A New Start

Het was rustig in het reservaat. Zelfs de wolven waren stil. In zijn wolven gedaante rent hij achter een hert aan. Na een tijdje liet hij het gaan. Zo was het genoeg. Langzaam liep hij door het bos. Hij hoorde niets, rook niets. Hij veranderde terug en liep naar het strand; La Push. Hier ging hij vaak heen. Om alleen te zijn of om zomaar vreemde mensen te ontmoeten. Ook kwamen er geen vampieren, wat hij erg op prijs stelde. Er waren een paar mensen verderop aan het surfen, maar hij negeerde ze. Hij had nu niet erg veel zin om met iemand te praten, maar aan de andere kant verzet het wel zijn gedachten. Hij loopt naar een rots en gaat er op zitten. Zo had hij een goed uitzicht op de zee en het strand.

:Niet erg lang:

Diep in gedachten verzonken vervolgde Paul zijn weg door het reservaat. Iets zat hem dwars. De laatste paar dagen. Nee de laatste paar weken overwoog hij de roedel te verlaten. De bekende roedel van Sam. Hij was er helemaal klaar mee. Elke keer die stomme rondes lopen en jagen op die vieze stinkdieren van een vampieren. Een zachte grom verliet zijn keel. Hij had een gevoel dat deze roedel alleen maar slecht voor hem was, dat hij door de roedel alleen nog maar agressiever werd dan dat hij al was. Ookal probeerde Sam hem constand weer te kalmeren. Misschien was dat 'm. Misschien dat hij juist agressief werd door tegen gehouden te worden. Verward schudde Paul met zijn hoofd. Hij wist het niet. Hij wist het écht niet. Het zou wel een idee kunnen zijn om met Flower erover te praten, maar dan zou ze erachter komen dat hij een woedeprobleem had. Wat hij na al die tijd nogsteeds verborgen had. Bij een windvlaag drong er een geur zijn neus binnen. Hé, een nieuweling. En dit keer was het geen bloedzuiger of een mens. Het was iemand van zijn eigen soort. De jongen versnelde zijn pas meer. Hij kon diegene wel welkom heten...
Lang duurde het niet tot hij diegene gevonden had. Paul was namelijk al aardig in de buurt. Een eindje verderop ziet hij een gedaante op een rots zitten, waarbij je een goed uitziht had op de zee. Ja, dat was zeker een mooi plekje om te zitten en tot rust te komen. Geluidloos loopt hij richting de gedaante en ziet dat het een jongen is. 'Fijn plekje, nietwaar?' Sprak hij glimlachent, terwijl hij naar de zee voor hen keek. 'Mijn naam is Paul.'


- Als je deze reactie niet wil, verwijder ik 'm wel

Hij werd wild uit zijn gedachten geschud. Een jongen stond voor hem. Hij merkte al vrij snel dat de jongen voor hem ook een weerwolf is. Zeker uit de roedel van Sam, waar de meeste wolven in de buurt bij horen. 'Het is inderdaad een fijn plekje.' Zei hij zonder de jongen aan te kijken. 'Ik ben Devon. Aangenaam.' De jongen, laat ik hem maar bij zijn naam noemen, Paul, leek even oud als mij. Het is een lange tijd geleden dat hij ook maar een andere wolf tegen gekomen is. Ook is hij nog geen enkele vampier tegen gekomen, wat alleen maar beter is natuurlijk, maar toch is het raar.
Af en toe keek hij de jongen aan, en tuurde daarna weer over de zee. Hij dacht aan verschillende dingen. Maar vooral over vroeger. Het was op zich vreemd om weer in vertrouwde omgeving te zijn. Vertrouwd is wel een raar woord, omdat hij hier sinds zijn derde niet meer is. Maar toch voelt hij een bepaalde connectie met het dorp, en vooral met het reservaat. Hij heeft ook wel eens overwogen om zich bij een roedel aan te sluiten, maar hij is niet echt bepaald een roedel dier. Hij heeft dus ook geen roedel gezocht. Al weet hij wel dat ze er zijn.
Hij slaakt een zucht en kijkt weer naar de jongen. Het voelde fijn weer bij een soortgenoot te zijn. Hij mag dan wel een wolf zijn, een super sociaal wezen is hij ook niet. Hij zal niet snel contact zoeken, en dan vooral niet met mensen. Al zijn zijn meeste vrienden wel een mens, maar toch duurt het even om echt iemand volledig te vertrouwen, al laat hij het wolven gedeelte achterwege.

