Going for a Walk.

Van huis uit had Joan haar kaplaarzen aangetrokken, een regeljas gerekelt en een paraplu meegenomen. De ketting had ze haastig bij Rox om zij hals gedaan waarna ze snel naar buiten waren gehold. Op naar de velden. De witte herder liep ver voor Joan uit aangezien hij wist waar ze heen gingen. Met de paraplu strak boven haar hoofd volgde Joan al snel de heuvel op. Grote regendruppels kwamen met bakken uit de lucht. Het was noodweer. Verschrikkelijk. Vond Joan zelf. Rox, de herder dacht er heel anders over. Hij vond de regen een prima middel om eens lekker vies te worden. Hij zou namelijk vroeg of laat wel ergens een modderplas opzoeken om eens lekker in te gaan rollen. Joan grinnikte bij haar eigen gedachte. Ondertussen draaide ze met haar lossen hand rond een vlecht in haar haar. Het waren kleine vlechtjes die haar moeder in haar haar had gemaakt. Mams vond het namelijk heerlijk om maar haar dochters haar te spelen. Joan vond het niet erg. Het kon haar niet schelen hoe haar blonde slagen zaten. Van haar haar stak ze de hand onder de paraplu vandaan voor haar uit. Zo vind ze enkele druppels waarna ze 'm snel weer terug trok. Het was ijzig koud, ook de regel. Joan bibberde even. Tegelijkertijd liep ze het openveld op waar Rox als een gek rond rende. Joan glimlachte even waarna ze omgeving aftuurde. Haar vader had gevraagt waarneer ze weer eens ging trainen. Joan had er eigenlijk geen behoefte aan, toch zou haar pa er goed op letten. Joan keek naar mensen. Maar niks, ze was alleen. Misschien zou ze het wagen haar andere kant te tonen.

Een bruine wolf stond aan de andere kant van het veld naar de regen te staren. Dat hij nat werd kon hem niet veel schelen, ziek worden gebeurde toch niet, en als het gebeurde dan geneesde hij meteen. Opeens rook hij de geur van een soortgenoot van hem, een korte grijns stond op zijn snuit maar nog steeds bewoog hij niet. De roestkleurige wolf die hier zat was aardig groot en hij had al vele litekens. Caleb was een volbloed weerwolf en daar was hij langs de ene kant echt wel trots op. Hij en zijn familie leefde in het reservaat maar hij zat niet in die roedel die daar leefde. Nee, hij was een wolf die opzichzelf leefde en daar bracht niemand verandering in. Opeens zag hij ook een meisje verschijnene, zou dit degene zijn die hij had geroken. Hoogstwaarschijnlijk wel. Er was hier namelijk niemand anderste bespeuren dan hij en het meisje dan. Kort rook hij degeur van bloedzuigers heel dichtbij, maar zodra hij weg was rook hij helemaal niets meer. Vast een jonkie die dacht hem te kunnen laten schrikken. Echt veel nut had dat niet want hij had al wel voor wat ergere vampiers gestaan.

Rox kwam uiteindelijk terug gehuppelt met een grote stok in zijn bek. Voor Joan ging hij kwispelend op de grond zitten wachtend op zijn baas. Joan, die tot stilstand was gekomen, keek de hond vragend aan.
,,En wat dan", zei ze lachend en pakte de stok vast. Rox ging gelijk in verzet. Zijn sterke kaken hadden zich strak om de stok heen geslagen en was niet van plan los te laten. Joan pakte de stok dan ook al snel met twee handen vast. Net als Rox, begon ze te grommen. De oren van de herder vielen hierdoor plat naar achteren. Zijn witte staart verplaatste zich langzaam en twijfelend tussen zijn poten. Hij wist namelijk wat zijn baas was.
,,Als je maar bang bent", zei ze met een valse lach op haar gezicht. ,,Heh, Rox", grinnikte ze waarbij ze zich achterover op de grond liet ploffen. Ze was dan ook alleen aan het sollen met de hond. Echt boos of kwaad zou ze om een stok niet zijn. Die mocht hij hebben. Op dat moment liet Rox de stok los. Joan gooide 'm ver weg waarna Rox er gelijk achteraan speurde. Pas toen rook Joan de geur van een andere wolf. Ook Rox had hem opgemerkt en was snel terug gerent. Joan stond op. Ze deed Rox aan de ketting en liep op de geur af. Haar mensen gedaante besloot ze aan te houden voor ze lang dit kon. Door het hoge gras was al snel duidelijk met wie ze te maken had. Het was een onbekende wolf. Een kopenbruine. Dus niet van haar familie. Misschien van de plaatselijke roedel? Ze betwijfelde het, anders zou hij wel met meerdere zijn. Ze stapte nogsteeds in hetzelfde tempo op hem af, op enkele meters bleef ze rustig staan.
,,Hey", bracht ze naar hem in gedachte.

