First day, brand new start

Katherine moest door haar moeder zo half uit de auto geduwd worden voordat ze eindelijk uitstapte. Hoe was ze is hemelsnaam op het achterlijke idee gekomen om te verhuizen naar dit kleine plaatsje. Voorheen ging ze naar school in een nette school in het bruisende New York, en nu stond ze hier voor een gebouw dat zeker 3 keer zo klein was. Dat was nog niet echt het grootste probleem, maar ze kende hier niemand. Hier moest ze weer helemaal opnieuw een reputatie opbouwen. Voor sommige zou dit vast geweldig zijn geweest, maar haar irriteerde het mateloos. Thuis had ze eigenlijk een vast clubje dat vrij hoog had gestaan, na een tijd lang knokken. Van zichzelf was ze vrij rustig en in sommige situaties erg nerveus. Toen had ze zichzelf in allerlei bochten moeten wringen maar het was haar gelukt. Misschien gebeurde dit keer wel het tegenovergestelde. 'Tot vanmiddag, Kath' klonk haar moeders stem, en de deur van de auto sloeg dicht. Over aan je lot overlaten gesproken. Nu moest ze zelf opzoek naar de balie waar ze zich moest aanmelden en hoogstwaarschijnlijk ook naar alle lokalen. Alle introducties zou ze moeten doorstaan, alle starende blikken. Ze zuchte en sloot kort haar ogen. Ze moest gewoon haar hoofd koel zien te houden, simpel. Na een aantal tellen opende ze haar ogen weer. Een bepaalde rust was terug gekeerd. Kalm begon ze over het schoolplein te lopen, in de richting van het gebouw. Haar hakken klikte bij elke stap op de grond. Ze zag verschillende leerlingen met een grote schooltas, waarschijnlijk vol met boeken. Zij daarentegen had een middelgrote handtas bij zich, waar hooguit 2 boeken inpaste. Omdat ze midden in het schooljaar naar een andere school was gegaan, had ze ook nog geen boeken. In haar handtas zat haar beurs, haar make-up en haar zonnebril. Dat laatste leek echter nogal onnodig want de lucht was grijs en het leek er niet op alsof de zon nog ging schijnen. Dit was erg jammer, maar er was niks aan te doen. Ondertussen opende ze de zware deur van de ingang en stond toen in een gang vol leerlingen en docenten die verschillende kanten op liepen. Er hingen geen bordjes voor zover zij zag, dus dit leek een onmogelijke opgave te worden. Een beetje twijfelachtig keek ze om zich heen naar iemand die ze misschien naar de balie kon vragen.

Effy liep rustig door de gangen van de school. Ze was het hier al zo gewoon dat ze zonder na te denken haar weg vond. Ook al zat ze hier nog niet zo lang. Ze merkte een meisje op dat wat doelloos ronddwaalde in de gangen. Effy had haar hier nog niet eerder gezien en ook haar geur herkende ze niet. Ze was duidelijk nieuw, en redelijk verdwaalt. Effy stapte op haar af en ging voor haar staan. Ze glimlachte beleefd “moet je ergens heen?” vroeg ze. het was misschien niet zo slim om mensen te gaan helpen, het zou waarschijnlijk niet in de smaak vallen bij sommige vampieren. Maar wat dan ook, het was nooit slecht om iemand te helpen, of die nu mens, vampier of gedaantewisselaar was. Al zouden vampieren waarschijnlijk minder snel geholpen moeten worden. Alleen in gevechten konden ze soms hulpeloos zijn, maar anders wisten ze goed hun plan te trekken. Effy hoopte dat het niet opviel dat ze anders was. Ze had haar kleurlenzen in, waardoor haar ogen felblauw waren, maar haar huid was nog steeds krijtwit en ze wist ook al dat ze waarschijnlijker iets mooier was dan de gemiddelde mens. Al dacht ze dat niet graag over haarzelf, dan voelde ze zich zo verwaand. Maar het meisje zou waarschijnlijk weinig opmerken, dat deden weinigen hier op school. Natuurlijk zaten hier veel vampieren, dus waren de leerlingen het wel al wat gewoon. Dat zou het meisje ook wel worden, alles went. En ze zou er waarschijnlijk niet aan denken dat ze nog maar in gevaar zou kunnen zijn. Want meisjes waren hier wel duidelijk veel geliefder dan jongens. En de vampieren hier zaten er duidelijk niet mee in om iemand van hun eigen school af te slachten. Effy walgde daarvan, maar haar uiterlijk bleef kalm en vriendelijk. Gelukkig kon ze dat nog, kalm blijven.

Katherine wist niet wat het was, maar sommige leerlingen leken er op een of andere manier anders uit te zien. De waren veel lichter kwa huidskleur, alhoewel dit natuurlijk ook kon liggen aan de weinig zonnige dagen die hier waren. Het zou wel gewoon aan haar liggen. Een meisje met net zo'n lichte huidskleur liep op haar af, en glimlachte beleefd. Er leek echt niet te zijn met dit meisje, al kon ze het niet helemaal plaatsen. 'Moet je ergens heen?' vroeg het meisje. Even twijfelde ze of ze nu gewoon maar moest vragen waar de balie was of dat ze gewoon zou zeggen dat ze het zelf wel ging uitzoeken. Op haar oude school was het zeker de 2de keuze geweest, met daar achteraan misschien nog een vervelende opmerking. Nu besloot ze echter toch maar gewoon te zeggen waar ze heen moest. 'Ehm... ja. Ik ben eigenlijk opzoek naar de balie' zei ze, terwijl ze nog eens rondkeek. Nee, ze zag echt geen bordjes of zoiets dergelijks. Ze keek even het meisje aan, nog steeds op een of andere manier voelend dat er iets geks was. Iets wat ze niet kon plaatsen. Opeens merkte ze dat ze zich eigenlijk nog helemaal niet had voorgesteld, terwijl ze haar wel wilde helpen. Snel stak ze haar hand uit. 'Ik ben Katherine trouwens. Katherine Neville'. Toen ze haar eigen achternaam uitsprak was duidelijk de franse klank te horen. Sommige vonden het prachtig klinken, andere hadden er een vreselijke hekel aan. Ze zou echter wel zien hoe dit zou eindigen. Ze keek rustig naar het meisje, wachtend op een reactie in wat voor een vorm dan ook.

Het meisje leek in een tweestrijd te zijn. Maar dat negeerde effy gewoon. Ze vertelde dat ze naar de balie moest. En net toen effy haar de weg wou uitleggen stak ze haar hand uit en stelde haar voor. Haar naam was dus katherine, en ze klonk duidelijk Frans. Frankrijk was mooi, en de mensen waren daar meestal heel vriendelijk. Maar daar kon ze zich natuurlijk niet op baseren. “ik ben effy.” Antwoordde ze vriendelijk. Effy keek een fractie van een seconde naar het hand. Ze kon niet anders dan het te schudden, maar ze vond het toch riskant. Haar hand was ijskoud en zou katherine toch wel moeten alarmeren. Maar niets doen zou ook verdacht zijn. Ze stak haar hand uit en voelde de hitte van die van katherine zich langzaam verspreiden door haar hand. En ze wist hoe koud haar hand moest aanvoelen op dat van katherine. Ze hoopte dat ze niet gillend ging weglopen. Zeker niet in het midden van de gang, met al die mensen. Dan moest ze wel weer vertrekken. Effy glimlachte aarzelend en wachtte gespannen haar reactie af.