Eerste schooldag

“zuivere mensen, maar dan wel op mijn manier.” Begon effy, want zijn zuiver en haar zuiver lagen mijlenver uiteen. Effy gaf niet om maagden. Zolang hun bloed maar echt zuiver was. “ze moeten gezond leven, geen afvalstoffen in hun bloed. dat meisje van daarjuist hield teveel van fast food, dat rook je zo, dat... lust ik niet” Ze hoopte dat hij dat begreep. Maar als zij kon begrijpen dat hij maagdjes wou, dan moest hij begrijpen dat zij op gezondheidsfreaks kickte. Er was niets zo sterk als de smaak van echt puur bloed. Effy had altijd gedacht dat het daardoor was dat ze zolang zonder bloed kon. Omdat het bloed zuiver was en dus sterker geconcentreerd. Eerder aannemelijk was haar oefening. Het duurde eeuwen om de dorst nog maar een beetje onder controle te houden. De deur van het lokaal was nog open, dus ze waren niet te laat. Effy zette zich weer achteraan, ze had niet meteen nood aan echt goed opletten.

Aiden knikte, hij begreep het wel. Iedereen had zo zijn smaak. Hij volgde Effy naar achter in de klas. Het meisje waar hij naar staarde bij Biologie zat een tafel voor hen. Hij ging zitten en tikte haar op haar schouder. Het meisje draaide zich om, haar fel blauwe ogen keken hem nieuwsgierig aan. " Sorry, ik moet het gewoon weten, hoe heet je?" zei hij met een halve glimlach. " Samantha" antwoordde ze met een blos. " Ik ben Aiden," antwoordde hij terug,terwijl de leraar om aandacht vroeg, " Wel opletten, voor als ik bijles nodig heb." Samantha giechelde en draaide zich weer om.
Aiden draaide zich weer naar Effy. " Je bent een echte healthfreak dus, toch apart voor een onsterfelijke."

Effy had het vreemde gevoel dat dat meisje niet lang meer te leven had. En een healtfreak, raar voor een onsterfelijke. “het is niet het gezonde dat me echt boeit. Maar de smaak van dat pure, geconcentreerde bloed, dat is onbeschrijfelijk en zoveel beter dan welk soort bloed ook.” Zei effy zo stil dat zelf het meisje voor hun, haar onmogelijk kon horen. De blos op haar wangen moest het wel nog moeilijker voor Aiden maken, als hij haar dan toch al zo lekker vond. “ik vind het trouwens ook vreemd, gezien de tijden waarin we leven, dat een jongen nog waarde hecht aan de puurheid van het zieletje van het meisje. Denken mannen niet maar aan 1 ding.” Effy wist wel dat dat laatste ongegrond was. er waren vele jongens die daar veel waarde aan hechten. Maar wat dat te doen had met de smaak. Ze zou het eens moeten testen, of het echt zo een groot verschil was. waarschijnlijk wel, als hij daar zoveel waarde aan hechtte.

"Klopt, mannen denken maar aan een ding. Gewone mannen dan, gelukkig kun je als vampier met meerdere dingen tegelijk bezig zijn." Zei Aiden en hij glimlachte weer.
Hij legde zijn Franse spullen op tafel, boek open zodat het in elk geval leek alsof ze wat aan het doen waren. " De smaak is lastig uit te leggen, net als jouw healthfreaks anders smaken door de samenstelling. Bij een maagd is dit ook anders, ik kan het niet uitleggen, misschien is het door de hormonen ofzo, maar ik ben niet zo goed in Biologie. Misschien moet je het eens proberen. Maar niet deze, ze is van mij." En hij keek weer met een schuin oog naar Samantha.

