Een nieuwe dag

Chyta was er nog steeds niet, en Freddy had spijt van zijn beslissing. Zoveel tijd met haar missen was gewoon een hel, en niets was deze kwelling waard. De stem baarde hem wel zorgen over zijn mentale gezondheid, maar die deed er helemaal niet toe. Alleen Chyta deed ertoe, en hij miste tijd. Toch haalde akai hem uit zijn pijnzingen. Want het meisje was onvergevelijk grof en verwaand geweest. Maar misschien kon ze gewoon niet praten. Toen ze antwoorde, begon Freddy's bloed te koken. Akai hield wat afstand, geweldig want zo kon Freddy ertussen. Zijn neus raakte de hare net niet. "Zo tegen hem kan je wel spreken." Freddy had normaal heel veel controle over zichzelf, maar nu trilde hij onbedwongen. Hij wou niet veranderen in het midden van de school, maar een echte poging om het trillen tegen te houden deed hij niet. Hij wou dat zijn woede duidelijk zichtbaar was, en dat het gevaar ervan in de lucht hing. Deze vorm van rasisme kon hij niet aan"Is het omdat ik toevallig geboren ben, dat ik leef, dat ik nog adem, en toch niet verouder. Omdat ik kan veranderen in een dier? Is dat jou reden om mij compleet te negeren? Is dat jou reden om hem wel aan te spreken? Omdat hij koud en kil is. Omdat zijn hart niet klopt, net als het jouwe?" Freddy gromde de woorden diep. Zij kon ze horen. Hij kon ze horen. Alle vampiers en gedaantewisselaars konden het horen. De mensen niet, dit was niet voor hun oren bestemd. Wie dacht mevrouw blauw wel niet dat ze was? Dit waren de eerste seconden dat Freddy helemaal niet aan chyta dacht

Dakotah volgde met een half oor de les, maar haar gedachten zaten bij de gang, meer bepaald bij Akai. Ze was dan ook meer dan opgelucht toen die eindelijk de klas binnenkwam en tot haar vreugde in haar buurt ging zitten. ‘ik krijg hoofdpijn van meneer gek… Als we nou eens een appel in zijn mond zouden steken? Ik hou hem vast, jij steekt de appel erin? Of zouden we iets groter nodig hebben dan een appel?’ fluisterde Akai. Hij keek daarbij zo serieus dat Kodah een lachbui kreeg. De leraar gaf haar een kwade blik, maar ze had wel andere dingen aan haar hoofd. ‘Een appel? Een àppel!?’ zei Kodah tussen twee giechels door. ‘Ik denk eerder dat je tenminste een pompoen nodig hebt. En dan liefst één van de reuzensoort. ’ Een brede grijns bleef op haar gezicht achter. Niet veel later ging de bel. Akai ging naar buiten en Kodah volgde hem op de voet. In de gang kwam ze te weten waarom de anderen niet naar binnen waren gekomen. Daar stond een dementor! Alhoewel… dementors hadden zwarte mantels, niet? En een gapend gat als mond. Deze… persoon (was het nu een jongen of een meisje?) had een blauwe mantel en duidelijk een gewone mond. Voor de rest zag Kodah niet veel van de vampier. Want de deur ging open en een windvlaag blies een stankwolk recht in haar neus. Kodah walgde even. Ja, je raakte gewend aan de geur, maar het was toch telkens even schrikken als die recht in je gezicht geblazen werd. Akai stelde zichzelf voor en vroeg of de blauwe mantel soms niet kon praten. Een meisjesstem beweerde het tegendeel. Een meisje dus. Op de een of andere manier slaagde ze erin zich niet geliefd te maken bij Kodah, en dat terwijl ze haar helemaal niet kende. Het zou misschien anders zijn geweest moest ze geen –overduidelijk antieke en zoo kitscherige, duidelijk niet op een school thuishorende,- blauwe mantel dragen. Het kledingsstuk schreeuwde Aandachtstrekker! Zonderling! Mysterieus! Speciaal! Untouchable! Ik-voel-me-beter-dan-iemand-anders! Kodah vond dat je als vampier toch best je best deed er ‘normaal’ uit te zien. En dat kon nu eenmaal niet als je zo’n kapmantel aanhad, alsof je een geheimagent of een beul uit de middeleeuwen bent. Nee, Kodahs eerste indruk van Elena was niet al te goed. En toen viel de bom. Freddy dook uit het niets op en zijn neus en de neus van Elena raakten elkaar bijna. Dakotah had de vreemde aandrang te lachen, want hun houding was komisch, maar de gespannen sfeer maakte een einde aan die drang. Freddy trilde, Kodah kende het gevoel. Hij was echt heel kwaad. ‘Zo tegen hem kan je wel spreken. Is het omdat ik toevallig geboren ben, dat ik leef, dat ik nog adem, en toch niet verouder. Omdat ik kan veranderen in een dier? Is dat jou reden om mij compleet te negeren? Is dat jou reden om hem wel aan te spreken? Omdat hij koud en kil is. Omdat zijn hart niet klopt, net als het jouwe?’ Gespannen staarde Dakotah naar Elena. Hoe zou die reageren? Voor de zekerheid hield ze zich klaar. Veranderen ging zo makkelijk sinds ze Akai had ontmoet. Het ging als vanzelf. Natuurlijk wou ze liever niet veranderen, hier in school, maar als het niet anders kon… tja…