Caleb staarde een lange tijd naar de twee en snoof even. Een soortgenoot die hem niet bekend voorkwam, een nieuwelinge dus. Toen ze uiteindelijk dan toch maar naar hem toe kwam rechte hij zijn rug en keek nog steeds naar het met zijn diepe bruine ogen. Op een afstand bleef ze staan, voorzorg? Caleb knikte naar haar als begroeting en keek dan even naar de hond, ook die wierp hij een knik toe. 'Sorry dat ik jullie kom verstoren, ik wist niet zeker of hier iemand was.' Bracht hij haar in gedachte en schudde zijn vacht dan ook uit. Door maar even hier te hebben gezeten, vloog er meteen wat vuil uit zijn vacht. Eerlijk gezegd kon hij beter weer veranderen in zijn menselijke vorm dan konden ze beter communiceren. 'Misschien is het beter dat ik verander.' Sprak hij via hun gedachten tegen haar. Kort bewogen zijn oren naar links en zo stonden ze gespitst. Caleb had een geluid opgevangen en daar kwam ook meteen een geur bij, de geur van enkele vampiere. Zolang ze daar bleven zou hij niets doen, allesins nog niet.

Joan liet de paraplu op haar schouder rusten. De regen werd als maar heviger en harder. Ze keek naar de wolf en bestudeerde hem nauwkeurig, hij had wel iets. Toch zou Joan graag willen weten hij deze reu er in zijn mensen vorm uit zou zien. Toen begon hij te praten. Joan luisterde naar zijn verontschuldiging die zij eigenlijk niet op zijn plaats vond. Het sloeg namelijk nergens op. Joan vond het juist fijn andere te ontmoeten. Vooral mensen van haar eigen soort. Wolven dus. Rox had zich stilletjes achter haar benen verstopt. Bij de blik van de wolf gromde hij angstig waarbij zijn oren plat naar achteren sloegen, diep zijn nek in. Uiteindelijk ging de regen over in hagel en onweer. Joan keek verveeld op. Maar al snel gleed haar blik weer terug op de bruine wolf. Ze zocht zijn ogen waartot hij weer met haar begon te praten. Dit vond ze iets minder. Zo hoopte dat hij wist wat dit inhielt. Ze maakte dan ook snel ene gebaar dat ze iets in paniek raakte.
,,Uh-uh, nee bedankt, hoeft niet, he-heh, ik ken wel gewoon met je praten als wolf", sprak ze ongemakkelijk met een flauwe lach op haar snoet. Ze zette bij haar woorden een aantal stappen naar achteren waarbij Rox mee hipte. Joan keek hem wat angstig aan, ze had geen zin in een naakte vertoning. En zeker niet van iemand die ze niet kende. Om van onderwerp te veranderen besloot ze zich dan ook snel voor te stellen.
,,Mijn naam is trouwens Joan", sprak ze in gedachte en hardop. Net als haar voorgaande woorden. Alleen was de toon verandert. Het klonk niet meer zo paniekerig.

