Scared of the red eyes

Paul schrok uit zijn gedachten toen Flower zich loswurmde. Met zijn ogen volgde hij al haar bewegingen.De trap. Dat ding zou hem straks naar de tweede verdieping zou leiden. Plots hoorde hij een harde klap. Waarschijnlijk van een deur. Zoals Flower net al zei. Toen zag hij wat op de overloop staan. Een gedaante, dat niet bewoog en geen mensengeur had. Ietsjes later pas, viel hem op dat het niks bijzonders was. Druk gemaakt om niks dus... Pielekes, dit was echt een eng huis. Nu dan. Toen hij hier eerder was, was dit niet zo. Of misschien wel, maar had hij er niet op gelet. Dat kon natuurlijk ook nog. Hmm.. Misschien moest hij de volgende keer er wat beter op gaan letten. Maar zouden al deze geluiden nooit gaan wennen? Aan de ene kant dacht hij van wel, aan de andere kant ook weer niet. Hé, misschien kon Flower van haar huis een actratie maken. Paul grinnikte inwendig. Stom idee. Het was maar goed dat er nu niemand in zijn gedachtes kon rondsnuffelen. Af en toe, eigenlijk meestal, had hij nogal rare gedachtes. Soms dacht hij gewoon aan teveel dingen, op verkeerde momenten. Zoals nu. Koppie erbij houden. Paul keek weer naar Flower, en zag dat ze hem wenkte. Op een uitdagende manier. Dat deed hem weer breed grijnzen. Nog nooit had hij zoveel gegrijnst, als vandaag. Zou grijnzen ook gezond zijn net als lachen? Vast wel. Wauw, hij ging op een gezonde tour. Rustig liep hij trap op, en hielt even stil op een aantal treden bij Flower vandaan. Daarboven was toch niks anders eng, of iets waar ze van zouden schikken? Hij zou het wel zien. Maar hij berijdde er zich alvast op. Tenminste zo goed mogelijk. Het was vrijwel onmogelijk om je voor te bereiden op iets wat je zou laten schrikken. Hij had het zelf al een aantal keren geprobeert, en hij wist zelfs dat er iets zou gebeuren om hem te laten schrikken. Ook toen was het gelukt. Keer op keer. Voor hem was dat een bewijs dat je je er niet op kon voor bereiden. Zoeits kwam totaal onverwacht, zelfs als je het wél zou verwachten. Man, dat was verwarrend. En hij ha dniet geluistert naar zijn gedachten. Focussen op Flower, en niet op iets anders. Paul keek naar haar, met een speelde fonkeling in zijn ogen.


- Neen, moest eerste drie uur nog naar school >.< Dat was het echt niet waard.. Maar jij wel dus, luxe

Flower grijnsde nog breder toen Paul op haar afkwam. Ze hield haar lichaam gedrukt tegen de muur achter zich, maar keek even speels als hij terug. Ze keek naar hem en liet haar vinger over zijn lichaam glijden. Ze stopte onderaan zijn shirt. Daar ging ze onder en daar streelde ze. Bij haar shirt kon niet echt gestreeld worden, aangezien ze geen shirt aanhad. Haha, wat een lol. Ze liet zich zoveel mogelijk focussen op Paul en pakte beide handen van hem vast. Ze deed een stap opzij, waarmee ze zich ook los van de muur maakte en liep naar haar kamer toe, achterwaarts. Hopelijk zou ze nu niet blunderen. Ze had, voordat ze een beetje krankzinnig van rode ogen werd, ook nog geblunderd. Ze wou een kleedje uit haar kast pakken en het zat een beetje vast. Ze begon er toen een beetje ruw aan te trekken en lachwekkend genoeg was het kleedje gescheurd en waren dankzij de rammelingen een paar schoenen van boven op haar hoofd gevallen. Gelukkig was de buil die ze toen had nu weg. Het waren ook nog eens naaldhakken. Echt heel erge gevaarlijke dingen, als die op je hoofd vielen. Geamuseerd keek Flower naar Paul en liet zich op haar bed vallen. Ze steunde op haar ellebogen en keek Paul geamuseerd aan. 'Hopelijk schrik je minder van mijn lichaam dan van de dichtslaande deuren,' zei ze lachend en ze trok een been op. Ze had nu wel iets weg van het modellensoort die je in boekjes tegenkwam die op het strand lagen. Maar dat maakte haar niet zoveel uit. Model worden was nu niet bepaald haar idee. Maar ze zou er natuurlijk wel voor kunnen solliciteren. Alleen ging ze dan wel niet halfnaakt of zo op de foto. Nee, daar was haar lichaam niet voor gemaakt. Ze rook haar eigen bloemachtige geur. Gek. Zelfs op de meest gekke plekjes, zoals onder haar oksels en vlak boven haar buik, rook het naar bloemen, terwijl ze zeker weten niet met een of ander parfumsoort had gespoten. Ze keek naar Paul en vestigde haar aandacht daarop, benieuwd naar wat hij zou doen.

- Herstellen en saai thuisblijven van een hartoperatie noem ik niet echt luxe -.- -

-Oeps, sorry Dat neem ik terug... Gaat het wel een beetje goed dan?

