Een nieuwe dag

Harley had gewacht op het antwoord van Akai dat luide als: griezelig, nouja, misschien een beetje. Maar het is wel bewonderenswaardig. Maar wel redelijk irritant voor de omstanders” Harley knikte instemmend, vooral met dat laatste deel. Harley huppelde verder en zag plots iemand voorbij lopen. Het meisje had een donkerblauwe mantel aan en na eens goed ruiken merkte Harley dat het een vampier was (hij was nog niet gewend aan al die geuren en hij had het wat moeilijk met het onderscheiden van de verschillende vempiergeuren). Het meisje ging tegen een muur staan en, lag het nu aan hem, of keek ze de hele tijd naar Akai? Harley keek impulsief ook naar Akai. Nouja, hij was best wel knap, maar zo staan staren was ook niet echt beleefd. Als ze iets van hem wou kon ze ook gewoon met hem beginnen praten. Harley hield zich in om niet te schreeuwen “hey! Wie ben jij? Ik ben Harley!!!” want de vorige acties van hem bij vreemden had Akai niet echt goed gekeurd. Harley besloot te doen alsof hij het meisje niet gezien had. “Leuk is het inderdaad niet “ zei hij zo nonchalant mogelijk. “Ohja meester, meester, ik moet u nogmaals bedanken dat u mij tot vampier hebt gemaakt en niet hebt opgegeten! En…” Harley ratelde aan een stuk door en begon uitvoerig te beschrijven hoe hij zich toen had gevoeld en hoe blij hij niet was.

Akai was aan het denken over het ingeprent zijn, eigenlijk zou Chyta wel gedoemd zijn ook te gaan houden van Freddy, aangezien er zo iets bestond als het spiegelneuron. Akai grijnsde bij de wetenschappelijke achtergrond van ingeprent zijn, eigenlijk zat ver overal wel logica in. Hij was blij dat hij zichzelf in zijn lange leven altijd op de hoogte had gehouden van alle nieuwe ontdekkingen. Alleen van de nieuwe technologica moest hij niets hebben. Akai was net verder aan het denken aan de spiegelneuron toen hij in de verte een vampier rook. Hij negeerde het eerst maar toen zag hij dat de vampier langzaam voorbij hem liep. Ze zette zich tegen en kruiste haar armen. Akai kon niet zien of ze naar hun keek of niet, dan begon Harley weer tegen hem te praten. Even luisterde hij, maar al snel had Akai door dat het weer nonsens was dat meneer gek aan het uitkramen was. Akai zuchte zacht terwijl hij zich afvroeg hoe hij de mond van Harley het best zou snoeren. Hij kon zelf oordopjes insteken, of een grote appel in de mond van Harley steken,… Akai grijnsde bij die gedachten. Akai zag dat Kodah het lokaal al was binnengegaan en besloot dat zelf ook te doen. Hij zette zich in de buurt van Dakotah en fluisterde tegen haar “ik krijg hoofdpijn van meneer gek… Als we nou eens een appel in zijn mond zouden steken? Ik hou hem vast, jij steekt de appel erin? Of zouden we iets groter nodig hebben dan een appel?” Akai sprak rustig en precies bloedserieus. Maar in zijn gedachten dwaalde hij nog altijd een beetje af naar de mysterieuze verschijning van het meisje met de blauwe mantel.

Het meisje bleef staan. Zou ze iets moeten zeggen eigenlijk of niet? Ja ze zou iets gaan zeggen, maar dan niet via haar mond. Nee dat gaat ze heus niet doen. De grijns bleef op haar mond eigenlijk en ze bleef naar Akai kijken. Ze had een gevoel dat hij anders was dan de andere vampieren en natuurlijk ook haar familie. Hallo wie ben jij? sprak ze via haar gedachten naar Akai toe. Waarschijnlijk zou hij verbaasd zijn of lichtelijk geschokt, maar dat weet ze niet helemaal zeker eigenlijk. Ze richtte haar blik even op Harley, maar wende ze al snel terug naar Akai. Al snel keek ze hem niet aan en keek verder om zich heen naar de andere mensen. Ze hoopt dan dat Akai niet zou doorhebben dat zij met hem communiceert via de gedachten.

