Het huis van de familie Swan

Met ingehouden adem stormde Bella de trap op naar haar kamer. Charlie, haar vader of Chief Swan, was nog op het politiebureau aan het werk dus had Bella het huis even voor zich zelf. De tranen rolden over haar wangen en ze opende met trillende vingers de deur naar haar kamer. Het leek wel alsof alles mis ging. Elk mens, inclusief zijzelf, liep nu gevaar in dat kleine plaatsje Forks. Waarom waren er opeens een heleboel vampiers in Forks? Bella onderdrukte een snik en opende het raam met de vergeelde vitrage in haar kamer. Ergens hoopte ze dat Edward of Jacob naar binnen zou klimmen via haar raam zoals ze eerder gedaan hadden maar nu leken ze opeens verdwenen. Heel de familie Cullen en de familie Black leek verdwenen. Bella ging op haar bed zitten en zag wazig door de tranen voor haar ogen. Snel knipperde ze de tranen weg en probeerde ze rustig en uit te ademen.
Charlie zou pas laat thuis komen, dat had hij al eerder gezegd, dus kon Bella alles doen wat ze wilde. Ze kon haar motor pakken als ze die tenminste nog kon vinden of een ritje maken met haar auto. Die dingen herinnerde haar aan haar beste vriend. Jacob. Ze onderdrukte de neiging om nog meer tranen te laten stromen en stond op van haar bed. Hier, in dit huis, kon ze niet goed nadenken. Ze had frisse lucht nodig. De eerste plek die in haar op kwam was buiten het huis. Dat kon overal zijn maar hoefde niet ver weg te zijn. Even haalde Bella diep adem en liep ze struikelend over haar eigen voeten de trap af. Ze was nog onhandiger nu haar zicht belemmerd werd door de tranen voor haar ogen. Voorzichtig tastte ze naar de deurknop van de voordeur en opende de deur naar buiten. Meteen voelde ze de koude wind in haar gezicht en ze sloot de deur zachtjes achter haar. Met haar handen wreef ze in haar nu rooddoorlopen ogen en liep een eindje weg bij het huis vandaan. Het was donker op de weg waar ze langs liep en het donkere bos zag er niet echt uitnodigend uit. Na een tijdje kon Bella niet verder lopen. Ze liet zich langs de weg in het gras vallen en sloeg haar handen voor haar gezicht en tranen welden op in haar ogen. Waarom ging alles opeens verkeerd? Waarom waren al haar vrienden en Edward weg?

_{<Woonwijk, huizenjacht}
Eenmaal buiten stak Aiden nog een sigaret op. Hij liep wat willekeurig rond. Het miezerde weer zachtjes, hij deed zijn capuchon weer op.
Een zucht wind blies in zijn gezicht, Aiden snoof diep. Een heerlijke geur, onbeschrijfbaar drong bij hem binnen. Zoet, maar met een twist, zacht, maar toch doordringend. Hij nam een trek van zijn sigaret en blies de rook langzaam uit. Hij concentreerde zich om te horen en te ruiken waar deze voortreffelijke geur vandaan kwam.


_{Kort maar krachtig zeggen ze he, lol}

Bella keek langzaam op toen er een auto voorbij reed. Het was noch Edward noch een bekend iemand die de auto bestuurde. Langzaam stond Bella op. Haar handen trilden zacht maar de tranen waren inmiddels gestopt met stromen. Met haar hand veegde ze haar vochtige wang af en keek ze gedesorienteerd om haar heen. Ze kon naar huis gaan en dan Charlie onder ogen komen als hij thuis was. Niet echt bepaald een pretje. Ze koos voor de andere optie zonder dat ze het zelf doorhad. Ze wilde niet terug naar huis. Teveel dingen zouden haar aan haar oude vrienden en liefde doen denken.
Voor een kort moment beet ze op haar lip en zag ze in de verte rook. Misschien... Zonder er verder bij na te denken baande Bella zich een weg door het gras en de planten naast de auto weg naar de rook toe. Veel rook was het niet, het was een klein sigarettenrookje of zoiets maar dat realiseerde ze zich pas toen ze de contouren van een persoon ontdekte.
Een bekende? Edward? Verschillende namen flisten door haar hoofd waardoor het begon te tollen. Ze stond stil en sloot voor een moment haar ogen terwijl ze luisterde naar de geluiden in het bos. Het hielp en ze kalmeerde iets, maar in plaats daarvan stroomden er weer enkele tranen over wangen. Ze had het niet eens zelf meer door... Het beeld voor haar ogen werd iet wat wazig en de gedachten van Edward waren zo sterk in haar hoofd dat ze niet meer wist wie er nu op een klein afstandje van haar stond. Een mens? Edward? Een onbekende? Een vampier? Bella's adem stokte voor een moment in haar keel en ze stak voorzichtig haar hand naar de persoon op een afstandje voor haar uit. ''Wie ben je?'' wist ze zachtjes uit te brengen. Haar stem klonk schor en rauw.

