Akai's huis

Toen Harley het huis uitgehuppeld was keek hij nog eens op zijn gsm, hij had eigenlijk niet zo goed gelezen waarvoor zijn gsm was afgegaan, maar had het gevoel gehad dat ze hem liever kwijt dan rijk waren… Harley zag dat hij gewoon een sms had gehad van Proximus… “Oké… dat was nuttig” dacht Harley sarcastisch. Plots schrok hij op van een gigantisch zwart monster. Verschrikt sloeg hij een kreetje. Maar dan zag, en rook, hij dat het gewoon een vampier was. “Ow, sorry, je deed me verschieten” zei Harley terwijl hij breed glimlachte naar de nieuwe vampier. “Oh! Ik ben Harley trouwens!” hij grijnsde naar de nieuwe vampier, die er, vond hij, er toch wel griezelig uitzag… “Ow fijn… ik ga nachtmerries hebben deze nacht” dacht Harley in zichzelf, “ow wacht… Een vampier hoeft niet eens te slapen!” deze gedachten maakten hem weer 200% happy. Opnieuw keek hij met pretogen naar de (nog altijd) griezelige vampier.

“Met jou…” de woorden klonken als een donderslag. Akai wou achteruit deinzen, maar was vergeten dat hij op een stoel zat, dus viel hij achterover op de grond. Even had hij zin daar gewoon te blijven liggen, maar automatisch sprong hij weer recht. Het kon niet, het hoorde zo niet te zijn! Akai schudde zacht zijn hoofd. Het was niet natuurlijk, zulke relaties konden nooit goed komen…

Akais ogen werden wazig

Liefde overwint alles, toch Ren?
FLITS
Een jong, bruinharig meisje staat in een bos, wat verder zit een jongen, ineengedoken op de grond. Wat verder van de jongen ligt een dood konijn, met twee wondjes in de nek.
Het meisje gaat naar de jongen toe en wil haar hand op zijn schouder leggen, de jongen wend zich af. “Je hebt gezien wat ik ben… Het hoort niet… Ik ben een monster! Alleen maar een gevaar voor jou!” sist de jongen. Het meisje schud heftig haar hoofd en gaat dichter naar de jongen toe. “Ik heb gezien dat je veel van me houd, anders had je… had je je tegoed gedaan aan mij en niet aan dat… konijn. Ik hou van jou Ren en niets gaat dat veranderen”
FLITS
“Het hoort niet Laika! Wij horen niet samen te zijn!” Een jongen staat in het bos, een bruin meisje staat niet zo ver van hem. Het meisje lacht. “Jawel, God heeft ons samengebracht…” zegt ze glimlachend. “En wat als God niet bestaat Laika? Als dit alles eigenlijk gewoon beter was geweest moest het nooit gebeurd zijn?” het verdriet is duidelijk hoorbaar in de stem van de jongen. “Dan nog… Wij zijn samen en gelukkig toch? Liefde overwint alles, toch Ren?” zegt het meisje dat altijd dichter naar hem toe komt totdat ze de jongen bereikt en zich in zijn armen vleit.
FLITS
Een bruin meisje zit in een huisje, haar gezicht straalt als ze de jongen ziet binnenkomen. Blij springt ze in zijn armen. “Wanneer ga ik je vrienden nu eens ontmoeten?” vraagt ze nieuwsgierig. De jongen zijn lach verdwijnt bij de vraag van zijn geliefde. “Ik denk beter… nooit.” “Jawel! Ik sta erop” roept het meisje enthousiast.
FLITS
Drie jongens staan aan een stoep van een huis. In de verte doemen twee schimmen op. “Ah, Ren! Ben je daar eindelijk” zegt een blonde jongen. Het bruine meisje komt samen met haar vriend hand in hand dichter naar de drie. “Is dat Laika?” vraagt een van de drie. De jongen knikt. Die vijf beginnen gezellig te praten.
FLITS
“Ze bloed! Ren, ze bloed!” roept een van de drie terwijl hij zijn neus dichtknijpt en wegloopt. “Laika! Kom bij mij!” roept de jongen. Het meisje rent naar haar geliefde toe, maar een van de twee grijpt haar vast. Sissent springt de jongen op zijn vriend. Maar de blonde jongen grijpt hem vast terwijl de ander weet te ontsnappen. Het meisje probeert weg te lopen. Een van de twee grijpt haar vast. De jongen spartelt tegen, maar kan zich niet bevrijden uit de handen van zijn vriend. Voor zijn ogen word zijn geliefde langzaam leeggezogen. Machteloos kijkt hij toe, bij elke slok die zijn vriend neemt voelt hij ook iets van hem weggaan. Het meisje valt dood op de grond. De blonde verzwakt zijn greep. Woede neemt de plaats van verdriet in.
FLITS
Drie lijken, allemaal eens zo geliefd door de persoon die ernaast staat. Alle drie dood, door hem. “Ik kon degene die ik liefhad niet beschermen” zegt de jongen zacht. “Ik kon degene die ik liefhad niet beschermen…” De jongen blijft de zin herhalen terwijl hij de lijken begraaft.
FLITS
Drie graven, netjes gegraven en met elk een bloem, maar een graf dat het mooist was. Een nog “levend” persoon die mompelt: “Ik kon degene die ik liefhad niet beschermen… Maar dat zal me nooit meer overkomen!”

