Going to school

Embry kon nog net een gaap onderdrukken. Leuk vond hij het niet, dat het weer maandag was, wat dus betekende dat hij weer naar school moest. Hij had dit weekend Effy ontmoet. Hij had er niet over gesproken. Hij wist dat ze het aan hem geroken hadden. Embry gaapte. Hij moest maar eens een keertje uitslapen, als het weer weekend was. Gelukkig woonde hij op zijn eigen. Hij was in ieder geval niet onder leiding van Sam gaan wonen. Hij had nog altijd een eigen huis. Embry gaapte opnieuw. Hij grijnsde. Hij moest ondanks zijn moeheid toch maar proberen om vrolijk en beleefd te blijven. Embry onderdrukte een gaap en keek op zijn rooster, die daar tegen een prikbord hing. Ook nog zijn geweldige, leukste vak - niet dus - aardrijkskunde kwam als eerste. Embry trok een gezicht. Hij was niet goed in aardrijkskunde en hij interesseerde er zich nauwelijks voor. Embry gaapte opnieuw en keek naar een leraar. Het was echt typisch zo'n wiskunde leraar. Strakke, beigeachtige broek, met een bloesje en een das. En echt zo'n hele strikte houding qua lopen. Embry keek naar zijn eigen kledij. Hij had een korte zwarte broek aan, die tot aan zijn knieën kwam en een zwarte trui met capuchon. Hij vond het fijner om niks op zijn bovenlichaam te hebben, puur omdat hij van zichzelf al erg warm was. Nu kreeg hij het vooral benauwd, met een trui. Hij zuchtte. Hij keek naar enkele groepjes die dichtbij elkaar stonden. Embry had het niet zo op in een groepje zitten. Hij had liever sociale contacten op zijn eigen. Dus niet in een groep, maar misschien een of twee mensen bij hem. Op school dan. Bij zijn roedel was dat heel wat anders. Maar je kon hem nauwelijks lid noemen van een roedel, want hij was het meeste alleen, in tegenstelling tot Paul en Jacob, die heel vaak bij Sam waren. Embry wou zich niet als zijn hondje voordoen. Embry ging op een bankje zitten en strekte zijn rug, voor de lange dag op school, vol met saaie lessen en vol met verveelde opmerkingen van leraren die nergens om gingen.

Chyta ging vandaag weer naar school. Ze aemde diep in. Niet zo slim; ze had veel dorst. Ook al had ze gisteren nog maar gedronken. Ze zuchte en hoopte dat ze zich zou kunnen inhouden, waarschijnlijk wel. Het was haar altijd al gelukt, zolang ze maar een beetje afleiding had. Hopelijk zou ze vandaag iemand kunnen vinden om mee te praten zonder die dorst. Dan zou het dus geen mens mogen zijn. Wel ja, dan had ze nog altijd keuze uit weerwolven, of beter gedaantewisselaars, en vampiers. Maar ze had eigenlijk met niemand gesproken die hier zou kunnen zijn, die ze kende. Jammer. Maar er moest toch iemand zijn. Hier waren verdacht veel vampiers en zo. Ze keek eens rond maar zag niet direct iets speciaals, ze zag wel dat er veel mensen naar haar keken. Nu ja. Een zonnebril binnen was niet direct subtiel maar toch beter dan felrode ogen. Ze ademde diep in. Ze zou dit ook kunnen zonder er iemand bij haar was nam ze zich voor. En terwijl ze inademde merkte ze een stank op. Bijna deed ze een vreugdedansje. Wat wel een rare reactie was maar toch. Ze wandelde relatief snel naar de stank en ze zag een gast. Hij onderdrukte een gaap. Ze gniffelde. Zij zelf had geen last van slaapgebrek . "Hallo." zei ze terwijl ze naast hem ging zitten. Oef. Daar was de stank. En nu had ze helemaal geen last meer van haar dorst. "Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik me naast je zet. Ik ben Chyta." Ze glimlachte vriendelijk en tegelijk ook dankbaar. Misschien zou haar doorhebben waarom ze zo dankbaar keek. Maar misschien ook niet. Ach als hij het zou vragen kon ze het nog altijd gewoon uitleggen.

Embry schrok op van een heldere, bijna zingende stem. Hij keek op. Hij zag een meisje met blonde haren, een zonnebril en een bleke huid. Embry hoefde niet eens te raden waarvoor die zonnebril was. Dit was overduidelijk een vampier. Een koude windvlaag streek langs hem en hij grijnsde. Het was in ieder geval niet Effy, die had niet zo'n kleur. Het meisje haar haren voor hem leken eerder... wit. Hij wendde zijn blik af, te lang staren was nu ook weer niet goed. Aan de zonnebril te vermoeden had ze nog geen gouden kleur gekregen. Embry keek opzij naar het meisje, die zich voorstelde als Chyta. Een rare naam. Hij had het nog nooit gehoord. 'Nee hoor, lekker gezellig juist, mijn naam is Embry,' zei Embry vrolijk, waarna hij zijn hand uitstak en hem even later weer naast zijn lichaam liet hangen. Hij had dit meisje nog nooit eerder gezien. Dit was nu al de tweede vampier die hij ontmoet had. Misschien was ze ook wel net zo lief als Effy. Hij dacht na. Nee, zo lief als Effy kon niemand zijn voor hem. Hij was hele goede vrienden met haar geworden, misschien omdat hij niet zo'n nors persoon was en vooral veel vrolijkheid in zich had. Vrolijk keek hij naar het meisje. De dankbare blik herkende hij als die van Effy. Een soort dorstlessing was het dus. 'Welke les heb je dadelijk? Ik geschiedenis,' grijnsde hij, waar hij niet zoveel zin in had, maar ja. Over een jaartje mocht hij er al mee stoppen. Dan deed hij zijn eindexamens en dan moest hij werk gaan zoeken. De zoete geur van Chyta viel hem extra hard op. Net zoals bij Effy was deze geur ook erg scherp in zijn neusgaten. Hij zou waarschijnlijk - en dat viel ook op aan Chyta's blik - niet erg lekker ruiken. Raar was dat. Vampiers roken wel lekker voor weerwolven - nou ja, hij vond dat toch stiekem een beetje - en weerwolven stonken voor vampiers. Embry hield zich er echter niet langer mee bezig. Dan was het maar zo, kon hem het wat schelen? Hij keek Chyta vrolijk aan.

