Akai's huis

In een klein huisje, dat er redelijk verlaten uitzag, had Akai zich nu gevestigd. Hij was tevreden met het klein maar toch fijne, huisje. Akai had het al wat opgeknapt en de living had een nieuw kleurtje (donker rood) gekregen. Nu moest hij alleen nog al zijn spullen netjes wegzetten. Akai opende zijn eerste doos (eigenlijk had hij er maar vier). Hier zat allen elektronica in. Akai haalde als eerste zijn radio uit de doos en zette die meteen op. Vervolgens legde hij zijn laptop op zijn bureau in de living.

Na de eerste doos volledig te hebben geleegd opende hij de tweede. Hier zaten boeken in. Akai zuchtte zacht toen hij de tien dagboeken die hij in een kist had gestoken in de boekenkast zette. Heel zijn leven stond hierin vermeld… Akai sloot even zijn ogen en omklemde met zijn hand het medaillon rond zijn nek terwijl hij zacht een liedje zong. De klanken van de radio gemengd met het zachte geluid van Akai werden meegedragen naar buiten, door het open raam.

Het was bijna te gemakkelijk om zijn huis te vinden het enige wat ze moest doen was haar neus volgen. Algauw stond ze voor een klein en ogenschijnlijk vervallen huisje. Dus hier woonde hij. Best wel een leuk stulpje. Dakotah keek verder dan de staat van het gebouw, naar de geschiedenis die er achter zat. Ze glimlachte. Die grijns werd echter onmiddellijk van haar gezicht geveegd. Wat ze nu kwam doen was absoluut niet makkelijk. Maar ze moést het vertellen. Er was geen enkele andere optie. En nu Fredde eerder vandaag het er ook al over gehad had, dacht ze dat de tijd rijp was. Het zou misschien iets minder moeilijk zijn, omdat ze het niet helemaal opnieuw moest uitleggen. Een frons verscheen op haar gelaat. Misschien had ze Freddy ten onrechte beschuldigd. Desondanks maakte de gedachte dat ze niet de enige was die inprentte met een vampier, haar iestje minder pessimistisch. Door het raam klonk een vleugje muziek. De voordeur stond op een kier. Dakotah haalde een keer diep adem en ging naar binnen. ‘Hallo… Euhm… Akai?’ Ze voelde zich idioot. Ze kon ruiken dat hij thuis was, maar het leek haar beleefder dan zomaar op hem af te stappen. Kodah beet op haar lip. Ze was al zonder kloppen binnen. Help. Het zou er niet simpeler op worden

Akai hield nog steeds het medaillon vast en doordat hij zo diep in gedachten verzonken was had hij niet geroken dat er iemand binnen was gekomen. Maar hij werd uit zijn gedachten gehaald door iemand die zei: “Hallo… Euhm… Akai?” Langzaam opende hij zijn ogen en wende hij zijn hoofd naar het geluid en liet hij het medaillon los, dat vervolgens weer rond zijn nek bengelde. Akai zag dat Dakotah er stond. Even vroeg hij zich af hoe ze zijn huis had gevonden, maar al snel besefte hij dat dat eigenlijk niet moeilijk kon zijn, gewoon je neus volgen. Akai keek wat droevig naar Kodah, maar besefte al snel dat dit geen prettig zich moest zijn. Hij glimlachte vriendelijk, maar zelf de gek had meteen kunnen zien dat het niet gemeend was. “Kom binnen Dakotah, zet je gerust neer…” Akai gebaarde naar en stoel de aan een leeg tafeltje stond. Akai keek rond in het huis, het zag er op het moment nog een beetje een slagveld uit. “Sorry voor de rommel… ik was nog aan het uitpakken” zei Akai een beetje afwezig.

Harley zat met gesloten ogen rond zich heen te snuiven, op zijn oren stond een koptelefoon en in zijn zak zat zijn Ipod. Hij zocht naar een plaats om te wonen, wat hij dus nog altijd niet had. Harley rook de vreselijke stank van een weerwolf, maar het viel hem op dat deze gemengd werd door een lekkere geur van een vampier. Harley volgde de lekkere geur maar kwam al snel tot de conclusie dat ook de weerwolvengeur hiervandaan kwam. Harley zag dat de deur op een kier stond en stapte er langzaam op af. Harley zette zijn Ipod af en legde de koptelefoon rond zijn nek, Akai had hem toch waarschijnlijk al gehoord, daar ging hij vanuit, dus stapte hij binnen. Harley zag dat weerwolfgirll er ook was. “Hoi, hoi, Ik stoor toch niet hoop ik?” zei hij met een vriendelijke glimlach.