Even was Aiden afgeleid door een voorbij rijdende auto. Maar de geur bleef bij hem. Het werd bijna frustrerend dat hij zich niet goed genoeg kon concentreren om te merken waar deze geur vandaan kwam. Hij fronste zijn wenkbrauwen en zuchtte diep.
Aan de overkant van de weg zag hij iemand uit het gras op staan. Een meisje, merkte hij op. Wie gaat er nou op dit tijdstip in het natte gras liggen, vreemde mensen hier in Forks, dacht Aiden.
Het meisje liep naar hem toe, haar hartslag was wild en onregelmatig, aan haar onregelmatige ademhaling kon hij horen dat ze huilde. Een paar meter voor Aiden stopte ze. Haar ogen waren groot, en haar gezicht nat van de tranen. Aiden bekeek haar van top tot teen, haar kleding nat van het gras en haar bruine haar plakte vast aan haar gezicht.
"Wie ben je?" vroeg het meisje zacht en schor, maar luid genoeg voor Aiden om haar duidelijk te verstaan. Koel bleef hij staan en nam nog een trek van zijn sigaret. "Je huilt" zei hij wantrouwend terwijl hij rook uitblies. Haar vraag deed er nu niet toe vond hij.
Er was iets met haar, hij kon het niet plaatsen en was wantrouwig maar benieuwd naar dit meisje.

Bella trok haar hand terug toen ze er al snel achterkwam dat deze persoon geen bekende was. Laat staan iemand die ze aardig vond. Een korte zucht verliet haar keel en ze wilde zich omdraaien, het bos inrennen en nooit meer terug komen. Echter werd haar zich nog steeds belemmerd door de waas die voor haar ogen lag en dat hielp haar niet met haar onhandigheid. Ze sloeg haar ogen neer en merkte nu pas de miezer die op haar waaide en haar betraande wangen en onregelmatige hartslag. Voorzichtig deed ze een stap achteruit. Perongeluk stond ze op haar eigen voet waardoor ze bijna in het natte gras viel. Ze greep de dichtsbijzijnde boomstam beet en klemde haar handen om de schors heen. Ze sloot haar ogen en probeerde regelmatig adem te halen. Er weerklonk een wantrouwige stem. Bella keek een tikje beschaamd op en knikte vaagjes terwijl ze in een wat gemakkelijkere positie ging staan. Waarom ze met dit onbekende persoon communiceerde wist ze zelf niet eens. Het was vast wanhoop. Een rilling ging door haar rug. Ze had geen jas aan en de koude wind deed haar geen goed. Ze liet de boomstam met trillende vingers los en sloeg haar armen over elkaar. Hopend voor wat warmte, de wond in haar was nu toch al helemaal opengescheurd. Er was bijna geen hoop meer. Voor een kort moment keek ze naar het wazige persoon voor haar en draaide ze zich om. Op het moment wilde ze alleen Edward of de andere Cullens of Jacob zien.
Ze begon te lopen in de tegenovergestelde richting van de jonge man die aan het roken was. Ze ging het bos in en duwde wat varens weg. Ze was nog geen twee meter in het bos of het was al aardig donker. Ze ging gegarandeerd verdwalen, maar alles was beter dan de andere plaatsen en/of dingen die haar aan haar oude vrienden deden denken...

