Eerste les

Lilo had, na ver lopen, een afgelegen plekje gevonden dat amper bezocht werd. Althans, dat hoopte ze. Dit zou een geschikte plek zijn om Chyta les te geven over het vampier zijn. Ze keek achter haar en twijfelde of de jonge vampier eigenlijk wel zou volgen. Het zou haar verbazen, maar het was niet omdat zij zich altijd aan haar woord hield dat anderen dat ook zouden doen. ze liet haar blik lopen over het terrein. Op deze plek stonden iets minder bomen dan op andere plaatsen in het bos, toch was het geen open plek. de ondergrond was ietwat mossig en niet perfect egaal, maar ook niet schuin. Deze plek was perfect voor wat ze op het punt stond te doen. Chyta onderwijzen zou niet makkelijk zijn. En Lilo had ook helemaal geen ervaaring als leeraares. Maar zo moeilijk zou het toch niet kunnen zijn? Geduldig wachte deze juf op haar leerling. Het schooljaar was begonnen.

Chyta had Lilo dan toch gevonden, door gewoon haar geur te volgen. Maar ze ging langzaam aarzelend, ze hoopte maar dat Lilo er nog was en een beetje geduldig was. Ze bereikte de plek en zag Lilo, eerst bleef ze nog even tussen de bomen. Dan stapte ze naar Lilo en keek rond, het was een mooie plek. Wat zouden ze doen? Chyta hoopte dat ze niet met iets moeilijk zouden beginnen. Chyta was bang dat ze het niet zou kunnen en zo een paar genante momenten zou krijgen. En ze wou zichzelf bewijzen ten opzichte van Lilo. Ze besloot dat ze heel erg haar best zou doen. Nadat Chyta de plek zorgvuldig had bestudeerd keek ze Lilo afwachtend aan.

Lilo keek even naar de kooi die ze snel in elkaar getimmerd had en de mens die erin zat. Doodsbang keek die haar aan, maar toen Lilo terug keek wende hij zijn blik af. Chyta was gekomen, al dan niet een beetje te laat. Ze leek zenuwachtig. Blijkbaar kon Chyta dat niet zo goed verbergen. Daar zou ook nog aan gewerkt moeten worden."Je emoties vallen teveel van je gezicht te lezen, probeer erop te werken. Op gewoon neutraal kijken." Plots besefte Lilo dat dit moeilijker ging zijn dan eerst gedacht. Dingen die voor haar vanzelfsprekend waren, waren niet zo makkelijk aan te leren. Het is alsof je iemand zou leren ademen. Lilo probeerde rustig te blijven, ondanks de paniek die om haar hart sloeg. "Laten we beginnen bij stappen, of nog beter, lopen. Jij en ik weten allebij dat je heel snel kan gaan, dus dat hoef ik je niet te leren. Maar als je je onder mensen begeeft is snel gaan niet echt een optie. Je hebt mensen al zien stappen, wel dat tempo moet je aannemen." Ter voorbeeld van illustratie stapte Lilo in de richting van een grote, dikke boom. "Maar het kan ook zijn dat je sneller moet gaan, lopen, maar niet op vol tempo omdat er mensen in de buurt zijn. in deze kooi zie je een man. Ik ga hem loslaten, en hij gaat wegrennen. Ik heb een dikker iemand gekozen, omdat als ik iemand sportief nam die te snel zou lopen; Door de doodangst. Deze man zal waarschijnlijk ongeveer een gemiddeld tempo hebben. Een beter voorbeeld kan je niet hebben. Lilo wandelde naar de kooi, en fluisterde de man die voor zijn leven smeekte toe hoe gruwelijk hij zou sterven moest hij niet snel genoeg lopen. Lilo hield haar hand op het slot. klaar?

