nieuw begin, nieuw eind

Kaat liep de straat door. Ze had een klein tasje met haat spitzen en met een gemakkelijke outfit in. Meer vond ze niet dat nodig was. dat deed ze altijd als ze verhuisde. En steeds weer zou ze er spijt van krijgen om het daarna weer te doen. kaat vond dat als je verhuisde, dat je maar meteen helemaal opnieuw kon beginnen. Het miezerde een beetje en het leek of de zon nooit meer ging schijnen. De perfecte plaats om even te blijven. Ze stopte aan een huis met een hoge omheining en zette haar neer. Wat haatte ze dit. Een nieuw leven, compleet aanpassen. Contacten leggen, school of werk zoeken, vrienden maken, je nestelen. En net als het allemaal goed begon te gaan, verhuizen. Toen ze nog met hannah, haar maker, leefde was het anders, ze had dan steeds nog iemand om op te rekenen, maar het isoleerde haar wel van anderen. En dat was ook niet de bedoeling. En ze kon ook niet voor altijd bij haar blijven, ze had nood aan vrijheid. Maar dit, dat was ook niet anders. Natuurlijk had ze de geruchten gehoord. Dat deze plaats zou wemelen van andere vampiers. O wat haatte ze dat woord. En dat er ook andere wezens zouden zijn, geen goede, dat had ze gehoord, maar ze wist er eigenlijk niet veel van. Ze rook wel een zoete geur die gelinkt kon worden aan die van haar. Dus de kans was wel groot. Maar zou het iets veranderen. Kaat dacht van niet. Ze had al besloten dat ze naar school zou gaan. werken zinde haar niets. Ze bleef liever jong. Ze ademde langzaam uit en sloot haar ogen. liep het maar goed hier.

Chyta wandelde vrolijk door de straat, lekker gezellig huisjes bekijken, ze deed niets liever. Ze had zelfs zin om te huppelen. Dat deed ze dan ook maar. Ze huppelde verder. En toen kwam er een geur op haar af, er was nog een vampier. Juj. Ze hoopte dat het een leuke vampier was, ze kende haar toch nog niet. Maar ze was vrolijk dus alles was goed. Nou ja bijna alles dan toch. En hoe slecht kon het zijn? Er waren hier miljarden vampiers, en dat allemaal in een klein stadje, waarschijnlijk waren er meer vampiers en weerwolven dan mensen. Dat had ook nog wel iets. Forks, het mensenloze stadje. Klonk goed. Ze huppelde vrolijk een beetje sneller zodat ze naast het vampiermeisje huppelde. "Goedemorgen." zei ze vrolijk en enthousiast. Ze hoopte maar dat deze vampier sociale contacten wel kon appreciëren. Maar ja, pech voor haar dan. Als zij vrolijk was, iedereen. Ze bekeek de vampier even, ze zag er wel nog leuk uit en bloedmooi. Wat hadden we dan verwacht? Haar ogen. Ze waren bruin. Fout. Fout. Fout. Haar instinct schreeuwde dat dit een vijand was. Het was een met gouden ogen, zoals haar makers. Ze stond dadelijk stil, maar toen ze dat besefte zette ze een fakeglimlach op. Misschien, heel misschien was deze zo erg nog niet. Dacht ze nu echt wat ze dacht dat ze dacht? Natuurlijk was deze even erg, ze was hetzelfde. Ze wist niet wat ze nu moest doen, wegrennen was waarschijnlijk het beste. Heel hard wegrennen. Maar nee, dat zou opvallen, ze bleef stokstijf stil staan. Dat viel toch al minder op, en deze vampier kon het onmogelijk doorhebben dat haar fakeglimlach fake was.

Kaat keek op toen ze een stem hoorde. Aan de stem alleen al hoorde ze dat het om een vampier ging. Op de geur had ze nog niet eens gelet. Ze zag een blond, beeldmooi, meisje met helderrode ogen. kaat fronste, rode ogen, haar instinct schreeuwde heel heel even dat dit niet goed kon zijn. toen zei ze tegen haarzelf dat ze al dood was, en dat ze dus niet meer leeggezogen kon worden. het meisje leek ook veel te vrolijk om haar om een andere reden dood te willen. Kaat glimlachte open, vriendelijk. “hallo.” Zei ze, met een blije ondertoon. Ze merkte dat het meisje ineens stokstijf stilstond, alsof ze was blijven steken en niet meer kon bewegen, of als een haas die merkte dat er gevaar is. Zou er gevaar zijn? kaat ademde in, nee, ze rook niets gevaarlijk. Zou zij aanzien worden als het gevaar, dat kon toch niet, het andere meisje was zeker evenwaardig, misschien zelf sterker. “ben je bang van mij?” vroeg ze, een beetje bezorgd. Dat zou ze niet kunnen geloven, waarom zou het ook. De rode ogen alleen al zeiden genoeg, zij was de gevaarlijke van de 2. Kaat was enkel een vampier die het niet eens aankon om mensen te zien sterven. Dieren waren ook gemakkelijker, weerlozer. Je had ook zo geen last van wroeging. Iedereen at dieren, dus dan had zij daar ook het recht op. Natuurlijk waren mensen ook maar dieren, dus eigenlijk zou ze die ook mogen eten, als ze het zo bezag. Maar toch deed ze het niet. De blik van de mensen net voor ze stierven sneed recht door je lichaam. En als ze nog de kans kregen oom te gillen was het helemaal af. Maar als je eenmaal het zoete bloed van die mensen door je lichaam voelde gaan, vergat je alles. De smaak was niet te beschrijven, zo lekker, het gaf gewoon een roes. Toch wou kaat het niet, ze was verslaafd, dat besefte ze, maar ze ging ervan af blijven. Want ze was niet slecht. Ze was maar een meisje.