Akai bleef aan de grond genageld staan, zijn hand omklemde het medaillon rond zijn nek stevig terwijl hij zacht trilde, strak (met nog steeds een wazige blik) voor zich uit staarde en zacht mompelde "nee, nee, nee, het hoort niet, het kan niet, niet nog eens..."

Akai verstijfde en leek van de wereld. Uiteindelijk kwam er ‘nee, nee, nee, het hoort niet, het kan niet, niet nog eens....’ Elk woord was als een slag in haar gezicht. Maar waarom? Er was een grote kans geweest dat het zo zou lopen. Ze staarde hem aan. ‘ Het is omdat ik een weerwolf ben hé. Dat is het. En ik die dacht dat jij niet zo was.’ Ze merkte dat ze aan het schreeuwen was. Dit was onder de gordel en ze wist het. Ze wist het, maar ze was te gekwetst om het toe te geven. ‘ Ik dacht dat jij anders was. Blijkbaar heb ik me vergist…’ Die zin eindigde met een doffe snik. En voor ze het wist, rolden de tranen rijkelijk over haar wangen. Ze schudde haar hoofd. Zo stom… Ze ging in de vensterbank zitten en zei zacht ‘Ik… Geef me een minuutje om te kalmeren…’ Het was half gesnotter, half woorden. Ze staarde uit het raam, en een tijdje nadat ze de laatste snik gesmoord had en de laatste verdwaalde waterlander opgedroogd was, kon ze weer iets zeggen. ‘ Ik… Het spijt me… Ik meende het niet… Ik… Ik weet wel dat het niet zo is… Tenminste… dat hoop ik toch…’ Ze keek naar haar knieën die ze opgetrokken had. ‘ Misschien… is het best dat ik ga…’ Ze ging verzitten, zodat ze onmiddellijk af de bank, kon, maar stond nog niet op.