Paul had zijn ogen genietend gesloten zodra hij haar handen voelde. Het voelde net als een veer dat langs zijn onderbuik streek. Dan wel zo dat het aangenaam voelde, en het niet kietelde. Kietelen. Dat was iets waar hij absoluut niet tegen kon. Één van zijn zwakke punten. Gelukkig wist -haast- niemand ervan. Bestond er eigenlijk niks voor om daarvan af te komen? Dat zal wel niet. Antikietelpillen. Neeh. Hij had dan niet veel -helemaal niet- verstand van medicijnen, maar dát bestond écht niet.
Paul had inmiddels zijn ogen weer geopent, en volgde Flower. Pretlichtjes glintsterden duidelijk in zijn ogen. Een hele lange tijd waren die gedoofd. Maar sinds hij bij Flower was, waren die meer verschenen. Het was hemzelf ook opgevallen. Eindelijk voelde hij weer dat hij "echt" leefde. Niet meer levenloos, onderuitgezakt op de bank zitten, of wat ronddwalen als iemand zonder een huis en een familie. Als een zwerver. Alleen had hij dan nog een dak boven zijn hoofd, en nog een beetje fatsoenlijke kleren. Oh, het was maar goed dat hij dat niet hardop had uitgesproken. Dat zou anders aardig hard hebben geklonken. Paul's temeratuur schoot een eind omhoog, evenals zijn hart, toen hij Flower daar zo op het bed zag liggen. Zijn blik gleed over haar lichaam. Dan schiet hij in de lach. ,,Je hebt een prachtig lichaam, daar kan je niet van schrikken." Ondanks dat hij lachte, klonk het toch gemeend. Hij meende het ook echt. Flower had gewoon een mooi lichaam, niks om voor te schamen. Ze had een soort modellen lichaam, mooi slank. Niet te dik en niet te dun en mooie rondingen. Een meid waar wel elke jongen -of man- van zou dromen. Paul kon zich niet voorstellen dat er ook mannen waren die naar niet van droomden. Lichtjes schudde hij zijn hoofd. Die gasten zouden wel van een andere planeet komen of zoiets. Hielt hij zichzelf voor. Paul richtte zijn concentratie weer op Flower en liep toen, met een grijns op zijn gezicht, naar haar toe.



Verder dan dit ga ik niet >.< heb er totaal geen ervaring mee zorry..

Uitgeput lag Flower een poosje later naast Paul. Ze was moe en keek naar de donkere schaduwen in haar kamer. Ze zag iets bewegen en richtte haar blik daarnaartoe. Ze trok een gezicht toen ze acht poten herkende. Gatverdamme! Een grote spin, zeker een vuist groot, zat vlak boven haar kast. En dat had zij weer. Ook al was ze een weerwolf, de haat aan spinnen was groot. Ze was niet bang voor die beesten, hield ze zichzelf voor. Ze kroop dichter naar Paul toe en legde vermoeid haar hoofd op zijn borstkas. 'Dat was geweldig,' zei ze, grijnzend om wat er gebeurd was. Het was een fijne ervaring geweest, ook al was het nieuw voor haar. Paul had een mooi lijf. Hij had een gespierd lichaam. Als ze hier maar tijdens het rennen geen beelden van kreeg in haar hoofd, anders had ze toch mooi een probleem. Dan zouden alle andere wolven kunnen zien wat ze beleefd had en dat was niet zo mooi. Zowel voor haar als voor Paul niet. Als er vrienden waren die dan in haar hoofd konden kijken, dan zouden ze Paul plagen en zou Paul boos worden op haar. Nee, dat wou ze niet. Ze kon zich niet voorstellen dat Paul ooit boos werd. Ze grijnsde zachtjes en keek opzij. Veel van zijn gezicht zag ze niet, aangezien zijn kin nu vlak boven haar hoofd lag. Paul was veel langer dan haar, had ze al ondervonden. Niet dat ze dat erg vond. Nee, helemaal niet. Ze keek naar Pauls lichaam en streek zachtjes met haar vinger daarover, terwijl ze haar ogen sloot. Haar zwarte haren zouden nu waarschijnlijk een grote vogelnest zijn. Nou ja... Ze zou straks wel douchen. Had ze trouwens alle deuren goed gesloten? Het antwoord kwam tevoorschijn toen een harde klap klonk, niet ver van deze kamer vandaan. Ze schrok. Oh jee... 'De spoken zijn weer bezig,' zuchtte ze, terwijl ze over Pauls buik spreek. Zelf onopgemerkt had ze zichzelf dichter tegen Paul getrokken, wat aankondigde dat ze toch wel degelijk geschrokken was. Ze had echt een eng huis. Nu nog een heuveltje, paars verlichtte ramen en bomen met hun kale takken vlak boven haar huis hangend en het plaatje was compleet.

