Akai's huis

‘De waarheid?’ Akai sprak langzaam. ‘Wel, de waarheid is… dat ik niet meer weet wat echte liefde is denk ik…Maar…’ hij keek Dakotah bedenkelijk aan, ‘ik denk dat… dat ik het me weer herinner…’ Kodah raakte alleen maar meer verward door die uitspraak. Wat bedoelde hij nu? Ze wist zeker dat ze een niet-begrijpende blik op haar gelaat had. Verduidelijking graag. Ze zat nog steeds op de grond. Hoe kon je nu vergeten wat echte liefde was. Je kon het misschien onderdrukken, maar nooit voor eeuwig. Maar zij was natuurlijk een geval apart. Weerwolf weetjewel, inprenten, soulmates, dat gedoe… Ze zuchtte even. Waarom moest het leven zo moeilijk zijn? Zeker als je een mythisch monster was. Alsof de dingen zonder het hele ik-verander-te-pas-en-te-onpas-in-een-giga-wolf-gedinges al niet moeilijk genoeg waren. Maar daar kon ze natuurlijk niet echt over meespreken. Ze was nu eenmaal zo geboren, met dat gen. En om eerlijk te zijn, vond ze het meestal wel fijn dat ze in een gigantisch monster kon veranderen. Vooral het rennen sprak haar aan. Het uit je kleren barsten totaal niet. Maar goed inprenten. Met Akai. Bij de les blijven, Kodah. Ze keek Akai met een vragende blik aan.

Kodah zei geen woord en keek hem alleen onbegrijpend aan. Akai keek in haar heldergroene ogen. Het was de eerste keer dat het hem opviel hoe mooi deze wel niet waren en hoe ze vol leven glansden. Akai kreeg een vreemd gevoel, een aangenaam en wel bekend gevoel. Zijn gezicht dat de hele tijd strak had gestaan ontspande zich en een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Langzaam legde hij zijn hand op het hoofd van Kodah en fluisterde hij zacht en liefdevol “dank je Kodah.” Hij sloot zijn ogen en bleef even tevreden zitten om dan te verduidelijken: “al die jaren heb ik proberen vergeten wat liefde is, het was me zowaar gelukt, maar eigenlijk is dat slecht. Dat besef ik nu. Dankzij jou weet ik weer wat echte liefde is” Akai glimlachte. Misschien was het gewoon de schuld van die spiegelneuronen, maar dat kon hem niet echt veel geven.

Akai legde zijn hand op Dakotahs hoofd. Wat the…? Was hij een priester ofzo, die een handoplegging uitvoerde? Toen ze over haar eerste verbazing heen was, begreep ze wek het liefdevolle, het tedere in dat gebaar. Toch vond ze het absurd. Haar opa deed dit wel eens, als ze voor zijn zetel op de grond zat. Akais stem haalde haar weer naar de werkelijkheid. ‘dank je Kodah. al die jaren heb ik proberen vergeten wat liefde is, het was me zowaar gelukt, maar eigenlijk is dat slecht. Dat besef ik nu. Dankzij jou weet ik weer wat echte liefde is’ Hij glimlachte en Dakotah schonk hem een stralende glimlach terug terwijl ze ietsje verder wegschoof, om van onder de handoplegging te muizen. Natuurlijk ging ze zodra de hand weg was opnieuw lekker dicht bij Akai zitten. Haar soulmate. De lichtjes n haar ogen twinkelden. ‘Je weet niet hoe goed het voelt dat te horen’ bekende ze met een blos.