Het meisje was niet echt verschrikt toen er opeens een jongen vlak voor haar neus stond, maar diep van binnen was ze dat wel. Ze voelde hoe haar hart heel snel tekeer ging. Ze hoorde hoe de jongen op haar tierde, ze moest zichzelf koel en kalm houden. Want nu wou ze liever weg gaan? Weg lopen eigenlijk. Met een emotieloze blik keek zede andere jongen aan "Nee dat is het helemaal niet!" sprak ze tegen Freddy op koele toon. Maar in werkelijkheid was het wel een piep klein beetje waar eigenlijk. "Akai vroeg of ik niet kan praten en moest gewoon mijn mond open doen" zei ze even later luchtig. Heel licht voelde ze dat haar benen zaten te trillen, maar dat was nauwlijks te zien. Omdat ze een mantel aan had, met strakke ogen keek ze Freddy aan. Ik kan doen wat andere vampieren niet kunnen!! Hopenlijk weet je nu wat dat is sprak ze via haar gedachten naar Freddy. Toen kwam er een lichte grijns op haar mond terecht.

Sya keek met amusement naar dit alles. Freddy was duidelijk kwaad op miss ik ben alles en jullie zijn niets waard, en dat was goed. Ook dakotha was precies niet zo blij met onze smurf van dienst. Enkel akai deed nogal vriendelijk. De angst was gewoon te voelen in een aura rondom haar en er verscheen een glimlach op sya haar gezicht. Goed zo, dat ze maar eens goed voelde wat niet welkom betekende. Haar emotieloze en saaie stem irriteerde haar wel, moesten vampieren niet een belletjes, betoverende stem hebben. Waarschijnlijk was zij de uitzondering. Ook werd het merkbaar dat ze loog tegen freddy. Maar daar zei Sya niets over, want een weerwolf op school was ook niet alles. Het kind werd stil en ineens verscheen er een glimlach op haar gezicht. Sya haatte dit, zo een verwaande grijns van ik ben speciaal en jij niet. Het begon buiten harder te waaien en de regendruppels spatte luid open tegen de ruit. Er was een raam open gewaaid en de vloer rondom het raam was al kletsnat. Als het mormel nog iets verwaander zou worden, god dat was niet mogelijk, dan zou het nog eens kunnen onweren binnen, en dat was nu ook niet meteen de bedoeling.

Zodra het meisje genaamd Elena had gezegd dat ze wel kon praten en zich had voorgesteld kwam Freddy plots tussen hun in staan. Hij begon kwaad te roepen en Akai kon hem niet echt ongelijk geven. "Nee dat is het helemaal niet! Akai vroeg of ik niet kan praten en moest gewoon mijn mond open doen" zei Elena. Akai stapte achteruit, want hij vond het niet zo leuk dat hij zo dicht bij de weerwolf stond, de geur werd hem zo dicht toch wel ondragelijk. Hij stapte wat opzij en keek Elena opnieuw aan. Akai meende te zien dat ze haar ogen strak gericht had op Freddy, waarschijnlijk ook in zijn gedachten aan het spreken. Akai zuchtte zacht en zei op een toon van ‘je moet nog veel leren’: “weet je Elena, niemand vind het leuk om volledig uitgesloten te worden, als je iets te zeggen hebt tegen een van ons, zeg het dan tegen ons allen, of gewoon niet. Het is niet omdat je via gedachten kan communiceren dat je dat altijd moet doen.” Akai bedoelde dit als een goede raad, maar wist niet zeker of ze het zo zou opvatten.

Toen Sya het idee van Harley had geoptimaliseerd kreeg hij weer een lachbui. Net toen hij het wou toepassen zei Freddy: “zo behandel je geen dames.” Harley trok zijn neus op, hij had misschien wel gelijk, maar dan nog… Freddy ging naar de vampier en Harley keek geboeid toe naar alles wat gebeurde. Zijn eerste dag als vampier was veruit de beste dag in zijn leven tot nu toe, nu zou alles beter worden… Het meisje scheen niet te antwoordden en al snel kwam ook Akai er weer bij. Harley vond dat Akai soms wel een beetje te vriendelijk was, dat was eigenlijk eerder iets voor hem… Harley kreeg de rillingen van de emotieloze stem van Elena, hij verkoos toch eerder zijn over enthousiaste stem, de rustgevende stem van Akai, de leuke stem van Sya of elke andere stem… Het ene moment was alles nog rustig maar het andere moment kreeg Elena een uitbarsting van Freddy. Kodah kwam er dan ook weer bij, maar dat had Harley niet direct door want hij was geboeid naar Akai, Freddy en Elena aan het staren. Zodra Akai Elena een beetje de les had gespeld grijnsde Harley en huppelde hij naar hun toe. Hij maakte een paar sprongetjes terwijl hij enthousiast wuifde naar Elena, Akai had zich voorgesteld dus moest hij dat ook maar doen zeker? Al leek de tijgersprong hem leuker… “Hoooi, ik ben Harley!” riep hij overenthousiast (maar wat hadden we anders verwacht?).

