Ik hou ook van jou.." Terwijl hij dat zei legde hij zijn hoofd in het zand neer. Langzaam sloot hij zijn ogen. Verschillende beelden verschenen voor zijn ogen. Toch waren de meeste beelden van Flower. Met haar grappige, stuntelige momenten. Dat maakte haar erg leuk. Wel, alles aan haar maakte haar leuk. Zowel buitenkant als binnenkant. Paul ademde diep door zijn neus in. De bloementjes geur van Flower stoof zijn neus in. Als een raket dat de lucht werd ingeschoten. Rustig ademde hij weer uit. Nooit zou Paul genoeg krijgen van Flower's geur. Kon hij het niet in een potje stoppen en dan het overal meenemen, zodat hij die geur telkens ruiken kon als ze er zelf niet was? Heel zacht grinnikte hij, en opende zijn ogen. Hij keek naar haar, voor zover dat wou.
Het verbaasde hem een beetje dat Flower helemaal op z'n schoot kroop, maar liet dit absoluut niet merken. Ergens, diep in zich, vond hij het wel fijn dat ze weer een andere kant liet zien. Hij vond dat het bewijsde dat ze onvoorspelbaar was. Hij grijnsde scheef. Maar voor hij antwoord kon geven gaf ze hem een kus, en daarna volgde iets wat hij -ookal- niet verwacht had. Wel.. Dit was even wennen, maar hij had er verder geen problemen mee. ,,Ja hoor, dit bevalt me prima." Grijnsde hij. Kort daarna legde hij zijn handen op haar rug, beter gezegt, onderrug. Zijn gevoel zei hem dat hij niet lager moest gaan. Natuurlijk luisterde Paul naar zijn gevoel, maar de verleiding was ergens toch wel erg groot. Nou ja, hij zou gewoon geduld moeten hebben. Gewoon wachten tot het juiste moment.
Hij keek charmant glimlachent naar haar. Al was dat charmante voor kort. Daar was hij niet zo'n ster in, zo kijken. ,,Das mooi." Grijnsde hij. ,,Dus de rest van de avond blijven we zo liggen?" Zwaar was Flower niet, dus hij zou het wel kunnen volhouden. Hoopte hij. Hij hoefde zich geen zorgen te maken of hij het dan wel vol zou houden, want hij wist dat ze echt niet de hele nacht zo bleven liggen.


Op naar de 100 Thnx
Ps. sorry voor de late rea.. heb het druk met school en er is in het weekend iets gebeurt met mn oma..

Flower grijnsde lichtelijk toen ze Pauls antwoord hoorde en zijn warme handen tegen haar onderrug voelde. Ze sloot haar ogen genietend en grijnsde toen naar hem. Ondertussen hadden zich weer een hoop blosjes verzameld op haar gezicht. Ze schudde verlegen haar hoofd. Ze kon nu even niks meer zeggen. Daar had ze het weer. Eerst was ze heel erg ondeugend en had ze veel lef, maar dan kon ze weer genoeg verlegenheid opbrengen om diezelfde, herkenbare Flower te zijn. Ze keek Paul uitdagend aan. 'Volgens mij lig je liever in een warm bed,' zei ze en ze aaide zijn wang. Ze kon zo wel eeuwig blijven liggen, maar of het voor Paul dan nog heerlijk was om overeind te komen en om haar nog te kunnen dragen, dat was een ander verhaal. Ze aaide zijn wang weer. Ze hield erg veel van hem. Ze keek hem aan en grijnsde weer. Ze liet haar hoofd even opzij draaien, zodat haar haren vrolijk mee bewogen. Ze dacht even dat ze iets zag. Een flits van rode ogen verscheen voor haar gezicht en Flower kneep haar ogen even dicht en opende ze toen weer. Het was weg. Verward schudde Flower haar hoofd. Ze keerde zich weer naar Paul. 'Tenzij je natuurlijk niet gezellig morgen naast mij wakker wilt worden,' zei ze en ze knipoogde naar hem. Misschien begreep hij de hint. Natuurlijk wou ze dat hij 's nachts bij haar kwam slapen. Met Pauls aanwezigheid was een nacht veel leuker dan zonder Pauls aanwezigheid. Verliefd keek ze hem aan en drukte haar lippen op de zijne. Ze liet haar handen zakken naar zijn zij toe en streelde het daar zachtjes. Ze zette toen haar knieën naast Paul neer en trok haar shirt uit.

Daaronder verscheen een bikinitopje. Grijnzend keek ze Paul aan. 'Ik ga het dadelijk koud krijgen, denk ik,' zei ze en ze keek naar de zee. Ze grijnsde. Ze liet zich weer op Paul zakken. Drie keer raden wat er dan onder haar rokje zat. Juist ja, een bikinibroekje! Ze grijnsde en keek Paul vrolijk aan. 'Ik denk wel aan veel voordat ik vertrek. Maar vooral aan jou,' probeerde ze een charmante opmerking te maken. In charmante opmerkingen was ze niet echt goed. Ze stotterde soms of kon flink rood aanlopen, vooral bij Paul. Waar ze vooral veel charmante opmerkingen voor maakte? Je gelooft het of niet, maar dat deed ze dus... voor de spiegel. Ja. Dom, maar waar. Heel vaak had Flower het zich voorgesteld om een vriendje te krijgen en maakte dan grappige opmerkingen in de spiegel. Ze keek hem aan. Oké, ze gaf het toe. Ze had expres een bikini aangetrokken die haar heel goed stond en die haar rondingen mooi liet uitkomen. Ze voelde dat ze bloosde en keek Paul aan. Ze pakte zijn handen en zette die neer, gevaarlijk dichtbij haar kont. De uitdagende blik was weer verschenen.

