Changed school

Changed school
De keuze om van school te wisselen was geen lastige keuze geweest. Cat wou niets liever dan het reservaat uit zijn. Nouja, ze voelde zich er thuis en haar huis stond daar, haar familie woonde er. Maar de school in het reservaat stond hij niet aan. De anderen hadden haar duidelijk gemaakt dat ze niet meer in het Pack thuis hoorde, iets waar zijzelf geen moeite mee had. Catera zat nu anders in elkaar dan de anderen Quileutsers [?]. Ze was norser, feller en ook sneller op haar teentjes getrapt. En dat waren de meeste anderen al, een jonge weerwolf was opvliegend. Maar bij haar was het ergen. Aan de andere kant kon ze zich in haar menselijke vorm goed afsluiten van de rest, maar dat ging niet als je in een Pack zat. De anderen hadden genadeloos toegang tot haar hoofd, vandaar dat ze de rust die ze had nu ze roedelloos was op prijs stelde. Maar op school waren de verhoudingen met de anderen ook veranderd. En de kans om naar de school in Forks te gaan, had ze niet laten rusten.

Met een luid, ronkend geluid bacht ze de donkere motor tot stilstand. Het ding was door de zoon van de Blacks, Jacob, opgeknapt en was ook niet echt duur geweest. En van haar salaris kon ze iets beters toch niet betalen. Maar stiekem vond ze het toch wel wat hebben. De bel was net gegaan, maar het deerde haar weinig. Op haar eerste dag hoefde ze niet overal op tijd te staan, en ze moest zowiezo eerst toch naar de administratie. Het had absoluut geen zin om in haar eentje door de school te dwalen, die groter was dan de school in het reservaat. Met haar tas om haar schouder geslagen en haar helm om haar arm gehaakt begon ze rustig richting de hoofdingang te lopen terwijl ze haar sleutels in haar zak liet glijden

Verveeld rekte ze haar uit. Jeej, school! Niet dus, moe kwam Eyota uit haar bed en liet haar voeten in haar pantoffels, helemaal slaapdronken liep ze naar de badkamer liep ze naar de badkamer toen ze daar was vloekte ze binnenmonds, er was weer iemand in haar plaats aan het douchen. Boos en zonder te kloppen liep ze binnen. "Snel er zijn nog mensen die willen douchen", zei ze nijdig. Dat was nu altijd hetzelfde haar broer was eerder en hij mocht later vertrekken omdat hij al op de universiteit zat. Zuchtend deed ze de bril van de wc naar beneden en ze ging er rustig op zitten wachtend tot haar broer uit de douche kwam. Waarom hadden ze nu maar één douche, iedereen had toch twee douches? Opeens ging het tot haar door dat ze haar kleren nog niet had gepakt en snel liep ze weer de gang op. Maar ze was niet allen op de gang, Lena de vriendin van haar broer liep snel van de trap, ze kwam hier altijd stiekem snachts binnensluipen en voordat hun stiefmoeder wakker was glipte ze het huis uit. "Dag lena", riep ze nog over haar schouder maar ze wist wel dat ze het niet gehoord had. Rustig stompelde ze verder naar haar kamer. Toen ze uiteindelijk voor haar kast stond keek ze beteuterd. Sh*t, haar stirefmoeder had haar witte broek weer eens niet gewassen, die wilde ze vandaag zo graag aandoen. Tja dan moest ze maar dat rokje aan doen ze trok en topje uit een lade en liep weer naar de badkamer. Toen ze binnenkwam zag ze haar broer staan met een handdoek rond zijnmiddel en een tandenborstel in zijn mond. "Kan je een beetje doordoen, en trouwens Lena was deze keer wel snel weg hebben jullie ruzie ofzow?" Haar broer had duidelijk geen zin om met haar te praten en hij liep mompelend de badkamer uit, eindelijk de badkamer voor haar alleen.

