To the next school

De vakantie scheen voorbij te zijn, want Len moest na een lange tijd weer naar school. Voor de vakantie begon, had hij zich weer eens ingeschreven. Het was namelijk een poosje geleden dat hij naar school was geweest. Zo'n drie jaar. Ongeveer. Het werd dus weer wel weer tijd voor school.
Met tegenzin stapte Len in de zwarte Chevrolet Captiva. Het was de auto van zijn zus, Jiali(niet in het spel). Deze gebruikte hem amper, enkel een keertje naar de supermarkt, naar haar werk of nu, om hem naar school brengen. Hijzelf had niet zoveel met de auto, alhoewel hij er wel mooi uit zag en ook veel ruimte had. Er was plaats voor zeven personen en er zat een geweldig geluid in. Niet het geluid van de motor, nee, die van de muziek. De laatste tijd luisterde hij meer muziek. Allemaal verschillende. Len vond muziek wel iets hebben, vooral in de auto. Het bepaalde soms zijn humeur. Speelde er bijvoorbeeld een"ruig" liedje, werd hij wat agressiever. Had hij een sloom, rustig liedje, was hij kalmer en ontspannen. Gelukkig had Len er met niemand over gepraat, anders zou hij voor gek worden verklaart. De vroege ochtend zon scheen gevaarlijk fel in Len's ogen. Stevig kneep hij zijn ogen dicht en graaide blind naar een zonnebril, die in het vakje onder de armleuning lag. 'Schijt zon.' Bromde hij, terwijl hij de zonnebril opzette. Kort wierp hij een blik op het digitale klokje in het dasbord. Kut. Ze moesten nog opschieten ook, de bel zou over zes minuten gaan en het was dik een kwartier rijden. Jiali, die inmiddels was ingestapt, startte de Chevrolet en reed kalm de oprit af. Als teken voor de buren dat ze absoluut geen haast had, en zich zal gedragen op de weg. Maar wanneer ze de straat uit zijn, gaf ze plankgas. Len vouwde zijn armen over elkaar heen. Hopelijk zou hij op tijd zijn, anders begon de eerste schooldag al perfect.

De bel was vijf minuten geleden al gegaan en Jiali reed met een bloedgang de parkeerplaats op. Bang dat ze iemand over zou rijden was hij niet, aangezien de bel al gegaan was. Met slippende banden zette ze de auto stil vlak voor de deur. 'Bedankt.' Zei Len, terwijl hij de zonnebril afzette. Die stopte hij weer weg en stapt uit, met enkel twee pennen in zijn hand. Hij smeet de deur dicht, waarna hij zich omdraaide en in een looppasje de school in rende.
Als Len binnen is, kijkt hij zoekend rond. Overal waren kluisjes, deuren, kapstokken en al die mikmak. In één klap begreep hij weer waarom hij een poosje gestopt was met school. Saaie leraren. Irritante, arrogrante kinderen. Regels. Bij dat laatste moest hij grijnzen. Vroeger had hij de regels een aantal keren overtreden. Hij wist nog dat het leuk was en dat het bijna dreigde een hobby te worden. Totdat zijn zus in de problemen kwam. Len schudde zijn hoofd. Dit was het verleden niet meer, maar de toekomst. Hij moest het verleden achter zich gaan laten en meer naar de toekomst kijken.
Eindelijk had hij het lokaal gevonden waar hij wezen moest, via de administratie. Hij had nu geschiedenis, wat een ochtend dutje betekende. Als hij geen vampier was tenminste. Zeker niet verlegen klopte Len op de deur, waarna hij naar binnen stapte. 'Goedemorgen. U ben vast meneer... Reuben?' Vroeg hij neutraal. Hij moest doen alsof er niks mis was. Onschuldig dus. De docent knikte. 'Je bent te laat,' Meneer Reuben wierp een korte blik op een papiertje op z'n bureau. 'Len. Je hebt ook geen boeken bij je zie ik... Nouja dit keer zie ik het door de vingers, zoek een plek.' Len knikte kort en liep naar een lege stoel waarop hij niet veel later zijn achterwerk op plantte.