‘Kom binnen Dakotah, zet je gerust neer…’ Kodah ging op de aangewezen stoel gaan zitten. ‘Sorry voor de rommel… ik was nog aan het uitpakken’ een vampier die traag uitpakte? Daar had ze nog nooit van gehoord. Toen hoorde ze een geluid en rook ze een tweede vampier. Oh nee. Daar was de i-love-vampires-and-i-am-totaly-hyper-cause-i-am-one-now-jongen. Harley kwam zomaar binnenvallen. ‘Hoi, hoi, Ik stoor toch niet hoop ik?’ Dakotah had erg veel zin om te schreeuwen. Jawel je stoort! Dus ga terug naar waar je vandaan bent gekomen! Een zachte grom kon ze niet onderdrukken. Waarom moest die freak nu alles komen in de war sturen? Ze keek naar Akai, en wachtte op zijn reactie. het was tenslotte zijn huis.

Akai zag dat Kodah ging zitten. Eigenlijk was het misschien een raar idee dat hij nog niet klaar was met uitpakken, maar Akai had er de vorige dag geen zin in gehad en was er nu maar eens op zijn gemak aan begonnen. Akai wou zich net bij Kodah gaan zetten (omdat dat hem het beleefdst leek) toen hij plots een andere vampier ook in de verte. Akai herkende de geur meteen, meneer gek… Akai hoopte dat hij niet binnen ging komen, maar zoals hij al gevreesd had kwam Harley weer over enthousiast binnen. “Hoi, hoi, Ik stoor toch niet hoop ik?” Akai hoorde Kodah zacht grommen en dacht zelf “jij? Jij stoort altijd…” Hij zuchtte even en vroeg dan rustig: “wat kom je doen Harley… Ik ben nu druk bezig, dus hou het kort” Akai loog een beetje, zo druk was hij niet bezig, maar hij had niet echt veel zin in zijn gezelschap.

Harley was binnengekomen en had de weerwolfchick horen grommen, maar dit negeerde hij. Hij dacht eigenlijk dat ze gewoon honger had of het een of ander en stond er niet meteen bij stil dat het vijandig was. “wat kom je doen Harley… Ik ben nu druk bezig, dus hou het kort” zei Akai rustig. Harley keek even verbaasd, vervolgens keek hij naar Kodah en grijnsde hij. Jaja… druk… Harley glimlachte ook naar Dakotah, toen plots zijn oog viel op iets. “Meester! U hebt uw gast nog geen drinken aangeboden!” zei Harley stomverbaasd. Hij was nog maar net vampier en besefte dus niet dat voor een 700 jaar oude vampier dit niet zo vanzelfsprekend was. Het tweede waar Harley zijn oog op viel was de boekenkast (Harley was nieuwsgierig en liet zijn blik door heel de kamer gaan). Een grote doos stond erin, wat Harley redelijk raar vond, een doos die op slot was? Wat zou daar inzitten? Maar Harley hield zijn nieuwsgierigheid in en keek weer naar Akai. Ook viel Harleys oog op een kettinkje rond de nek van Akai, had hij die altijd al gedragen? Harley kon er niets aan doen, maar hij vond de vampier toch echt wel knap… Ook het weerwolfmeisje vond hij niet mis, alleen die geur… bah.

Akai zag hou Harley naar Kodah keek en begon te grijnzen. “Owjee, dat ventje heeft echt te veel fantasie” dacht Akai zuchtend. “Meester! U hebt uw gast nog geen drinken aangeboden!” riep Harley plots. Akai keek enkele seconden stomverbaasd. Drinken? Dronken weerwolven? Hij had daar helemaal niet aan gedacht. Misschien ook niet zo raar want het was ongeveer 125jaar geleden dat hij nog iemand over de vloer had gehad die zo iets dergelijk deed als drinken en geen bloed dan. Akai keek verward naar Kodah. “Euh, wil je iets hebben om te drinken Dakotah?” Akai glimlachte eens, wat ze ook zou zeggen, hij zou het niet in huis hebben want hij had geen koelkast, noch glazen en laat staan drinken. Maar als het moest kon hij er snel om lopen… of hij kon Harley dat laten doen…