Net toen Aiden zijn woorden uitgesproken had draaide het meisje zich onhandig om. Ze leek niet te weten hoe ze haar voeten moest plaatsen en klampte zich vast aan een boom. Wat moest hij hier nou van denken? Wat is dit voor meisje? Wat doet ze allemaal?! Toen zijn woorden tot haar doorgedrongen hadden ging ze rechtop staan, en knikte. Geen spraakzaam typje zeker, dacht Aiden. Hij trok één wenkbrauw op terwijl het meisje omdraaide en weglopen.
Aiden zuchtte, Wat een manieren, dacht hij en gooide zijn sigaret weg. Hij versnelde zijn pas en stond binnen no-time achter haar.
"Een beetje onbeschoft vindt je niet?" zei hij kalm maar nog steeds op zijn hoede, ookal was zij overduidelijk mens, hij snoof nogmaals, maar er hingen genoeg andere geuren om haar, die hij niet kon plaatsen.

Een rilling ging door haar heen toen ze een stem achter haar hoorde. Ze draaide zich om en keek verward in het gezicht van de persoon die achter haar had gestaan. Hoe kon hij zo snel gekomen zijn? Ze had hem niet gehoord... Was dit ook een vampier? Haar hart begon iets sneller te kloppen door haar instinct en ze bekeek de mogelijke vampier aandachtig. Hij was knap, natuurlijk niet zoals Edward maar het viel op. Zijn oogkleur was rood. Bloed. Het woord herhaalde zich een paar keer in haar hoofd en ze knipperde met haar ogen. ''Je weet er helemaal niets van.'' probeerde ze kalm te antwoorden maar een ondertoon in haar stem klonk droevig, verdrietig. Haar stem klonk ook nog steeds een tikkeltje rauw.
Even overwoog Bella om weer weg te lopen, dieper het bos in maar de vampier kon haar ongetwijfeld en makkelijk bijhouden. Tenminste als hij zou willen. Bella haalde diep adem en haar handen balden zich onwillekeurig als vuisten. Nog een traan vloeide uit haar oog en gleed over haar wang. Snel veegde ze die met de achterkant van haar hand weg en hoopte ze dat de jongen het niet gezien had. Zonder er al te lang over na te denken draaide ze zich voor de tweede keer om en beende ze langzaam door de varens en andere planten heen. ''Wie ben je?'' vroeg ze nogmaals en ze draaide haar hoofd naar de jongen toe. Niet dat het haar veel kon schelen maar dan zou hij haar niet meer uitmaken voor onbeschoft en hoefde ze niet te denken aan de personen waar ze niet aan wilde denken. Dat zou haar teveel pijn doen, ondraagelijk veel pijn. Ze beet even op haar lip en sloot voor een kort moment haar ogen en ze voelde hoe de wind met haar haar speelde. Het was een beetje geruststellend, gelukkig...

Aiden ontmoette haar verwarde blik. Hij begreep deze blik, want zelf snapte hij ook niet veel van de situatie. Hij wilde meer van haar weten. Aiden voelde zijn ogen veranderen, en zag dat het meisje hem in zijn ogen keek. Tegelijkertijd hoorde hij haar hartslag versnellen. Hij kneep wat met zijn ogen. Hij hoefde nu niet te voeden. Hij had voor nu genoeg, en wilde ook niet teveel mensen in één keer laten verwijnen. Dit zal te veel opvallen dacht hij in dit kleine hechte stadje.Toch was dit niet makkelijk voor hem, haar geur was aanlokkelijk, zijn lichaam reageerde hierop, hij balde zijn vuisten, een poging om meer controle over zijn lijf te krijgen.
"Je weet er helemaal niets van." zei ze. Hij hoorde het rauwe randje in haar stem, en de droevige ondertoon. Aiden zag haar lichaam verstijven, hij bekeek haar weer van top tot teen, zag haar gebalde vuisten en de beweging van haar hand waarmee ze een traan wegvaagde.
Het meisje draaide weer naar hem toe. "Wie ben je?" vroeg ze nogmaals. "Aiden" zei hij met een zucht, "Nieuw hier."
Het meisje sloot haar ogen, er waaide een zacht windje langs hen. Hij vroeg zich af of ze zijn woorden wel hoorde.
De wind blies weer haar geur, parfum kun je het bijna noemen, maar stukken lekkerder, zijn richting op. Hij balde zijn vuisten meer, zijn pezen drukte zich door zijn harde huid heen, fronste zijn wenkbrauwen en ook hij sloot voor een kort moment zijn ogen.

