New start...

Rose kijkt naar de grote school voor haal, dit zou haar eerste schooldag in Forks worden. Ze had daarnet haar Hyundai gepakeerd op de pakeerplaats. Ze keek nog even rond en zag dat iedereen naar binnen liep. Dus deed zij dit ook maar. Ze had haar rooster al binnen gekregen maar vandaag hoefte ze pas om twaald uur te beginnen. Hier nu om elf uur kon ze mooi even de school verkennen. Ze liep naar binnen en kwam direct in een grote aula. Ook de bel ging af toen ze enkele seconden binnen was. Ze keek rond en haar goud/bruin kleurige ogen vielen op de administratie. Ze draaide zich weer om en keek weer rond. Verschillende kinderen liepen hier rond. Het waren er veel meer dan haar vorige school. Je zag hier ook verschillende types rondlopen. Vele zouden gezien worden als de steriotypes waar ze om bekend staan. Maar Rose wist wel anders. Ze had vele veschillende vrienden gehad. Sommige waren Gothic, andere weer Punk. Maar ook met arrogante meisjes was ze een keer bevriend. Ze waren niet zoals ze zich eerst voorstelde, geen van alle. Het waren gewone mensen met een andere cultuur. Ze hoopte dat mensen haar ook zo zagen. Gewoon een verschillende cultuur. Zachtjes slofte ze naar de aula die steeds leger werd. Dit was haar eerste dag op school, hopend dat deze goed zou gaan. Hopend dat ze bekende tegen kwam. Al was deze kans erg klein. De enige bekende kwam ze weer tegen in haar dromen. Ze zou hun voor de rest nooit meer zien.
Zwijgend keek ze de aula in terwijl ze ging zitten aan een kleine lege tafel. Ze legde haar benen overelkaar heen en keek rond. Ze kon zich nog onderbedwang houden maar het was vreselijk moeilijk. Maar als ze hier een mens zou aanvallen kon ze het wel schudden. Ze beet op haar lip en haalde een boek uit haar tas. Ze sloeg de eerste bladzijde open en begon te lezen. Boeken hadden soms een prachtige betekenis evenals dit boek. Terwijl ze de woorden door haar hoofd herhaalde rook ze nog de geur van de mensen die rond liepen. Ze liet een kleine zucht horen en las weer verder. Rondneuzen deed ze later wel. Nu was ze wat minder in de stemming...

Bij de bel gingen de eerste en tweede klassen terug naar hun lokaal. De derde en vierde daarintegen, hadden nu juist hun pauze. Ze stroomde de aula in als mieren die allemaal hun plekje snel wisten te vinden. Ook het groepje van Joan wat zoals gewoonlijk voor aan de meute liep, ging opzoek naar 'hun' persoonlijke tafel. De tafel waar ze dus altijd automatisch aan gingen zitten. Wat begon in een leuk en grappig gesprek eindigde in een helse stilte. De groep vol emo's, gamers, punkers en gothics kwamen tot stilstand. Ze waren met z'n achten en staarde alle naar hetzelfde punt. Hun tafel was bezet door een meisje wat jonger was als hun gemiddelde. Enkele jongens begonnen zich al geïrriteerd te gedragen. De gehele school wist dat je niet aan de tafel moest komen. Of anders. De kille stilte trok zich op dat moment door de gehele aula. Alle ogen gingen naar de nog staande groep. Er klonk gegiechel van een groepje vol blondjes in de hoek. Één van de jongens stapte op dat moment op het meisje(Rose) af. Hij sloeg het boek woest uit haar handen waarna hij het van tafel ratste en door midden scheurde. De losse blaadjes en kaft liet hij op haar hoofd vallen. Sommige bleven liggen, de andere dwarrelde verder tot op de tafel en grond. Vervolgens gaf hij haar een afkeurende blik waarop zijn zilvere ogen het verdere werk deden. Hij speelde met de ogen van het meisje waarop hij een valse grijns vertoonde. Zo vond Joan het wel genoeg. Ze trok hem terug aan zijn T-shirt waarbij de jongen een soort grom geluid liet horen. Hij keek zijn jongere zus nors aan. Joan keek niet terug, dat gevecht tussen ogen zou ze met hem toch niet winnen. Joan's blik was gefocust op het nog onbekende meisje. Haar afzichtelijke geur staarde haar niet aan, vampier. De gedachte tussen haar en d'r broer gingen over en weer tot ze op een conclusie kwamen. Een conclusie waar alleen Joan het mee eens was. Ze schoof en van de stoelen krassend over de grond naar achteren. Ondertussen was het nog altijd doodstil. Zelfs de docenten die waren gehaalt durfde niet in te grijpen. Voordat Joan ging zitten, ging ze zachtjes met haar hand over het meisje haar hoofd. Zo vielen de overige bladeren ook op de grond. Daarna verscheen er een lichte glimlach op haar snoet.
,,Mijn naam is Joan", sprak ze droog maar wel vriendelijk. Hierbij verdween de spanning in de school. Mensen begonnen weer te ademen, te praten en te eten. De groep kwam toen ook aan de tafel zitten, om het meisje heen. Sommige bleven haar nog nijdig aankijken. Maar Joan en twee andere meisjes vertoonden een flauwe lach.
,,Wees niet bang, we bijten niet", bracht Joan lachend.
,,Toch wel", sprak Joan's broer mompelend. Hij was aan het eind van de tafel, tegen de muur gaan zitten.

