first wolf in high school.

effy glimlachte, “ik heb er niet meteen een probleem mee.” zei ze. ze gaf haar tekening van de kikker af aan de leerkracht, die nu wantrouwig kijkend naast hun bank stond. Ze gaf meteen ook een tweede exemplaar af, perfect getekend. Ze wou niet dat simonella slechte punten haalde omdat zei een beetje zat te meimeren over haar verleden. “ach, ik heb geen reden om droevig te zijn, mijn leven is goed zo, en ja, ik ben best wel aardig.” Zei ze met een brede glimlach. “ik zou gewoon nog heel graag 1 keer terug gaan, om te zien hoe alles was. ik ben bang dat de herinneringen gaan vervagen, wat al die van voor mijn vampier zijn al lang gedaan hebben. Je kent de feiten niet de beelden. Knap lastig.” Zei ze gemaakt geïrriteerd. Effy vond het leuk dat ze dit allemaal had kunnen zeggen, en dat simonella haar blijkbaar nog steeds geen freak vond. “weetje wat ik me wel afvraag, hoe ik er zou uitzien als een oud vrouwtje. Dat ga ik nooit worden, jij misschien ook niet, maar waarschijnlijk wel, als je je euhm ware vind.” Ze wist niet goed hoe ze iemand waarop een gedaantewisselaar ingeprent geraakte moest noemen. Maar ze gokte dat ze het zo wel zou snappen

Ze zag Effy glimlachen en hoorde haar zeggen dat ze er geen problemen mee had. Gelukkig maar! Dacht ze opgelucht en ze zuchtte. Simonella zag de leraar wantrouwend bij hun tafel staan en zag dat Effy haar tekeningen aan hem gaf. oh ja de tekening! Dacht ze. Gelukkig had ze hem al af. Snel gaf ze ook haar exemplaar aan hem en glimlachte. Toen hij weg was begon Effy weer te praten. “ach, ik heb geen reden om droevig te zijn, mijn leven is goed zo, en ja, ik ben best wel aardig.” dit zei ze met een brede glimlach. “ik zou gewoon nog heel graag 1 keer terug gaan, om te zien hoe alles was. Ik ben bang dat de herinneringen gaan vervagen, wat al die van voor mijn vampier zijn al lang gedaan hebben. Je kent de feiten niet de beelden. Knap lastig.” Effy zei dit nep geïrriteerd en Simonella snapte wat ze bedoelde. af en toe dacht ze aan mensen die ze vroeger had gekend en soms kon ze hun gezichten niet voor haar halen. ze vervaagde uit haar geheugen.“weetje wat ik me wel afvraag, hoe ik er zou uitzien als een oud vrouwtje. Dat ga ik nooit worden, jij misschien ook niet, maar waarschijnlijk wel, als je euhm ware vind.” dat was waar en het leek haar ook grappig. 'weet je daar hebben ze zo een programma voor' zei ze vrolijk en licht plagend 'dus als je het wilt weten' lachte ze 'ik ben benieuwd of ik ooit mijn ware vind, ben namelijk nog nooit verliefd geweest... het lijkt me leuk om voor altijd zo te blijven maar... een gedaante verwissellaar vind altijd zijn of haar ware , tenminste dat is wat het ummhh stamhoofd heeft verteld' Een gedaante verwissellaar kwam vrijwel altijd zijn of haar ware liefde tegen. Soms gebeurde het ineens op een vakantie of op straat, of ineens *boem* op je beste vriend die je al jaren kende... ze zuchtte even en glimlachte even naar Effy.