Chyta schudde haar hoofd, een tikkeltje twijfelend. Nee, bang moest ze niet zijn. Ze had haar makers kunnen doden, deze vampier zou haar niets kunnen doen. Chyta probeerde haarzelf moed in te spreken. Maar eigenlijk had ze helemaal geen moed nodig. ZE was hoogstwaarschijnlijk sterker, dat was nu eenmaal zo. Maar wel was ze boos, woedend. Niks persoonlijks. Gewoon pure instinctieve woede. Een soort van soorthaat. Misschien kon zij bewijzen dat deze soorthaat nergens voor nodig had. Ze zou haar een kleine kans geven. Een kleintje. En ze kon het maar beter niet verpesten. "Neen, ik ben niet bang van jou. Zou ik dat moeten zijn?" vroeg ze. Ze glimlachte, een tikkeltje fake. Maar ja, dat kon zij niet weten. En met een vleug ingehouden woede. Ze hoopte maar dat ze dat niet zou merken. "Hoe heet je?" Ze nam zich voor om haar eigen naan te zeggen, maar pas achter zij de hare had gezegt. Namen waren toch een minibeetje vertrouwelijk. En ze vertrouwde haar voor geen haar.

Kaat keek haar verdwaasd aan “bang? van mij? Neuh” zei ze droogjes. Het zou veel logischer zijn moest kaat bang zijn, doodsbang. Kaat was zwak geworden door het drinken van dierenbloed. Niet dat ze niets meer aankon, maar toch geen vampieren meer die wel mensen leegzogen. “ik ben kaat? Jij?” doordat het meisje haar naam had gevraagd, was ze wel vrijwel zeker dat ze haar naam ook zou zeggen. het zou nu een beetje dom zijn om te zeggen, nee, die geef ik niet. Ze wist natuurlijk nooit. en deze dagen zou haar niets meer verbazen. Niet dat ze vooroordelen mocht hebben. De vriendelijke glimlach ging niet van haar gezicht, maar toch begon ze zich af te vragen of het wel zo veilig was om hier te blijven zitten als ze in eerste instantie had gedacht. Het zou nog geen 5 seconden duren en kaat zou dood zijn. was het wel zo slim geweest om te komen naar een dorp vol met vampiers. Stel dat het drinken van dierenbloed niet echt aanvaard werd, op een plaats waar alle vampiers zo dicht op elkaar leefden. Of dat ze gewoon niet wouden dat er nog iemand bij kwam. Maar ze kon niet meer terug, nu ja, ze kon wel, maar ze wou niet meer terug. Ze had besloten om naar hier te komen, dus dan deed ze dat ook , en ze zou hier niet na een dag weggaan, omdat ze dacht dat de anderen haar niet leuk konden vinden. Geliefd zijn was niet het belangrijkste, overleven, dat wel. maar als het echt te gevaarlijk werd, kon ze nog altijd zien wat ze zou doen.

Chyta ademde diep in, natuurlik moest ze niet bang zijn, ze kon Kaat evengoed een kans geven, ze vond het wel leuk van Kaat dat ze nog altijd vriendelijk glimlachtte naar haar, hoe vreemd zij ook net had gedaan. Ach wel ja. Ze ging Kaat een kans geven. Ze ging haar eerste herinnering aan de kant schuiven, geen vooroordelen meer. Nee. Zekreeg een evenwaardige kans. Ja. Ze ging stoppen met haar vreemd te gedragen. Ze ging de kleur van haar ogen negeeren, maar iedere keer ze keek naar haar ogen kwam de herinnering terug. En terug en terug. Waardoor ze gewoon door naar haar gezicht te kijken woedend werd, maar ze zou haar inhouden. Dit was een openbare plaats, ze moest rustig blijven. "Ik ben Chyta, sorry dat ik een beetje vreemd reageerde. Nieuw hier?" Natuurlijk was zae nieuw, ze had haar geur niet herkend en ze had haar gezicht nog nooit gezien. Ze voelde zich schuldig, zij was niet bepaald de beste persoon om iemand zoals haar te verwelkomen. Wacht, daar ging ze weer. Iemand zoals haar. Neen. Fout; niet iedereen was hetzelfde. Kaat kon aardig zijn enzovoort. Zij moest zich er gewoon een beetje voor openstellen. Een beetje maar. Want vertrouwen deed ze deze Kaat toch niet. En dat terwijl ze zo geod was van vetrouwen, te goed zelfs, ze vertrouwde iedereen op basis van een eerste indruk, en nu had ze zelf een slechte eerste indruk gemaakt. Ze voelde zich nog een zo schuldig. Maar nu kon ze niet gewoon verontschudigingen zeggen, dat zou ook vreemd zijn. Ze wou Kaat niet meteen wegjagen van hier.

