Eerste les

Sya voelde zich nutteloos. Ze had gedacht dat Chyta op die aiden zou springen, maar nu was ze er eerder van overtuigd dat Lilo en Aiden nog vampierenkinderen zouden krijgen. Moest dat mogelijk zijn. want ook al waren ze machtspelletjes aan het spelen met elkaar, het leek toch eerder op een verleidingsspel in Sya haar ogen. ze keek even naar Chyta, die een vuile blik wierp op Aiden zijn sigaret. Daar gaf ze haar gelijk in, roken stonk, zeker als je reukvermogen duizend keer sterker was als dat van een mens.

Chyta keek even naar Sya. Ze stonden er beiden maar bij als nutteloze dingen terwijl Lilo en Aiden zo waarschijnlijk nog uren konden doorgaan. Chyta ging naast Sya staan en grijnsde naar haar. Ze konden elkaar beter even leren kennen in plaats van toe te kijken naar dit eeuwige spelletje van Lilo en Aiden. "Waarschijnlijk kunnen wij gewoon even 100 mensen gaan drinken en als we dan terugkomen zullen ze nog zo bezig zijn."

“honderd, duizend, waarschijnlijk nog meer. Net een getrouwd stel dat elkaar probeerde te overtreffen.” Sya zuchtte, waarom wou lilo niet gewoon haar naam zeggen en ervoor zorgen dat dit snel over was. Chyta moest nog veel leren, maar zo ging dat niet. “dit is nog een les, doe dat nooit met een andere vampier als je wilt blijven leven. Je kan geluk hebben, maar meestal niet. en als je iemand ooit gaat trainen, dan is dit ook niet echt de ideale manier.” Sya lachte zachtjes, niet van plan om het “koppeltje” te storen, al waren ze dat waarschijnlijk al.

Aiden keek met een schuin oog naar Sya en Chyta. Hij lachte van binnen om de reacties van deze meiden. Ze nemen het leven veelste serieus, dacht hij bij zichzelf. Maargoed, als zij zich fijn voelen bij de vijandige manier van leven, is hij daar om ze op de kast te jagen.
Hij hield Lilo in de gaten, of zij zich van haar stuk liet brengen door haar groepsgenoten, of van wat hij net zei.

Lilo Achmatova keek Sya en Chyta aan. Die zagen 2 vamoers die met elkaar babbelden en meteen dachten ze al aan een getrouwd koppel. Zucht, jong en naïf. "Welja, inderdaad, ik kan geen hoogte van je nemen. Proficiat, denk je dat ik coonstand snap wat Chyta of Sya bedoelen, zelf al zeggen ze het mij gewoon. Mensen, of andere wezens, doorhebben is nu niet echt 1 van mijn prioriteiten. Toch vertrouw ik hen wel..." Lilo staarde Aiden aan. "Ik vrees dat je je vergist..." Een verontschuldigend glimlachje vormde zich. Ze had eigenlijk gehoopt dat hij beter wist. Al maakte het haar wel nerveus, het stoorde haar niet echt aan hem.

"Tja, dan weet ik het ook niet" Aiden maakte een 'ik geef me over' gebaar. "Ik doe toch echt mijn best hier." Zei hij met een ietwat ondeugende blik in zijn ogen.
Hij nam een laatste trek van zijn sigaret en gooide deze weg, de sigaret doofde in een na lekkende wond van één van de slachtoffers.

Chyta negeerde de conversatie tussen Lilo en Aiden, die mochten rustig door doen. "Leuk dat jij nog denkt aan mijn leerproces" grinnikte ze tegen Sya. Lilo had daar precies nog niet echt terug aan gedacht sinds Aiden zich bij hun voegde. Ze was blij dat Aiden zijn sigaret weggooide en hoopte dat hij geen nieuwe zou nemen dan zou zij zeggen wat ze van sigaretten en rokers vond. Ze vroeg zich af of Lilo ooit haar naam nog zou zeggen. En ze hoopte dat die ooit nog binnen de volgende eeuw viel.