- Veel succes met alles -

Ja, een warm bed zou wel fijn zijn. Al zat niet veel verschil tussen het strand en een bed. Het strand was warm, een bed ook. In de zomer dan. Oke, een bed lag lekkerder vanwege het matras. En een deken, een kussen. Niet dat hij echt een deken nodig had, hij was toch altijd warm. Nou ja, het kwam erop neer dat Paul het niet erg vond om op het strand te slapen of op een bed. Zolang hij maar kon slapen, al was het voor even. Nu hij er verder overna dacht, had hij nog nooit last gehad van ochtendhumeur. En zo te horen Flower ook niet. Gezellig wakker worden, naast haar. Dat klonk erg verleidelijk. ,,Dat klinkt erg uitnodigend." Grijnsde hij. Ondertussen verschoof hij zijn bovenlichaam iets. Er prikte namelijk iets in zijn rug.
Paul vloot nadat Flower haar shirt had uitgetrokken. Natuurlijk niet te hard. Stel dat iemand hen hoorde. Weg moment. En dat was niet wat hij wou. Dit wou hij niet verpesten. Of laten verpesten. ,,Sexy.." Fluisterde hij. Dat bikinitopje stond haar goed. Heel erg goed zelfs. Pretlichtjes verschenen in zijn ogen. ,,Dat blijkt." Lachte hij. Toen hief hij zijn hoofd een stukje op. Zijn mond was nu vlakbij haar oor. Op een paar milimeter na. ,,Ik denk ook aan jou.." Zei hij toen, zachtjes. Het was zo. Hij dacht altijd wel aan Flower. Vooral op momenten dat hij zich verveelde. Hij een beetje rondzwierf in de bossen, of thuis op de bank zat met een biertje. Nee, de laatste tijd gebeurde er niet veel meer. Geen actie tenminste. Hopelijk kwam dat later weer. Als dat niet zo was, zou hij gaan reizen. Of gewoon een korte vakantie naar Europa. Dan zou hij Flower meenemen. Als ze dat wou tenminste. Het kon natuurlijk wezen dat ze daar geen behoefte aan had. Dat ze het hier veel te fijn vond om weg te gaan. Paul zou dat begrijpen en accepteren. Het was hier inderdaad erg fijn. En ja, hij gaf het toe. Het leven hier zou niks aan zijn als hier geen vampiers waren.
Heel even waren de pretlichtjes in zijn ogen gedooft, maar die laaiden weer op toen Flower zijn handen vastpakte en die dichter bij haar kont neer legde. Grijnzend keek hij naar haar. Zijn vingertoppen streelden even en gingen toen, onschuldig, wat verder naar beneden.


- Dankje & flutterdeflut post >.<

Een rode kleur was verschenen op Flowers wangen, maar Flower liet zich er niet door afleiden. In plaats daarvan keek ze Paul nog vrolijker aan. Ze voelde dat zijn handen naar beneden schoven. 'Foei, Paul,' zei ze, niet erg overtuigend en met pretlichtjes in haar ogen. Ze had het zelf uitgelokt. Ze vond het fijn. Alleen als hij het deed. Ze dacht terug aan Maxen. Hij was niet zo heel erg. Als ze aan rode ogen moest denken, moest ze denken aan hem. Maar ze dacht het meest aan Paul. Geamuseerd keek ze hem aan. Ze liet haar hoofd naar zijn hals zakken en begon hem daar hongerig te zoenen. Ze plaatste een paar kusjes in zijn nek en toen in zijn hals. Ze ging toen langzaam naar zijn mond toe en gaf daar een lange zoen op. 'Ik ga niet vragen of je vanavond bij me blijft slapen,' zei ze en ze grijnsde. 'Ik ga je bevelen om bij me te slapen,' zei ze en ze gaf hem een zoen. Paul zorgde ervoor dat ze aangename rillingen kreeg. Als hij zijn lippen bij haar oor zette, kon ze niets anders doen dan glimlachen. Zijn stem, die dan wel erg dichtbij klonk, zorgde ervoor dat ze moest blozen en dat ze rillingen kreeg, die aangenaam waren om te voelen. Verliefd keek Flower naar Paul. Ze zou hem nooit kwijt willen. Hij was haar inprent. Ze legde een hand op zijn wang. Ze keek rond. Er waren geen mensen te bekennen. Plagend deed ze een bandje van haar bikini een klein beetje dichter naar haar schouder. Ze grijnsde plagerig naar Paul. Ze vroeg zich af of hij zich zou kunnen inhouden. Maar zou zij zichzelf kunnen bedwingen als ze Paul in zijn blote bovenlijf zag en met een nogal uitdagende blik? Waarschijnlijk niet. 'Ik heb al zin in vanavond,' fluisterde Flower in zijn oor en ze drukte daar een kusje op. Flauwtjes grijnsde ze naar Paul en gaf hem nog een kus op zijn mond. Ze gleed met haar vinger over de rand van haar bikini, pakte het tussen duim en wijsvinger en liet het even omhoog gaan, zodat vlakbij haar borst een stukje vel vrijkwam. Ze liet deze al snel weer vallen en moest lachen. 'Sorry, ik plaag je graag,' zei ze en ze zoende hem weer.