Chyta keek verbaasd naar de kooi waar een mens in zat, wat kon hier de bedoeling van zijn? Toen Lilo zei dat ze haar emoties onder controle moest houden zette ze een pokerface op. Ze voelde dat dit niet makkelijk ging worden. Ze moest leren stappen, even voelde ze zich een baby. Alleen zou nu niet iedereen klappen als ze deftig kon wandelen. Haar gedachten dwaalden af. Ze dacht aan wat voor baby ze geweest was. Chyta vond het erg dat ze niks meer wist over vroeger. Wat voor mensen zouden haar ouders geweest zijn? Ze merkte dat haar ogen op de man bleven rusten, ze vloekte inwendig. Ze moest opletten. Ze mocht haar gedachten niet laten afleiden. Ze dacht even naar over wat ze moest doen. Ze moest lopen achter de man op zijn tempo, ze mocht zich niet laten afleiden door haar dorst, die was makkelijk te verdringen, hij was niet zo erg. Ze hoopte dat ze hem ook kon verdringen als ze dicht bij de man liep. Chyta zuchtte. Ze zette zich klaar; Lilo fluisterde tegen de man. Chyta luisterde niet. Ze ging haar aandacht bij het lopen houden en de man nauwkeurig gadeslagen. Chyta ademde diep in, ze kon dit. “Ja” zei ze luid en duidelijk.

Lilo deed het slot open. Ze zag de men lopen, zo snel hij kon. In dit geval was zo snel hij kon redelijk traag. Perfect tempo dus. Zelf ging Lilo naar rechts, wel snel. ze achtervolde de man vanopzij. Hij zou haar niet zien, maar ze had hem nog nodig als Chyta fatsoenlijk kon lopen. Hij zou ook dienst doen bij het leren drinken zonder morsen. Lilo had een hekel aan morsers. Het zou niet echt gepast zijn moest je een hekel hebben aan je eigen leerling, dus Chyta moest fatsoenlijk leren drinken. Als ze dat nog niet kon tenminste. Lilo dacht na over dingen die Chyta nog moest kunnen voor ze kon meegenomen worden naar de stad. Natuurlijk moest haar dorst onder controle gehouden kunnen worden. Maar tot nu toe deed Chyta dat verrasend goed. Dit was een soort laatste test, om te chekken of Chyta niet sneller zou beginnen rennen en zich zou storten op de man. Dat zou een normale reactie zijn voor een jonge vampier, en dan kon Lilo ook meteen zien of ze morste in het heetst van de strijd. Lilo had echt een hekel aan morsers.

Chyta zag Lilo het slot openen. Ze hield haar adem in. Maar ze wist dat ze moest ademen, anders zou ze nooit weten of ze haar dorst kon inhouden. Dus ademde ze diep in. De geur van de man overviel haar en ze siste. Ze begon dadelijk achter de man aan te rennen. Ze kwam steeds dichter. Toen chyta ervoor stond stopte ze plots. Ze stond 5 seconden stil. Ze vond haar zelfbeheersing terug. “Sorry” fluisterde ze, zo stil dat de man het niet kon horen, maar Lilo wel dacht ze. De man bleef maar lopen en Chyta keek naar hem. Ze telde de tijd tussen iedere voetstap en probeerde hetzelfde te lopen. Als vanzelf begon ze alsmaar sneller te lopen, tot ze naast de man liep. Toen stopte ze met haar dorst te onderdrukken en sprong ze op de man af, hij gilde. Een laatste schreeuw. Ze brak zijn nek en begon gulzig te drinken. Chyta grijnsde verontschuldigend als de man leeg was, ze inspecteerde haar kleren. Ze begon hier alsmaar beter in te worden, ze had maar enkele druppels gemorst die je amper kon zien op haar rode kledij. Ze wachtte ongeduldig tot Lilo iets zou zeggen. Zou ze boos zijn?

