Een nieuwe dag

Lilo liep deze keer helemaal naar school, toen ze aan de brommer stond wachte ze even. Hij moest er nu toch ongeveer zijn? Ze zuchte en zette haar gedachten op een rijtje. Ze had een zoon, en dus verantwoordelijkheden. Ze zou een huis moeten kopen. En veel eten. Ze had gehoord dat weerwolven veel eten en sliepen. Een bed dus. En een keuken. Een tafel om aan te eten... Een heel huis dus. Ze zuchte. Dit kwam wel even onverwacht, maar helemaal niet ongewild. Het leek zelf dat ze de moord op Aleandro een plaats kon geven nu hun zoon bij haar was. Alles werd beter nu.

Freddy was wildenthousiast. Hij kan zich niet herinneren dat hij ooit zo snel gerend had. Sneller en sneller ging hij naar de afgesproken plek. Hij wist dat hij er bijna was, en de geur vertelde hem dat ook. Hij was de geur van zijn moeder nog steeds niet gaan aprecieren. maar hij had het er graag voor over. Hij wou nog niet terug veranderen, nu nog niet. Hij genoot teveel van het rennen, hij kon nog wel even wachten. Hij was gerbaasd dat hij er al was, en nu stond hij als wolf voor zijn moeder. Zijn rode haren stonden wild in het rond. Hij zette 5 stappen achteruit, en stapte toen achter een boom, waar hij zich veranderde en snel een broek en t-shirt aandeed. Die kleren hadden zijn lopen zeer beperkt, want echt genieten was lastig met een plastic zak in je muil. Hij kwam weer te voorschijn. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om hier als Wolf te komen..."

Lilo rook al lang dat haar zoontje eraan kwam. Maar ze zag hem nergens. Vreemd. Er stopte een vos recht voor haar. De geur vertelde haar wat Freddy later zei, hij was het. Lilo schoot in de lach. Als wolf? Je lijkt meer op een groot uitgevallen vos. Lilo grinnikte toen ze zich op haar motor zette. Ze sloeg haar hand uitnodigend achter haar om duidelijk te maken dat Freddy zich daar moest zetten. "Ow ja, als mensen er naar vragen, zijn we broer en zus. Zeg dat ook maar tegen Dakodah en Akai, ik vertrouw die 2 niet echt. Enkel Chyta en Sya moeten de waarheid kennen." Het was een beetje vreemd, maar zo moest het gaan. Ze kon moeilijk zeggen dat het haar zoon was toch? Eigelijk hoefde ze helemaal niets te zeggen. Wat kon het haar schelen wat die stervelingen dachten?

Akai wandelde op zijn gemakje naar school, zoals hij altijd deed, want hij had alle tijd van de wereld en rennen was hij op het moment beu. Al van ver rook hij dat er een weerwolf aanwezig was, maar deze keer een andere weerwolf dan Kodah. Akai lette extra goed op en zag, zodra hij dichter was, zag hij een jonge bij Lilo staan. Akai vond het raar dat Lilo niet boos was tegen deze weerwolf… Misschien was ze wat bekoeld of kende ze deze weerwolf? Hij kwam bij de twee staan. “Hoi Lilo” zei hij terwijl hij de weerwolf schattend aankeek. Eigenlijk prentte hij iedereen die hij tegenkwam in zijn hoofd, dat was nu eenmaal een gewoonte van hem, gedeeltelijk om te zien of dit wezen een gevaar vormde of niet. Het eerste wat Akai opviel was een litteken op zijn oog. Na de jongen even te hebben aangekeken keek hij van Lilo naar Freddy. “Kennen jullie elkaar soms?” vroeg hij rustig.

Toen Akai daar stond wist Lilo niet goed wat zeggen. Ze had de cover van broer en zus in haar hoofd, maar op de een of andere manier wou ze niet tegen hem liegen. Het was haar zoon, en ze was daar trots op. Ze stapte nonchalant van de motor. "Hey Akai, Prachtig weer niet. Ja, ik ken em. Deze prachtige jongen is mijn zoon." Hij had goed gereageerd op Dakodah, en als hij geen sexist was zou hij dus geen probleem moeten hebben met Freddy. Zelf wist Lilo niet goed wat ze met dat stinkend wicht aan moest. Ze had een fles deo mee, maar nu ze zelf haar zoon had, leek ze het recht niet meer te hebben om haar te haten voor wat ze was. Misschien was ze niet eens zo een erg monster...