- Beter dan die van mij ^^ -

Bijna geloofde Paul toen Flower 'foei' zei. Maar toen hij beter naar haar gezicht keek, kon hij zien dat ze het niet meende. Hij grijnsde scheef, jongensachtig. Af en toe was hij onzeker met dit soort dingen. Bang om het te verkloten. Misschien moest hij niet alles serieus nemen, dat had Sam hem ook eens gezegt. Daarna had hij hard zijn best gedaan om minder serieus te worden. Met succes -niet altijd, zoals je leest- Even sloot Paul genietend zijn ogen. Zijn hart ging in één keer heel snel. Hij zoende haar, rustig, terug. Kort daarna opent hij zijn ogen weer. Dezelfde pretlichtjes lagen nog in zijn ogen. ,,Woef." Zei hij, speels. Toen beantwoorde hij Flower's zoen. Haar zoenen was altijd fijn. Het voelde net als een engel zijn lippen streelde. Nu niet alleen zijn lippen.
Paul's hart sloeg een aantal keren over toen hij zag wat Flower deed. Hij slikte. Dat was enorm uitdagend. Zijn hart versnelde. Hij zou zich nu moeten inhouden. Het zou moeilijk worden. Of misschien toch niet? Dit was anders dan een woede aanval. Hij zou in iedergeval zijn best doen. Al wist hij dat dat moeilijk ging worden. ,,Ik ook." Zegt hij zacht, bijna niet te horen. Voor een "normaal" mens tenminste. Flower zou het met gemak kunnen horen. Natuurlijk was het wel de bedoeling dat ze het zou horen. Soms vond Paul het knap irritant dat anderen hem horen kon. Bij anderen bedoelde hij wolven. Je kon nooit iets fluisteren zonder dat de ander het zou horen. Als je in een groepje was dan. Ergens was het ook wel weer goed. Je kon dan nooit echt roddelen. En roddelen was verkeerd, was hem geleerd.
Weer was Flower bezig met haar bikini. Oh, ze was echt... Nee, niet gemeen. Hij kon even woord bedenken. ,,Dat heb ik door." Mompelde hij, maar absoluut niet chagerijnig. Eerder vrolijk. Vrolijk mompelden. Zo dat was nieuw.
Paul kwam een klein stukje omhoog, terwijl hij met haar mee zoende. Daarna wist hij, met moeite, zijn lippen van de hare te halen. Vrijwel direct gleden ze naar haar kaaklijn. Daar begon hij kleine kusjes te geven. Steeds verder naar beneden.

Genietend legde Flower haar hoofd in haar nek, terwijl ze Paul zijn gang liet gaan. Ze had nu al veel te veel meegemaakt om terug te trekken. Trouwens, ze wou het ook wel heel graag. Ze hield haar ogen gesloten, zodat het genot overnam in haar. Ze kreunde zachtjes toen Paul naar beneden ging. Een kreun die voor een gewone jongen niet te horen zou zijn en dus ook niet voor mensen die eventueel zouden langslopen. Maar het was bijna nacht, de kans dat er iemand langs zou lopen, was wel heel erg klein. Genietend keek ze naar Paul. Haar vinger begon zachtjes te strelen op zijn rug en haar ogen sloten zich opnieuw. Ontspannen liet ze zich meer in het zand zakken en opende ze haar ogen weer. Toen Paul zo ongeveer wel klaar zou zijn, stond ze op en deed ze haar legging uit, waarbij het passende bikinibroekje tevoorschijn kwam. Grijnzend keek ze Paul aan. 'Wie heeft er hier zin om te gaan klifduiken?' vroeg ze met een zwoele stem en schonk hem een knipoog. 'Trouwens,' begon ze en ze boog zich dichter naar Pauls oorlel, waar ze eerst een plagend beetje in gaf voordat ze verder sprak. 'Misschien is het water zo hevig dat mijn kleding een beetje losser gaat zitten,' zei ze zachtjes en ze grinnikte. Ze gaf een kus op zijn oor. Ze liet zich zakken in het zand, trok een been op en schudde haar haren naar achteren. Dit kon nog eens leuk worden. Ze liet haar hoofd een beetje naar achter zakken en steunde zich op haar ellebogen. Ze spande stiekem haar spieren een beetje aan, zodat haar borstkas wat omhoog gedrukt werd en het bikinitopje nog maar net alles kon houden. Toen hield ze haar hoofd scheef en keek uitdagend naar Paul. 'Of lijkt je dat geen goed idee?' vroeg ze en als klap op de vuurpijl gaf ze hem een uitdagende knipoog. Paul plagen was een van de leukste dingen. Ze was van een moment naar de andere gegaan en was een uitdagende meid geworden. Dit zou een kant zijn wat Paul nog nooit gezien had.