Lilo was een beetje boos op zichzelf. Hoe had ze kunnen denken dat deze jonge vampier al klaar was om de stad in te trekken? Ondanks dat ze het goed deed, zal leren lopen heel wat mensen kosten. Naar de stad kunnen gaan zal ook veel mensen kosten. Lilo zuchte. Waarmee was ze begonnen? Dingen die je door tijd leerde aanleren was lastiger dan gedacht. Aan de positieve kan gezien, was ze niet een echte morser. Dat viel da toch mee. "Ik ga even om meer mensen, dit kan duidelijk even duren." Lilo zuchte, en vroeg zich dan af waarom ze vanaf het begin zoveel vertrouwen in deze nieuweling had gelegd. Ze deed het al uitzonderlijk goed eigenlijk. Misschien zou ze zich eerst moeten voeden voordat ze verder ging met de oefening. Maar nieuweling waren eigenlijk nooit voldaan in hun dorst. Lilo rende zo snel ze kon naar het zuiden. In dit weer was het bijna zeker dat er kampeerders zouden zijn. Lilo had geluk en nam 5 nieuwe exemplaren mee. Helaas had Lilo ze buiten westen moeten slaan. Ze stan 3 mannen en 2 vrouwen in de veel te kleine kooi en begon meteen nieuwe in elkaar te timmeren. Toen ze daarmee klaar was, legde ze alle mensen in een afzonderlijke kooi. "Het ziet ernaar uit dat we even zullen moeten wachten"

Chyta was woedend op zichzelf, waarom had ze die man nu leeggedronken. Ze durfde te wedden dat ze het gekund zou hebben. De volgende keer geen lukken maar echt lukken. Ze hoopte dat Lilo dat ook dacht want ze haatte het om onderschat te worden. Om meer mensen, Lilo dacht dat ze veel mensen nodig gingen hebben. Chyta was even woedend, ze werd onderschat. Ze wist zelf natuurlijk niet zeker of het de volgende keer zou lukken maar toch werd ze onderschat. Ze haatte dit. Chyta dacht dat Lilo teleurgesteld in haar was, waarom zou ze anders zuchten. Ze nam zichzelf voor om de volgende man, of vrouw, als het nodig was tot de andere kant van de wereld te volgen. Ze zou bewijzen dat ze hier werd onderschat. Lilo had 5 mensen meegenomen, 5 mensen. Chyta werd hier duidelijk heel erg onderschat. Ze gromde zachtjes en keek Lilo vernietigend aan. Ze was even boos op zichzelf, wat zou Lilo van die grom maken? misschien niets omdat nu toch al een paar keer had gegromd als reactie op haar gedachten. Alle mensen werden in een andere kooi gelegd. Ze ging een beetje dichter bij Lilo staan. “We zullen al deze mensen niet nodig hebben, hoor.” Chyta glimlachte licht. Ze vertrouwde erop dat dit ging lukken bij de eerste. Ze ging bewijzen dat ze hier werd onderschat. “Of je gaat een deel van die mensen gebruiken voor iets anders of je onderschat me, welk van de twee is het?” vroeg Chyta. Zo zou ze het vlug weten. Ze hoopte toch dat Lilo het eerste ging zeggen. Ze wou niet onderschat worden door Lilo. Ze wist niet waarom ze niet onderschat wou worden door Lilo specifiek. Blijkbaar beschouwde ze Lilo als een vriendin en niet alleen als haar leerkracht. Dit had ze niet verwacht. Ze kon toch geen vriendjes worden met een vampier. Ze vergat eventjes dat ze zelf een vampier was maar toen ze zich dat weer herinnerde vroeg ze zich af of ze dan wel vrienden kon worden met mensen, waarschijnlijk niet gezien haar eeuwige dorst. Dus eigenlijk was een beetje blij dat ze een vriendin had gevonden, de eerste van dit leven.