Caleb keek haar met een grijnsje aan en keek dan even naar de hond die ietwat angstig op hem reageerde. Kort fronste hij maar keek dan maar weer naar het meisje dat nu voor hem stond. 'Uh-uh, nee bedankt, hoeft niet, he-heh, ik ken wel gewoon met je praten als wolf.' Toen hij zag dat ze iets in paniek raakte werd de grijns groter. 'Rustig maar, ik ben goed opgevoed, ik verander in het bos moest dit noodzakelijk zijn.' Sprak hij in gedachten, maar hij kon niet laten om even in de lach te schieten. Toen hij zichzelf iets in de hand had keek hij haar weer met die kalme blik aan. Ze was iet wat naar achteren gedeinsd door wat hij had gezegd, ach, hij was het al gewoon. Zijn zussen waren ook zo dus ja. 'Mijn naam is trouwens Joan.' Hij knikte naar haar en kraakte zijn nek even. 'Caleb Westfall.' De naam Westfall deed hem er aan herinneren dat zijn familie niet echt al te ver was van deze plek, maar hij had even genoeg van het gehele alfa gebeuren. De iets lichtere bruine oren van Caleb bewogen zich rustig weer naar voren en zijn staart ging zachtjes heen en weer.

Ze was al iets gekalmeerd, maar zijn voorstel nam echt alle spanning weg. Joan had een 'broer', die infiete haar broer niet wad maar een verre neef. En deze was allang verandert, vlak voor haar neus. Joan kon daar echt niet tegen. En zeker niet op haar leeftijd. Echt niet. Ze knikte dan ook stilletjes waarbij ze weer iets naar voren kwam.
,,Als je dan terug verandert, inderdaad het liefst ergens anders en terug komen met kleren", sprak ze met een flauwe grinnik er door heen. Met haar hand sloeg ze elke haarplukken achter haar oren waarna een lieve glimlach haar gezicht sierde. In gedachte begon ze zich al voor te stellen hoe deze reu er als jongen uit zou zien. Waarschijnlijk gespierd, iets getint, donker haar, bruine ogen. Ze zag het plaatje helemaal voor haar. Hij zou in geheel dus knap overkomen. En met zijn vriendelijke karakter had dat wel iets. Ze glimlachte dan ook nog iets breder waarbij haar ogen zich dichtknepen tot halve maantjes. Van Rox trok ze zich kort daarna niks meer aan. Ze voelde dat hij tegen haar hielen was gaan liggen, nog net schuilend voor de hagel. Een grote onweersklap klonk waarvan Joan zelf even schrok. Ze maakte een bijna onzichtbare schrok beweging. Kort daarvoor had de wolf zich nog net, hoorbaar kunnen voorstellen. Caleb. Van de bliksem ver achter de bergen, keerde haar ogen terug op hem. Ze knikte opnieuw waarbij ze schrok nog iets in haar ogen te zien was. Joan was als te dood voor onweer. Ze probeerde dit niet te laten merken door inhoudende reactie's te geven.
,,Aangenaam", wist ze nog te brengen.

Caleb keek haar even aan en grijnsde droogjes. ,,Als je dan terug verandert, inderdaad het liefst ergens anders en terug komen met kleren", Kleren, oke een broek had hij wel ergens in het bos laten slingeren dus dat was geen probleem. Het shirt daar aan tegen was kapot gescheurd. Ja zijn schuld, maar ja wat wilde je anders. Hallo hij was nog altijd een weerwolf die bij toeval ook een jongen was. 'Ik kan je niet beloven dat ik een shirt vind, maar een broek ligt hier wel ergens.' Zei hij in gedachten en grijnsde weer even. De reu keek met een kalme blik naar het meisje. Haar geur was hem niet bekend, maar toch had hij haar al eens eerder gezien. Misschien tijdens de jacht dat hij haar eens voorbij had gerend ofzo, kon best wel eens. Opeens klonk er een harde klap in de lucht, schrikken deed hij hier niet van. Wat wilde je? Ze waren nog altijd in Forks, de plaats waar het veel te veel regende naar zijn zin. Met een kleine grijns keek hij haar aan en knikte nog rustig op haar laatste woorden. 'Ik ben zo terug.' Meteen rende hij richting het bos en verdween dan ook tussen de bladeren en begon al weer te veranderen naar zijn menselijke vorm. Zodra hij al zijn armen en benen weer had zocht hij naar zijn broek en vond die dan ook meteen en trok die dan ook aan. 'Meer kan ik nu niet meer doen hoor.' Zei hij tegen zichzelf en wandelde dan ook weer terug naar de plaats waar het meisje stond. Meteen werd hij helemaal nat maar dat maakte niets uit. Caleb had het toch wel warm genoeg op het moment dus ja.