effy fronste even. “lijkt het je niet eng, terug ouder worden, en dan sterven. Het idee van sterven alleen al jaagt me de stuipen op het lijf. Wat eigenlijk wel verwaand is.” Iedereen stierf, dus zij zou het niet erg mogen vinden als haar hetzelfde lot wachtte. En toch zou ze het niet meer willen. Wat zou het vreemd zijn, na al dat leven weer dood gaan. “maar ik hoop eigenlijk dat dat niet waar is, dat je verouderd als je ingeprent word. Want er is hier in forks wel een gedaantewisselaar ingeprent met een vampier. En als hij daardoor zou verouderen, arme jongen dan.” Effy zuchtte, wat was forks een rare plaats. Alles was gemix en er gebeurden dingen die nergens anders op de wereld nog maar zouden kunnen gebeuren. Het had wel iets mooi, dat anders zijn. effy hoopte dat ze hier nog wel even zou kunnen blijven, maar over een paar jaar zou ze toch weer moeten verhuizen. Dat was zowel het beste en het ergste dat er was. maar ze wist al waar ze dan naartoe zou gaan, rome. Ze was er niet meer geweest sinds ze net vampier was geworden. En ze moest toegeven dat ze wou zien hoe het er was. natuurlijk was ze wel al naar rome geweest ,het nieuwe rome. Maar niet het rome van haar tijd. niet de nieuwe stad ging ze bezoeken, ze ging naar de plaats gaan waar zij had geleefd. Een plaats vol velden en met rustige dorpjes. Rome was vroeger ook zoveel groter. Natuurlijk was het riskant, de zon scheen er veel waardoor ze niet naar buiten zou kunnen overdag. Maar ze wou er terug heen, ze had het al veel te lang uitgesteld. Maar nu ging ze nog niet gaan, later als ze hier weg moest. Of misschien zou ze eens even voor een weekje al naar daar gaan, in de schoolvakanties. Want nu ze er over nadacht, ze had wel veel zin om naar haar oude thuis te gaan.

Ze zag Effy een beetje fronsen. “lijkt het je niet eng, terug ouder worden, en dan sterven. Het idee van sterven alleen al jaagt me de stuipen op het lijf. Wat eigenlijk wel verwaand is.” simonella knikte even 'ik zou niet graag ouder worden en streven maar ik ben niet bang voor de dood, al lijkt het me niet fijn.' vertelde ze. “maar ik hoop eigenlijk dat dat niet waar is, dat je veroudert als je ingeprent word. Want er is hier in forks wel een gedaantewisselaar ingeprent met een vampier. En als hij daardoor zou verouderen, arme jongen dan.” Simonella keek verbaasd en nieuwsgierig. 'echt? Ja, dat is dan wel erg zielig ja , of de vampier zou hem moeten bijten.. ik weet niet of dat werkt of kan..maar..' ze zuchtte even 'dan zou ik ook niet willen verouderen als ik hem was..ik weet niet eens zeker of ik dat zelf wel wil...' ze maakte een beetje een knorrend lachend geluidje*'Misschien kan je dat beïnvloeden of iets in die richting maar dat weet ik niet zeker' zei ze met een vragende blik in haar ogen. Even verzonk ze in haar gedachten.. ze dacht na over het niet verouderen. Het was leuk , bleef ze voor altijd een tiener. Maar iedereen om haar heen zou overlijden en zij , samen met de vampiers en gedaante verwissellaars niet. Ze zou ooit even terug willen naar haar vriendin.. ze hoopte dat ze elkaar nog kenden en herkenden. Waarschijnlijk wel want zo lang geleden was het nou ook weer niet. Maar zeker kon je er nooit over zijn…

[* snap je xD ik wist niet goed hoe ik het moest uitleggen. het is een soort zachte korte ha of pfeh ofzow weetje xD ... laat maar uitleggen is niet mijn sterkste punt xD]

Effy snapte het niet, de vampier de weerwolf bijten, wist ze het dan niet. Dat kon toch niet “gedaantewisselaars sterven als een vampier hun bijt, wist je dat niet.” Zei ze half achterdochtig. Effy wist niet zo heel veel over gedaantewisselaars, maar dat dan toch wel. waarom zou niemand het haar gezegd hebben. “ja en misschien kan je het verouderen wel beïnvloeden, ik weet niet zo heel veel over gedaantewisselaars. Ik kom er niet zo heel veel tegen en ze zijn vaak niet zo heel erg aardig.” Ze glimlachte half “en die dat ik tegenkom zijn vaak geen 500 jaar of zo, maar dat kan ook hun eigen keuze zijn, denk ik.” Effy vond het vreemd dat ze er niet meer over wist, dat was toch ook niet eerlijk. Ze moest toch weten wie ze was. “waren je ouders geen gedaantewisselaars, weten zij daar niet meer van.” Effy herinnerde zich dat simonella wel gezegd had dat haar ouders niet wouden geloven dat ze een gedaantewisselaar was. maar dat wou eigenlijk nog niets zeggen. Effy meende toch dat het iets erfelijk was.

