Going for a Walk.

Caleb staarde nog wat naar de lucht tot op eens Joan tegen hem aan knalde. Hij wou zich nog tegenhouden maar door het gras en door de knal lagen ze al snel beiden op de grond en rolde de twee naar beneden. Echt erg vond hij het niet dus ja. Toen ze uiteindelijk uitgerold waren lag zij bovenop hem en werd hij op een overklaarbare manier knalrood werden. Meteen schoot ze recht waardoor ze elkaar nu recht in de ogen aan keken. Een raar gevoel in zijn maag borrelde op, wat moest hij nu doen? Gewoon erom binnen lachen ofzo, zijn rug hong helemaal vol met gras maar dat was hij al gewend. Ook hij schoot nu recht en keek nog steeds naar haar, hij kon niet echt meer helder gaan denken op dit moment. Ze had een gevoel bij hem opgewekt wat voor hem onverklaarbaar was. Caleb vond de kracht niet meer om weg te kijken, het leek wel of zijn blik aan de hare vast zat. Toen gebeurde er iets wat hij vanzichzelf nooit had durven denken, hij kwam zachtjes met zijn gezicht dichter bij het hare en drukte een zachte kus op haar lippen. Na dat hij de kus beindigt had deinsde hij naar achter en keek uiteindelijk toch weg. Wat was hij aan het doen? Waarom deed hij dit? 'Ik, sorry dit had ik niet moeten doen.'

Joan die hem nog steeds met open mond aankeek ging verder naar achteren zitten toen Caleb omhoog kwam. Infeite ging die automatisch omdat zijn boven lichaam omhoog kwam. Vreemd genoeg bleef ze zitten. Meestal zou ze al gelijk van het persoon zijn af gesprongen om vervolgens sorry te zeggen. Dit keer bleef ze doodstil zitten en zweeg ze als het graaf. Ze voelde zich bijna bang worden toen Calebs gezicht naderde. Ze had geen flauw idee was ze moest doen. Door haar hoofd schoten verschillende vragen. Zou ze gillen? Weg rennen? Gewoon opstaan en boos worden? En nog veel meer. Maar alles wat naar boven kwam, kwam niet naar buiten. Ze kreeg het niet voor elkaar om één van deze handelingen uit te voeren. En voor ze het wist, was het te laat. Ze voelde de druk van elkaars lippen tegen elkaar wat haar licht deed blozen. Caleb daar in tegen, was knal rood! Bij de kus sloot ze kort haar ogen. Waarneer deze eindigde, deed ze ze al knipperend weer open. Hierdoor sloegen haar wimpers een aantal keer hevig heen en weer. En nu? Haar mond was nog steeds lichtjes open. Zonder dat ze het zelf door had leek haar hand zich te vormen tot een vuist. Ze voelde een lichte woede in zich naar boven komen waarna ze hem plots, zomaar, ineens, volop in zijn gezicht sloeg. Gelijk daarna schrok Joan zo erg van haar eigen reactie dat ze haar handen voor haar mond sloeg.
,,Sorry, sorry...ik-....", bij haar woorden schudde ze haastig met haar hoofd waarna ze stil viel. Ze schaamde zich niet helemaal kapot. Ze wist dat de wond snel zou helen, maar dan nog!

Caleb stond vastgenageld aan de grond en opeens kreeg hij dan ook een gemene klap in zijn gezicht wat een wonde aan zijn lip opbracht. ,,Sorry, sorry...ik-...." Waarom zei zij nou sorry? Hij had dom gehandeld zij niet. 'Ik..ik, waarom zeg jij nu sorry? Ik heb jou toch ge....' Meteen zweeg hij als automatisme. Waarom had hij dit nu gedaan? Nu was er misschien eens een kans op een goeie vriendschap, ging hij eens lekker met haar zoenen. 'Idioot dat je bent.' Mompelde hij tegen zichzelf, al was dit perfect duidelijk voor haar. Caleb ging zacht met zijn vinger over zijn lip en merkte dan wat bloed op en zuchte even. 'Gemene rechtste heb je.' Wat had die kus als gevolg op hun band met elkaar? Zou er niets veranderen, of werd alles opeens anders? Caleb staarde een tijd naar de grond. Als hij kon zou hij zich voor zijn kop kloppen, hij was echt een idioot. 'Ik.. w..wist niet wat me bezielde Joan.' Sprak hij stil tegen haar.