Sya scheurde de parking op met haar jaguar. Ze stapte nonchalant uit en volgde de geur. 2vampieren en een weerwolf. Ze zag lilo al snel staan met haar zoon en Akai was er ook bij. Zou hij weten dat het haar zoon was. ach het was niet aan haar om haar daar zorgen over te maken. Ze keek nog eens schattend naar de jongen. Hij was niet onknap, maar dat litteken bleef vuil. Lilo zag er trots uit. alsof ze er geen probleem mee had dat ze ineens een zoon had, en dat die dan nog eens weerwolf was ook. Maar misschien was dat door moedergevoel of zo iets. Ze wist niet echt wat dat inhield, en vond dat ook niet erg. Sya zou nooit een goede moeder zijn. zelf haar groenvissen stierven altijd. “hey, wel hoe je ook heet. Ga je nu ook al naar school.” vroeg sya vrolijk.

"Hey Akai, Prachtig weer niet. Ja, ik ken em. Deze prachtige jongen is mijn zoon." Zei Lilo. Akai keek even stomverbaasd naar Lilo. Oké dat ze een zoon had, maar een weerwolf? Och, als je er goed over nadacht was het nog niet zo heel raar. Akai knikte beleefd naar de weerwolf “aangename kennismaking.” Akai hoorde dat er een andere vampier aankwam. Sya stond nu ook bij hun. Ze begon te praten tegen de zoon van Lilo… De zoon van Lilo… Akai kon er niets aan doen, maar hij vond het heel vreemd klinken. Maar waarschijnlijk ging ze toch niet zoveel werk hebben met hem, omdat hij ondertussen ook al redelijk oud was. Akai grijnsde bij de gedachten dat er plots een verloren zoon voor zijn neus zou verschijnen. Gelukkig wist hij vrijwel zeker dat dit nooit kon gebeuren.

Harley was op weg naar zijn eerste dag school, de echte eerste dag had hij gemist omdat hij dan nog vampier lag te worden… Dolenthousiast snoof Harley zoveel mogelijk geuren op terwijl hij voorbij huizen raasde. Hij had de hele nacht zitten oefenen om deftig te lopen, en viel nu niet meer zo vaak. Harley kwam tot stilstand toen de school in zicht kwam en stapte verder. Hij rook iets, iets vreemd… Toen hij dichter kwam zag hij vier personen staan. Een stonk vreselijk, de andere twee meisjes roken wel goed en de derde… Was zijn schepper! Harley liep naar Akai toe en sprong in zijn nek. “Schepper!” riep hij terwijl hij zich stevig vastklemde aan Akai. Hij keek de andere drie aan. “Hoi, ik ben Harley! Aangenaam!” Harley liet Akai los en liep naar Lilo. “Vampier!” zei hij opgewekt. Dan keek hij naar Freddy… “Weerwolf” siste Harley, vervolgens keek hij naar Sya en riep weer opgewekt “vampier!"

Chyta kwam langzaam aanwandelen. Van ver rook ze al verschillende geuren, er was ook een weerwolf bij maar de rest waren vampiers. Ze zag dat het Sya, Lilo en Akai waren samen met een weerwolf, de zoon van Lilo hoorde ze haar zeggen, en nog een vampier die in Akai zijn nek was gesprongen, hij was nog maar pas gemaakt dacht ze, was dat niet wat vroeg om al naar school te gaan? Maar hij moest het zelf maar weten. Ze hoorde dat hij Akai zijn schepper noemde, hij stelde zichzelf voor als Harley, leuke naam. Dat wist ze dan ook al. Ze sprong opgewekt tussen het groepje. "Goeiemorgen. Ik ben Chyta." Dat laatste was enkel bedoeld voor Lilo's zoon en Harley die haar naam nog niet wisten.

