The smell of blood

De zon stond hoog aan de hemel, maar kreeg geen kans om fel te schijnen door de dikke laag bewolking die ervoor hing. De bomen van het bos benadrukte dat nog meer. Een sterke wind blies door de vacht van de bruine teef. Haar passen waren ruim, krachtig, maar ook gecontroleerd en ze was ervan bewust waar ze haar poten neerplantte. De sneeuw onder haar poten kreeg geen vat op haar door de dikke vacht die haar lichaam warm hield. Pas als je voor een langere tijd op een bepaalde plaats lag kon je het lichtelijk voelen. En dan nog. Kou deed haar niets, evenals anderen. Catera was zo'n iemand die zich niets van anderen aantrok en geheel haar eigen gang ging, haar eigen weg koppig volgde. En er was dan ook niemand die haar zomaar zou kunnen beïnvloeden.

De geur van bloed drong plots haar neus sterk binnen. Haar oren veerde ietswat overeind, ze stopte haar pas en gooide haar neus de lucht in. Het rook niet naar wolf of een ander roofdier, dus misschien een mogelijke prooi. Een grijns gleed over haar bruine snuit terwijl ze in een drafpas naar voren schoot. Dit was háár prooi en dus anderen zouden eraf moeten blijven. Catera was bereid ervoor te vechten en dat zou ze doen ook. Haar bovenlip was al naar boven gegeleden zodat haar tanden zichtbaar waren en er hing een felle blik in haar ogen. De geur van bloed werd sterker, waardoor ze haar pas wat inhield en zich klaarmaakte om een aanval in te zetten. Maar eerst moest de de exacte locatie van haar prooi zien te bepalen. Een gewond dier was namelijk makkelijker aan te vallen.

[Alleen weerwolven en de prooi is een hert en die is voor Cat..]

Een groep hongerige wolven was op jacht. Het was de familie Grey die in tegenstelling tot de plaatselijk roedel, overal jaagde, en niet in het reservaat. Het bos gaf namelijk veel meer mogelijkheden in voedsel, en er was meer, veel meer. De groep bevond zich op hoog terein waar alles goed overzichtelijk was. Met 4 wolven stonden ze sterk. De baas, was een zwarte wolf voorop. Deze werd gevolgt door een kleine, ook zwarte wolf, een donker grijze teef en een lichtgrijze reu. Ze waren uit op een groot hert, met een kleintje namen ze geen genoegen. De jonge zwarte teef liep naast haar vader, de grotere zwarte wolf. Het jonge dier leek kwetsbaar, maar dat was juist haar sterkte punt. Omdat andere dachten dat ze niet sterk was, kwam ze onverwachts uit de hoek. Haar snelheid en soepele beweging lieten geen enkele prooi ontsnappen. Omdat de familie hier pas was komen wonen, was deze jacht ook gelijk een verkenningstocht door de bossen. Behalve voor vaders, hij had zijn prooi al kilometers van te voren door. Een sterke geur van mals vlees was voor de andere dan ook al snel te ruiken. Ze keken spits op en stonden stil. De eense stilstand zorgde voor een doodse stilte die door het bos waakte. Vervolgens liepen ze verder. Er werd afgesproken op te splitsen. Vaders had dit zo geplend voor zijn dochter. Ze zou de juiste weg nemen en zo het prooidier tegenkomen. De andere drie sloegen een andere zeide in. Joan keek ze vragend na. Blijkbaar was zijn de enige die het nu van opsplitsen niet inzag. Toch hielt ze haar schouders op en besloot ze te luisteren. De kleine wolvin zette voort op de geur die zich al snel mengde met die van een andere wolf. Een wolvin om precies te zijn. Ze naderde snel, eveneens als het hert. Deze zag ze dan ook al snel staan. Geruisloos sloop ze dichterbij. De teef had ze nog niet opgemerkt. Blijkbaar was zij op hetzelfde uit, daarom wachtte Joan rustig af, liggend in de bosjes.

