Eerste les

"Oke Oke... Ik denk dat ik het snap.. zei Aiden. Hij voelde dat er nog meer achter zat, maar wilde haar niet meer provoceren.
" ik denk toch echt dat ik nu maar eens moet gaan. Er moet toch meer zijn in dit stadje dan bos. Bedankt voor het voedsel dames.."
Hij klonk ongeinteresseerd, en dit was ook zijn bedoeling. Deze drie moesten niet gaan denken dat hij het toch wel fijn vond om zijn eigen soort om zich heen te hebben.

Chyta lachte even, Lilo lesbisch. Zij dronk nog alles, ze maakte niet echt een onderscheiding. Al hield ze niet zo van kinderen of oude mensen. Ze vond het een beetje genant dat zij geen lievelingseten had, maar dat leek haar wel nog logisch, ze was nog maar een nieuwelinge.
Ze zuchtte, hij ging toch nog weg. Maar zij ging hem niet weer tegenhouden, ze wou zich niet meer opdringen. Maar toch had ze het gevoel dat hij niet echt ongeinteresseerd was maar zijn best deed om zo te klinken. Dat was dan maar zijn zaak. Ze vond het spijtig dat hij weg zou gaan, maar als hij het echt wou dan kon hij gaan.

Lilo keek hem aan. Hij wou weg gaan? Wel dan ging hij gewoon. Lilo vond het inorm onbeleefd, hij hing gewoon rond tot hij te eten kreeg. Net een straathond. Ze ging hem niet tegenhouden, ze had hem al een keer tegengehouden. ondanks dat ze zijn gezelschap wel aangenaam vond, wou ze dat niet tonen. Ze bleef op eigen benen staan en werd niet afhankelijk van hem. Het was niet dat ze niet zonder hem kon, toch vond ze het een beetje erg. Ze zwaaide even haar hem, en draaide zich toen om. Een afgesloten hoofdstuk.

Chyta keek naar Lilo, dat zwaaien en omdraaien was wel een beetje grof, maar hij verdiende niet beter. Ze knikte eens naar hem ten teken van afscheid en legde haar toen op haar rug en begon naar de lucht te staren. Ze bleef het jammer vinden dat hij weg ging, ze was graag vrienden met hem geworden, nu zou dat niet lukken. Ze wist ook niet of ze dat wel nog wou na dat drinken en weggaan.

Sya kon nog net een vreugdedansje onderdrukken. Ze kon het vreugdesprongetje toch niet tegenhouden. Dat zou hij toch niet meer gezien hebben. Hij was weg, juj. Hoe het kwam wist ze niet, maar Sya mocht hem toch niet. wat duidelijk niet het geval was bij de andere twee. Iedereen mocht hem, misschien dat ze hem daarom niet aardig vond. Hij moest ook maar niet zo grof doen. Hij kwam bij de grotere groep, hij moest vriendelijk zijn, zij niet. zo hoorde en zo moest het zijn.

Aiden schudde met een grijns zijn hoofd. Hij bleef bij de rand van het bos staan. "Wat?... Geen Doei? Tot ziens? of iets dergelijks? Hij sloeg zijn armen over elkaar. "En als er iets is wat jullie frustreerd, spreek dit uit, het is niet goed om dingen opgekropt te laten zitten," vervolgde hij quasi serieus/wijs.

“wel ja ik zal het je eens zeggen si. Jij bent alleen, zwak, de bezoeker. Gedraag je ernaar. Je moet niet doen alsof je zoveel sterker bent dan ons drie want je maakt geen schijn van kans. En altijd maar met die blik van wat doen ze weer onvriendelijk, jij bent ook niet meteen mister vriendelijk. Onderdanig, zo moet je je gedragen. Jij slaaf, wij meesteressen. Zo hoort dat.” Floepte Sya eruit. Misschien was het er wat over, maar ze had het gevoel dat Chyta en Lilo zich helemaal niet ergerden aan hem, en iedereen mocht nog eens duidelijk weten wat ze dacht. Misschien was dat laatste iets te dubbel, maar dat zou wel niemand merken.

Zijn ogen kleurde donker, hij heeft het niet graag voorzien op zijn eigen soort, tenzij ze te ver gaan. Aiden gromde luid, in een oogwenk stond hij vlak voor Sya, hij is een stuk groter dan haar.
"Jij moet heel erg op je worden gaan letten.." Siste hij. Het kostte hem al zijn kracht niet gelijk Sya haar hoofd van haar romp los te maken.