Terwijl Rose haar boek zat te lezen had ze doorgekregen dat iedereen haar aanstaarde. Ze liet haar ogen over het boek heen vallen en keek de rest arrogant aan. Wat was er zo boeiend? Vroeg ze zich af en liet haar ogen weer in haar boek vallen. Maar voordat ze het wist werd deze uit haar handen getrokken en verscheurd. Een pissige blik kwam uit haar ogen. Ze stond op het punt de jongen vol te schelden maar liet haar blik toen op de menigde om haar heen vallen. Daarna keek ze de jongen recht in de ogen aan. Hij speelde met de hare maar zij deed dat spelletje mee. Ze liet niet met zich sollen, en vooral niet door een jongen. Ze hoorde dat het meisje naar de jongen toeliep. Ze snoof nog eens door haar neus, wat dachten we wel niet. Toen hoorde ze een vaagachtige grom uit de jongen z`n mond komen toen het meisje hem aan z`n shirt terug trok. Haar ogen werden groot en ze slikte even. Zou het zo zijn? Ze keek naar het meisje die nu naar haar toeliep ze keek haar vaag aan en voelde een hand op haar hoofd. Ze veegde de resten van haar boek eraf en sprak. ,,Mijn naam is Joan" hoorde ze haar zeggen. En ineens werd de aula weer normaal, iedereen ging verder waar ze gebleven waren. Ze fronste kort en keek weer naar Joan. Ze knikte vaag en was nog niet vanplan om haar naam bloot te stellen aan deze kinderen. Ze bleef stil en hoorde de stem van Joan nog eens. ,,Wees niet bang, we bijten niet" waarop ze de jongen hoorde zeggen dat ze dat toch wel deden. Een grijns kwam op haar gezicht. ,,Ik ook." Daarna draaide ze haar hoofd weer naar Joan. Ze leek zich vriendelijker te gedragen dan de jongen die haar boek verscheurde. Haar goud/bruine ogen keken in die van Joan. ,,Rose is de naam." Zei ze nu met een wat zelf verzekerde blik. Alleen haar naam kon geen kwaad. Ze keek naar het verscheurde boek op de grond en pakte de kaft op. Ze draaide zich naar de prullenbak en gooide deze er in. Daarna draaide ze zich weer naar de jongen. Een valse blik ontglipte haar en ze pakte haar tas. Daarin zocht ze haar mobiel, nadat ze deze gevonden had stopte ze hem voor de zekerheid in haar broekzak. Daarna keek ze daar Joan. ,,Als ik vragen mag... Waarom verscheurde hij mijn boek?"Zei ze toen ze een klein knikje gaf in de richtign van de jongen. Er was volgens haar niet echt een rede voor...

(Srry srry ...>.< Mijn inspi is op! )

[ispiloos 0.0, schat! ik heb nog nooit iemand zoveel bij elke post zien posten!!!]