Chyta glimlachte blij toen Emrby zei dat het gezellig was. Nu was ze al zeker niet ongewenst. Juj. Embry, leuke naam. Had ze nog nooit gehoord. Hij leek haar wel heel vrolijk, leuk. ze zag hoe hij zijn hand uitstak en daarna weer liet vallen. Ze fronste haar wenkbrauwen. En trok een pruilip. Dat was leuk om te doen, ook al kon je onmogelijk mooi zijn met een pruilip. Nou ja, jammer dan. Ze was een vampier, echt lelijk kon ze niet zijn. "Wil je me geen hand geven?" Ze zei het quasibedroefd. Maar je kon de vrolijke plagende ondertoon wel horen. Ze grijnsde alweer. Als ze geen last had van haar dorst was ze altijd supervrolijk. Als ze last had van haar dorst ook. Maar dat was een klein detail. Hij vroeg welke les ze had. Hmm... Dat wist ze niet eigenlijk. Ze begon te zoeken naar haar lessenrooster. Waar had ze dat ding toch gestopt. Ze draaide zich om en kieperde heel haar zak leeg. Hmm... Vreemd. Geen lessenrooster. En toen wist ze het weer, ze had haar lessenrooster in haar broekzak gestopt zodat ze snel en makkelijk kon kijken wat ze had. Ze zuchte. Welja, dat was heel handig geweest. Snel propte ze alles weer in haar zak. En ze keek een tikkeltje beschaamd en keek vlug wat ze had. "Ik heb ook geschiedenis, leuk." Ze grijnsde weer en was al bijna het genante voorval vergeten. Jammer dat ze zo'n goed geheugen had. Wel vreemd dat ze niet meer had geweten waar ze haar lessenrooster had gelaten, maar ach dat was gewoon verstrooidheid geweest. Ze keek nog eens naar Embry. Alles aan hem straalde vrolijkheid uit. En warmte. Maar dat kon gewoon zijn omdat zij zo koud was. En hij zo warm. Die vrolijkheid was heel aanstekelijk.

Embry grijnsde en stak zijn hand opnieuw uit, pakte haar hand, hield die voor hun en schudde toen. Grijnzend liet hij zijn hand nogmaals naast zijn lichaam vallen. Hij schoot in de lach. 'Leuk, samen geschiedenis!' zei hij opgewekt en je kon aan zijn blik zien dat hij het echt meende. Soms zei Embry alsof het als een grap klonk, maar veel meende hij wel. 'Van meneer Anderson.' Hij vond die naam voor een leraar echt zo grappig, ook al was het zijn achternaam. Embry grijnsde vrolijk en wachtte rustig af totdat de bel zou gaan. Hij zou niet weten wat hij moest vragen aan Chyta. 'Je bent een vampier,' zei hij toen zachtjes. Hij grijnsde. Ja... Hoe kon hij dat nu toch weten? Als je vaak het territorium afging om vampiers op te jagen, dan wist je ondertussen wel hoe die eruit zagen. Slechte vampiers joeg hij op. Chyta was overduidelijk een van de goeden. Hij keek rustig naar Chyta. Onwillekeurig moest hij aan Effy denken. Die had iets donker gekleurde haren. Blond. Maar die had ook rode ogen. Waar zou ze trouwens zijn? Hij keek om zich heen. Geen Effy. Waarschijnlijk een andere les aan het volgen. Ze mocht toch kiezen wanneer ze wou? Hij keek naar Chyta en probeerde zijn aandacht op haar te focussen. Hij grijnsde vrolijk. 'Anderson kan er echt niet tegen als je propjes gooit, dus ik weet al wat ik ga doen,' zei hij ondeugend grijnzend. Hij hield zijn gezicht in de plooi toen Anderson langs kwam gelopen. Echt typisch. Een beigekleurige broek, een zwarte jampot bril - nee echt, hartstikke groot die bril! - en een gestreept bloesje. 'Anderson zit in de gevangenis,' zei hij lachend om het gestreepte bloesje. Hij keek opzij naar Chyta en grijnsde. 'Sorry. Sommige leraren zijn gewoon gemaakt om te plagen,' zei hij lachend en dat kon Chyta eigenlijk niet ontkennen. Sommige leraren droegen gewoon echt zo'n kledij dat ze er gewoon om vroegen om uitgedaagd te worden. 'Gezellig,' zei hij, terwijl hij op zijn rooster keek. 'En de volgende les is economie.'

Rustig liep effy de school binnen. De bel ging nog niet meteen gaan, maar ze besloot toch al meteen naar het lokaal te gaan. dan had ze een goeie plaats, achteraan in het lokaal. Vanaf ze de deuren van het schoolgebouw opende, werd ze overvallen door verschillende geuren. Vampieren, veel vampieren, gedaantewisselaars, ook met heel wat en mensen, die zich qua aantal ook nog wisten te verdedigen. Wat hield ze van die verscheidenheid van geuren. Alsof alle vooroordelen ermee doorprikt werden, want ja, de vampieren bleven van de mensen en de gedaantewisselaars bleven van de vamipers. Helemaal niet zoals in de legendes. Effy glimlachte zelfvoldaan. Langzaam, zelf voor het mensentempo liep ze richting het lokaal. Ze liep een beetje even snel als iemand die slenterde, maar dan beheerster. Ondertussen keek ze naar iedereen die ze passeerde. De nieuwsgierige, lichtelijk onder de indruk verkerende mensen, de gedaantewisselaars die haar nonchalant, altijd een beetje boos aankeken. En de vampiers die keken, knikten en zich weer concentreerden op hun eigen wereld. hoe kon iemand nu niet van school houden, dit was een circus, prachtig om te zien. Ze kwam nu aan bij het geschiedenis lokaal. Zachtjes duwde ze de deur open en ging het lokaal binnen. Ze keek eens rond. Er zaten al heel wat leerlingen, maar nog niet de helft van wat er zou zitten eens de bel was gegaan. De meeste hingen gewoon tegen de muur of hadden wat stoelen geplaatst. Embry was er ook, samen met… chyta. Leuk haar nog eens te zien. Effy werd weer overdonderd door haar schoonheid. Natuurlijk was ze een vampier, en mooi. Maar chyta had witblond haar en een soort air rond haar heen waardoor ze er anders uitsprong als andere vampiers. Ze was vrolijk, speels en nonchalant, tegen iedereen, iets wat weinig vampiers hadden. Ze was er altijd een beetje jaloers op geweest, ook al had ze chyta hiervoor nog maar 1 keer gezien. Ze liep op de 2 af en porde chyta licht in haar arm. Die voor haar helemaal niet hard aanvoelde. “hey, dat is lang geleden. Ik wist zelf niet dat je hier naar school ging. En euhm een zonnebril, binnen, terwijl het buiten regent, fashion.” Merkte ze vrolijk op. Zelf had ze haar o zo leuke regenjasje aan, en blauwe kleurlenzen, speciaal voor haar laten maken, perfect de kleur die ze vroeger had, en ze waren zo sterk dat ze niet snel verteerd werden door haar ogen. Ze wist nog dat chyta zelf ook heel vrolijk was, en dat er een weerwolf ingeprent was op haar. Verbaasd keek ze eens rond, nowp hij hing nergens rondom haar, vreemd. Toen keek ze eens bedenkelijk naar embry. “en met welke vreemdeling ben je hier aan het praten?” vroeg ze, gemaakt serieus. Ze liet haar blik over zijn lichaam glijden, traag, observerend en knikte toen. “hmm niet mis.” Effy moest moeite doen haar gezicht in de plooi te houden, maar het lukte, net.