Joan bleef voor enkele minuten alleen achter. Ze had Celab nog nee gekeken toen hij de struiken in verdween. Onder haar paraplu bleef ze iets in één gekropen staan. Haar vrije hand had ze rond haar middel geslagen, haar benen stonden strak tegen elkaar en haar hoofd verstopte zich tussen haar schouders. Ze besloot in de tussentijd maar gelijk haar kap op te doen. Omdat er wind op stak, schoten enkele regeldruppels alsnog tegen haar aan. De wind kwam van achteren, tegen haar rug aan. Het voelde kill aan. De koude wind leek dan ook bijna door haar jas heen te gaan. Joan mocht dan een wolf zijn, het weer bleef haar haten. Ze wachten vervolgens geduldig af tot hij weer terug kwam. Dit duurde niet lang. Na enkele seconde in haar hoofd getelt de hebben, kwam hij terug. Een broek was inderdaad voldoende, de bovenkant boeide Joan niet. En in Celabs geval helemaal niet. Hij was immers een weerwolf, en Joan had het wel op een mooie buik. Ze grinnikte dan ook even vanz ijn weerzien. Ze had hem anders voorgestelt, maar dit was beter!

[srry voor korte post, moet eten]

Caleb keek haar aan en glimlachte even, en daarmee ontbloote hij zijn witte tanden even. Rustig keek hij Joan aan en snoof even alle geuren op die hem nu voorbij gingen. 'Zo leuk weertje hé.' Zei hij droog tegen haar en stak zijn handen in zijn zakken en staarde even naar de grond. Caleb was het niet gewend om als mens buiten te zijn, normaal ging hij altijd als wolf, voor eventuele problemen in zijn familie te vermijden. Caleb keek rustig naar de vallende regen en grijnsde even. Hij hield van dit weer, een machtig gevoel. Een gevoel van vernieuwing. Kort streek hij zijn haar naar boven en natuurlijk bleef het zo staan door het water dat er in zat. Ach, veel maakte het toch niet uit over enkele seconden lag het toch weer plat door de regen.


[Wooow, deze is veel te kort ]

De regen leek als maar meer te worden, ook de storm werd heviger en een sterke wind stak op. Joan drukte de paraplu tegen haar lichaam waarbij ze weer meer in elkaar ging staan. Ze knikte op zijn vraag en lachte. Eigenlijk was ze het 'r helemaal niet mee eens, ze had een hekel aan dit weer. Zo erg, dat ze er zelfs bang voor was. Rox wist dit en kroopdicht rond haar benen heen. De herder kneep zijn ogen even dicht waarop zijn oren naar achteren gingen. Was Joan wolf, had ze hetzelfde gedaan. De angst werd dan ook versterkt door het stilstaan, dat maakte haar nerveus. Ze keek daarom op naar Caleb.
,,Zullen we een stukje gaan lopen", vroeg ze aarzelend? Een tijdje leek het stil. Joan hoopte erop dat dit het einde was van de storm. Maar nee. Ze had het drastisch fout. Een oorverdovende onweersklap vulde het gebied. Joan piepte als een angstige pup en dook naar de grond op haar hurken. Ze drukte haar handen tegen haar oren in de hoop dat de geluiden zouden verdwijnen. Maar al snel volgde de bliksem. Joan liet haar paraplu los waardoor ze haar armen om Rox heen kon slaan. Ze drukte het dier tegen haar aan alsof hij haar kon beschermen. Verschillende gedachte gingen door haar hoofd, het was ook zo stom! Ze gaf toe aan haar angsten, hatelijk!

Caleb staarde rustig voor zich uit en voelde dat de wind steeds feller begon te worden. Heerlijk gewoon, perfect weertje om uit te waaien. Straks moest hij nog uit met Wazaa en Ardente, die twee kleine mormels weer mee naar buiten. ,,Zullen we een stukje gaan lopen?" Hij knikte naar haar en glimlachte eventjes. Toen dook ze ineens door het onweer op de grond, dit had hij helemaal niet verwacht. De jongen knielde bij haar neer en legde zijn arm om haar heen, toen ze de paraplu losliet greep hij die maar stevig vast zodat ze die niet kwijt was. 'Hé, komop het is maar onweer. Er kan je niet gebeuren hoor.' Zei hij zacht tegen haar en keek even naar de hond die ze tegen zich aan had gedrukt. Hij trok haar wat dichter tegen zich aan en zuchte even. Had ze het gelijk ook al wat warmer. Wel snapte hij niet hoe het kwam dat ze zo'n bang had voor onweer.


