Fresh blood

Lucy legde haar boek weg. Ze was het zat om binnen te zitten. Ze keek op de klok. 1:00 's nachts. Hmm.. misschien toch nog even een nacht wandeling buiten. Ze liep de trap af pakte haar sleutels en der zaklamp. Er was niemand thuis dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Ze stapte de deur uit en deed hem op slot voor het geval dat. Ze woonde aan de rand van het bos en wist in de nacht de paden nog te vinden.

Het was erg donker en zetten toch voor de zekerheid haar zaklamp aan. De grond waarop ze liep iets werd verlicht. Het was meer dan zat. Lucy liep richting het meer. Daar kwam ze met haar vader vroeger vaak. Maar nu nu kwam ze er alleen nog maar in haar eentje. De gedachten over haar vader deden pijn maar ze voelde geluk tegelijkertijd. Vooral als ze aan de leuke tijden dacht. Te diep in haar gedachten en dus niet opletten waar ze liep viel Lucy bijna over een steen. Ze schrok er direct uit toen ze merkte dat ze haar even wicht verloor. Ze wist op tijd nog haar voet te verzetten zo dat ze bleef staan. Ze scheen haar zak lamp recht voor uit toen ze weer goed op haar benen stond. Ja daar is het dacht ze achter die Bosjes. Ze duwde een paar takken opzij en wurmde zich er door heen. Ze liep naar de rand van het meertje. En ging daar zitten. Haar zaklamp legde ze naast haar. Door het licht daarvan schitterde het water iets. Lucy sloot haar ogen en luisterde naar wat er om haar heen gebeurde. Toen keek ze even naar het water en trok haar schoenen uit. Rolde haar broek iets op en stapte voorzichtig met haar voeten het water in. Het was koud water maar Lucy wende er snel aan. Ze liep een klein stukje aan de rand van het water en toen terug. Haar zaklamp was nog meer gaan doven want de batterijen raakte langzaam op. Ze stapte het water uit en ging weer rustig zitten. Ze beeldde zich de mooie tijden voor toen haar vader nog leefde. Ze liet zich zelf op haar rug vallen en keek richting de sterren. Het was een mooi gezicht. Vroeger vertelde haar vader haar dat als je dood ging ook één van die mooie sterren zou worden. ''Dus nu is hij ook een ster'' zij ze zacht tegen haar zelf. Haar ogen werden zwaar maar ze wilde niet opstaan daar had ze geen zin in. Langzaam vielen ze dicht. Ze sliep niet diep want ze kon nog goed horen wat er om haar heen gebeurde. Ze hoorde een uil wat krekels en het geruis van de bomen. Ze zou hier wel voor eeuwig kunnen blijven liggen.



(geliefde alleen vampieren reageeren)

Rustig slenterde Leya wat door het bos, doordat ze niet hoefde te slapen, en 's nacht's niets anders te doen had, deed ze dit wel vaker. Ze nam geen notie van waar ze heenging maar merkte wel dat de bomen langzaam minder dicht werden. In de verte hoorde ze het geluid van water, ze rook het water ook, net als alles hier in de buurt. Het had net geregend dus alle geuren waren scherper. Ze ving ook, tussen de bekende geuren, iets anders op. Iets wat hier niet thuishoorde, niet op dit uur, een mens. stilletjes sloop Leyla dichter naar het water toe. Ze kwam uit aan de andere kant van het meer, maar haar scherpe ogen zagen een meisje in het water staan. Leyla fronste haar wenkbrouwen, wat deed zij daar. Het meisje legde zich neer en het leek of ze sliep. In een mum van tijd stond Leyla aan de andere kant van het water, de kant van het meisje. Haar bloed rook heerlijk, maar daar lette Leyla niet op. De ademhaling van het meisje was rustig. zou ze slapen, of had ze een flauwte gekregen. Leyla kuchte eens zacht en wachtte een reactie af.