Lilo vond dat ze veel te oepn was geweest tegen deze vampier. ze voelde zelf al een gevoel van genegenheid. En dat kon niet bevorderend zijn voor de lessen, die niet zo vlotten zoals Lilo het zou willen. Lilo vond dat ze niet te klagen had. Ze kon van deze nieuweling niet verwachten dat die meteen alles zou kunnen. "We zullen nog wel eens merken of ik je onderschat. Ik denk dat dit nog te weinig mensen zijn." Lilo zou Chyta niet straffen omdat ze gefaald had. Ze hoopte gewoon dat de vampier genoeg wou leren, zodat ze zelf van haar fouten zou leren. Wel maakte ze duidelijk dat ze niet tevreden was met het resultaat. "Al deze mensen zijn hier om je drang te leren onderdrukken en te leren lopen. Voor niets anders. Als je het goed genoeg kan, is de ret eten, maar ik vrees dat ik er nog meer zal moeten vangen. En dat vangen moet ik doen, want ik denk niet dat je ze levend hier krijgt" Lilo hoopte dat ze niet te hard was voor de jonge vampier. Maar leren was nooit makkelijk.

Toen Chyta Lillo hoorde zeggen dat ze dacht dat dit nog te weinig mensen waren, snoof ze. chyta voelde zich even schuldig. Ze wou niet al deze mensen doden om haar te leren stappen. Maar ze schoof dat gevoel snel van zich af. Deze mensen zouden anders toch sterven dus maakte het eigenlijk totaal niet uit. Lilo was niet tevreden over haar. Dat kwetste Chyta wel een beetje, maar het maakte alleen dat ze nog beter haar best zou doen. Ze ging zorgen dat Lilo er niet nog meer mensen zou moeten gaan vangen. Ze hoopte dat het al bij de 3de mens zou lukken; dan kon Lilo nog iemand drinken. Die zou toch ook wel dorst moeten hebben. Chyta kon zich niet inbeelden dat die dorst ooit minder zou worden, hij was altijd aanwezig; ook al kon ze hem vaak onderdrukken. Om naar school te kunnen gaan zou ze de dorst continu moeten onderdrukken, en het lukte haar al niet voor 5 minuten. Ze panikeerde even bij het vooruitzicht dat ze iemand zou vermoorden op school. Iedereen zou het kunnen zien. En ze kon onmogelijk een hele school beginnen uitmoorden. Vampiers zouden niet langer geheim zijn. En dat allemaal door haar fout. Chyta herpakte zich, dat ging ze niet laten gebeuren. “Gaat deze dorst eigenlijk ooit over? Hoe komt het dat jij deze mensen niet wil vermoorden? Ga jij naar school? Heb je daar al eens iemand vermoord?” vroeg Chyta aan Lilo. Ze stopte even met ademen. Dit waren misschien een beetje te veel vragen in één keer. “Je moet niet antwoorden als je niet wilt.” voegde ze er gauw aan toe.

Een zuinig glimlachje verscheen op Lilo's gelaat. "Tuurlijk moet ik antwoorden, ik ben je leerkracht momenteel, leerkrachten beantwoorden vragen. Dus: Neen, de dorst gaat nooit over. Hij verdwijnt wel tijdelijk als je genoeg gedronken hebt, na voldoende tijd. Hij neemt af maar blijft stil aanwezig. Wees maar zeker, ik wil deze mensen maar al te graag vermoorden. Maar ik ben al redelijk oud en kan goed met mijn dorst omgaan. Ik heb geleerd om tussen de mensen te leven, die zijn een constante aantrekkiing maar het is een zaak van zelfbeheersing. Ik heb nog niemand vermoord op school, enkel in deze bossen eigenlijk. Tevreden met je antwoorden? Lilo keek haar leerling even aan. Zo vroeg en al zin om op te geven? Ze weet toch dat ze nog eeuwen heeft om te leren als dat nodig is? Lilo keek naar de Bewusteloze mensen. Waarom vielen die ook zo snel flauw? Ze dacht even na wat ze de jonge vampier ondertussen zou kunnen aanleren, maar er schoot niets te binnen. Lilo overwoog even om Chyta een pauze te gunnen, maar die had ze helemaal niet nodig?. Vamiers zijn altijd even actief en aandachtig, of ze nu een half uur hebben gelopen of neerlagen. Het maakt niet uit. Toch zei Lilo: "Je krijgt even pauze tot er iemand wakker word. Niet te ver weggaan oké?"