Sorry, verkeerd gepost:)

Lilo was opgelucht dat Dakotah haar vergaf. Plots werd haar aandacht getrokken door een meisje in een blauwe mantel. Aan de geur te merken was ze een vampier. En aan de mantel te merken heel oud. Het was duidelijk niet het type dat onopgemerkt wou blijven. Zucht aandachttrekkers ”Het zie je die ouwe daar met haar middeleeuwse mantel? Subtiel hé?” Zei Lilo tegen Sya. Als miss wanne be mysterieus een beetje oplette zou ze het horen, dat kon Lilo niets schelen. ”En die lippenstift. Dat kleur is zoooooo 1756” Lilo grijnsde. ZE kon het meisje nu al niet hebben. Ja anders ga ik even naar school en draag daat mijn 400 jaar oude hoepelrok. Dat zou bijna nog minder opvallen, dacht Lilo

Sya keek zijdelings naar een meisje in een blauwe mantel. Ze zag er enorm verwaand en idioot uit. Je zag dat ze nog niet zo heel oud was, maar ze voelde haar wel. Sya mocht haar nu al niet meer. En wat voor kleren had ze aan, we waren hier niet in de middeleeuwen en mantels waren zeker passé. Trouwens paars was het herfstkleur, niet blauw. En die mond. In een brede grijns met lippenstift die niet paste op een middelbare school. “ouwe, dat weet ik nog zo niet, nog geen 300 jaar oud dat kind. Maar inderdaad die kleren en die mond, jak. Maar ja als sommige mensen graag aandacht hebben.” Sya snoof, komaan, dat het meisje haar durfde te vertonen in het openbaar. En ze gedroeg haar alsof ze alles was. Het irriteerde haar meer dan het zou moeten en instinctief stond haar gezicht vijandig. Dat ze maar snel verhuisde, naar een plaats waar men wel nog in het verleden leefde.

Sya had gelijk, echt oud was ze niet. Dat wilde ze alleen zijn. Zucht, zo eentje. Ik ben ouder dan 200 jaar dus ik heb alles al meegemaakt. De zin spookte door haar hoofd. Een verwaande vampier zei het ooit tegen haar, Lilo was toen nog maar 150. Toen had ze een wenkbrauw opgetrokken en het kind in de fik gestoken. Nu zou ze dat niet meer doen, het is verbazingwekkend hoeveel vijanden je daarmee maakt, zelf bij iemand waarvan je zou denken waar niemand omgeeft. Ze had er steeds meer moeten vermoorden om haar leven veilig te houden. Nu leek de moordstroom gestopt te zijn, maar Lilo bleef op haar hoede. "Waarom zou ze eigenlijk zo doen?" Lilo vroeg het zich oprecht af.

“pfff alsof mij het wat kan schelen. Miss denkt dat ze alles is, ja dat is het. Want ja, zij heeft alle miserie van de wereld meegemaakt en nu is ze alles. Ze weet niet eens wat miserie is. Ze heeft zelf niet geleefd tijdens de middeleeuwen, een egotripper dat is het. En omdat ze waarschijnlijk een gavetje heeft, voelt ze haar speciaal ook. Niemand kan haar raken, zij is lekker mysterieus." Sya spuwde de woorden bijna uit. Nee, zij zouden nooit vriendinnen worden. Mensen, weerwolven en dus ook vampieren, moesten zich gedragen naar wat ze waren, minder mocht nog, maar doen alsof ze meer waren, nee dat kon niet. Sya walgde ervan, en dat was te merken ook. Haar gezicht was helemaal vertrokken en de lucht was gevaarlijk donker.