Dit meisje had zeker haar op d'r tanden. Ieder ander had nu alle de benen genomen of was angstig in een hoekje gekropen. Dat mocht Joan wel. Zei was dan ook in tegenstelling tot de rest van de groep, wat vriendelijker opgesteld. De rest kon fel uit de hoek komen. Naja, zij ook, maar zij wist zich daarbij in te houden. De andere begonnen dan ook weer een gesprek te volgen zodat ook de spanning in gedachte wegtrok. Hoogwaarschijn had het meisje nog niet door dat de groep familie was, en alleen communiceerde met gedachte. Op twee meisjes na. Ze waren van moeders kant, dus geen wolf. De rest dus wel, waaronder Joan's broer. Deze had zich tegen de muur gedrukt met zijn hoofd tegen de stenen aangeslagen. Woedend gunde hij de vampier nog een laatste blik, daarna zweeg hij. Joan keek kort in zijn richting waarbij het meisje zich voorstelde.
,,Aangenaam", zei Joan met een lieve glimlach die haar gezicht sierde. Hierbij kneep ze haar ogen dicht tot halve maantjes waaruit bleek dat zei heel anders was dan de rest. Ze was veel opener naar andere. De rest van de wolven hielt het liever bij hun eigen 'roedel'. Natuurlijk. De twee niet-wolven stelde zich ook volledig open naar haar. Zo waren ze naast haar gaan zitten en beken ze haar eens goed. Daaruit stelde Rose haar volgende vraag. William leek hierbij even optekijken. Joan keek kort naar hem en zuchtte. Hierbij vertrok haar gezicht naar een bedenkelijke blik.
,,Je weet wat je bent", begon ze rustig. De twee nichtjes aan beide zeide van Rose keken op. ,,Niet", stelde Joan vragend en keek nogmaals naar William die zowat in de muur wilde zitten. Joan en de tafel werd op dat moment iets stiller en serieus. De ogen gingen van Will naar Joan en naar Rose. Joan besloot op dat moment gelijk een duidelijke uitleg te geven zodat Rose het zou begrijpen. Kort beet ze op haar lip.
,,Hij heeft het niet op jullie soort, omdat...", het viel stil. Één van de andere jongens pakte Joan's schouder beet en keek haar streng aan. Joan trok zich daarna zuchtend los.
,,Laat ook maar", mompelde ze. ,,Het spijt me iniedergeval van je boek. Dat had hij niet moge doen", ging ze maar verder. Blijkbaar wilde niemand dat ze het vertelde. Gelukkig viel een nicht al snel in oma alles een beetje op te beuren.
Je hebt echt schitterend haar, sprak ze tegen roos met veel enthousiasme. Bruin haar was iets dat in hun familie niet voor kwam, alleen blondjes of juist heel zwart. Door de stelling van haar nicht, verscheen er weer een kleine lach op Joan's gezicht. Hierna wachtte iedereen op reactie.

[William krijgt zijn eigen account, dus hij komt na jou reactie ook in dit topic, is dat goed??]