Sya hoorde haar naam en keek even op. Lilo en Aiden waren nog steeds aan het kibbelen en al snel verzwakte haar aandacht voor hun weer. “ja, iemand moet het doen. En Lilo is dat duidelijk niet van plan.” Sya sloeg haar hand voor haar mond. Dom, dom, dom. Lilo zou haar vermoorden. Niet dat ze daar toe in staat zou zijn, maar toch. Ze mocht lilo, en alles wat ze gedaan hadden om hun vriendschap op te bouwen zou nu wel weg zijn. typisch Sya om haar mond voorbij te praten. Met grote ogen staarde ze nu naar Lilo en Aiden, wachtend op hun reacties.

Aiden grinnikte zachtjes. "Misschien moet ik maar eens gaan.... Ik wil jullie 3-eenheid niet verstoren zei hij met een grijns.
Hij keek alle drie even aan, toch wel tevreden met wat hij in een korte tijd bereikt had wat betreft het onrust stoken.

Sya keek Aiden vernietigend aan. die irritante grijns maakte dat ze zin had om eens op zijn bakkes te gaan slaan. Wat dacht hij nu dat hij bereikt had, ruzie. Waarschijnlijk wel, maar waarom zou hij daar voldoening uit putten. nee, ze mocht deze vampier niet. ze zou blij zijn dat hij weg was. het enige wat hij kon was storen. Sya hoopte dat Lilo niet te kwaad was en dat Chyta niet een totaal voorgevormd beeld had over mannelijke vampieren. Ach misschien was het ook niet zo slecht, er waren weinig goede vampieren in het algemeen, en met goed, bedoelde ze goed tegenover soortgenoten.

Chyta keek Aiden vernietigend aan toen zijn blik de hare kruiste. Waarom zou hij nu vertrekken, daar was geen enkele reden toe. En ze hadden niet echt een 3eenheid. Ze kende Sya nog maar net, ze vond haar wel fantastisch maar ze kenden elkaar nog maar even en toch had ze het gevoel dat ze haar kon vertrouwen.En als Aiden dacht dat hij tussen ons gedrieen zou kunnen komen zat hij er, volgens haar, dik naast. Ze had zin om eens goed met hem te vechten. En toen ze naar Sya keek zag ze dat zij er ook zo over dacht, goed dan waren ze al met zijn tweeen.

Lilo keek Aiden strak aan. "3eenheid, mooi gezegt. Misschien klopt het wel, ondanks dat ik nooit zo zou zien. Wat het ook is, ik denk niet dat je ertussen zou kunnen komen, zelf al zou je willen." Ze draaide haar om. Ze had geen idee wat ze nu moest doen, dus zette zich vlak naast Chyta. Zo toonde ze verbondenheid en bevestigde ze haar woorden. Ze glimlachte eens vriendelijk, maar helemaal niet hartelijk.

"Ik weet nog steeds niet wat ik misdaan heb om deze vijandigheid te verdienen, Sya, Chyta en Fred" Hij liep langzaam terug richting de bosrand. "Maar het was een waar genoegen jullie te ontmoeten." zei hij misschien ietwat teleurgesteld.
Hij wilde het liefst meer weten, meer over deze drie, over deze stad, over Fred, want zij bleef toch degene die het minste bloot gaf.

Chyta snoof. Als hij dtat echt niet wist was hij gewoon dom. "Waarom ga je zomaar ineens weg, Aiden?" zie ze poeslief en afstandelijk. Als hij zich zo haaste om zich uit de voeten te maken had hij dat laatste er niet bij moeten zeggen; alsof ze hem geloofde. Of misschien was het wel waar maar waarom zou hij dan gewoon weg lopen? Ze hield haar gezicht neutraal zodat niet zou blijken dat ze eigenlijk razend nieuwsgierig was naar een antwoord.

Hij stond even stil, en draaide zich weer om richting de drie. "Waarom zal ik ergens blijven waar ik overduidelijk niet welkom ben? een zachte grom kwam vanuit zijn borst, onbewust. "Waarom jullie drie mij vreselijk op mijn zenuwen werken, ik heb geen idee, waarom ik hier nog sta, tevens, geen idee. Als jullie het allemaal zo goed weten, vertel het me maar!
Het was niet zijn bedoeling om geïrriteerd te raken, hij snapt ook gelijk de reden weer waarom hij nooit in groepen heeft samen geleefd. Al dat gezeur om niets. Of misschien had hij gewoon honger, hij voelde zich gewoon... vreemd. Of dit nou kwam door de nieuwsgierigheid, het gezeur of honger weet hij niet. Hij stond hier nu toch al langer dan hij eigenlijk had geplant.