Of ze nieuw was hier. Chyta vroeg het op een manier die duidelijk maakte dat ze het antwoord al wist. Natuurlijk. Je kon waarschijnlijk aan alles zien da ze hier nieuw was. en als chyta hier al langer woonde, zou ze het ruiken zien en misschien ook gewoon wel merken. Aan de manier waarop ze keek, hoe ze bewoog. Of de manier waarop ze alles in zich opnam. Kaat voelde haar ineens niet meer zo op haar gemak. Ze voelde zich lomp en opvallend, ze voelde zich raar, niet thuis. Dat had ze wel vaker als ze ergens nieuw heenging. Maar ze ging haar daardoor niet laten doen, ze zette zich er wel over. Eens diep inademen. “ja, ik ben net toegekomen. Ik ben van plan een huisje te zoeken en terug naar school te gaan. woon jij hier al lang?” vroeg ze, oprecht nieuwsgierig. Als dat zo was, en ze dacht eigenlijk van wel, dan zou zij haar misschien wat basis uitleg willen geven. Niet veel, enkel de basis. Het zou veel gemakkelijker zijn moest ze de school bijvoorbeeld al weten te liggen. Of er veel vampiers waren in het bos en hoe het nu zat met die andere wezens. Kaat kon niet verwachten dat ze daar antwoord op ging krijgen. Maar ze hoopte het een klein beetje wel. maar eerst het rustig aandoen. Eerst zeker weten dat chyta haar niet liever dood dan levend zag.

Chyta probeerde vriendelijk te glimlachen naar Kaat. En ze dacht dat het nog wel redelijk goed gelukt was. Goed genoeg om te zeggen dat ze wel met haar wou praten. Kaat was dus nog maar net toegekomen en ze zocht naar een huis, daarom dus dat ze hier was. Logisch. En naar school gaan, ja dat was altijd goed. En heel veel vampiers deden dat, eigenlijk. Iedereen raakte het beu om gewoon te wachten tot er iets spannends gebeurde in je leven. Zij had zelf gewoon die wachtfase overgeslaan. Ze glimlachte even in haarzelf. Ze was best goed voor een nieuwelinge. Dat zei iedereen. En nu begon ze het zelf nog te geloven ook, niet dat er iets speciaals aan haar was. Maar toch. Ze leerde sneller dan de gemiddelde vampier, en daar was ze best wel trots op. "Ik ben hier toch al een tijdje, maar ik heb wel geen huis." Ze glimlachte nog steeds. Ze had wel een optie gezien, maar nog niet gekocht; misschien zou dat er nog van komen, Freddy had een huis nodig. En het zou normaal zijn als ze zouden samenwonen. "Ik ga ook naar school, heel veel vampiers eigenlijk, en er zijn ook wat weerwolven, ik hoop dat je met weerwolven kan omgaan. En dat je niets hebt tegen sociale contacten." Ze hoopte dat Kaat deze poging tot een normaal gesprek en dat ze niets had tegen weerwolven, dat zou wel erg zijn; van alle vampiers moest ze dan juist die ontmoeten die een hekel had aan gouden ogen en die een soort van relatie had met een weewolf, arme Kaat. Ze grijnsde naar haar, als teken van een binnenpretje. Ze hoopte maar dat Kaat haar niet in de verleiding bracht om haar te vermoorden, want nog altijd zou ze de kleinste kans aannemen.

Kaat snapte het wel toen chyta zei dat ze nog geen huis had, het was op een of andere manier ook wel logisch. Als je geen huis nodig had, waarom zou je er je dan de moeite voor doen, al wist ze natuurlijk niet of het daarom was dat ze geen huis had. Ze vermelde ook dat er veel vampiers waren op de school, wat kaat wel had verwacht. Dat van die weerwolven deed haar schrikken, waren die niet uitgestorven, of toch zo goed als. Ze knipperde een paar keer met haar ogen “weerwolven? Ik dacht dat die niet meer bestonden.” Zei ze verbaasd. Er moest nog een andere verklaring zijn. zou het iets kunnen te maken hebben met die wezens waar ze iets van gehoord had. Ze zou het maar vragen, maar wel voorzichtig. Ze wist niet of dit een gevoelig onderwerp was. ze had niets tegen niemand, maar als het weerwolven waren, echte, dan zou haar dat toch verbazen. “zou het kunnen zijn dat het euh, geen echte weerwolven zijn. niet dat ik er iets van weet, helemaal niet, maar ik had wel gehoord dat er hier nog veel andere wezens waren. En dat die ‘wezens’ vaak voorkwamen als vampieren zich gingen groeperen. maar ik dacht niet dat van wat ik gehoord had dat het weerwolven zouden zijn, want als er iets is waar een weerwolf doodsbang voor is, dan is het een vampier.” Zei ze twijfelend, ze hoopte dat ze chyta niet beledigd had of zo iets.

Chyta keek verbaasd naar Kaat. Ja eigenlijk had Kaat gelijk. Maar zij zelf wist daar niet zoveel over. Wel jammer, maar ze zou Kaat zeggen wat ze wist. En dat was dat deze weerwolven niet echt weewolven waren maar gedaanteverwisselaars die veranderden in een wolf. Zze wist eigenlijk niet wat het verschil was. Ze had nog nooit een echte weerwolf gezien. En er werd amper over gepraat en dat terwijl zij er wel wat over wou weten. Maar Kaat was toch zo goed op de hoogte, dan kon ze het evengoed aan haar vragen. Ze had ook helemaal gelijk met haar uitleg over wat het zou kunnen zijn. "Ja, je hebt helemaal gelijk, sorry dat ik het zo onnauwkeurig zei maar eigenlijk zijn het gedaanteverwisselaars en ze veranderen in wolven. Maar ik weet er zelf niet zo heel veel over, kan jij mij wat meer vertellen over echte weerwolven? En misschien kom je hier nog wel eens een gedaanteverwisselaar tegen, waarschijnlijk eigenlijk. En dan kan je hem verdere vragen stellen. Ik ken zo een gedaanteverwisselaar Als je een vraag hebt, zeg het dan. Want dan kan ik het hem vragen, als ik hem nog eens zie." en die was met haar ingeprent. Maar dat moest ze er niet meteen bijzeggen. Misschien als ze elkaar beter kenden, of als freddy ineens om de hoek kwam lopen. Daar was hij eigenlijk nog toe in staat. Ze keek even over Kaat haar schouder om te zien of Freddy niet toevallig kwam aanlopen, en ze keek ook eens achterom. Dat was eigenlijk best wel dom. Ze was even helemaal vergeten dat als freddy zou aankomen ze het wel zou weten door zijn stank. Ze grijnsde even dom naar kaat. Ach wel ja, goede indrukken maken, daar was ze toch zo goed in. Ze wou eigenlijk niet echt weten wat Kaat van haar dacht, veel positiefs kon het toch niet zijn.