Chyta luisterde geïnteresseerd naar Lilo’s antwoorden. Volgens haar moest Lilo wel een grote zelfbeheersing hebben. Ze bewonderde Lilo stiekem. Maar was bang om dat toe te geven omdat Lilo dat misschien te slijmerig zou vinden. Ze zag Lilo meer als een grote zus dan als een leerkracht, maar ze mocht niet te gehecht raken aan Lilo; waarschijnlijk zou die toch zomaar uit haar leven verdwijnen als ze vond dat Chyta genoeg geleerd had. Chyta dacht dat het daar al te laat voor was, als Lilo nu zou weggaan zou ze haar al missen.

Chyta trok verwonderd haar wenkbrauwen op toen Lilo zei dat ze pauze kreeg, ze had toch helemaal geen pauze nodig. Ze wou nog meer dingen leren. “Pauze? Waarom zou ik pauze nodig hebben?” vroeg ze verwonderd. “Kan je me niet even iets anders leren, tot die mensen terug wakker zijn?” Toen zweeg ze, misschien wou Lilo nu even niets meer leren aan haar. Maar met gewoon wat geschiedenis zou zij ook al tevreden zijn. Maar zou Lilo haar dat wel willen leren? Geschiedenis kan pijnlijk zijn. Dat idee vergat ze maar snel, als Lilo haar geschiendenis zou willen leren moest ze daar zelf maar over beginnen. Zij zou niet aandringen. Dan zou Lilo nog denken dat ze zich opdrong, en dat was helemaal niet haar bedoeling. Ze wou gewoon bij Lilo blijven, zoals een familie.Maar misscghien zou Lilo dat niet willen. Ze zou er later wel op terugkomen. “Wat hoor ik nog te kunnen of te weten?”

Gho... Lilo dacht na. Wat kzou ze Chyta kunnen leren. "Ik heb nog nooit eerger iemand les gegeven, dus ik heb geen idee. Wat zou je willen leren?" Lilo wist niet goed wat ze moest aanleren en hoopte dat Chyte wel een idee had. Naar de stad kon ze Chyta nog niet leren natuurlijk. Zich natuurlijk gedragen met mensen is te vroeg en Lilo had geen ander idee.

Euhm… Chyta was verwonderd en probeerde iets te bedenken, welke vakken kreeg je allemaal op school? Een onzinnige gedachte natuurlijk; dit leven had niks met school te maken. “Nou, je zou me kunnen leren vechten, daar zal ik later wel nog nut aan hebben. Of je kan me dingen leren over de geschiedenis van de vampiers… Meer weet ik ook niet” zei ze aarzelend. Leren vechten leek haar niet zo logisch, ze had haar makers direct vermoord, zonder moeite. waarom zou ze dat dan nog moeten leren? En ze had zich voorgenomen om niet te beginnen over geschiedenis maar toch had ze dat gedaan. Ze was gewoon te nieuwsgierig. Dat was waarschijnlijk niet zo goed. Wat ze wist over dit leven was niet veel, maar volgens haar kon je beter zo onnieuwsgierig mogelijk zijn, van te veel nieuwsgierigheid zou je wel eens kunnen sterven realiseerde ze zich.

"Zo, dus jij vermoord al je makers, wat er meer waren. Zonder moeite. En jij denkt dat je nog iets moet leren? Ik ben er trouwens zelf niet zo goed in, ik vlucht liever weg. Er zit iets geprogrameerd, het vecht-of-vlucht dilema. Jij bent een vechter, ik een vluchter. Niet iedereen hoort hetzelfde te zijn tog?" Lilo dacht na. De geschiedenis van de vamier was geen vaststaand feit. "Niemand weet echt hoe vampiers ontstaan zijn. Sommigen zeggen dracula. Anderen wetenschapelijk expiriment. Mutatie, of misschien zijn ze er wel altijd al geweest. Dat laatste lijkt me sterk, omdat we geen baby's kunnen krijgen. het enige dat vastaat is dat we bestaan." Lilo keek de jonge vampier aan. Misschien was het nuttiger om haar wat geduld te leren. In alle haast kracht elegantie en perfectie van het vampier zijn word de waarde geduld snel vergeten. Lilo overdacht hoe ze het de jonge vampier kon aanleren. Meditatie of zo.

