Nieuw op school

Een auto parkeerde op de parkeerplaats naast de school. Het was een Volkswagen Golf MK2, lichtgrijs. Een meisje met gemiddeld lang, lichtbruin haar stapte uit. Ze droog een schoudertas van Björn Borg, een lichtpaars vest met daaronder een spijkerbroek van Denim. Het leek alsof ze alles onder controle had, totdat ze angstig haar rooster pakte uit haar agenda en hem grondig bekeek, "Oké..Dus als eerst Engels op de begane grond in lokaal 12-C.." mompelde ze half in zich zelf. Ze was net nieuw in Forks komen wonen en dit was haar eerste schooldag. Hoogwaarschijnlijke een complete ramp. Maar daar was niets aan te doen. Ze bekeek het veels te grote gebouw dat meer op een hotel dan een school leek en keek een beetje om zich heen alsof het haar niet veel kon schelen. Wat eigenlijk ook zo was. Het kon haar ook niets schelen. Haar leventje was ook zo vreselijk saai. Het enige wat haar op de been hield om niet elk moment in slaap te vallen was de harde Punk die uit haar koptelefoon kwam. Zo stond ze een tijdje voor zich uit te staren voordat de bel zal gaan. Ze keek even op haar mobiel, het was half 9. Ze had dus nog een kwartier voordat de bel ging. Ze zette haar I-Touch harder en deed haar ogen dicht, een groepje meisjes die vlakbij haar stonden konden ook meegenieten van haar muziek, maar het kon haar niets schelen.

Een zilvergrijze Volvo reed de parking van de school op. Hij parkeerde zijn wagen en keek even door de vooruit naar de kinderen die hem even aanstaarden. Rustig deed hij de deur open en meteen werd het overal muisstil. Dit had hij nu altijd als hij hier aankwam. Ach ja boeide het hem wat. Hij stapte uit de wagen en het eerste wat zichtbaar werd was zijn bronskleurige haar en dan volgde de rest. Het bleke gezicht en dan de grijze jas die wel herkenbaar was bij iedereen. Rustig sloot hij de deur en wandelde dan richtin het hoofdgebouw. Meteen klonk er een gegniffel van enkele meisjes, als reactie daarop rolde hij met zijn ogen wat de meisjes blozend deed weg keken. Die aandacht vond hij niet echt leuk, eveneens als de jongens die bij de meisjes stonden. Elke keer als hij of een van zijn broers aan kwam had je dit wel. Vandaag was de rest niet op school alleen hij, ze waren gaan jagen ofzo, hij had niet opgelet toen ze het zeiden. Opeens zag hij een nieuw gezicht, weer een nieuwe geur meteen draaide hij zich naar links en keek recht naar het meisje waarvan de geur afkomstig was. Kort verwijde zijn pupillen maar voor je dat kon merken was hij alweer weg gewandelt naar binnen. Als eerste had hij Engels, ging weer vanzelf gaan. Zoals altijd.

Riona liep richting de klas, niet dat ze de weg wist. Ze schoot een jongen aan die haar meteen was opgevallen. Hoe kon het ook anders? Zijn bronskleurige haar, bijna goud, viel ontzettend erg op. Ze vond het wel interessant. En die blik die hij door de school liet gaan was ook adembenemend. Maar ze besloot zich er niets van aan te trekken. In plaats daarvan vroeg ze koeltjes of hij wist waar lokaal 12-C was, "Ik ben nieuw hier en..Aardig verdwaald..Een geweldig begin nietwaar? merkte ze droogjes op. Haar I-Touch had het overigens opgegeven. Dat wou zeggen, de accu moest opgeladen worden, Riona baalde behoorlijk. Wat zal ze moeten doen in de pauzes die zouden komen vandaag zonder headphone die haar favoriete bands doorlieten in haar oren richting haar hersens, waardoor ze de saaie lessen (biologie!) kon overleven, aangezien ze zo'n geheugen had dat ze nog zeker anderhalf uur de laatste 10 liedjes in haar opsloeg, met beat en alles erbij. Tot het laatste deuntje. Dit was problematisch, erger dan de weg kwijt raken op de eerste schooldag.