Kaat glimlachte, chyta vond het dus toch niet echt betweterig van haar. Of wat ze dan ook zou kunnen denken. ze vroeg om meer informatie over weerwolven. Dat kon kaat wel geven, ze was nog maar net vampier toen er een heuse klopjacht begon op weerwolven. Ze waren ook best wel angstaanjagend, van gedaantewisselaars had kaat nog nooit gehoord, maar ze wou er wel graag meer over weten. “weerwolven zijn gewone mensen die veranderen in een soort van wolf bij vollemaan, net als in de verhaaltjes. Ze kunnen de week van de volle maan veranderen denk ik, en de andere 3 weken zijn ze gewoon mens. Het is niet zo dat ze humeuriger en opvliegender worden naarmate die volle maan nadert, je merkt het niet echt. Weerwolven eten wel nooit groenten of zo, enkel vlees. En ze zijn dodelijk als ze wolf zijn. ze hebben geen controle meer over hun gedachten. Ze zijn een en al agressie. En de week nadat ze terug mens zijn geworden, hebben ze overal pijn. Maar natuurlijk zijn ze ook sterker dan gewone mensen, betere zintuigen en al die dingen. O, en weerwolf wordt je door, o zo origineel, gebeten te worden door een andere weerwolf zonder te sterven. Wat niet echt waarschijnlijk ik. Het is niet zo dat weerwolven even een mooie bijtwonde gaan zetten en dan doorgaan. Meestal verscheuren ze je" Zei kaat met een wrang gezicht. Ze dacht even na. “eigenlijk heb je alleen maar kans om het te overleven als ze op hun laatste dag weerwolf zitten.” Ze glimlachte zwakjes. Het was leuk dat ze iets kon vertellen, maar ze hoopte nu wel dat ze niet meteen te ver was gegaan. “ik zou graag meer te weten komen over gedaantewisselaars, ik hoop wel dat ze iets aardiger zijn dan weerwolven, want die waren geen pretje om bij te zijn” zei ze, niet helemaal naar waarheid. Een weerwolf kon aardig zijn, 2 weken per maand, het was verwarrend en misleidend. Dat wist kaat wel. ze zag chyta achterom kijken, alsof ze iemand verwachtte. Kaat keek haar vragend aan. “verwacht je iemand?” vroeg ze vriendelijk.

Chyta keek Kaat aandachtig aan. Het zou haar niets verbazen moest haar mond een tikkeltje openstaan. Zo veel uitleg had ze niet echt verwacht. Het was wel interessant, dat wel. Ze zag dat Kaat niet zo ... blij keek bij haar uitleg. Waarschijnlijk had ze in haar verleden wel een weerwolf gekend. Dat zou wel goed kunnen, ze leek er wel oud genoeg voor, ze wist eigenlijk niet hoe oud je er voor moest zijn, maar waarschijnlijk minstens dubbel zo oud als haar. Ze keek Kaat schattend aan. Maar het was onmogelijk om te zeggen hoe oud ze was. Dat was wel een voordeel. Zo konden sommoige vampiers misschien denken dat zij ouder was dan ze was. Terwijl ze luisterde naar Kaat zei die ook iets over 'zoals de verhaaltjes' zij kende geen verhaaltjes, ze had wel al een paar keer een filmvoorkant gezien die over weerwolven ging. Maar verhaaltjes, neen. dat krijg je ook als je geen geheugen meer hebt van je mensentijd. Maar ja, daar moest zij maar mee leven, voor zover ze leefde natuurlijk. En eigenlijk kon ze daar wel goed mee overweg, ze had nog nooit een probleem gehad daarmee, ze wist ook niet hoe het anders zou zijn. Ze wist niet dat bovennatuurlijke wezens zo interessant waren. Veel interessanter dan alles wat je leert op school dan toch. Zij besloot dat ze zo veel mogelijk zou leren over bovennatuurlijke wezens."Dank je voor die uitleg. Ik vindt dat echt heel interessant, en eigenlijk wist ik er nog niets over. En ja gedaanteverwisselaars zijn leuk om bij te zijn, als je wat went aan de stank, want stinken dat doen ze." Ze glimlachte vriendelijk, en helemaal niet meer fake naar kaat. "Maar zij vinden ook dat wij stinken, en zij veranderen alleen als ze boos zijn of als ze het zelf willen, en dan kunnen ze nog helder denken, denk ik." Kaat vroeg of ze iemand verwachtte. Damn. Dat subtiel achterom kijken was dus duidelijk helemaal niet subtiel. Ze glimlachte weer naar kaat. "Ik verwachtte even dat de gedaanteverwisselaar die ik ken gillend zou komen aanlopen." Ze grijnsde.