- Ik moet weer nodig actief worden ^^ -

En een mooi bikinibroekje verscheen. Wauw. Nu was het hele plaatje compleet. Die bikini stond haar echt goed. Paul hoefde het waarschijnlijk niet te zeggen, Flower zou het wel weten. Anders had ze die vast niet aangedaan. Zoals ze net al zei, ze dacht aan veel dingen voordat ze de deur uitging. Paul ging moeizaam zitten en liet zijn vingers knakken. Dat was een gewoonte geworden. Als hij een poos stil had gelegen -redelijk stil, in dit geval- en hij stond op, dan was het wat er werd gedaan. Vingers knakken. Ja, hij wist dat het slecht was. Klifduiken, leuk. Vooral in het donker. Niet dat hij dat ooit gedaan had. Maar het leek hem altijd wel leuk, spannend. In het donker kon je lang niet alles zo goed zien. Zeker wolven niet. Hun ruik en hoor vermogen waren hoog, maar ogen... Natuurlijk konden ze wel zien, alleen niet zo scherp. Wolven waren tenslotte geen katten. Al zou dat erg van pas komen. Zeker op momenten zoals deze.
Zodra Flower zachtjes in zijn oorlel beet, liep er een kleine rilling over zijn rug. Kort daarna verliet een zachte grinnik zijn keel. Misschien wel ja. Een beeld verscheen voor zijn ogen. Voor heel even. Paul keek breed grijnzend opzij, richting Flower. Al snel verwaterde zijn brede grijns. Niet helemaal. Hij slikte weer. Verdraait. Inhouden was toch moeilijker dan hij had gedacht. Zeker nu. ,,Het is een.." Zijn stem klonk schor, dus hij schraapte zijn keel. ,,Het is wel een goed idee." Antwoorde hij toen, zo normaal mogelijk. Hij kwam overijnd en strekte zijn benen. Volgens hem hielt Flower van plagen. Met een klein grijnsje keek hij naar haar. Deze kant van Flower kende hij niet -nog niet- maar hij hielt er nu al van.Ondanks dat ze hem plaagde. ,,Je houd erg van plagen, niet?" Vroeg hij, met nog steeds dat kleine grijnsje. Even gleed zijn blik naar de zee en probeerde te bedenken hoe warm -of hoe koud- het water zou zijn. Ach, daar zouden ze straks wel achterkomen. En erg veel maakte het ook niet uit. Gedaantewisselaars bleven immers altijd warm.




OhOh, mijn inspiratie is gestorven >.<

Flauwtjes grijnsde Flower naar Paul, maar knikte wel. Of Paul dat zou kunnen zien, was voor haar een raadsel, maar als hij zo richting haar kon kijken met haar bikini, dan zou hij dit ook wel kunnen. Ze grijnsde en liep op hem af. Zelfs als hij zijn benen strekte was hij knap... Flower schudde haar hoofd een beetje. Ze mocht nu niet afdwalen naar wat er zo mooi aan Paul was. Nee, ze moest haar aandacht erbij houden. Geamuseerd keek ze naar Paul en pakte toen zijn hand vast. Omdat zij ook zo warm was als Paul, voelde ze zijn hete temperatuur nauwelijks. Ze trok hem richting de kliffen en grijnsde. 'Hopelijk landen we niet op een steen of zo,' zei ze en ze keek hem aan. Dit keer was ze wel serieus. Als je een steen raakte, dat zou erg veel pijn kunnen doen. 'Daarom spring ik ook maar van de lage af. Dat is wel wat softer, maar wel wat veiliger. Trouwens, als je me nog heel in het bed wilt hebben en naast me wilt wakker worden, dan zal ik dat wel moeten,' zei Flower uitdagend en aaide zijn arm zachtjes. Ze drukte zichzelf iets dichter tegen Paul aan. Ze keek op. Ze waren er al. Zo'n ritje naar een klif kostte niet veel moeite voor hun. En het feit dat vampiers hier nauwelijks in de buurt waren, was ook mooi meegenomen. Ze keek naar Paul. Toen ging ze naar een rots toe. Ze keek naar beneden. Een eindeloze diepte was te zien en Flower haalde diep adem. Daarna keek ze nog even achterom naar Paul. Nu het zo donker was, was de angst om op een steen te landen aanwezig, ook al liet ze dit niet goed merken. Ze deed een paar stapjes achteruit. 'Bonzai!' riep ze lachend en ze stoof naar voren. Ze zette zich af tegen de rand van de klif en maakte met haar armen een soort pijl naar voren. Haar benen hield ze in een strakke lijn naar achter. Ze gilde, maar dan wel van plezier. Ze voelde iets ijskouds tegen zich aankomen en was even verdoofd. Langzaam ging het geluid over naar zacht geruis. Haar benen waren koud en ze voelde die niet meer. Haar armen sloegen wild om zich heen. Ze pakte met haar hand moeizaam een been vast en kneep erin. Langzaam kwam het warme gevoel weer terug en Flower trapte met haar voeten naar onderen. Ze voelde dat ze steeg, doordat de temperatuur steeds warmer werd en haar hoofd ging uiteindelijk uit het water. Ze haalde diep adem en ging met haar handen door haar gezicht. 'Kom maar!' riep ze lachend naar Paul. En... Wat ze tegen Paul gezegd had - maar dan voor te plagen - was letterlijk gebeurd: haar topje zat nu iets losser, klaar om elk moment van haar lichaam te glijden als ze te wild deed. Hierdoor moest Flower alleen maar meer grijnzen.