Wanneer ze de badkamer uitliep struikelde ze bijna over een wijnfles die daar leeg lag. Haar moeder had weer gedronken, het zou dus niet helpen om haar wakker te maken, ze zou zeker een keer haar job verliezen als ze bleef doordoen met drinken en te laat komen. Tja, wat een famillie!Snel liep ze de trap af en ze zag dat de cornflakes opwaren en er geen brood was, ze zou op school wel wat kopen. Ze keek haar wiskunde nog is na en liep naar het schuurtje waar haar fiets stond. Snel sprong ze op haar fiets en reed de kant van de school op. Verveeld rekte ze zich uit en fietste sneller toen ze op haar horloge keek. Fitsend reed ze door de straten en ze was niet geintresseerd in alles om haar heen. Toen ze uiteindelijk op school aankwam zag ze een meisje dat ze nog nooit had gezien. Snel zette ze haar fiets op slot en liep achter het meisje aan. "Ben je nieuw" Vroeg ze snel en ze liep met haar door de school poort. "Ik ben Eyota", zei ze en glimlachte vriendelijk.

Zijn schoenen waren niet optetillen, hij slofte daarom ook in slomotion door de gangen. Hij was kapot! De training thuis was hem teveel geworden, hij had er dan ook geen zin meer in. Hij was zelfs liever op school, dan thuis met zijn gezin. En dat was een wonder. Will had een hekel aan school. Wat had hij er uberhaupt aan? Na dit vervloekte gebouw zal hij zijn vaders roedel overnemen en daarmee alfa worden. Eigenlijk stond dat hem ook niet aan, maar dat hielt hij voor zichzelf. Bij zijn kluisje aangekomen pakte hij zijn sleutel. Uit vermoeidheid stak hij drie keer mis. Vij de vierde poging kon hij zijn sleutel opdraaien en zijn code invoeren. Hoe simpel: 1, 2, 3, 4. Ook daar dat hij geen moeite voor. Niet dat er wat boeiends in zijn kluis zat. De schoolboeken en schriften konden hem gestolen worden. Alleen zijn twee extra broeken, die waren het balangrijkst. Als die weg waren had hij een probleem. Verveeld luide hij nu voorover in zijn kluisje. Wat onhandig bewoog hij zijn handen door zijn kluis opzoek naar biologie. Dat had hij het eerste uur. Hij zou er waarschijnlijk geschijnlijk weer uitgestuurd worden met overschrijfwerk. Hij had zijn huiswerk immers weer niet gemaakt. Ze hadden vandaag ook nog een toets kon hij zich herinneren. Hoofdstuk 3, 4 en 5. Die vent was gek, zoveel voor één toetsje. Ah, daar was zijn boek. Hij stopte het in zijn rugzak die hij vervolgens weer op zijn rug sloeg. Daarna sloeg hij zijn kluisje dicht. En pas toen merkte Will dat hij helemaal alleen was in deze hal. Vreemd. Hij keerde zich om waarvan hij opkeek van een groep jongens wat hem al een tijdje aanstaarde. Hij snoof. Wat moesten zij hier? Ze kwamen op dat moment op hem af lopen. Verveeld keek hij hen argwanend aan. Die grijnzen op hun smoel bevielen hem niet. Al snel omsingelde ze hem. William keek hen één voor één aan. De jongen voor hem liet een valse lach horen waarna hij op Will's schoen probeerde te speugen. Maar voor 't zijn neus raakte, trok hij zijn sneaker weg. De andere begonnen de lachen. Will trok een botte kop waarbij hij zijn wolf naar boven voelde komen. Plots haalde de voorste jongen naar hem uit. Will dook waarna hij zijn voet naar zijn benen toe stak. Op één hand sloeg hij de jongen tegen de grond. Daarna sprong hij weer af.
,,Blijf met je poten van me af, afgehakte wrat", snauwde hij hem toe. Op dat moment kwamen de andere vier jongens naar hem toe. Ze keken nijdig, terwijl zij begonnen! Vreemd stel. Maar Will raakte nu wel iets in paniek. Hij wist zich dan ook enkele seconde te werren, maar niet lang. Een vuist van links raakte hem recht in zijn boek. De jongen die hem sloeg beet hij hard in zijn schouder. Vervolgens duwde hij hem weg. En niet zo'n beetje ook. Hij klapte aan de andere kant tegen de kluisjes aan. Nu Will iets naar de grond was gezakt begonnen de jongens hem te schoppen. Húfters. Maar toen gebeurde iets wat Will niet kon voorkomen. Door de inspanning nam zijn ziekte de overhand. Een pijnlijke steekt schoot als bliksem door zijn borst. Het leek net of het door de jongens kwam. Ze begonnen dan ook hard te lachen en gingen gewoon door. Op die ene jongen na, hij was bewusteloos. En als het zo door ging, Will ook. Zijn beeld werd wazig en hij voelde zijn lichaam zwaar worden. Zijn ogen vielen kort dicht. Hij voelde de constante schoppen en klappen tegen zich aan. Bij het openen van zijn ogen kwam er een vuist recht op zijn gezicht af. Will's eerste reactie was het vastpakken van de pols en die omdraaien. De jongen scheeuwde het uit. De pols was gebroken. Op het geschreeuw stormde er een leraar uit zijn lokaal, werd tijd! De wiskunde leraar zag al snel dat er een Grey tussen zat en ging er dan ook gelijk vanuit dat hij het gevecht vooroorzaakt had. Maar een volgende docente niet. Ze duwde de jongens weg en hielp Will die precies op het moment dat ze knielde, weg viel.