Lilo merkte dat de zon plots overschaduwd werd door een donkere wolk. Ergens had ze het gevoel dat Sya er voor iets tussenzat. Haar gezicht kwam nogal overeen met het weer. “pfff alsof mij het wat kan schelen. Miss denkt dat ze alles is, ja dat is het. Want ja, zij heeft alle miserie van de wereld meegemaakt en nu is ze alles. Ze weet niet eens wat miserie is. Ze heeft zelf niet geleefd tijdens de middeleeuwen, een egotripper dat is het. En omdat ze waarschijnlijk een gavetje heeft, voelt ze haar speciaal ook. Niemand kan haar raken, zij is lekker mysterieus." Lilo glimlachte toen Sya de woorden zowat uitkotste. "Een beetje rustig, waarschijnlijk zijn haar ouders dood, en ik bedoel iedereen heeft hier zijn ouders nog toch?" Lilo voelde zich als een roddeltante, maar dat klopte niet want miss mysterie kon alles horen. Daarom voelde ze zich een bitch. Zucht, nu voelt ze zich waarschijnlijk nog zoveel tegoed voor ons. Ondanks dat ze zeker 200 jaar jonger is. Lilo zuchte, en ze hoopte dat ze niet teveel last van het wezen zou krijgen

“ja haar ouders zijn zeker weten dood. Aan ouderdom of aan een ziekte. En wie weet had ze een liefje en ligt die nu ook onder de grond. Alhoewel, ze is op beide vlakken niet zo oud, ze weet niet wat liefde is en zal dat ook nooit weten. Misschien is ze daarom zo, al kan ik dat moeilijk geloven.” Sya hoopte en wist dat het meisje hun kon horen, maar goed ook, misschien werd haar nek dan wel wat dunner. Het moest daar spannen onder die mantel. O, misschien was ze vroeger superlelijk en nu mooi en was ze daarom zo arrogant. Al was dat nog steeds geen reden. “als het zou kunnen, zou iemand haar op haar plaats moeten zetten. Pijnlijk op haar plaats, en die iemand zou iemand moeten zijn die ze graag zag, dan zou het pijn doen, veel pijn. Want dat is wat ze nodig heeft, echte emotionele pijn.” Het begon te druppelen en sya voelde een onweer opkomen, logisch want zij maakte het onweer. Gelukkig zat ze binnen.

Lilo likte eens over haar lip. Ze vond het gevoel van haar scherpe tanden tegen haar tong inorm aangenaam, maar ze hed eergisteren al gegeten, dus ze had geen honger. "Wie weet zijn haar ouders en liefje wel vermoord. Door een gruwelijk wezen met lange tanden. En een blauwe ouwe mantel. Als ze lelijk was kon ze geen liefje hebben, en daarom date ze met zoveel jongens nu ze wel mooi is, en vermoord ze ze allemaal omdat ze enkel op schoonheid kicken." Lilo ging helemaal op in haar idee. ZE kon het zich zo voorstellen. Al was er een probleempje "Het is natuurlijk maar een theorie. Het kan zo zijn, want venten lopen enkel achter hun pik aan en kijken dus verder dat dat blauw ding"

Het meisje was niet dom, ze had heus gehoord wat er over haar gezegd werd, maar dat deerde haar eigenlijk helemaal niet. En als het haar wel had gedeerd had ze het niet laten merken, helemaal niet tegen die twee meiden die over haar zitten te praten. Ze kon als ze wou tegen hun gaan praten via haar gedachten, maar ze vond dat helemaal niet nodig. Waarschijnlijk mochten die twee meiden haar niet en dat maakte haar ook niet veel uit. Ze kende haar niet eens, ze hadden geen idee hoe ze was. Ze snoof lichtelijk, ze hoorde Sya over haar ouders keek met emotieloze ogen naar haar en naar het andere meisje.
Als dat meisje dacht dat zij mij pijn kan laten lijden dat zou onmogelijk zijn, dacht ze in zichzelf. Ze voelde wat druppelen en keek met haar ogen naar de lucht en zag de onweer opkomen. Ze haalde lichtelijk haar schouders op. Wat maakte onweer haar nou uit. Ze ging vaak met onweer op jacht. Ze had nooit eigenlijk een liefje gehad, ze was altijd alleen en met de liefde is ze nooit bezig geweest.