Edward had zo'n gevoel dat hij in het oog werd gehouden, of beter gezegd gevolgd. Maar ja, dat was hier bijna elke dag het geval. Opeens schoot het meisje van net langst hem heen. "Ik ben nieuw hier en..Aardig verdwaald..Een geweldig begin nietwaar?" Kort fronste hij. 'Inderdaad geweldig begin. Ik neem aan dat je Engels hebt zoals mij. Kun je beter meelopen.' Zei hij rustig tegen haar en liep dan door. Ze moest maar gaan volgen want zin om haar weer te gaan halen had hij niet, en hij was nog makkelijk bij te houden. Dat zou wel anders zijn als hij goed doorliep. Maar ja, een jongen die onmenselijke snelheden haalde door alleen maar te wandelen was niet echt normaal. Dan zouden ze het zien als ultra snel wandelen ofzo. Kort grijnsde hij maar dan vertrokken zijn lippen weer in die smalle lijn die er eerst had opgestaan. Even wreef hij door zijn haar en keek kort om naar het meisje en wenkte haar. Ze moest echt gaan door doen, over vijf minuten begon de les en hij had geen zin om weer eens te laat te komen bij die leerkracht, die leerkracht had het niet echt met hem. Ach dat was het probleem van die leerkracht maar. Hij zat hier zijn tijd toch maar te verdoen.

Riona trok een wenkbrauw op, moest ze deze onbekende jongen zomaar volgen? Ach, alsof ze een andere keus had. Ze liep achter hem aan, maar werd dat al snel zat. "Ik ben geen hondje, laat me dan op z'n minst naast je lopen," zei ze een klein beetje bot. Ze wachtte echter niet op zijn antwoord en begon ietsjes sneller te lopen zodat ze naast hem liep. Terwijl ze liep keek ze een beetje om zich heen. Veel mensen, ze had het niet echt op mensen, allemaal irritante, egoïstische wezens. Ach, zij had geen recht van spreken, ze was zelf mens. Saaier kon het niet. "Wat vindt jij eigenlijk van mensen?" vroeg ze op de man af aan deze onbekende jongen. Het boeide haar niets. Ze kon niemand in deze hele rotstad, dus gelijk als gek verklaard worden vond ze best. Zo was ze nou eenmaal. Brandde van verlangen om iets boeiends mee te maken in dit duffe schooltje met stuk voor stuk allerlei duffe leerlingen en nog saaiere docenten. Kom maar op dacht ze, ze was er klaar voor, voor een groot avontuur. Niet dat hij haar dat kon aanbieden, maar waar een wil is..

Edward stak zijn handen in zijn zakken en snoof eventjes. Waar bleef ze nu. "Ik ben geen hondje, laat me dan op z'n minst naast je lopen," Kort keek Edward haar aan toen ze wat bot begon te doen tegen hem. Ach hij kon het haar niet kwalijk nemen. Of wel? Zelf deed hij nu ook niet zo vriendelijk. Na een tijdje liep ze dan ook weer naast haar en hij grijnsde eventjes. 'Je weet wel een goede eerste indruk achter te laten hé.' Kort keek hij naar enkele mensen die hem voorbij liepen en hem raar bekeken. "Wat vindt jij eigenlijk van mensen?" Wat voor een vraag was dat in godsnaam? 'Euh, ze zijn wel oké denk ik.' Zei hij tegen haar en streek even verward door zijn haar. 'We zijn er.' Zei hij opgelaten hij duwde de deur open en wandelde naar een tafel die bij het raal stond en zette zich daar neer.