De les was nu al een kwartier aan de gang, voor hem dan, en hij verveelde zich nu al. De boeken voor die hele dag was hij vergeten, puur door de haast. Gelukkig zat hij ergens in het midden van het lokaal. De plek waar je het meeste klieren kon en het haast niet opviel dat je geen boeken mee had of met iets anders bezig was. Alleen viel hier nog niet zoveel te klieren, aangezien hij nog niemand had gezien die hij kende. Len's blik gleed langs alle anderen, onderzoekend. Niet dat hij zo'n type was om te klieren, maar een praatje kon altijd.

Het was de eerste dag na de vakantie, en dus het tweede jaar op deze school. Wat wou zeggen dat het spannende er toch al van af was. voor zo ver school spannend kon zijn. Effy had niets tegen school, ze kon zelf zeggen dat ze het leuk vond om naar school te gaan, maar dat was niet omdat het spannend was. maar als ze school leuk vond, dan was het toch niet op de eerste schooldag. De leerlingen waren veel te nerveus, hun bloed stroomde sneller en hun hart klopte harder. Gelukkig had Effy een ijzeren zelfbeheersing en veel jaren ervaring, anders was vandaag een hel geweest. Nu zat ze verveeld op haar stoel achteraan in de klas. De eerste dag, eigenlijk de eerste week, werd er nog niet echt les gegeven. Leraren en leerlingen stelden zich voor en er werd overlopen wat ze op een jaar moesten zien. Dat voorstellen was compleet nutteloos, er kwamen zelden nieuwe kinderen op deze school, iedereen kende elkaar, wat was er dan nog voor te stellen. Ook in deze klas was niemand nieuw te bespeuren dus konden ze toch evengoed doorgaan met de les, dan was er tenminste iets om naar te luisteren. Vanochtend was Effy zwaar in de verleiding gekomen om te spijbelen, het was niet dat ze iets zou missen. Maar ze had zich voorgenomen om dit jaar braaf uit te zitten zonder te spijbelen, of toch zo min mogelijk. Ze wist niet hoe lang ze dat zou volhouden, maar ze kon het maar proberen. Vorig jaar was ze wel vaker afwezig geweest van school en dat was zeker niet door ziekte. na zeker 1 minuut opgelet te hebben bij het voorstellen van de leerkracht pakte ze een cursusblok en begon ze vaag te tekenen. De leerkracht keek even naar haar, maar durfde niets te zeggen. dat was maar goed ook. Effy zou wel duizenden opmerkingen gekregen hebben in haar leven als leerkrachten iets moediger waren. Het was niet dat ze zo tegendraads was tijdens de les –al kon dat ook wel eens leuk zijn- maar het was niet dat ze de meest oplettende leerlinge leek. Al miste ze geen woord van in de les. En ook vond ze het veel te leuk om in discussie te gaan met een leerkracht. Effy won altijd, want zij was gewoon veel slimmer dan de gemiddelde leerkracht. Het zal de leeftijd wel zijn. na ongeveer 10 minuten werd er op de deur geklopt en kwam er een jongen binnen. Hij was duidelijk een vampier en effy haar aandacht werd door hem getrokken. Het was alleszins interessanter dan de leerkracht zijn preek of haar tekeningen. Eerst was ze niet zeker dat hij wel een leerling was, hij had geen boeken en duidelijk ook geen interesse in de les. Maar hij hoorde hier dus duidelijk wel. effy glimlachte lichtjes en richtte zich toen weer op haar tekeningen. Maar nog voor hij neerzat fluisterde ze “welkom.” Zo zacht dat zelf haar buurman maar even opkeek omdat hij een zacht geluid hoorde dat hij niet kon thuisbrengen, maar hard genoeg zodat de nieuwe het kon horen.