- Niet zeuruh! Hartstikke mooie post -

,,Vast niet.." Op een steen landen... Au... Het was nu zeker gevaarlijk. De zee was vandaag best wel woest, en die enorme kracht zou met gemak een grote steen meekunnen voeren. En daar, recht beneden hen, kunnen neer planten. Wow, het zou maar gebeuren als je daarop landde. Misschien kon je al je botten wel breken. Of erger. Paul schudde even zijn hoofd. Gewoon niet aan de gevaren denken, en springen zoals altijd. Nog nooit was er een ongeluk gebeurt, zover hij wist, dus dat zou nu ook wel niet. Hopelijk. Zachtjes grinnikte hij. ,,Slim bekeken." Was het enigste wat hij zei. Zachtjes gaf hij een kneepje in haar hand. Hij begreep wel dat ze van een lagere klif zou duiken. Alleen nu stond ie de dupen. Zou hij van hoger, of op dezelfde hoogte als Flower? Als hij hoger zou gaan, zou hij vast op een macho lijken. En daar had ie geen trek in. Maar als ie op dezelfde hoogte ging, was ie dan een watje? Een softie? Arg! Was er niet eentje tussenin? Hij keek. Nee. Dahm. Paul keek Flower na toen ze op de rots stapte. Een vage neiging kwam bij hem omhoog, om haar weg te trekken en voor te stellen om het een andere dag te doen. Niet doen, Paul. Dacht hij tegen zichzelf. Hij begon te lachen om de kreet van Flower. Waarna hij naar de klif toe stapte en naar beneden keek. Hij zag niks, maar hoorde wel een plonts. Even sloot hij zijn ogen en concentreerde zich nu helemaal op geluid. Eerst hoorde hij een aantal bubbels, gevolgt door het geluid dat Flower omhoog kwam. Gerust gesteld opende Paul zijn ogen weer. Ze was dus -godzijdank- niet op een steen geland. Anders had hij haar vast wel horen schreeuwen of iets dergelijks. Zonder verder over de gevaren en dat soort bull shit na te denken, stapte hij op de rots. Dan zette hij zich af, en sprong naar beneden. Binnen enkele seconden werd hij omhult door water. Het water was zeker niet koud, maar ook niet ontzettend warm. Eigenlijk net goed. Simpelweg perfect. Paul kwam boven, en opende zijn ogen. Grijnzend keek hij naar haar. Klifduiken bleef leuk, en dat zou waarschijnlijk nooit veranderen. Zelfs niet als hij bejaard zou zijn. Ook dan zou hij nog gaan klifduiken, al wist hij nu dat dat een stuk moeilijker gaan. Even zag hij het moment voor zich en grinnikte zacht.

Net op tijd ging Flower opzij. Toen Paul geland was en grinnikte, grinnikte zij ook. In het donker moest ze hem wel even zoeken. Toen ze hem gevonden had, sloeg ze haar armen om zijn hals en grijnsde vrolijk naar hem. Door de wilde bewegingen ging haar topje steeds losser hangen. Flower zelf had het niet in de gaten en had alleen maar oog voor Paul. Ze zocht zijn mond. Dat ging nogal moeilijk. Eerst kwam ze bij zijn neus uit en toen bij zijn wang. Langzaam ging ze naar zijn mond toe. Ze voelde haar neus over zijn gladde wang glijden. Ze had eindelijk zijn mond gevonden en begon een lange zoen. Omdat ze moest watertrappen, kon ze de zoen niet langer laten duren en ze stopte dan ook, een beetje hijgend. Ze keek hem aan en grijnsde. Een krachtige wind zorgde ervoor dat ze zich iets steviger tegen Paul moest vasthouden. Ze vocht tegen de wind. De wind stopte uiteindelijk en uitgeput liet Flower zich hangen aan Paul, om even op adem te komen. Nu pas voelde ze dat haar topje steeds losser en losser ging. 'Houston, we have a problem,' zei ze lachend, terwijl ze haar topje met moeite weer wat vaster kreeg. Dankzij de wind en de woeste zee werd dit haar half belemmerd. 'Wat dacht je van lekker bij mij thuis?' vroeg ze, hard genoeg om boven de wind uit te komen. Alvorens Paul kon antwoorden, pakte ze grijnzend zijn hand en trok hem mee. Ze moest vechten om door de golven heen te komen. Ze liet zich een beetje temperen, totdat ze naast Paul zwom. Ze hield zich tegen hem aangedrukt. Haar arm raakte de zijne. In het donker was de kust maar moeilijk te zien. Maar Paul zou de weg vast wel weten. Ze voelde iets scherps in haar voet en beet op haar wang om niet te gillen. Ze voelde hoe vloeistof haar voet verliet en voelde het zoute water diep in de wonde dringen. De wonde pitste hard en Flower beet hard op haar wang om niks te zeggen. Een intense pijn drong diep tot haar door en Flower moest moeite doen om zich staande te houden. Ze voelde het zand tegen haar knieën en stond toen op. Moeizaam probeerde ze op haar voet te staan, maar haar voet protesteerde. Om haar pijn zoveel mogelijk voor Paul te maskeren, zorgde ze ervoor dat ze een beetje goed liep. Dit liep algauw uit op manklopen. Flower liep naar het strand toe en draaide zich om. Foute beweging. Het pitste zo erg, dat Flower haar evenwicht verloor en beduusd op de grond viel. 'Au?' klonk het vragend en ze schoot in de lach. Ze keek naar Paul. Ze trok de twee bandjes weer over haar schouder. 'Weet jij trouwens de weg?' vroeg ze en ze lachte, terwijl ze moeizaam probeerde op te staan. Ze viel steeds weer. Wat een rotzooi.