“gedaantewisselaars sterven als een vampier hun bijt, wist je dat niet.” hoorde ze haar zeggen. Simonella voelde zich dom, hoe kon het dat zij een gedaante verwissellaar er niets van wist! 'nee... dat... dat wist ik niet' zei ze half schamend. . “ja, en misschien kan je het verouderen wel beïnvloeden, ik weet niet zo heel veel over gedaantewisselaars. Ik kom er niet zo heel veel tegen en ze zijn vaak niet zo heel erg aardig.” Simonella knikte even half. Effy had een halve glimlach op haar gezicht. “en die dat ik tegenkom zijn vaak geen 500 jaar of zo, maar dat kan ook hun eigen keuze zijn, denk ik.” ze knikte weer. Ze was een beetje afwezig , ze dacht na , had iemand het haar verteld maar kon ze het zich niet meer herinneren? Ze groef haar geheugen af maar kwam nergens op. Ze werd uit haar gedachten gehaald door de stem van Effy. “waren je ouders geen gedaantewisselaars, weten zij daar niet meer van.” haar ouders gedaante verwisselaars? Het kon, maar dan wist zij nergens van. 'zo ver ik weet zijn ze allebei gewone mensen , het kan natuurlijk dat ze gedaante verwisselaars zijn maar dan heb ik daar nooit iets van gemerkt , van gehoord of wat dan ook. Ook niet toen ze me zagen veranderen.' ze ging met haar duim over haar onderlip waar ze een beetje op beet. Hadden haar ouders dingen voor haar achtergehouden? Ook de stamhoofden hadden er niets over gezegd... misschien vonden ze dat het niet nodig was ... maar dat zou dan wel vreemd zijn. Ze was blij dat zij niet zo emotioneel was, anders was nu waarschijnlijk bijna aan het huilen doordat ze het zo vernederend en rottig vond.

“vreemd, maar toch misschien niet zo. Ik bedoel, het heeft me meer dan 200 jaar geduurd voor ik doorhad dat er regels waren voor vampiers. En het duurde nog veel en veel langer voor ik doorhad dat drinken van mensenbloed verslavend was. en ik weet nog maar 300 jaar dat vampiers kunnen leven op het bloed van dieren. En tegen de tijd dat ik doorhad hoe vampiers konden sterven was het een wonder dat ik nog geen 5 keer vermoord was. sommige dingen worden gewoon niet gezegd. En de kans is er ook dat je ouders dat helemaal niet waren. Dat gebeurd ook veel. Ik heb gehoord dat mensen die gedaantewisselaar zouden kunnen worden, dat enkel doen onder invloed van de aanwezigheid van vampiers. Dus het is ook mogelijk dat ze het wel waren maar het gewoon niet wisten. Ken je nog een andere gedaantewisselaar. Of iemand die het geweest is, dan kun je het daar aan vragen.” Effy zag met simonella in, het moest hard zijn om te weten dat niet alles je verteld is. Dat wist effy goed genoeg. Ze hoopte dat ze er niet te hard met in zat.

Ze luisterde aandachtig naar het verhaal van Effy , over dat ze pas na zoveel (honderd) jaar dit of dat wist. Ze dacht na over de vraag die ze had gesteld , had ze andere familie leden waarvan zij wist , of zij zelf wisten dat ze een gedaante verwissellaar ware... ze dacht lang , diep en hard na. Ze had haar oma altijd lekker warm gevonden en ze at altijd rouw vlees maar of zij een gedaante verwissellaar was? Ze zou het wel willen vragen maar dat kon al 3 jaar niet meer , ze was dood. Ze zou het aan iemand uit het reservaat moeten vragen of aan een van de stamhoofden. ‘nee, misschien mijn oma maar zij is al 3 jaar dood.' beantwoorde ze Effy haar vraag. 'ik zou het aan iemand uit het reservaat of aan een van de stamhoofden moeten en kunnen vragen' zei ze met een glimlachje naar Effy.

