first wolf in high school.

Simonella liep door de school. ze had er opgestaan bij haar vader dat ze naar Forks high school ging in plaats van naar de school in het reservaat. uiteindelijk , na veel gedoe , was het haar gelukt. ze liep zelfverzekerd door de school. een paar mensen keken haar aan. ze groette ze dan en liep weer verder. ze rook de vampieren door de hele school heen , maar zij vond het niet erg. als , volgens haar , enige van haar soort vond ze ze niet stinken. waarschijnlijk omdat haar beste vriendin van vroeger ook een vampier was geweest. zij heeft haar toen moeten laten vallen van haar ouders tegen haar wil in..
ze liep naar de kantine en ging aan een van de tafeltjes zitten. nu hoopte ze maar dat er iemand bij haar kwam zitten

Effy liep door de gangen van de school. Ze was hier nu al even en kende toch al wat mensen, vampieren eigenlijk. Ze liep de hoek om en rook een nieuwe geur. Van een gedaantewisselaar. Het was een meisje, ze was nieuw hier. Effy had de geur nog nooit geroken. Met een licht duwtje gingen de deuren van de refter open. Overal zaten mensen druk te praten of dromerig voor zich uit te staren, kauwend op al lang vergeten boterhammen. Mensen waren vreemd als ze zo voor zich uit staarden, alsof ze daar iets heel interessant zagen. Effy schudde zacht haar haar en zocht met haar blik alle tafels af. Veel mensen, meestal pratend. Soms starend. Een groepje vampieren, mompelend, niet dicht bij elkaar zittend, uiterst ongeïnteresseerd kijkend. En dan nog de gedaantewisselaars, de allemaal dicht bij elkaar zaten, alsof ze elk moment konden aangevallen worden. gedaantewisselaars waren hier amper, omdat ze meestal naar het reservaat gingen. Maar het kwam voor. En daar zag ze de nieuwe. Duidelijk een gedaantewisselaar. Ze zat alleen aan een tafeltje. Nieuwsgierig rond te kijken. Effy vroeg zich af of ze kennis zou gaan maken. De kans was groot dat ze vijandig zou reageren. Maar wie niet waagt niet wint. Effy liep traag naar het meisje. Ze lette goed op haar gezichtsuitdrukking. Kijkend of er iets zou veranderen met haar geur. Zodat ze daar gepast kon op reageren. Toen ze voor het meisje stond ademde ze zacht in. Niet te diep, niet dat de stank zo hard was, maar het zou wat raar overkomen. “hallo, ik ben effy, ben je nieuw hier?” vroeg ze vriendelijk. Ze hoopte dat ze niet afgeblaft ging worden.

Simonella zat nog steeds alleen aan het tafeltje. vanuit haar ooghoek zag ze een vampier aan lopen. het was een meisje. ze had verwacht dat ze naar een van de andere vampiers toe zou gaan maar nee , ze liep naar haar toe. wat ging ze doen? haar weg sturen of haar op haar plaats zetten. ze zag hoe het meisje voor haar ging staan. ze zag er niet boos of geagiteerd uit , ze leek juist vriendelijk. Simonella zag hoe ze een klein beetje in ademde. het moest ook moeilijk zijn , de hele tijd acteren. ze vroeg zich af of het meisje haar ook vond stinken zoals de meeste vampiers hier. 'hallo , ik ben Effy. ben je nieuw hier?' ze vroeg het vriendelijk. Simonella was een beetje verbaasd maar herstelde snel weer. 'ik ben Simonella.' zei ze 'en ja ik ben hier net nieuw.' ze was hier zondag gekomen. zou ze dat er al bij zeggen? nee nog niet. misschien was het wel een act en werd ze zometeen hard uitgelachen. ze geloofde er niks van maar je kon het nooit zeker weten. 'als je wilt mag je gaan zitten , of je moet willen blijven staan natuurlijk' zei ze ook vriendelijk. dat kon altijd , vragen of iemand wou gaan zitten

Effy zag hoe het meisje lichtelijk verbaasd was. Ze hoopte dat ze niet ging uitvaren. Dat deed ze niet, ze stelde zich vriendelijk voor en inderdaad, ze was nieuw. Ze vroeg of effy wou gaan zitten. Dat deed ze, met een vriendelijk glimlachje. Ze had geen eten bij, maar dat was ook niet nodig, het was niet dat ze honger zou lijden. En dorst had ze ook niet meteen. “bevalt het je wat hier op school?” vroeg ze vriendelijk. Om eerlijk te zijn was effy zelf ook wel verbaasd, al zou ze dat niet tonen. Het was nog niet veel voorgevallen dat een gedaantewisselaar zo vriendelijk deed van de eerste keer. Effy vond het wel leuk. Ze vroeg zich af of simonella altijd zo was tegen wezens die stonken voor haar, of misschien was ze zo verbaasd en durfde ze niets anders te doen. zou ze bang zijn, dat zou geen logica hebben, maar het kon. Effy had evenveel reden om beng te zijn. want als simonella het echt wou, dan kon ze effy veel kwaad aan doen. niet dat ze haar zou laten doen. niet dat het zou gebeuren. Ze zou en moest het positieve denken. Wat niet zo moeilijk was. Als je naar haar keek, zou je niet meteen denken dat ze ooit iemand kwaad zou doen.