- Ja hoor ^^ Alleen nogal veel moe en snel moe
Speel jij toevallig ook Sam?
Geen PaulLover meer? -

Paul had zijn ogen half gesloten. Zijn ademhaling was inmiddels weer gezakt. Een stuk rennen kostte al veel energie, maar van zonet ook. Het had hem laten weten dat zijn conditie niet goed genoeg was. Tuurlijk, het was wel goed, alleen niet goed genoeg. Ja, dit had zijn conditie erg op de proef gesteld. Het werd dus ook weer tijd voor hard trainen. Niks bankhangen. Dat zou de komende dagen niet in zijn lijstje staan van 'wat ga ik doen vandaag:'. Paul had niet echt zo'n lijstje, niet op papier tenminste, maar wel in zijn hoofd. Wanneer hij ging slapen, lag hij eerst nog een poos wakker, om te bedenken wat hij de volgende dag ging doen. Meestal kwam er niks van terecht, omdat hij dan onderweg toch iets anders tegen kwam, dat dan zijn aandacht weer trok. Paul opende zijn ogen en keek naar "beneden", Flower. ,,Uhu.." Zegt hij zacht. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Niet dat Flower het zien kon. Het was ook meer voor zichzelf bedoelt dan voor haar. Nou... Het was eigenlijk niet specifiek voor iemand bedoelt. Gewoon voor de leegte. Het donker. Paul zuchtte diep, van tevredenheid. Hij was gelukkig, gelukkiger dan hij eerst was. Een lege plek was gevuld. Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij naar haar te kijken, wat mislukte. Zou Flower gelukkig zijn? Hij dacht van wel, al kon dat natuurlijk niet zo zijn. Toen hoorde hij een harde klap. Vast van die deur, zoals Flower vertelde. Hoe zou zij dit in d'r eentje kunnen volhouden? Telkens een harde klap, rare gedaantes wat later toch alleen maar een voorwerp was. Het leek hem niet prettig wonen. Ookal wist Flower wel wat het was. ,,Misschien moet je eens van die mensen inhuren die dan een nacht in je huis zitten om te kijken of hier echt geesten zijn.." Grinnikte hij. Paul had hen ooit één keer op televisie gezien. International Ghost Hunters of zoiets. Hij had ervan versteld gestaan, omdat hij nooit echt geloofde in geesten. Nu was hij van gedachten verandert. Geesten bestonden. Geen twijfel mogelijk. Weer kwamen de gedachten over dat gelukkig zijn terug. En de vraag herhaalde zich telkens weer in zijn hoofd. Het begon hem zo te irriteren, dat hij het besloot gewoon te vragen. ,,Flower... Ben jij gelukkig?"


- Dat zou voorlopig ook wel blijven denk ik... Jah, Sam was eigenlijk bedoelt voor mijn zusje, maar ze besloot toch niet te gaan spelen >.<
GheGhe ja, kwam er vanmiddag achter dat je je naam gewoon veranderen kon x'D

Flower schoot in de lach. Kijk, dat was natuurlijk ook een oplossing. Paul had een neus voor die dingen. Zij dacht er niet echt over na als een deur plotseling dichtsloeg. Misschien één keer gewoon eens denken wat het zou kunnen zijn. Maar ze had het eigenlijk al geaccepteerd vanaf het begin dat het huis zo was. Een huis kon zichzelf nu eenmaal niet veranderen. Trouwens, het joeg dieven en inbrekers weg, dus dat was ook weer een pluspunt. Ja, die bleken dus te bestaan in La Push. Flower rilde bij het idee dat er een inbreker in haar huis zat, op dit moment. Dan zou ze nog altijd in een wolf kunnen veranderen en hem kunnen verscheuren, ook al was dat misschien niet de beste oplossing die ze zich kon herinneren. Ze keek op toen Paul een vraag stelde. Ze glimlachte en in haar ogen blonken een soort van sterren. Geen echte sterren, natuurlijk, maar wel iets wat erop leek. Alsof ze tegen een groot licht aankeek, zoiets ongeveer. Ze draaide haar warme lichaam half naar die van Paul toe, zodat haar nek niet overbelast werd als ze omhoog keek. 'Nu ik jou in mijn leven heb wel,' antwoordde ze er simpel op. Er waren gewoon geen omwegen om zoiets te zeggen. Het was de waarheid. Vroeger had Flower gedacht dat er nooit een man in haar leven zou komen. Maar nu bleek dat wel zo te zijn. En die man was Paul. Ze keek Paul vol liefde aan, waarna ze haar been zachtjes over die van hem schoof. 'En jij?' vroeg ze, terwijl ze met een schuin hoofd naar hem keek en lichtelijk glimlachte naar hem. Als hij charmant lachte, dan zag hij er zo sexy uit dat Flower altijd moest blozen. Ze herinnerde zich de eerste dag van haar en Paul samen nog. Op die klamme bank, Paul naast zich op een stoel, zij met een zwart jurkje, de gordijnen dicht, een romantische komedie en zij die hem toen had gezoend. Flower sloot haar ogen en opende ze toen weer, om op de reactie van Paul te kijken. Ze legde haar platte hand op zijn buik en begon zachte strelingen te maken, eigenlijk om hem een beetje te ontspannen.

- Grr... Ik wist het wel ^^ Emily and Sam.... Die moeten toch samen zijn O_O O_O O_O
Is die eerste post dan ook van jou met hem? -