Al snel wende Elena's gezicht van Freddy terug naar Akai. Ik heb zo mijn redenen om dat te gaan doen Akai. Ik bepaal zelf of ik nou met mijn mond ga praten of via de gedachten sprak ze tegen hem op een koele en kille toon. Haar ogen begonnen langzaam pikzwart te worden eigenlijk. Langzaam begon ze te borrelen van binnen, maar ze probeerde zich nog in toom te houden. Ze keek even naar Sya en had al geweten dat ze haar waarscheinlijk verwaand vond, maar ze vond zichzelf dat helemaal niet. Het zal wel zo overkomen maar dat is alleen een schild om zichzelf te beschermen. Als ze je echt vertrouwd en echt goed kent is ze juist het tegenovergestelde van verwaand zijn. Ze trok opeens een wenkbrauw op toen ze een andere jongen zag die sprongen maakte en naar haar wuifde. Ze hoorde de jongen's beetje té enthousiaste naam. "Hai! ben Elena" sprak ze nonchalant uit.

“Ik heb zo mijn redenen om dat te gaan doen Akai. Ik bepaal zelf of ik nou met mijn mond ga praten of via de gedachten” zei Elena kill. Akai wou net hierop ingaan toen de overenthousiaste Harley weer afkwam. Akai draaide met zijn ogen en vroeg zich af waar je die pompoen zou kunnen kopen. Hij besloot dat hij de winkels wel eens zou afgaan om te kijken en richtte zich weer op Elena. Akai trok een wenkbrauw op. “Het geeft je nog niet het recht dit altijd te doen. Gedachten zijn privé en zo nu en dan eens is oké, maar de hele tijd is onbeleefd” zei Akai rustig. Hij merkte precies dat het meisje een beetje kwaad werd. “ en zou jij het leuk vinden als ik de hele tijd, maar dan ook altijd met anderen via gedachten praat, zodat jij bijvoorbeeld niet te horen krijgt van mijn gesprekken en niet kan meedoen hieraan?” zei Akai rustig via zijn gedachten tegen Elena. Zijn stem klonk even kalm als hij gewoon sprak, maar straalde wel kracht uit aan in haar gedachten.

Elena's ogen bleven gevestigd op die van Akai. Eigenlijk deerde het haar totaal niet echt wat Akai zei en trouwens via de gedachten voeld ze meer op haar gemak dan als ze met haar mond zou moeten praten. Ze hoorde de gedachten van Akai in haar hoofd en snoof. Dat maakt mij niet zoveel uit Akai" sprak ze een beetje luchtig naar hem. Ze was de eenige in de familie Cullen die anders was, de eenige die eigenlijk hard was en geen emotie wil tonen. Teminste geen positieve emotie. Ze keek even met haar ogen naar Harley, maar richtte het daarna terug naar Akai. Sinds ze vampier was geworden dankzij Carlisle was ze veranderd qua innerlijk.

Het gesprek ging verder. En Akai en hert verwende nest waren aan het babbelen. Als Chyta er niet geweest was zou hij weglopen en zich veranderen in een vos. Dan zou hij trainen, voor de dag dat hij voor haar zou staan. Zodat ze het niet zou kunnen navertellen. Hij zou hulp nodig hebben, maar die zou hij vinden. Zijn moeder, Sya en Harley leken haar niet echt te mogen. Oke, Harley wel, maar ze was een vampier. Dat was de enige reden. Als Sya het hem zou vragen zou hij wel meewerken. Dan was de vraag alleen of hij een hulp zou zijn. Freddy mocht harley graag, dus hij zou hem er graag bij hebben. Akai zou een gouden aanwinst zijn, maar hij leek een man met principes. Chyta kon hij niet vragen, ze mocht niet in gevaar komen. Ja zijn moeder wel, maar Chyta niet. Lilo zou het niet willen missen... Chyta waarschijnlijk ook niet, maar toch... Maar Chyta was de reden waarom hij zijn plan niet uitwerkte. Ze zou willen meedoen, zelf als ze het niet zou doen. Wat als hij gewond werd? Hij ad gehoord dat Lilo in Dakotah haar gezicht gespugd had. Dat was dan ook perfekt zijn plan. Hij werd kalm. Het trillen stopte. Freddy trok langzaam haar kap af. Toen haar ogen groot werden van verrasing spuugde hij recht in haar oog. Een grijns versprijde zich over zijn gezicht. Voctory

Tot haar grote verbazing deed Freddy opeens haar kap af en opeens kwam er spuug regelrecht in haar ogen. Dit was hardstikke goor en onnodig, ze werd hierdoor nog kwader en meteen veegde ze de spuug uit haar ogen. Haar ogen waren nu echt pik en pikzwart, mensen die haar kennen en voornamelijk haar familie weten waartoe ze instaat was. Via haar gedachte maakte ze de gedachten van Freddy knetter gek waardoor hij kan gaan doordraaien. Haar blik bleef gefocust op Freddy, ze had een zwarte aura omzich heen. Alleen kon je die niet zien. Hij zal eraan gaan zeker weten, maar zal ze tegen gehouden worden door iemand en zal dat ook gaan lukken eigenlijk.