Simonella zag dat Effy ging zitten. ze glimlachte vriendelijk. 'bevalt het je hier op school?' vroeg ze vriendelijk aan haar. 'jawel' zei ze naar waarheid 'de school heeft een goede sfeer en aardige leraren en leerlingen' zei ze. ze kende nog niet veel mensen maar de leraren die ze had gehad en de mensen uit haar klas waarmee ze even had gesproken leken haar ook aardig. ze zag dat het bijna tijd was voor de bel. jammer dacht ze , het was net zo gezellig. wat had ze hierna? ze dacht na. haar rooster kende ze noch niet helemaal uit haar hoofd maar het begon te komen. oh ja Biologie. 'Wat heb jij zo meteen? ik Bio' zei ze. ze moest toch iets zeggen? anders was het ook zo saai en zat je een beetje ongemakkelijk om je heen te kijken. Althans, dat had zij dan. ze bedacht zich ineens dat ze nog niks had gegeten en gedronken. ze had er niet aan gedacht en was ook niet hongerig of dorstig waarschijnlijk omdat ze toch noch een beetje zenuwachtig was. dat vond ze het vervelendste aan haar zelf. die onzekerheid.

Biologie, hey dat had ze ook. Effy dacht net dat dat even toeval was, tot ze dacht aan het aantal leerlingen op de school. Met zo weinig leerlingen bestond zoiets als toeval niet, het was eerder het noodgedwongen lot. Ze glimlachte. “bio, toeval maar dat heb ik net ook.” Zei ze, de toeval klonk niet echt geloofwaardig, maar wel vriendelijk. Het leek haar wel leuk om eens in de les te zitten met een gedaantewisselaar die haar niet wou openscheuren. Want dat wouden de anderen zeker wel, het was gewoon te lezen op hun gezicht. Het was raar dat simonella zo niet keek. Alsof ze het vuilste wezen was op de hele planeet. Ze ademde zelf relatief normaal, zonder dood te gaan van de zogenaamde stank. “het is niet om dat ik het niet leuk vind, maar moet jij mij niet haten, verafschuwen en walgen. Ik vind het beter zo, maar meestal zijn gedaantewisselaars niet meteen heel erg aardig tegen vampieren.” Zei effy voorzichtig. Ze wou niemand kwetsen. Maar ze moest toegeven dat ze het niet normaal vond. Het was beter dan normaal, maar toch vreemd. Want zelf als ze geen vooroordelen had en iedereen een kans wou geven, dan was er de lichaamsgeur nog. Effy was al gewend aan alle soorten van geuren, zij kon daar tegen. Maar ze wist niet dat er nog zo waren, en dat ze die dan zou tegenkomen… dat was toeval. Een klein glimlachje speelde rond haar lippen.

Simonella naar Effy. Ze zag dat ze weer glimlachte “bio, toeval maar dat heb ik net ook.” zei ze. Het toeval klonk niet krachtig maar Simonella besteedde er geen aandacht aan. Gezellig! Dacht ze. Dan kon ze misschien naast haar zitten. “het is niet om dat ik het niet leuk vind, maar moet jij mij niet haten, verafschuwen en walgen. Ik vind het beter zo, maar meestal zijn gedaantewisselaars niet meteen heel erg aardig tegen vampieren.” ze merkte dat Effy dit heel voorzichtig zei. 'nou kijk... het zit zo... 'zou ze het gewoon gaan vertellen? Ja, het kon heus geen kwaad en Effy was erg aardig. Misschien kon ze haar al een vriendin noemen maar dat wist ze niet honderd procent zeker.'mijn beste vriendin vroeger was een vampier. Ze was mijn vriendin al lang voor ik voor het eerst veranderde. Mijn ouders wiste er niks van, van dat ze een vampier was, dat kon ik natuurlijk niet vertellen want zij wisten er niets vanaf van die wereld, zelf waren ze ook maar gewone mensen. . Toen ik voor het eerst veranderde vertelt eik het mijn vriendin meteen. Ze zei dat ze het niet erg vond , we waren toch vriendinnen door dik en dun? Maar haar ouders nou ja , pleeg ouders, roken mij natuurlijk meteen toen ze thuiskwam en ze verboden het haar om mij op te zoeken , en ik mocht daar ook niet meer komen. Vlak daarna vertelde ik mijn ouders over mijn veranderingen. Toen ze vroegen waar mijn vriendin was biechtte ik op dat ze een vampier was. Ze wilden het niet geloven maar toen ze mij in mijn wolf vorm zagen veranderen , geloofde ze me. Kort daarna zijn we hier naar Forks verhuisd .' zo dat was er uit. Het voelde op zich wel lekker om het allemaal te vertellen. Ze hoopte dat Effy het begreep. Waarschijnlijk wel. Ze zuchtte even. En keek weer naar Effy. Ze hoopte maar dat ze het snapte, haar verhaal. Soms begon ze namelijk te stamelen en te stotteren en alles heel snel te vertellen of ze legde alles verkeerd en onduidelijk uit. Ze dacht even na over de twee weken die ze pas hier was, in Forks. Misschien kon ze aan Effy vragen waarom zij haar dan niet haatte en zo, want de rest van de vampiers leek haar niet te mogen, net als het meestal andersom was… ‘hey Effy, hoe zit het met jou? Waarom haat jij mij niet en... al die andere dingen?’