[Inspiloosheid heerst]

Het is maar onweer, het is natuurlijk, niks om bang voor te zijn, het kan je niks doen, het is ver weg en kan je niet aanraken, gewoon blijven ademen, weerklonk haar stem haastig door haar hoofd. Haar eigen stem leek daar te echoën. Het kon haar op dit moment niks schelen dat Caleb het ook kon horen, ze wist hij teminste hoe bang ze was. Want ze was echt bang! Joan snapte zelf ook niet hoe het kwam, ze was het gewoon, klaar uit. Op dit moment miste ze een muur, een beschutting, iets. Haar ogen waren stijf dicht geknepen. Help. Maar plots voelde ze een warme arm die om haar heen werd geslagen. Haar ogen gingen verbaast open en ze kekek op. Caleb was bij haar gehurkt, en 'beschermde' haar. Joan schaamde zich door, ze leek wel een klein kind! Aan de andere kant vond ze het fijn dat Caleb haar hielp. Ook Rox waardeerde zijn hulp. Hij had een paar stappen terug gedaan en zo ruimte gemaakt voor hem. Joan voelde zich kort na de omhelzing kalmeren. Ze pakte de paraplu van hem over en keek hem in de ogen. Haar mond stond iets open waarop ze eigenlijk iets wilde zeggen, alleen kwam er niks uit. Zeg dan wat, stomme trut, schoot er in gedachte langs.
,,Dankje", sprak ze toen zachtjes met een schamende ondertoon waarna ze weg keek. Vervolgens stond ze weer op.
,,Goed...we gingen lopen", zei ze met een flauwe lach.

Caleb keek haar bezorgd aan en zuchte even. Hij wou haar helpen op de een of andere manier, al wist hij niet hoe. Ach, gewoon bij haar zitten pas t zou haar vast ook wel helpen. De hond ging iets naar achteren en hij knikte zachtjes naar hem. Uiteindelijk pakte ze de paraplu weer over van hem en keek hem in de ogen aan. Hij wou wegkijken maar nu drong het pas tot hem door hoe prachtig hij haar ogen vond. ,,Dankje"Haalde hem uit zijn gedachten. De toon in haar stem was hem opgevallen, meteen stond hij op en keek haar vriendelijk aan. 'Geeft niet, kan jij niets aan doen hé.' Zei hij kalmpjes tegen haar. Toen ze zei dat ze gingen wandelen knikte hij naar haar. 'Zolang je maar niet meer op de grond gaat zitten ofzo.' Zei hij met een plagende toon in zijn stem, ja hij plaagde mensen graag. Maar hij vond het wel erg voor haar dat ze zo'n bang had van dit weer. Uiteindelijk was het regenen wel geminderd, dus was het ook ineens niet meer zo koud als eerst, dat was wel goed.

De flauwe lach die eigenlijk nep was geen over in een echte en lieve glimlach. Ze knikte op zijn eerste woorden waarna ze ging lopen. De regen werd inderdaad al minder. Rox liep rusitg mee aan de ketting. Hij ging links lopen, want Caleb liep al rechts van zijn baas. Joan wilde over de velden heen kijken maar keek terug naar Caleb bij het horen van zijn plagende toon. Ze stak haar tong met een uitdagende blik naar hem uit, gevolgd door een poor van haar elleboog in zijn zij.
,,Grappig hoor", zei ze lachend waardoor ze de storm vergat. En hij haar. Hij verdween. De wolken trokken langzaam lichter en werden bijna wit. De regen werd miezer, en de miezer werd niks. Zo stond er alleen nog een harde wind. Maar dat zag Joan als niks ergs. Wind was oké, en regen ook, alleen onweer, dat was het probleem. Ondertussen keek ze even rond, het veld was groter als ze had verwacht. Veel groter. Het gras stond hoog voor deze periode, het kwam tot hun knieën. Maar door hun lopen vormde ze al snel een pad. Joan keek toen van de omgeving naar Caleb.
,,Waar woon jij eigenlijl", was een vraag die in haar opkwam?