Sya moest lachen, ze kon het niet laten. Ze kon zo onder zijn benen door lopen, wat was hij nu voor een dreiging. Maar ze bleef staan, geduldig, zelfvoldaan. “o, ik dacht dat ik moest zeggen wat er op mijn lever lag.” Zei ze met grote vragende, onschuldige ogen. “je moet een beetje weten wat je wilt.” Ze tuitte haar lippen, hij was wisselvallig. Waarom was hij niet gewoon weggegaan. Een fractie van een seconde dacht ze eraan of hij haar toch niet kon vermoorden, maar nee, dat kon toch niet. ze was snel, lenig en vooral heel erg klein voor hem. En ze was nog altijd sterk. Ze wist niet of Lilo haar zou helpen, aangezien ze een vluchter was. maar Chyta, met haar spontaan karakter en neiging om alles te vermoorden zou haar zeker bijstaan.

"Onderschat mij niet...En overschat zeker jezelf niet.." siste hij. "Ik ben hier niet gekomen om te moorden, maar ongelukjes gebeuren"
Hij is krachtig, en ondanks zijn grootte ook snel. Hij weet dat hij die kleine aan kan. Dat de andere twee er waren was niet in zijn voordeel. Maar angst kent hij niet en laat zich daar dus ook niet door leiden.
Hij bleef haar strak aankijken, een grom klonk weer vanuit zijn borst.

ze zag zijn ego gewoon groeien, niets aan te doen. Maar ze voelde haar wel een klein kindje naast hem, zo klein. Ze had de neiging om haar armen om hem heen te slagen, als een dochter bij haar vader. Zou ze dat ook ooit gedaan hebben bij haar vader, flitste er door haar hoofd. Een scheut pijn schoot door heel haar lichaam, en was zeker te zien op haar gezicht. Verdorie, nu zou hij denken dat ze bang was. en als er iets was dat er niet in haar lichaam te vinden was, was het schrik. Ze twijfelde, zou ze nu door zijn benen naar de andere kant lopen. Want hoe dan ook, dat hij zo dicht bij haar stond, vond ze niet prettig, en dat had niets met vrees voor haar leven te maken. "als je me niet wilt vermoorden, waarom sta je dan op 2 cenitmeter van me en kijk je me aan alsof ik nog een uur te leven heb."

Chyta zuchtte, dit kon gevaarlijk worden. Ze kwam langzaam overeind en ging een beetje dichter bij Sya staan, voor het geval dat. Aidebn zag er wel sterk uit, maar ze wist zeker dat Sya een heel ervaren vechter was, en met haar erbij kon hij gewoon niks doen. Ze bleef dus rustig en half dreigend naast Sya staan, maar dat vond ze wat te duidelijk en ze had geen zin om te staan dus zette ze zich neer maar hield ze Aiden wel nog altijd in het oog, ze zou zich niet moeien als sya het alleen zou afkunnen.

Aiden bleef Sya strak aankijken, hij knipperde niet. " Een uur? Als je zo doorgaat zal het meer vijf tot zeven minuten zijn...."
Hij hief zijn hand op om haar bij haar keel te grijpen maar net voordat hij haar huid raakte stopte hij. "het is een tijd geleden dat ik iemand van mijn eigen soort vermoord heb, weet je zeker dat je deze eer wilt?"
Hij wil niet moorden, je eigen soort vermoorden gaat tegen zijn gevoel in.
Aiden hoort de bewegingen van Chyta, hij luisterd wat ze doet maar blijft gefocussed op Sya. Hij probeerd ondertussen zijn zelfbeheersing terug te vinden.

Akai was rustig in het bos aan het wandelen toen hoe de aanwezigheid van meerdere vampiers rook. Eerst had hij geen zin om er naar toe te gaan en was hij van plan gewoon verder te lopen. Maar toen hoorde hij een bekende stem "als je me niet wilt vermoorden, waarom sta je dan op 2 cenitmeter van me en kijk je me aan alsof ik nog een uur te leven heb." Akai herkende de stem meteen als die van Sya, het Chinese meisje van zijn klas. Opnieuw maakte Akai geen aanstalten om naar het meisje toe te gaan maar toen hoorde hij een mannenstem haar bedreigen. Zachtjes zuchtte Akai. Wat had hij hier eigenlijk mee te maken? Niets… Toch besloot Akai een kijkje te gaan nemen.