Chyta had het goed geraden, vechten kon ze al tamelijk goed. Ze kon het wel niet vergelijken met iemand anders maar blijkbaar waren er niet zoveel vampiers die hun makers direct vermoorden, wat haar eigenlijk ook wel logisch leek want zij beschouwde dat als het domste ding dat ze in heel haar leven al had gedaan, ze had ze later moeten vermoorden. Ze ging niet zeggen dat het haar speet dat ze hun vermoord had, het speet haar ook niet. Het speet haar dat ze niet had gewacht, zodat ze meer voorbereid aan haar leven kon beginnen. Ze was inderdaad een vechter bedacht ze. Ze wist gewoon dat ze dat in haar mensenleven ook was. Ze wist niet hoe ze dat wist, maar iets zei het haar gewoon. Net zoals iets haar zei dat als ze een groep vijanden tegenkwam en die haar voor de keuze stelden vechten of vluchten dat ze zou vechten. Persoonlijk vond ze vluchten laf. Ze wou liever vechtend sterven als gevonden worden terwijl ze vluchtte. Dat zal wel karakter zijn. Ze ging Lilo niet haten omdat ze toevallig een ander karakter hadden. Dat leek haar eigenlijk ook wel logisch als je hetzelfde karakter had zou dat ruzies veroorzaken. Het ontstaan van de vampiers was interessant. Net zoiets als het ei en de kip. “Hoe oud kan een vampier worden?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze vroeg zich af wie de oudste vampiers ter wereld waren. “Ben jij een oude vampier of ben jij nog tamelijk jong?”

Lilo was zeer blij over de nieuwsschierigheid die Chyta bevatte. "Neen, Jong ben ik niet. Jij bent jong. Vampiers jonger dan 1jaar zijn nieuwelingen, jonger dan 50 zijn jong. Maar eigenlijk is 300 de echte leeftijd waarop vampiers zowat alles weten wat belangrijk is." Lilo dacht niet dat Chyta iets over de volturie zou weten. Dus ze dacht daar eens iets over te beginnen. "De oudste vampiers die volgens mijn weten bestaan zijn de hoofdleden van de volturi. Aro en zijn maten zijn zo een 3000 jaar als ik me niet vergis. En in theorie kan een vampier het eeuwig leven bezitten. Maar als je Aro ziet denk je dat hij elk moment kan sterven aan ouderdom. Dat is omdat hij zich opsluit in zijn paleis, als vampier moet je je noden invullen. En jagen is 1 van onze noden. We hebben het jagen even hard nodig als het bloed zelf, maar dat lijken ze in Italië niet door te hebben."

Chyta was geïntrigeerd door de volturi, waarom zouden die hun opsluiten in hun paleis, dachten ze soms dat ze koningen waren, waarschijnlijk wel. Het was logisch dat als de vampiers al ouder dn 3000 jaar waren dat er af en toe iemand kwam die de leiding wou nemen. Het enige wat haar verbaasde was dat als de volturi al zo lang leefden waarom er nog niemand geprobeerd had om ze te vermoorden. Of was dat gewoon nog nooit iemand gelukt? Dan zouden die wel heel machtig moeten zijn. “Is Aro de leider van de vampiers? Heeft nog nooit iemand geprobeerd om hem te vermoorden?” Het leek haar onlogisch om 3000 jaar oud te zijn, zij zou dan waarschijnlijk al lang gestorven zijn. Vermoord. Door vampiers die ze toevallig tegenkwam of door eeuwenlange vijanden. Maar tot nu toe had ze nog geen vijanden.