De glimlach veranderde voor enkele momenten in een lieve glimlach die hem liet weg kijken. Kort keek hij naar de hond die opeens links van Joan stond. Hij kraakte zijn nek even en geeuwde dan ook. Vannacht had hij niets geslapen, hij moest ronde lopen kijken of alles in orde was in hun terretoria. Opeens kreeg hij een por in zijn zij waardoor hij wat opzij ging en kort in de lach schoot. ,,Grappig hoor." 'Ik weet het, ik ben een echte moppentapper.' Zei hij droog tegen haar en keek haar rustig aan. Opeens klaarde alles op. De regen verdween volledig, de wolken kleurde helemaal wit en alleen de wind bleef over. Eindelijk regende het niet meer, maar nu scheen die domme zon weer. Dit vond hij echt dom, dan had hij liever dat de zon gewoon achter de wolken bleef schijnen ofzo want nu kreeg hij het extra warm. Opeens voelde hij ook wat kriebelen aan zijn benen en het was dat gras dat veel te hoog stond naar zijn zin. ,,Waar woon jij eigenlijk?" Vroeg ze aan hem. Kort fronste hij. 'In een huis.' Reageerde hij droogjes.

Joan klapte de paraplu in en liet hun langs haar been hangen. De warme zon scheen daardoor nu vollop haar gezicht. Zo kon ze eens lekker bruine. Ze trok dan ook gelijk alles uit. Haar regenjas, vest en de doek die ze om haar hals had gebonden, allemaal overbodig. Nu droeg ze alleen nog een topje met zwart en witte strepen zonder mouwen. Zo konden ook haar armen meegenieten van het zalige weer. De meeste wolven hadden het niet op zon. Nou, dan was zij blijkbaar een hond want ze vond het heerlijk. Toen reageerd Caled op zijn vraag. Ze draaide hierop gelijk met haar ogen.
,,Logisch", sprak ze lachend. ,,Maar waar! In het reservaat, het bos of heb je je huis gewoon in de woonwijken staan", het woord huis werd ultra hard uitgesproken omdat hij het daar al eerder over had. Na het vervolg op haar vraag keek ze weer voor haar uit en wachtte op antwoord.

Het meisje begon zich rustig wat lichter te maken op gebied van kleding dan toch, ze deed bijna alles uit buiten een topje dan. Zon, ze hielt dus van de zon. Raar. Ze haate regen en hield van de zon. Ach ja, ieder zijn ding zeker. ,,Logisch" Caleb grijnsde even. ,,Maar waar! In het reservaat, het bos of heb je je huis gewoon in de woonwijken staan." 'Het reservaat, maar ik ben geen lid van die roedel. Mijn familie ziet mij als hun alfa.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders dan ook opKort liep hij een rondje om haar heen en knielde dan naar bij de hond. Zachtjes streek hij met zijn hand over de vacht en keek dan even naar Joan. 'Hoe lang woon je hier al?' Vroeg hij op zijn beurt aan haar.

Hij woonde dus in het reservaat, logisch, hij is een wolf. Maar niet voor haar familie, zij woonde voor de verandering gewoon bij de mens. Ze waren het gewend, en de alfa wilde dit niet veranderen. Naja, alfa, voor haar was 't gewoon haar vader.
,,Alfa, toe maar", grinnikte ze waarbij ze wat lossen plukken achter haar oren schoof. Ze keek hem hierbij stiekem aan. Ze wilde niet staren, maar hem wel bekijken. Hij ging voor haar wel door als alfa, wel vond ze hem wat jong. Maar elke roedel had daar zijn voorkeuren in. Zij zelf zat ook aan een roedel te denken, voor haarzelf, van de familie af. Ze zat nu namelijk zo vastgekleeft aan haar gezin. Walgelijk!
,,Ik", haar toon was nadenkend. ,,Ik denk nu een maand als het niet minder is", zei ze. De grey's waren hier pas naar toeverhuisd, met de roedel bestaande uit 24 leden. Het waren er een helehoop, waaronder veel pups. Joan zelf viel daar gelukkig buiten, zij werd gezien als volwassene.