Chyta lachte vrolijk toen Embry haar hand dan toch schudde. Het voelde helemaal niet zo erg. Gezellige warmte. Ze vond Embry zijn grijns leuk. En hij was er de hele tijd. Ze probeerde even Embry te laten wenen in haar gedachten. Ze schudde haar hoofd. Nee. Embry kon onmogelijk wenen. Tenzij hij nog altijd die grijns op zijn gezicht had terwijl hij weende. Dat zou wel een geestig gezicht zijn. Ze grijnsde dolblij. Ze had een manier gevonden waarop Embry kon wenen. Jiha. Al zou hij het toch niet moeten doen. Tenzij wenen van het lachen. Dat zag ze hem wel nog doen. Embry zei dat ze een vampier was. Ze liet geschokkerd haar mond open vallen. Ow schit. Hij had het door. Ze keek bang rond. Nee. Niemand mocht het weten. Shi Shit shit. "Het is toch niet te opvallend, hoop ik. En tegen niemand zeggen. Jij bent de enige die het mag weten." Ze keek hem waarschuwend aan. En lachte weer. Damn. Ze zou nooit zoiets kunnen volhouden als ze altijd moest lachen. Nu begon Embry meneer Anderson te pesten. Erg. Embry was stout, een stoute jongen. Onwillekeurig moest ze lachen toen hij zei dat Anderson in de gevangenis zat. Daar had hij wel een punt. Zijn kledingsstijl was niet te doen. Maar ze hield zich in en porde Embry. "Je mag leerkrachten niet plagen. Wie weet wat doen ze? Stel je voor dat ze strafstudie geven." Ze deed alsof het de grootste ramp ter wereld zou zijn. Volgende les economie. Ze haalde haar schouders op. Ze had gewoon besloten dat ze vandaag de hele dag Embry zou volgen. Een bekende geur kwam haar neusgaten binnen.... Ja, daar was Effy. Even zwaaide ze als een idioot. Ze vond effy wel leuk. "Zonnebrillen mogen altijd. Of beter moeten, want wat ben je zonder zonnebril?" Ze grijnsde. Het was heel fashion, dat wist ze wel. Maar eigenlijk kon het haar niet veel schelen. Zonnebrillen zijn the best. Ze zou niet zonder kunnen leven. Ze zag hoe Effy Embry obsrverend bekeek. Zelf keek ze nu ook even observerend naar Embry, ze besloot even mee te doen me Effy. "Ja, Embry hier heeft een geweldig gevormd lichaam." Ze knipoogde naar Effy. Knipogen was leuk. En geestig.

Effy gniffelde heel even bij de opmerking van chyta. Gevat. Toen legde ze haar gezicht weer in de serieuze plooi. “mooi gevormd lichaam, zeker weten.” Zei ze, waarderend. “embry hé, leuke naam.” En toen moest ze toch maar even lachen, weg met het plan te doen of ze hem niet kende. Hoe kon het ook. Effy was goed in serieus zijn, maar niet tegenover embry. Hij maakte het altijd iets moeilijker om serieus te blijven. Hij was ook zo vrolijk. Ze glimlachte. En draaide haar hoofd naar chyta. “ja het is waar, met die zonnenbril val je tenminste niet op.” Zei ze lachend. Iedereen keek naar haar, normaal, maar ze keken nog een tweede keer naar de bril, en dan nog een derde keer, gewoon terug naar haar. Maar het was niet erg, chyta kon er mee weg. Niemand zou haar vragen stellen over de bril, gewoon, omdat ze niet durfden te spreken. jip, typisch schooljongens, te bang om tegen meisjes te spreken, en schoolmeisjes, te jaloers om tegen mooiere meisjes te spreken. ze keek weer even naar embry “goed geslapen?” vroeg ze vrolijk. Zou hij beter slapen als ze niet keek, waarschijnlijk wel. nu had hij ook veel meer plaats gehad dan met haar erbij. Niet dat hij zich daar iets van had aangetrokken, wist hij veel ook, hij sliep. Het was leuk hem terug te zien, ook al was het nog maar zo kort geleden. Het was ook leuk chyta terug te zien, en dat was al heel wat langer geleden. Ze vond het wel raar dat haar aanhangsel er niet bij was, maar ze stelde haar daar verder geen vragen bij. Hij was ook aardig geweest, slijmerig tegenover chyta, maar aardig voor de rest. Al werd je soms wel wat ongemakkelijk als je zag hoe hij zich gedroeg tegenover chyta. Al vond zij dat duidelijk niet zo erg. Wat zou het ook, aandacht krijgen is altijd leuk.

Chyta keek oplettend naar Effy, ze moest lachen toen ze zei dat embry een leuke naam was. Hmm. Zou ze Embry dan toch al kennen, zo leek het toch. Ze kon moeilijk onopvallend vragen of ze hem al kende. Embry had een uitstekend gehoor en een reeks vragend gebaren zou hij waarschijnlijk ook zien. Hmm. Ze kon natuurlijk ook gewoon afwachten, moest ze niet zo nieuwsgierig zijn toch. Ze ging voor de gebaren. Ze knikte met haar hoofd naar Embry en gebaarde iets wat volgens haar wel moest lijken op ken je hem, hopelijk zou Effy het begrijpen; ze was niet zo goed in gebaren. Als effy het niet zou begrijpen zou ze het gewoon luidop vragen. Ze was nu eenmaal niet subtiel. Daar kon ze nu niets meer aan veranderen. Jammer. Maar ach. Toen Effy zei dat ze met die zonnebril niet opviel keek ze even rond om te checken of ze echt niet opviel, waarschijnlijk wel. Ze zag dat er wel veel mensen naar haar keken. Komaan, zo raar was ze ook niet. Zo mooi ook niet. Ze was maar een doorsnee vampier. Veel vampiers waren mooier dan haar. Toch glimlachte ze even naar een jongen, die er wel leuk uitzag en ook naar haar keek. Ze vond het effect dat ze had op zulke jongens wel geestig. Ze lachte stilletjes toen het meisje naast hem probeerde zijn aandacht weer te trekken en haar kwaad aankeek. oooh, dat deed ze graag. Een heel klein beetje ruzie veroorzaken. Maar ach, morgen zou deze jongen haar al vergeten zijn maar dat meisje nog lange niet. "Ik denk dat het me nooit zal lukken om heel subtiel tussen de mensen te lopen." Ze zcuhte, gelukkig kon ze gewoon verdwijnen tussen vampiers, niet dat ze dat al echt geprobeerd had maar waarschijnlijk zou dat wel lukken. Toen ze hoorde dat effy aan Embry vroeg of hij goed geslapen had besefte ze dat haar gebaren nutteloos geweest waren, ze kende hem inderdaad al. Ze lachte en schaamde zich voor die gebaren.

Effy lachte bij de gebaren die chyta maakte. Waw, subtiel. Ze knikte lachend. Keek ook achterom toen ze lachte naar een jongen. Dat ventje zou er nog lang niet goed van zijn. dacht ze glimlachend. Er kwamen als maar meer leerlingen in het lokaal en effy was blij dat ze al een plaats had. Ze ging haar niet pal voor de leerkracht zetten, hoe leuk ze zijn vak ook vond. Ze zat liever achteraan, een beetje rond te staren, naar buiten kijken en tekenen op haar cursus. Terwijl kon ze toch nog goed opletten, en dan viel ze ook niet zo op. Ze vond het vreemd dat leerlingen die in haar klas zaten, toch af en toe nog staarden alsof ze een alien was. ze richtte haar aandacht weer op het hier en nu en keek van chyta naar de rest van de klas. Ja, ze viel wel een beetje uit de toon, maar dat zou effy ook wel doen, al had ze nu toch wel een supermooie regenjas aan. Niet dat dat er iets aan zou veranderen. “gelukkig maar niet. Middelmatigheid is een zonde.” Zei ze droog, doodnormaal. Niet dat het helemaal waar was. het leek haar wel leuk om eens te verdwijnen in de massa. Maar ze had het ook nooit erg gevonden om anders te zijn. want dat was wat ze waren toch? Anders, niet mooier, perfecter, beter, gewoon anders. Of nee, op een manier waren ze mooier, perfecter en beter. Maar zo mocht je dat niet verwoorden. Anders was je arrogant. en arrogant was effy niet, dat probeerde ze toch niet te zijn. ze hoopte dat dat lukte. maar wist zij veel.