Lilo haalde opgelucht adem. Hij had niet gehoord dat Sya haar naam had gezegd. "Wel, voor zo een nieuwsgierig mannetje te zijn, ben je wel niet echt oplettend." Toen ze hem zag vertrekken, ging er een steek door haar heen. Ze zag hem niet graag vertrekken. Niet dat ze verlatingangst had of zo. Eigenlijk had niemand haar ooit verlaten, zij vertrok altijd eerst. Misschien vond ze het daarom niet leuk dat er iemand die haar veel zou kunnen bijleren zomaar te zien vertrekken, zonder dat het hem iets kon schelen. Ze wou liever wat macht hebben op hem, maar hij leek het niet toe te laten. Zelf in de korte tijd dat hij bij haar was, had hij haar al iets bijgeleerd. Hij had haar geleerd dat ze niet meteen moest lopen. Ze wou graag vanaf het begin welopen, maar dat heeft ze niet gedaan. En daarom had ze geleerd dat je sterk voordoen, zeer snel geloofd word. Ze was hem dankbaar. Maar dat zou hij nooit weten. plots schoot hij uit, en dat verraste haar. "Ik zal enkel voor mijzelf spreken, maar ik wil dat je blijft, sorry voor onze vijandigheid. Drinken?" Ze wees naar het bange meisje van 17 dat trillend in een kooi zat, blijkbaar was ze gestopt met zagen over de moord op haar zus. Lilo was verrast van haar eigen vriendelijkheid, maar glimlachte.

sya schrok van de plotse vijandigheid van Aiden. Ze zag zijn ogen ook met de minuut donkerder worden. honger. Ze knikte nog eens naar de overgebleven mensen, die beiden aan het huilen waren en geen notie van het gesprek namen. Ze wist dat hij ze niet wou, maar misschien overwon zijn honger de kieskeurigheid van hem. Chyta en Lilo wouden duidelijk dat hij bleef, dus Sya zou achter hun staan. Als zij wouden dat hij nog even bleef, dan wou zij dat ook. Ze zou haar best moeten doen om vriendelijker te worden, wat niet alles zou zijn. Sya slikte, dit zou niet makkelijk zijn, maar het moest dan maar. “ja blijf nog even.” Mompelde ze verslagen. Lilo bood hem ook te drinken aan. zou het meisje nog maagd zijn, ze wist het niet. waarschijnlijk niet.

Aiden schoot even in de lach van de reacties van de twee. "Dankje, maar", een zuchtje wind blies de geur van het meisje zijn richting in, zijn ogen kleurde pikzwart, hij grijnsde " Dankje"
Binnen een seconde stond hij bij de kooi van het meisje, ze dook in elkaar. Makkelijk trok hij de kooi open. Hij pakte het meisj bij haar hals. Hij hield haar vast zodat hij achter haar stond. Langzaam rook hij van haar schouderbladen naar haar kaaklijn. Ze gilde, hij grijnsde. Langzaam beet hij haar in haar hals, zorgvuldig, rustig maar toch gulzig dronk hij haar leeg. Hij draaide haar om keek naar haar en draaide haar nek om. Totaal nutteloos want dood was ze al. Maar het geluid is zo mooi.

Het geluid van de krakende nek van het meisje deed Sya ineenkrimpen. Ze kon het niet verdragen behalve als ze het geluid zelf veroorzaakte. Er verscheen wel een lichte glimlach op haar gezicht. Hoe elke vampier toch na een tijdje moest zwichten voor mensenbloed. “en, was het een maagdje?” vroeg Sya nuchter. Dat was toch vriendelijk, of niet? ze wist het eigenlijk niet, vriendelijk lag niet echt in haar natuur, maar grof was het zeker weten niet. ze zuchtte verslagen, dit zou haar nooit lang lukken. Maar ze moest proberen, ze ging niet tegenwerken tegen Chyta en Lilo, dat was niet het plan. Vrienden blijven, dat moest ze doen, maar het zou moeilijker worden dan dat ze eerst had verwacht.