Caleb rekte zich even uit en keek even rond, oke wat konden ze nu gaan doen. Want het was hier saai. ,,Alfa, toe maar" 'Ach, ik koos er niet voor hoor. Maar weldra ben ik toch weg van mijn familie.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders op, was hij gelijk van die alfa rang af. Ooit zou hij zelf een roedel starten, een die voor zover het mogelijk was in vrede leefde met alles en iedereen. Hij was zijn familie al ontgroeid, al vanaf hij werd gezien als hun leider. Die rang wou hij niet, maar hij kon zijn broer de rang ook nog niet geven want die was nog te jong. ,,Ik denk nu een maand als het niet minder is." Dat was nog niet zo gek lang. Daarom was het waarschijnlijk de eerste keer dat hij iemand van de familie Grey tegen kwam. 'Das nog niet zo gek lang. Maar je hebt al wel gehoord over de roedel in het reservaat neem ik aan.' Kort keek hij haar recht in de ogen aan en glimlachte hij zachtjes naar haar.

Ze keek in zijn bruine ogen waarop haar mond weer iets open ging. Snel keek ze weg.
,,Nee, dat is inderdaad nog niet echt lang", zei ze met een schamende lach. Joan was nooit zo in contact met andere, en vooral niet met jongens. In haar vorige huis werd ze opgesloten door haar roedel en vastgehouden. Ze moest binnen blijven voor training en zag nooit het daglicht. Nu was dit gelukkig anders. De nieuwe alfa gaf haar meer ruimte en daarom meer mogelijkheden. Ze kreeg een hond waardoor ze 4 keer per dag sowieso buiten was. En een paard die ook de nodide beweging nodig had. Vervolgens begon Caled over de plaatselijke roedel in hat reservaat. Joan knikte en keek weer op.
,,Ja, we hebben ook al een aanvaring met ze gehad", lachtte ze. Ze wilde zeggen wat ze van de roedel vond, maar hielt zich in. Ze wist niet op Caleb bij deze roedel hoorde of niet. Dit was namelijk niet duidelijk uit zijn worden. Het enige wat er op wees dat hij er niet bij hoorde was dat hij zij dat hij alfa was, en een bruine wolf was. En Joan kon zich nog zo goed herinneren dat hun alfa zwart was, net als zei en haar vader. Toch. Voor de zekerheid zei ze niks en wachte af.

Caleb merkte dat ze wegkeek en fronste even. Had hij soms wat fout gedaan ofzo? 'Is er soms iets?' Vroeg hij zachtjes aan haar en glimlachte eventjes naar haar. Vanuit de verte hoorde hij geblaf. Alhoewel ver was het niet. Misschien een honderd meter van hen verwijdert. Het was geen wolf alles behalve. Kort grijnsde hij en keek dan weer rustig naar Joan. ,,Ja, we hebben ook al een aanvaring met ze gehad." Hmm, best wel raar. Zij waren hier net en hadden al een aanvaring gehad met hun. Terwijl hij, die hier al zolang was had nog geen een keer een aanvaring gehad met hun, en zijn familie ook niet. 'Het zijn wolven die denken dat ze het gehele reservaat in hun hand hebben maar dat is niet echt waar, er staan er veel achter hun maar niet iedereen.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders op. Opeens hoorde hij poten die ritmisch de grond raken, een grijnsje speelde op zijn gezicht. De cremekleurige labrador Wazaa was weer eens op toch. Waarschijnlijk had zijn broer hem weer eens in het bos gedropt ofzo. 'Joan, meet Wazaa.'