Kaat was gerustgesteld door de uitleg van chyta. Dan waren gedaantewisselaars toch helemaal niet zoals weerwolven. Ze wreef onwillekeurig over haar zij, die gesierd was door een groot litteken. Niet dat je het nu kon zien, het was bedekt door haar kleren. “weerwolven stinken niet. Toch niet als ze mens zijn, dan ruiken ze… menselijk, maar niet eetbaar. Gewoon lekker.” Mompelde ze zachtjes. Ze wist wel dat chyta haar nog duidelijk zou horen. Kaat keek verbaasd op toen ze hoorde dat chyta een gedaantewisselaar verwachtte. Er verscheen een grijns op haar gezicht. Wat zou ze graag eens een gedaantewisselaar ontmoeten. Al zou ze dat dan wel doen op school, als wat chyta zei waar was. en kaat dacht wel dat het waar zou zijn. “je kent een gedaantewisselaar? Leuk.” Zei ze, overdreven enthousiast, merkte ze achteraf op. Ze zweeg en keek een beetje schuldbewust. Ze wou niet overkomen als iemand die verschillende soorten mensen probeert te leren kennen, gewoon omdat haar dat interessant leek. Leren kennen, helemaal doorgronden en dan dumpen, zo zat ze niet in elkaar. Maar kaat moest wel toegeven dat ze nieuwsgierig was. vooral naar de geur, kon die zo erg zijn. ze kon het zich niet voorstellen.

Chyta keek eerst gewoon weer vrolijk naar Kaat, maar toen ze zag dat ze over haar zij wreef keek ze aandachtiger en probeerde ze haar gevoelens te peilen, wat niet bepaald goed ging, aangezien ze Kaat toch nog niet echt goed kende. Maar toch. Er was duidelijk iets gebeurt in het verleden, wat ze al had gedacht. En er was iets met haar zij gebeurd maar wat kon ze niet zien, want ja Kaat droeg kleren. Gelukkig, maar wel sneu dat ze hier niet in haar bikini stond, zij hadden toch geen kou, en dan zou ze dat, waarschijnlijk, litteken zien. wat zou het anders kunnen zijn? "Euhm....Wil je het vertellen?" Ze hoopte maar dat Kaat wist waarover ze het had, maar natuurlijk wist ze dat, ze was hoogstwaarschijnlijk niet dom, zo zag ze er niet uit en zo deed ze niet. Natuurlijk kon je doen alsof je dom was, maar dat alleen was al dom op zichzelf. Zij deed ook niet altijd slim. Integendeel. Soms kon ze ongelooflijk dom doen. Maar toch kon ze ook slim zijn. Zoals ze nu een beetje deed, al kon het dom zijn om het te vragen maar toch was het slim om te merken dat er iets mis was. Al was dat wel redelijk duidelijk. Ze hoorde wat Kaat zei/"Ja; hij is nog wel leuk." Ze keek glimlachend naar de grond. Wacht nee, dan leek het alsof er meer aan de hand was. Dus keek ze glimlachend in de lucht, al kon dat ook lijken alsof er meer aan de hand was, maar het was toch leuker, want in de lucht gebeurde er tenminste nog iets. En de grond was zo saai, toch in een straat, je kon hoogstens een mier zien; en ze moest toegeven die waren niet zo interessant. Dus was de lucht veeeeel leuker om te bekijken. Maar wacht nu was ze afgeleid, niet de bedoeling, ze keek terug aandachtig naar kaat. En ze wachtte, zou ze het vertellen?

Kaat glimlachte verlegen, ze had het gezien. Waarom moest ze ook wrijven over dat stomme litteken. Natuurlijk irriteerde het haar, en het deed een beetje pijn. Want ja, eens er iets permanent op haar lichaam zou blijven staan, moest het al iets heel erg zijn. nuja het was ook geen schande wat zij had meegemaakt. Niets om je voor te schamen of zo. En een geheim was het ook niet echt. Al zou ze er niet snel mee te koop lopen, van hey, kijk eens wat ik heb. Ze zuchtte. “ik heb ooit een weerwolf gekend. Hij was lief en aardig. En het was een verademing dat ik hem niet steeds wou leegzuigen, zoals ik bij gewone mensen wel had. De eerste maanden, vermeed ik hem zorgvuldig, telkens het volle maan werd. Maar ik werd slordiger en lette niet meer op de tijd. ik ben hem dus eens tegengekomen toen hij weerwolf was. ik was zo in shock dat ik in eerste instantie niets deed, tot hij mij aanviel. Dat had ik niet verwacht, want tot op zekere hoogte dacht ik dat hij zichzelf altijd nog onder controle had, niet dus. Hij zette zijn tanden in mijn zij. Maar ja, ik was vampier en sterk genoeg om hem weg te duwen. Zijn tanden bleven jammer genoeg wel haken in mijn zij, waardoor er nu 2 grote strepen staan. Ik had nog nooit zoveel pijn gevoeld, en de wonde is nooit meer weggegaan.” Kaat besefte dat haar blik op spijtig stond. Ze had de weerwolf zo hard van haar af geduwd dat ze zeker wist dat hij gewond was. maar dood zeker niet. Ze betwijfelde wel of hij nu nog zou leven, na zo een klopjacht op weerwolven zou het haar verbasen als ze er ooit nog eentje zou zien, als die nog bestonden toch.