Amore stond op een rots en snoof de geur op. Bloed. Vers vers bloed. Misschien had dit stomme land nog wel wat te bieden. Er was in ieder geval prooi in overvloed. De witte wolvin was zeker geen kleintje, maar ook niet de grootste. Ze was misschien een paar centimeter groter dan de gemiddelde weerwolvin en haar kop keek opzij. Ze snoof nog eens diep in en meteen drongen nieuwe geuren haar neus binnen. Haar oren gingen alert gespitst staan. Andere wolven.
Laag grommend liep de wolvin door. Ze wist dat hier nog meer weerwolven en wolven zaten, maar wat moest die nu hier.

Toen ze een stukje was doorgelopen kreeg ze twee figuren in het oog. Het hert was binnen sprong bereik van de wolvinnen, maar Amore was niet van plan het te gaan delen met wie dan ook. Dat hert was van haar! De sneeuw was de ultieme dekmantel voor haar en ze besloot dat haar witte kleur toch nog een keer van pas kwam. Grijnzend lag ze in de sneeuw, maar besloot het over een andere boeg te gooien. Ze legde haar kop in haar nek en liet een ijzig lange huil horen. Het hert spitste zijn oren en zette het op het lopen. Precies waar Amore op gehoopt had! Amore liet haar poten nu licht door het sneeuw gaan. Het haar tussen haar tenen zorgde ervoor dat ze niet zo snel weg zakte in de sneeuw. De witte wolvin sprintte naast het hert langs en ging recht voor het dier staan en opende haar kaken om het af te maken.

[Zullen we allemaal omstebeurt posten? Gewoon in deze volgorde? (Ik, Joan en Amore). Want zo sluiten we niemand buiten..]

Het gebied was nieuw voor haar. De geuren, de plaatsen, de andere bewoners. En nog niet eerder had ze zo dicht bij de menselijke bevolking moeten jagen. Het gevaar daarvan was dat de bruine teef, die onder de mensen leefde, herkend zou worden. En dat was nou niet echt hetgeen waar ze op zat te wachten, want Cat was niet van plan zomaar hier te vertrekken. Het maakte niet uit met hoeveel ze de omgeving zou moeten delen. En dat zei toch wel wat, gezien ze niet het type was dat genoot van het bijzijn van anderen, behalve als ze gevreest werd. Stilletjes sloop ze in de richting van het hert. Haar ogen waren strak op het gewonden dier gericht en bepaalde zo de verwonding van het beest. Catera kwam tot de conclusie dat de ree niet snel meer zou kunnen rennen door de verwondingen, wat het dus tot een goede prooi voor haar maakte. Gezien ze in haar eentje was moest ze het hebben van prooien die ze in haar eentje neer kon halen, maar voor dit hert had ze niet meer nodig. Nog een klein stukje en zou in de aanval kunnen gaan.

De plotse geur van een andere teef drong haar neus binnen. Daarnaast rook de teef naar nog drie anderen, waaronder twee reu'en waren. Haar bovenlip gleed omhoog en een waarschuwend, kort en zacht geluid klonk. De ree keek ervan op, maar meer ook niet. De teef was vlak bij haar, aan haar linkerflank, maar van de drie andere wolven kon ze de lokatie niet bepalen. De sterke wind kwam bij Catera van voren, waardoor de ree haar geur niet kon ruiken, en blies wild door haar vacht. Echter bleek het dat de teef ook haar had opgemerkt en nu zat te wachten op een actie van Cat. En goed ook, want ze zou haar maal niet laten gaan. Uit het niets kwam ook nog een tweede geur haar neus binnen, deze was puur. Nog een teef. Woedend keek ze om zich heen. Waar hielden die mormels zich schuil? En als ze ook maar waagden om aan de ree te komen! Voordat ze doorhad wat er precies gebeurden klonk er een huil, waarbij haar kop direct naar rechts vloog. Haar ogen volgden een teef die op het wegrennende hert afschoot. Zonder nog langer te aarzelen zette Catera de aanval in, niet op het hert, maar op de teef zelf. Wat dat ze dan wel niet? Zij liep al een poos achter het hert aan en dan zou iemand haar nodige maal stelen? Nooit! De andere teef negeerde ze verder maar, hoewel ze duidelijk de aanwezigheid van de andere drie die bij de teef [Joan] hoorde nu ook rook. Als die het hert neer zouden halen, kon zij afrekenen met de witte teef. Kwaad gegrom klonk terwijl haar oren overeind stonden. Een grote sprong en ze stond voor de teef, het hert week opzij. "Don't you dare to touch my meal" klonk haar stem laaiend. Met ontblootte tanden besprong ze de wolvin van voren.