[dit wou ik nog zeggen: mooi onderschrift:D]

“dat zou ik ook doen. je hebt recht op antwoorden. Dat heeft iedereen.” Effy dacht na over dat haar oma al 3 jaar dood was. effy herinnerde zich geen oma meer. Dat deed haar wel iets. Ze moest toch een oma gehad hebben, maar herinneringen vervaagden. Niet dat haar oma belangrijk geweest zou zijn in wat zij was. effy zou wel willen dat vampier zijn ook erfelijk was. het moest magisch zijn om te weten dat niet pure bloeddorst je zo gemaakt had, maar het feit dat genen er iets mee te doen hadden. En je zou ook al vaker iemand hebben die je begreep. Al leek dat bij simonella ook niet helemaal waar te zijn. natuurlijk had ze stamhoofden. Maar effy had ook de volturi, voor als ze echt zo wanhopig was dat ze iets zo hard wou weten. De volturi wist alles, maar effy zou mentaal gestoord moeten zijn om naar het hol van de leeuw te gaan. ze was niet zo verwaand te denken dat ze zouden staan springen om haar te zien, niet dat ze wisten van haar bestaan. Ze zouden ook niet gaan zoeken naar haar, omdat ze waarschijnlijk wel al van haar gehoord hadden. Maar moest ze naar daar gaan, dan wist ze wel goed genoeg dat ze er nooit meer wegkwam, ze was te oud. Te nuttig op het vlak van vechten, ze had ook zoveel tijd gehad. En het feit alleen al dat ze nog leefde na al die jaren. Effy rilde. Ze mocht er niet aan denken, ze zette het van zich af en ging terug naar het hier en nu. “wat zou het toch handig zijn om terug te gaan in de tijd.” herhaalde ze van wat ze ooit gezegd had. “voor ons allebei.” Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht.

dankje, zelf ook maar gepikt uit een serie, maar ik vond het zo mooi :')

“dat zou ik ook doen. Je hebt recht op antwoorden. Dat heeft iedereen.” hoorde ze Effy zeggen. Simonella knikte. Dat vond zij ook. Ze zag dat Effy even in gedachten was verzonken. Even zag ze haar rillen. Vast een gedachte die ze niet graag zou willen mee maken. “wat zou het toch handig zijn om terug te gaan in de tijd.” hoorde ze haar zeggen. Ja, dat zou echt heel tof zijn! “voor ons allebei.” ze kreeg een klein glimlachje op haar gezicht. 'als het zou kunnen dan zou ik dat graag willen. Gewoon voor even om iets meer over mezelf te weten te komen. ' zei Simonella die ook een glimlachje op haar gezicht kreeg. Desnoods konden ze samen gaan , terug in de tijd. Maar als het kon was het vast beter om alleen te gaan. Ze schrok van de bel en zag dat de meeste al hun tas hadden ingepakt en nu het lokaal ui liepen. Wat had ze nu? Als ze het goed had, hadden ze nu pauze.

[haha oke;) ik geef je groot gelijk:D ow en sorry voor dit korte stukje maar ik heb best wel weinig inspirati xD]

“er moeten vampiers bestaan die dat kunnen.” Mompelde ze. er waren altijd vampiers die vanalles konden, dus de kans was klein dat het nu niet het geval was. “maar de kans dat die aardig is, en een beetje open minded, is klein. En tijdreizen is een sterke gave dus waarschijnlijk zit die wel op de enige plaats op aarde waar ik nooit naar toe ga.” Zei ze met een glimlachje op haar gezicht, dat een beetje bitter werd naar het einde. De bel ging. Effy schrok niet, ze wist het aan de tijd, en aan het feit dat net voor de bel ging er iets veranderde in het mechanisme ervan, zodat ze gewaarschuwd was. ze zette zich rustig recht en pakte alles bij een. “hmmm pauze, zalig.” Effy keek nog eens naar buiten. Het was helder weer, maar de zon kwam niet door het lichte laagje wolken, net goed. Ze slenterde uit het klaslokaal en wachtte buiten aan de deur. Zouden er echt vampiers zijn dat konden tijdreizen, waarschijnlijk wel, maar de wereld was groot. Veel te groot om er zo eentje te vinden. En wou effy het wel, was het dat wel waard. Wat als al haar zelfbeheersing verdween als sneeuw voor de zon bij het zien van haar verloofde, van haar oude leven. En wat als ze mars zou willen redden. De gevolgen zouden te groot zijn. en toch…