Kadoh begon plots te schreeuwen en te wenen. Langzaam kwam Akai terug met zijn gedachten op aarde. “‘ Misschien… is het best dat ik ga…” was het enige dat echt doordrong. Akai beet op zijn lip. “Neen… Kodah…” zei hij met een zwakke stem terwijl hij probeerde weer helder te denken. “Het ligt niet aan jou en zeker niet aan het fijt dat je weerwolf bent…” Akai haalde diep adem en richtte zijn ogen vervolgens op Kodah. Hij voelde zich leeg, maar ze had het recht de waarheid te weten. “Honderden jaren geleden had ik een vriendin, we woonden samen en waren gelukkig…” Akai omklemde zijn medaillon nog steviger, “het enige probleem was… dat ze een mens was…” Akai sloeg zijn ogen neer terwijl hij langzaam het medaillon los van zijn nek deed. Hij nam het in zijn hand en staarde er even naar. “Ik kon hun niet beschermen…” mompelde hij zacht terwijl hij zijn emoties probeerde te bedwingen. Langzaam deed hij het medaillon open, het was jaren geleden dat hij dit had gedaan, en keek hij recht in de helderblauwe ogen van een bruinharig meisje op een zeer realistische tekening die bijna op een foto leek. Triestig staarde Akai naar de foto, het was honderden jaren gelden, maar de pijn was nog altijd zo erg dat het precies nog maar net gebeurd was.

‘Neen… Kodah… Het ligt niet aan jou en zeker niet aan het feit dat je weerwolf bent. Honderden jaren geleden had ik een vriendin, we woonden samen en waren gelukkig…het enige probleem was… dat ze een mens was… Ik kon haar niet beschermen…’ Ze keek hem niet aan. Dat kon ze niet. Kodah staarde naar buiten. Ze luisterde alleen maar naar de klank van Akais stem. Dat meisje, een onschuldig iemand waar Akai van had gehouden, was dus het slachtoffer van vampiers geworden. Een traan biggelde langs haar wang naar beneden. Ze had verdriet voor het meisje dat zovele jaren geleden een onschuldig slachtoffer van vampiers was geworden. Ergens diep binnenin schreeuwde een stemmetje verwijten naar haar hoofd. En al de mensen, ook geliefden van anderen, die Akai al vermoord had? Dat woog natuurlijk niet op tegen het eeuwig moeten leven met de wetenschap dat het jouw schuld was dat ze dood is. Verwachtte hij nu dat ze zich zou verontschuldigen? Verontschuldigen voor iets waar ze helemaal niets aan kon doen? Hij was nu eenmaal de spil van haar bestaan, daar kon zij, noch hij iets aan veranderen. Dakotah voelde er veel voor zich onder de eerste de beste auto, nee, truck, ze betwijfelde of een gewone auto een weerwolf kon doden, te gooien. Dus ze zweeg. Maar ze bleef.

Een zoet geur kwam tot Samara. Een jonge,dode, man wandelde buiten. Pakte zijn gsm keek ernaar. En mompelde iets. Samara snoof de geur op. Het was vreemd dat ze van iets wou genieten, en ze genoot van de geur. Ze had al veel vampiers geroken, en hij rook lekker. Het deed haar denken aan rozen, en dat deed haar denken op de tijd dat ze nog gelukkig was, op de leeftijd van 5 jaar. Het was vreemd dat ze terugdacht aan die tijd. Ze schrok ervan, en toen schrok ze dat ze ervan schrok. Dat wil zeggen... Dat het haar boeide! Hij had zojuist haar leven veranderd. Een klein, meisjesachtig gilletje gevolgd door de woorden:“Ow, sorry, je deed me verschieten Oh! Ik ben Harley trouwens!” Zijn brede glimlach deed haar glimlachen. Wow, samara... Glimlachen... "Samara..." Stamelde ze

Samara begon plots ook te glimlachen, hierdoor begon Harley nog breder te glimlachen, voor zover dat mogelijk was. Misschien zag deze vampier er gewoon griezeliger uit dan ze was? “Samara…” stamelde de vampier. “Samara…” herhaalde Harley bedenkelijk. “Mooie naam” zei hij na een tijdje vriendelijk en oprecht. Even wist hij niet wat te zeggen, hij luisterde naar de muziek de in zijn hoofd spookte, ow, neen wacht… het was niet in zijn hoofd, hij had gewoon zijn ipod nog in. Harley besefte dat dit redelijk onbeleefd was en deed ze dus snel uit. Hij bekeek het meisje nog eens en ze droeg alleen maar zwart… Misschien hadden haar kleren in de verkeerde was gezeten of zo? “En, woon jij hier al lang? Ik nog maar twee dagen… Vind jij het hier wat boeiend, Samaraaa?” zei Harley opgewekt terwijl hij expres de ‘a’ lang liet klinken omdat hij dat grappig vond.