Effy werd meer verbaasd met de minuut. Positief verbaasd. Deze gedaantewisselaar was meer open minded dan enig ander dat ze was tegengekomen. Een gedaantewisselaar die een vampier als vriendin had, dat had ze nooit kunnen denken. Simonella vroeg ook hoe het zat, omgekeerd dan. Dat had ze wel kunnen verwachten. En toch moest effy even nadenken, niet langer dan 2 seconden, maar het leek veel te lang. “tja, ik ben… oud, en nieuwsgierig. Ik heb nooit iets tegen iemand gehad, het is gewoon een verkeerde instelling van de anderen, en als er iets is wat ik wel in me heb, dan is het wel het verlangen om alles te doorgronden. En om te doen wat anderen niet doen. alles mag, en niemand is slecht, tot ze het tegendeel bewezen hebben.” Effy wist dat ze niet vaak zoveel zou zeggen, maar simonella was zo vriendelijk. Ze hoopte dat ze nog langer met elkaar overweg zouden kunnen komen. Op een school als deze zou het taboudoorbrekend zijn, en ook heel erg leuk. Vampieren waren vaak stijf en afstandelijk, dat had zij ook wel in haar. Natuurlijk afweemechanisme tegen mogelijke vijanden. Dat hadden gedaantewisselaars minder, ze waren zo spontaan, en als het die persoon dan toch niet zo goed leek te zijn, dan zagen ze dat dan wel. zo een risico zou een vampier niet snel nemen, dat was jammer.

Simonella zag dat Effy verbaasd was. Ze hoopte dat het positief was. Ze luisterde aandachtig naar het antwoord van Effy “tja, ik ben… oud, en nieuwsgierig. Ik heb nooit iets tegen iemand gehad, het is gewoon een verkeerde instelling van de anderen, en als er iets is wat ik wel in me heb, dan is het wel het verlangen om alles te doorgronden. En om te doen wat anderen niet doen. Alles mag, en niemand is slecht, tot ze het tegendeel bewezen hebben.”. Simonella knikte begrijpend. Ze wou nog iets zeggen maar op dat moment ging de bel. Ze zuchtte. Gelukkig hadden ze wel Bio samen. De klas zou waarschijnlijk, nou de gedaante verwisselaars en vampiers, vreemd opkijken als ze samen de klas inkwamen en naast elkaar gingen zitten maar dat kon haar niet schelen. Effy was aardig. Heel aardig. De meeste hadden vooroordelen en hun twee niet. De mensen ook niet maar de meeste wisten niet van het bestaan van vampiers en gedaante verwisselaars. Simonella stond rustig op. En wachtte op Effy. Ze had nog even voor de tweede bel ging maar ze had geen zin om te laat te komen en dan na te blijven of een briefje te moeten halen. Alhoewel het zou wel gezellig zijn met Effy er bij. ´jammer dat de bel ging, gelukkig hebben we nu Bio samen´ zei ze tegen Effy

[ ff een vraagje van deze Hollander : wat betekent taboudoorbrekend? betekent het vreemd of zeldaam?? ik weet het namelijk niet (zeker) xD ]

Effy hoorde de bel gaan en zag simonella opstaan. Ja te laat komen op haar eerste dag was iets wat effy ook nooit had gewild. Een eerste indruk was vaak de enige die je had. Effy glimlachte met wat simonella zei. Dat was juist wat zij er ook over dacht. Ze zette zich recht en keek nog vlug even de refter over. De zag een paar verbaasde gezichten van gedaantewisselaars, en zeker ook een paar die niet zo blij keken. Bij de vampieren was het iets gelijkaardig, al was de verbazing moeilijker af te lezen van hun gezicht maar de woede bij sommigen des te duidelijk. Alsof ze beiden een soort van bloedverraders waren. Wat niet zo was. Ze had vele vampieren over de vrijheid van een eigen mening en standpunt horen spreken, maar zou het ook tot zo ver strekken. Niet dat het voor effy leek alsof ze iets fout deed, dit was voor haar toch niet zo vreemd. Maar als je vele gezichten zag, leek het wel strafbaar. Natuurlijk wist effy niet zeker of ze wel zo keken voor hun, maar de kans zat er toch in. “ja laten we maar biologie gaan doen, lekker leuk die organismes ontleden en zo.” Zei ze tegen simonella. Ze hoopte dat zij zich niet liet afschrikken door de blikken van de andere niet zo mensen in de school. Maar als ze al eerder vrienden was geweest met een vampier, zou dat wel meevallen.

O sorry, ik zie nu ook dat het al een typfout van mij was, het moest taboudoorbrekend zijn Een taboe is iets dat wel gebeurd maar waar niemand over wilt spreken omdat ze dat genant vinden, en taboedoorbrekend is dus dat je daar wel open over bent.