Ze was weer even in gedachten verzonken. Ze dacht aan vroeger nou ja vroeger , zo lang geleden was het nog niet. Maar zo voelde het soms wel. Sommige plaatsen en gezichten kon ze niet meer voor zich halen. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Effy. “er moeten vampiers bestaan die dat kunnen.” hoorde ze haar mompelen. oh dat was waar ook! Sommige vampiers hadden speciale krachten! Zou Effy er een hebben? “maar de kans dat die aardig is, en een beetje open minded, is klein. En tijdreizen is een sterke gave dus waarschijnlijk zit die wel op de enige plaats op aarde waar ik nooit naar toe ga.” dat was waar. Dat was zo waar. En als ze die vampier al zouden vinden , kwamen ze er waarschijnlijk niet vandaan. Ja, misschien dood maar levend? Dat betwijfelde ze. Ze zag Effy al haar spullen rustig inpakken en opstaan. Had zij al haar spullen al ingepakt? Ze keek even rond haar tafeltje en in haar tas. Check alles had ze. “hmmm pauze, zalig.” zei Effy. Ze slenterde naar de deur , en langzaam kwam Simonella achter haar aan. Ze dacht nog eens na over dat tijdreizen. Als ze dat zou kunnen , dan zou ze waarschijnlijk terug gaan naar de tijd voor Forks , toen haar oma nog leefde , kon ze het aan haar vragen en heel misschien aan haar ouders. De vele mensen , vampiers en gedaante verwissellaars liepen in kleine pratende groepjes over de gang. Er werd nu , op dit moment , gelukkig nog niet gekeken. Ze trok het zich dan niet aan , een leuk gevoel was het nooit. Bekeken worden. De vele tafeltjes waren al bezet. Ze keek even rond de aula. Was er nog een tafeltje vrij voor hen twee. Zo in de drukte kon ze het niet goed zien maar ze dacht dat daar in het hoekje nog een tafel leeg stond maar zeker was ze er niet van. 'ga jij nog eten halen? Voor de uuhm show?' vroeg ze aan Effy. Ze wist dat zowat alle vampiers hier eten haalde, anders trokken ze waarschijnlijk te veel aandacht. Simonella had niet echt veel honger. Dat had ze de laatste tijd niet, maar ze moest toch iets eten dus meestal haalde ze een broodje of een banaan. 'daar in die hoek' zei ze terwijl ze wees naar het tafeltje. het was geen wonder dat die waarschijnlijk nog leeg was, et stond in een hoek en dicht bij de vuilnisbakken 'dat is toch nog een leeg tafeltje? Of zie ik het verkeerd?' vroeg ze met een klein lachje aan Effy. Ze konden ook ergens gaan staan, of even naar buiten. 'of wil je liever even naar buiten of ergens staan?' Ze keek even door de ramen. Scheen de zon? Niet echt. Het was bewolkt en de zon kwam er niet door heen. Dat was gunstig voor Effy en alle andere vampiers hier op Forks high school.

Effy keek rond in de refter, ze zag niet meteen een leeg plaatsje. Of toch, bij de vuilbakken. Daar had effy geen zin in, haar reukvermogen was daar te sterk voor, en dat zou bij simonella zeker het geval zijn. effy moest lachen om simonella haar vraag of ze nog eten moest gaan halen. “nee, ik heb niet echt honger? Jij wel?” ze wist dat gedaantewisselaars vaak meer honger hadden, maar dat dit wel afhing of ze recent veranderd waren, dus ze wist niet zeker of ze honger zou hebben of niet. “anders kunnen we misschien beter naar buiten gaan. de zon schijnt niet en het is niet koud, en het regent zelf niet. Een prachtige dag als een plaats zoals deze.” Effy was nog half in gedachten verzonken. Waarom was ze ook beginnen denken aan het verleden en de mogelijkheid om terug te gaan. dat was niet mogelijk, dat wist ze wel. maar nu leek het wel of er niets belangrijker was dan dat. Niet dat ze er alles aan zou doen om het te kunnen, maar het nam toch veel ruimte in bij haar gedachten. Niet alleen het feit van hoe het zou zijn om terug te zijn. en wat ze dan eventueel zou doen (daarbij kwamen haar rationele gedachten steeds op hetzelfde, niets, het butterflyeffect was te gevaarlijk. Zeker in een tijd zo ver terug. Al smeekten haar irrationele gedachten om iets anders) maar ze zou ook graag weten, nieuwsgierig als ze was, hoe het werkte, zo teruggaan in de tijd. zou het zijn dat je de ogen sloot, even nadacht, en als je je ogen opende dat je dan ergens anders was. of moest je rennen, sneller dan het licht. Effy dacht dat het eerste handiger was, loop anders maar een meer dan 2000 jaar terug in de tijd. maar ze wist het niet, ze wist niet eens of het bestond. “heb jij vroeger op een zonnige plaats gewoond.” Vroeg effy half dromerig. Ze wou het wel weten, want als dat zo was, dan moest het wel niet leuk zijn voor haar om nu op zo een grijze, zonloze plaats te wonen als deze. Maar zou het niet snel te warm worden voor gedaantewisselaars. Omdat die toch al zo warm hadden van hun eigen. In tegenstelling tot vampieren.