Samara haar glimlach was al lang weg. Ze had zich waarschijnlijk vergist, het is gewoon een vampier, zoals alle anderen. Samara haar mood was weer in de me don't care mood gesukkeld. Hij vond haar naam leuk. Ze vroeg zich af wat er daarnet gebeurt was met haar, maar eigenlijk kon het haar niet echt schelen. Toch was er iets veranderd. Ze wist even weer wat geluk was. Eigenlijk was haar me don't care mood fake, want ze bleek gelukkig zijn best leuk te vinden. "Dat hangt er van af wat jij lang vind. En het is even boeiend als elk ander klein stadje" Samara was expres wat bot, ook al wou ze echt antwoord geven op zijn vragen. Ze had 2 keuzes. Of ze zou haar best doen om opgewekt te zijn zodat ze het uiteindelijk werd, of ze deed septisch en hoopte dat Harley haar geluk leerde kennen. Ze koos voor de 2de optie. Waarschijnlijk was die minder efficiënt, maar dan zou ze niet zomaar veranderen in een van de zovele naïeve wezens. Het zou de moeite waard zijn. Ook was het simpeler, want ze had dit eigenlijk nooit gedaan.

Kodah zei niks, eigenlijk kon Akai dat haar niet kwalijk nemen, hij had ook niet echt verwacht dat ze iets zou zeggen. Akai bleef naar het medaillon staren, deed het vervolgens met een klik weer toe en hing het weer voorzichtig rond zijn nek. Akai hervond zijn zelfcontrole weer en zei met een rustige, maar nog steeds bedroefde stem: “Laika wou mijn vrienden ontmoeten… Omdat ze het zo graag wou liet ik het toe… Alles leek in orde, maar toen raakte ze gewond en begon ze te bloeden… Mijn vrienden konden hun niet beheersen en… en wouden haar bijten. Ik wou ze tegen houden, maar een hield me vast… de ander zoog haar leeg… Ik was razend en…” Akai zweeg even en vervolgde dan met een stem vol berouw en verdriet: “en heb twee van mijn beste vrienden vermoord, de ander heb ik nooit meer gezien… Ik verloor op die dag iedereen die ik lief had… omdat ik te zwak was, omdat ik hun niet kon beschermen.” Akai staarde naar de grond. Hij had het gezegd, precies zoals het was, niet echt want hij had niet de details en zo vernoemd… Na 500 jaar zwijgen, was Kodah de eerste waar hij dit tegen vertelde. Hij was een moordenaar, hij had zijn vrienden vermoord, hij had zijn liefde niet kunnen beschermen, het was allemaal zijn schuld…

‘Laika wou mijn vrienden ontmoeten… Omdat ze het zo graag wou liet ik het toe… Alles leek in orde, maar toen raakte ze gewond en begon ze te bloeden… Mijn vrienden konden hun niet beheersen en… en wouden haar bijten. Ik wou ze tegen houden, maar een hield me vast… de ander zoog haar leeg… Ik was razend en…’ Akai vertelde zijn, meer haar, het meisjes, verhaal en Dakotah luisterde, met afgrijzen slorpten haar hersenen de woorden op en zetten ze om. ‘en heb twee van mijn beste vrienden vermoord, de ander heb ik nooit meer gezien… Ik verloor op die dag iedereen die ik lief had… omdat ik te zwak was, omdat ik hun niet kon beschermen.’ Ze voelde met hem mee. Instinctief voelde ze aan wat hij voelde. Ze stond stil op. Akai staarde naar de grond. Geruisloos als het een weerwolfs betaamd, stond ze binnen de kortste keren naast hem. Kodah raakte hem zacht aan met haar hand op zijn schouder. ‘Het was niet jouw schuld. Het is de aard van vampiers. Je kon er niets tegen doen. Het was niet jouw schuld.’ Ze beklemtoonde de laatste zin. Want ze wist dat hij dacht dat het wel zijn schuld was. Het wàs de aard van vampiers die de schuld had. Als een vampier bloed ruikt, is hij niet te houden. Er zijn zeldzame vampiers die volledige zelfbeheersing hebben, maar Akais vrienden hadden die blijkbaar niet op tijd kunnen verwerven. Of toch niet genoeg.