Harley vond dat het meisje veel te saai en koel deed, alsof het haar allemaal niks kon schelen. Blijkbaar had Freddy er ook genoeg van want hij trok de kap van Elena’s hoofd en spuugde in haar gezicht. Dit was voor Harley een teken en hij sprong, met zijn geliefde tijgersprong op het hoofd van Elena. Met een snelle beweging haalde hij het haar van het meisje in de war. Vervolgens sprong hij weer van haar af en lachte hij met her resultaat. Hij was altijd gepest geweest in zijn jeugd, nu was het zijn beurt voor pay back. Want nu was hij vampier en had hij niets te vrezen! “Take that” schreeuwde hij enthousiast.

Lilo zag dat er iets fout was. Iets goed fout. Haar zoon had recht in het verwaande nest haar oog gespuugd,(good boy, hij lijkt op zijn mama) en nu keek ze hem woedend aan. Freddy gedraagde zich vreemd. Alsof er een bankschroef op zijn hoofd werd gedraaid. Lilo aarzelde geen seconde. Ze duwde Freddy weg om de consentratie te breken en de blauwe mantel vatte vlam. Ze overtrof haarzelf, de brand begon niet op 1 pek, zoals gewoonlijk, maar het hele ding stond meteen in brand. Onmiddelijk ging het alarm af. De sproeiers sprongen aan en heel wat meisjes begonnen te gillen. De vampier leek ,ongedeerd, spijtig. Ze wachte even. Niet omdat ze wou dat ze kon recupereren, maar om haar het gevoel te geven dat het ergste voorbij was. TVan de mantel schoot niets meer over dan een hoopje as. egen haar familie... Lilo liet een inorme hoeveelheid lucht op haar afkomen. Die het kreng tegen de muur drukte. Toen maakte ze een luchtprop in die haar luchtpijp. Geen lucht, geen leven. Toen realiseerde Lilo zich dat het ding niet eens moest ademen. Toch zal ze het gevoel voelen drukken in haar keel. Vuur zou haar vermoorden, of ze zou het water gebruiken... Het zou lukken, maar dat viel op. Niet dat een plotse ontbranding van een mandel dat niet deed, of een brandalarm, of een meisje dat tegen de muur gegooid word uit het niets. Maar toch. Als ze meer druk zette op de luchtprop zou hij te groot zijn voor haar nek, en zou die exploderen. Even vroeg een stemmetje in haar hoofd zich af waar ze mee bezig was, ze was geen moordenaar, niet meer. Maar Lilo verdrong het stemmetje en keek woedend naar het wicht. "Kijk hé. Als jij denkt dat je hier zomaar iedereen alles kan aandoen, dan ben je een dom, naïf kind. Als je denkt dat je je mind-triks kan uitvoeren voordat ik je keel laat exploderen, ben je nog naïever. Dus durf het niet om via mijn gedachten te antwoorden" Lilo siste de woorden laag. Ze hoopte dat Akai de mensen hun gedachten zou kunnen wissen. Anders zou ze moeten verhuizen. Ook verlaagde de druk op haar keel, zodat het ding zou kunnen antwoorden. Maar de luchtprop zou nog altijd irritant merkbaar zijn.

Elena zag opeens iets op haar af en zag meteen dat haar haar door de war was. "Bedankt zei ze met een big smile op haar gezicht, maar het was sarcastisch bedoeld eigenlijk. Opeens verloor ze de oogcontact en haar mantel vatte vlam. Ze hoord de alarm afgaan en meteen voelde ze nattigheid op haar. Zijzelf was ongedeerd, maar dat kon je niet van haar mantel zeggen, want ze zag hoe haar mantel tot as verdween. Al snel kwam er lucht op haar af en werd tegen de muur gedrukt. Ze bleef kalm en rustig, maar diep van binnen was ze lichtelijk geschrokken. Door haar houding kon je dat gewoon niet merken. Haar keel werd dicht gedrukt en kreeg haast geen adem en dat kon je ook merken, ze probeerde naar lucht te happen. Ze hoorde gesis van Lilo, maar liet geen enkele emotie aan haar laten zien. Ze was het niet waard om kwaad op te worden helemaal niet. Uiteindelijk voelde dat ze een beetje kon praten. Alleen hield ze haar lippen stijf opelkaar, ze zou geen antwoord geven aan haar.
"Laat me los" alleen dat kwam uit haar mond terecht. Ze zou weg gaan van deze school, ze zou naar de plek gaan waar ze echt veilig voelde. Ze wou geen echte geweld gebruiken dus beter vluchten.