“nee, ik heb niet echt honger? Jij wel?” ze schudde van nee. Ze had niet echt honger. En de geur van al het bedorven voedsel hielp ook niet echt. Wat sommige wel niet aten!“anders kunnen we misschien beter naar buiten gaan. De zon schijnt niet en het is niet koud, en het regent zelf niet. Een prachtige dag als een plaats zoals deze.” ze keek op naar Eef en knikte 'ja, laten we dat maar doen!' zei ze met een brede glimlach. 'en jij kunt ook naar buiten doordat de zon achter de wolken zit' zei ze er iets zachter achteraan met een glimlach. Ze keek even de aula door naar iedereen die er zat. veel groepjes. Vooral meiden zag ze. De jongens waren of buiten of ergens anders in de school. Ze keek weer even naar de zon , als die scheen of zoals nu achter de wolken scheen werd ze er altijd vrolijk van. Haar moeder zei altijd voor de grap 'volgens mij werk jij op zonne-energie!' waarna ze beiden in lachen uitbarstte. Dat waren mooie tijden. Haar moeder had het te druk en nu zagen ze elkaar bijna niet meer. Soms vroeg ze zich af of het nog wel goed ging tussen haar vader en moeder. “heb jij vroeger op een zonnige plaats gewoond.” vroeg Effy. Dit haalde haar uit haar gedachte. 'heh? oh mwah de zon scheen vooral in de zomer erg fel en in de lente iets minder , dat was voor mij ook iets aangenamer. In de herfst scheen hij bijna nooit want dan regende het voor de meeste tijd en dat is heel irritant vooral als je graag buiten bent blijft je haar of vacht verschrikkelijk plakken! En in de herfst scheen hij soms maar dat hielp niet echt want het was altijd ijs en ijs koud!' vertelde ze. Hier scheen de soms en af en toe regen. Dat was iets prettiger, je had er veel meer afwisseling. 'praat ik te veel?' vroeg ze uit het niets en een beetje voorzichtig en verlegen. Waar ze toen woonden zeiden ze altijd dat ze te veel en uitbundig praatte. Toen liet ze nog over haar heen lopen. Nu niet meer. Maar die dingen bleven haar toch achtervolgen. Ze zette haar tas even op de grond en draaide haar schouder , door het gewicht werd hij een beetje stug. Ze moest hem zo meteen als ze naar buiten gingen maar even omwisselen

[echt stom van mij ik wou hem ff kopieeren en plakken drukte ik met mijn stomme hand op verwijderen kon ik alles weer helemaal opnieuw gaan tikken! xD T_T]

“hmm, ik mis de zon wel. maar het is ook maar zielig dat ik al naar het midden van de woestijn moet gaan, waar geen gezond mens nog naartoe zou gaan om buiten te kunnen komen. Dus zit ik veel op plaatsen als deze, jammer wel.” zei effy zacht. Het zou ook maar weer eens zijn dat iemand hun hoorde. Die kans was klein maar het kon altijd. En als dat zo was, dan zaten ze pas in de problemen. Maar er was altijd een verhaal te verzinnen, niet zoveel aan. Simonella vroeg of ze te veel praatte. Wat een vreemde vraag, volgens effy kon je nooit te veel praten. “nee, ik heb graag mensen die veel praten. Want mensen die veel praten zijn meestal vrolijker dan stille mensen. En vrolijke mensen zijn veel leuker dan droevige. Al heb ik niets tegen droevige mensen. Maar als ik moest kiezen, dan toch een vrolijk iemand. Dus nee, eens iemand teveel praat tegen mij, moet er al veel gebeuren. Ik zou zeggen 24 op 24 praten zodat ik geen slaap meer krijg. Maar ja, wat maakt dat nu weer voor mij uit.” Zei ze met een klein glimlachje. Effy wachtte tot ze haar tas terug op haar schouder ging en toen liep ze langzaam naar buiten. Simonella zou wel volgen, en anders zouden ze wel binnen blijven.