,,Zekers." Zegt hij zeker.Paul voelde zich gelukkiger dan ooit, en dat kon je ook duidelijk aan hem zien. Alleen herinnerde hij zich dat hij dat wel vaker gedacht had, dat hij super gelukkig was. Ja, op dat moment, misschien. Zoals hij bij de roedel kwam. Hij hielt ervan, de actie's. Alleen was het nu weer wat verwatert. Normaal geworden. Nou ja, echt gelukkig kon hij het nou ook weer niet noemen. Het was eerder fijn. Hij had dan mensen om tegen te praten, streken uit te halen. Maar bij Flower zou dat nooit gebeuren. Dat zou nooit normaal worden. Niet voorspelbaar. Zowel, dan zou hij haar nooit alleen laten. Hopelijk was dat ook wederzijds. Hmm... Nu hij er zo over nadacht, was het toch niet beter om naar school te gaan? Nee, nu kon het niet meer. Hij was achttien, net volwassen. Of... Tegenwoordig hadden ze ook een school voor volwassenen. Oh god nee, daar ging hij niet heen. Daar zaten meestal van die mensen in de 30 tot 40. Oude taarten dus. Dat waren niet bepaald mensen waar hij lol mee kon hebben. Docenten pesten. Paul grinnikte zachtjes. Docenten pesten had hij altijd wel gedaan. Vanaf groep één tot de middelbare. Hij had dus ook vaak straf mee gekregen, maar nooit gemaakt. En altijd kwam hij er weer onderuit. Ooit was hij eens geschorst geweest, voor een aantal dagen. Paul wist alleen niet meer zo best waarvoor. Het enisgte wat hij zich herrinerde, was dat hij nog een flinke straf van zijn vader erbij kreeg. Wat had hij toen zijn vader vervloekt. Paul legde zijn arm Flower heen. En sloot voor kort zijn ogen, genietend van alles. Van Flower. Van de stilte. Simpelweg, van alles wat hier aanwezig was. Paul wou dat hij de tijd stil kon zetten, om langer van dit moment te genieten. Paul zou dit opslaan in zijn geheugen en weer terug halen als hij alleen was en zich verveelde. En 200% zeker wist dat er niemand aanwezig was. Zowel in zijn gedachten als in de omgeving. Stel dat hij dingen begon te mompelen. Dan moest er echt niemand in de buurt zijn. Anders was hij jarenlang het bokje. Paul kreunde al inwendig als hij eraan dacht. Een pure kwelling.


-in het bos bedoel je? gedeeltelijk, hebben we samen gedaan (allereerste post) toen besefte ze dat het teveel werk was >.<

De warme schouder van Paul deed haar goed. Ze keek opzij, maar kon zijn gezicht niet zien. Ze sloot haar ogen en dacht aan zijn bruine ogen, die haar soms zo lief konden aankijken dat ze het niet kon laten om hem een kus te geven. Of twee. Of drie. Tja... Zo kon ze wel eeuwig blijven doorgaan. Ze hadden de halve nacht al gespendeerd aan het wakker blijven. Ze voelde hoe haar ogen moeizaam openheid konden verdragen. Ze probeerde het met al haar kracht toch, maar het lukte niet goed. Ze voelde hoe de tegenwerking ingezet werd en moest zich uiteindelijk overgeven aan de kracht die haar in slaap wou laten vallen. Ze lag zo even en schrok toen weer wakker, dankzij een dichtslaande deur. Dat zou dan wel de laatste deur zijn geweest, tenzij hier echt iemand was. Bij dat idee ging ze nog dichter naar Paul toe. Ze was nu niet echt goed in inbrekers verjagen. Ze mocht al niet veranderen. Dan zou ze de inbreker doden en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Dan zou Paul niet echt meer zo vrolijk zijn in haar bijzijn. Nee, dat kon ze niet maken. Maar wat als er nu een inbreker was? En fantaseerde ze het maar, of hoorde ze echt stemmen? Stemmen die haar naam riepen? Misschien moest ze zich maar gewoon overgeven aan de slaap, dan waren die nutteloze angsten ook weg. Paul was tenslotte bij haar in de buurt. 'Oh shit,' vloekte ze zachtjes, doen ze haar volle blaas voor het eerst voelde. Ze zuchtte en stond toen op. 'Een volle blaas verpest altijd de pret en sleept je altijd de duisternis in,' zuchtte Flower, terwijl ze moest lachen om haar eigen gezeur. Ze opende de deur en stak haar hoofd om het hoekje. Het was nu niet bepaald veel wat ze aanhad, mocht er inderdaad een inbreker zijn. In haar haastigheid had ze maar gewoon een blouse aangedaan en een slip. Voor de rest niks. Flower kreeg het klamme zweet al op haar handen als ze eraan dacht. Zo'n inbreker... Whaah, ze moest ophouden! Ze liep door de duistere gang naar de badkamer toe. Ze schrok toen ze gekraak hoorde, er even later achterkomend dat het de vloer was. Een kleine vijf minuten later was ze alweer op de gang. Deze keer liep ze wat geruster naar haar slaapkamer toe. Ze voelde een ijskoude windvlaag langs zich. Nee, niet zoals bij een vampier, maar een andere. Hè, getsie, nu kwam er ook nog bij kijken dat er misschien geesten waren. Ze kon wel lachen om zichzelf, als de tranen niet in haar ogen zaten. Ze bleef stokstijf staan, een meter verwijderd van de slaapkamer waar Paul hoogstwaarschijnlijk nog lag, wachtend op haar terugkomst. De koude vloer begon impact te krijgen op haar koude voeten. Voor zich zag ze een schim. Het leek wel armen te hebben en het stond recht voor haar. Zou dit weer een van haar voorwerpen zijn? Ze deed een stap achteruit. Oh nee... 'Paul...' kwam er zachtjes over haar lippen en Flower trok de twijfel of hij het gehoord had.