Simonella zag ook Effy opstaan en glimlachen. Ze zag dat ze nog even de refter door keek. Simonella had het ook al gezien , al die blikken van de andere vampiers en gedaante verwisselaars. Ze zuchtte. Het kon haar niet echt schelen wat de andere dachten. Sommige vrienden van de ouders van haar vriendin hadden ook zo gekeken toen ze haar zagen. Niet iedereen maar wel veel. Ze hoopte maar dat ze niet zo keken omdat hun samen optrokken “ja, laten we maar biologie gaan doen, lekker leuk die organismes ontleden en zo.” hoorde ze Effy zeggen. Simonella glimlachte even. 'ja inderdaad. Biologie here we come!' zei ze vrolijk. Ze probeerde zo normaal mogelijk te doen en die blikken te negeren. 'kom' zei ze 'ik ben benieuwd of die blikken voor ons bedoeld zijn , ik hoop het niet maar... het lijkt wel zo. Ach, ja ik probeer altijd zo gewoon mogelijk te doen' zei ze nuchter.ze besteedde nooit zo veel aandacht aan vuile blikken , want Ze had het al vaak genoeg meegemaakt en nu maakte het haar niet meer zoveel uit. het was iets waarmee ze had moeten leren leven. Samen liepen ze een stukje verder op weg naar het biologie lokaal

[aah oké ja een taboe ken ik;) oké dan weet ik dat ook weer ^^ haha en een typefoutje kan beuren hea

Effy glimlachte opgelucht, het deed haar niets. Toch niet veel. “ze wennen er wel aan, wat voor kans hebben ze, en trouwens als ze er een probleem mee hebben, dat ze dan naar een andere school gaan, waar vampieren en gedaantewisselaars niet samen in 1 school zitten.” Zei ze vrolijk. Ze liep mee richting het biologielokaal. De geur was daar verdorven, naar de verschillende producten om laboproeven mee te doen, naar op sterk water gezette dieren, de geur van oude boeken was daar amper opgemerkt, zoals in andere lokalen. “oh, ik ruik een labotje, hmm, dissectie van een kikker, dat wordt gezellig.” Merkte effy op toen ze ontsmettingsalcohol, spatels en vooral dode kikkers rook. Dat zou leuk worden, effy was niet vies van dode dieren, dat zou wel te ironisch zijn. ze hoopte dat simonella dat ook niet zo erg vond, maar er was toch niets aan te doen. de kikkers waren dood en leerkrachten waren onverbiddelijk. Maar het zou leuker zijn om een labo te doen met iemand die niet gilde bij het aanzicht van een kikker die niet meer leefde. Maar als dat zo was, ach dan was het maar zo. Hoe erg kon het zijn. “bang van kikkers?”

Simonella zag Effy glimlachen. Het leek erg opgelucht.“ze wennen er wel aan, wat voor kans hebben ze, en trouwens als ze er een probleem mee hebben, dat ze dan naar een andere school gaan, waar vampieren en gedaantewisselaars niet samen in 1 school zitten.” Simonella glimlachte daar had Effy helemaal gelijk in! Ze zag en rook de geuren uit het bio lokaal. Ze dacht dat ze steriele spullen , alcohol en misschien een paar dode dieren die ze moesten gaan ontleden maar ze wist het niet honderd procent zeker. Haar neus was goed maar die van Effy was gevoeliger. “oh, ik ruik een labotje, hmm, dissectie van een kikker, dat wordt gezellig.” hoorde ze Effy zeggen. Oké, dat werd dus snijden in kikkers. Ze had er niets tegen. Tegen dode dieren. Af en toe jaagde ze ook op een hinde , hert of ander bos dier. Dus ze was het wel gewend. “bang van kikkers?” Simonella keek naar Effy en glimlachte 'nope. Genoeg dode dieren gezien.' zei ze. Ze liepen nu het bio lokaal in en af en toe ving ze nog even een paar blikken van een paar vampiers en andere gedaante verwisselaars die op de gang en in het lokaal waren. 'ben jij bang van kikkers?' vroeg ze. Ze wist het antwoord waarschijnlijk al maar het was leuk om te vragen en om nog even mat haar te praten.

Effy glimlachte bij de vraag of ze bang was van kikkers. “ja hoor, de dieren doen al men haar rechtopstaan en ik begin spontaan te gillen als ik ze zie, ze zijn ook zo eng en sterk en gevaarlijk.” Zei ze sarcastisch. “nee, ik ben niet echt bang van kikkers al zou het wel kunnen natuurlijk.” Effy wierp een veelbetekende blik op een meisje dat een korte gil slaakte bij het zien van de groene dutskes. En een paar andere meisjes waren hysterisch aan het praten alsof ze op weg waren naar een folterkamer. Effy zuchtte, hoe in godsnaam kon je bang zijn van iets dat dood was. Oké, het kon best wel vies zijn, als het niet goed bewaard werd en al lag te rotten. Maar het was niet dat die beestjes nog iets konden doen. ze richtte haar aandacht nu op de tafels in het lokaal. Zoals altijd in een labo, waren de achterste tafeltjes al bezet met giechelende meisjes, die nu precies niet veel zin meer hadden om te giechelen. Dus effy keek naar een tafel een paar rijen meer naar voor. “daar gaan zitten?” vroeg ze, knikkend naar de tafel. Het was niet helemaal naar voor, want zo geboeid in de les was ze ook niet, juist in het midden, juist goed.