Ruime, rustige stappen brachten haar in de richting van de hoofdingang. Bij het horen van voetstappen ander zicht draaide ze instinctief, met ee ruk, haar hoofd om. Voor een kort moment vernauwde haar ogen, wat eigenlijk nergens voor nodig was. Haar neus had haar al verteld dat ze te maken had met een normaal mens en niets anders. Met enige moeite trok ze haar mondhoeken in een glimlach. Ondertussen waren ze vlakbij de ingang. De stem van het meisje deed haar opnieuw opkijken, waarna ze knikten. Het was de halve waarheid. Want ze had haar hele leven al in de buurt van Forks gewoond en ze deed dat nog steeds, maar ze was nieuw op deze school. "Dat klopt" antwoorde ze op haar vriendelijkst mogeijk. Catera was erg kieskeurig wat betreft degene die met haar omgingen. Ze voelde zicht toch het best op haar gemak in de buurt van anderen van haar soort of degene die de waarheid wisten in het reservaat. Maar met haar keuze om hier naar school te gaan wist ze dat ze zich daar overheen moest zetten. Bijna alle weerwolven gingen in het reservaat naar school en voor zover zij wist, was ze de enige uit het reservaat die gekozen had voor deze school. Terwijl Cat in haar gedachten verzonken was vertelde het meisje haar naam. Lichtjes schudde ze haar hoofd voordat ze haar bruine ogen weer op het meisje, Eyota, richtte. "Mijn naam is Catera" antwoorde ze. Het zou voor haar waarschijnlijk vreemd klinken, maar voor degene die wisten wat ze was, was het een heel toepasselijke naam.