Plots stond Kodah naast Akai, ze raakte zacht zijn schouder aan. Even wou Akai zich wegtrekken, maar hij vond de energie niet. “Het was niet jouw schuld. Het is de aard van vampiers. Je kon er niets tegen doen. Het was niet jouw schuld.” Zei Kodah. Akai wou dit wel geloven, maar dat kon hij niet. “Hoe kan het nu niet mijn schuld zijn? Ten eerste was ik zo dom op haar verzoek in te gaan, ten tweede kom ik mijn vrienden niet tegenhouden en ten derde had ik te weinig zelfbeheersing…” zei Akai terwijl hij naar de grond bleef staren. Kodah bedoelde het wel goed, maar hij had zichzelf al 500 jaar lang proberen vergeven, maar dat lukte hem gewoon niet, het bleef hoe je het ook draaide of keerde zijn schuld. Ook al wist hij, dat als Laika hem zou horen ze kwaad op hem zou zijn… Ze wou altijd een ‘happy face’ hoe moeilijk je het ook had, want triestig zijn haalde niks uit… ze zou het goed kunnen vinden hebben met Harley, dat wist Akai zeker. Misschien moest hij het gewoon allemaal eens achter zich laten… Laika zou dat wel gewild hebben…

‘Hoe kan het nu niet mijn schuld zijn? Ten eerste was ik zo dom op haar verzoek in te gaan, ten tweede kom ik mijn vrienden niet tegenhouden en ten derde had ik te weinig zelfbeheersing…’ Dakotah probeerde zich in zijn situatie te verplaatsen. Dat ging bijna te gemakkelijk. Machteloosheid terwijl je vrienden voor je ogen je geliefde vermoorden. Razernij omdat ze dat deden. En je vermoord je vrienden, omdat zij jouw geliefde vermoordden. Ze zou zelf ook zo reageren. Ze zou zelfs haar beste vrienden aan stukken scheuren. Als ze zoiets deden. Ze zou zelfs haar eigen familie uitmoorden als zij de schuldigen waren. Zou ze zich schuldig voelen? Ze wist het niet. Op het moment zou ze nee zeggen, de bloeddorst van haar inlevingsvermogen hield haar in zijn greep. Natuurlijk zou ze geen spijt hebben. Zij hebben haar geliefde vermoord! Maar later… Als ze alleen achterbleef, het besefte, wat ze had gedaan. Dat ze geen haar beter was dan die moordenaars. Moordenaar. Moordenaar. Het woord bleef door haar gedachten echoën. Ze vond zichzelf terug. ‘Nee. Het was niet jouw fout.’ Haar toon duldde geen tegenspraak. ‘Samenloop van omstandigheden, het Lot, hoe je het ook wil noemen. Je kon er niets aan doen… Ik zou net hetzelfde als jij hebben gedaan…’ Dat laatste voegde ze er zacht aan toe.

“Nee. Het was niet jouw fout. Samenloop van omstandigheden, het Lot, hoe je het ook wil noemen. Je kon er niets aan doen… Ik zou net hetzelfde als jij hebben gedaan…” zei Kodah. “Het lot…” fluisterde Akai zacht, Laika zei dat ook altijd ‘het was zo voorbestemd, het was het lot. Het lot dat God creëerde… Hij had overal zijn reden voor. Dat was wat Laika altijd beweerde, ze was zo goed gelovig. Maar door de jaren heen had Akai veel dingen gezien waar hij geen nut in zag. Hij zuchtte bijna onhoorbaar. Hij dacht na, eigenlijk was het niet dat hij niets om Kodah gaf… Misschien moest hij het gewoon proberen… Maar hij wou niet dat hij dan op een of andere manier haar kwetste en zeker niet dat er dan iets met haar zou gebeuren. Akai keek weifelend voor zich uit. “Kan jij wel leven met een moordenaar?” vroeg Akai bloed serieus.