Dakotah kwam over het schoolplein aangeslenterd. Daar stonden Akai, Sya en Chyta, Maar Lilo stond er ook bij. En nog twee andere personen. Kodah haalde haar neus op. Bah, weer een overdosis vampier. Maar toen ze opnieuw inademde was het onmiskenbaar: een van de nieuwelingen was een weerwolf. Dat verblufte haar. De andere was een vampier. Een vampier die… in Akais nek gesprongen was? Kodah gromde. Hoe durfde hij. Ze was ook bang dat de nieuwe – zelfs van deze afstand kon ze zijn felfelrode ogen, feller dan die van Chyta, onderscheiden- Akai pijn zou doen. Ze wist dat de jongeren sterker waren als de ouderen. Ze liep naar het groepje toe. Niet bang, eerder nieuwsgierig naar de weerwolf en de nieuwe, en vastberaden. Ook al stond Lilo er dan bij. ‘Hoi’ zei ze zacht. Ze keek naar de nieuwe en moest echt al haar zelfbeheersing aanwenden om niet te grommen. Ze glimlachte naar Chyta, Sya, Akai en de weerwolf en keek uiteindelijk met een behoedzame uitdrukking naar Lilo. Toen keek ze vlug weer weg. Ze richtte haar aandacht nu ten volle op de twee nieuwe personen‘Ik ben Dakotah, wie zijn jullie?’ Ze keek van de ene naar de andere en wachtte af. Vooral de vampier hield ze in de gaten. Want die gedroeg zich zo vreemd en hing bovendien erg rond Akai, wat Kodah absoluut niet leuk vond.

Freddy keek het aan hoe zijn moeder hem voorstelde aan Akai als haar zoon. Had ze daarnet niet gezegt dat het verhaal was dat... Ach, niet dan. Voor hem was het zeker en vast geen probleem. Plots was het een stormloop. Ook Sya kwam erbij, en ... Euh... Harley... De vreemde jongen siste naar hem. 'Weerwolf." Wel wow, dat was een shocker, alsof hij het zelf nog niet doorhad. En toen stopte de wereld met draaien. Ze kwam langzaam aanwandelen. Ze keek de hele groep aan. Het was alsof de zon in zijn leven getreden was. Hij zag haar een vragend gezicht trekken. Freddy smachte om haar vragen te kunnen beantwoorden. Toen sprong ze opgewekt het groepje binnen, Daarbij golfde haar lange blonde haar prachtig over haar schouders. "Hallo, Ik ben Chyta." Chyta... Chyta... Chyta... De naam was muziek in zijn oren, en zeker als haar fonkelende stem die zei. Haar geur viel hem zelf niet op. Hij kon haar enkel aanstaren. Vaag was hij zich ervan bewust dat van hem verwacht werd dat zijn naam gezegt werd. Stel je voor. Chytaa... wou zijn naam weten. "Wel... euuh... Ik ben ..." Hoe noemde hij nu ook alweer. Even merkte hij dat hij paars werd. Ow, juist, ademen. Helemaal vergeten. Het leek niet eens belangrijk. Alleen haar bestaan was dat. Haar ogen waren bloedrood. Het was het mooiste rood dat hij ooit gezien had. Zijn leven draaide rond haar. Niets had nog betekenis. Zij was zijn bestaansreden. "Freddy." hij zuchte het woord. Hij was bang dat het een teleurstelling was voor haar.

Er kwam nog een vampier bij. Die haar vrolijk aankeek en Vampier gilde. Sya knikte langzaam, de vampier was vreemd, jong, en overenthousiast. Ach, het was eens iets nieuws. Dat de vampier net nog in Akai’s nek gesprongen, wat euh, vreemd was. sya staarde de jongen verward aan, wat was er met hem. Alsof hij in een droom leefde. Ze zuchtte, waarschijnlijk een kortsluiting in zijn o zo beperkte hersentjes. Arme jongen. Haar aandacht werd pas afgeleid toen freddy begon te stotteren. Hij was 500 jaar, komaan, dan stotter je niet meer. Verveeld keek ze hem aan en ze zag dat hij met grote ogen naar Chyta staarde. O, dat was pedofilie, hij was zeker 480 jaar ouder. Bha. Typisch voor de zoon van lilo om ingeprent te geraken met een 480 jaar jongere, vampier. Sya vroeg zich af hoe de kinderen eruit zouden zien, kleine schattige vampiertjes met een vossenstaart. Want ja, freddy leek echt niet op een wolf, een veredelde vos, dat was het. Sya zuchtte. Ze richtte haar aandacht weer even op de nieuwe “jaaa, vampier. Goed gezien.” Gilde ze gemaakt vrolijk terug en toen keek ze freddy aan, dan Chyta en dan weer Freddy. Ze rolde met haar ogen. zucht.