Goeie ogen waren nu ook geen overbodige luxe geweest. Paul hoorde en rook Fower wel, maar echt zien kon hij niet. Op zo'n moment als deze voelde hij zich net als een blinde. Dat alleen zijn oren en neus had om de boel een beetje mee te krijgen. Zodra Flower haar armen om hem heen had geslagen, schrok hij wel een beetje. Meer omdat hij dat niet verwacht had. Net een lucht aanval. Nu pas kon hij Flower zien en glimlachte breed. Ja, Paul had nu erge medelijden met een blinde. Eerste voelde hij iets op zijn neus, waarna zijn wang volgde. Zachtjes grinnikte hij inzichzelf. Hij was dus niet de enigste die moeite had met kijken in het donker. Kort daarna voelde hij haar mond op de zijne. Wauw, zwemmen en zoenend tegelijk. Dat kon ie niet. Oke, dat kon ie wel. Maar niet lang. Tsja, Paul was een man en een man kon geen twee dingen tegelijk. Dat was bewezen. Misschien kon hij nu wel het tegendeel bewijzen. Dat zou cool zijn. Eerlijk gezegt was dat onzin. Tuurlijk kon een man wel twee dingen tegelijk. Ademen en lopen waren toch twee dingen? Nou, dat ging prima samen. Lulkoek dus. Paul lachte vrolijk met Flower mee. Het was dus precies zo gegaan als ze gezegt had. Wacht, zou ze dit ook gepland hebben? Vast niet. Voordat Paul wat kon zeggen had Flower zijn hand gepakt en hem meegetrokken. Gemakkelijk ging het niet, door de golven. Het was maar goed dat ze konden zwemmen, anders waren ze allang verzopen. Zwemlessen waren toch nog ergens goed voor. Vroeger had hij er altijd een hekel aan. Al kwam dat meer door de lesgever, die was nogal hardhandig. Hij keek opzij, naar Flower. Hij kon zich geen leven voorstellen zonder haar. Besefte hij nu. Nooit zou hij haar meer kwijt willen. Eindelijk voelde hij weer vastegrond onder zijn voeten. Het voelde altijd fijn om die grond te voelen. Hij was blij dat hij kon veranderen in een wolf, en niet in een vogel. Bah. Vliegen vond Paul vreselijk. Plots hoorde hij Flower vallen. ,,Gaat ie?" Vroeg hij, ondanks dat hij haar hoorde lachen. Dat ze lachte wilde nog niet zeggen dat ze geen pijn had. ,,Euh, ja, ik weet je weg wel." Antwoorde hij toen. Zijn ogen zochten naar haar, en vonden haar toen. Enkel wat hij zag was een schim in een vorm van een mens. Paul zag dat ze weer probeerde op te staan, amar weer viel. ,,Hulp nodig?"

Bij de volgende poging, die weer mislukte, keek ze lachend omhoog. Dit werd niks. Waarom moesten die scherpe dingen dan ook per se weer haar treffen? 'Nee hoor,' zei Flower, nu hijgend en moe van het steeds maar weer proberen. Ze zette toen al haar wilskracht erin en liet zich op haar beide handen omhoog gaan. Ze stond weer voor Paul. 'Wat een gedoe,' zei ze zuchtend. Ze was benieuwd hoe ernstig de wonde was. Het deed verschrikkelijk veel pijn en als Flower heel erg stil stond, kon ze zelfs nog iets voelen vloeien. Ze keek naar Paul en raapte haar kleren op. Zin om ze terug aan te doen had ze niet. Trouwens, ze zou toch weer vallen. Ze keek naar Paul. Ze liet haar platte hand op zijn borstkas rusten, precies waar zijn hart zat, kon ze voelen. Ze grijnsde toen ze de hartslag van hem voelde en pakte toen zijn hand met de hare. Voorzichtig zette ze een stap neer met haar voet. 'En ja, alles gaat prima,' zei ze, om Paul niet bezorgd te maken. Maar als ze eenmaal bij haar thuis waren, dan zou Paul het toch zien. Ze rook zachtjes. De misselijkmakende geur van bloed trof haar neus. Haar eigen bloemachtige geur overtrof het nog een beetje, maar niet veel. Ze keek naar Paul en begon toen langzaam te lopen. 'Leid jij ons dan maar, want ik ben mijn richtingsgevoel kwijt. Trouwens, richtingsgevoel heb ik ook eigenlijk nooit gehad,' zei ze lachend en ze begon zomaar een kant op te lopen. Ze zou het wel merken als Paul haar de andere kant optrok, omdat ze heel toevallig verkeerd liep. Dankzij haar natte schouders hielden haar bandjes het ook niet lang vol op haar schouders, maar Flower had geen zin om ze weer op te trekken. Ze zouden er toch weer afvallen. En om zo de hele tijd te klungelen, dat wou ze niet. Ze keek opzij. Ze merkte dat ze dichterbij haar huis waren dan ze verwacht had. Dan had ze in haar blinde huilbui toch nog wonderbaarlijk een goede kant gekozen. 'Volgens mij zie ik het huis al,' zei ze, met een brede grijns op haar gezicht. Gelukkig!