Embry schoot in de lach en schudde zijn hoofd. 'Ik herken jullie soort gewoon makkelijk, omdat ik er vaak mee in contact kom,' zei hij, terwijl hij met een grote grijns aan het aantal vermoordde vampiers dacht. En natuurlijk ook aan zijn ontmoeting met Effy. Alsof je over de duivel sprak. Hij keek even verbaasd toen Effy net deed alsof ze hem niet kende en voelde het bloed naar zijn wangen stijgen toen Chyta en Effy hem begonnen te complimenteren. 'Dankje dames, ik weet het,' zei hij, met een lichte buiging en een scheve grijns op zijn gezicht. Snel liet hij zijn blik over Effy glijden. De regenjas die ze aanhad was leuk. Stiekem vond hij dat ze er sexy uitzag. Embry liet zijn blik weer naar Chyta glijden en grijnsde. Hij kon wel iets opmaken uit de gebaren. 'Ik heb heerlijk geslapen,' beantwoordde hij de vraag van Effy. Gemaakt jaloers keek haar naar de jongen die naar Effy keek. Hij keek even de jongen aan, zag een jaloerse flits in diens blik en draaide grijnzend zijn hoofd naar Effy. Hij keek om zich heen. Meerdere mensen begonnen zich te verzamelen. Embry sloot zijn ogen even en gaapte snel. Hij was nog een beetje moe. Hij keek naar Cytha. Die zonnebril stond goed bij haar, evenals bij Effy. Soms vond hij zichzelf echt zo eentje die heel veel naar meiden keek, maar hij was een jongen, hij mocht dat waarschijnlijk. Hij keek weer even richting Effy. Hij keek naar zijn shirt. Het was zwart-wit gestreept en hij had voor het eerst gel geprobeerd, ook al was het niet zo goed gelukt. Hij had een soort slag in zijn haren gemaakt. Hij had nu eerder een schattige uitdrukking dan zijn normale, vrolijke uitdrukking, vond hij. Maar ach. Toen hij een meisje veel zijn richting in zag kijken, profiteerde hij daarvan, door haar een scheef lachje en een knipoog te schenken. Blozend draaide het meisje zich weer om en Embry legde zijn blik in de plooi toen hij weer naar Chyta en Effy keek.

Hij grijnsde naar hun. 'Wat? Soms moet je profiteren van de aandacht die je krijgt,' zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde, alsof het doodnormaal was dat je scheef ging lachen en ging knipogen naar elk meisje die je een verlegen lach schonk. Nee, hij was niet verliefd, hell no! Hij wou het niet eens. Met dat meisje. Trouwens, je hoefde maar uit je ooghoek te kijken en je zag dat ze zich al weer sletterig naar een andere jongen had gedraaid en dezelfde verlegen tactiek gebruikte, waar die ook weer intrapte. Hij grijnsde. Spijt van zijn knipoog had hij niet, maar hij had kunnen weten dat dat meisje alleen op jongensaandacht uit was. Embry schudde zijn hoofd weer en keek naar Effy. Nog steeds was zij het mooiste meisje die hij kende. Hij vond haar leuk. Hij keek opzij naar Chyta. En Chyta leek hem een goede vriendin. Hij had zin om een schunnige opmerking naar Effy toe te maken, toen hij de leraar zag aankomen. 'Je ziet er sexy uit,' fluisterde hij in haar oor, waarna hij een beetje meer naar het raam toe ging zitten, maar nog wel steeds in de buurt van Chyta en Effy, zodat hij goed kon horen wat er gezegd werd. Hij grijnsde. Wat deed hij toch een moeite, zeg! Zelfs al zat hij helemaal achteraan dan kon hij nog allemaal geluiden opvangen, ook van de stille klas hiernaast. Hij moest zich weer even herinneren welke favoriete les - kots! - ze nog ook alweer hadden. Geschiedenis. Hij zuchtte. Hij liet zich een beetje achteruit zakken op zijn stoel en grijnsde even vrolijk. Het meisje dat zich al eens eerder naar hem had omgedraaid, deed dit weer en Embry trok een wenkbrauw op. Hij zou haar niet nog eens aandacht geven. Hij keek haar net zo lang met een opgetrokken wenkbrauw terug aan, totdat zij zich omdraaide. Zelfvoldaan keek Embry naar de leraar. De les begon. Embry moest moeite doen om niet in slaap te vallen. Hij schreef iets op een papiertje en smeet het toen naar Effy. Hij schreef nog wat en gooide dit toen naar Chyta. Op beide briefjes stond: Volgens mij heeft de hond op de leraar zijn broek gekakt. Kijk maar naar zijn been. Er zat een bruine vlek op de leraar zijn been, waarschijnlijk nog niet opgemerkt door hemzelf.

- Voor Embry's look, kun je bij character sheet kijken -

effy zag hoe embry met een meisje aan het flirten was. ze glimlachte, dat arme meisje. Natuurlijk werd door dat flirten van embry en chyta haar wedstrijdgevoel aangewakkerd, wat zij konden, dat kon effy ook, beter. Nee, niet beter, maar toch. Ze draaide haar om in haar stoel en spotte al snel een jongen die het wel zou doen. hij deed zeker aan sport en zag eruit alsof hij in een grotere school in het footballteam zou zitten en dat alle meisjes als bosjes voor hem zouden vallen. Ze lachte eens heel schattig naar hem en gaf hem een verleidelijke knipoog. Waarna ze losjes met haar hand door haar haren ging, die nu vrolijk begonnen te springen. Ze beet nog eens op haar lip en draaide haar toen weer om. Effy voelde en rook hoe de jongen knalrood werd en hoe zijn hart dubbel zo snel begon te slaan, kon niet gezond zijn. zelfvoldaan lachte effy, ze kon het nog altijd. Toen embry in haar oor fluisterde, maakte het ook uit, chyta had zeker alles gehoord, vampierengehoor, trok ze haar wenkbrauwen op en maakte ze een gebaar dat duidelijk maakte dat dit toch maar logisch was, effy was altijd sexy. Ze lachte. Effy keek ook naar het meisje dat een verleidingspoging had gedaan bij embry. Ze keek niet zo blij, het arme kind. De les begon en effy stelde zich iets meer naar de leerkracht. De les was nog geen 2 minuten bezig of ze kreeg al een briefje naar haar gegooid. Van wie zou dat toch zijn, dacht ze lichtelijk sarcastisch, alsof het antwoord niet te raden was. ze keek eens veelbetekenend naar embry en las toen het briefje. Moest lachen en keek even naar de leerkracht zijn broek, iets wat ze normaal nooit zou doen. ze ademde lichtjes in en keek terug naar embry. Ze lipte het woord modder, hopend dat hij dat zou begrijpen. Waar lette hij ook altijd op. Effy leunde naar achteren, keek verveeld de klas rond en richtte haar toen op haar cursus waar ze een schets begon te maken van de klas.