“als venten maar aan een ding denken, en om het mooi te zeggen is dat dus schoonheid, dan heeft ze toch geen schijn van kans.” Sya keek het lokaal rond, naar de verassend veel vampieren in de ruimte. Ze hoorde hoe het meisje snoof, en draaide haar geïrriteerd om, het donderde en ze rolde met haar ogen. Onaanraakbaar, stond er bijna met alcoholstift op haar voorhoofd geschreven. Wat kon sya het ook boeien, het was duidelijk onmogelijk dat een vampier van nog geen 500 jaar onraakbaar was. Je moest zeker 1000 jaar oud zijn om dat een beetje te kunnen zijn, en sya was haar daar goed van bewust. Ja ze had ook een ego, maar ze wist dat en deed niet zo mysterieus alsof heel de wereld haar wou kennen en dat ze toch niets zou zeggen. Nee, 1 gesprek en de gemiddelde persoon zou alles van haar weten. Want hoe scherp haar uitdrukkingen nog geoefend konden zijn, ze konden niet perfect zijn, en een vampier zag dus zo een dingen. Sya grinnikte, zielig zielig zielig.

Lilo lette even niet op wat Sya zei, ze keek gewoon naar het lelijke blauwe ding. Waarom... Waarom kom je in godsnaam met een oude blauwe mantel naar school. Wat kaan daar de gedachtengang van zijn? En de lippenstift is toch ook niets voor een meisje van 18 jaar. En zeker niet voor een van 15, die horen van die gruwelijke kleuren af te blijven . Voor mensen is ze mooi, ze blijft een vampier... Lilo kon het niet uit haar hoofd zetten. Ze moest bijna letterlijk kotsen van het ding ze wou het schreeuwen, maar dat zou niet subtiel zijn. Maar dan nog, wat maakt subtiel uit? Ze besliste om niet te gemeen te doen en stapte dus op het blauwe ding af. "Euh... Hallo, ik hoop dat ik je niet stoor in je bezigheid met naar Akai daar kijken. Maar waarom draag je dat ding?" Lilo had evengoed kunnen roepen, want iedereen keek eht antieke middeleeuwse geval al lang aan.

Eigenlijk had het meisje helemaal geen lippenstift op, haar rode lippen waren gewoon natuurlijk. Het leek alsof ze lippenstift op had, maar dat is gewoon niet zo. Het meisje keek op toen ze iemand hoorde. "Ik draag deze mantel omdat ik het gewoon wil en voel me er beter bij" antwoordde ze heel koel tegen het andere meisje. Ze keek al een tijd niet meer naar Akai eigenlijk. "Heb je daar soms problemen mee dan?" vroeg ze aan het meisje. Het kon haar niet schelen hoe het meisje eigenlijk hete en het ging haar niks aan waarom ze die mantel aan had.

Zo, miss mysterie voelt zich duidelijk veel te goed voor deze wereld. Waarom laat ze haar geen gouden torentje bouen en gaat ze daarin wonen? "Oh ik vroeg het me gewoon af omdat je erdoor inorm uitziet als een wanne be uber mysterieus en interesant. Blij dat je geen goede reden hebt zodat ik gewoon door kan gaan met het afschuwelijk lelijk en aanstellerig te vinden." Lilo draaide zich om. Misschien wou ze dat Lilo door bleef vissen naar de reden waarom iemand zich zo bijzonder zou kleden(lees:inorm opvallend in een slechte manier) want ze zou evengoed in een koekiemonster-pak kunnen rondlopen samen met een bordje:Kijk naar mij. Het effect zou hetzelfde zijn. Lilo dacht dat het maar eens tijd werd om het klaslokaal in te gaan, maar toen ging de bel om te zeggen dat het lesuur net gedaan was.

Het meisje hoorde wat het andere meisje zei en wist al heel lang dat ze het negatief bedoelde in plaats van positief. Ze zag hoe het meisje omdraaide en weg ging, zijzelf haalde haar schouders gewoon op. Ze had heus wel een reden, maar die ging haar gewoon niks aan. Ze had die mantel aan want ze voelt zich beschermd door, ze had zoveel dingen meegemaakt in haar leven. Ze had ook best pijn geleden helemaal in haar familie eigenlijk. Haar broer die omging met een mens bijvoorbeeld. Ze voelde zich nooit thuis bij haar familie. Ze miste haar echte moeder, want die begreep haar, maar jammer is ze overleden aan een ziekte. Ze had ooit vertrouwen gelegd in iemand een weerwolf, maar hij misbruikte haar en toen ze daar achter kwam had ze hem vermoord. Sinds de dood van die weerwolf was ze een vluchteling voor de andere wolven eigenlijk. Ze wou niet ontdekt worden. Ze zuchtte heel licht en keek naar de bomen en sloot haar ogen.