Lilo grijnsde kwaadaardig. Gaar greep op de lucht was zo stek dat Het ding niets kon bewegen. Hij was zo dicht opgestapeld bij haar, dat je de lucht bijna kon zien. Bijna... Alleen een beetje ruimte liet ze over zodat miss idioot kon spreken. "Zo zo..." Lilo begon te ijsberen. Ze was goed in machtspelletjes. Zeer goed. Ze had de elemanten en alle tijd van de wereld aan haar zijde, logisch dat ze er goed in was. het leek alsof ze helemaal geen moeite moest doen om de vampier op haar plaats te houden. Dat was nogtans niet zo moeilijk. Haar woede zorgde ervoor dat ze de nood duidelijk voelde om de lucht daar te houden. Ze kon zowat elke atoom voelen. Elke luchtatoom was verbonden met haar geest, en wachte om gecontroleerd te worden door haar. En zo was het bij alle elementen. Maar vuur was anders. Lilo kon alle atomen zien. Andere vampiers ook, maar zei was meer, ze was ermee verbonden. Ze kon ze bevelen. En nu beval ze de luchtatomen om het ding op haar plek te houden. Ze kon zelf niet worstelen om vrij te komen, die beweging was haar niet gegunt. Lilo grijnsde donker. Ze zou moeten weten waneer ze moest stoppen. En nu, zou ze al lang gestopt moeten zijn. Nu was het te laat. Lilo zou geen excuses ontvangen. Ze zou het kind doen smeken om vergiffenis. Ze mocht dan wel niet snel doodgaan, pijn was voor niemand aangenaam. Langzaam beval ze de atomen van de lucht en muur om licht te trillen. En steeds te versnellen. Zo werkt vuur. Laat de atomen trillen. En als je dat langzaam doet, krijg je hitte. Het werd dus waarschijnlijk verdacht warm rond haar, maar bij Lilo bleef de temeratuur aangenaam. Tijd was aan haar zijde, macht ook. Ze kon het verwaande wicht zo vermoorden. Sneller dan een seconde. En zelf al was het meisje eerst met haar mind-triks. Lilo haar laatste bevel zou ontsteking zijn. Ze zou levend verbranden, en door de verdacht hete temeratuur, aan haar gezicht zelf warmer dan vuur, verdampte alle water voor hhet nog maar in de buurt kwam. Lilo kende de trillingen goed, ze wist waneer er vuur zou komen, en ze kende de grens goed. Nu kon ze nog even doorgaan, en weg kon ze niet. Macht... Het was een mooi woord. Monster... "Is:laat me los. Alles wat je mij te zegen hebt? Is er een reden waardoor je denkt dat ik naar een klein kind als jou zou luisteren?"

Het ene moment gaf Freddy Elena een uitbarsting, het andere moment zat Harley op haar hoofd en het volgende moment stond de nieuwe vampier haar mantel in brand en was ze door lucht tegen de muur geduwd. De woede van Lilo. Akai keek rustig toe, hij grijnsde een beetje bij het zien van Lilo haar kracht, dat was ook zeker niet mis… Akai veronderstelde dat Lilo boos was, maar als iemand zijn of haar controle verliest, zijn ze vaak tot domme dingen in staat vond hij. Akai ging rustig achter Lilo staan en fluisterde in haar oor: “ik weet dat je deze vampier niet afkan en dat je kwaad op haar bent, maar ze is de moeite niet…” Akai had vriendelijker gedaan voor Elena als deze niet zo 'onbeleefd' tegen hem gereageerd had, hij wou haar ook alleen maar een goede raad geven en ze had deze niet aangenomen, maar om ze al direct te doden vond hij toch overdreven.

Elena zat nog steeds vast langzaam voelde ze de hitte rond haar heen. Ze sloot haar ogen rustig en ontspande helemaal. Ze dacht aan de tijd dat ze met vuur zat te spelen en dat haar moeder ongerust was om haar omdat ze juist mee speelde, maar haar vader kalmeerde haar moeder. Toen ze haar ogen weer open deed keek ze Lilo aan haar ogen waren niet meer zo pikzwart, maar een puntje was nog wel te zien. Ik ben geen klein kind. Jij denkt dat je heel wat bent met je krachten he! mij zo laten stikken door je vuur" sprak ze heel kalm. Ze richtte haar ogen op Freddy. Ze hoorde opeens een gefluister van iemand en keek van wie dat komt en zag dat het Akai was. Ze kon niet horen wat die tegen Lilo had gezegt, ze probeerde rustig adem te halen.