Proberen? Ja maar dan wel een gezonde maagd en een gezonde niet maagd. Moest mogelijk zijn. en Aiden moest nu toch niet denken dat zij dat meisje zou nemen. ze zou naar de stad gaan. Veel ongezonde mensen daar, maar evengoed een paar die helemaal vies waren van vettig eten. Druk van het werk of zo. Effy hield van de stad. Je kon er zo onzichtbaar worden, een nummer van de maatschappij. Niets maakte uit, want wat stelde je voor tussen zo een massa. Effy verdween graag. dat deed ze altijd. Niet tegenover vampieren, maar tegenover mensen. Ze zou weer het onderwerp van het dorp worden, ze zouden haar als normaal aanzien, en dan ging ze weg. niemand zou nog iets van haar horen en iedereen zou weer beginnen praten. Zalige gedachte vond ze dat. “wees gerust. Deze houd van kebab, ik niet.”

Ze lust geen kebab, Aiden lachte kort. " Moeten we toch eens samen op jacht, ik wil jouw healthfreaks ook wel eens proeven." zei hij.
Hij leunde achterover en staarde naar het bord. In gedachten verzonken, hij wilde meer weten over de gedaantewisselaars, en hij was aardig benieuwd geworden naar Effy. Haar leeftijd, haar geschiedenis etc. Hij zal wel wachten tot de pauze.

Samen op jacht. Daar had effy in principe niets tegen, ze had nog al eens met anderen gejaagd en het was altijd leuker om dingen niet alleen te doen, al was dat in deze context wel een beetje luguber. Maar haar healtfreaks delen, dat was wel wat moeilijker, ze waren al zeldzaam in tijden als deze. Honderd jaar geleden was het moeilijk om iemand te vinden die niet gezond leefde. Maar ja, ze zou het wel kunnen, delen. Alles was ook aan het keren, het schoonheidsideaal was dat je zo onzichtbaar was dat geen kat je meer zag lopen. in de tijd Rubens was het een hel om deftig eten te vinden. Al die dikke vrouwen, effy walgde er nog van. Maar nu, nu moest het wel lukken om nog extra mensen te vinden die gezond waren, en maagd. Want aiden zou waarschijnlijk geen onrein meisje willen. “ja, als er gezonde maagdjes bestaan zal ik ze zeker doorzenden naar jou.” Zei Effy met een glimlachje.

Aiden knikte instemmend. Het is een tijd geleden dat hij samen gejaagd had. Eigenlijk, nog nooit. Als er een andere vampier bij het jagen was, was dit eerder competitie geweest.
De rest van de les zweeg hij. Inj zijn hoofd ging hij de opties af hoe hij nog met het maagdje kon spelen voor hij zich met haar zal voeden. Misschien haar om bijles vragen? Hij was er nog niet over uit.
De bel ging weer, pauze. Mooi, dan kon hij Effy vragen over de gedaantewisselaars en misschien wat over haar geschiedenis.
Hij pakte langzaam zijn spullen in, en knipoogte nog snel naar Samantha toen zij de klas verliet.

De bel ging en in geen tijd waren Effy haar boeken opgeborgen. Aiden deed dit alles veel trager, menselijker. Misschien moest ze daar ook maar eens op letten maar ze deed het al zo lang op die manier, en nog nooit had iemand iets gemerkt. Aiden knipoogde nog eens naar het meisje, die op haar beurt rood aanliep. Hij maakte het zichzelf wel graag moeilijk. Effy speelde nooit met haar eten. Geen illusies, gewoon dood. Ze wist dat het wel brutaal was op een of andere manier. Maar ze wou niet dat de personen die toch dood gingen, nog ijdele hoop kregen op iets dat zelf een hemel op aarde zou worden. ze stond recht en liep al richting de deur. Ze bleef wachten in de deuropening “waw, je bent nog menselijker dan ik. En dat voor een eerste keer school.” merkte Effy op. Ze was verbaasd hoe hij zich zo goed kon beheersen, al was hij al lang geen nieuweling meer.

"Ik heb veel onder de mensen geleefd, alleen school heb ik nooit zo interessant gevonden," zei hij en liep richting Effy.
Hij keek al uit naar het momemt dat hij alleen zou zijn met Samantha, ze zou als was zijn in zijn handen. En dan plotseling......en langzaam... Een twinkeling verscheen in zijn ogen.
Samen met Effy liep hij door de gang.
" Er zijn hier veel vampiers, ken jij ze? vroeg hij Effy.