Fronste. Zo moeilijk was opstaan toch niet? Of was ze gewoon even van haar evenwicht kwijt? Dat kon gebeuren. Eindelijk zag hij dat ze stond. He he. Nee, ongeduldig was hij niet. Eerder... Bezorgt. Paul was dan geen dokter, maar hij wist wel dat dit niet helemaal pluis was. Het was toch niet normaal dat je niet overijnd kon komen? Oke, één keer dat kon nog wel. Maar meerdere keren achter elkaar.. Apart. ,,Zeg dat wel." Paul keek om, naar de zee. Één van de mooiste dingen die hij ooit gezien had. Het strand, de rotsen, de zee.. Dat maakte het plaatje compleet. Forks was gewoon een mooie plek. Veel natuur en weinig mensen. Hondert, nee tweehondert keer beter dan New York of Las Vegas. Soms was het wel wat saai, uitgestorven. Al was hier toch wel genoeg te doen. In de stad. En daar hielt Paul niet zo van. Daar was het altijd wel druk, voor zijn doen. Paul keek weer naar Flower en glimlachte toen hij haar warme, toch natte hand voelde. ,,Weet je zeker dat alles goed gaat?" Hij wou het zeker, zeker weten dat er echt niks aan de hand was. Stel dat ze zich nou misselijk voelde ofzo. Al leek ze er niet misselijk uit te zien. Maar hij kon zich vergissen, aangezien zijn slechte zicht. Hmm, misschien moest hij maar eens zo'n nachtkijker aanschaffen en daarmee 's nachts door de bossen banjeren. Nee, dat was nou ook weer niet nodig. Zodra Flower begon met lopen, liep hij met haar mee. Duh. ,,Je gaat goed hoor." lachte hij. Wanneer zou ze eigenlijk jarig zijn? Dan zou hij zo'n compas, of een tomtom voor haar kopen. Maar dan meer voor de lol en niet echt als een cadeautje.Ja, dat zou hij gaan doen. Een compas als een grap, en iets anders als cadeau. Met een grote glimlach rond zijn mond kijkt hij naar Flower. Nog geen paar seconden daarna ging zijn glimlach over tot een grijns. Een huis doemde in zijn gezichtsveld op.

Flower keek opzij. Ze kon het ook gewoon zeggen tegen Paul. Of zou dat zeuren zijn? Pauls bezorgdheid zorgde er echter voor dat ze het toch gewoon zei. 'Ik ben in iets scherps getrapt. Mijn voet ligt open,' zei ze en ze keek een beetje verlegen naar beneden. Daarna keek ze weer naar hem. 'Maar... Ik heb er al geen last meer van!' zei ze, om maar niet te klagend over te komen. Ze keek hem aan en ging toen op haar tippen staan om hem een kus op zijn wang te geven. Ze waren al bij haar huis. Toen Flower naar de doornstruiken keek, die naast haar huis gelegen waren, moest ze bijna lachen. Hier was ze ingevallen dankzij haar enthousiasme en snelheid toen Paul er was. Ze keek weer naar Paul. Toen opende ze haar deur. Ze schrok toen haar deur piepte. Het was een ander geluid dan overdag, vond ze. Veel enger. Flower sloot de deur toen Paul ook binnen was. Ze schrok toen een hard geluid klonk. Ze trok een sprint naar het licht, knipte die aan en keek wat de oorzaak was. 'Paranormal activity,' zei ze, toen ze de pannen op de grond zag liggen. De oorzaak werd algauw duidelijk: dankzij de wind die door het open raam ging. 'Heb ik dat raam opengelaten?' vroeg ze zich hardop af. Dat zal dan wel zo zijn. Tenzij ze echt spoken in huis had. Flower moest al grijnzen bij het idee. Ze pakte de pannen op en legde die terug neer. 'Dat is heel normaal hoor. Je moet ook niet schrikken als 's nachts de kamerdeur opeens keihard dichtslaat. Dat heb ik ook altijd. Wel griezelig, maar ja,' zei ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je 's nachts door een te hard dichtslaande kamerdeur wakker werd. Ze keek hem aan en sloeg haar armen rond zijn nek. Ze keek opzij. De gordijnen waren dicht. Het enige licht wat scheen was van de maan en haar eigen licht natuurlijk. Het raam was te hoog gelegen om erdoorheen te kijken. 's Nachts was het hier best eng, viel haar op. Nou ja... Gelukkig was Paul bij haar, anders had ze net bij die pannen het uitgegild van schrik. Ze keek hem aan. Het pitsen in haar voet trok haar aandacht. Ze liep naar een stoel toe en hief haar voet op. 'Gatver!' zei ze, toen ze opgedroogd bloed zag. Heel haar voet zat onder en onder al dat bloed rustte een grote, diepe wond. Die zou morgen wel weer helemaal beter zijn. Ze pakte een doos en pakte toen verband. 'Het zal morgen wel weer beter zijn. Wij genezen gelukkig snel,' zei ze lachend, terwijl ze snel en vakkundig het verband rond haar voet deed. 'Ik ga later bij een ziekenhuis werken, denk ik,' zei ze, maar of ze dat ook echt ging doen, dat was nog maar de vraag. Dokter Carlisle liep daar rond, een vampier. Ze kende hem, omdat ze vroeger ook al eens bij hem geweest was, voor een botbreuk van haar voet. Peinzend keek ze naar het litteken dat fel afstak tegen haar huid, vlakbij haar enkel. Ze stond toen op en liep zo goed en zo kwaad als dat kon naar Paul toe. Uitdagend liet ze haar handen naar achteren glijden. Met een droge 'klik' viel haar topje op de grond. Flower zette haar handen in haar zij en keek Paul uitdagend aan.