‘Wat kom je doen Harley… Ik ben nu druk bezig, dus hou het kort’Tot haar tevredenheid merkte Dakotah ongeduld en ergernis in Akai’s stem. ‘Meester! U hebt uw gast nog geen drinken aangeboden.’ Wat een geniale inval van Harley. Kodah deed haar best niet in lachen uit te barsten door de uitdrukking van Akai. Stomverbaasd. Jep, weerwolven moeten eten en drinken. beantwoordde ze innerlijk de vraag die hij zich nu hoogstwaarschijnlijk stelde. Maar sneller dan verwacht herstelde hij zich. Nog steeds verward vroeg hij haar: ‘Euh, wil je iets hebben om te drinken Dakotah?’ De daaropvolgende glimlach was zo perfect dat ze even wegdroomde. Right. Drinken. ‘Als het niet te veel moeite is, graag… Wat water ofzo…’ Frisdranken had ze afgezweerd. Slechts af en toe dronk ze zoiets. Veel te ongezond. Kodah vroeg zich af of Akai wel eten of drinken in huis had. Vampiers aten immer altijd buitenshuis, om het zo te zeggen. Ze rilde even. Daar mocht ze niet aan denken. Ze glimlachte, bijna verlegen, naar Akai en negeerde Harley volkomen.

“Als het niet te veel moeite is, graag… Wat water ofzo…” zei Kodah. Akai knikte. “Ik ben direct terug” zei hij en hij ging naar de keuken. Wat moest hij nu? Het was niet dat hij zomaar water in huis had, oké ja, kraantjeswater, maar dat kon hij toch niet aan bezoek geven? Hij had niet eens een glas of beker om water in te doen. Akai keek naar zijn achterdeur en besloot heel snel eens naar de winkel te gaan, voor Kodah en Harley het zouden merken zou hij weer terug zijn… Akai checkte of hij geld in zijn zak had zitten, dit was het geval, dus opende hij muisstil de deur en liep hij razendsnel richting de dichtstbijzijnde winkel.

‘Ik ben direct terug’ zei Akai voor hij richting keuken verdween. Geweldig. Waarom moest ze nu iets te drinken vragen? Nu zat ze hier alleen met Harley. Overenthousiast, die vampier, te overenthousiast. Ze vond hem te druk. Daar kwam ook nog eens bij dat hij een heel erg ongepast moment had gekozen om binnen te komen vallen. Ze moest het vertellen, het was een behoefte, als drinken en eten. Ze moést het vertellen. Als ze het nog veel langer voor zichzelf moest houden, zou ze ontploffen. Maar geen haar op haar hoofd –en dat waren er veel, zeker als ze getransformeerd was- dat er aan dacht dat en plein publique te doen, zoals Freddy eerder die dag. No way. Dus haar doel was het uitzitten tot Harley weg was. En dat was dan nog het makkelijke deel. Wat daarna zou komen… was moeilijker. Veel moeilijker. En daarna… daar durfde ze nog niet aan denken. Kleine stapjes. Wachten tot Harley weg was. Voorlopig ver genoeg vooruitgedacht.

“Als het niet te veel moeite is, graag… Wat water ofzo…” zei Kodah. “Ik ben direct terug” antwoordde Akai en hij ging weg. Harley bleef even stil en keek dan weer naar Kodah. “En wat brengt jou hier?” vroeg hij met een brede grijns, eigenlijk had hij nog altijd geen flauw idee wat haar naam was en hield het in zijn gedachten maar bij weerwolfgirll. Harley merkte, nu Akai weg was, dat de stank van de weerwolf nog vervelender werd. Hij snapte niet hoe Akai het zo makkelijk kon volhouden, hem zag je nooit zijn neus optrekken, wat een bewonderenswaardige vampier was hij toch! Harley schudde zichzelf uit zijn gedachten om te luisteren naar het antwoord van Kodah, want hier was hij eigenlijk best nieuwsgierig naar, maar hoogstwaarschijnlijk was ze hier gewoon voor iets voor school, daarvoor kwamen zijn “vrienden” vroeger ook alleen maar bij hem thuis (behalve een keer dat zijn moeder er een paar betaalde als ze vrijwillig langs gingen komen om Harley van zijn vampier opzoek werk weg te houden).