Ze zag Effy weer even glimlachen. . “ja hoor, de dieren doen al men haar recht opstaan en ik begin spontaan te gillen als ik ze zie, ze zijn ook zo eng en sterk en gevaarlijk.” ze zei het sarcastisch en Simonella grinnikte zacht. “nee, ik ben niet echt bang van kikkers al zou het wel kunnen natuurlijk.” Simonella knikte even , het zou inderdaad goed kunnen dat je bang was voor kikkers of een ander dier , zelfs al was je een gedaante verwisselaar of vampier. Zij zelf was niet echt bang voor een dier ook al vond ze zoemende beestjes zoals muggen en vliegen en de acht potige wezens spinnen genaamd niet echt geweldig. Een aantal meiden hoorde ze giechelen , hysterisch fluisteren of af en toe even gillen de jongens daar in tegen keken geboeid naar de kleine , groene dode amfibieën. Ze keek even rond waar zouden ze gaan zitten? mhh... “daar gaan zitten?” hoorde ze Effy vragen. Ze zag haar knikken naar een tafeltje. Het was bij het raam dus dan konden ze vanuit hun oog hoeken zo af en toe naar buiten kijken. Ze liepen naar het tafeltje en gingen zitten. De meisjes achter hun keken hun vreemd aan alsof ze uit een andere wereld kwamen omdat ze niet gilde of giechelde of hysterisch aan het praten waren. Het was half waar eigenlijk kwamen ze ook uit een andere wereld , als je het zo wou noemen. En niet iedereen gilde dus misschien waren ze ook wel gewoon gefascineerd in hun twee. Zij was natuurlijk aardig gespierd en Effy was natuurlijk heel mooi. Ze zuchtte. Hoe zou zij het vinden om een vampier te zijn? Waarschijnlijk zou ze het heel erg vervelend vinden om de hele tijd dorst te hebben dat bracht haar op een vraagje voor Effy. Ze hadden nog even de tijd want de leraar was er nog niet 'hey, Effy' fluisterde ze zacht wetend dat zij haar kon horen 'hoe houd jij het vol tussen alle geuren van mensen bloed?' vroeg ze nieuwsgierig en vriendelijk. Effy hoefde het natuurlijk niet te beantwoorden als ze het niet wou maar zover ze had gezien was zij erg open. Simonella wist dat ze zich op mensen voedde door haar bloed rode ogen. Haar vriendin had het uitgelegd hoe het zat met de oogkleur. Rood was mensen bloed en goud was dieren. Haar vriendin had het rondom haar uitgehouden voor ze was veranderd door veel oefenen en zelfbeheersing. Zij, haar familie, voedde zich op zieke, zwakke en/of oude mensen.

Effy ging simonella na en zette haar naast haar. Ze keek even naar buiten, het was bewolkt, maar het regende niet. Gelukkig was het bewolkt, al vond effy zon leuker, het was niet leuk om steeds weer dagen op school te moeten missen. En er waren altijd leerlingen die opletten, en zagen dat er een bepaald aantal leerlingen niet op school waren telkens als de zon er eens doorkwam. Gelukkig was het geroddel over dat ze misschien wel vreemde wezens waren altijd weggelachen. Het was ook goed dat het gemakkelijk voelbaar was wanneer er zon door de wolken ging komen, anders zou het onvermijdelijk zijn dat ze af en toe op school was en er zon tevoorschijn kwam. De gevolgen zouden niet te overzien zijn, maar daar moest ze niet over denken. De komende week was de kans miniem dat ze nog maar een beetje van het gele genot zouden opvangen. Effy merkte dat het wat stiller rond hun was dan normaal. Wat had ze dan verwacht. Effy zag er niet abnormaal uit, als je er op lette scheelde er eigenlijk niets aan haar, er was geen gedeelte van haar dat niet normaal was. Maar het totaalplaatje moest bijna afschrikwekkend zijn, dacht effy. Mensen staarden haar altijd na, alsof ze groen zag of zo. Ze wist wel dat ze mooi moest zijn, heel mooi. Maar zelf vond ze dat niet zo speciaal. Natuurlijk was elk klein deeltje van haar lichaam perfect. Maar dat vond ze niet echt denderend, eerder storend. Het was allemaal zo perfect dat ze het niet meer mooi vond, net een pop. Maar dan ook weer niet. Ach ze had niet te klagen zeker niet. En natuurlijk was simonella ook niet meteen het alledaagse, ze zag er exotisch uit door haar getinte huidskleur en was zeker ook iemand waar jongens naar zouden omkijken. En natuurlijk waren ze ook wel tegengestelden, op elk vlak. Effy was lijkbleek, ook wel jaloers op het kleurtje van simonella. En simonella was spontaan, vriendelijk en positief ingesteld. Terwijl effy lichamelijk al lang ijskoud was (in tegenstelling tot de hitte die uitstraalde van simonella) en ze moest elke dag vechten zodat die kou ook niet haar innerlijk overnam. Natuurlijk ging dat al heel goed, zeker de laatste honderden jaren. Maar ze had al vaker gezien dat vampieren hun lieten gaan in het begin en koelbloedig en gevoelloos werden, effy was heel blij dat zij zo niet geworden was. Dat zou zo een beetje haar ergste nachtmerrie zijn. simonella vroeg hoe effy het deed tussen al die mensen, al dat bloed. “tja, ik heb het al gezegd, ik ben oud. Je leert je te beheersen, de geur is al lang niet meer brandend bij mij, zelf om het een beetje raar te zeggen, aangenaam. Maar niet echt… eetbaar. Ik heb geleerd om heel selectief te zijn, heel selectief. Dat maakt al de rest niet echt meer aantrekkelijk. Zeker geen tieners. Sorry trouwens, het moet wel niet echt aangenaam voor je zijn dat ik over mensen spreek alsof ze gewoon voedsel zijn. maar je moet je niet ongerust zijn, mensen zijn in de eerste plaats mensen, maar ze zijn nodig. ik voed me zo weinig mogelijk, 1 keer in de drie maand, meer dan genoeg voor mij.” Effy zweeg, ze was bang dat simonella haar als een verschrikkelijk wezen zou zien. En nu ze daar over nadacht, dat was ze misschien wel.