- Zo, effe spannend maken, beslis jij maar wat het is, haha
Ik heb die 'schim' van een internetfilmpje. Echt waar, doen ze zo'n gangdeur open, staat er zo'n soort schim voor hun neus met wijd opengesperde armen en het hoofd recht naar voren. Heel creepy... Vooral als ej 't 's avonds kijkt -

Paul grinnikte. De manier waarop ze het bracht. Best wel grappig. Hij kwam een klein stukje overijnd en zette zijn ellebogen onder zijn bovenlichaam, voor meer steun. Een tijdje geleden had hij geprobeert zo te... half liggen half zitten, zonder steun. Na een tijdje begonnen zijn buikspieren aardig te branden. Toen voelde het echt alsof het in brand stond. Zelfs de dag erna voelde hij het nog branden. Paul keek Flower na, die de duisternis in liep. Zodra hij haar niet meer zag, begonnen zijn oren te werken. Aangezien hij nu alleen zat, Flower ook, en dit huis nogal spookte. Alleen voor het geval dat. Na een minuutje gespannen, en luisterent hebben gezeten -eerder gelegen, gewoon allebij- ontspande hij zich een beetje. Geen klapperende deur, geen wind, geen geur. Behalve die van Flower, en vaag rook hij die van zichzelf. Raar. Hij rook zichzelf maar heel vaag. Kwam het omdat hij zich niet concentreerde op zichzelf? Dat zou best wel eens kunnen. Paul liet zich weer neer zakken. Hij staarde naar het plafond. Toch bleef hij zich afvragen wat hier nou precies aan de hand was. Kwa geesten, wind enzo. Zou het echt zijn? Zouden hier nou echt geesten zitten? En zo ja, wie dan? Wat zouden die met dit huis te maken hebben? Van dat progamma wist hij dat geesten niet zomaar in een huis kwamen, of zaten. Ze hadden een reden. Misschien dat ze hier vroeger leefden, en hier gestorven zijn. Of vermoord. Dat kon ook nog. Er schoot hem iets te binnen, en Paul kwam in een ruk overijnd. Praten. Hij had die mensen met die geesten zien praten. Was dat ook een optie? Gewoon gezellig tegen ze kletsen? En vragen of ze hem -of Flower- konden aanraken. Het scheen dat geesten koud aanvoelden. Maar waarom zag hij ze niet gewoon? Konden ze dat op een manier niet ofzo? Paul schudde wild zijn hoofd. Hij begon gek te worden. Doorgedraait. Nog even en hij zat ook in zo'n gekkenhuis. Paul hoorde voetstappen. De voetstappen van Flower. Toen hij hoorde dat ze was gestopt, keek hij richting de deur. Waarom stond ze nou stil? Had ze iets gezien? Had ze iets gehoort? Hij sloot zijn ogen, en focusde zich helemaal op zijn oren. Die konden hem op dit moment alleen maar verder helpen. Hij kon toch haast niks zien in het donker, en iets ruiken behalve Flower en hemzelf kon ook niet. Ja, kon wel, maar dan moest er een mens in de buurt zijn. En die was hier niet. De geur ontbrak. Nog steeds hoorde hij niks, en dat baarde hem zorgen. Was alles wel oke? Duizenden vragen spookten rond in zijn hoofd. Duizenden gedachten over spoken, geesten en dat soor bull shit. Wacht. Een geluid. Zijn naam. Flower. Er was iets. Er moest iets zijn, anders zei ze zijn naam niet. Paul kwam overijnd, en probeerde zijn lichaam onder controle te houden. Zodat hij niet naar de gang zou vliegen en als een gek rond zou kijken. Alles onderzoeken. Zo kalm mogelijk liep Paul naar de gang toe. Hij zag Flower staan, ongeveer een meter van de deur opening vandaan. Maar voor Flower was een soort waas. Een schim? Paul haalde diep adem en stak zijn hand ernaar uit. Zijn hart ging als een razende te keer. En dit keer niet omdat hij Flower zag.


- iewl.. het zou je maar gebeuren.. pielekes, dan krijg je gewoon een hartaanval -.-

Ze schrok toen Paul langzaam zijn hand uitstak. Moedig deed ze een stapje naar voren, maar die moed ontbrak al weer gauw toen er een hoop gekraak weerklonk. Ze deed een stap opzij, zodat de rug van Paul haar het zicht blokkeerde. Ze haalde diep adem, in de hoop dat Paul niet opeens de trap afgesleurd werd. Goh, in welke film had ze dat nu ook alweer gezien? Iets met Paranormal? Paranormal Activity 2? Was het dat niet? Goh, eigenlijk zou haar huis wel een rol kunnen spelen in die film. Verschrikkelijk huis was dit. Eigenlijk was het gek dat ze nog niet over verhuizen had nagedacht. Het was eigenlijk nooit in zich opgekomen. Een klein kreetje ontsnapte toen ze een hoop gekraak hoorde, richting Pauls hand. Ze was nu niet bepaald een held, maar ze wou niet dat Paul in gevaar kwam. Ze sprong opzij, waar in haar instinct een lichtknop zich bevond en knipte die aan. Ze haalde opgelucht adem. Dat een paar zakken op elkaar je zo'n raar beeld kon geven. Het gekraak was dus van een plastic zak. Ze zuchtte. 'Weet je, eigenlijk is verhuizen nog niet eens zo'n slecht idee,' zei ze, terwijl ze haar angst probeerde te verbergen en ook de drang om van schrik te huilen. Ze kon helaas niet herkennen dat er tranen in haar ogen stonden. Ze knipte het licht weer zuchtend uit en liep naar Paul toe. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en keek naar de schim - nu wetend dat het een hoop zakken op elkaar waren - en zuchtte weer. De laatste keer dat ze zo'n heldachtige duik naar een lichtknop had gedaan, was toen ze een bord op de grond hoorde vallen, er even later achterkomend dat die wel erg dicht op de rand had gestaan, gek genoeg niet door zichzelf. Ze schudde haar hoofd en keek toen naar Paul. 'Volgens mij hebben we allebei slaap en zijn we gek aan het worden,' zei ze, terwijl ze om zich heen keek. Haar blik bleef hangen op een vlek tegen de muur. Het bewoog. Getsie! Hoeveel spinnen had ze hier wel niet in huis!? Ze keek naar Paul en drukte een kus tegen zijn arm, hem bewonderend om Pauls durfachtige kunsten.