,,Waarom zei je dat dan niet meteen? Dan had ik je gedragen.." Paul vond het vervelend als Flower pijn had, of ergens mee zat. Hij kon haar dan nit helpen, troosten enzo. Soms mocht hij dan wel een klootzak zijn, maar behulpzaam was ie altijd. Dat zat in zijn genen. Nooit zal dat veranderen hoopte hij, omdat hij al niet veel goeie eigenschappen had. Had hij ooit gehoort. Al kon het nu best zijn dat dat verandert was. Zelf wist hij niet echt. Oh, ze had er al geen last van. Nou ja, beter van toch? Paul keek al glimlachent naar Flower's huis. Dit was één van de eerste plekken waar hij haar beter had leren kennen. Hij keek eventjes naar de bosjes. Die had toen een goeie inpect gemaakt. Hij wist het nog als de dag van gisteren. Wanneer hij eraan dacht, schoot hij vrijwel automatisch in de lach. Nu deed hij zijn best dat niet te doen. Gelukkig met succes. Paul hoorde de deur piepent open gaan en keek op. Waarna hij rustig naar binnen stapte.Toen schrok hij van een hard geluid. Het was maar goed dat het donker was hier. Niet voor lang, Flower had het licht al aangedaan. Even knipperde hij met zijn ogen, om aan het licht te wennen. ,,Vast door de wind." Doelent op die hard, dichtslaande deur. Maar als ze nou de ramen had dichtgedaan, zelfs niet op een kiertje. Hoe zou dan dan komen? 's Nachts leek dit wel een spookhuis, zo te horen. Ach ja, hij zou er toch niet veel van meekrijgen. Als hij sliep, dan sliep hij ook echt. Hij werd moeilijk wakker, tenzij er "gevaar" was. Dan zou hij niet weten hoe gauw hij uit zijn bed moest komen. Paul wist nog dat hij ooit zoveel haast had, dat hij van de trap af was geflikkert. En niet zo zachtjes ook. Sinds die tijd was hij wat voorzichtiger. Weer glimlachent keek hij naar Flower. Daarna volgde hij haar blik, richting het raam. Door het gordijn heen zag hij de maan. Waarom zou die maan er eigenlijk zijn? De zon was voor het licht en warmte, maar waar diende de maan dan voor? Als een soort nachtlampje? Of gewoon voor de sier? Hij zuchtte zacht. Het zat er nou eenmaal, en het zal nooit verdwijnen. Zelfs niet als deze wereld zal vergaan. Zou dat ook waar zijn? Dat ooit deze planeet verdwijnt, in één klap alle mensen weg? Hijzelf geloofde er niet zo sterk in. Als die God echt zou bestaan, deze wereld hebben... Opgebouwt en de mens hebben gecreert, dan zou hij het toch ook niet laten verdwijnen? Het zal allemaal wel. Als de wereld verging, jammer dan. Paul keek toe hoe Flower naar har voet keek. Ai. Dat was een lelijke en diepe wond. ,,Gelukkig wel ja." Dat was een groot voordeel als je een wolf was. Je genas sneller. Na, goeie oren, scherpe reukzin en snel genezen. Wat wou je nog meer? Even staarde Paul naar de bank, toen naar de tv. Daar hadden ze een aantal weken geleden naar die romantische komedie gekeken. Zachtjes grinnikte hij toen hij eraan dacht. Dat was wel één van de leukte dagen die hij ooit had gehad. Oh gelukkig, Flower kon er nog wel op lopen. Ja tuurlijk. Net liep ze erook op -waarschijnlijk toch met veel pijn- dus waarom zou dat nu niet kunnen? Hij keek toe hoe Flower's handen naar haar rug toe gingen. En kort daarna hoort hij iets op de grond vallen. Paul keek naar de grond, en zag daar, het bikini topje op de grond liggen. Langzaam gleed zijn blik wat verder omhoog, langs haar benen, haar buik. Opeens kreeg hij het heel warm. Ondertussen was een grijns op zijn gezicht verschenen. Toen zette hij een klein stapje dichterbij, zodat hij wat dichterbij haar stond. Daarna deed hij zijn armen door de hare, en legde zijn handen op haar rug. En zo trok hij haar, voorzichtig, tegen zich aan.

Uitdagend keek Flower naar Paul. Ze sloot haar ogen toen ze zijn warme handen op haar lichaam voelde. Zachtjes waaide een wind door de kamer, maar Flower kreeg het er niet kouder van. Ze keek naar Paul en grijnsde. Zijn grijs was gewoon verschrikkelijk aanstekelijk. 's Nachts was het echt een spookhuis. Flower had eraan moeten wennen toen haar licht opeens vanzelf afsprong. Ze moest dan ook een halfuur wachten voordat die het weer deed. Ze had ook al eens gestommel op de trap gehoord. Ze had toen het licht aangedaan en was gaan kijken. Ze was dan ook bijna van de trap gevallen toen ze zag dat daar iets stond. En dat bleek een vol pak toiletpapier te zijn, die ze weer eens niet had opgeruimd. Soms vroeg ze zich wel eens af waar al dat geluid vandaan kwam, maar ja. Dit was 's nachts gewoon een heel ander huis dan overdag. Ze voelde hoe haar rug een beetje naar achter ging toen ze haar armen om Pauls nek sloeg en naar hem keek. Ze voelde de warmte van Pauls borst tegen de hare. Ze keek naar hem en streelde zachtjes zijn wang. Toen dwong ze hem zachtjes richting de trap. Ze grijnsde lichtelijk. Ze maakte zich los uit zijn armen en ging toen de trap op. Haar hart bonsde hard in haar keel. Toen ze een deur hoorde dichtklappen boven, schrok ze. Toen ze iets boven zag staan, schrok ze nog harder. Oh... Het zou wel weer een of ander kleed zijn die ze daar neergelegd had en vergeten was op te ruimen. Stomme zij. Ze keek naar Paul en draaide zich naar hem om. Uitdagend maakte ze met haar vinger een gebaar dat hij moest komen. Ze grijnsde flauwjes. De ijskoude muur had geen effect, die tegen haar rug drukte. Ze wist nu even zelfs niet meer waar ze was, maar ze vermoedde dat het de muur was vlak naast haar slaapkamerdeur. Of haar badkamerdeur? Ze kon haar ogen alleen nog op Paul houden.

- Flutpost ^^ Heb jij ook vrij van school? -