Chyta knikte bedachtzaam, het was logisch dat hij vampiers makkelijk herkende. waarschijnlijk had hij er al honderden vermoord. Mee in contact gekomen, tuurlijk. Dacht hij echt dat ze zo naief was? Hij vermoorde vampiers, ze wist dat wel. Een redelijk groot ego had hij ook wel, dat was wel duidelijk Maar ze kon er wel mee lachen.Waarschijnlijk was het ook als een grapje bedoeld maar had ze dat gewoon te laat doorgehad. Ze merkte op dat Embry wel vaak naar haar keek en ook wel vaak naar Effy, wel ja duidelijk hadden we hier te maken met een levensgenieter. Effy begon hier ook al met iemand te flirten Ze lachte Zij flirte eens heel even met iemand en dadelijk begon er een flirtwedstrijd, nu voelde ze zich lekker invloedrijk. Ze hoorde hoe Embry tegen Effy zei dat ze er sexy uitzag. Van flirten gesproken. Iemand hier was een minibeetje zot van Effy. Ze grijnsde. Het zou geestig als er hier een leuk koppeltje uiit zou vloeien. Ze vond zelf wel dat Effy en Embry wel bij elkaar pasten. Maar ja, wie was zij om dat te beoordelen? Ze kon dat niet beoordelen. De les begon. Ze probeerde haar aandacht te houden op de leraar. En bijna meteen lag er een papiertje op haar bank. Ze draaide zich om naar Embry en probeerde hem aan te kijken met één opgetrokken wenkbrauw wat helemaal mislukte waardoor ze er wel heel erg freaky zou uitzien maar ja, wat kon zij eraan doen dat ze haar ene wenkbrauw niet alleen kon optrekken. Ze draaide zich snel weer om om het briefje te lezen en om niet nog genantere momenten te veroorzaken. ze zag dat effy ook een briefje had gekregen. En lachte naar haar. Ze leesde het briefje moest lachen en keek naar de leraar. Nuja het was wel gewoon modder maar toch wel geestig. Ze zag hoe iemand naast haar haar vragend aankeek om te weten te komen waarom ze zo had gelachen. Ze vloekte inwendig, waarschijnlijk had ze weer onsubtiel luid gelachen. Ze zakte een beetje onderuit op haar stoel in een onmogelijke poging om haar een beetje te laten verdijnen, ze zuchte en begon de klas verveeld rond te kijken. Ze keek dus gewoon naar boven naar het plafond. dat was leuk om naar te kijken en zo zou ze de les wel kunnen doorkomen. Ja, ze wist het wel, ze was saai als ze op school zat.

Effy merkte dat chyta een beetje verdween in haar stoel. Vreemd. Nu ja voor haar misschien niet, maar effy vond het vreemd. Ze wuifde met haar hand voor de ogen van chyta toen de naar het plafond aan het staren was. “opletten.” Zei ze gemaakt streng en ze lachte, verfrommelde een deel van haar cursus waarop ze getekend had, en had toen door dat het wel een cursus was, die ze misschien nog nodig zou hebben. vlug streek effy het papier terug glad. Keek even rond in de klas, en nam de cursus van de nerd achter haar. Een goed onderhouden cursus dus. Ze gaf hem haar cursus. Ze wist dat dit niet zo heel aardig was, maar hij leek zelf blij. Wat was ze toch een goed persoon. Ze draaide haar hoofd vlug nog eens naar embry, glimlachte en keek toen weer naar chyta. “je verveelt je toch niet.” Zei ze geamuseerd. Het was duidelijk dat ze haar verveelde, wat wel grappig was. effy verveelde zich nooit, bijna nooit. oké effy had zich al heel wat verveeld in haar leven, maar hey, ze was ook zo oud. Tijd om te beginnen breien. Nee, dat ook weer niet. School was goed genoeg. het was een van de plaatsen waar ze zich niet verveelde. Nooit. mensen waren grappig, interessant, en grappig. “tijd voor wat afleiding.” Zei ze droogjes. Ze maakte een propje van haar cursus, damn. Ach nu was het toch te laat, en ze kende die pagina goed genoeg. toen smeet ze het propje naar een jongen helemaal aan het raam. Hij zag er ook verveeld uit, en hij zag er goed uit als hij verveeld was. effy besteedde niet veel aandacht aan de jongen, maar wees even op chyta. Hehe, nu hadden die 2 wat afleiding. De leerkracht keek verdenkend naar de hoek waar zij zaten en effy lachte onschuldig. Hij schudde zijn hoofd, wat zeker weten streng bedoeld was maar niet zo overkwam en ging verder met de les. Wat was het toch leuk om zoveel invloed te hebben op mensen. zelf leerkrachten die dachten dat ze de baas waren over alles en iedereen, heel leuk was dat.

Veel viel Embry - nadat hij zijn mening over de broek van de leraar gedeeld had met Chyta en Effy via een briefje - niet op. Hij had het geflirt wat er gebeurde in de klas niet echt door en lette niet op Effy, wat hij anders wel zou doen. Hij keek naar de leraar en probeerde een nieuwe opmerking te bedenken over zijn kledij wat grappig was. Hij had al twee papiertjes in de aanslag. Wachten, wachten, wachten... drong het in zijn gedachten en meteen schoot hem iets te binnen, wat hij meteen opschreef. Hij gooide de beide briefjes weer richting Chyta en Effy, zich niet ervan bewust of de leraar nu keek of niet. Hij kan met die bril een rol in Harry Potter krijgen stond op het briefje. Hij kende de tekst wat hij had opgeschreven uit zijn hoofd en keek nu grijnzend achterom. Hij keek onschuldig naar Chyta en Effy, alsof het oordelen over de leraar en daarover een schunnige opmerking maken maar heel gewoontjes was. Hij richtte zijn aandacht weer op de les. Tjees, wat zou hij blij zijn als de bel eindelijk ging. Die man die sprak letterlijk als een robot. Hij herhaalde alles uit een of ander groot, mufruikend - Embry kon de vieze geur van het boek vanaf hier ruiken dankzij zijn scherpe zintuigen - geschiedenisboek over een of andere koning die overleden was nadat hij zijn macht verloren was. Interesseerde hem dat wat? Wat had je trouwens aan dit vak? Het ging alleen maar over het verleden. Alsof je daar nog iets mee kon. Leuk om te weten, inderdaad, maar je kon er werkelijk niks mee en dan moest je er ook nog exàmens van doen? Die mensen waren gek!

Trouwens, hij ging sowieso niet op voor zijn examen. Hij ging er niet voor studeren. Tot nu toe had hij het prima gered door af en toe af te kijken bij iemand. Die leraren van tegenwoordig konden niet eens schrijven en opletten tegelijk. Dat was al een hele kunst wat ze moesten leren. Embry grijnsde en sloot zijn ogen even. 'Call,' weerklonk het door de klas en Embry opende één oog. Hij keek naar de leraar. 'Aangezien ik je oplettendheid zeer aanbid...' - zeurkous! - '... wil ik je vragen in welk jaar deze dappere..' - wat is het toch een slijmerd. Hoopt hij in de boeken te komen of zo? Misschien is hij toevallig de zoon van die koning '... koning gestorven is.' Embry deed alsof hij diep nadacht, terwijl hij het antwoord allang wist. 'In 990 voor Christus, meneer,' zei Embry toen beleefd en de leraar draaide zich mompelend om. Embry geloofde zijn eigen oren niet. Had hij het goed? Hij had maar met een half oor geluisterd, maar gelukkig had hij het goed. Hij keek opzij naar een meisje die ook een beetje afwezig was en wat ook afgevraagd werd. Zij had iets minder geluk en de hele klas begon te lachen om haar, behalve hij en waarschijnlijk vonden Chyta en Effy het ook niet grappig. Arm schaap. Onder de priemende blik van Harry Potter een vraag beantwoorden was wel moeilijk, natuurlijk.