Chyta keek afwachtend naar de zoon van Lilo; hij staarde haar aan, raar. Ze zag er toch nog goed uit, tochn checkte ze even haar kleren. Een schattig rood jurkje met rode pumps. Daar was toch niks mis mee zeker. Ze keek terug naar Freddy; hij staarde nog altijd, tiens. Dan zag ze er waarschijnlijk gewoon fantastisch uit. Of er was iets anders... euh... Hij kon verliefd zijn op haar, maar ze had amper een zin gezegt. Ze zag sya naar haar kijken en dan naar freddy en ze rolde met haar ogen, waarschijnlijk was hij verliefd, raar. Hij stonk. Hij zag er wel goed uit, maar hij was eeb weerwolf, weerwolven horen vijanden te zijn, geen geliefden. Al was het ook zo bij Akai en Dakotah. Ze voelde dat ze zou blozen, maar dat kon ze niet, ze was een vampier. Gelukkig. Anders zou het een beetje genant worden. "Waarom kijk je zo?" Chyta argwaande het hele boeltje wat.

sya stond op het punt om strijk te gaan. Het was duidelijk op chyta haar gezicht te lezen wat ze dacht. Verliefd… weerwolf…walg. Dit zou nog hilarisch worden. of het zou een weervos, vampier relatie worden, of een ongelofelijke blunder en gebroken hart voor die eerste. Als die twee zouden kussen, kon dat wel. met die stank, in geconcentreerde vorm. Moest een vampier dat kunnen zou ie zeker overgeven. Maar een weerwolf kon overgeven. Dus dan zou die dat ook wel doen, als die geur even verschrikkelijk was voor hun als weerwolven zijn voor vampieren. nee, dat ging toch niet. en seks, nee het ging niet meer, sya ging strijk. Chyta zou hem dan zeker vermoorden, ze was te sterk en te enthousiast. Ze proestte het uit en gierde van het lachen.

Toen Harley was aangekomen kwam niet lang daarna nog een vampier, deze stelde zich voor als Chyta. Harley was in de zevende hemel, hij had al drie vampiers ontmoet vandaag! Zijn droom was werkelijk geworden! Harley zijn glimlach werd altijd maar breder. “Hoi Chyta! Harley is de naam! Een echte vampier, net als jij” zei hij trots. Opnieuw kwam er een walgelijke stank naar hun toe. Harley draaide zich naar de oorzaak. Een weerwolf, wat had hij anders verwacht. Mevrouw stank stelde zich voor als Dakotah. Harley trok zijn neus op en siste. Hij vond het sissen eigenlijk wel leuk klinken, dus deed hij het wat langer dan eigenlijk nodig was. Harley lachte even “dat klinkt zo grappig” zei hij terwijl hij nog wat siste. Als mens kon je dat ook wel, maar als vampier was dat vele stoerder vond hij. “Harley is de naam, een vampier!” zei Harley opnieuw zeer trots, alsof vampier zijn zowat gelijk was aan god zijn, wat hij dan ook echt vond. Harley was zo veel bezig met enthousiast doen, dat het gedrag van Freddy hem niet opviel, het viel hem ook niet dat Sya gemaakt vrolijk reageerde. Harley wende zich terug tot Akai en zette zich op zijn knieën. “O, lieve schepper, zou ik uw naam mogen weten?” zei hij vererend terwijl hij Akai zijn voeten kuste.