Het leek haar logisch om altijd te jagen. Dat zat in haar natuur. Ze kon zich geen leven inbeelden zonder te jagen. Als ze een mens zelfs maar zag kreeg ze de behoefte om te jagen. Ze moest die mens daarvoor nog niet eens ruiken. Ze vroeg zich af hoe speciaal Aro er dan uitzag, mensen kregen rimpels van de ouderdom maar dat kon waarschijnlijk niet bij vampiers. “Heb jij Aro al ontmoet? En hoe komt het dat hij er zo uitziet? En hoe ziet hij er dan juist uit? En bedoel je dat ze in Italië gewoon mensen laten komen om te doden of zoiets? Maar waarom zouden ze dat doen?”

Lilo keek Chyta verwonderd aan. Het was raar om vragen te beantwoorden over zaken die haar zo vanzelfsprekend lijken. Lilo herpakte zichzelf, hoe lang had zij niet geleefd voor ze van het bestaan van de volturi afwist? ”Zover ik weet heeft niemand geprobeerd om iemand van de volturi te vermoorden. Maar het lijkt maar logisch dat die er wel zijn. Als er al iemand was zo dom om het te proberen, dan zal die zelf zijn nederlaag niet kunnen navertellen. Vegetarische vampiers kunnen in grotere groep leven, maar gewone leven meestal met niet meer samen dan 2, dat zijn dan vaak koppeltjes, en uitzonderlijk 3. Grotere groepen moorden elkaar uit. De volturi is een soort Koninklijke familie. Ze zijn met duizenden, werkvolk inbegrepen natuurlijk. Maar zelf hun werkvolk is verheven tegenover de gewone vampiers. Het feit dat ik hier levend en wel staat is een bewijs dat ik Aro nog nooit ontmoet heb. Als je als vampier naar daar gaat ga je om te sterven of je aan te sluiten bij de machtigste familie aller tijden.” Lilo hapte even naar adem. Chyta was zeer nieuwsgierig. Dat is een goede eigenschap en Lilo probeerde haar vragen zo correct mogelijk te antwoorden. Maar zelf wist ze ook niet alles. Ze was blij dat ze momenteel haar vragen nog kon beantwoorden. ”Vampiers verouderen in theorie niet. Als jij blijft jagen en geen vijanden maakt dan kan je eeuwig zo een mooi snoetje behouden. Maar Aro en zijn kompanen hebben het jagen achter zich gelaten en laten inderdaad mensen komen. Daardoor lijkt het alsof de dood zich in hen heeft genesteld. Ik zal Aro als voorbeeld geven: zijn ogen hebben een melkachtig vlies. En zijn handen zien er zeer broos uit. Hij ziet minder scherp dan een vampier. En misschien ziet hij binnenkort zelf slechter als een mens, of helemaal niet meer. Dat krijg je dan als je je eigen aard verraad.”

sya kroste door het bos. ze rook mensen, bewusteloze mensen, het beste van het beste. geen moeite, toch eten. de geur van vampieren negeerde ze bewust. ze kwam op een plek met kooien waarin de mensen lagen. het leek of ze daar al uren lagen. twee vampieren waren rustig aan het praten. ze herkende er een van, lilo. Sya bevond zich in een tweestrijd, de mensen eten, of bij lilo gaan. ze koos voor lilo, ze had haar al eerder gevoerd. "hey, lilo, wie is dat?' vroeg ze, starend naar het blonde nieuwelingetje.