Nog voor Akai antwoord had gekregen van Kodah hoorde hij iemand in zijn gedachten spreken: “hallo wie ben jij?” Akai besefte direct dat de vampier die hij daarnet had geroken, met haar mantel, telepathische krachten had. Hij vond het maar afstandelijk als ze alleen met hem via zijn gedachten sprak dus sloot hij zijn gedachten af, dat ze hem zeker niet zou horen. Lilo begon al snel over het meisje te praten. Hij luisterde naar Lilo en Sya die volop in gesprek waren over het meisje. "Wie weet zijn haar ouders en liefje wel vermoord. Door een gruwelijk wezen met lange tanden” zei Lilo op een bepaald moment. Akai zijn gezicht vertrok even en hij greep met zijn hand naar het medaillon om zijn hals. Zijn ogen werden wazig en Akai staarde stil voor zich uit.

Harley merkte dat Akai precies het meisje ook negeerde. Het duurde niet lang voor Lilo en Sya over haar begonnen te roddelen, als je dat zo kon noemen want ze kon alles horen. Harley grijnsde breed bij alles wat de twee meisjes zeiden en knikte af en toe. Lilo zei op een bepaald moment: "Euh... Hallo, ik hoop dat ik je niet stoor in je bezigheid met naar Akai daar kijken. Maar waarom draag je dat ding?" Harley rolde op de grond van het lachen. Al snel krabbelde hij weer overeind en keek hij Elena aan. Harley ging opgewonden bij Lilo en Sya staan en fluisterde: “wat zal ik doen? Tijgersprong, kap aftrekken of op haar hoofd springen?”

sya zuchtte en kwam naast lilo lopen. Ze zag nog net een blik op het verwaande meisje dat vertelde dat ze echt nog wel dacht dat ze veel had meegemaakt, maar het kon niets zijn. Het was nooit iets bij zulke mensen. Haar moeder of vader zou wel dood zijn en ze zou wel weer eens vervreemd zijn van de wereld en zoveel meer hebben meegemaakt dan al de anderen. Ze was weer zo anders dan al die andere vampiers. Veel vampieren dachten dat wel van hunzelf, en het was zelden waar. En het was gewoon te zien aan haar dat zij niets had meegemaakt. Als ze iets had meegemaakt dat de moeite waard was, dan kwam ze niet meer onder de mensen, ze zou zich voeden omdat dat moest en voor de rest zou ze wegrotten in vergetelheid. Tot ze niet meer wist wie ze was. Nee, niks had ze meegemaakt. “wat dacht ja van een tijgersprong naar haar hoofd en trek haar kap af als je weer van haar hoofd springt” stelde Sya voor aan Harley, ze mocht die vampier. Hij was oprecht en vrolijk, zeldzaam.

De bel ging, het lesuur was gedaan. Normaal zou hij nu opgelucht ademhalen en alles inpakken om dan de gang op te lopen om daar dan te lang te blijven hangen en te laat te komen in de volgende les. Maar het was geen gewone dag, hij had vandaag zijn soulmate gevonden. Het prachtige meisje in haar rode kleren naast hem bleef hem facineren. Toch wou hij niet haar hond zijn ... Hoewel dat zowaar onmogelijk was. Hij forceerde zichzelf om recht te staan en zijn spullen in te pekken, en zonder op haar te wachten de deur uit te gaan. Zich daar bij de rest te voegen en pas daar op zijn princes te wachten. Het was een hele uitdaging, maar moeilijk gaat ook. Toen hij buiten kwam zag hij iets... Opmerkelijk. Een vampier meisje in een middeleeuwse mantel. Hij hoorde sya net iets redelijk gemeen voorstellen aan de rare, entertainende vampier over het meisje. Zo behandel je geen dames zij hij berispend tegen Harley. Hij mocht Freddy niet, maar dat was niet erg. Het was in zekere zin best wel grappig. "Hallo, Freddy, aangenaam. U bent?" Zei hij vriendelijk, maar hij mocht haar toch niet zo. Het zou kunnen dat ze die kleren gewoon mooi vond, maar de aandacht moet meespelen. Net zoals met goth mensen. Expresie van zichzelf... En aandachttrekkezij. Freddy wou eens chekken of haar karakter bij haar kleren paste, hij hoopte van niet. Maar het maakte niet echt uit. De hele tijd was Chyta zijn gedachten niet uitgeweest en zei was het enige dat er echt toe deed. Even keek hij het klaslokaal in, om te kijken of ze bijna aankwam.