Haar vader en de groep waren verdwenen. Hun geuren gingen samen verder naar het westen, richting de woonwijken. Zouden ze naar huis gaan? Hadden ze misschien al wat gevangen? Nee. Anders zou haar vader wel huilen. Joan die verscholen lag tussen de bosjes bleef daar geduldig liggen. Het stelen van iemands prooi vond ze wel heel laag. Ze mocht 'm hebben, haar roedel zou niet akkoord gaan met een klein ree als deze. Ze zouden een grote os nodig hebben om iedereen te voeden. Daarom bekeek Joan alles op gemak van een afstand. Haar kop keerde zich tot een nieuwe geur. Een tweede teef had zich aan het gezelschap toegevoegd. Alsof ze allemaal getrokken werden door het hertje. Terwijl er genoeg te halen viel hier. Ze pakte de geuren van beide wolvinnen op en wist ze te onderscheidde. Ze bovonde zich rechts van haar. Daar was de eerste geur van plan aan te vallen, de tweede zat nog verstopt. Plots schoot een witte teef de struiken uit op de ree af. Dat was niet geplent! Het was haar prooi niet. Een bruine wolvin ging er dan ook al snel achteraan. Ook Joan kwam in beweging. Ze volgde beide wolven op een dribbel pas. Zo zou ze voldoende afstand houden om zich snel te verschuilen. Ze had geen zin in een gevecht of verwondingen. Dat zou namelijk opvallen op school morgen. Nee. Dat was geen goed plan. Pas buiten de struiken zag Joan wat er was gebeurd. De bruine wolvin had de witte in gehaald, maar goed ook! Nu was deze in geen beste stemming. Joan gaf haar groot gelijk, zomaar iemands prooi pikken. Laag hoor! Ze hoorde toen de stem van de bruine wolvin. Het klonk nijdig en woest. Het ree ging er vandoor maar was verderop gevallen. Het diertje was verwond aan zijn poten en kon eigenlijk niet meer lopen. Joan bleef ondertussen laag bij de grond, tussen het struikgewas. Ze zou pas ingrijpen als dat nodig was.

Amore zette haar poten diep in de sneeuw om af te remmen. Ze wilde net springen toen de bruine teef voor haar poten was gesprongen. Het had maar een fractie van een seconden gescheeld of ze had de keel van de bruine teef doorgebeten. "Don't you dare to touch my meal"
Inwendig begon Amore te lachen. Wat was deze teef nu weer van plan? Amore keek naar het hert dat nu half lag dood te gaan. Rennen kon het al niet meer en met een zacht gegrom wat leek op lachen draaide Amore haar kont naar de bruine teef.
'Ik hoef dat scharminkel al niet meer. Ik kan beter krijgen dan dat magere mormel.' Lachte ze toen.

Amore zette een paar stappen voordat ze voor een klein zwarte wolvin stond. Amore keek haar vragend in de ogen aan voordat ze een lage grom uit haar keel liet ontsnappen.
'Ik wist mijn god niet dat ze hier zoveel ongedierte hadden. Ik had beter in Italië kunnen blijven. Misschien was de dood niet zo erg geweest.' Bromde Amore.
Haar nekharen waren overeind gaan staan waardoor ze nog groter leek. 'Hier is alleen maar regen. Of smerige natte sneeuw waar je half in verdwijnt als je niet goed uit kijkt. Niet te spreken over alle pups die hier ronddwarellen en alles kunnen verpesten!' Gromde Amore fel voor de snuit van de kleine wolvin.
'Het enige wat hier goed is, is het grote aanbod aan prooi. Maar blijkbaar zijn alle wolven hier een stel egoïsten!' Ze keek grommend om naar de bruine teef.
'Belachelijk land dit!' Toen draaide ze zich om en rende weg.

[Topic uit]