De jongen, of vampier, stelde zich voor als Aiden. Bella knikte vaagjes naar hem zonder echt te luisteren naar wat de persoon te zeggen had. Ze had belangrijkerdere dingen aan haar hoofd dan het onthouden van een naam van een persoon waar ze helemaal niets van hoefde te weten. Langzaam opende ze haar ogen weer en onderdrukte ze de neiging om weer weg te lopen. Verder het donkere bos in, hopend dat ze haar oude vrienden en vooral oude liefde weer zou zien.
Misschien wist Aiden meer over de Cullens. Hij was een vampier. Althans daar verdacht ze hem van, en waarom zou hij anders naar het plaatje Forks komen? Hij wist vast dat dit het gebied van de Cullens was. Even haalde Bella diep adem en aarzelde ze even. Voor een moment sloeg ze haar ogen neer. ''Uh... Aiden, weet jij waar de familie Cullen is..?'' vroeg Bella nieuwsgierig en ze keek hem vanonder haar wimpers aan. Ze durfden hem niet helemaal aan te kijken, ze was bang dat ze dan het bos in zou rennen. Lafaard, dat ze was. Met haar hand frummelde ze aan de zoom van haar trui en al snel wendde ze haar blik weer van Aiden af en keek ze naar de met mosbedekte bosgrond, wachtend op antwoord.
Lang kon ze haar geduld niet bewaren en opende ze haar mond om weer iets te zeggen. Snel klapte ze haar kaken weer op elkaar die verstrakte. Misschien waren al haar vrienden voor altijd weg, kwamen ze niet meer terug en wist niemand waar ze waren. Bella's handen verstrakte om de zoom van haar trui heem die ze snel losliet. Ze moest niet aan dat soort dingen denken. Alweer sloot ze haar ogen en drukte ze haar vingers zachtjes tegen haar slapen en probeerde ze uit alle macht niet aan Edward te denken. Veel succes had het niet...

Aiden openende zijn ogen weer, hij voelde zijn ogen switchen van zwart, naar rood, weer naar hazelnoot bruin. ''Uh... Aiden, weet jij waar de familie Cullen is..?'' vroeg het meisje terwijl ze haar ogen neersloeg. Aiden liep onwillekeurig langzaam rondjes om het meisje heen. Het mos maakte een soppend geluid terwijl hij liep, de afgevallen blaadjes kraakte zachtjes onder zijn Allstars. Hij moest wat bewegen om zich van de gedachte af te houden hoe prachtig zoet zij zal smaken.
"Cullen?" vroeg hij terwijl hij stap voor stap langzaam om haar heen draaide. "Ik heb geen idee wie dat zijn... Waarom denk je dat ik bekend met ze ben? Zijn het local celebrity's ofzo? Trouwens.." vervolgde Aiden terwijl hij een diepe zucht slaakte. "Wie ben jij eigenlijk? Hoe heet je?"
Het meisje intrigeerd hem, ze staat hier in een donker bos, het moet nu toch wel richting twaalven gaan, met een wildvreemde te praten. En hij ruikt geen angst.