.Koud voelde het niet aan. Maar het kraakte wel, en dat zorgde ervoor dat hij zijn hand weer terug trok. Toen hoorde hij Flower ergens heen springen, rennen, wat het ook mocht zijn. Binnen enkele seconden sinds Flower ergens was heen gegaan, wel hier in de buurt, sprong het licht aan. Paul kneep zijn ogen even dicht. Zodra hij ze weer opende, zag hij eerst alleenmaal zwarte vlekken. Hij draaide zijn hoofd kalm richting Flower. Gelukkig, de vlekken waren weer weg. ,,Je hebt hier ervaring mee, of niet?" Mompelde hij, doelent op het licht aanknippen. Toch, ondanks dat hij mompelde, kon je horen dat hij ergens toch wel lachte. Meer van de schrik dan omdat het leuk was. Paul keek naar de aantal zakken, dat boven op elkaar was gestapelt. Hoe verder hij erover nadacht, hoe bozer maar toch ook stommer, hij zich begon te voelen. Wie dacht er nou dat een paar van zulke stomme plastic dingen een geest konden zijn?! Hij balde met één hand een vuist, voor kort. Om de woede een beetje in te houden. Hij wou niet dat Flower erachter kwam dat hij gevoelig was voor woede uitbarstingen. Vroeger zou hij dit echt niet leuk gevonden hebben. Hij zou dan gelijk die plastic tassen hebben aangevallen. Wat zou dat er raar uit hebben gezien. Een jongen, kwaad, en al vechtend met een paar tassen. Paul zuchtte diep, en staarde even naar de grond. Van de grond keek hij weer naar Flower. En knikte toen. ,,Dat je dat al die jaren alleen heb vol kunnen houden.." Zegt hij, met een klein glimlachje op zijn gezicht om het klein beetje woede niet op te laten vallen. Het was weer donker, weg licht. Zijn ogen moesten er weer aan wennen, wat na een minuutje gebeurde. Ook dan zag hij nog niet veel. Zucht. Dan legt Paul zijn armen om Flower heen en streelde zachtjes haar rug. Wat een nacht zeg, zo... Net een levens echte horror. Nu moest er alleen iets échts gebeuren. Een echte geest ofzo. Zoals je ook wel eens bij films zag. Misschien moest hij maar helemaal geen films meer kijken, geen horrors tenminste. Paul keek weer naar Flower, precies wanneer zij naar hem kijkt. Moe en gek. Ja, dat waren de perfecte woorden hiervoor. Het zou ook meteen die verbeeldingen kunnen verklaren. Nee, dat kopte niet. Het waren geen verbeeldingen, niet helemaal. Want er stond wel degelijk wat, het was alleen geen geest. Paul zuchtte weer. Gelukig had niemand dit op film gezet.



- Gisteravond kon ik niet in slaap komen xD Door de laatste reactie's xD Serieus, k zat de hele avond zo'n beetje mijn kamer te controleren of er niks zat >.<

De vuist van Paul was haar niet ontgaan. Ze keek naar Paul, fronsend. Ze had nu al spijt dat ze zijn naam geroepen had voor een paar plastic tassen. Ze keek een beetje beschaamd naar de grond. Ze voelde toen Pauls omhelzing en sloeg haar armen moeizaam om zijn nek. 'Sorry, ik ben hier diegene die zo stom was geweest, niet jij,' zei ze en ze aaide hem kalmerend over zijn nek. Ze genoot zachtjes van zijn omhelzing, terwijl haar oog op de plastic tassen vielen. Ze schudde zuchtend haar hoofd. Dit was gewoon een oud krakend huis. Overdag leek het niet zo en overdag kraakte het ook niet zo erg als 's nachts. Overdag kon je gewoon de voorwerpen bekijken en het niet voor geesten aanzien. Ze zou Paul maar niet vertellen dat er soms schaduwen op de muren bewogen. Dat had ze dus een keertje gehad toen ze naar de keuken liep. Toen zag ze opeens allemaal schaduwen bewegen. Trillend was ze weer naar boven gegaan, het dekbed over haar hoofd getrokken en haar ogen stijf dicht geknepen. Ze liet Paul zachtjes los en keek hem aan. Ze zuchtte zachtjes. Wat was het toch een horror avontuur in haar huis. Ze had nog wel wat horrorfilms in huis liggen. Ze grijnsde, terwijl ze Paul observeerde. 'Nu heb ik wel erg zin om een horrorfilm te gaan kijken, morgenavond,' zei ze plagend, alhoewel ze het ergens wel meende. Ze moest echt eens van die angst afkomen om horrorfilms te kijken. Ze keek hem aan en drukte een lange zoen op zijn mond. Meteen vergat ze alles over geesten en horrorfilms en ze liet haar mond hongerig over zijn hals glijden, terwijl ze af en toe pauzeerde om een zacht kusje in zijn nek te drukken. Ze richtte haar hoofd toen weer naar hem, uitdagend. Uitdagend maakte ze het eerste knoopje van de blouse open. Ze moest lachen. 'Ik verdrijf alleen de geeststemming op een aangename manier,' zei ze, terwijl ze zo onschuldig mogelijk keek en haar schouders ophief tot vlak bij haar kin, waarna ze haar wangen ertegen liet glijden en Paul zo lief mogelijk aankeek.