Eenmaal binnen waren de lessen al gestart. Vandaar dat ze zich half omdraaide naar het meisje dat met haar binnen was gekomen. "Zou je me de richting van de administratie kunnen wijzen voordat je naar je klas gaat?" vroeg ze met een glimlach. Nog steeds bungelde haar tas losjes om haar schouder en de helm rustte in haar elleboog. Met haar vrije hand streek ze haar haar voor haar gezicht weg, zodat ze Eyota aan kon kijken. Met plotse geluiden en een geur was haar aandacht geheel ergens anders. Langzaam draaide ze zich om terwijl haar ogen rondgeleden, snel maar effectief. Voor een kort moment kneep ze haar ogen dicht voordat ze weer keek naar het tafereel van zes jongens verderop. Het was één tegen vijf, maar ze hoefte niet te kijken om te zien dat de jongen anders was dan zijn vijf tegenstanders. Veel sterker, en in zijn andere vorm hariger. Gedetaieerd volgde ze de strijd, maar erop af stappen deed ze niet. Ondertussen was ze gewend aan haar andere vorm, maar ze was opvliegend en sprong sneller uit haar vel dan anderen. Zo kon ze ergens gek van worden als het een ander maar lichtjes iriteerde. Een paar docenten kwamen hun lokalen uit. Zou ze nu midden in de gang blijven staan? Ze wierp een blik op Eyota. "Misschien tot straks" zei ze en stak haar hand nog even op voordat ze met ruime passen op de jongen en de twee docenten afstapte.

[Beetje lastig om op jullie beide posts te reageren, raar verhaal dus]
[TOPIC IS VOL!

Eyota's glimlach vervaagde toen ze de gang binnenliep, ze zag dat er een jongen van ongeveer een jaar ouder dan haar in de problemen zat. Ze keek naar rechts waar Catera stapte, waarvan het leek of het gevecht haar niks kon schelen. Er gingen veel emoties door haar heen, hoe konden ze, waarom deed niemand iets, zou ze het zelf durven, zou ze zelf de jongens durven tegenhouden. Nee daar was ze te laf voor, ze had niet veel moed, maar ergens leek het wel of de jongen het allemaal nog wel kon hebben, hij kon zich nog goed verdedigen, tegenover al die jongens, één van die jongens kende ze dat was één van haar klasgenoten, ze haatte hem, hij deed op begin heel lief tegen haar maar toen ze hem had afgewezen deed hij altijd rot tegen haar, hij wilde gewoon stoer overkomen, al was het eigenlijk gewoon een meeloper. Zehad zin om hem een mep te verkopen, hoe kon hij? Maar de jongen was haar voor, want toen de jongen van haar jaar een vuistslag wilde geven op zijn neus had de jongen een goeie reactie door de vuist snel te grijpen en door de pols om te draaine, hij was goed, maar het was oneerlijk tegen al de andere jongens, zij waren met zoveel en hij was maar in zijn eentje, als ze iets meer moed had zou ze hem helpen. Maar ze kon ook niet niets doen en toen uiteindelijk de leraren het gevecht stopte volgde ze Catera naar de jongen. Ze ging naast de jongen zitten en pakt een zakdoek en depte zijn wonden, het zag er eng uit en ze wist dat er een paar wonden zouden moeten genaaid worden. Ze zouden het beste naar de ziekenboeg gaan. "Kl**tzakken" zei ze stil maar niet stil genoeg voor de jongen van haar klas, hij greep haar arm en trok haar bruusk recht. "Blijf van me af!" zei ze en probeerde hem te slaan, maar hij hield haar zo hard vast dat haar armen pijn deden. Ze trok haar knie op en dat was recht tussen zijn benen, hij zakte in elkaar en Eyota liep snel uit zijn buurt. Hij was woedend maar niet in staat om haar terug te pakken. Ze knielde weer naar bij de jongen en keek hem aan. "Gaat het?" vroeg ze en keek hem aan, hij zou waarschijnlijk niet willen praten omdat hij pijn had. Ze keek even naar de leraren die er maar stom op zagen te kijken, gelukkig gingen de jongens weg alleen de jongen die bewusteloos was lieten ze achter daar zat een leraar bij. "Zouden Catera en ik hem naar de ziekenboeg mogen brengen?" vroeg ze aan één van de leraren. De leraar mompelde iets maar knikte daarna, dat beschouwde zeb als een ja. Ze keek naar de jongen en probeerde hem recht te helpen.