Het meisje bleef luisteren wat er over haar gepraat werd, ze hoorde iets over haar kap en bleef zo kalm mogelijk staan. Ze zag opeens een jongen en hoorde iets wat die zei over haar, ze rook al dat die jongen een wolf was en moest zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven eigenlijk. Ze hoorde wat die jongen zei tegen haar Mijn naam is Elena sprak ze via haar gedachten tegen de jongen. Als ze iemand echt vertrouwd dan zal ze pas haar mond gebruiken, maar ze vertrouwd niemand echt nu dus gebruikt ze gewoon haar gedachten. Ze bleef waakzaam bij die wolf eigenlijk.

Freddy stond er maar wat gênant te staan mijn zijn hand uitgestoken naar het vreemde meisje. Maar met zijn gedachten zat hij bij Chyta. Het was zo spijtig dat ze hier niet was, zijn tijd was zo verspilt zonder haar. Plots hoorde hij een stem in zijn hoofd. Hij had er eens van gehoord datg gedaantewisselaars konden communiceren. Maar... Hij zat helemaal niet in een roedel, en zelf al was het zo, dan kon Freddy die pas horen in zijn vossengedaante. Subtiel keek hij na of hij een staart had. Neen, geen staart. Dat was het dus niet. Euh... Misschien werd hij gek, was het zijn 2de persoonlijkheid. Of was het zo een soort van dwangstem. Die hem zou dwingen om de president te vermoorden. Nu stond hij hier al even gênant te staan, en niemand leek te merken wat er gebeurd is , dus hij trok zijn hand in, mompelde ”wel dan niet he” en zette zich bij zijn moeder. Haar kleren matchen haar innerlijk, duidelijk. Ze weigerde alle aandacht aan hem te geven, zelf al stond hij recht voor haar. Dat was rond uit gemeen. Misschien hoorde de stem bij het inprentgedoe. En zo kwamen zijn gedachten weer op Chyta

Akai was weer aan het luisteren naar wat er allemaal gezegd werd door de weerwolf Freddy en het meisje. Eigenlijk naar wat Freddy zei, want het meisje zelf zei niets. Akai zette zich plots recht en stapte rustig richting de vampier met de mantel. Hij ging recht voor haar staan, wel nog op een degelijke afstand want hij hield niet van mensen/vampiers/weerwolven die te dicht kwamen staan en dus deed hij dat zelf ook niet. Hij keek haar even schattend aan en zei dan rustig: “ik ben Akai.” Even was hij stil en vervolgens zei hij, op een redelijk bezorgde toon: “Kan je niet praten of zo?” Het leek hem wel raar, maar het zou wel mogelijk kunnen zijn?

Het meisje stond nog steeds toen een jongen naar haar toe kwam en die ging recht voor haar staan. Ze hoorde zijn naam en vond het best interesant eigenlijk, de naam dan. Het meisje snoof licht grinniken toen ze hoorde wat die jongen aan haar vroeg. Zou ze eigenlijk haar mond nu open moeten doen? Kon ze deze jongen wel vertrouwen eigenlijk? Wat als ze nu niet ging praten wat zou er dan gebeuren?. Ze ademde rustig even in en uit. " Hai aangenaam, Tuurlijk kan ik praten" "zei ze tegen Akai op een kalme en ook beetje emotieloze toon. " Ik heet trouwens Elena"