Effy snoof de lucht nog eens in. Veel mensengeur drong tot haar door, maar de vampierengeuren vielen extra hard op. Ze herkende duidelijk 1 vampiergeur en ook een gedaantewisselaar. “chyta en Freddy, maar Freddy is een gedaantewisselaar. De rest ken ik niet.” effy vroeg zich af hoe het met die 2 was, al wou ze dat waarschijnlijk niet weten. Ze had zich nog niet veel zo ongemakkelijk gevoeld als toen in die kerk, en eigenlijk wou ze die 2 niet meteen terugzien, toch niet tezamen, wat onvermijdelijk was. want Freddy zou Chyta nooit alleen laten, of het zou toch nog lang duren, en zolang bleef ze hier toch ook weer niet. toch geen duizend jaar ofzo. En samen wou ze ze zeker niet meer zien. Dat was teveel liefde in een keer. Ook telde ze dan totaal niet meer mee, alsof ze er toch niet was. vooral en eigenlijk alleen Freddy vergat gewoon dat ze erbij zat. “ken jij er van?” vroeg effy aan Aiden, als hij hier woonde dan zou hij toch wel een paar vampieren kennen.

Aiden zuchtte. " Ik ken er wel een paar.." In zijn eerste week in Forks ontmoette hij een groepje vampiers. Hier verloor hij bijna zijn zelfbeheersing toen hij er een aan wilde vliegen. "In het bos kwam ik er een paar tegen, Chyta onder andere zij is wel oke. En een meisje dat zich Freddie noemde, interessante dame." Een halve glimlach verscheen op zijn gezicht. " Maar daar heb ik niet zo'n goede indruk achter gelaten."
Als iemand hem boos maakt kan hij nog wel eens zijn zelfbeheersing verliezen, wat die dag in het bos ook gebeurde. Hij is er niet trots op, maar zijn opvliegendheid hoort wel een beetje bij hem.

Hij kende chyta dus ook, en vond haar aardig. Ja, misschien wel, Chyta was oke, maar Freddy, nee, die vond ze wat arrogant. Al wist Effy wel dat ze er niets van mocht denken omdat hij nu eenmaal bijna geen keus had, toch vond ze hem aanhankelijk en irritant. Al kende ze hem daar helemaal niet goed genoeg voor. en hij had geen goede indruk achter gelaten, vreemd. Effy vond Aiden best wel aardig en ze kon zich niet meteen voorstellen dat hij zo een slechte indruk zou achterlaten. Maar weer, ook hem kende ze nog niet goed genoeg om dat zeker te weten. “raar, een slechte indruk. Dat zie ik niet meteen in je.” Zie effy kalm, “en een meisje dat Freddy heet, dat is ook maar vreemd.” Voegde ze daar nog aan toe, gewoon omdat dat zo was.

Aiden keek even naar beneden. Hij is niet trots op zijn gedrag, en weet dat het zijn zwakke punt is. Maar de vampier in hem wordt dan zo sterk, dat hij zich niet kan beheersen.
Hij keek weer voor zich. "Laten we het er op houden dat het tussen mij en eentje uit de groep niet zo klikte." Hij dacht weer terug aan het meisje wat zich Freddy noemde, ze was interessant, er schuilde daar meer achter dan alleen een leuk gezichtje. "Tja, zo heet ze niet volgens mij, wantrouwig typje."
Ze liepen de kantine binnen, Aiden plante zich neer op een stoel bij het raam aan de rand van de kantine.

Effy begreep Aiden wel, een groep vampieren tegenkomen was niet zo gemakkelijk als gewoon een eenzaat. Ze waren al samen met anderen, waarom zouden ze jou er nog bij verdragen. Wat ze wel raar vond was dat hij maar met eentje van de groep niet overweg kon. Meestal was het tegen iedereen of tegen niemand, maar met de andere had hij precies geen probleem. En dat Freddy de echte naam van het meisje was, was wel te verwachten. Effy haatte dat, valse namen geven. Dat verbrotte alles al van bij het begin. Effy zette zich naast Aiden in de kantine en keek hem even aan. ze had echt al geluk gehad in Forks, iedereen was zo vriendelijk en open. “al gedaantewisselaars tegengekomen hier. Want zo zijn er ook veel in deze buurt.” Vroeg Effy zacht, zodat er zeker geen mens haar zou kunnen horen.