Effy grinnikte zachtjes toen ze het briefje van embry las. Hij had wel gelijk. Op een nieuw briefje schreef ze vlug ‘nu nog een toverstaf en een mantel en het is compleet.’ Ze gooide het zo dat het nipt voor hem op de tafel lande. Ze had het nog vlug in een bloem gevouwen. Effy trok 1 wenkbrauw op toen de leerkracht iets vroeg aan embry. Ze had het gevoel of hij daar veel gevoel van macht uit haalde, iets wat alle leerkrachten wel leuk vonden. Zijzelf vond het maar zwak. Bijna niemand in de klas lette op, dat hij er dan iets aan deed. ze was dan ook heel blij toen embry het juiste antwoord gaf. Zo moest dat. Het volgende kind had het niet juist. Iedereen lachte. Zo schijnheilig, alsof ze het zelf beter wisten. Effy drukte haar lippen tegen elkaar en keek voor zich. Ze luisterde aandachtig naar de les, dat deed ze altijd. Maar tegelijk begon ze weer met random dingen te tekenen. Ze lette zelf niet eens op wat ze tekende. Haar gedachten waren veel te veel bij compleet andere dingen. Kleine dingen, nutteloze dingen. Zouden de poetsvrouwen ooit het plafond afkuisen, of deden ze zich daar de moeite niet voor. De jongen vooraan in de klas, die gefascineerd naar de leerkracht aan het kijken was. hield hij van geschiedenis, of van de leerkracht. Zou chyta als mens al bleek geweest zijn. zag het er nu regenachtig uit. Embry zijn haar lag wel heel schattig vandaag, hij zag er zo knuffelbaar uit. Kon je je wensen sturen als je echt wou. Was alles wel mogelijk als je het maar genoeg wou en probeerde. Effy haar ogen werden wijder. Wow, ze dacht aan veel te veel dingen tegelijk, en tezamen met dat nam ze nog alles op wat rondom haar gebeurde. Wat de leerkracht zei, wat de andere leerkrachten deden. Ze draaide haar naar chyta en keek haar aandachtig aan. Chyta was heel jong en had een uithoudingsvermogen waar andere vampiers jaloers op zouden zijn. hoe zou ze dat doen. haar ogen waren felrood, dus ze had wel niet zo lang geleden gedronken, maar dan nog. Ze zou het haar eens vragen, als de les gedaan was. toen draaide ze haar terug naar voor en keek ze naar embry. Ze begon met zijn haartjes te tellen, ze was nog steeds aan het tekenen en de les bleef ook in haar gedachten. Maar het tellen gaf haar een soort dromerig gevoel. Als ze zich kon concentreren op iets niet zo belangrijk kwam ze in wat ze dacht het dichts dat vampieren konden komen bij slaap. Het was een leuk gevoel, heel rustgevend, en tijdens zo iets druk als een les, heel welkom. Ze hield van school, en als ze daarbij het gevoel van pure rust kon hebben, was alles nog beter

Chyta sprong onelegant recht toen Effy voor haar gezicht zwaaide. Dat had ze niet zien aankomen. Ze was te diep in gedachten verzonken geweest, gedachten over het plafond. Ze gaf de leerkracht een beetje meer aandacht en lachte eens naar Effy. Ze vond Effy toch net iets interessanter dan de leerkracht, hoe zou het ook komen. Geschiedenis was redelijk saai, als je iets wou weten over de geschiedenis vroeg je het toch gewoon aan een oude vampier. Ze glimlachte om die gedachte. Ze zag wat Effy allemaal deed met haar cursus en keek ernaar met een grijns op haar gezicht. Ze nam gewoon de cursus van een nerd als de hare niet goed meer was, handig. Zou zij ook een nerd achter haar hebben? Ze draaide zich opgetogen om en ze zag dat er een … nu ja, slet achter haar zat. Ze zuchtte en keek die vernietigend aan, wat blijkbaar heel overtuigend overkwam aangezien die nu in elkaar kromp en angstig rondkeek. Oeps. Het was niet echt overtuigend bedoeld. Gewoon gefrustreerd. Ze draaide zich weer om; niets meer aan te doen. Effy vroeg haar net of ze zich toch niet verveelde. “Nee hoor, geschiedenis. Mijn lievelings les.” Het sarcasme droop van haar stem. Ze keek benieuwd naar wat Effy deed voor afleiding. Ze verknoeide haar nieuwe cursus. Chyta draaide met haar ogen. Ze smeet een propje naar een jongen aan het raam. Haar voorgevoel schreeuwde iets als neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee. En ze probeerde weer een beetje in haar stoel te zakken. Alweer redelijk onelegant. En inderdaad, haar voorgevoel had gelijk, Effy wees naar haar. Lap. Ze zuchtte lichtjes, onopvallend. En besloot om de jongen een kleine kans te geven. Ze zwaaide ernaar. En spelde met haar lippen het woord saai. Een tikkeltje overdreven. Ze hoopte maar dat hij dat eerder grappig dan erg zou vinden. En lachte naar hem. Ze zag dat embry een briefje naar haar gooide, wat haar even afleidde van de jongen waarmee ze een soort van gesprek meer voerde. Ze moest lachen om wat erop stond. Weeral te luid. Die jongen keek haar benieuwd aan en dus smeet zij het briefje door naar hem. Ze zag uit haar ooghoek dat Effy een antwoord gaf. Ze keek haar met vragende ogen aan. Ze bemerkte dar Embry een vraag juist beantwoorde en het andere meisje niet. iedereen lachte. Zij niet. het was niet leuk om uitgelachen te worden. Effy en Embry lachten ook niet. en die jongen aan het raam ook niet, gelukkig voor hem. ze spelde naar effy en embry het woord klootzak. Ook al was Effy dicht genoeg om gewoon tegen te spreken, ze spelde liever.

Freddy liep zo snel hij kon in zijn menselijke vorm. Het was lang geleden. Heel lang, te lang. Zo lang dat het pijn deed. Hoe kon hij? Had hij nu echt 3 maand geslapen? Oke, hij was moe omdat hij Chyta dag en nacht overal volgde, en als weerwolf toch al meer slaap nodig had dan een mens. Het punt dat chyta helemaal niet sliep hielp niet echt. Hij stormde de school binnen, brak de deur, merkte dat amper, en volgde zijn instinkt naar de 2de gang rechts. Daar stond ze. Niet aangetast door de tijd, niet ongelukkig door zijn afwezigheid. Dat vond Freddy niet erg, in tegendeel. Hij was doodgelukkig dat hij haar niet droevig leek gemaakt te hebben. Hij kwispelde bijna, wat moeilijk zonder staart. Hij zag niemand anders dan haar, en botste bij zijn poging om zo snel mogelijk bij zijn godin te komen op een jongen. Die jongen zag er ongeveer uit als hem, gespierd, zwart haar… Hij bestede er geen aandacht aan, keek naar Chyta en keek haar smekend om vergeving aan. Toen drong het tot hem door… net zoals hem… Misschien had die hem ook ingeprent, was hij een gevaar! Met een woeste blik draaide hij zich om, en toen zag hij de blik in de ogen van de jongen toen die naar Effy keek. Opgelucht haalde Freddy weer adem en vergat dat De 2 anderen er stonden. ”sorry dat ik er zo lang niet was, geloof het of niet, maar ik heb geslapen… de hele tijd… Freddy hoopte dat Chyta hem zou geloven, dat ze wist dat hij nooit tegen haar zou liegen.