Aiden liep rondjes om Bella heen. Het maakte haar onrustig en een tikkeltje wantrouwig. Wat nou als Aiden haar zag als rondlopend voeldsel en ze elk moment kon worden opgedronken. Ze voelde hoe er een brok in haar keel kwam en ze probeerde zachtjes te slikken terwijl ze voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen. Haar ogen schoten van Aiden naar de grond. Ze durfde hem nog steeds niet aan te kijken en ze slikte toen hij iets vroeg. ''Ik dacht dat ze wel bekend bij je zouden zijn...'' antwoordde Bella en ze draaide haar ogen van Aiden af. Ze verzweeg de reden waarom ze dacht dat hij, Aiden, de Cullens wel zou kennen. Onwillekeurig deed ze een stap achteruit en keek ze kort naar het gezicht van de persoon tegenover haar. Aiden vroeg op zijn beurt hoe zij heette. Bella frummelde aan haar shirt en hield haar ogen strak op de grond gericht terwijl ze sprak. ''Bella Swan.'' kwam er vluchtig uit haar mond en ook ditmaal verzweeg ze iets: haar hele voornaam, maar dat deed ze eigenlijk vrijwel altijd. Langzaam maar zeker zag ze hoe het steeds iets donkerder werd. Natuurlijk heel langzaam maar het was nu al donkerder dan dat het daarnet geweest was toen ze nog niet het bos ingegaan was. Waarschijnlijk was Charlie al thuis, tenzij hij late dienst had. Kort beet Bella op haar onderlip en keek ze om haar heen. Ze wist niet meer uit welke kant ze gekomen was. Handig dat ze geen pad gevolgd had en Aiden haar gedesoriënteerd had met het rondjes lopen. ''Het is al laat, misschien kan ik beter naar huis gaan?'' zei ze vragend en ze keek nogmaals om haar heen zoekend naar de uitgang van het groene doolhof. Ze wilde weg hier en nog steeds wilde ze voor een moment alles vergeten. Aiden zorgde er wel voor dat ze niet continu aan Edward en Jacob dacht. Natuurlijk dacht ze teveel aan hen dan goed voor haar was maar toch iets minder met hem in de buurt. Dan had ze andere dingen aan haar hoofd. Ze slaakte een langdurige zucht...

"Bella.." Heraalde Aiden. Het meisje heette dus Bella. Het bleef door Aiden zijn hoofd galmen. Bella, Bella Swan. Bella haar hartslag schoot omhoog dit klonk als mooie muziek in zijn oren.
Bella zei dat de Cullens wellicht bekende voor hem waren, tenminste, ze dacht het. "Waarom? Waarom zouden de Cullens bekende voor mij zijn?". vroeg hij terwijl hij het lopen van zijn cirkels staakte. Hij bleef voor haar staan. Aandachtig luisterend naar het bonzen van haar hard.
Bella wilde weg, dit zei ze terwijl ze bijna blind in het duister staarde. Voor Aiden daarintegen was alles net zo duidelijk als overdag. Het groene mos, de vochtige blaadjes aan de bomen en op de grond.
Aiden ontmoette haar blik, dat nog steeds het duister aftaste.
"Het is niet veilig in het bos voor een jong meisje, weet je de weg nog? Ik kan meelopen?" zei hij terwijl er een halve glimlach op zijn gezicht verscheen.
Hij zal haar proeven, dit is voor hem al duidelijk. Snel, maar niet nu. Eerst nog spelen met het voedsel. De verrukte gedachten kwamen in hem op, maar hield zijn gezicht in de plooi.

Aarzelend streek Bella een lok bruin haar achter haar oor en keek ze naar de zompige met mos bedekte bodem. Ze wist niet zeker of ze de waarheid moest vertellen of een verhaal in elkaar moest flansen. Goed in liegen was ze nooit geweest en ze vroeg zich af of Aiden het kon horen of ze iets verzon of de waarheid vertelde. Ze besloot om het goede te doen, het maakte toch niets meer uit. Alle Cullens waren weg... Even was het stil en ze luisterde naar haar eigen snele hartslag. ''De Cullens zijn zoals jij. Anders maar dezelfde wezens.'' kwam er in een adem uit Bella's mond en ze staarde Aiden aan. Het was eerder uit haar mond dan dat ze er erg in had. De kans dat ze nu om het leven zou komen was vele malen groter geweest dan als ze binnen was gebleven maar waarom zou ze nog verder leven? Ze had geen doel, enkel verdriet voelde ze in de leegte in haar. Ze schudde zacht haar hoofd en sloot voor een kort moment haar ogen.
Toen ze haar ogen weer opende keek ze Aiden geschrokken aan. ''Nee. Ik kan de weg zelf vinden.'' stamelde ze en ze bleef verstijfd staan. Haar hele gezichtuitdrukking was geschokt, vooral door de halve glimlach die er op het gezicht van Aiden stond en de woorden die dezelfde persoon uitgesproken had. Het deed haar een miniscuul klein beetje aan Edward denken. Het deed haar pijn. Haar adem stokte voor een moment in haar keel. Er was niemand die haar kon redden, niemand die ze in gevaar wilde brengen. Misschien was dit haar lot wel en moest ze het nemen zoals het was. Bella beet op haar lip en zonder er verder bij over na te dneken rende ze dieper het bos in. Ze stond al snel op een tak waardoor ze onhandig op de modderige bosgrond viel. Daar bleef ze liggen, hopend dat Aiden weg zou gaan...