Akai had nooit verwacht dat deze dag een zeer rare dag zou worden, vol met verassingen. Zonet kreeg hij te horen dat Lilo een zoon had, die dan wel nog weerwolf was ook! En dan, dan kwam er ineens iemand in zijn nek! Akai verschoot zo hard, dat hij niet meteen reageerde, hij was nog druk bezig geweest met het verwerken van het idee: Lilo, zoon, weerwolf. Akai herkende de stem direct. Meneer dronkaard was er! Ow nee! Hij was vampier geworden! Dat kon Akai zo ruiken. Net toen Akai Harley van zijn rug wou smijten liet die zelf los en stelde hij zich voor. Akai ergerde zich mateloos aan zijn overdreven gedrag en was dan ook blij als Chyta en Dakotah kwamen, “normale” wezens. Iedereen stelde zich nog eens voor, alleen Freddy deed wel zeer raar. Hij begon te stotteren. Akai trok een wenkbrauw op… Voor iemand die zeker plus 400 jaar was, was verlegen zijn toch zeer vreemd. Ook hier kon Akai niet lang bij stilstaan want plots wierp de gestoorde vampier zich op zijn knieën en zei: “O, lieve schepper, zou ik uw naam mogen weten?” terwijl hij Akai zijn voeten kuste. Een rilling liep over Akai zijn rug, hij hield zich in om geen ferme trap te geven tegen Harley’s gezicht. “Akai” antwoordde Akai geërgerd. “Oo hemel, waarom heb ik dit monster geschapen?” dacht Akai, terwijl hij zichzelf in zijn gedachte vervloekte.

Freddy zag dat Chyta hem vreemd aankeek. Oh nee! ze mocht hem niet. Wat een ramp. Het was ook logisch. Ze was perfectie. Allleen al de manier waarop haar rode pumps zo mooi rond haar volmaakte enkels paste en haar rode jurk zo prachtig haar taille omsloot. al dat rood stond ook beeldig bij het blonde haar. Maar de kleren maakten haar niet mooi, zij maakte de kleren beeldig. "waarom kijk je zo." hij had de vraag moeten verwachten. Maar toch wist hij niet wat zeggen. Hij hoopte dat hij het kon uitleggen. "Euh...Ooit al van inprenting gehoord?" Hij begon te blozen zodra hij het gezegt had.

De weerwolf heette blijkbaar Freddy en staarde wel heel erg naar Chyta. O. Dus zij was blijkbaar toch niet uberabnormaal. Voor zover zij het kon zeggen, was die Freddy ingeprent met Chyta. Dat stemde Kodah onmiddellijk al wat vrolijker. Opgewekt keek ze naar de vampier, de nieuweling. Die was ondertussen al van Akais nek gesprongen, iets wat haar min of meer geruststelde. Tot haar verbazing siste hij naar haar. Ze keek hem wat beledigd aan. De vampier zei dat het sis geluid grappig klonk en ging er nog wat mee door. ‘Harley is de naam, een vampier.’ Dakotah proestte het uit. Ja, dat had ze al gemerkt. Wat een halvegare. Die conclusie werd al helemaal bevestigd toen Harley op zijn knieën ging zitten voor Akai. ‘O, lieve schepper, zou ik uw naam mogen weten?’ Vol ongeloof staarde Kodah naar Akai. Schepper? Meende die freak dat nu? Akai zei zijn naam geërgerd. Waarom zou Akai in godsnaam zo’n freak tot vampier maken? Waarom zou hij überhaupt iemand tot vampier maken? Ondertussen had Sya de slappe lach en vroeg Chyta waarom Freddy zo naar haar staarde. Dakotah gniffelde inwendig. Ze moest eens weten. Ze was dan ook stomverbaasd toen Freddy begon te praten. ‘Euh...Ooit al van inprenting gehoord?’ Ze had het juist geïnterpreteerd. Maar op de een of andere manier kon ze het zich niet voorstellen, Freddy en Chyta. Ze werd er mismoedig van. Zij was ook ingeprent… Met Akai. Niet dat hij dat wist. Ze zou niet weten hoe het te zeggen. En dan kwam die jongen hier en prentte in met Chyta en vertelde doodleuk onmiddellijk waar het om ging. Ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij bloosde. Ze volgde die conversatie met een half oor, en keek naar Akai. ‘Waarom heb jij die gek,’ Ze wierp een vluchtige blik richting Harley, hij zou haar wel horen, het kon haar niet schelen. Hij mocht gerust weten dat ze hem niet apprecieerde.‘Tot vampier gemaakt?’ siste ze.