- Is er tenminste iemand die reageert, altijd fijn

Een klein glimlachje speelde rondom zijn mond, terwijl Paul naar de zee keek. Hij snoof de lucht van de zee eens op en toen pas drong het weer tot hem door om relaxed te zijn. Kalm, zonder enige zorgen. Dat was hij lang niet geweest. De laatste tijd was hij alleen maar strest, ook een deel omdat de gezondheid van zijn vader hard ahteruit gegaan was. 'Insgelijks,' zei hij waarna zijn blik even op de mensen valt. 'het is goed om te weten dat er nog wolven hier heen komen. De laatste komen alleen maar stinkbeesten.' Met stinkbeesten bedoelde hij natuurlijk de vampiers. Het was waar wat Paul zonet had gezegt. Er kwamen hier haast alleen maar vampieren. Natuurlijk, het was perfect hier. Veel bossen, afgelegen gebieden en een politie corps van niks. Bij dat laatste moest hij even grijnzen. Het waren gewoon een groepje mensen in een pak met een penning en een pistool. Als zelfs een hond vermist werd zouden ze die nog niet vinden. Oké, dat was dan iets te overdreven. Paul bukte en raapte een losse steen op van de grond. Hij veegde het beetje viezigheid eraf. 'Ken je inmiddels het gebied al? Of ben je hier echt nog maar net?' Kort keek de jongen Devon aan. Hij nam aan dat hij nog maar net hier was. Paul had hem namelijk nooit eerder gezien of geroken en hij kende dit gebied maar al te goed. Dan kijkt hij weer naar de zee en gooit de steen, die hij nog in zijn hand had, met veel kracht van de rots af. Een eind verder zag hij de steen een vrije val naar beneden maken, de zee in. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar vanaf de hoogte die hij stond, kon hij moeilijk de steen keilen. Een zachte zucht ontsnapte uit zijn mond.


-

Hij knikte en keek hoe Paul het steentje weggooide. 'Ik ben hier nu een week. Ik ging toen ik 5 was hier weg. Maar ben dus nog maar pas hier terug gekomen.' De reden liet hij nog maar achterwege. Die was ook niet zo bijzonder, maar als Paul de reden wilde weten, dan kon hij het wel vertellen. Ach, zelf vind hij de reden ook niet echt duidelijk. Dus aan iemand anders uitleggen is dan al lastig. Hij zocht naar woorden, niet om iets te zeggen, maar zijn hoofd was de laatste tijd maar een rotzooi. Hij kon nog moeilijk dingen herinneren of onthouden. Hij zal vast niet de enigste zijn wiens hoofd een wirwar van allerlei informatie is. 'Ik ben gelukkig nog geen stinkbeest tegengekomen. Jij bent ook de eerste wolf die ik deze week tegen kom. Niet dat het een probleem is. Hebben jullie veel overlast van die 'vampieren'?' Want dan zijn ze toch ook? Al zeggen de meeste, en dan met name de wolven, geen vampieren. Al is hij er niet bang voor om vampieren te zeggen.

- Kwam een beetje inspiratie tekort. Is het tekort of kan het ermee door?

'Waarom ben je terug gekomen?' Vroeg hij me een lichte nieuwsgierige toon in zijn stem. 'Was het te saai waar je eerst woonde?' Of was het te gevaarlijk? Je wist het maar nooit. Waar hij tot zijn achtste had gewoond was het wel saai. De kinderen waren... Nou ja laten we dat maar niet zeggen. En er was teveel verkeer. Teveel gebouwen en weinig natuur. Paul was daarom zijn vader ook heel dankbaar dat hij hem hiermee naartoe had genomen. Toch vroeg hij zich ergens wel af hoe het met zijn moeder zou zijn. Zou die nog in de stad wonen of zou ze inmiddels ook verhuist zijn? Paul liet zijn blik op de surfende mensen vallen. Dat bracht hem op een ideetje, maar die bewaarde hij nog even. 'Oh echt?' reageerde hij verbaast toen hij hoorde dat Devon deze week nog eigenlijk helemaal niemand was tegen gekomen. 'Dat heb je dan knap gedaan... Sam zal vast wel met zichzelf bezig zijn geweest waardoor hij je niet heeft opgemerkt.' Die Sam begon ook steeds ouder te worden. Hmm. Dat betekende dat Sam een bijnaam moest krijgen. Ouwe. Ja, zo zou Paul Sam gaan noemen. Waarschijnlijk zou hij dan op z'n kop krijgen, maar dat was het waard. Tenslotte zou hij toch niet lang meer bij de roedel blijven, ookal aanbad hij de roedel vroeger. Die tijd was over. Voorbij. 'Dat zou je kunnen zeggen,' antwoorde Paul langzaam. 'Er zijn hier meer vampieren dan wolven... Maar de meesten houden zich koest.' Hij stopte z'n handen in de zakken van zijn broek. 'Misschien maar beter ook,' mompelde hij binnensmonds. Heel even keek hij Devon aan. 'Ken je toevallig klifduiken?' Vroeg hij grijnzend.