Chyta was dromerig voor zich uit aan het staren tijdens de les. Tijdens geschiedenis, het vak waar je dromerig voor je uit kon staren. Toen ineens een geur haar neusgaten binnendrong. Ze sperde haar ogen wijd open. Onmogelijk. Ze mocht zichzelf geen valse hoop geven, de persoon waar ze nu aan dacht was spoorloos verdwenen. Hij moest gewoon vertrokken zijn. Naar een andere leukere, boeiendere plaats. Maar toch. Ze zou deze geur uit duizenden herkennen. Maar nu mocht ze geen valse hoop krijgen. Ze moest rekening houden met het feit dat ze het fout kon hebben, dat haar hersenen een geur die op deze leek vervormd hadden. Bij gebrek aan de echte versie. Maar toch. Haar geheugen kon haar onmogelijk bedriegen. Ze was een vampier. natuurlijk was dit Freddy ’s geur. Als ze zich dit herinnerde was het waar, heel waar. En dus zou Freddy nu gewoon aankomen wandelen. Ze keerde twee keer rond haar as. En daar zag ze hem. En automatisch moest ze lachen; hij botste tegen Embry, arme arme embry. Ineens stopte Freddy met naar haar toe te lopen. Naar haar toelopen? Waarom zou hij dat doen? Hij had haar zeker 3 maanden niet opgezocht. En zij hem ook niet. maar dat was nu eenmaal gewon uit principe. “Sorry dat ik er zo lang niet was, geloof het of niet, maar ik heb geslapen… de hele tijd…” Toen Freddy dat zei kon ze zich niet inhouden, ze barste het uit van het lachen. 3 maand slapen, dat was het grappigste excuus dat ze ooit gehoord had. Alleen al door zo’n origineel maakte het haar niet veel meer uit wat hij echt gedaan had in die drie maanden, het was nog altijd zijn leven. Zij mocht zulke dingen niet vragen, dat zou een inbreuk zijn op zijn privacy en dat wilde ze niet doen. Ze wou niet dat Freddy zou denken dat zij hem zou verstikken, war ze ook niet zou doen omdat ze een eigen, gescheiden leven nog redelijk belangrijk vond. Aangezien liefde niet voor eeuwig duurt, en als je wel alles, maar ook echt alles deelt, dan heb je niks bereikt in je leven voor jezelf als je uit elkaar ging. Ze had Freddy al vergeven dat hij weg geweest was gewoon omdat hij was teruggekomen, dat was het belangrijkste. Ze lachte blij naar hem en liep op hem af, gelukkig was net de bel gegaan waardoor iedereen rechtstond en het dus niet zo vreemd was dat zij ook rechtstond en ze gaf hem een knuffel. Stiekem had ze hem wel gemist. Maar dat zou ze niet echt toegeven. “Geloofwaardig.” Zei ze. maar ze grijnsde naar hem, als teken dat ze helemaal niet boos was. “Maar hey, welkom terug op school.” En ze omarmde hem wat steviger.

Freddy was helemaal weg van de wereld. Ze knuffelde hem. Hem, een willekeurige misvorming van de natuur, werd geknuffeld door het mooiste meisje op deze wereld. Het mooiste meisje tussen alle meisjes , levend of dood, met of zonder hartslag. Ze was het beste van alles. Ze was te goed voor hem, en ze vergaf hem. En ze dacht dat hij loog… hij zou nooit liegen tegen haar. Hij zou het niet aankunnen. Hij pakte haar hooft tussen zijn handen. Hij keek haar recht aan. Het was misschien een vreemd gebaar, maar het voelde goed voor hem. Haar handen lagen nog altijd rond mijn middel. Hij keek haar recht aan. Hij fluisterde op een serieuze toon ”Ik zou nooit liegen tegen jou, nooit. Ik zou het niet kunnen. Ik hou van jou, meer dan dat, ik ben ingeprent. Niets komt ooit tussen ons. Nooit, ik zal oud worden met jou, of ik word helemaal niet oud.”

Chyta genoot van de knuffel, dat had ze meer moeten doen voordat hij 3 maanden ‘sliep’. Ze geloofde het nog altijd niet en ze wist dat ze het nooit zou geloven. Wat hij ook zei. ze kon het gewoon niet geloven. Dat zou hij ook niet van haar mogen verwachten, ze wist niet eens wat slapen was. Nu ja, wel de theorie, en in theorie was het ongeveer hetzelfde als uitrusten maar dan met dromen enzo. Ze wist zelf niet eens wat dromen waren, ze had nog nooit echt gedroomd, ze wist wel dat dromen een manier was van de hersenen om de gegevens en de informatie die ze die dag hadden gekregen te verwerken maar meer wist ze ook niet, ze ademde diep in. Droevig. Ze wou dat ze wist hoe het was om te slapen. Op een of andere manier werd ze getroost door de geur van Freddy. Door zijn warmte. Ze vond het niet eens zo erg meer dat ze niets wist over het mensenleven, ze had dit, haar vampierleven, en dat was geweldig, dus waarom zou ze verlangen naar iets dat misschien niet eens zo geweldig was. Waarschijnlijk niet eens zo geweldig was, ze zou niet zo snel zijn, niet zo moor, niet zoveel kracht hebben. Veel nadelen aan het mensenleven en ze glimlachte. Ze was blij dat ze toch een vampier was. Ze schrok plots toen Freddy haar hoofd tussen zijn handen nam, dat had ze niet verwacht. Ze keek recht in zijn ogen. Zijn mooie ogen, en luisterde naar wat hij te zeggen had, met haar hoofd scheef. Gefascineerd staarde ze naar zijn ogen. Die serieus in de hare keken. Hij kon wel heel overtuigend zijn als hij dat wou. Ze zuchtte, hij was heel heel overtuigend. Vooral door die ogen. Die ogen, te overtuigend gewoon. Ze glimlachte om zijn ook zo heel overtuigende woorden. Ze geloofde wel dat hij nooit zou liegen tegen haar. Hoe kon ze ook nog denken dat dat niet waar was. Die ogen… Ze schudde lichtjes, bijna onmerkbaar haar hoofd en kreeg haar gedachten op orde. Ze negeerde de romantische dingen die hij allemaal zei, te veel meligheid, ze kon daar niet goed mee omgaan. “Vanaf nu zal ik er dan wel voor zorgen dat je op tijd gaat slapen.” Ze grijnsde. Ze wist wel dat ze daar helemaal niet voor kon zorgen want hoe kon zij nu weten hoeveel slaap hij nodig had.