Riona gaf hem even een snel glimlachje terwijl ze in de deuropening bleef staan. Ze keek de docent verwachtingsvol aan die haar even wenkte. "Jongelui, dit is Riona Walker, uhh vertel zelf maar even iets over jezelf, Riona, in English please," zei de docent kortaf.
Riona zuchtte even hoorbaar en keek toen de klas in, I'm Riona, a 18 years old American girl. I've moved from Alaska to Forks. I kinda hate it, just like people though. I don't like people at all. They're just too bizarre and boring. My life's pretty boring too. I've got 1 pet, a dog named Aay. My hobbies are listening to music, drawing and making photographs all the time," zonder op een antwoord te wachten liep Riona naar het lege tafeltje naast de mysterieuze jongen die haar hierheen had geleidt.
"Dank je wel, wat een vreselijke vent zeg," fluisterde ze bijna onhoorbaar naar de jongen.

De typische uitspraak van hun leerkracht. Kort grijnsde hij en staarde dan naar buiten en wachte tot de gehele blablabla gedaan was. Veel aandacht schonk hij er niet aan, horen deed hij het toh wel. Tja, voordeel van vampier zijn je hoorde bijna alles. "Dank je wel, wat een vreselijke vent zeg," Weer rook hij haar geur, maar nu dondersgoed. Meteen leek zijn gezicht zachtjes te vertrok, bijna onopmerkbaar. 'Oh, geloof me er zijn er ergere hoor.' Mompelde hij zachtjes en hield dan zijn hand voor zijn mond en steunde met zijn kin op zijn handpalm en keek rustig naar buiten. Hij vond het dom dat ze nieuwe leerlingen aan namen, en die kwamen dan meteen naast hem zitten. Alsof ze niemand anders konden lastig vallen.

In de gangen was het doodstil. Iedereen was zijn eigen klas ingevlucht om braaf aanwezig te zijn. Zo ging het elke morgen. Alleen een jong, klein meisje bevond zich buiten de gevangenis. Met eeen hoop gehijg kwam ze de parkeerplaats oprennen. Al hollend deed ze hinkend haar ene sneaker aan. Vervolgens de andere. Om haar nek sloeg ze nog een aantal kettingen en rond haar armen een aantal armbanden. Uit haar met zwart/wit gestreepte Burberry tas haalde ze een parfum. De glazen omhulling had de vorm van een appel. Snel spoot ze rond haar nek en armen. Dit bracht een overweldigende appelgeur met zich mee. Het meisje zelf walgde ervan. Toch had de geur ook zijn nodige voordelen. Eindelijk bij de deuren, sloeg ze hun met een smak open. De stoof voorbij de receptie waar de concierge haar naam al luid door de gangen riep. Het stampvoeten en gebulder van da man deed haar niks. De bel ging. Shit, schoot het door haar hoofd. Geïrriteerd kwam ze bij haar klas uit waar ze ook ditmaal de deur met een smak opensloeg. Met een hevige ademhaling stond ze iets naar voren gebogen in de deur opening. De docent en enkele leerlingen keken geschrokken op. Voor de niet-mensen onder hen, drong de appelgeur tot diep in hun neus door. Ondertussen rechtte het meisje haar rug en grijnsde. Ze droeg kleren in de kleuren zwart en wit. Alleen haar gescheurde en wijde spijkerbroek maakte het verschil. Zelfs haar sieraden waren zwart, wit, en soms ergens zilver. Eveneens als haar ogen die ook grijs, en bijna zilver waren. Ze was donker opgemaakt wat er opzich best mooi uitzag. Dit in tegenstelling tot haar haar wat er niet uit zag. Hij zat slonzig en leek wel touw. Hier en daar sprong er een vlechtje tussenuit, wat er ook al niet uitzag.
,,Ook goedemorgen Joan", begroette de docent haar op een 'vriendelijke' toon. Joan keek haar onmiddelijk doordringend aan. Haar kille blik was op de ogen van de meester gericht. Zo leek ze met hem te spelen.
,,Ga snel zitten, dan beginnen we met de les", ging hij vervolgens verder. Joan schudde verveeld haar hoofd waarop ze de deur sluitte en de klas in liep. Achterin de klas, dat was haar plek. Hangend tegen de muur kan ze alles overzichtelijk zien. Tussen de tafels door viel haar oog op een nieuw meisje....en, en zo'n ding. Cullen, kon je haar bijna horen zeggen met de afkeurende blik op haar gezicht. Vervolgens liep ze naar haar plaats waar ze ging zitten.