Lilo lachte spottend om Akai's woorden,. "Ze zou het niet waard zijn... Maar tegen Freddy is tegen mij. Ik laat zoiets niet toe, het is wel mijn zoon hé!" Lilo had haar blik nog niet losgelaten van het ding. Nu deed ze dat wel. Freddy leek in orde te zijn, maar toch verdwaasd. Ze wou graag weten wat ze met Freddy gedaan had. Maar ze had tijd."Jij denkt dat je heel wat bent met je krachten he! Zo mijn zoon gek maken. En je bent wel een klein kind. Het zou me verbazen als je 200 bent." . Neen, de atomen controleren koste haar geen moeite. Maar haar woede onzichtbaar maken wel. Buiten haar zwarte ogen duidde niets op woede. Ze straalde macht uit, en geduld. Geduld klopte... Waar had dat kind het over. Haar doen stikken met vuur? Ze was duidelijk een idioot. Vampiers hoeven helemaal niet ademen. Het zou hoogstens ongelofelijke martelende pijnen bezorgen,en dat was het plan. Lilo dacht na over haar connectie met de atomen. Ze kon zowat alles regelen, behalve planten en mensen. Die atomen waren niet van haar. Toen ze jonger was, ongeveer de leeftijd van het walgelijke ding voor haar, was ze op zoek naar ergens om haar thuis te voelen. Ze kwam in een soort vampierfamilie uit. Haar “vader” was een poppenspeler. En niet het soort dat echt met poppen speelt, maar met mensen en vampiers. Hij kon haar benen gemakkelijk breken met zijn kracht. En omdat hij verbonden was met atomen, kon hij de verbanden ook zien. En hij wist hoe zij de verbanden zag, dus hij kon ook vermijden dat ze haar gave gebruikte. Hij vermeed dat ze haar kracht gebruikte, maar ook dat ze wegliep, of nog maar een woord zij. Enkel haar gedachten waren veilig van hem, maar dat was nu net de gave van zijn vrouw… Ze heeft 134 jaar en 86 dagen bij die familie geleefd. Toen kon ze eindelijk ontsnappen. Hij had een nieuwe “dochter” bij het gezin gevoegd om de verloren kinderwens van zijn vrouw te compenseren. Toen hij bezig was met haar “zus” te leren wie de baas was is hij gestorven aan een geëxplodeerde keel. Zijn vrouw is verbrand. Met haar “zus” heeft Lilo geen contact meer gehad. Neen, het meisje voor haar had nog niets meegemaakt. Ze had bijna medelijden met haar. Ze was nog zo onschuldig en verwaand, nog niet gehard door het leven. Ze wist niet wat echt leiden was. Ze was slechts een kind… Maar wel een dat haar zoon pijn had gedaan… Geen spoortje van het vluchtige medelijden was zichtbaar geweest, net zoals er ook niets van haar droevige herinneringen op haar gezicht af te lezen was. Lilo had alles onder controle, ook haar gelaatsuitdrukking. Het Enige wat ze niet onder controle had, waren de gillende leerlingen zie probeerden te ontsnappen, Maar Lilo had alles afgesloten. Ze wou niet dat 1 van de getuigen het zou overleven, ze wou geen gepraat in de stad. Tenzij dat Akai zou willen helpen, maar zelf dan was het beter dat niemand buiten kon. En Lilo zorgde ervoor dat het niet lukte.

Sya keek even op van de jongen die ze aan het leegzuigen was. Want ja, lilo had alles afgesloten, en ze had honger. De jongen had het hele spektakel rustig aan gekeken, waarschijnlijk in shock, in tegenstelling tot de gillende meisjes. Hij rook zo lekker en was ook zo mooi. Ze had eerst wat met hem gespeeld en hem dan zachtjes gebeten, zodat hij goed voelde hoe haar tanden door zijn zijdezachte huidje gingen alsof het niets was. Hij had zelf niet gegild. Lilo had het verwend nestje eens goed laten zien wat leven was. Met zo een air kon je het nooit lang overleven, en ze moest niet gaan denken dat haar leven zo speciaal en dramatisch was, want dat was niet zo. Ze zou haar beter meteen vermoorden. Freddy stond nu aan de kant verward te kijken, niet begrijpend wat er allemaal gebeurde, hij was helemaal verward geworden door het hersengedoe, en Sya had best medelijden met hem. Ze keek terug naar de jongen en hield haar adem in. Was ze nu echt zo dom geweest om hem te laten liggen met nog zeker de helft van zijn bloed in hem. Hij lag nu te stuiptrekken op de grond en zijn gezicht was vertrokken van de pijn. Weer gilde hij helemaal niet. Wat vreemd was, sya had de hele drie dagen haar stem zo hard beschadigd dat zelf het dorp naast haar het gehoord moest hebben. Er was niets meer aan te doen, ze had net een jongen in een vampier veranderd. Sya voelde zich ineens zo hulpeloos, wat had ze gedaan, dit was niet de bedoeling geweest. Moest ze kunnen huilen had ze dat gedaan. In plaats daarvan sleepte ze zijn lichaam op haar schoot en streelde ze hem door zijn haar. Het zou wel in orde komen, hij zou een goede vampier worden, dat moest wel.