Harley lag nog altijd zijn scheppers voeten te kussen toen hij antwoordde dat zijn naam Akai was. Harley glimlachte en wou net rechtspringen toen hij de weerwolfgirl hoorde vragen waarom Akai hem tot schepper had gemaakt. Harley sprong kwaad recht. “Omdat meester Akai,” even keek Harley liefkozend naar Akai, “zo lief was mij te bijten natuurlijk! En hoe durf je mijn meester zo aan te spreken! Vuil…” Even wou Harley zeggen “vuil modderbloedje” maar hij besefte net op tijd dat dit niet echt gepast zou zijn geweest dus zei hij maar “vuileuh puppy!” Harley wendde zich weer tot Akai en keek weer poeslief “meester, valt dit ding u lastig? Moet ik het wegjagen?” Harley keek even minachtend naar de weerwolf.

Akai keek nog altijd minachtend naar de gek aan zijn voeten en was er serieus over aan het denken zijn hoofd eraf te trekken en weg te gooien, dan was hij er toch even vanaf… Blijkbaar was hij niet de enige die Harley gek vond, want Kodah vroeg hem: ‘Waarom heb jij die gek, Tot vampier gemaakt?” Akai deed zijn mond open om te antwoordden, maar de hyperactieve gek sprong al recht en zei “Omdat meester Akai, zo lief was mij te bijten natuurlijk!” Akai schudde achter de rug van Harley zijn hoofd en zei geluidloos “niet waar!”. Maar de gek zweeg net en vervolgde: “En hoe durf je mijn meester zo aan te spreken! Vuil… vuileuh puppy!” Akai trok een wenkbrauw op, wauw, zijn woordenschat trok ook al op niets. Opnieuw keek meneer gek naar Akai, iets té lief naar Akai zijn zin en zei Harley: “meester, valt dit ding u lastig? Moet ik het wegjagen?” Akai had er genoeg van en keek kwaad naar Harley. “Neen,” zei hij langzaam en duidelijk, in de hoop dat de gek hem goed zou verstaan, “en spreek haar niet aan met ding, ze heet Dakotah.” Akai keek minachtend naar Harley en wende zich dan tot Kodah. “Ik heb hem niet expres tot vampier gemaakt,” zei Akai terwijl hij gepijnigd keek, “meneer gekkie heeft zijn duim in mijn mond gestoken…” Akai vervloekte zichzelf nog steeds dat hij Harley niet gewoon had leeggezogen… Maar op dat moment had hij er echt geen zin in gehad en dacht Akai dat Harley zat was… Maar blijkbaar was het wezen gewoon gestoord…

De gek zat nog steeds Akais voeten te kussen, maar sprong op toen hij de vraag van Dakotah hoorde. ‘Omdat meester Akai,’ Harley keek met een blik waarvan Kodah misselijk werd naar hààr Akai, ‘zo lief was mij te bijten natuurlijk!’ Kodahs blik werd getrokken door Akai, die duidelijk uitstraalde: niet waar! ‘En hoe durf je mijn meester zo aan te spreken! Vuil…Vuileuh puppy!’ Puppy. Hah! Dakotah lag in een deuk. Was dat het beste wat hij kon verzinnen? Maar ze vond het erg moeilijk te geloven dat Akai hem echt gebeten had. ‘Meester, valt dit ding u lastig? Moet ik het wegjagen?’ Beledigd keek Kodah naar Harley. Ding? Díng? Ze was allesbehalve een ding. De inmiddels vertrouwde rillingen kwamen op. Nee, hij was het niet waard. Kodah concentreerde zich op Akai en werd onmiddellijk al rustiger. ‘Neen,’ zei die alsof hij het tegen een vijfjarige had, ‘en spreek haar niet aan met ding, ze heet Dakotah.’ Kodah gloeide van trots, hij verdedigde haar. Akai keek minachtend naar Harley, dus hij vond hem duidelijk ook een freak. Dakotah begreep het niet. Waarom had hij hem dan gecreëerd? Akai wendde zich tot haar. ‘Ik heb hem niet expres tot vampier gemaakt,’ zei hij met een gepijnigde blik, ‘meneer gekkie heeft zijn duim in mijn mond gestoken…’ Oke, Kodah was fout geweest. Harley was geen gek, en ook geen freak. Hij was duizend keer erger dan dat. Er bestond gewoon geen woord voor. Wie stak er nu zijn duim in de mond van een vampier? Hoe wist die eigenlijk dat vampiers bestonden? Over het algemeen waren mensen ervan overtuigd dat vampiers –en weerwolven- tot de mythen behoorden. Ze schudde haar hoofd. Wat een situatie. ‘Zeg alsjeblieft niet dat hij hier de hele tijd gaat rondhangen…En mijn vraag was trouwens niet aan jou gericht’ snauwde ze naar Harley ‘Dan moet je hem dus ook niet beantwoorden.’ Normaal zou ze daar niets op tegen hebben, en ze had normaal gezien ook niets tegen vampieren, maar voor Harley maakte ze in beide gevallen graag een uitzondering.