Een korte stilte ontstond. Rox die wat dichter bij zijn bazin was gaan lopen had zijn neus vlak tegen de grond en zijn oren gespitst. Ondertussen begon Caleb weer te praten. Het ging over de roedel. Ze knikte dan ook gelijk op zijn woorden. Hij had voor 100% gelijk. Hun aanvaring was omdat zij vonden dat de Grey's op hun grond jaagde. Gelukkig is en was hun familie met veel meer en heeft dat de Grey's de overhand gegund. Maar waren ze met hen even aantal, hadden ze verloren. De wolven hier waren namelijk veel groter als dat zei waren. Alleen haar vader was een uitzondering. Joan had nooit eerder een wolf zo groot gezien, niemand kon aan hem tippen. Ook Caleb niet, al kwam hij wel in de buurt. Zij daar in tegen was maar een uk. Ze was niet groter als een deense dog in wolven vorm. Ze hard hier geen problemen mee. Haar grote zorgde voor extreme snelheid en soepelheid. Toen keek ze op. De voetenkussentjes van een hond waren door het veld te horen. Rox keek gelijk op. Een blonde labrador kwam tevoorschijn. Joan lachtte. Rox begon gelijk aan het dier te snuffelen om er vervolgens mee te spelen.
,,Wat een schatje", zei Joan met een brede glimlach op haar snoet en hurkte. Ze gaf de hond een aantal aaien over zijn kop en grinnikte. ,,Hoi Wazaa".

Caleb staarde even naar de lucht en rekte zich uit. Toen Rox begon te spelen met Wazaa grijnsde hij even. De kop van Wazaa ging kort naar Joan en hij knikte simpeltjes naar haar en ging dan verder met Rox. 'Geloof me, nu is hij lief tot ie honger krijgt.' Zei hij droogjes tegen haar en keek even naar de zwarte labrador die een eindje vooruit rende gevolgd door Rox. 'Hmm, wat zullen we eens gaan doen?' Mompelde hij wat inzichzelf en staarde dan ook wat glazig voorzich uit. Nope, hij kon echt niets bedenken waarover ze het konden hebben, of wat ze zouden kunnen doen. Misschien had zij wel een idee ofzo. Kort gingen zijn gedachten naar de vampier familie die hier leefde, De Cullens. Oh ja daarmee had hij al wel aanvaringen gehad, maar ook had hij al aan hun zij gevochten in een andere streek. Speels geblaf klonk in zijn oren en dat haalde hem ook meteen uit zijn gedachten terwijl die langzaam maar zeker weer naar Joan gingen. Wow, wat? Waarom dacht hij aan haar? Huh, wat was er nu weer aan de hand? Toen hij de honden zag stoeien met elkaar glimlachte hij even, lange tijd geleden dat hij dat nog gedaan had. Hij moest altijd de 'serieuze' blijven als zijn broers weer aan het stoeien waren met elkaar.

Joan had haar ogen nog enkele seconde op de honden gericht. Toen mompelde Caleb iets. Joan had het luid en duidelijk verstaan. Ze had geen idee wat ze konden doen. Het weer was opgeklaard, dus buiten blijven was nu de grootste optie. En daarbij ook de enige gedachte die in haar opkwam. Nee. Maar naar huis nemen was héél fout. Paps zou Caleb niet zien als vriend, maar als meer en hem gelijk aan stukken schurren. Joan keek hierbij met een dodelijk gezicht naar de grond. Voor hem was geen enkel vriendje goed genoeg voor zijn dochter. Hatelijk! Daarna keerde haar blik terug naar de grond. Ze liepen nogsteeds, nu over een soort dijk. Teminste, het was een heuvel waar een bad op liep. Aan de ene kant van een rivier, aan de andere kant het grote veld. Toch waren zij en Caleb er in hun praten snel doorheen gelopen. De honden speelde verderop in het gras waarbij haar blik keerde. De honden leidde haar kort af waardoor ze prongelijk schuin naar Caleb te liep. het natte, platgestampte gras onder haar voeten was glad en zorgde voor een plotse, chanante wending. Haar sneakers gleden weg over de bodem waardoor Joan met een vaart tegen Caleb aan duwde. En nee, natuurlijk. Niet alleen naar achteren, maar gelijk de hele heuvel af! Daar beneden aangekomen lag Joan boven op hem. Ze duwde zichzelf gelijk omhoog waardoor ze nu recht in zijn ogen keek. Haar mond stond weer open, alleen nu uit schaampte. Een verdere reactie durfde ze niet te maken. Vandaar dat ze gespannen afwachte op een reactie van Caleb. Zou hij het erg vinden?