Chyta glimlachte aanmoedigend naar Kaat. Ze hoorde haar zuchten.Dat was een goed teken, dat betekende dat ze het wel wou uitleggen. Gellukkig, anders zou ze zichzelf opvreten van nieuwsgierigheid. Ze kon Kaat eigenlijk helemaal begrijpen, zij vond het ook leuk als ze met gewone vampiers optrok, die wou ze ook nooit bijten. Dat zou vreemd zijn. Ze vertrok haar gezicht toen kaat praatte over de pijn die ze had gevoeld en ze stelde zich even voor hoe een weerwolf, gedaanteverwisselaar in haar verbeelding, Freddy dus. Op haar af kwam en zij gewoon vrolijk zwaaide, en hij dan op haar sprong en begon te proberen om haar te verscheuen, ze schudde haar hoofd. Nee. Dat zou hij nooit doen. Hoopte ze. Maar nee, hij kon wel omgaan met vampiers. Moest ook wel, hij kent er zoveel. Ze focuste zich terug op Kaat. En keek medelevend naar haar in plaats van gewoon in haar eigen fantasie te kijken. Ze zag dat kaat spijtig keek, misschien wou ze dat ze nog altijd vrienden kon zijn met die weerwolf. Waarschijnlijk, maar ja; die bestonden dus bijna niet meer. Misschien was er nog eentje, een zieligaardje. alhoewel, niet noodzakelijk, hij leefde dan toch nog. Wat een groot voordeel is. Al kon je niet echt zeggen dat hij een super leven had, als je maar 2 weken in een maand je normaal kan gedragen. Nee. Dan toch liever gewoon een vampier. "Dat is wel erg,ik snap dat het een verademing was voor je, en na een tijdje wordt iedereen een beetje minder nauwkeurig met tijd en zo, toch? Ik vind het zelf leuker om met vampiers op te trekken, die wil ik tenminste niet leegzuigen. Mensen is nog moeilijk. Maar ik doe mijn best. En iedereen zegt dat het na een tijdje makkelijker wordt, de dorst, dat je er beter mee kan omgaan na een tijd. Ik moet dus gewoon nog even volhouden. Maar, al zeg ik het zelf, ik vindtoch dat ik er nog wel goed mee kan omgaan voor een neiuweling. Al zou ik dat zelf helemaal niet moeten beoordelen. Maar ik kan toch naar schoo gaan en zo." Ze glimlachte trots.

Kaat was opgelucht dat chyta haar niet scheef bekeek nu. Ze leek het heel rustig en normaal op te vangen. Wat haar echt verbaasde. Weerwolven waren een heus taboe onder de vampieren. Natuurlijk was chyta jong en ze ging ook om met gedaantewisselaars, misschien verbreedde dat haar zicht. Het was ook een verassing om te horen dat ze al naar school ging. Ze was nog zo jong. Hoe kon ze het volhouden. Kaat had zeker 10 jaar nodig gehad om nog maar een voet te zetten op een plaats met meer dan 20 mensen. Ze was stiekem wel jaloers. Als chyta nu al naar school kon, dan had zij niet al die tijd moeten verspillen aan zelfbeheersing en gedoe. Kaat had daar veel tijd in gestoken, het was nodig ook, maar al die jaren van oefenen was ze wel kwijt. Niet dat het zo erg zou zijn, want ja, ze had nog genoeg jaren te gaan. maar wie weet verging de wereld wel, en verging zij mee. ze kon ook vermoord worden. en nog het ergste, alles kon zomaar veranderen door evolutie en technologie. En wie weet was leven op aarde dan wel een hel voor gewone mensen en vampiers dus ook. Natuurlijk was dat voorbarig, maar het kon toch wel. de wereld evolueerde altijd wel. maar nu ging het toch snel. Die snelheid was zowel goed als slecht. "waw, zo jong. ik kon dat nog niet op jou... leeftijd, of ja hoe noem je het ook. en ja, iemand eens niet willen vermoorden is een opluchting. zeker als hij dan nog eens zacht en warm is." zei ze zachtjes.

Chyta hoorde dat kaat het vroeg vond. Ze glimlachte blij naar haar. Ze vond het geweldig dat ze niet al te veel tijd moest verspillen aan zelfbeheersing. Nu ja, ze had wel een tijdje geoefend. Maar eigenlijk vond ze het moeilijker om geen mensen te doden als ze dat de hele tijd dacht in plaats van gewoon onder de mensen te komen, soms had ze er wel nog problemen mee. Maar meestal was ze wel bij iemand als er zoiets gebeurde, gelukkig. Ze was soms wel bang dat ze ineens de controle over haarzelf zou verliezen. Maar waarom zou dat ineens gebeuren? En nu zou het zeker niet gebeuren, want ze had voor ze naar hierkwam nog maar 'gegeten'. Dat deed ze altijd als ze naar een drukke plaats ging, of toch bijna altijd, maar niet te veel, ze probeerde zich zo weinig mogelijk te voeden, wat ze ook zou doen. Want dagelijks iemand leegzijgen leek haar er toch net over. Dat zou zeker niet subtiel zijn en heel hard opvallen, wie je ook zou vermoorden. "Ja, ik ben blij dat ik het nu al kan; anders zou ik gewoon nergens naartoe kunnen gaan. Maar misschien komt er wel een moment waarop ik geen dorst meer heb, of er toch geen last ùmeer van heb. Dat zou ik leuk vinden. Maar ja hoe kan ik dat nu weten."