Al snel zag hij in de verte een mannelijke vampier en het meisje Sya. "Dit kan noch leuk worden" dacht Akai, hij wou wel weten waartoe Sya instaat was. Niettegenstaande vond hij de mannelijke vampier kinderachtig en dom. Akai zette zich in een boom en bestudeerde de twee vampiers, met enige minachting, die elk moment konden beginnen vechten.

Aiden hoorde en rook de vampier in de buurt. " Meer vrienden van je?
Hij stapte weg van Sya, gefocussed op de geluiden in het bos. Angst had hij niet, dit was puur nieuwsgierigheid en een poging zijn aandacht ergens anders op te richten dan het hoofd van Sya eraf trekken.

Blijkbaar had de mannelijke vampier direct door dat Akai aanwezig was, want vrijwel meteen liet hij Sya los en vroeg hij haar of er nog meer vrienden van haar aanwezig waren. Akai besloot dat in de boom blijven zitten geen optie was en liet zich er soepel uitvallen. Langzaam kwam hij naar Aiden toe. "Vrienden zou ik het niet direct noemen," zei Akai kalm, "eerder kennissen of klasgenoten..." Akai nam de vampier in hem op, zoals hij bij alle andere mensen/ vampiers/ andere wezens deed. Deze vampier zag er niet echt oud uit. Akai schatte hem rond de 200. Ook door zijn gedrag, jonge vampiers waren meestal dom en roekeloos in zijn ogen.

Chyta rook hoe een andere vampier hun naderde, ze dacht dat ze de geur herkende maar ze kon er geen naam op plakken dus draaide ze zich om en zag ze Nanomi van haar school staan. Ze lachte en zwaaide even naar hem. Ook al was ze blij hem nog eens te zien vond ze het bij dat iedereen er zomaar bijkwam. "Kom er maar allemaal bij." Ze keek even boos naar Aiden. Ze hoopte dat hij zich nu wat rustig ging houden, hij had duidelijk gemaakt dat ze elkaar kenden. En zij had ook eens gezwaaid. Toen Aiden bijna syas keel had vastgepakt was ze bijna rechtgesprongen, nu was ze blij dat ze dat niet had gedaan. Ze keek afwachtend naar Aiden.

Lilo bekeek het allemaal. Ze vond het wel zielig. Hij gaat weg, kan het niet aan dat ze zonder hem kunnen. Sya geeft hem wat hij vraagt. Hij word boos. En WHOOO plots staat die andere erbij en hoogstwaarschijnlijk gaat hij zich belachelijk maken door daar ook woets op te zijn. moest ze geen vampier zijn zou ze waarschijlijk niet meer kunnen volgen. Lilo moest bijna gniffelen. Alsof hij Sya zou aankunnen. Zeker met Chyta erbij. Hij zou haar zelf niets kunnen aandoen. Het deed haar een beetje denken op een slecht stripverhaal dat ze las toen ze jonger was.

Aiden vloog met zijn hand naar sya haar keel, maar die was te verveeld om te reageren, dus bleef ze stokstijf staan. Ze rook een andere vampier. De Japanse jongen. Aiden deed een stap weg van sya, waardoor ze weer aandacht op hem kreeg. Was hij bang. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Dit was een giller. Het zou nog 4 tegen 1 worden, en dat zag Aiden precies niet meer zitten. ze zag Chyta ook een beetje ongeduldig neerzitten, wat raar dat ze zat. En lilo onderdrukte duidelijk een gniffel. Het kwam er dus op neer dat Aiden inwendig werd uitgelachen langs alle kanten, dat hoopte Sya toch.

De gene die direct reageerde toen Akai was aangekomen was de newborn Chyta. Ze lachte en zwaaide even naar hem. Akai verschoot een beetje van de enthousiaste reactie. Akai glimlachte ook eens vluchtig om vriendelijk te zijn, maar hield daarna zijn ogen weer strak gericht op Aiden. Freddy had niets gezegd en Sya ook niet. Akai keek strak naar Aiden, hij wist niet wat er was gebeurd, maar vond (had hij altijd al gevonden) dat je geen vrouwen of meisjes mocht aanvallen als ze zelf niet waren begonnen en dan zeker niet op zo een laffe manier. Akai zijn gezichtsuitdrukking naar Aiden toe had iets van ‘klein kind’. Akai had wel geen zin om er zich echt mee te moeien, de drie meisjes konden waarschijnlijk wel zelf hun plan trekken, maar vond de mannelijke vampier zijn gedrag toch ongehoord.