" Nee " zei hij en hij dacht even na. " Tenminste, ik ruik ze wel, maar heb er nog nooit een echt mogen ontmoeten. Wat zijn het eigenlijk precies? Ze stinken echt onwijs..... Een soort natte honden geur."
Hij zag Samantha een paar tafeltjes verder zitten, hij glimlachte en knikte naar haar. Toen keek hij verder de kantine rond. Hij zag een groepje zitten. Aiden probeerde te horen wat ze zeiden. Ze hadden het over jagen, 'bloedzuigers' en transformeren, dat moeten gedaantewisselaars zijn. Zijn blik ontmoette die van een jongen die hem woest terug aankeek.
"Ze hebben het niet zo op ons geloof ik."

Effy volgde Aiden zijn blik eerst naar het meisje en dan naar een groepje gedaantewisselaars. Die precies niet zo blij waren met zijn blik, of aanwezigheid. “het zijn mensen, die veranderen in willekeurige dieren, hier zijn de wolven populair, duidelijk. Ze veranderen als ze boos worden, later uit vrije wil. Ze zijn gevaarlijk voor ons, en veel te opvliegend. En ja, ze stinken. Maar dat doen wij ook voor hun.” Effy hoopte dat ze genoeg maar niet te veel informatie had gegeven. Als hij meer wou weten zou hij het wel vragen, als ze al te veel naar zijn goesting had gezegd, dan zou hij dat ook wel laten merken. Of niet, Effy wist heel weinig van Aiden en vond hem moeilijk in te schatten. Wat anders dan een nieuweling, die niets moest zeggen om te weten wat hij dacht. Hij had al veel te veel kunnen oefenen waardoor hij niet meer zo makkelijk te lezen was. op een manier was dat ook wel leuk, menselijk. Maar ook frusterend.

"En ik maar denken dat wij de enige freaks zijn in deze wereld." hij bleef de jongen aankijken, de hele groep keek nu naar de tafel van Aiden en Effy. " Ze zijn wel erg grappig, erg vijandig. Zijn ze echt zo gevaarlijk? Ik kan wel een verzetje gebruiken."
Aiden vind Effy echt aardig, hij zou een goede vriendin van hem kunnen worden. Ze is normaal, ze heeft het niet zo hoog in haar bol als de meeste vampiers, en heeft al veel in haar leven gezien. Denkt hij tenminste, hij weet tenslotte niet hoe oud ze is.

“ja ze zijn nogal gevaarlijk. Als jij je verzetje wilt, dan is dat inderdaad wel een optie.” Niet de enige freaks in de wereld, lang niet. zou hij dan niet weten van echte weerwolven, dat waren pas freaks. Vampieren waren er normaal tegen. Aiden was nog steeds naar het groepje gedaantewisselaars aan het kijken, die allemaal dodelijk naar zijn kant keken. Effy keek ook naar hun, koel en afstandelijk. Zij had geen nood aan een verzetje, dus zou ze hun ook niet uitdagen. Het was niet moeilijk om ze uit te dagen, 1 blik kon al genoeg zijn. effy nipte van haar drankje. Haar gezicht bleef neutraal maar haar maag draaide om. Effy at en dronk als een normaal mens op school, ze haatte het, maar het hielp heel veel om niet op te vallen.

Aiden z'n blik was nog steeds op het groepje gericht, zijn ogen stonden nog gehaakt aan de ogen van een van de jongens.
"Kunnen de puppy's ons horen?" In gevechten had hij veel vertrouwen in zichzelf, misschien soms wat overmoedig, maar hij wist wat hij kon. En hij zag dit gevecht zeker zitten.
Hij grinnikte zachtjes om Effy. Hij zag in z'n ooghoek dat ze een slok nam. Het mensen voedsel had hij al lang afgezworen. Zelfs niet om niet op te vallen.