Simonella zag dat Effy naast haar ging zitten en even naar buiten keek voordat ze antwoord gaf op haar vraag. “tja, ik heb het al gezegd, ik ben oud. Je leert je te beheersen, de geur is al lang niet meer brandend bij mij, zelf om het een beetje raar te zeggen, aangenaam. Maar niet echt… eetbaar. Ik heb geleerd om heel selectief te zijn, heel selectief. Dat maakt al de rest niet echt meer aantrekkelijk. Zeker geen tieners. Sorry trouwens, het moet wel niet echt aangenaam voor je zijn dat ik over mensen spreek alsof ze gewoon voedsel zijn. maar je moet je niet ongerust zijn, mensen zijn in de eerste plaats mensen, maar ze zijn nodig. ik voed me zo weinig mogelijk, 1 keer in de drie maand, meer dan genoeg voor mij" Simonella zag dat Effy daarna zweeg. ze zuchtte even. het moest moeilijk zijn om het zo in een keer te zeggen bedacht ze. 'het is oké. Over die mensen' zei ze met een lieve/vriendelijke glimlach. Even deed ze haar hand een stukje omhoog , maar deed die snel weer naar beneden normaal ,als iemand zo iets vertelde wat moeilijk was , had ze even haar hand op zijn/haar schouder gelegd..dat deed ze ook vaak als haar vriendin het even moeilijk had. Meestal praatte ze wat en dan was het weer oké. Maar Simonella wist natuurlijk niet hoe Efyy zou reageren.. misschien zou ze boos worden of erger..... ze merkte dat het stiller werd om hun heen en keek even rond. Sommige keken naar de deur , weer anderen tekende in hun schrift. En een paar keken naar hun twee. Even later zag ze de leraar binnen komen... hij sprak de klas toe over het practicum en wat wel en niet mocht , hoe je het moest uitvoeren al dat soort dingen. Ze zuchtte weer even en lette op de leraar. Ze wou een goede eerste indruk geven , want die was belangrijk. Als ze nu al liet zien dat ze hem saai vond... ze streek even een pluk haar uit haar gezicht die irritant voor haar ogen bleef hangen. Ze had ook een staart in moeten doen.

effy glimlachte toen ze hoorde dat simonella het oké vond van de mensen. Ze zou wel graag gewoon dieren eten. Maar ze was veel te bang dat als ze het niet bleek te kunnen, dat ze dan ineens veel mensen zou gaan drinken, en dat risico niet wou nemen. En dieren roken ook zo slecht. Effy merkte dat simonella haar hand omhoog deed maar dan weer liet vallen. Alsof ze bang was van lichamelijk contact. Vreemd maar veilig. Effy zou ook niet iemand als haar willen aanraken als ze normaal was. De leerkracht kwam binnen en effy richtte zijn aandacht op hem. Even dan toch. Al snel had ze het allemaal door. Ze pakte de scalpel en richtte die op simonella, niet bedreigend, gewoon richtend. “begin ik, of wil jij de eer?” vroeg ze met een glimlach. Hier had ze wel zin in. Al de meisjes vanwie hun hart nu toch iets sneller ging slaan. De stress die gewoon te ruiken was. Stress was een lekkere geur. Niet dat ze dorst had, maar het rook beter dan luiheid.

Simonella zag Effy de scalpel pakken en op haar richten. het was niet dreigend en dat wist ze. “begin ik, of wil jij de eer?" Simonella glimlachte 'het maakt mij niet echt uit. wil jij als eerst? of wil je niet?' vroeg ze vriendelijk. ze had al zo vaak gesneden in dode organismen dat ze het op haar duimpje wist. het maakte haar dus echt niet uit wie er eerst ging. de leraar liep langs alle meisjes die nog steeds aan het kijken waren naar de kikker alsof hij ieder moment op hun hoofd kon springen. dat leek haar wel grappig. dan waren hun twee nog een van de weinigen in de klas. ze grinnikte even.

Effy richtte de scalpel nu op de kikker en in een vlugge beweging was hij doormidden, waardoor al zijn kleine orgaantjes goed zichtbaar waren. “ik zal het maar doen.” zei ze overbodig met een klein glimlachje. Het was grappig hoe niemand van de andere meisjes een kikker leek te durven opensnijden, en hoe alle jongens het wel wilden maar op een of andere manier er toch in slaagden om er een rommeltje van te maken. Effy nam haar blad en tekende een eerste schets. Het was nutteloos om nog naar de kikker te kijken voor ze tekende, maar ze deed het toch maar. Stel dat de leerkracht zou kijken en zien dat ze de binnenkant van een kikker uit haar hoofd zag tekenen. Maar ze had dit onderzoek al zoveel keer gedaan. Het was bijna routine. “ben je al lang gedaantewisselaars? Of mag ik dat niet vragen?” vroeg effy voorzichtig. Ze wist niet of simonella het leuk zou vinden dat ze dit vroeg, maar effy wou het wel weten. Het kon zijn dat ze haar echte leeftijd had nu, maar het kon evengoed zijn dat ze al 50 jaar oud was. Dat kon effy niet ruiken, bij vampieren kon je dood de geur de leeftijd zo ongeveer wel schatten, maar bij gedaantewisselaars lukte dat haar niet. Misschien had ze er niet genoeg kennis over, dat was ook wel mogelijk. Ze vroeg zich af als ze met veel gedaantewisselaars zou omgaan, of ze het dan ook zou kunnen. Of dat gedaantewisselaars niet veranderden van geur. Ze vroeg zich af of simonella dat zou weten.