Effy zag freddy, nuja eerst rook ze hem, die stank niet normaal. Er was volgens haar maar 1 gedaantewisselaar van wie ze de geur kon verdragen. Effy keek even om naar embry waarna ze haar aandacht terug vestigde op de twee tortelduifjes. Freddy keek chyta aan op die vreemde manier waarop ze zich herinnerde dat hij de vorige keer ook zo gekeken had. Het was bijna walgelijk. Chyta die keek blij, verward en daarna een beetje dromerig. Effy wist niet eens dat chyta tot zoveel gevoelens op een moment in staat was en trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Als ze nog even wou overleven hier, zou chyta haar emoties toch beter onder controle moeten krijgen. Effy kon het niet laten met haar ogen te draaien toen ze luisterde naar hun gesprek. Misschien moest zij zelf eens terug beginnen met haar emoties een beetje beter onder controle te houden, want zo goed was ze toch ook niet bezig de laatste tijd. toen Freddy zijn handen om chyta haar hoofd hield en een beetje melig begon te zeveren kuchte effy eens subtiel. De 2 waren hier niet alleen en dat mochten ze maar eens goed weten ook. Effy had ook haar gevoelens. Ze lachte veelbetekenend naar chyta, die met haar hoofd haar kant op keek. Ze wist dat haar aandacht vooral op freddy gericht was. maar ze wist ook hoe de ogen en hersenen werkten van een vampier. Je zag een ding heel goed, maar al de rest ontsnapte niet aan je aandacht. Ze zou het wel zien. Even dacht ze er aan om een scherpe opmerking te maken, maar ze zweeg maar. Effy wist hoe hard chyta gehecht was aan Freddy, ook al zou ze dat nooit toegeven. En Freddy zou het zelf toegeven zonder dat het gevraagd werd, en het was bij hem nu toch wel heel duidelijk. Ze zou hun met haar opmerkingen niet veel goed doen. en effy wou niets slecht doen, ze was een goed meisje, een heel goed meisje. Een duivels glimlachje verscheen op haar gezicht en ze keek nog even heel kort naar embry. Goed meisje, jup dat was ze.

Mijn eerste schooldag en ik heb nu al geen idee waar ik heen moet. Ik haal snel mijn rooster en loop iets sneller dan een normaal mens zou doen de school door. Ik stap net mijn lokaal binnen als de bel gaat.
De klas zit natuurlijk al vol en ik zie dat er nog een leeg plaatsje is achteraan is. Ik versnel mijn pas en ga zitten. De vragende blikken negeer ik en probeer me te focussen op de les geschiedenis. Mezelf voorstellen komt nog wel.

Embry smoorde zijn lach toen hij het briefje van Effy kreeg. Die meid kon echt werkelijk op alles een antwoord verzinnen. Hij keek opzij toen hij iets tegen zich aanvoelde. Hij trok zijn wenkbrauw op toen hij een jongen zag staan, met zwarte krullen. Hij grijnsde toen hij het geklef - wat hij tenminste geklef vond - hoorde bij Chyta en de jongen. Dacht die jongen nu werkelijk dat hij op Chyta was? Nee. Hij vond Chyta een leuke meid, maar meer niet. Hij keek naar Effy, die blijkbaar ook een hoop vond van het geklef van Chyta en de jongen. Hij lette er niet veel op. Hij keek naar de leraar, die overduidelijk verstoord richting hun keek. Embry trok zijn wenkbrauw nog hoger op. Zou hij nu eindelijk iets te zeggen hebben? Of zou hij het gewoon zo laten? Het antwoord kwam al snel toen de leraar zich omdraaide. Sukkeltje. Hij keek achterom toen een meisje binnenkwam. Een zoete geur kwam zijn neus binnendrijven en hij trok zijn neus op. Alleen Effy was hij de geur gewend en vond hij die lekker ruiken. Hij kon al merken dat de jongen met de zwarte krullen ingeprent had op Chyta. Ja, hij had allang door dat de jongen zijn soortgenoot was. Hij kende het gevoel maar al te goed. Als die jongen zich bedreigd zou voelen door hem omdat hij dacht dat Embry verliefd op Chyta was, dan zou Embry wel eens in flinke problemen kunnen komen. Hij zou het ook erg bedreigend vinden als iemand anders op Effy was en Effy was diens vriendin. Hij schudde zijn hoofd en focuste zich toen op de les, terwijl hij nog een opmerking probeerde te verzinnen om Effy aan het lachen te maken. De geschiedenisleraar was gewoon lachen. Hij pakte een briefje en schreef uiteindelijk nog iets op. Hij gooide het toen met een sierlijk gebaar naar Effy. Ik denk dat hij zijn riem te strak heeft zitten. Zijn buik puilt namelijk verschrikkelijk uit. Niet erg makkelijk als hij een volle blaas heeft.

Met een grijns keek Embry weer naar voren, om zich op de saaie, dodelijke les te focussen. Hij werd afgeleid door Chyta en de jongen. Hun innelijke band kwam niet echt goed van pas, hier in de klas. De geschiedenisleraar durfde er niks van te zeggen en de les werd hiermee nu niet echt opgehouden. Dat was wel jammer. Hij zou het leuker vinden als het geklef ervoor zorgde dat de les ophield. Hij zuchtte. Dit was echt saai. Hij keek op de klok. Het was nog ongeveer een half uur. Waarom gingen lessen zo langzaam voorbij? Hij keek naar Effy. Alleen haar interesseerde hem nog. Hij liet zijn ogen ongemerkt over haar prachtige lichaam gaan. Hij probeerde oogcontact te maken, stak zijn tong uit, legde zijn vinger daarop en wees naar de leraar. Hij grijnsde weer.

Effy keek verbaasd terug naar haar bank toen ze het zachte geluid hoorde van een papiertje dat neerkwam op haar cursussen. Ze nam het en las het langzaam door. Even keek ze op naar de leerkracht. Effy moest lichtjes giechelen, embry merkte ook wel alles op. De leerkracht keek om naar haar. Bekeek haar dreigend en keek toen naar het briefje in haar handen. Ze zag gewoon dat hij een opmerking wou maken, maar iets moest hem tegengehouden hebben. misschien was het een beetje dezelfde reden als waarom hij geen opmerking maakte toen een nieuw meisje te laat de klas binnenkwam. Effy keek even achter haar naar het meisje. Duidelijk een vampier. Precies een verlegen vampier. Bestonden die dan ook. Effy glimlachte vriendelijk naar haar en scheurde toen een nieuw papiertje van een stukje cursus. Vlug, maar in een nog steeds sierlijk geschrift, schreef ze ik denk dat het nog steeds de breedste riem is die er te vinden is hoor. Hij is niet echt een slank iemand. Ze smeet het met een mooi boogje naar embry en keek veelbetekenend naar de leerkracht zijn omvangrijke buik. Hij keek haar nu echt boos aan en zijn gezicht werd al een beetje rood, maar hij bleef zwijgen. Geen gezag. Effy keek naar embry en glimlachte breed met zijn gebaren. Ze beet op haar lip en keek smachtend naar de leerkracht, waarna ze een kotsbeweging maakte. Heel even blikte ze nog naar het nieuwe meisje, wat moest die wel niet denken. een vampier en gedaantewisselaar die in het midden van de klas elkaar bijna besprongen en nu heel klef bezig waren, en dan nog zij en embry, die duidelijk niet oplette en alleen maar zeverde. En een leerkracht die het allemaal aanzag en niets deed. ze keek terug naar embry en glimlachte speels. School was nog nooit zo on schools geweest.