“normaal wel, en de kans dat je het overleefd ligt wel een beetje in de helft, als je vecht tegen 1 van hen toch, tegen meer…” effy stopte haar zin in het midden, Aiden zou wel begrijpen wat ze bedoelde. Ze hoopte wel dat ze niet te bazig overkwam, dat wou ze helemaal niet. maar ze wou ook niet dat iemand stierf, een gedaantewisselaar of een vampier, en al zeker Aiden niet. ze mocht hem, en ze zou er mee inzitten als hij dood was. dat was niet goed, maar ze kon er niet aan doen. Effy raakte snel betrokken met anderen, ze vergat weinigen uit het verleden, maar dat was wel normaal. Het was een misvorming, maar dat vond effy niet zo erg. Het was alleszins beter dan helemaal niets meer te voelen.

Aiden grijnste. "Ik hou wel van een uitdaging." Hij kneep zijn ogen iets samen, nog steeds gericht op het groepje. " Ach, wie weet zie ik ze nog wel buiten school, in het bos...ofzo" Hij knipoogte naar de jongen, en maakte zijn blik los van die van de gedaanteverwisselaar. Hij keek weer naar Effy. " Vannavond maar eens kijken of het goede speurhonden zijn, als ik heb gedineerd vannavond," Hij keek weer even naar Samantha, "Zal ik eens een frisse neus gaan halen."

Effy zag dat Aiden zijn aandacht op iets anders vestigde, of iemand anders. Effy stond nog altijd naar de gedaantewisselaars te kijken. Maar ze moest niet omkijken dat Aiden naar het meisje keek. “ga je haar nu vermoorden dan.” Vroeg Effy rustig maar weer veel stiller. Ergens hoopte ze dat het meisje voedzaam genoeg was. ze vroeg zich af of ze hier morgen weer alleen zou zitten, of er een gedaantewisselaar minder was. ze hoopte op dat laatste, ook al zou dat niet zo mogen. Iedereen was gelijk in haar ogen, maar ze had toch nog liever iemand die haar niet wou openscheuren door iets waar ze niet aan kon doen. Vele gedaantewiselaars vielen heus wel mee, maar er waren er nog net iets meer die helemaal niets wouden weten van haar. Dat vond ze jammer, als zij openstond voor hun, dan kon het toch ook omgekeerd. Ze waren ook zo koppig

"Niet nu," zei hij net zo zacht, "Als ik het goed gelezen heb in haar agenda, werkt ze vannavond bij het koffie zaakje in het centrum." Hij grijnste weer. "En ik heb toch opeens zo'n zin in een grote cappuccino met extra suiker."
Hij bekeek Effy, ze leek niet zo gecharmeerd van zijn plan, ze was niet makkelijk te lezen, maar dit was voor hem bijna letterlijk van haar gezicht te zien.
"Wat is er?" vroeg hij haar.

effy schrok, Aiden had iets gezien in haar gezicht. Normaal was ze relatief onleesbaar en ze had dan ook totaal niet verwacht dat ze nu wel iets losliet. Maar ze had ook helemaal niet aan haar gelaat gedacht. Het was even stil voor effy terug kon antwoorden, dit had ze nog bijna nooit gehad. “ik was gewoon aan het denken of je het vanavond zou overleven, en of het wel slim was om daar mee in te zitten.” effy wist dat ze daarmee veel te veel had gezegd. Maar als hij haar kon lezen, dan verdiende hij het wel. ze moest meer opletten, het was niet de eerste keer geweest dat ze een steek liet vallen, maar de vorige keer had de andere niets gemerkt. Het lag aan deze plaats. Iedereen was te aardig, en daar werd ze losser door. Los zijn zou haar niet helpen met overleven. Niet dat Effy verwachtte dat het nu zo erg zou geweest zijn aangezien ze niet veel kwaad van zijn kant voor haar in hem zag.