Dezelfde wezens? Dezelfde wezens?.. Dit meisje? Deze Bella, ze weet? Even wist Aiden niet wat hij moest. Hij bleef aan de grond genageld. Hij hoorde haar hartslag nog maar vaag. De woorden die ze uitsprak hoorde hij bijna niet meer. Het onbegrip was van zijn gezicht af te lezen. Hij zag haar wegrennen, maar was zelf nog niet in staat te bewegen. Een doffe klap klonk toen Bella viel. Hij keek weer op en was binnen een seconde bij haar. Pakte haar bij haar armen en zette Bella met een soepele zwaai weer met haar benen op de grond.
Zijn nieuwsgierigheid won het weer van hem.
"Ik vergeet maar even dat je voor de tweede keer op een avond erg onbeleefd tegen me was," zei hij zonder haar los te laten, het gevoel van haar warme huid zelfs door haar kleding heen, deed hem nog meer verlangen naar haar zoete smaak. Maar hij hield zijn gezicht weer keurig in de plooi. "Dezelfde wezens? Hoe weet jij," hij keek twijfelend en ging zijn vraag verder, "en hoezo anders?" De halve lach verscheen weer op zijn gezicht, "Trouwens, de woonwijk is de andere kant op" zei hij met ietwat spot.

In een soepele zwaai stond Bella opeens weer op de grond. Verward staarde ze naar het gezicht van Aiden. Zijn woorden hoorde ze slechts op de achtergrond en drongen niet tot haar door, ze hoorde slechts haar eigen snelle hartslag en ademhaling. Misschien ging ze wel dood aan een hartstilstand. Haar hoofd begon lichtjes te tollen en ze sloot haar ogen en ademde regelmatig in en uit. Althans, dat probeerde ze.
Het werd alweer wat rustiger in haar hoofd en ze keek naar Aiden's handen die haar nog steeds vast hielden. Door haar kleding heen voelde ze zijn kou. Ze probeerde zich los te rukken maar wist dat het zinloos was. Aiden was vele malen sterker dan zijzelf. Dit keer verstond ze wel Aiden's woorden. Ze beet op haar lip en staarde in het duister. ''Omdat ik met hen omging.'' antwoorde ze kortaf en een rilling van pijn ging door haar heen waardoor ze haar armen om haar lichaam heen sloeg. Een hevige pijn welde in haar op, ze was de personen waar ze van hield aan het veraden. Toch kon ze niet stoppen. ''De Cullens leven op dierenbloed.'' meldde ze er zachtjes bij en ze hield haar ogen strak gericht op Aiden. Nog steeds had hij haar in haar greep. Hij zei iets spottends tegen haar en ze wierp hem een kwade blik terwijl ze zich nogmaals probeerde los te rukken. Nog steeds zonder succes. ''Laat me los.'' beveelde ze met op elkaar geklemde kaken. Ze wilde weg, waar naartoe maakte niet uit als ze maar niet hier bij Aiden zou blijven. Ze vond hem eng en zijn aanwezigheid beangstigde haar. Even slikte ze terwijl ze hem aan bleef kijken...

Aiden bekeek haar. Hij zag hoe ze vocht tegen iets, iets in zichzelf. Wat ze blijkbaar niet met hem wilde delen, of nog niet in elk geval.
Zijn bedoeling was het niet haar onnodig lang vast te houden, maar haar warmte, en door haar armen voelen van het kloppen van haar hart het leek hem te hypnotiseren.
Hij slikte even toen Bella zei dat ze met hen omging. Een mens? Met vampiers?. "Ga jij met vampiers om?" vroeg hij haar verward.
Haar kwade blik kwam aan, hij snapte het. "Sorry," zei hij terwijl hij zijn ogen neersloeg en haar losliet,"Ik begrijp het, laat maar, je komt weer bij de woonwijken als je hier rechtdoor loopt, tussen de varens door, het is niet ver." Hij zette een stap terug.
Dit aardig doen kost Aiden minder moeite dan gedacht, hij is geprikkeld, geprikkeld door dit meisje, door haar verhaal. En hij wist dat ze elkaar toch snel weer zouden zien, daar zal hij wel voor zorgen.