‘Het lot…’ fluisterde Akai zacht. Hij zuchtte bijna onhoorbaar. Stilte beheerste kortstondig het huis. Natuurlijk niet volledige stilte. Dakotah kon nog steeds de bladeren van de bomen horen ruisen, de volle gasgevende auto’s op de snelweg, maar gedempt. ‘Kan jij wel leven met een moordenaar?’ Zucht. En zij maar denken dat vampiers een onfeilbaar geheugen hadden. Had hij dan niets onthouden van haar uitleg eerder die dag? Over inprenten? En daar kwam nog bij, hij was een vampier. En alle vampiers waren moordenaars. Ze moesten wel mensen doden om zich te voeden. Als hij dacht dat ze dat allemaal niet in achting had genomen had hij mis gedacht. Maar dit was natuurlijk wel meer. Het maakte niets uit. Dat zou hij toch moeten weten. Eens ingeprent, zou je zelf mensen vermoorden als hem dat gelukkig maakte. Bij wijze van spreken natuurlijk. Ze keek Akai aan met een felle blik, al wist ze dat haar ogen rood waren van het wenen. ‘Niets wat jij zegt, gezegd hebt, doet of gedaan hebt kan iets veranderen aan dat. The things are what they are.’

“Niets wat jij zegt, gezegd hebt, doet of gedaan hebt kan iets veranderen aan dat. The things are what they are” zei Kodah. Wat was dat nu voor antwoord? Akai fronste zijn wenkbrauwen en liep denkend naar zijn zetel en plofte neer. Hij liet zijn hoofd rustin in zijn handen en dacht na, zoals hij de hele tijd al zitten doen had. Even wachtte hij, in de hoop dat Kodah naast hem ging staan en zei vervolgens: “wat wil je dat ik zeg?” Akai was een beetje aan het flippen en kon niet echt meer nadenken, het was niet dat hij niet hield van Kodah… eigenlijk wist hij het niet. Het was al eeuwen geleden dat hij echt verliefd was geweest, en sinds haar dood had hij geprobeerd elke emotie of liefde voor anderen te onderdrukken. Maar dit was hem nooit echt volledig gelukt, hij had altijd geprobeerd zich alleen met ‘doden’ te binden. Dit was hem wel gelukt, tot de dag dat hij in Forks kwam en Kodah had ontmoet. Gaf hij dan wel om haar? Maar ze was een weerwolf, die konden dood gaan… Hij meer Akai er over nadacht hoe meer hij begon te flippen. Misschien was het gewoon gemakkelijker als hij verhuisde en ergens alleen in een bos ging wonen, maar dan moest hij dit alles achter laten…

Het viel Harley op dat de vampier niet meer glimlachte. Harley vroeg zich af waarom dit was, was ze misschien plots kwaad op hem? Of was ze ziek? O nee, vampiers konden niet ziek worden. Harley hield zijn hoofd nadenkend schuin en keek haar, onbewust, liefjes aan. “Is er iets mis” vroeg hij bezorgt. Plots kreeg hij een geniaal (vond hij) idee. “Oh, wacht hier even” zei hij enthousiast terwijl hij weg sprintte richting het bos.

Al snel kwam Harley terug. Hij ging recht voor Samara staan en keek haar, trots omdat hij zo een ‘geniaal’ idee had gehad, aan. Hij toonde het bloempje dat hij in zijn handen had aan de vampier. “Een wit bloempje, dat hoop en geluk symboliseert. Voor jou!” zei hij vriendelijk terwijl hij de bloem naar haar reikte.