Edward luisterde naar de eindeloze uitleg van zijn leerkracht tot de deur in een klap openvloog. Meteen keek hij richting de deur. Hij had al geroken wat er aan kwam, nu was het alleen nog te zien wie het was. Toen ze binnen was neep hij zijn ogen tot spleetjes en balde hij kort zijn vuisten. Toen ze langs hem heen ging vloog haar geur recht in zijn richting, dit was gewoon puur uit dagen. 'Kalm Edward, je zit op school.' Dacht hij inzichzelf. Meteen wierp hij een vijandige blik op haar toen ze was gaan zitten en snoof even. 'Cullen!' Riep de leerkracht meteen naar hem waardoor hij zich kalm omdraaide en weer een kalme blik in zijn ogen kreeg. 'Wat zei ik net?' Vroeg de man. 'Je begroete Joan.' Mompelde Edward naar hem toe en grijnsde even heel kort en staarde dan weer naar buiten. De man keek hem gepikeerd aan en draaide zich dan weer om naar het bord en schreef daarop voort. Waarom was die 'hond' niet in het reservaat? Daar hoorde ze immers thuis, samen met al die andere. Nu zat hij de gehele dag met zo'n geur van natte hond opgescheept. Oh, zijn familie zou lachen als ze het wisten. Maar toch, Joan hoorde hier niet te komen in het reservaat was ook een school.

Riona keek even op van haar prachtige tafel (ze had haar hoofd neergelegd en was bijna in slaap gevallen) toen de deur open werd gesmeten. Een meisje van ongeveer 15/16 jaar stormde binnen en liep naar haar tafeltje. Ze was wel stoer vond Riona, ze zag er tenminste niet zo saai uit als al die andere mutsen die ze in haar klas tegenkwam. Net toen Riona haarzelf af wou vragen of het meisje een emo was, begon de docent iets op het bord te schrijven, "Dit wordt de M.O voor morgen, jongelui," de leraar glunderde bijna bij het woord 'M.O', mondelinge overhoring dus, "Het gaat over William Shakespeare. Lees allemaal bladzijde 7 tot en met 12 van het boek Hamlet goed door. To be or not to be, thát is the question, folks!" vervolgde de leraar met een flink aantal handgebaren die Riona nog nooit bij een mens gezien had. Hoe hij helemaal op ging in zijn Shakespeare rol was haast beangstigend. Riona wou net haar vinger opsteken omdat ze naar de wc moest toen de bel ging. Ze stond op en pakte haar tas met rooster: pauze.

Joan kon wel overgeven bij het woord M.O. M.O, over wat, Hamlet, is dat eetbaar, dacht ze geïrriteerd in gedachte waarbij ze zich voorover op de tafel liet vallen. Met haar armen over elkaar, keek ze met half hangende ogen naar 't bord. Het klinkt als omelet, niet, dacht ze al snel in gedachte. Wat in idiote opdracht, lezen. Daar had ze helemaal geen tijd voor. Ze moest de verhuisdozen nog uitpakken, nog eten, uitgaan, slapen, LEVEN! Ze keek in haar ooghoeken naar de klap. Van haar 'bleekhuid-vriendje' trok ze zich niks meer aan. Hij was wel oké. Op afstand. Sinds ze hier was komen wonen, was ze er nog niet veel tegengekomen. Haar vader daar in tegen had haar verteld over de Cullens die hier wonen. En opvallen wat ze deden, grote auto's, groot huis, grote bek! Ze gunde de jongen hierbij een dodelijke blik. Hierbij viel haar het meisje op wat naast hem zat. Joan had haar nog niet eerder gezien. Ze glimlachtte flauwtjes toen ze zag dat het nog onbekende meisje haar vinger iets omhoog deed. Hierop ging het startschot. De bel. Zo snel als Joan binnen kwam, zo snel was ze weer verdwenen. Ze mengde zich buiten het klaslokaal al snel met mensen de ze goed kende. Allemaal Emo, Punker, Gamer of iets anders in de richting. Ze gingen gelijk een gesprek aan waarmee ze naar de aula liepen. Joan had nog even omgekeken of ze het meisje nog zag. Ze zou waarschijnlijk bij de Cullens gaan zitten, nu Edward met haar optrok. Verveeld zuchtte ze. Het viel op aangezien een vriend van haar gelijk vroeg of er iets was. Nee niks. Hij sloeg voor de zekerheid een arm rond haar schouders waarna ze doorliepen naar 'hun' tafel.