Timo had verwacht dat het een gewone schooldag zou worden, zoals altijd, saai, normaal. En dat leek het ook te worden, het eerste uur was doodnormaal geweest, hij was zelf bijna in slaap gevallen in de klas, hoe schoolachtiger kon het. Maar na het eerste uur was er iets vreemd aan de hand. Hij was juist op weg naar zijn volgende les toen het brandalarm afging en de sproeiers hem kletsnat maakte. Hij hoorde was kabaal verder in de gang en ging er naartoe. Daar waren een pak nieuwe leerlingen samen, allemaal bloedmooi en of bleek of eerder zuiders van kleur. Rare, fascinerende figuren die iedereen wou kennen, maar zij wouden niemand kennen. Er was duidelijk ruzie, het ene meisje met een raar gezicht, alsof ze haarzelf deed geloven dat ze weldegelijk belangrijk was en dat ze echt wel problemen had, maar het lukte niet, want ze moest zelf wel weten dat ze niets waard was. Dat achter haar holle ogen geen verhaal zat, dat ze gewoon zo was. En het was daar dus ook precies een tegen allen. Vele meisjes en ook jongens liepen gillend weg, maar de deuren waren allemaal afgesloten. Timo kon niet anders dan gewoon blijven kijken, het fascineerde hem. Een bleek, Aziatisch meisje kwam zijn richting uit en kuste hem. Haar koele adem proefde zoet, zacht en zo lekker. Ze liet haar lippen naar zijn nek glijden en timo had de kracht niet om zich te verzetten. Hij voelde hoe ze hem eerst kuste maar hoe haar tanden langzaam in zijn vel gleden. Het was pijnlijk, dat wist hij, maar het voelde niet zo. Hij was helemaal verdoofd. Binnen de kortste keren was hij helemaal van de wereld en net voor hij bewusteloos viel, kon hij maar 1 ding denken, vampier. Hij wist dat hij ging sterven en het deed hem verassend weinig. Als er al een mooie dood bestond, dan was het deze wel. De volgende moment, alsof het maar 2 seconden later was, wat misschien ook het geval was, sneed een helse pijn door heel zijn lichaam. Een pijnscheut die hem van binnenuit openscheurde, alleen duurde de scheut oneindig lang. Timo voelde hoe hij schokte en hoe zijn gezicht bleek wegtrok van de pijn, maar schreeuwen deed hij nog steeds niet. Daar voelde hij geen behoefde voor. Hij wou dood, hij wou echt dood, maar het ging niet. Timo kon niets doen om dood te gaan, hij had de kracht zelf niet om iets anders te doen dan zielig te liggen spartelen. Heel zachtjes voelde hij 2 koele handen hem verslepen naar iets wat op een stenen schoot leek te voelen. Een hand aaide door zijn haar en vreemd genoeg kalmeerde het hem. Niet dat de pijn minderde, maar het spartelen stopte, er was hier iemand die wist wat er gebeurde, hij was niet alleen en hij zou het wel overleven. Al was het het laatste wat hij deed.

"Ze zou het niet waard zijn... Maar tegen Freddy is tegen mij. Ik laat zoiets niet toe, het is wel mijn zoon hé!” zei Lilo, Akai knikte en besloot Lilo te laten doen, hij veronderstelde dat het geen zin had haar op andere gedachten te brengen en Elena ergerde hem ook een beetje, maar dan op een andere manier dan Harley dat deed… Harley nam alles aan van wat Akai zei en stopte ergens mee als je het hem vroeg en liet tenminste zijn ware gevoelens zien. Eigenlijk vond hij het redelijk dom dat mensen dachten dat ze, door hun gevoelens te verbergen sterk waren, het was juist het tegenovergestelde. De ware kracht was altijd je ware gevoelens laten zien aan iedereen… iets wat maar weinigen kunnen. Akai keek rond en zag een hoop gillende mensen en Sya die zo te zien zich had zitten voeden. Had ze nu die jongen veranderd in een vampier? Akai schudde even zijn hoofd, maar nu was daar toch niets aan te doen en straks zou hij toch de geheugens van al de mensen moeten wissen. Vervolgens wende hij zich weer tot Elena. “Als je nog wilt ‘leven’ zou je, denk ik, het best je excuses aanbieden” zei Akai rustig maar ook een beetje gebiedend.