Lilo keek hoe Aiden het meisje leegdronk. Hij had blijkbaar al een tijdje niet meer gedronken. Lilo wou oprecht vriendelijker zijn. mannen spreken graag over zichzelf, dus een vraag leek haar een goed begin."Je zei iets over voorkeuren. ik ga ervan uit dat jou voorkeur naar meisjes uitgaat, maar is er iets specifieker? En was dat meisje dan goed genoeg?" Lilo glimlachte bemoedigend. Ze vond hem op een vreemde manier speciaal. hij had iets... menselijks... Hij hield van spelletjes spelen, maar maakte duidelijk wanneer het niet liep zoals hij wou. misschien had hij de situatie niet zo in handen als het wel leek. Misschien zou hij zijn uitdrukking meer moeten misbruiken. Plots besefte Lilo dat dat niet nodig was, ze deed nu al wat hij wou. Plots voelde Lilo zich een beetje gebruikt.

"Nee" antwoorde hij kort op Sya haar vraag. " ze had zelf alcohol op, stout meisje"
Aiden wendde zich tot Lilo. "ik hou van puur bloed. Het moet bij mij wat opwekken, ik kan het niet uitleggen. Iemand haar bloed drinken heeft ook iets... Iets heel intiems. En aangezien ik toch echt weiger intiem te worden met een man, stel ik daar ook mijn grens." zei hij, en zijn grijns kwam weer terug.
Aiden doet niet veel doordachte dingen, de situatie loopt zoals het loopt. Is het de bedoeling deze dames te gebruiken? Nee. Hij doet gewoon waar hij zin in heeft. Aangezien dit vaak niet werkt in groepen ontloopt hij deze meestal. Echter dit hier is best interessant. Toch heeft hij wel besloten dat dit geen vaste prik moet worden, met deze dames. Het kan nooit goed aflopen. Hij kent zichzelf als hij geen controle heeft over een situatie, kan hij nog wel eens opvliegend worden.

Lilo glimlachte door zijn uitleg. "Zo had ik het nog nooit gezien, maar tegelijkertijd zag ik het altijd al zo. Snap je?" Lilo besefte dat ze wartaal uitkraamde en wou haarzelf verduidelijken, maar het was zo lastig. Een man zijn bloed opdrinken zou als overspel tegenover Alleandro lijken. Maar ook zou het haar constand aan de moord op de liefde van haar leven doen herinneren. Ze zag het als een privilege om door haar gedronken te worden, dat maar door 1 man verkregen werd."Sorry, dat moet wel heel raar klinken." Lilo probeerde zichzelf niet te verduidelijken, ze klonk waarschijnlijk gek.

Hij begreep het niet, maar het intrigeerde hem wel.
"wacht, ik snap het niet. Je eet vrouwen, meisjes maar geen mannen?.." hij begon weer met ijsberen. " dus als het zo ongeveer hetzelfde is als bij mij... Ben je of lesbisch, of er is wat anders. Ik gok wat anders, want je lijkt me niet lesbisch...

Sya schoot in de lach. lilo, lesbisch, proest. als er iets was dat Lilo niet was, dan was het wel dat. maar als je het zo bekeek, dan was Sya bi. ze trok een vies gezicht en nam zich voor alleen nog maar jongens te eten, dan was dat ook weer opgelost.

"Neen!"Lilo keek hem angstig aan, en begon toen te lachen. Lesbisch, juist. Ze vroeg zich af hoe ze dit moest uitleggen zonder teveel prijs te geven. "het is inderdaad iets intiem, en daarom wil ik het met geen enkele man beleven, alleen die dat het waard zijn." Lilo dacht dat dat wel genoeg moest zijn. Zo zou hij het wel snappen. En ja, hij was het waard geweest. Ze kon hem bij wijze van spreke nog proeven op haar tong. Ze had nog nooit zo iets lekkers geproefd. Lilo walgde van zichzelf. En richte zich weer op het heden