Hij bleef doodstil tegen de kluisjes aanzitten, alsof hij zich wilde verstoppen. Misschien was dit ook wel zo. Hij schaamde zich kapot. Dat hij verloor van een stel van zulk soort sukkels. Maar hij zou ze wel terugpakken, en hoe! Van die ene gast zal hij niet alleen zijnn pols breken, en die andere 3 konden het schudden. Die waren voor 100% zijn maaltijd. Deze school voor pestkoppen kon er wel een paar missen. Daar zou hij zijn vrienden, waaronder de mensen, ook weer iets helpen. Op dat zijn ogen gesloten waren, kon hij niks zien, alleen horen en ruiken. Hij hoorde de stem van een docent die hem blijkbaar wilde helpen. Hij wist wie ze was, hij was zijn favoriete lerares. Ze gaf handvaardigheid en was de enige hier op school op de schoolzuster na van zijn ziekte. Plots rook hij een soortgenoot, langzaam gingen zijn ogen hangend open. Ook rook hij een ander meisje. Haar zachte stem vulde zijn oren. Hij kon al snel opmerken uit haar geur dat ze een mens was. Mensen. Hij had er niks tegen, integendeel. Ze waren vaak een stuk vriendelijker als wolven, al was dit niet altijd waar. Hij voelde dat de 3 niet gewonde jongens vertrokken. Die gast tegenover hem lag er nog steeds, en degene met een gebroken pols. Die was al huilend naar de ziekenboeg gerent. Plots klonk de stem van het mensen meisje opnieuw. Ze vroeg of het ging. Kort daarvoor had hij haar aanraking gevoelt. Het voelde teder en zacht aan. Alsof hij werd geaaid. Will die zich nogsteeds duizelig voelde en wazig zag duwde zich iet omhoog. Hierna keek hij op van de grond naar het meisje. Met grote ogen bekeek hij haar, alsof hij bang voor was schoof hij met zijn voeten over de grond om zich strakker tegen de kluisjes aan te persen. Hij was opzich niet bang, alleen waren meisjes meestal niet zo dichtbij. Dit was dus helemaal nieuw. De plotselinge aanspanning gaf hem weer een schrok door het lichaam. Hij dook iets naar voren en greep met zijn hand naar zijn t-shirt die hij rond de borst vastpakte. Met een kreunend gelijk wist hij een schreeuw te onderdrukken. Toen klonk ze weer. Nog een vraag, ditmaal niet aan hem maar aan de docenten. Of ze hem naar de ziekenboeg mochten brengen, goed idee. Zijn beeld was nogsteeds wazig, vandaar dat het helpen bij opstaan wat onverwachts kwam. Hij schrok, maar niet van buiten. Vervolgens duwde hij zichzelf met behulp van het meisje ophoog. Hij had nog niks gezegt, en was het ook niet van plan. Eerst naar de EHBO, daarna zou hij praten.

Haar voetstappen weerklonken door de gangen. Met daarna de vluggere, kleinere passen van Eyota. Haar blik was op de jongen gericht, verwonderlijk doordat ze een soortgenoot tegen kwam. Dat had ze niet verwacht, de meeste weerwolven gingen in het reservaat naar school waar ze ook woonde. Maar nu liep ze op haar eerste schooldag, nog binnen een uur ook, tegen een onbekende weerwolf aan. En dat was toch iets wat in haar gedachten speelde. Nog steeds hingen haar tas en helm om haar arm en schouder heen, maar ze zakte door haar knieën zodat ze op gelijke ooghoogte zat als de jongen. Een glimlach gleed over haar gezicht. Hij had een leuk gezicht en lekker breed gebouwd, zoals de meeste van hun soort. Catera haar ogen gleden over zijn verwondingen heen en kwam tot de conclusie dat deze geen punt van zorg waren. Weerwolven heelden erg snel. Waar je jezelf zonet nog sneed, was nu alweer gave huid. Het enige wat erop duide was het bloed wat rond de wond lag. Maar voor de show en de mensen was het geen slecht idee om toch naar de ziekenboeg te gaan. Wel zo veilig als je een geheim bewaard wou houden. "Alles oké?" klonk haar stem vragend terwijl haar ogen op de zijne gericht bleven. Eyota was al bezig met het deppen van de wonden en het was onnodig om met z'n tweeën over hem heengebogen te gaan staan.