Een overhoring hoe leuk. Ach, hij kende het toch al bijna van buiten dus het kon hem maar weinig schelen. Zodra de bel ging stond hij op en keek hij even naar Riona. Zonder wat te zeggen tegen iemand ging hij naar buiten. De geur was te sterk om daar nog langer te blijven zitten. Meteen wandelde hij de gang op en zag enkele andere mensen ook al komen en zo ging hij op in de mensen massa. Meteen hoorde hij meerdere gedachte's van die mensen maar hij negeerde ze. Edward was haast niet meer zichtbaar voor al de anderen en dat was maar goed ook. Want veel zin in een of ander gesprek met dat mens van daarjuist had hij niet. Ze moest maar gaan optrekken met die 'hond' van een Joan. Dit moest zijn vader weten, hij moest hier het fijne van weten, waarom kwam een vijand naar de school in Forks. Er moest iets mis zijn in het reservaat anders kon dit gewoon niet meer. Zonder op of om te kijken wandelde hij verder naar de cafetaria. Waar hij toch al een iets bekendere geur opving. De geur van zijn familie. Emmet was er weer, en ook Jasper en Rose, Alice nog niet. Iets wat hij wel heel raar vond. Achja, zonder ook maar aan te schuiven voor eten liep hij naar de tafel en zette zich op de uiterst linkse stoel. En zodra hij zat merkte zijn broer op dat er iets mis was, meteen gingen de ogen van bijna alle Cullens naar de tafel waar Joan was aan gaan zitten. Maar toch lieten ze hun blik al snel weer naar elkaar toe gaan.

Riona liep langzaam het klaslokaal uit, ze had helemaal geen zin in een pauze zonder muziek. Ze bekeek even wanhopig haar I-Touch die, hoe kon het ook anders, enkel een zwart beeld liet zien. Ze zuchtte even en liep toen richting de aula. Ze keek even om zich heen, allemaal saaie mensen, behalve een tafel vlakbij een muur waar dat Emo meisje van daarstraks aanzat. Riona keek verder en zag toen die jongen met een groep, tja, vrienden? aan een tafel zitten. Haar blik bleef stilstaan op een blonde jongen met krullen. Hij was wel erg knap, maar het bleef een jongen, een en al ellende dus. Riona pakte een dienblad en liep langs de vitrini waar het niet al te smakelijke eten lag. Ze pakte een bordje met sla en tomaat met een paar kipstukjes, een Cappicino, rekende af en liep rustig naar de muur waar ze op ging zitten, starend naar een paar mensen die ook absoluut niet boeiend waren. Heel af en toe ging haar blik naar de blonde jongen, maar snel wendde ze haar blik weer af om bijvoorbeeld een hapje kip of een slok drinken te nemen.