Simonella bekeek hoe Effy de kikker in een soepele beweging open sneed. Ze glimlachte. Effy had het waarschijnlijk al heel vaak gedaan , zo een practicum. Ze pakte een potlood en begon te schetsen. Simonella probeerde ook te teken wat ze zag maar teken was nooit haar sterkste kan geweest. “ben je al lang gedaantewisselaars? Of mag ik dat niet vragen?” Simonella keek op van haar blaadje en legde haar potlood neer. 'het is oké , je mag het vragen' zei ze 'ik ben nu 16 jaar en veranderde 2 jaar geleden voor het eerst. Ik groeide eerst nog verder en verouderde maar sinds ik in Forks ben, voel ik me anders. De leiders van het reservaat hebben me uitgelegd dat als ik inprent en de gene op wie ik ben ingeprent word rond mijn leeftijd , dat ik dan weer verouder. Dus om antwoord op je vraag te geven: nee niet echt lang' ze glimlachte naar haar. 'mag ik jou vragen... hoe lang je al een vampier bent? Of wil je er niet over praten?' ze wist dat sommigen er niet graag over praatte. Effy was erg open maar er waren natuurlijk altijd dingen waarover je niet graag praatte.

Ze was dus nog niet zo oud. Simonella vroeg ook hoe het dan met haar zat. Het was niet meer dan eerlijk dat ze het zou zeggen, nadat zij dat ook had gedaan. Effy besloot om het gewoon helemaal te vertellen, niet van alles achter te houden zoals ze altijd deed. Effy wou wel eens weten hoe anderen daarop zouden reageren. En ze ging er vanuit dat simonella ook eerlijk was tegenover haar, dus dan zou zij dat ook maar moeten zijn. "ik weet mijn leeftijd niet meer precies. Maar het moet ongeveer 2600 jaar zijn.” effy zweeg even, als simonella zin had om te gillen en weg te lopen, was dit haar kans. “ik ben geboren en grootgebracht in het oude rome, volgens mij nog steeds de mooiste en bijzonderste tijd en plaats om in te leven. Ik was rijk, ik was belangrijk en ik was een snob. Niets kon me schelen, ik leefde in mijn eigen wereldje en ik vond het fantastisch. Ik ging trouwen ook, 17 en op het punt om te trouwen, niet zo vreemd in die tijd. een beetje laat ook. Maar een paar maanden voor het huwelijk kwam hij s nachts in mijn kamer, wat niet mocht. Hij kuste me, wat niet mocht. En hij beet me, nu ik weet niet of dat niet mocht, maar aangenaam was het niet. Hij bleef bij me tijdens mijn… transformatie, en ik heb hem vermoord, mijn huis samen met hem in brand gestoken en gevlucht. En sindsdien ben ik nooit meer veranderd. Enkel mijn zelfbeheersing wel wat verbeterd.” Effy had een wrang glimlachje. Ze wist dat ze het niet mocht denken. maar mars had altijd gelijk gehad, ze had zowiezo moeten vluchten. Ze had beter kunnen vluchten met hem, dan was ze misschien nu nog met hem. Ze wist ook dat haar beeld van hem vervormd was door de jaren en zijn dood, maar hij was wel de ware geweest voor haar. Vond ze nu toch. Ze veegde het wrange van haar gezicht en toverde een glimlach in de plaats. “en, wil je me nog steeds kennen?” vroeg ze vriendelijk, toch nieuwsgierig.

"ik weet mijn leeftijd niet meer precies. Maar het moet ongeveer 2600 jaar zijn.” begon Effy met vertellen waarna ze even zweeg. Simonella knikte , zij zou het ook niet meer precies herinneren na zoveel tijd. Ze glimlachte weer naar Effy ze wou graag de rest horen. “ik ben geboren en grootgebracht in het oude Rome, volgens mij nog steeds de mooiste en bijzonderste tijd en plaats om in te leven. Ik was rijk, ik was belangrijk en ik was een snob. Niets kon me schelen, ik leefde in mijn eigen wereldje en ik vond het fantastisch. Ik ging trouwen ook, 17 en op het punt om te trouwen, niet zo vreemd in die tijd. Een beetje laat ook. Maar een paar maanden voor het huwelijk kwam hij s nachts in mijn kamer, wat niet mocht. Hij kuste me, wat niet mocht. En hij beet me, nu ik weet niet of dat niet mocht, maar aangenaam was het niet. Hij bleef bij me tijdens mijn… transformatie, en ik heb hem vermoord, mijn huis samen met hem in brand gestoken en gevlucht. En sindsdien ben ik nooit meer veranderd. Enkel mijn zelfbeheersing wel wat verbeterd.” ze zag Effy wrang glimlachen. Dat is ook wat, je verloofde kwam binnen, kuste je en beet je daarna oftewel de regels verbrak (nou bij de 1e twee dan de derde wisten zij en Effy niet zeker) waarna hij bij je bleef tijdens de transformatie, jij hem daarna vermoorde en het huis in de brand stak. 'das heftig' zei Simonella zacht en vol medeleven. Ze zag dat Effy nu normaal lachte.“en, wil je me nog steeds kennen?” vroeg Effy vriendelijk maar toch nieuwsgierig aan haar. Simonella was even uit het veld geslagen. Wat was dat nou voor een vraag? Of ze haar nog wou kennen. Tuurlijk wou ze dat. 'ja natuurlijk!' zei ze tegen haar vriendelijk maar vurig maar het vurige klonk niet boos of geschrokken nee het klonk aardig en oprecht. 'waarom zou ik jou niet meer willen kennen?jij bent een vriendin en die laat je niet zomaar vallen!' ze legde haar hand op Effy haar schouder waarna ze hem weer weg haalde. Vond Effy dat wel oké? ze wist het niet zeker. haar hand-op-schouder beweging ging geheel automatisch omdat ze haar zo aardig vond.