Chyta rook een vreemde geur terwijl ze aan het denken was over Lilo’s woorden. Toen ze een vampier zag naderen stond ze dadelijk ik een vechthouding. Ze gromde dreigend. Ze hoopte dat ze een beetje angstaanjagend overkwam want als de vampier toch zou willen vechten zou zij waarschijnlijk verliezen en ze haatte verliezen. Toen de vampier iets zei besefte ze dat ze Lilo kende. De vampier staarde naar haar dus gromde ze nog eens; het kon haar niet zoveel schelen of ze een vriendin was van Lilo of niet maar toch keek ze even vragend naar Lilo. Waarna ze nog eens gromde naar de nieuwe vampier en terugstaarde.

Lilo had snel proberen handelen, maar ze was te laat. Chyta stond al in vechthouding voor Sya. Misschien zou ze de nieuweling ook eens inschatingsvermogen moeten leren. Ja weet wel, niet onvoorbereid in een gevechthouding spingen voor een veel oudere vapier die uit een richting kwam waar ze de wind tegenhad. Dus die al langer doorhad wie haar doel was, en het obstakel dat 2 vampiers was, niet uit de weg ging. Lilo hield haar hoofd terug bij de situatie, als ze niet snel was, zou er binnenkort misschien geen Chyta meer zijn om les te geven. Ondanks haar schattige uiterlijk leek Sya ook een vechttype, en 1 met veel ervaring. Lilo sprong voor Chyta. "Hallo, dit is Chyta. Vergeef haar gedrag, ze is nog jong. En denkt dat ze ongenaakbaar is."

De nieuwe vampier sprong meteen in vechthouding voor Sya en gromde een paar keer. Sya onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen. Komaan meende die nieuweling het nu, wou ze echt vechten tegen iemand die zeker honderd jaar ouder was dan haar. Zelf haar grom klonk zwak. Dit zou een eitje zijn. lilo melde dat de vampier Chyta noemde en dat ze niet moest letten op haar gedrag. Sya grinnikte, ze zou het gedrag negeren, maar het idee van haar in minder dan een seconde neer te halen was aanlokkelijk en amusant. Maar ze hield haar in, ze zou niet met andere vampieren gaan vechten, niet nu. ‘chyta dus, tof. En hoe oud ben jij.’ Vroeg ze, op de manier dat je tegen een kind van 5 zegt, met een grote glimlacht op haar gezicht.

Chyta knipperde met haar ogen. Plots stond Lilo voor haar neus. Dat had ze niet verwacht. Ze wou ook helemaal niet dat die nieuwe vampier haar naam wist, maar blijkbaar was ze dus toch een oude vriendin van Lilo. Eigenlijk zou ze Lilo dankbaar moeten zijn besefte ze, anders was ze waarschijnlijk nu al morsdood maar haar vechthouding voelde zo natuurlijk. Uiteindelijk rechtte ze haar rug en kwam ze uit haar vechthouding, als het meisje een vriendin van Lilo was zou ze toch niet moordlustig zijn. Ze snoof even verontwaardigd toen ze Lilo zich verontschuldige voor haar. Zij kon er niks aan doen dat ze luisterde naar haar instinct. Dat meisje dacht dus blijkbaar dat ze een lien kind was dat zijn tong had uitgestoken naar een volwassene. Aan de ene kant was dat nog waar ook maar toch vond ze het niet leuk om zo behandeld te worden. "Ik weet het zelf niet exact." mompelde ze tegen het meisje. "Sorry van al dat grommen en zo het ging vanzelf." zei ze tegen Lilo, ze wou zich niet verontschuldigen tegenover iemand die haar als een peuter behandelde.

Chita wist dus niet hoe oud ze was. dus dan was ze misschien toch niet zo nieuw. Sya was blij dat chita uit haar vechthouding ging. Het was niet met haar volle plezier. Dat vond Sya wel grappig, minder leuk vond ze het dat de vampier zich lilo verontschuldigde, enkel tegen lilo. Sya kneep haar ogen samen. ‘waarom is deze bij jou?’ vroeg ze aan lilo. Ze had geen zin om tegen een jonge vampier met een gigantisch ego te praten, maar ze was wel nieuwsgierig. Misschien waren ze wel familie, of had lilo haar gemaakt.