Rose keek eerst naar de jongen die haar nog even aankeek en stelde zich toen voor. Joan reageerde vriendelijk en Rose liet een kleine glimlach zien. Twee meisjes kwamen naast haar zitten en ze voelde zich op haar gemak. In iedergeval 3 mensen die haar mochten. Plots hoorde ze de stem van Joan. ,,Je weet wat je bent" Even keek Rose raar op. Wist zij het ook? dwaalde er wazig door haar hoofd. Ze schudde deze gedachte uit haar hoofd. Daarna keek ze het meisje voor haar aan. "Tsja.. " ,,Niet" hoorde ze van beide kanten. Bedoelde ze nou dat zij het niet zou weten. Even keek ze aan beide kanten van zich met een vragende blik. Ze zag dat Joan naar de jongen staarde en volgde haar blik. De jongen stond zo dicht tegen de muur aan dat Rose dacht dat hij erin wilde kruipen. Een kleine frons verliet haar gezicht en ze wierp haar blik naar de tafel. ,,Hij heeft het niet op jullie soort, omdat..." Rose keek Joan aan. Ze wou vragen omdat wat? Maar misschien was dat niet het juiste moment. Ze zag een andere jongen Joan`s schouder pakken en volgde z`n bewegingen.. Waarom hielt hij haar tegen? Ze keek hem aan maar hoorde toen Joan alweer. Ze zuchte zachtjes en zag hoe iedereen rond dit tafeltje al aan het eten was. Ze keek naar de grond en zweeg. Daarna begon Joan over haar boek. Ze knikte zachtjes. ,,Maakt niet uit hoor. Had hem al een keer uit." Zei ze droogjes. Ze pakte haar tas weer beet en keek weer naar de grond waar de resten van haar boek nog lagen. Ze opende haar mond en wou net afscheid nemen. Maar toen werd ze afgeleid door een van de twee meisjes die naast haar zat. ,Je hebt echt schitterend haar' Rose glimlachte vriendelijk waarbij haar witte tanden duidelijk te zien waren. ,,Dankje, die van jullie ook." Zei ze terwijl ze wat vrolijker naar hun keek. Ze keek rond het groepje en zij was de enige met bruin haar. Sommige hadden zwart maar ook blond kwam erin voor. Ze keek rond de aula en zag dat enkele mensen nu naar buiten gingen. Ze keek daarna weer naar Joan en keek een voor een de groepsleden aan. Ze eindigde bij de jongen, William, keek hem maar kort aan en legde haar witte tas op haar schoot.

(Jah is goed ^^ )

William die zich volledig tegen de muur had aangeplant, was op een stoel geschroven. Natuurlijk stond deze stoel wel weer bij de muur, zodat hij er alsnog tegen aan kon leunen. Ondertussen las het de gedachte van iedereen, maar dan ook echt iedereen in de gehele aula. Hij had die gave heelas ook. Want sommige dingen wilde hij liever niet weten. Maar natuurlijk. Het was soms ook extreem handig. Zoals nu. Het kon het meisje, wat Rose bleek te heten, erop betrappen dat ze niet echt slim was. Ze vroeg aan haar zelf of we het wisten. Natuurlijk! Die afzichtelijke stank rook je uit de vertste hoekel van het heelal nog! Will trok hierbij een vies gezicht. Vampieren, hah, niks meer als bloedzuigers. Vieze mormels. Ze lopen altijd over weerwolven te zeiken, dat wij ze vies zijn. Waarom? Omdat we door de bossen rennen, nou, de natuur is schoner als het doden van mensen. En had je ook nog de Cullens. Deze waren zogenaamd vegataries. Wat natuurlijk volkomen gestoord was! Door het niet drinken van mensenbloed werden ze alleen maar chagrijning en moesten ze hun mukken kwijt, nou dat konden de wolven wel hebben. Dan gingen die bekken open, en ze bleven open! Er leek geen einde aan te komen. Zoals zijn vader altijd wijs sprak: groot huis, grote auto, grote bek! Dat was het enige waar Will het met zijn vader over eens kon zijn. Hadden ze een gesprek, ging het negen van de tien keer over vampieren.
De rest van de tafel vatte het anders op. Sommige waren achterdochtig, maar ze lachte en prate wel. De mensen onder hen waar vrij open, dat waren de nichtjes, hielenlikkers. Maar dat was waarschijnlijk omdat ze als de dood waren. Logisch. Maar één iemand kon hij maar niet begrijpen. Joan. Ze ging met haar om alsof ze één van ons was! Dan zat ze al aan onze tafel, mag die bleekhuid ook nog blijven zitten. Ga lekker in de zon staan, achtelijke glitterb bal. Hij gunde haar een afkurrende blik waarna zijn ogen afgleden naar de grond. Daar lagen nog enkele resten van het boek. Plots merkte hij dat ze hem aankeek. Wat moest ze, hem uitdagen? Kom maar op! Ik vreet je op en laat niks van je over. Hierop kwam meerdere gedachte van mede weerwolven zijn hoofd binnen. De meeste waren van Joan. Of hij even normaal kon doen. Echt niet. Niet nadat die beesten hem zijn dierbaarste bezit heeft afgenomen. Hij snoof, gevolgd door het terugplaatsen van zijn hoofd tegen de muur.