Haar blik waren op de twee docenten gericht, die een strijd hadden over wie nu degene waren die gestraft moesten worden. De ene, de man, leek iets tegen de jongen te hebben terwijl de vrouw, de ander, hem verdedigde. Een oogappeltje? Ze trok een wenkbrouw omhoog en vestigde haar blik op de jongeman, die ze van rond haar leeftijd schatte. Deze leek heftig te reageren op het feit dat ze zo dichtbij stonden. Catera had moeite om het grinnikje binnen te houden. Wat was er mis met aandacht van twee jonge vrouwen? Zijzelf was ervan overtuigd dat zij en Eyota er niet afschuwelijk uitzagen. Met haar vrije linkerhand haalde ze wat losse plukjes van haar donkere haar uit haar gezicht. Maar haar aandacht gleed naar de docenten die ermee instemde om hem naar de ziekenboeg te brengen. Lichte twijfel trok over haar gezicht. Voor haar voelde de temperatuur van de jongen normaal, omdat de hare op gelijke temperatuur lag. Maar voor Eyota, die een mens was, was zijn temperatuur belachelijk hoog. Cat moest contact met haar voorkomen, zodat de temperatuur van de jongen verdoezeld kon worden onder een smoesje dat hij koorts had. Haar vrije linkerhand stak ze naar hem uit zodat ze hem overeind kon helpen. Zodra hij eenmaal stond zorgde ze dat ze hem genoeg steun kon geven. Voor haar niet heel lastig, ze was sterk zat, ook in haar menselijke vorm. Met enig gestompel liepen ze richting de ziekenboeg, hoewel ze niet wist waar die zat. Ze vertrouwde erop dat de jongen en Eyota de juiste weg namen. Ze was verdorie nog niet eens een uur in dit gebouw aanwezig. Met een krakend geluid ging de deur open en even later hadden ze de jongen in een stevige stoek geparkeerd. Opnieuw moest ze haar zwarte haar opzij strijken zodat ze vrij zicht had op de jongen. "Mijn naam is trouwens Catera" besloot ze maar tegen hem te zeggen. Dan wist hij ook met wie hij te maken had. Voor hem zou haar naam redelijk normaal zijn, voor Eyota moest het anders geweest zijn. Maar deze had er niets over gezegd, wat misschien ook kwam omdat de naam van het meisje ook niet heel erg bekend was.

[succes met antwoord _o-]

Toen de docenten maar bleven kibbelen had Eyota zin om te zeggen dat ze nu endelijk hun mond moesten houden, er was hier iemand ernstig gewond! Eyota hoorde hen zelfs ruzie maken over dat Cat en zij hun lessen konden missen omdat ze de jongen gingen wegbrengen. Hoe absurte, de lessen onden haar nu wel gestolen worden, ze zou die wel inhalen, ze zat in haar voorlaatste jaar en dat was een best wel druk jaar vond ze zelf. Ze voelde aan zijn arm en die was erg warm, hoe kwam dat? Had hij koorts, misschien was hij al ziek, dat kon ze niet weten. Ze stonden samen op en strompelden door de gangen, de gangen leken wel eindeloos te duren. Ze stopte even omdat ze pijn had aan haar knie, tijdens gym had ze een verkeerde beweging gemaakt en toen haar knie verzwikt, ze pakte die even vast in de hoop dat haar henden de pijn zouden wegnemen maar jammergenoeg hielp dat niet. De brandende pijn bleef. Ze wilde zich niet kwetsbaar opstellen en ze probeerde de moed terug te vinden om verder te helpen. Ze stond weer op en haalde diep adem voor dat ze weer verder met de twee liep, de jongen zag er niet goed uit. Hij had vele wonden en voelde echt wel warm aan.
Met een zucht van opluchting liet ze zich op een stoel in de ziekenboeg zakken, ze was moe en haar knie bleef pijn doen. Ze zou straks wel iets tegen de pijn nemen. Ze zaten met z'n allen in de wahtzaal, waarom was dat kleine ventje met zijn sgchaafwonde juist voor hem binnengegaan, zo konden zij nog langer wachten. "Gat ht wat?" vroeg ze om de stilte te verbreken. moe pakte ze een flesje water uit haar zak en dronk er een flinke teug van. Ze stopte het flesje in haar zak en keek de twee anderen aan. Ze hoopte echt dat ze snel binnen mochten gaan..