Len zat al voor hij doorhad dat een meisje wat tegen hem zei. Welkom. Het echode een aantal keren in zijn hoofd en toen pas besefte hij dat hij wat terug had moeten zeggen. Niet gaan slaapwandelen, erbij blijven. Niet dat hij slaap nodig had. Nee, hij had al 151 jaar niet geslapen, wat hij toch er begon te missen. Dromen was namelijk het mooiste wat er bestond. Verschillende fantasieën kwamen samen en speelde een leuke leuke film af. Of juist niet, de nachtmerries. Een droom met enge monsters en rare dingen wat kinderen jankend wakker maakte. Len legde een pen op de tafel en staarde dood verveeld naar het bord. Er stonden rare krabbeltjes op, wat woorden moesten voorstellen. Len vroeg zich af of die docenten wel écht wat wisten van de geschiedenis. Ze leerden het uit boeken, van internet, maar wie beweerde dat dat nou allemaal echt was? Ergens moest het wel waar zijn, want ze konden uit de middeleeuwen komen, tenzij ze vampier waren. Een vampier, schoot er als een bliksemflits door hem heen. Zijn ogen gleden naar het meisje, wat net welkom tegen hem gezegt had. Nu hij het zo zag en rook, leek ze zwaar op een vampier. Zijn linker mondhoek trok een stukje op. Dan richt hij zich op zijn buurvrouw. 'Zou ik een papiertje mogen?' Vroeg hij zachtjes. Hij zou een briefje naar haar schrijven, aangezien praten nu een stuk moeilijker zou gaan. De docenten waren streng, wat ook wel nodig zou zijn met een hele klas vol pubers, die altijd wel een grote mond konden geven. Niet heel veel later lag er een papiertje voor zijn neus. 'Dankje.' Bewogen zijn lippen, maar er kwam geen geluid uit. Hij ging er maar vanuit dat ze het wel begrepen had. Stilletjes pakt hij de pen vast en drukt dat knopje in, wat een zachte 'klik' veroorzaakte. Kort wierp Len een blik op de docent, kijkent of deze het niet gehoort had. Voorzichtig zet hij de punt op het papier en zette er alleen 'Dankje' neer. Het zag er wat eenzaam uit, eigenlijk iets wat niet de moeite waard was, maar oke. Hij vouwde het zorgvuldig op en keek toen weer naar de docent. Afwachtend totdat deze zijn rug naar de klas zou keren. Wanneer dat gebeurt schuift hij het briefje, over de grond, naar het meisje toe. Wel zo onmerkbaar mogelijk voor de docent en de anderen. Hopelijk zou ze het merken, en het briefje oppakken. Vlug kruisde hij zijn vingers.

Effy had haar aandacht weer helemaal van de wereld afgesloten en was dromerig aan het krabbelen op haar al overvolle schrift. Maar natuurlijk merkte ze nog alles op, het was voor effy simpelweg onmogelijk om dat niet te doen. ze zag het briefje dat onopvallend naar haar toe werd geschoven. Razendsnel nam ze het op en las ze het. Glimlachend draaide ze het briefje om en met haar vulpen schreef ze in een klein, sierlijk geschrift ‘te laat op je eerste dag… rebels ’ ze hoopte dat hij het niet verkeerd zou opnemen en haar onbeleefd zou vinden. Maar het was niet dat ze loog. Het was vreemd dat iemand op de eerste schooldag te laat kwam. Verwarde en slonzige mensen hadden dat wel eens voor, maar ze kon zich niet voorstellen dat die jongen verward of slonzig was. natuurlijk wist ze niets van hem, maar het leek haar sterk. Natuurlijk kon het ook zijn dat er iets gebeurd was, of dat hij gewoon de schooluren vergeten was. autopech of een plots drama. Het kon van alles zijn. effy besloot er niet meer over na te denken en zette haar aandacht op de les. Dat hield ze niet lang vol. Vandaag kwam er echt niets nuttig uit de leerkracht zijn mond. Ze zuchtte hoorbaar en keek verveeld naar haar tekeningen. Ze scheurde het blad uit haar schrift en smeet het in de vuilbak. Op het volgende blad begon ze een perfecte kopie te maken van de klas uit haar oogpunt. Haar hand vloog over het papier en haar buur keek verbaasd naar haar tekening die steeds gedetailleerder werd. Toen ze haar buur met verbaasde blik en open mond had getekend tot in het kleinste detail, draaide die zich gegeneerd om. Effy grinnikte zachtjes en ging voort met tekenen. Het was tenminste iets wat ze nog graag deed, iets dat zelf voor een vampier niet meteen van zelfsprekend was om te kunnen. Natuurlijk ging het wel vlotter, maar het maakte je niet meteen een kunstenaar. Niet dat effy zo kunstig was. maar momenten tekenen kon ze wel goed. En het voordeel was dat door haar snellere vingers en scherpere ogen haar tekeningen altijd snel klaar waren en er verbazingwekkend echt uit zagen. Misschien moest ze maar eens proberen er geld uit te halen, maar dan zou de lol er ook af zijn. en een meisje van 17 mocht toch wel gewoon een hobby hebben. ook al was ze al een tijdje 17.