‘En wat brengt jou hier?’ Dakotah trok een verontwaardigd gezicht. Dat waren zijn zaken niet. Ze vond Harley uitermate onbeleefd. Je vroeg toch niet zomaar aan iemand wat die kwam doen. Zeker niet als die niet jou, maar iemand anders opzocht en jij er zomaar was binnengepoeft. Like… rust… En toen… POEF… Harley! Zoals een slechte goocheltruc. Het was niet zozeer dat ze Harley niet af kon ofzoiets, maar eerder dat ze zich aan hem ergerde door zijn overenthousiaste gedrag en zijn opduiken op plaatsen en momenten die allerminst geschikt waren om onverwacht op op te duiken. Zeker nu. Maar ze zat nu eenmaal alleen met Harley en niets zeggen zou zo asociaal zijn. En wel een beetje grof ook. Maar ze moest zichzelf nu niet een schuldgevoel aanpraten. Keep the focus. ‘Ik denk niet dat het jou iets aangaat wat ik hier kom doen.’ zei ze koeltjes. ‘Heb je je vooroordeel over weerwolven herzien?’ voegde ze er iets vriendelijker en nieuwsgierig aan toe. Toen haalde ze haar hand door haar haar. Uit ervaring wist ze dat de meeste vampiers walgden van zo’n plotse walm weerwolfparfum. Ze plaagde Harley een beetje om haar vraag kracht bij te zetten. Een brede glimlach schoot over haar gezicht.

Akai vloekte in zichzelf. Normaal gezien had dit maar enkele seconden mogen duren. Maar hij had niet direct een winkel gevonden die water verkocht. Eerst had hij in een winkel gestaan die, volgens een man die er stond, alleen maar vlees verkocht en ‘een slagerij’ heette. Dan had hij eindelijk water gevonden, stond hij voor een heel rek vol met véél verschillende soorten water! Waarom moesten mensen zich dat zo moeilijk maken? Plat, bruis, merk 1, merk 2, merk 3,…. Akai had uiteindelijk 6 flessen water van een liter mee, 3 verschillende merken, elk met 1 plat en 1 bruis. Akai had er gelukkig ook aan gedacht dat hij een beker nodig had en was toevallig een pak chocomelkjes tegen gekomen waar een gratis glas, dat was wat Akai dacht dat het was, eigenlijk wa shet een tuimelbeker, bij zat.

Akai kwam weer thuis. Hij had een beetje medelijden met Kodah, die hij zolang alleen gelaten had met Harley, eigenlijk hoopte hij dat Harley al weg was, maar hij rook meteen dat dit niet zo was. Akai legde de 6 flessen water op tafel op tafel. “Euh, plat of bruis? En, welk merk? Ik heb ook chocomelk…” zei Akai nog steeds een beetje van slag. Hij was wel redelijk trots op zichzelf dat hij water gevonden had en er aan gedacht had dat je een glas nodig had om dat te drinken!

Op dat moment kwam Akai binnen. Akai. Alle cellen van haar brein focusten zich op hem, Harley leek lucht. De glimlach zat nog steeds op zijn plek. ‘Euh, plat of bruis? En, welk merk? Ik heb ook chocomelk…’ Kodah keek naar de flessen. Juist. Ze had om water gevraagd. Ze liet haar ogen naar zijn rode ogen dwalen. ‘Plat, Chaudfontaine alsjeblieft.’ Ze wist zeker dat ze het logo van Chaudfontaine gezien had. Nu zou hij niet meer moeten weggaan. Ze voelde een blos opstijgen naar haar wangen. Had hij nu echt alleen voor haar naar de winkel gerend en zes, ja zes verschillende soorten water en dan nog chocomelk ook meegebracht?

Toen Kodah door haar haar streek kwam er een vreselijke geur Harley tegemoet. Even had hij zin om snel, gillend weg te lopen. Maar toen kwam Akai terug met… 6 flessen water? Hoeveel dacht hij dat een weerwolf wel niet dronk? Harley deed zijn best niet in lachen uit te barsten, want het was eigenlijk wel een heel grappig zicht. Blijkbaar wist Akai toch niet alles… Harley grijnsde en hoorde plots een melodietje ‘na na na na, love, give me love, give me love, I don’t need it but I take what I want from your heart and I ceep it in a bag…’ Harley haalde snel zijn gsm uit zijn zak en keek er vijf seconden naar. “Ik moet eens weg mensjes! Euh… Vampier en weerwolf…. “ Harley wuifde vrolijk naar Akai en Kodah, draaide zich om, stak zijn oortjes weer in en deed de deur dicht.