Chyta staarde Freddy een tijdje met opgetrokken wenkbrauwen aan. Inprenten. Wat voor iets vreselijk was dat nu weer. Ze zuchtte, ze haatte het wanneer ze iets niet wist. "Ik heb geen flauw idee wat je bedoeld." maar heeft het iets met vergoddelijking te maken had ze bijna gevraagd, maar dat zou grof zijn tegenover Freddy. En ze wou hem niet echt kwetsen. Hij bloosde schattig waardoor zij de neiging voelde om het allemaal iets minder genant te maken voor hem. Al vond ze het wel vreemd hoe bewonderend hij naar haar enkels keek, dat ging er net iets over. Enkels konden niet mooi zijn. Maar ze voelde zich wel gevleid. Ze keek even vragend naar Lilo, zij zou waarschijnlijk wel weten wat inprenting was, maar ze ze het ook goed vinden dat haar zoon zich met haar inprente. Alhad ze geen flauw idee wat inprenten was wist ze dat het over liefde ging.Ze keek even vernietigend naar sya die strijk ging. Dit ging heel genant worden voor freddy om zoiets uit te leggen tegenover een hele groep vampiers. Het viel haar vaag op hoe Akai niet blij was dat hij Harley had gemaakt maar dat vergat ze al gauw, Freddy was nu even interessanter.

“Neen,en spreek haar niet aan met ding, ze heet Dakotah.” Zei Akai tegen Harley alsof hij een kleuter was. Harley snapte niet goed waarom Akai dat deed, hij was toch geen achterlijk klein kind? “Ik heb hem niet expres tot vampier gemaakt,meneer gekkie heeft zijn duim in mijn mond gestoken…” vervolgde Akai. Harley grijnsde trots, wat alleen maar de uitspraak van Akai bevestigde. “Zeg alsjeblieft niet dat hij hier de hele tijd gaat rondhangen…En mijn vraag was trouwens niet aan jou gericht. Dan moet je hem dus ook niet beantwoorden.” Snauwde de weerwolf tegen Harley. Harley trok een zielig gezicht. Wat had hij nu misdaan? Hij was nog maar net vampier en iedereen leek een hekel aan hem te hebben, hou wou ook alleen maar vriendelijk doen, toch tegen de vampiers. En waren vampiers geen vijanden van weerwolven? Was hij niet al braaf dat hij het meisje niet gewoon rond de nek gevlogen was? Harley snapte er niets van, misschien was alles dat hij gelezen had toch niet zo betrouwbaar en moest hij beter luisteren naar zijn schepper. Die was ouder dan hem en dus ook wijzer.

Harley kroop als een klein kind met puppy ogen achter Akai en omklemde die zijn arm alsof het zijn moeder was, wat Harley ook wel een beetje vond. “Meester Akai, het spijt me, ik wist niet dat u gehecht was aan…” Harley werd rood, ownee hij was de naam van het meisje alweer vergeten! “Do...,Ka..., Dokaka?” zei Harley stil, maar natuurlijk niet zo stil dat niemand hem kon horen.