(Sorry korte post maar moet gaan)

Met een diepe zucht kwam hij neer in de stoel. De wachtkamer was leeg, alleen hun drie waren er. Het was meer als normaal. Meestal zat hij hier alleen. Elke maandag voor controle en elke donderdag na gym. Het begon zo langzamerhand wel te irriteren. Toch liet hij dit niet merken. Hij had er mee leren leven, hij zal wel moeten! Zijn ziekte kwam niet voor bij wolven, Will was dan ook half en had het overgenomen van zijn moeder. Deze was er dan ook aan overleden, en hij zal snel volgen. Bij de gedachte liet hij zijn ellebogen op zijn knieën steunen om zo confortabel naar voren te hangen. Met zin handen ging hij door zijn haar voorop hij een volgende zucht liet horen. De meisjes waren naast hem komen zitten. Uit zijn ooghoeken keek hij van de blonde naar de brunette. Ze waren beide niet verkeerd nu hij ze beide nogmaals bekeek. Alleen zo dichtbij als net maakte het hem zenuwachtig. Hij was dan ook maar weinig in contact met meisjes. Op zijn zus na. Deze sliep bij een spookachtge nacht waarbij het stormde vaak bij hem in bed. En dan gebruikte ze hem als knuffel, en dat was ook ernstig dichtbij. Misschien omdat zij familie was, lag dat anders. Will hoopte het niet. Hij hoopte dat het gewoon gewenning was. Anders zou blijken dat hij nooit dicht bij een meisje kon zijn. Weer zuchtte hij. De brunette had haar voorgestelt met de naam Catera. Catera, het was de wolf waar de naam afkomstig van was. Hij liet er een lange pauze tussen vallen voordat hij terug antwoordde. Maar toen sprak hij zonder op te kijken zijn eigen naam.
,,Will", mompelde hij met zijn ogen naar de grond. Hij had geen zin in een lang gesprek, hij kende hen amper. Het was lief dat ze hielpen, maar verdere hulp had hij niet nodig. De rest kon hij afhandelen met de schooldokter. Vandaar dat hij nu ook zweef. De stilte deed hem niks, misschien verveeld, maar niet zenuwachtig. Toen sprak het andere meisje. Weer die vraag, gaat het? Natuurlijk niet! Wat denkt ze wel. Will had dit altijd al een stomme vraag gevonden, en zeker in een situatie als deze. Toch besloot hij rustig te antwoorden.
,,Ja", kort maar duidelijk. Zo ging het er bij hem altijd aan, bij mensen die hij niet kende. Na zijn antwoord had Will wel ineens de nijging een vampier in stukken te schurren. Hij wist niet waarom, maar zijn maag had honger en zo'n glitterbal kon er wel in. Toen werden ze geroepen, en natuurlijk ze. Mevrouw zei dood leuk dat de twee dames ook mochten. Natuurlijk! Waarom niet? Will stond nu zelf op en liep daarom ook als eerste de kamer in. De plofte hij neer op zijn weekelijkse stoel waar hij onderuit zakte. De zuster schudde lachend haar hoofd.
,,Staan jij", bracht ze lachend. Maar wat viel er te lachen? Will wist wat ze ging doen, en met die twee meisjes erbij vond hij dit nogal beschamend.