Akai liep naar zijn zetel en plofte neer. ‘Wat wil je dat ik zeg?’ Wat wou ze dat hij zei? Goede vraag. Zeer goede vraag. Wat wou ze dat hij zei… Ze zweeg een tijdje terwijl ze nadacht. Haar antwoord op zijn eerdere vraag was ook al niet heel erg duidelijk geweest, dus nu moest ze dat min of meer goedmaken. Ze liet zich in kleermakerszit op de grond vallen, zodat ze naar hem op moest kijken. Ze speelde wat met een haarlok en fronste. Uiteindelijk haalde ze haar schouders lichtjes op. ‘Ik weet niet goed,’ zei ze eerlijk. ‘De waarheid?’ ze keek een beetje wanhopig. Ze was alweer gekalmeerd. Sinds ze Akai ontmoet had, was ze niet zo makkelijk meer boos. Een leuk voordeel van het inprenten was dat. Ze beet op haar lip en keek naar Akai.

“Ik weet het niet goed. De waarheid?” antwoordde Kodah. De waarheid? Maar wat was de waarheid? Akai keek Kodah aan. “De waarheid?” herhaalde hij langzaam. “Wel, de waarheid is… dat ik niet meer weet wat echte liefde is denk ik…” zei Akai langzaam terwijl zijn hoofd langzaam helderder werd. Misschien was het dat gewoon, misschien had hij al die jaren geprobeerd niet meer lief te hebben. Akai keek in de ogen van Kodah en probeerde zich te herinneren hoe hij zich voelde als hij naar Laika keek vroeger. Langzaam aan begon Akai het weer allemaal te snappen. “Maar…” hij keek haar bedenkelijk aan, “ik denk dat… dat ik het me weer herinner…”

Samara hield haar masker op. Hij vroeg of er iets mis was, en daarbij hield hij zijn hoofd schuin. Hij had iets van een puppy. Die keek aan zo. Hij vroeg of er iets mis was, als mens was haar standaardantwoord op die vraag:ja, ik adem. Nu was dat nu eenmaal niet meer mogelijk. Ze wou net beginnen spreken en toen zei hij dat ze moest wachten. Supersnel sprintte hij weg. Samara stond wat gênant alleen te staan. Normaal zou het haar niet schelen of ze daar alleen stond. Nu wel. Het was vreemd. Om toch maar iets te doen te hebben keek ze nog eens naar het huis. Ze concentreerde haar en hoorde een gesprek. Toch vreemd, er was iemand binnen met een hartslag. Blijkbaar een zij. Het was vreemd, want ze stonk afschuwelijk. Misschien dat ze daarom nog leefde. Maar waarom zou je met iemand die zo stinkt omgaan. Harley kwam terug. Hij had een wit bloempje in zijn handen. “Een wit bloempje, dat hoop en geluk symboliseert. Voor jou!" Samara kreeg een flashback van vroeger. Ze had toen een witte roos gekregen van haar vriendje, ze was 7 jaar. ze had de roos lang bijgehouden, en later had ze die gedroogd. Te laat, de bloem was dood. Toen ze een nummer zocht in de telefoonboek had ze de dode, verdroogde plant teruggevonden. Het ding was even dood als haar. Waarom werd ze zo droevig, er ging helemaal niets fout in haar leven. "Ik...Bloemen... Merci..." verbaasd keek ze Harley aan. Hij had waarschijnlijk al meer meegemaakt dan haar. Hij was zo onschuldig. Snel herpakte ze zichzelf "Bloemen gaan enkel dood."