Ze trok haar wenkbrouwen op. Een frons doorkliefde haar hemelse gezicht. Wat een ramp. Haar engelenstem vertelde dat ze niets wist over inprenten. Dus hij zou het moeten uitleggen. Even keek Freddy Dakodah smekend aan. Kon zij het niet uitleggen, dat was minder genant. Snel vestigde hij zijn blik weer op Chyta . Hij moest onwillekeurig grijnzen, wat had hij haar mooie gelaat gemist in die 2seconden. Hij merkte dat ze boos naar Sya keek. Neen, weer negtieve gevoelens. Haar gezicht was gemaakt om te lachen, en dat was alles wat hij wou, haar laten lachen. Het was bijna pijnlijk. Of wacht, het was gewoon pijnlijk. Ze was een vampier, vijand... Maar wat voor een vampier. Ze was de maan die de sterrenhemel voledig maakte. Ze was de enige reden om te leven. Plots besefte hij dat ze waarschijnlijk van hem verwachte dat hij inprenten uitlegde. Hij bloosde zo mogelijk nog heviger. Hij wou het haar zo graag uitleggen, hij wou haar gelukkig maken. Maar het leek onmogelijk om het onder woorden te brengen. Hij wou Dakodah nog eens smekend aankijken, maar kon zijn ogen niet van Chyta afwenden. "Wel eeeuuh... inprenten is... euuh... Dakodah kan je me even helpen?" Hij voelde zich een lozer, een mislukkeling. Hij kon haar niet geven wat ze wou. In stilte stierf Freddy een beetje vanbinnen

Harley stond een beetje zielig te wezen door wat ze gezegd had. Hij opende zijn mond, O, komen er nu excuses? Dacht Dakotah hoopvol. Tevergeefs. ‘Meester Akai, het spijt me, ik wist niet dat u gehecht was aan…Do...,Ka..., Dokaka?’ Kodahs mond viel open in een O. Zeg alsjeblieft dat het niet waar was. Noemde die… dat… ding haar nu echt nummer 2?! Ze keek hem gemeen aan terwijl ze ze onvriendelijk mogelijk haar naam blafte. ‘Dakotah! Moet ik het soms spellen?’ Duidelijk sarcasme. Op dat moment vroeg Freddy, wiens blik nog steeds aan Chyta zat vastgekluisterd, haar iets. ‘Wel eeeuuh... inprenten is... euuh... Dakodah kan je me even helpen?’ Nee. Nee, dit kon dus echt niet waar zijn. Die jongen, die ze overigens nauwelijks kende, vroeg haar uit te leggen wat inprenten is. In het bijzijn van Akai. Oke, hij kon onmogelijk weten wat er gaande was tussen haar en de vampier, maar… Nee, ze kon het echt niet. Niet waar Akai bijstond. Zucht. ‘Wel het is moeilijk te begrijpen als je geen weerwolf bent… Ik denk dat de beste manier om het te omschrijven is dat je het ware liefde noemt… Maar eigenlijk is het dat niet.’ Zucht. Waarom probeerde ze het eigenlijk uit te leggen. Het was onmogelijk te begrijpen als je het niet zelf meegemaakt had. ‘Als je iemand ziet, dan draait opeens heel je wereld om die persoon. Niets doet ertoe behalve hij of zij gelukkig is. Je word dan wat het beste is voor die persoon. Of dat nu een grote zus of broer, beste vriend of geliefde is.’ Ze keek naar Akai terwijl ze die woorden prak. Ow help. ‘Meestal is dat een geliefde, afhankelijk van de leeftijd van de persoon met wie de weerwolf ingeprent is.’ Haar donkere huid kleurde nog donkerder rond haar wangen. Shit. Waarom praatte ze zoveel. Waarom kon ze Freddy nu niet zelf de kastanjes uit het vuur laten halen? Hij was nota bene een jongen. Ze keek hem beschuldigend aan, en hoopte dat hij doorhad wat hij haar net had laten doorstaan en er zich schuldig over voelde.