Een glimlach speelde rondom de mond van Len wanneer hij het briefje las. 'Ja...' Schreef hij. Hij twijfelde, zou hij de reden erachter zetten? Vluchtig keek hij naar haar. Ze leek sterk op een vampier en als ze een mens zou wezen, zou ze niet begrijpen wat hij zou gaan opschrijven. Van het meisje keek hij weer naar de docent. Die kon een gevaar worden, zeker als er dingen op het briefje zouden gaan staan wat niet voor mensen ogen bedoelt was. Dan zet Len de punt van de pen op het papiertje, klaar om te schrijven. Kort aarzelde hij en toen kwam de pen in beweging. 'Het ontbijt liep wat uit.' Een vampier zou het begrijpen, tenminste, als die een beetje verder dacht. Ja, het ontbijt van vanochtend liep wat uit. Normaal zou Len om vijf uur het bos in gaan, opzoek naar een ochtendwandelaar, maar dit keer was er niemand. En hoe hard en hoe lang hij ook zocht, leek het wel of alle mensen van de aardboden verdwenen waren. Pas tegen acht uur -of iets in die richting- kwam er iemand opdagen. En niet alleen iemand, nee, het leek wel of het hele dorp was leeggelopen voor een ochtendwandeling in het bos. Het leek alsof iedereen een vrije dag had.
Len zuchtte vermoeid toen hij eraan terug dacht. Een hectische ochtend, dat was het zeker. Hij keek naar de klok, die boven de deur van het klaslokaal hing. De les duurde nog lang. Té lang. Maar wat zou hij hierna hebben? Aardrijkskunde? Lichamelijk onderwijs? Aan dat laatste had hij wel zin in. L.o was een vak waar je lekker kon uitwaaien. Sommige vonden dat leuk, anderen vermeden die les liever. Len zette zijn elleboog op de tafel en liet zijn kin in zijn handpalm rusten. Vaak zat hij zo aan tafel enkel als hij zich verveelde of iets waar hij zich totaal niet interesseerde. Zoals wiskunde. Al die verdomde cijfertjes. Hij begreep wel dat mensen er hoofdpijn van kregen. Vroeger was school heel anders. Len zou -als hij de kans had- de tijd weer terug draaien. Dat hij vredig -op zijn manier- in huis was en niet verplicht was iets te doen. Alhoewel...
Len schrok op van een harde klap, waar het vandaan kwam wist hij niet, en het boeide hem ook niet echt. Het was nu wachten op het briefje en de bel. Het enigste waar hij zich nu nog op verheugde.

Effy las het briefje van de jongen en grinnikte zachtjes. Ja ze kon zich wel voorstellen dat zijn ontbijt uitliep. Dat gebeurde wel vaker. Effy had het ook vaak voorgehad toen ze nog op mensen jaagde. Je moest uit de buurt van het dorp blijven en liefst iemand zien te pakken te krijgen die niet in de buurt van anderen was. wandelaars in het bos waren daar perfect voor. Afgezonderd en vaak toeristen. Maar het was ook veel een heuse zoektocht naar wandelaars. Als het weer wat tegenzat of het was het seizoen niet, kon er soms in kilometers omtrek niemand te vinden zijn. heel frustrerend was dat. Dat probleem had effy al lang niet meer. Ze was eigenlijk wel een beetje trots op haarzelf dat ze het aankon om op dierenbloed te leven. Haar ogen waren nu een vreemde mix van rood en bruin, wat niet meteen het mooiste kleur was, maar het viel nog mee. effy nam een nieuw briefje en begon weer te schrijven. “haha, trage bediening zeker?” schreef ze snel op. Ze vouwde het briefje zorgvuldig tot een vliegtuigje en op het moment dat de leerkracht zich omdraaide om iets op het bord te schrijven liet ze het tot aan de jongen zweven. Het landde perfect op zijn tafeltje en effy glimlachte zelfvoldaan. Ze hoorde een knal en keek op in de richting van het geluid. Iemand moest gevallen zijn in de gang of iets in die aard want in het lokaal zelf was niets te zien wat het geluid kon veroorzaken. De andere leerlingen en zelf de leerkracht keken ook op. De leerkracht wou snel weer doorgaan met de les, maar dat lieten de leerlingen niet zomaar gebeuren. Ineens was iedereen aan het babbelen en was er helemaal geen concentratie meer. Wat zijn mensen toch snel afgeleid. Verveeld boog effy zich weer over haar papier en negeerde het geroezemoes.