Chyta zat verward het boeltje te bekijken. Ze was totaal niet meer mee, zucht, dat gebeurde nu eens altijd met haar. Ze haatte het en ze probeerde even alles op een rijtje te zeggen, er was een vampier binnengekomen, een vrouw in een mantel. Bah. Ze kon haar niet echt hebben. En blijkbaar dacht de rest dat ook. Eerst waren Sya en Lilo wat aan het praten en Freddy hasd geprobeert te praten tegen die nieuwe. Arme hij. De vrouw had in zijn hoofd iest teruggezegt, waarom niet tegen iedereen. Nu voelde ze zich buitengesloten, zij was de enige die hier niets meer van snapte. Ze zuchtte even duidelijk zodat die nieuwe haar ook even opmerkte. En nu hadden Freddy en de nieuwe ruzie, die trouwens elena noemde, juist even vergeten. En nu stond die in brand. Ze ging gauw naast Freddy staan en legde haar hand op zijn arm iom toch maar iets te doen. Zij wou niet dat het erger zou worden dan dit en misschien zou hij haar even alles kort kunnen uitleggen. Ze merkte ook hoe Sya iemand vampier maakte. Juj nog iemand erbij, nog meer verwarring dat had ze echt gewilt. Weer zuchtte ze. Dit was allemaal tamelijk frustrerend en het was Elena's fout. Die keek ze dus vernietigend aan en ze onderdrukte de neiging om haar even een mep te geven. En Akai wou de boel een betje kalmeren dacht ze. Hij waarschuwde elena toch nu ja die had ze toch al door moeten hebben. Zucht. Ze haatyte dit en zou het liefst elena even weg werken zodat alles wat duidelijker zou worden, hoe was dit allemaal kunnen gebeuren.

De ogen van Elena waren emotieloos dus je kon niet zien wat ze echt voelde eigenlijk en haar houding was het zelfde. Ze hoorde wat Lilo zei en keek haar aan, ze ging er niet tegen in dit keer niet. Ze houd zich gedeisd. Ze zou haar mond niet open doen. Even later wende ze haar blik op Akai en hoorde wat hij zei tegen haar. Dacht die nou echt dat ik mijn exusses aan haar zou gaan aanbieden? Als ik dat zou gaan doen dan ben ik een zwakkeling en ik laat me niet over me heen lopen voor een vrouw die vind dat ik een klein kind ben, dacht ze bijzichzelf. Ze keek even weer naar Freddy en voor een seconde had ze een beetje medeleiden voor hem, waarom had ze het ook gedaan? Ze wist het heus wel waarom, maar dat zou ze nooit gaan toegeven teminste niet nu althans. Haar blik ging terug naar de vrouw. " Als ik mijn exusses aanbied zou je me toch niet loslaten of wel?" sprak ze met een emotieloze klank in haar stem.

Lilo grijsde naar haar. "Neen, dat zal ik niet doen. Misschien haalt het je iets verder, maar zeker moet je er niet van zijn"Tijd... Lilo had er overveel van. Zij daar ook, maar dat maakte niet uit. Lilo zat hier wel, en Elena hong daar. In de hitte. Als er iets was wat vampiers niet tegenkonden was het hitte. Hitte en vuur vooral. Vuur is het enige dat een vampier voor eeuwig en altijd vermoord. Hitte was ondragelijk voor een vampier. Ondanks dat het nu nog niet aan haar gezicht te zien was, zeer binnenkort zou de pijn van irritant tot pijnlijk, naar zeer pijnlijk gaan. En dan zou haar kwelling nog maar net begonnen. Als Lilo op het warmste punt kwam, zou de pijn op 1/4de van de pijn zijn die de jongen op Sya's schoot meemaakte. Vampiers zijn geen enkele pijn geweld, en na 50jaar vergeet je hoe het echt voelt. Daarom komt de pijn inorm hard aan. Ze zou het aankunnen, maar Lilo had tijd. Een dag... 3dagen... een week... Een jaar... Lilo zou de kwelling laten doorgaan, haar was het geen probleem.

Freddy besefte niet goed wat er gebeurde. Hij was eerst nog inerlijk trots geweest op zijn persoonlijke overwinning, en toen... hij begreep niet goed wat er gebeurde, maar hij viel door zijn kieën en bracht zijn handen razendsnel bij zijn hoofd. Teveel stemmen tegelijkertijd in zzijn hoofd. Hij werd gek. De wereld draaide. En zo snel als het starte, stopte het ook weer. hij zat nog even neer verbaasd. Hij had geen idee wat er gebeurd was. En toen bego het te regenen, maar hij was binnen. Was hij naar buiten gedraaid. Chyta, waar is Chyta. Toen hij rondkeek zag hij de reden van de regen. Vuur, enfin, nu niet meer. Het water doofde het. Maar chyta zag hij niet. Hij kende amper zijn eigen naam. En hij hetkende de gezichten. Maar namen, en van waar hij ze kende... Geen idee. Hij werd bang dat hij zelf Chyta niet meer zou herkennen. Hij keek even hoe een meisje tegen een muur hing. Zo, waren de wetten van de zwaartekracht veranderd? Ze leek niet van haar stuk te zijn... Dus het moest zo wel al een tijdje zijn. Zelf begon hij niet te zweven, dus het beeld verwarde hem. Toen hij zijn hand bij zijnn hoofd bracht, omdat het plotse verdwijnen van haar hoofdpijn haar evengoed verwarde. Hij voelde een koude arm, en keek haar aan. En hij werd weer helemaal vanop het begin verliefd. Chyta... hij rekte de laatste lettergreep uit, hij wou niet stoppen met het woord te zeggen. Maar uit ademnood moest hij wel.