Kaat herkende haar wel in wat chyta zei. Het enige wat zij nu nog echt wou, was dat vervelende brandende gevoel weg krijgen. Het was natuurlijk al verbeterd doorheen de jaren, maar volledig weg ging het nooit. voeden hielp, maar nooit veel. Het gaf haar gewoon het gevoel dat ze het aankon om bij mensen te zijn, de zin om ze leeg te zuigen bleef altijd. Gelukkig had ze er nu controle over. Ze was blij dat ze weer bij mensen kon zijn. dat ze weer kon dansen zonder echt afgeleid te worden door de geur. Want als er momenten waren dat ze totaal geen last had van de geur van de mensen rondom haar, dan was het wel tijdens dansen. Dan vergat ze alles rondom haar en concentreerde ze zich enkel nog op haarzelf. Ze glimlachte zwak bij het idee van dansen, bij het idee dat haar voeten voelden alsof ze zweefden, dat haar lichaam een en al spanning was en toch zo los. “is hier een dansschool in de buurt?” flapte ze eruit. Ze had niet echt nagedacht bij wat ze zei, maar ze wou het wel weten.

Chyta knipperde verbaasd. Een dansschool. Wel dat had ze niet direct verwacht. Ze keek Kaat even inschattend aan, geen resultaat. Maar ze zag er wel elegant uit, al zei dat op zich niet zoveel aangezien iedere vampier en tamelijk elegant uitziet. Ze probeerde zich in te beelde hoe Kaat danste tussen allemaal mensen. Waw. Kaat kon heel goed dansen. Dat was waarschijnlijk ook echt zo. Ze wou dat ze zlef ook kon dansen. Wacht eens even. Ze wist het niet. Ze had nog nooit echt gedanst. Nou, dat moest ze dan maar eens proberen. En ze draaide ogenblikkelijk enkele keren elegant, dat dacht ze toch, rond haar as. Waarschijnlijk was het heel elegant, ze was elegant. Dat was gewoon een feit, en een groot voordeel. Ze glimlachte. Ze had altijd al eens willen dansen gewoon ineens op straat, dit was de perfecte gelegenheid. "Ik weet eigenlijk niet of er een dansschool is. Ik heb er ook nog nooit over nagedacht eigenlijk. Je kan vast heel goed dansen." Ik wou dat ik ook zo goed kon dansen, zou jij me enkele dingen willen leren? Voegde er bijna aan toe. Maar ze hield zich in. Ze wist niet of Kaat dat wel zou willen, of zij dat wel zou willen, ze draaide nog eens rond haar as. Hmmm. dat was wel leuk. Al hield dansen waarschijnlijk veel meer in dan gewoon een paar keer ronddraaien. Maar eigenlijk wat had ze te verliezen. "je kan waarschijnlijk heel goed dansen." Oké, ze ging dus toch niets vragen, kon ze later nog altijd doen, als ze haar eens had zien dansen bijvoorbeeld. Ze glimlachte weer.

Kaat vond het vreemd maar ook wel leuk dat chyta 2 keer vermelde dat ze waarschijnlijk goed kon dansen. Ze zag haar zelf een paar keer elegant rond haar eigen as draaien en kaat moest gniffelen. “ja ik heb tijd genoeg om alles perfect te maken, of ook juist niet. En als vampier heb je altijd het voordeel dat zowat alles je lukt.” Ze draaide zelf eens rond haar as en eindigde op de toppen van haar tenen, wat ze normaal met spitzen moest doen, maar het was niet dat ze bang moest zijn dat haar tenen zouden breken. Ze ging terug op haar hele voet staan en glimlachte, ze kon het niet helpen. Dansen maakte haar gelukkig. “ballet doe ik al het langst en ook het liefst. Maar nu hou ik me ook veel bezig met elke andere dansstijl die er is, en die zijn ook verassend leuk. Maar soms nog verbazend moeilijk.” Tot haar schaamte hoorde ze het enthousiasme van haar stem druipen, dat had ze nu altijd. Ze vond het zo overdreven klinken. Ze schraapte haar stem voor ze verder ging. “je zou het ook eens moeten proberen, als je dat zou zien zitten. Ik bedoel, het is echt leuk, voor mij toch. Ik weet niet hoe het met anderen zit.” Haar blik werd nadenkend. Ze kon zich niet voorstellen dat iedereen van dansen hield, maar ze kon zich ook niet voorstellen hoe iemand nu niet van dansen kon houden.

Chyta had nu pas door dat ze 2x had gezegt dat Kaat waarschijnlijk goed kon dansen. Ze kon zichzelf wel slaan. Ze was idioot. Maar Kaat leek het niet erg te vinden of aandacht aan te besteden dus zo genant was het ook niet. Waw, alles perfect gemaakt. Dat leek haar wel geweldig. Ze keek een beetje bewonderend hoe ze mooi eindigde op de toppen van haar tenen. Ze zag eruit alsof ze dat het tofste van de wereld vond. Waarschijnlijk vond ze dat ook. Chyta glimlachte. Ze vond het leuk om iemand zo enthuosiast over iest te horen praten, daar werd ze zelf ook enthousiast van. Dus kaat deed ballet al het langst. ja, ballet was volgens haar ook een van de oudste dansstijlen dus dat leek haar nog wel logisch. Zij vond ballet altijd al heel mooi. Maar om een of andere reden zag ze het haarzelf niet doen. Gewoon omdat het te waw was voor haar; maar eigenlijk was dat een onlogische gedachte; ze was een vampier, dus zoals Kaat het zei, had ze het voordeel dat bijna alles haar lukte. En toch. nee, het leek haar onwaarschijnlijk. kaat zei dat ze het eens moest proberen, ja dat zag ze nog wel zitten, heel graag zelfs. Ze grijnsde blij. "Ja, ik zou het wel eens willen proberen. Ik denk dat ik het ook heel leuk zou vinden. Dansen heeft gewoon iets leuks." Nou ja dat vondt zij toch. Er waren waarschijnlijk echt wel mensen die het haten. Sommigen haten het, volgens haar, omdat ze het zelf niet kunnen. Het was wel een beetje speciaal als je echt goed kon dansen. Maar echt goed. Want er waren ook veel mensen die gewoon dachten dat ze het konden en dan waren er ook nog mensen die het redelijk goed konden en dan waren er de mensen die het geweldig konden. Als zij het ging proberen wou ze zitten bij die laatste groep.