- Aww... Sorry Mijn schuld Kijk dan nooit Paranormal Activity 2, dan kun je nooit meer normaal denken over geesten als je die gezien hebt O_O -

,,Je hoeft je niet te verontschuldigen.. We trapten tenslotte samen in... Dat." Een grapje kon Paul het niet noemen, aangezien Flower het niet met opzet er neer had gezet. Tenminste, dat mocht hij hopen. Misschien kon Flower wel héél goed acteren en hielt 'm nu gewoon in de maling. Hij grinnikte in zichzelf. Nee, zo was Flower niet. Nooit, maar dan ook echt nooit, zou hij zo weer over haar moeten denken. Het was een soort wantrouwen, in zíjn ogen. Wantrouwen zou tot een breuk kunnen zorgen, als hij het liet weten. Een breuk... Iets wat Paul absoluut niet wou, het liefst wil voorkomen. Een leven zonder Flower kon hij zich namelijk niet voorstellen. Kwam dat door het inprent gedoe? Hij zuchtte diep. Er was nu niks om zorgen over te maken. Hoofdstuk afgesloten.
Paul liet zijn armen weer losjes langs zijn lijf hangen, terwijl hij de overloop inspecteerde. Niks te zien. Geen "nep"-schaduwen. Geen geesten. Geen gekraak of klapperende deuren. Zou het dan toch nog een rustige nacht kunnen worden? Wat er nog van de nacht over was tenminste. Ja, hoelaat zou het zijn? Niet dat het hem veel interesseerde, morgen hoefde die toch niet naar school. Nog niet. Sinds kort had hij besloten school tóch af te maken. Het was nodig. Voor later. De toekomst. Alleen moest hij nog erachter komen hoe hij zich moest inschrijven en dat soort prut. Binnenkort zou hij er wel erachter aan gaan. Nu was het weekend. Dat betekende geen tijd voor zorgen. Of nu wel. Paul keek naar Flower. Wou ze nou serieus waar morgenavond een horrorfilm kijken? Dan kon hij de donder erop zeggen dat hij die hele nacht wakker bleef. Ja, hij gaf het toe, hij was bang. Ergens. De scheidingslijn tussen deze wereld en de geestenwereld is maar dun. Je hoefde er maar even voor open te staan en het kán misschien te laat zijn. "Verkeerde" geesten konden in je huis rondspoken, en je helemaal gestoord maken. Paul rilde. Verhaaltjes. Sprookjes. Het was niet echt.
Paul voelde Flower' lippen. Die heerlijke lippen, waar je nooit genoeg van kon krijgen. En zodra Flower die weer wegtrok, maakte hij een klein, zacht teleurstellend geluidje. Waarna hij grinnikte. Haar lippen in zijn hals was natuurlijk ook lekker, maar lang niet zo lekker als op de mond. Paul keek grijnzend naar haar. Wat overging in zacht lachen. ,,Dat laat ik me geen tweede keer zeggen." Hij legde zijn ene arm op haar rug, terwijl hij bukte en zijn andere arm tegen haar knieholtes. Zo tilde hij haar op. (ghossie, wat een belabberde uitleg xD) Toen liep hij richting de slaapkamer. Het was maar een klein stukje. Kon hem dat wat schelen.



Gheghe, ik hoef geen paranormal activity te zien, het spokt hier namelijk zelf in huis
btw. sorry vor de late rea...

'Oh nee?' vroeg ze met een lief, zacht stemmetje. Ze grijnsde en sloeg haar armen voorzichtig rond zijn nek toen ze een soort van opgepakt werd. Ze giechelde. Ze voelde het bed tegen haar rug. Ach, het was nu vast niet meer lang wachten totdat de ochtend begon, dan konden ze net zo goed de ochtend goed spenderen. Of wat er nog over was van de nacht, tenminste. Ze keek Paul aan, pakte zijn hand en trok haar op zich. Zijn gewicht was niet erg veel. Hij was dan ook best mager en gespierd, alsof hij elke dag stiekem hartstikke veel trainde. Zij was ook best wel slank. Als je een wolf was en je rende van La Push naar Canada of zo, trainde je heel erg veel. Het was voor wolf zijnde een gemak, maar na zo'n reis was je wel uitgeput. Paul en zij konden het weten. Welke wolf was nu nog niet naar Canada gerend om te kijken of daar alles in orde was? Zij in elk geval wel. Zachtjes begon ze Paul kusjes te geven tegen zijn borst. Daarna trok ze hem dichter tegen zich aan en zoende zijn mond. Ze hield haar mond net zo lang tegen de zijne gedrukt tot ze allebei ademnood hadden. Ze nam zachtjes diep adem en keek hem grijnzend aan. Ze keek hem aan. Ze streelde door zijn pikzwarte haren. Ze waren echt zwart. Dus niet bruinig, of zo iets. Want van sommige zwarte haren zeiden ze dat ze bruin waren. Flower geloofde dat dan bijna nooit, omdat ze het sterk op zwart vond lijken. Maar bij Paul kon ze zich gewoon niet vergissen. Ze streek langs zijn haarlijn en glimlachte. 'Paultje,' zei ze zachtjes en plagend. Ze giechelde opnieuw. Iets wat hol klonk in de kamer. Nu waren alle deuren zo wel een beetje dichtgevlogen, dus tenzij dat er opeens een vampier binnen gevlogen kwam en hun leuke moment verstoorde, zou er niet veel gebeuren waarvan ze echt zouden kunnen schrikken.