Effy moest lachen, “ik heb wel een gigantisch gebouw, dat een belangrijk monument kon zijn, vernield. Ik heb jou en duizenden andere mensen het recht ontnomen om het mooiste en meest sprookjesachtige huis te zien. Want mijn familie was belangrijk, en zo was het huis ook. Sterk was het ook. Onverwoestbaar, op een dolgeslagen vampier gerekend dan. Anders zou het nu misschien een monument zijn, half verwoest door de tijd. het was de grootste fout van mijn leven. Ook van mijn dood. Eigenlijk alleen van mijn dood. De grootste fout van mijn leven was om mars erin te laten. maar dat is dan ook weer niet waar. Het is gewoon dat ik een monster was, gevoelloos, vol haat. Het mag dan lang geleden zijn, je kan toch nooit zeker zijn dat ik veranderd ben. Ik hoop van wel.” zei effy stil. Ze kon niet geloven dat ze dit allemaal zei, maar het kon haar niet veel schelen. Wat kon er gebeuren, het deed goed om eens over een lang vervlogen verleden te praten. Voor anderen een onbelangrijk gegeven in hun geheugen, niet een hun eigen geheugen, een aangeleerd geheugen. Maar voor effy was het meer dan dat, het was haar leven geweest, en het had de rest van haar leven mee bepaald. Moest het mogelijk zijn om terug te gaan in het verleden zou ze het veranderen. Natuurlijk zou ze haar verandering niet stopzetten, dat wou ze niet meer. Het idee dat ze al 2600 jaar dood zou zijn schrikte haar af. Maar haar huis zou recht blijven staan, en mars zou blijven leven. Een warme aanraking deed effy terug naar het heden komen. Ze schrok, maar liet dit niet merken. Ze merkte wel dat simonella haar hand weer snel weghaalde. Effy glimlachte. “ben ik niet pijnlijk koud voor zo iemand warm als jij.” Waarom konden vampieren niet warm zijn, zou veel aangenamer geweest zijn. warm en zacht. Geen ijssculptuur, dat misschien wel bloedmooi maar ook al afstandelijk was door zijn hard en koudheid.

[ ik vind deze post van moi best wel slecht.. of ligt het aan mij? xD]

Ze hoorde Effy lachen. “ik heb wel een gigantisch gebouw, dat een belangrijk monument kon zijn, vernield. Ik heb jou en duizenden andere mensen het recht ontnomen om het mooiste en meest sprookjesachtige huis te zien. Want mijn familie was belangrijk, en zo was het huis ook. Sterk was het ook. Onverwoestbaar, op een dolgeslagen vampier gerekend dan. Anders zou het nu misschien een monument zijn, half verwoest door de tijd. Het was de grootste fout van mijn leven. Ook van mijn dood. Eigenlijk alleen van mijn dood. De grootste fout van mijn leven was om mars erin te laten. Maar dat is dan ook weer niet waar. Het is gewoon dat ik een monster was, gevoelloos, vol haat. Het mag dan lang geleden zijn, je kunt toch nooit zeker zijn dat ik veranderd ben. Ik hoop van wel.” 'ik..ik weet wel zeker dat je bent veranderd. Je bent nu toch heel aardig?' ze glimlachte. Ze snapte dat Effy zich zo voelde. 'en van dat huis. Dat is jammer maar... het is goed. Jij kent dat mooie huis toch? Die duizenden mensen en ik kunnen , met jou verhalen over jouw prachtige sprookjes achtige huis , het heel goed inbeelden hoe het eruit heeft gezien. Ik weet dat dit niet echt helpt en... dat het heel ummhh ... zoetsappig of vreemd spiritueel klinkt maar..' ze zuchtte en glimlachte naar haar. Effy keek naar de hand die simonella zo juist had weggehaald “ben ik niet pijnlijk koud voor zo iemand warm als jij.” Simonella lachte. 'nee hoor , het is wel aangenaam die koelte. Ik trok mijn hand weg omdat.. omdat ik weet dat sommige vampiers niet graag worden aangeraakt en zeker al niet door gedaante verwisselaars als ik. Ik weet dat jij mij niet haat maar... ik wist niet zeker of je het oké vond. Die hand-op-schouder beweging is een automatisme geworden als mensen , en ook vampiers , een beetje in een dip zitten of .. wel een beetje support kunnen gebruiken' zei ze naar waarheid. Ze bloosde lichtjes door die uitleg. Ze schaamde zich licht. Misschien vond Effy haar nu wel dom.