Joan voelde de aanwezigheid van gouden ogen die kort op haar gedaante vielen. Ze gaf hen een onzichtbare blik terug waarop ze merkte dat 'r een stel mistte. Dat ter zijde. Nu eten, iets wat de Cullens lekker niet konden. Armen stumpers, ze moesten weten wat ze mistte. Ze grinnikte even waarop ze een hap uit haar zoete appel naam. Het rode fruit was haar favoriete eten. Het was dan ook het enige wat ze mee naar school nam, drie appels voor elke pauze. Thuis ging het er heel anders aan toe. Daar was het veel vlees, brood en melkproducten. Dit was zo'n lading, dat ze op school wel rustig aan moest doen. Een standaard vraag van docenten en vrienden was dan ook: 'Eet je wel genoeg'. Dat moesten ze niet aan haar vragen, maar aan die Cullens. Die aten helemaal niet! Joan staarde na haar verveelde gedachte wat teleurgesteld naar haar appel. Haar vrienden waren druk in gesprek, ze spraken over één of ander nieuw spel wat gisteren was uitgekomen. Joan liet haar blik toen door de kantine glijden. Overal ging ze langs, zelfs de Cullens gaf ze een kijk. Haar ogen bleven hangen op het meisje, ze zat nu helemaal alleen. Joan trok haar aandacht door met haar armen te zwaaien. Bij haar kijken maakte ze het gebaar dat ze mocht komen, of eerder moest, anders zat ze zo alleen.

Edward keek even naar buiten en snoof even diep. Veel te doen was er niet tijdens de pauze, de Cullens praten meestal alleen met elkaar en negeerde de rare blikken die ze meestal op Alice wierpen. Kort keek hij naar Jasper die zoals hem ook alleen zat. Die zat duidelijk ook met zijn gedachten bij Alice. Niemand was waar ze nu weer uithong. Ach, ze kwam altijd wel weer opdagen dus waarom zou hij zich zorgen hoeven maken. Opeens zag hij vanuit zijn ooghoeken Joan naar hen kijken en dan waaien naar het mensenmeisje dat hij had ontmoet. Kort werden zijn pupillen iets groter maar van uit de verte viel dat niet op. De jongen met de gouden ogen bleef even aar het meisje kijken, om te kijken wat ze zou doen. Haar hier laten zitten was uitgesloten, dat ging gewoon nog niet. Stel je voor een van zijn broers of zussen, in dit geval zus zou haar gaan bijten. Dan hadden ze pas een probleem.

Riona keek even snel naar het meisje die haar wenkte, ze zwaaide rustig terug en liep naar hun toe, op dat moment ging haar telefoon: smsje. Ze las hem snel en keek toen angstig naar de groep waar ze nu bijna bij was, "Het spijt me, ik moet gaan..M'n vader...Ik moet gaan.." stamelde ze en liep met grote passen de aula uit, richting haar auto. Toen ze eenmaal bij haar Golf stond, ging ze er snel inzitten en reed snel door naar haar huis. Terwijl ze halverwege was zag ze in de verte een vage schim wat op een heel grote hond leek. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en zag toen dat er een jongen stond van een jaar of 16/17. Ze sloeg haarzelf zacht voor haar hoofd terwijl ze de tranen probeerde tegen te houden. Ze reedt nu 120 km per uur en hoopte hevig dat haar auto sneller kon, wat niet het geval zal zijn omdat het nu eenmaal een oude auto was.

Edward keek verbaasd op toen het meisje in alle paniek weg liep. In haar gedachten had hij alleen maar pijn gezien. Kort keek hij naar de rest van de Cullens en dan naar de weerwolven. 'Ik ga, ik moet naar vader. Jasper, Emmet hou die honden in het oog' Mompelde hij tussen zijn tanden door en liep zo door naar de deur en dan begon hij te rennen. Hij was er honder percent zeker van dat niemand hem zou zien, iedereen was toch in de refter. Op de parkeerplaats aangekomen zag hij haar nog net wegrijden. Wat was er aan de hand met haar? En waarom had hij het gevoel dat die honden er mee te maken hadden. Hij sprong in zijn Volvo en scheurde er zelf dan ook van door. Zijn wagen ging veel sneller dan eender welke auto hier, en hij reed altijd op volle snelheid. Edward achtervolgde het meisje en opeens rook hij een scherpe geur van weerwolven meteen drukte hij zijn gaspedaal nog verder in, er was hier iets goed fout. Maar hij mocht zich niet moeien, dus meteen liet hij de pedaal los en ging al wat trager. Nog steeds snel, maar gewoon niet te snel meer. Anders viel het veels te hard.