Crap, over het dierenbloed stukje heen gelezen, sorry! Nou hij was te verward dat te horen haha

[Geeft niet ]

Bella zuchtte en rolde met haar ogen waarna ze hem weer aankeek. Haar angst ebde langzaam weg nu ze dacht dat Aiden haar niet meer helemaal zag als lopend voedsel. Even beet ze op haar lip waarna er een steek van pijn door haar heen ging. Het was in haar ogen te zien. ''Gíng.'' herhaalde ze zachtjes en haar keel voelde plots droog aan. Voor haar zag ze de gezichten van: Alice, Jacob, Edward... Oude herrineringen. Ze knipperde met haar ogen en vocht tegen de tranen die opwelden in haar ogen.
Ze merkte amper dat ze losgelaten werd en geen ondersteuning meer had. Gelukkig wankelde ze niet en viel ze dus ook niet om. Met haar hand streek ze een lok haar uit haar gezicht weg en luisterde ze naar de route beschijving die Aiden gaf. Ze knikte vaagjes en ademde opgelucht uit toen hij een stap naar achteren deed. ''Dag.'' zei ze in een poging beleefd over te komen en in haar stem was een scherp randje te ontdekken. Een laatste knikje met haar hoofd duidde aan dat ze wegging. Onhandig liep ze in een kleine boog om Aiden heen naar de richting van de woonwijken. Ze duwden varens aan de kant en ze voelde hoe verdriet langzaam weer bezit van haar nam. Het werd wazig voor haar ogen. Van de tranen die ze om de zoveel seconden uit haar ogen wreef. Waarom was iedereen waar ze van hield weg? Een gesmoorde snik kwam uit haar mond en ze niet op of om toen ze eindelijk het dichtbegroeide bos verliet. Haar huis was al inzicht en het licht op de veranda stond aan...

Aiden keek naar de blik in Bella haar ogen. Pijn, verdriet, wanhoop. Hij zou bijna medelijden krijgen. Maar het maakt hem wel extra nieuwsgierig.
Bella leek opgelucht toen hij haar los liet. Ze stapte naar achter en liep weg na een knik.
"Als je afleiding zoekt van... van wat je dan ook bezig houd, ben ik er.." zei Aiden, "Mocht je dat willen natuurlijk," vervolgde hij twijfelachtig. Bella was al bijna uit het bos, dus of ze hem gehoord had wist hij niet. Hij keek haar na en speculeerde wat haar verhaal kon zijn. Ze zullen elkaar wel weer zien, snel als het aan Aiden ligt.

Bella dacht een stem te horen en draaide zich voor een moment om. Ze wist vrijwel zeker dat het de stem van Aiden geweest was maar wat hij zei wist ze niet. Ze hoorde enkel het kloppen van haar hart en dacht enkel aan de pijn en verwarring in haar lichaam. Voor de zoveelste keer was ze ontsnapt aan een vampier. Was dit haar lot? Vrienden verliezen en ontsnappen aan de dood? Als ze zelf een vampier geweest was zou alles makkelijker geweest zijn. Alles. Misschien waren de Cullens dan niet opeens verdwenen, alleen Jacob... Voor een kort moment stokte haar adem in haar keel en veegde ze de tranen die op haar wangen gleden weg.

Bella hield haar adem in en rende langs de surveillance wagen van Charlie de veranda op. Ze nam per stap meerdere treden en stopte bij de voordeur. Daar bleef ze even staan en wachtte ze tot haar hart weer op een normaal tempo begon te kloppen. Het was zo ver. Voorzichtig opende ze de deur met de sleutel onder de dakrand en ze stapte naar binnen. Haar vader stond al op haar te wachten. Ze slikte even. ''Hoi, pap.'' begroette ze hem zo normaal mogelijk...

[Uit topic]