[Ooc: off topic Harley]

Samara wandelde door de straten. Ze dacht aan de verdoemnis van het leven, of beter de dood. En de oneindigheid eraan. Hoe afschuwelijk het niet was dat de dagen monotoon en grijs passeerden. Er waas geen verschil in, allleen overleven, that was the clue. Ze zag het nut er al lang niet meer van in. Ze zeggen dat je de schoonheid vind in de grijstinten, maar ze had hetzelfde grijs al eens teveel gezien. In haar lange, zwarte juk paseerde Samara een huis. Het trok haar aandacht door de geur. Het waren geen mense, maar vampiers. Ze waren zoals haar. Een slungelig exemplaar verliet het huis. Samara stond daar, op de stoep, te kijken naar het huis. Het leefde, ondanks dat hetgeen dat erin zat doods was. Geen hart klopte er. Ze hoorde de ademhaling, maar een hart zou ze neit horen. Wacht, ze hoorde er wel een. Vreemd. Ze merkte ook een geur. Een stank eerder. Samara vond het niet erg. Het was als een donkere streep door de grijsheid van haar bestaan. Verandering was goed, ook al was die negatief.

Kodah vroeg naar Chaudfontiane. Akai keek naar de flessen en was even bang dat hij die niet mee zou hebben, wat hem raar leek… Dan zag hij een fles met de Chaudfontiane op. Hij nam de vijf andere flessen en bracht die naar zijn keuken, haalde het glas uit de chocomelk verpakking. Harley moest net vertrekken, hij zwaaide enthousiast, Akai glimlachte even vriendelijk. Dan zette hij de tuimelbeker (die een mooi prentje had van koetjes in een wei) op de tafel en goot het vol, met wat moeite want hat was een eeuwigheid geleden dat hij drinken in een glas gegeten had. Een beetje lomp morste hij wat, een voordeel was wel dat hij het glas niet kon omstoten aangezien het een tuimelbeker was, wat Akai uitermate handig vond. Akai zuchtte opgelucht toen hij de fles weer dicht draaide en op tafel zette. Hij zette zich op de stoel recht over Kodah een keek een beetje gefrustreerd naar de fles. “Dom drinken” dacht hij mopperig. Akai rook de aanwezigheid van een andere vampier, maar bestede hier niet meteen aandacht aan, hij was nog te veel aan het denken over de moeilijk doende mensen met hun drinken.

‘na na na na, love, give me love, give me love, I don’t need it but I take what I want from your heart and I ceep it in a bag…’ Kodah schrok van het plotse melodietje. Ze zag dat de gsm van Harley de bron van geluid was, omdat die hem bovenhaalde. ‘Ik moet eens weg mensjes! Euh… Vampier en weerwolf…’ Harley wuifde vrolijk en Dakotah zei zacht en blij ‘Doei, tot de volgende’ Hij was weg! Nu had ze Akai voor haar alleen. Ineens was ze heel wat nerveuzer. Akai kwam terug uit de keuken met een… tuimelbeker? Serieus? Ze barstte in lachen uit om het rare glas. Oh nee. Wat moest hij nu wel niet van haar denken? Hij deed superveel moeite om haar iets te drinken aan te kunnen bieden en dan lachte zij hem uit omdat hij een tuimelbeker in plaats van een gewoon glas gebruikte. Het was eigenlijk wel schattig. Ze hield even op en verbood zichzelf het opnieuw luidop uit te proesten. Ze keek op na haar laatste giechel en keek nog steeds met pretlichtjes in haar groene ogen naar Akai, die ondertussen neer was gaan zitten. ‘Bedankt…’ stamelde ze. Hopelijk nam hij het lachen niet verkeerd op. ‘Sorry voor net, het was echt niet de bedoeling te lachen, ik had gewoon niet echt een tuimelbeker verwacht….’ Wat had ze dan wel verwacht van een vampier die nooit iets eet of drinkt? Goede vraag.