Bij zijn eerste woorden wilde ze gelijk haar vinger op zijn mond zette. Maar hij werd zelf al stil. Mooi zo. Hij leek verward en wist niet wat te zeggen. Joan zelf was nu wel iets gekalmeerd, had was gebeurd en veel meer kon ze er niet van maken. Ondetussen had ze haar handen dan ook weer laten zakken om iets in elkaar te zakken. Haar gespannen lichaam had afgenomen. Het feit dat ze nog steeds op Caleb zat, was ze al weer vergeten. Nu wachtte ze alleen maar op wat hij te zeggen had. Hij ging dan ook weer snel verder. Of hij een idioot was? Ja, misschien wel, maar zij ook. Iedereen was wellis een idioot, en soms kon je daar niks aan doen. Daarom had Joan nu nog één vraag waar ze heel erg mee zat. Vind hij mij leuk? Hij was een rare vraag, een vraag die ze zelden eerder had gestelt. En zeker naar zo'n iemand. Vervolgens maakte hij weer een grapje waardoor er een kleine glimlach op Joan's gezicht verscheen. Ze reacgeerde verder niet, dat leek haar wel het beste. Daarna nam zijn stem weer af. Het was een soort van uitleg over zijn gedrag.
,,Caleb....", ze nam een korte pauze. ,,Het is oké. Je moet doen wat je niet laten kan", sprak ze lachend. Maar of het nu echt grappig was, wist ze zelf ook niet. ,,En zo...naja...", ze wist niet hoe ze verder moest. Want alles wat ze nu zou zeggen zou leidde tot de vraag of hij haar leuk vond. Vandaar dat ze zich stilletjes weg trok.

Caleb keek haar weer aan en glimlachte zachtjes naar haar. Zoveel vragen had hij nog nooit in zijn hoofd gehad, wat een geluk dat hij in zijn menselijke vorm was, anders was zijn familie hem al lang komen opzoeken dat was wel zeker. Vond hij haar leuk? Hij wist het niet maar zo voelde het. Beter gezegd hij wist helemaal niet wat hij voelde, alles was zo snel gegaan en nu opeens boem was hij alles tegelijk. Toen er uiteindelijk een glimlach op haar gezicht verscheen zette hij zijn handen op de grond en leunde daardoor wat naar achteren. ,,Caleb...." Een korte pauze volgde nu, meteen fronste hij en wachte rustig af op de rest. ,,Het is oké. Je moet doen wat je niet laten kan" 'Maar Joan, ik wist niet wat me bezielde vanaf de moment dat ik je hier trof dacht ik al de gehele tijd aan je, en nou ja die kus ik weet het gewoon niet meer nu.' Met een simpele glimlach keek hij haar aan, zou ze zijn uitleg die hij zelf amper snapte snappen? ,,En zo...naja..." Wat bedoelde ze daar nu weer mee? Als hij kon zou hij zichzelf voor zijn kop blijven slaan, zijn vader vermoorde hem als hij hen hier zag.

Zijn woorden zag ze als een compliment waardoor haar lag zich verbrede. De lieve glimlach sierde har gezicht waarbij haar grijze ogen leken te schitteren. Kort en snel kneep ze deze dicht. Bij het open gaan liet ze een kleine grinnik klinken. Ze vond het eigenlijk -stiekem- heel leuk dat in dit geval de jongen gespannen was, en zij niet. Al leek dit nu wel te minderen. Caleb had inmiddels ook een lag op zijn gezicht getoverd wat hem wat rustiger overbracht. Toch had zij zelf ook wel een beetje die drang gevoeld. De drang om aan hem te denken. Maar iedere keer bracht ze er iets anders voor in plaats. Soms dingen waarvan ze nergens op sloegen. Ook aan dingen waar ze niet aan wilde denken, alsof iemand ze er in had gestopt ze dat ze toch een alternatief had. Joan keek Caleb ondertussen weer strak in de ogen aan. Hij was blijkbaar toch verliefd. Maar was zijzelf dat ook? Ze beet kort op haar lip, ze wist geen raad met deze vraag. Nu ze hem aankeek, drong diezelfde drang weer terug naar boven. Alsof ze een ractie hierop moest geven. Maar wat. Haar handen zette zich vervolgens ook op de grond waardoor ze weer iets over Caled heen hing. Ze keek vlug weg naar het hoge gras waarna deze al snel weer terug draaide naar hem. Met een onschuldige blik in haar ogen, was de glimlach weer verdwenen. Vervolgens kwam ze steeds iets dochter tot hun neuzen elkaar bijna raakte. Haar ogen bleven open, en bleven in de zijne kijken. Het leek bijna een sprookje. Toen nam ook haar drang de over hand. Ze duwde hem met haar handen tegen zijn schouders het gras in en grijnzde. Nu zat zei weer ver boven hem. Een onderdrukte lach, die er spottend uit kwam verliet haar keel.
,,Hah! Die zag je niet aankomen", schaterde ze. Maar ergens ver weg had ze spijt.