Kaat lachte opgetogen toen ze hoorde dat chyta ook heel graag zou willen dansen. “dan moet je dat proberen, het is echt het leukste wat er is. Ogen toe en laten meeslepen op de muziek. Grenzen verleggen, dingen doen van wat je dacht dat die niet mogelijk waren.” Zei ze weer veel te enthousiast. Ze vond het altijd zo leuk als iemand ook interesse toonde voor dans. Het leek haar geweldig om chyta te leren dansen. Al wist ze niet of ze zo ver zou willen gaan. misschien zou ze liever naar een echte dansleerkracht gaan. of was het dansen enkel iets leuk wat ze nooit zou uitoefenen. Maar ze zei dat ze het wou proberen. “ik wil je wel wat basis leren, van welke dansstijl dan ook.” Zei ze, een beetje twijfelachtig. Het leek haar leuk om iemand te leren dansen, al had ze het nog nooit gedaan. Ze wist niet eens of ze het wel kon. Maar waarschijnlijk wel, als vampier kon je toch alles. En een andere vampier iets leren, dat kon niet zo moeilijk zijn, aangezien die met alles van de eerste keer weg waren. Haar grote droom was om mensenkinderen te leren dansen. Geen les geven aan de kleintjes alleen. Maar beginnen met de kleintjes, en die dan volgen tot ze groter waren en ervoor zorgen dat ze de beste dansers waren op de wereld. Een droom die waarschijnlijk nooit waar zou worden.

Chyta hoorde blij dat Kaat haar heel, heel, enthousiast aanraden om het te proberen. Ze lachte vrolijk.
"Het klinkt alsof je leeft om te dansen." Ze zei het op zo een manier dat duidelijk maakte dat zij het helemaal niet erg zou vinden als het zo was. Zelfs tof. En dat ze het niet zei om te beledigen. Ze wou het zotgraag proberen en dankzij Kaats bevestiging nog liever. Ze grijnsde supervrolijk; op heel haar gezicht was af te lezen dat ze het graag zou doen. Toen kaat zei dat ze haar wel wat basis wou leren vergat ze helemaal om argwanend te kijken en ze vergat al haar herinneringen, er waren nu eenmaal uitzonderingen. Ze sprong gewoon een paar keer op en neer en lachte opgewonden. " Oh jhaaaaa" Ze had door dat dat ook een inieminibeetje overenthousiast was dus probeerde ze zich te kalmeren en ze dwong zichzelf stil te staan. Ze was eventjes alle zelfcontrole verloren. Gelukkig niet alle, anders zou ze waarschijnlijk op de eerste de beste mens gesprongen zijn. Ze schraapte even haar keel. "ja ik zou dat graag leren van jou. Maakt niet uit weljke dansstijl, doe maar ballet, dat heb jij het liefst?" Ze eindigde in een vraag, als kaat haar geen ballet wou leren kon ze nog altijd iets anders leren, zoals ... Hiphop. Al leek dat helemaal niets opà ballet. Vogue was ook wel nice. maar dat leek haar heel moeilijk.

Kaat glimlachte bij de keuze van dansstijl dat chyta had gekozen. Zo een beetje de moeilijkste wat er was. kaat deed ballet al het langst en ook het liefst, maar de dans was zeker weten het moeilijkst van ze allemaal. Maar ze vond het wel leuk dat ze de mooiste dans in de wereld wou leren. “ik wil het je heel graag leren. we zouden wel voor een balletzaal moeten zorgen, of toch iets met een gladde, stevige ondergrond. Natuurlijk kan je het overal beoefenen, maar het best is toch glad en stevig.” Ze keek naar de baan, die korrelig en helemaal niet even was. het was mogelijk om basis ballet op straat te doen, maar het was zoveel moeilijker. Je viel zo door de oneffenheid. Kaat kreeg een idee, het was belachelijk, maar ze wou het wel heel graag doen, nu het in haar hoofd was opgekomen. “zal ik je een paar basisoefeningen laten zien.” Zei ze ondeugend. Ze wachtte niet op antwoord en trok vliegensvlug haar spitzen aan. Ze draaide eerst wat met haar voeten, zodat de spitzen was soepeler kwamen te zitten, deed een paar kleine pasjes en sprong toen in de lucht met haar benen open en haar armen tegen haar achterste voet. De meeste danseressen kwamen niet met hun handen aan de voet, maar kaat vond het beter zo. Toen ze terug op de grond kwam zei ze “ een jeté” daarna bleef ze staan op 1 tip en haar andere voet liftte ze tot de hoogte van haar hoofd, ze bracht haar handen weer naar haar voet, maar raakte hem deze keer niet aan. “een attitude” zei ze, bijna euforisch. Wat was het toch leuk om te doen. zeker nu haar voeten niet meer openlagen telkens ze de spitzen aandeed. Ze kwam elegant terug neer op haar voeten en lachte breed. “dat zou ik je dan leren, als we een zaal hebben.” kaat zweeg even, misschien liep ze iets te hard van stapel. “als je nog steeds wilt natuurlijk.” Voegde ze er aarzelend aan toe. Ze werd ook veel te snel meegesleept door haar emoties.