Aiden sloeg zijn armen over elkaar. Afwachtend wat de nieuwe vampier wilde, en kwam doen. Bang was hij zeker niet, maar zin in een 4-1 gevecht, zo dom was hij nou ook weer niet.
Hij zweeg en zijn gezicht stond neutraal.
Door deze situaties houdt hij er dus niet van om met veel anderen te zijn. Hij weet van zichzelf dat hij het niet kan, wat betreft voedsel heeft hij een goede zelfbeheersing. Hij kan ook zonder moeite om mensen heen zijn, echter als mensen/vampieren zich teveel met hem gaan bemoeien, o.i.d, dan verliest hij nogal eens zijn zelfcontrole.

Chyta grinnikte zachtjes, ze wist wel dat iedereen het gehoord had maar wat kon ze daaraan doen, iedereen had nu eenmaal een supergehoor en het was gewoon grappig. Blijkbaar was Aiden toch niet zo dom dat hij een 4-1 gevecht zou beginnen, al wist zij niet zeker of hij zou meevechten. Aiden vond het duidelijk niet zo prettig om omsingel te zijn, door zijn uitdrukking zo neutraal te houden bevestigde hij dat. Ze vond deze situatie razend boeiend en vroeg zich af wat er zou gebeuren, iedereen vond het wel grappig dacht ze, sya glimlachte en Lilo onderdrukte een gniffel, ze vroeg zich af of Nanimo het ook zo grappig vond, aan zijn uitdrukking te zien niet, ze vond het wel erg dat hij alleen even glimlachte bij haar begroeting, waarschijnlijk was ze te enthousiast maar zo was ze nu eenmaal.

Sya hoorde dat Chyta gniffelde, ze kon haar toch ook niet eens inhouden. Nee, zo was ze niet. Sya kende Chyta nog niet zo lang maar ze verwachtte niet dat ze door jarenlange training haar emoties zo goed onder bedwang kon houden zoals Lilo of de Japanse jongen. Sya had het daar zelf ook niet gemakkelijk mee. een open boek, en dat voor een vampier. Aiden was precies niet van plan om nog aan te vallen. Mooi zo, gewonnen. Ook al was het niet echt eerlijk gewonnen, toch was ze blij. Een voldane glimlach sierde haar gezicht. Het werd weer een beetje zoals het hoorde. Hij slaaf, wij meesteressen. ha

Akai keek Aiden nog altijd aan, maar die zei niets meer. Hij sloeg alleen zijn armen over elkaar en keek hem neutraal aan. Akai bleef Aiden strak aankijken en even maakte geen enkele vampier geluid. Tot Chyta plots begon te grinniken. Akai bestede er geen aandacht aan, ook snapte hij niet goed wat er zo grappig was. Misschien het fijt dat het Aiden blijkbaar niet aanstond dat hij er ook was bijgekomen of de gezichten die de twee mannelijke vampiers trokken? Akai wende zijn ogen geen seconde van Aiden af en wachtte tot hij iets zou zeggen. Was hij ineens zijn tong verloren ofzo? Of besefte Aiden dat hij Akai of de rest niets kon maken? Of misschien voelde hij zich gewoon nietig tegenover hem? Akai zijn gezichtsuitdrukking bleef hetzelfde als daarnet. Het staalde duidelijk uit wat Akai vond van Aiden, zielig en een klein kind, zeker omdat Aiden niets meer zei.

Aiden zuchtte. Hij zweeg omdat hij zichzelf weer moest hervinden. Zijn woede is weer wat gezakt en zijn ogen kleuren weer wat lichter. Als dit gezeik over niets dacht hij..
" klasgenoten? Jullie gaan ook naar school? Waarom dat?" zei hij in een poging maar over wat luchtigers te beginnen. Van nature is hij niet agressief naar zijn soort, maar hij verliest nog wel eens zijn controle. Hij voelde zich weer wat beter, relaxter en liet dit oook zien in zijn houding.