Caleb kon weer niet wegkijken en zuchte al snel even zachtjes. Dit overkwam hem weer eens, waarom niet iemand anders? Wat had hij fout gedaan? Hij moest er maar eens over praten met een van zijn broers, of misschien wel zijn zusje die kwam niet zo gevoelloos over als de andere twee. Of hij zou het voor zich houden, hoewel ze het toch zouden merken. Die merkte alles. Zeker als hij aan haar dacht als hij bij hun was, dan kon hij het niet vertellen wel op zijn buik gaan schrijven. Alhoewel misschien dat zijn moeder het hen allemaal ging verbieden, maar die zou het net zo grappig vinden als al de anderen. Opeens kwam ze wat over hem heen hangen en keek hij in de ogen aan.De onschuldige blik in haar ogen viel hem wel op maar echt veel geloofde hij er nu ook weer niet van. Ze kwam dichterbij, dat merkte hij aan de zachte ademhaling van haar die hij nu wijd op zijn borstkast voelde. Er liep een rilling over zijn rug, geen van ongenoegen, maar eerder het omgekeerde een goede rilling dus. Opeens werd hij tegen de grond geduwd en zat zij nu echt helemaal op hem. ,,Hah! Die zag je niet aankomen" 'Heb je gelijk in.' Zei hij droog tegen haar en bracht zijn hand naar haar heup en porde haar daar droog in.

Joan trok een valse grijns op haar gezicht gevolgt door het uitsteken van haar tong. Pas daarna liet ze haarzelf van Caleb afglijden. Ze plofte naast hem neer in het gras en keek ter hemel. Deze was blauw met hier en daar een enkel wolkje. De honden verderop hadden niks van hun actie meegekregen. Deze waren namelijk druk bezig met spelen en ravotten. Joan keek er lachend naar. Met haar handen in het gras leunde ze iets naar achteren. Ze kon ze alles om haar heen goed bekijken. Het natte gras onder haar boeide niet. Wat wel boeide, was dat door haar Caleb er de hele tijd in heeft moeten liggen. Maar als hij het zo erg vond, dan had hij het wle gezegt. Toch? In haar ooghoeken keek ze onzichtbaar neer op Caleb die nu links van haar in het gras lach. Hij was echt aardig, maar of ze met hem wilde was voor haar een raadsel. Ze heeft zich niet zo bezig gehouden met de liefde en had dan ook geen idee was ze er mee aan moest. Ze wist amper hoe het voelde. Alleen dat het bestond. Ze zuchte opmerkelijk waarna ook zij zich achterover in het hoge en vochtige gras liet vallen. Ze liet hierbij haar hoofd op haar handen steunen en haar benen trok ze iets op. Haar knieën plakte ze tegen elkaar en haar glimlach verdween. Met een vragende blik staarde ze naar de lucht. Ze wilde weten wat het woord 'liefde' inhielt. Voelde ze het nu, had ze het ooit gevoelt, zou ze het ooit nog voelen? Ze zuchtte opnieuw waarbij haar ogen zich sloten.

Caleb keek haar droogjes aan en toen gleed zij van hem af. Kort keek hij haar aan en luisterde dan naar het geblaf van de honden. Liefde, een woord dat hij niet kon beschrijven of plaatsen, toch had het meester gemaakt van hem. Zo raar, een lange tijd staarde hij de lucht in en volgde een vogel die over vloog. Zijn gedachten liet hij maar even rusten dat was voor nu het beste leek het hem. Opeens hoorde hij de honden naar hun toe komen en zette hij zich wat rechter en kreeg dan opeens een hele lading labrador op hem. Kort grijnsde hij en streek de zwarte hond over zijn vacht en grijnsde even. Wazaa keek hem even aan in zijn ogen en meteen wist hij wat die blik betekende voor hem. Caleb duwde de zwarte hond van zich af en keek even naar Joan. 'Sorry, ik moet gaan mijn familie heeft me nodig.' Mompelde hij tegen haar. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en sprong dan meteen op en begon te lopen. Onder het lopen sprong hij als jongen in de lucht en lande als wolf op de grond en verdween samen met Wazaa de bossen in. Meteen hoorde hij de geschrokken stem van zijn moeder in zijn gedachte, eveneens die van de rest van de familie.

Ook Rox was naar hen gekomen. Hij was rustig naast zijn bazin komen liggen met zijn kop op haar buik. Toen Caleb zei dat hij ervan door ging, kwam Joan snel overeind. Ze keek hem vragend aan maar de enige reactie die ze daarop kreeg was een kus op haar wang. Dit werd gevolgd door haar hand die zich op haar wang verplaatste. Ze wreef er overheen alsof het iets specials was. Daarbij keek ze Caleb na. Hij verdween al snel tussen de struiken en bomen de bossen in. En voor ze het wist, was hij uit het oog verdwenen. Ze geur hing nog kort in de lucht, en het horen van zijn poten op de grond, was duidelijk. Maar ook dit verdwijn op zijn tijd. Joan besloot zonder verder iets te zeggen op te staan en zelf ook naar huis terug te keren. Haar familie zou zich ook wel zorgen maken. Met een iets teleurgestelde blik strompelde ze weg. Daarbij pakte ze haar mobiel. 5 gemiste oproepen, allemala van thuis. Daarna ging het lopen over in rennen. Rox volgde op de voet.

[uit topic]