- Nee hoor, is prima zo mijn inspi is ook niet veel meer x_X

'Waarom ik weer terug naar hier ben gegaan? Voor mijn vaders werk verhuisden we naar New York. Je kan al raden dat het daar veel te druk is, en ik dan zeker niet in mijn element ben. Ik kon er ook niet goed tegen. Dus ben naar mijn vader gegaan. Die zei dat ik nog wel bij mijn opa kon wonen, die vond dat goed, en zo kwam ik weer hier terecht.' Zei hij. Het was eigenlijk een nog langer verhaal, maar als het kort is, is het beter te begrijpen. Het was ook een ingewikkeld verhaal die hij zelf nog niet helemaal begreep. Ach ja, wat maakt het uit. Hij laat ook maar achterwege dat zijn opa een paar dagen geleden overleden is. Een kennis van mijn ouders helpt me nu in huis. Maar toch voelt het zo, kaal, en stil thuis, zonder mijn familie. Hij gaat ze nog wel opzoeken, maar niet vaak. Dat kan niet. 'Ik ben ook niet zo opvallend bezig. Meestal zit ik stil ergens in het reservaat, of ben thuis aan het werk. En er zijn wel belangrijker dingen dan mij opzoeken.' Zo was het toch ook? Wat hadden ze nou aan hem? Niet veel. 'Het is inderdaad beter dat die vampieren zich koest houden. Gelukkig heb ik er ook nog geen een gezien.' Daarna keek hij naar de surfers en wist waar Paul het idee vandaan had gehaald. Klifduiken heeft hij een keer gedaan in de buurt van New York aan de kust. Maar dat was vast anders dan ze hier doen. Ik keek Paul aan. 'Ik moet je eerlijk zeggen, ik heb maar een keer aan klifduiken gedaan. Ik heb vroeger wel gekeken hoe ze dat hier in de buurt deden.'

'Ah, zo... Ze zouden die steden moeten platbranden,' grinnikte Paul. Dat zouden ze eens moeten doen, mhah, wat zou dat een paradijs zijn. Geen wolkenkrabbers, geen auto's en geen stank. Enkel de rust die ze hier hadden, maar dan in heel Amerika. Alhoewel... Dat zou op een gegeven moment ook wel saai worden. Alleen maar bomen en struiken en nog eens bomen en struiken, op sommige plekken een strand en hopelijk met een enorme klif. Hoe hoger de klif was, hoe beter de sprong. Soms vond Paul de landing nog wel beangstigent, omdat je vanaf die hoogte niet kon zien of er beneden, in het water, een andere rots was waarop je landen kon. Gelukkig had hij dat nooit meegemaakt en dat wou hij graag zo houden. Het leek hem vreselijk om je maat of familielid op een rots te zien belanden en dan vervolgens zijn of haar rug te breken. En hoe zou je daar dan bij komen? Er achterna springen was niet een slimme optie en naar het strand toe rennen om vanaf daar naar je vriend te gaan zal wel een tijdje duren. Paul bedacht wat hij zou doen. Waarschijnlijk zou hij een klein stukje verder lopen, om daar te gaan springen. Dat leek hem het snelst. 'Maar één keer? Hmpf, dan stel ik nu voor om te gaan klifduiken...' Een grijns sierde zijn gezicht. 'In La-Push style natuurlijk.' De kliffen hier waren hoog, waardoor de meesten niet het lef hadden om te springen. Hij wou eens kijken of deze gast daar wel de moed voor had. De moed om te springen en het risico te lopen dat je gewond raakt. Dat was iets waar hijzelf best op kickte, maarja, niemand was gelijk.

'Dat is inderdaad een optie.' Zei ik als reactie op het antwoord van Paul. Daarna dacht ik even na. Maar wist al snel een antwoord te verzinnen. 'Is goed. We gaan klifduiken in La Push style. ' Zei hij zelfverzekerd. Hij was echt niet bang. In ieder geval niet snel. Het duurde altijd even voordat mensen hem echt bang kunnen maken. En ook al heeft hij iets zowat nog nooit gedaan wat toch wel redelijk gevaarlijk is, zelfs dan is hij niet bang, zeker niet. Hij wordt hooguit wat zenuwachtig, maar meer niet. 'Heb je al een goede klif in gedachte? Die ook wel redelijk hoog is?' De kliffen mochten wel hoog zijn. 'Jij hebt het zo te horen al vaker gedaan? Zal me op zich niet verbazen.' Dan is er tenminste een iemand die ervaring heeft. Ach, het moet wel goed komen. Ver springen kan ik wel, en dan maar hopen dat er geen steen onderligt. Maar daar twijfel ik ook niet aan.

Paul lachte vrolijk. Eindelijk eens iemand die gek genoeg was om met hem mee te gaan naar de kliffen. Hij kon niet meer wachten om te springen, al was het maar een pleziertje voor een aantal seconden. 'Alright!' Was zijn reactie daarop, waaruit je duidelijk kon horen dat hij er zin in had. Het was gewoon om zijn gedachten weer ergens anders op te brengen. 'Jazeker,' antwoorde hij. 'De plek waar de roedel ook altijd heen ging. Het is hoog... Hoog genoeg.' Een andere hogere klif dan die kende hij ook niet. Misschien moest hij maar weer eens gaan rondkijken. 'Ik heb het wel vaker gedaan ja...' Paul keek even bedenkelijk. 'Maar daardoor moet je niet gaan denken dat ik er echt verstand van heb... Ik spring meestal gewoon en kijk dan wat er gebeurt.' Het was gewoon gaan, zonder echt instructies of wat dan ook. 'Dus je krijgt geen zwembandjes.' Grinnikte hij. 'Of instructies. Het is gewoon je gedachten afsluiten en gaan met die banaan.' Paul verwachtte ook niet echt dat Devon dat verwachtte. Maar ja, je wist maar nooit.