Hij voelde al snel Flower' warme lichaam tegen de zijne. Van die warmte had Paul nooit genoeg. Ookal was hij zelf ook warm, temperatuurs verschil merkte hij altijd wel. Zowel als het warm of koud was. ge genoeg hielt Paul meer van de winter. Het was dan ook en stuk koeler, maar koud was het nooit. ja, de winter was handig om te trainen. Hij zweette dan niet zo snel en na afloop -als er sneeuw lag- ging hij gewoon in de sneeuw liggen. Gek, hij wist het, maar het was lekker en lag ergens ook nog wel redelijk confortabel. Het leukste van de winter waren de sneeuwballen gevechten. Iets wat hij altijd al leuk had gevonden en dat nu nog steeds vind. Ondanks dat hij al een aantal keren een ijsbal tegen zijn lichaam had gekregen. Oh god, wat deed dat zeer. Paintballen leek daar nog niks bij.
Paul streelde Flower' zij, waarna haar buik volgde. Ergens was hij bang dat hij haar plette tussen zijn lichaam en het bed. Maar hij moest zich er geen zorgen over maken, aangezien ze zelf hem bovenop haar trok. Toch, ergens in zijn achterhoofd, zou hij er wel rekening mee houden. Omdat Paul het toch niet laten kon, het zou aan hem gaan knagen als een muis met een kaasstengel.
Ademnood. Hij nam adem via zijn neus. Af en toe voelde ademnood net alsof je stikte, of verzoop. Alleen dan niet in het water of met een touw om je nek. Wauw, dat was wel een idee voor een moord serie, Baantjer ofzoiets. Offeh... Nou ja, iets met dictective dingen. Vermoord door een zoen. Wat een slecht idee Ging er door hem heen. Zo'n ontzettend slecht idee. Paul moest zichzelf wakker schudden.
Met een brede, speelse grijns op zijn gezicht keek hij naar Flower, waarna hij zijn lippen in haar hals plaatste. Ze gleden een soort route richting haar lippen, waar hij uiteindelijk een liefdevolle kus op gaf. Hij, al grijnzend. Het leek -en voelde- net alsof die grijns niet van zijn gezicht af wou. Achja.. Even trok hij zijn wenkbrauw op en grinnikte toen, zachtjes. Het viel hem op dat er nog geen rare geluiden of schimmen waren. Zou het tegen de ochtend zijn of waren ze nu allemaal weg? Paul vond het prima zo en drukte een kusje op Flower' mondhoek.

Een lichte kreun verliet haar mond - waar ze even later wel hard door moest blozen - toen Paul haar in haar hals zoende. Dat was gewoon een gevoelige plek. Flower beet op haar wang. Dat mocht Paul niet weten, anders zou hij haar de hele tijd plagen door haar daar te kussen. Maar waarschijnlijk had haar lichaamstaal het sowieso al duidelijk gemaakt. Want, instinctief toen Paul haar daar zoende, had ze haar armen rond zijn nek geslagen en hem steviger tegen zich aangedrukt. Verliefd keek ze diep in zijn ogen, waarna ze zachtjes begon te aaien over zijn rug. Haar scherpe vingernagel gleed een weg over zijn rug. Ze zoende hem zachtjes terug en glimlachte. 'Paul, je bent me toch niet stiekem aan het uitdagen hè?' fluisterde ze zachtjes in zijn oor, alsof iedereen rond hun heen het kon horen. Ze liet haar lippen zachtjes over zijn wang glijden en beet pesterig in zijn oor, maar wel zachtjes. Ze liet haar hoofd weer terugzakken en keek hem vragend aan. Het viel haar nu pas op dat naast zijn blouse - als het de zijne was en niet de hare - ze gewoon helemaal naakt was. Ook een lekker beeld voor Paul om van haar te krijgen, maar ze vermoedde dat Paul het niet zo erg vond. Jongens waren nu eenmaal jongens en dat bleven ze ook, dus dat soort dingetjes vonden ze misschien juist fijn van een vrouw. Ze keek hem aan en gleed expres met haar vingers onder de deken door, om daar zachtjes zijn onderrug te strelen, terwijl ze hem plagend aankeek. 'Ik jou namelijk wel,' zei ze zachtjes, over het uitdagen, alhoewel ze twijfelde of Paul dat meteen daaraan vast kon knopen, aangezien het een paar minuten geleden was dat ze die vraag gesteld had. Ze keek hem verliefd aan, maar ook uitdagend.