“Ik...Bloemen... Merci..." zei Samara verbaasd. Maar al snel veranderde dit en zei ze: "Bloemen gaan enkel dood." Harley glimlachte. “De bloem zelf misschien wel, maar hetgeen het symboliseert niet.” Hij snapte niet goed waarom het meisje alles zo zwart bekeek, je moest alles juist van de positieve kant bekijken. “En daarbij, als het sterft kan het herboren worden, in een nieuwe en misschien zelfs grotere bloem!” Terwijl hij dit zei maakte Harley overdreven (maar dat was omdat hij zo enthousiast was) handbewegingen. Waarschijnlijk kwam hij een beetje mongolisch over, maar daar was hij zich niet van bewust.

ze keek hem verbaasd aan. Deze jongen hoorde in een donker kamertje, ver weg van de wereld. Zodat geen kwaad hem kan raken, zodat dit niet verloren gaat. Het mag niet verloren gaan, hij mag niet sterven, zoals de bloem. "Als et hoop en geluk symboliseert past het niet bij mij" Samara stamelde de woorden. Ze keek hem aan. Toen strekte ze zich uit en gaf ze een kus op zijn voorhoofd. De koude aanraking gaf haar rillingen. Eigenlijk had ze bijna verwacht dat hij niet koud was... niet dood. Maar dat was hij wel, maar toch leefde hij . Net als het huis...

"Als et hoop en geluk symboliseert past het niet bij mij” zei Samara stamelend. Harley wou net iets zeggen toen Samara zich strekte en hem een kus op zijn voorhoofd gaf. Harley bleef stokstijf van verbazing staan. Had ze… had ze hem nu echt? Een kus op het voorhoofd gegeven? In heel Harleys leven (niet dat dat lang was) had nog nooit een meisje hem aangeraakt, behalve om te duwen of zo. “Ik… euh.. maar… euh” sputterde Harley bijna onverstaanbaar. Even knipperde hij een paar keer met zijn ogen terwijl hij n zijn hoofd langzaam alles op een rijtje zette. “Hoop en geluk past bij iedereen… Want hoop is er altijd en een beetje geluk zit er in iedereen” zei Harley traag omdat hij nog altijd verbaasd was.

Samara zag hem stamelen. ze keek hem bezorgd aan. "Waarom ben je zo verward?" ZE was van plan om te doen alsof er niets gebeurt was. Ze had ooit eens een meisje dat ze helemaal niet mocht zo inorm verward. "Oh, er zit een insect in je haar" "Waar? haal het er af" Het meisje sloeg om haar heen "Wat doe je nu?"" Ik sla het insect er af" "Maar er is helemaal niets" Het lukte alleen omdat Samara een geweldig acteer vermogen had. En omdat het meisje onzeker was, anders zou ze wel geweten hebben dat Samara haar gewoon aan het kloten was. Ze gaf de bloem terug aan Harley "Maar niet bij mij"

"Waarom ben je zo verward?" vroeg Samara. Harley keek haar stomverbaasd aan: “och, ik weet niet, omdat jij me net gekust hebt en het enige lichamelijke contact dat ik gewoon ben is een duw, of een pak slaag?” dacht hij sarcastisch. Maar dan gaf Samara het bloempje terug aan Harley. Hij stapte een stapje naar achter, keek haar koppig aan en nam de bloem niet aan. “Welles!” zei hij als een klein kind dat zijn gelijk wou hebben. Hij vond het niet lief dat iemand zomaar een cadeautje teruggaf en ze moest en zou de bloem houden (was hij nu echt moeilijk aan het doen voor een bloem?). Harley keek de vampier weer met een grijns aan. “Je hebt het gekregen, doe ermee wat je wil, maar teruggeven aan mij is geen optie.”

“Je hebt het gekregen, doe ermee wat je wil, maar teruggeven aan mij is geen optie.” Een grijns kwam op Samara's gezicht. Ze wist niet waarom. Grijnzen was eigenlijk wal leuk. Ze sloot haar ogen en liet haar kracht los. Toen ze haar ogen weer opende was de witte bloem niet meer. Het ding was helemaal verijsd. Ze gaf de ijskoude versteende bloem aan Harley "Dan is dit mijn cadeau voor jou" Ze keek strak in zijn ogen, ze wou niets van zijn reactie missen.