Toen Akai de beker aan Kodag had gegeven begon deze plots te lachen. Hij dacht dat dis misschien was voor de afbeelding die op de beker stond. Maar toen ze zei: “Sorry voor net, het was echt niet de bedoeling te lachen, ik had gewoon niet echt een tuimelbeker verwacht….” Besefte Akai dat dit niet een normaal soort beker was. “Euh, is daar iets mis mee soms?” vroeg Akai nogal in de war. Hij was zo trots geweest op zichzelf dat hij drinken had gevonden en er aan had gedacht dat je iets nodig had om uit te drinken. “Het heeft toch een mooie afbeelding?” zei Akai een beetje beteuterd terwijl hij naar de kleurrijke prent keek van de koetjes.

‘Euh, is daar iets mis mee soms? Het heeft toch een mooie afbeelding?’ Akai trok zo’n beteuterd gezicht dat ze een korte giechel niet kon onderdrukken terwijl ze naar de koetjes keek. ‘Jah dat is wel zo… Alleen gebruik je zo’n bekers meestal alleen bij baby’s en kleine kindjes, omdat ze die niet om kunnen stoten.’ Ze glimlachte en zipte van het water. je bestond voor 72% ongeveer uit water, en het leste haar dorst onmiddellijk. Dit deel zou veel moeilijker worden. Nu ja. Nog even. Haar groene ogen leken een tintje donkerder te worden. Daar was het pessimisme weer.

“Jah dat is wel zo… Alleen gebruik je zo’n bekers meestal alleen bij baby’s en kleine kindjes, omdat ze die niet om kunnen stoten.” Zei Kodah. Akai dacht even na over haar woorden, hij vond haar nog jong… Maar ze bedoelde waarschijnlijk echte baby baby’s. Zijn blik staarde naar het prentje van de koetjes, hij bleef het super schattig vinden eigenlijk… Toen wende hij zich weer tot Kodah, die er niet al te happy uitzag. “Is er iets mis Kodah?” vroeg hij bezorgt. Misschien was ze ziek of zoiets, dat konden weerwolven toch worden? Of niet? Of misschien was er iets gebeurd? Of wie weet verbeelde hij het zich gewoon…

‘Is er iets mis Kodah?’ Hij gebruikte haar bijnaam. Dat maakte haar idioot happy. Here we go. Now or never. Een betere gelegenheid er iets over te zeggen zou ze niet krijgen. ‘Een beetje’ Echt mis was het niet. Nog niet. ‘Ik ben niet voor niets naar hier gekomen… Ik moet je namelijk iets vertellen.’ Haar kalmte verbaasde Kodah. ‘ Vandaag, Freddy en Chyta…Dat inprenten… Wel… Eigenlijk ben ik ook ingeprent…’ Dakotah staarde hem indringend aan. Laat het hem alsjeblieft begrijpen, laat het me niet letterlijk zeggen, alsjeblieft. Ze bleef in zijn rode ogen staren. Hoop. Verdomde hoop. Ze zou niets moeten verwachten, maar het geval Freddy-Chyta gaf haar hoop. Hoop die doet leven, maar kan nog meer verwoesten.

“Een beetje. Ik ben niet voor niets naar hier gekomen… Ik moet je namelijk iets vertellen. Vandaag, Freddy en Chyta…Dat inprenten… Wel… Eigenlijk ben ik ook ingeprent…” zei Kodah tegen Akai. Hij keek haar vragend aan. Waar we ze naartoe met dit gesprek? Waarom vertelde ze dit aan hem? Wou ze dat hij haar hielp? Het was niet dat hij een liefdesexpert was… Eerder in tegendeel. Of… of bedoelde ze dat… dat ze ingeprent was met hem? Neen, neen, dat kon niet, dat mocht niet. Akai maakte zichzelf wijs dat hij het zich verbeelde en bleef Kodah rustig, maar vragend aankijken.

Hij reageerde niet. Damn. Nu zou ze het toch moeten uitspreken. Doodgaan. Dat was het. Nu ja, niet dat weerwolven zo makkelijk het loodje legden, maar toch. Akai bleef haar aankijken, het was duidelijk dat hij het niet snapte. Ze zuchtte inwendig kon het nu niet gewoon gemakkelijk gegaan zijn? Dat hij het zelf geraden had? Maar nee hoor, zij moest het weer eens stap voor stap uitleggen, net zoals op school, toen ze van Freddy moest uitleggen wat inprenten juist was. Haar wangen kleurden donkerder. ‘Met jou…’ Ze sloeg snel haar ogen neer en keek in dezelfde beweging weer in de zijne, als een vleugelslag van een vlinder. Het was eruit…