oww, is wel kut vr je... hoop da ik da nie te veel voorheb

“hmm, ik mis de zon wel. Maar het is ook maar zielig dat ik al naar het midden van de woestijn moet gaan, waar geen gezond mens nog naartoe zou gaan om buiten te kunnen komen. Dus zit ik veel op plaatsen als deze, jammer wel.” simonella knikte naar haar 'ja, dat is waar. Jij kunt hier niet even lekker de zon in gaan. Jij , en de andere vampiers , moeten dan naar Phoenix of een andere plaats' ze dacht daar even over na. Dat leek haar echt irritant maar het wordt waarschijnlijk een levensstijl , net zoals dat zij geen hele zware dingen met een hand optilt , of zo boos wordt dat ze veranderd. Maar vergeleken met de gedaante verwisselaars... hadden de vampiers eigenlijk een veel moeilijker en (een aardig) geïsoleerd leven. Simonella luisterde naar het antwoord wat Effy gaf op haar vraag of ze teveel praatte. “nee, ik heb graag mensen die veel praten. Want mensen die veel praten zijn meestal vrolijker dan stille mensen. En vrolijke mensen zijn veel leuker dan droevige. Al heb ik niets tegen droevige mensen. Maar als ik moest kiezen, dan toch een vrolijk iemand. Dus nee, eens iemand teveel praat tegen mij, moet er al veel gebeuren. Ik zou zeggen 24 op 24 praten zodat ik geen slaap meer krijg. Maar ja, wat maakt dat nu weer voor mij uit.” nadat Effy dat had gezegd glimlachte ze. simonella zuchtte even, gelukkig vond ze het gezellig en niet erg. 'ik zou op zich wel 24/24 tegen je kunnen praten maar dan , na een of twee dagen , val ik om. Ja' zei ze heel serieus waarna ze daarna in lachen uitbarstte. Ze pakte haar tas op en zag dat Effy dat ook al had gedaan en dat ze een stukje vooruit liep. simonella liep achter haar aan. Nu konden ze zo meteen even lekker buiten zitten , of staan of liggen in het gras. Ze zouden het wel zien.

Effy moest lachen met die opmerking. “ja, als we een wedstrijdje om het langst recht blijven staan gaan doen, ben ik er vrij zeker van dat ik win. Niet dat ik je tegenhoud om het eens te proberen. Maar ik kan me zelf al niet echt meer voorstellen om me moe te voelen.” Zei ze half lachend. Ze liep naar buiten en zette haar op een vrij picnicbankje. Gericht op een paar jongens die aan het voetballen waren. Heel even hoopte ze zo hard dat de zon er zou doorkomen. Niet om op te vallen, nee, gewoon om de zon op haar gezicht te voelen, om toch een heel klein beetje op te warmen. Ze keek dromerig naar de jongens. Ze waren nog zo echt jongensachtig. Vrolijk om kleine dingen. Kinds. Effy had het kinds zijn zo lang mogelijk gekoesterd, en dat was haar wel gelukt. Zelf nu probeerde ze alles niet te serieus te nemen. Waarom zou ze ook. Ze had nog tijd genoeg om volwassen te worden. het was wel zielig dat ze dat nu al zo lang zei tegen haarzelf. Soms vroeg ze zich af of ze ooit wel helemaal volwassen zou worden, of dat ze er altijd ergens tussenin zou blijven zitten. Het maakte haar niet veel uit, ze was gelukkig met hoe ze had. En dat was het enige dat belangrijk was. “is het leuk, veranderen?” vroeg effy loom, ze wist niet of ze het mocht weten, maar ze was wel een beetje nieuwsgierig. Als je het zag leek het iets heel speciaal te zijn.

Simonella hoorde Effy lachen. “ja, als we een wedstrijdje om het langst recht blijven staan gaan doen, ben ik er vrij zeker van dat ik win. Niet dat ik je tegenhoud om het eens te proberen. Maar ik kan me zelf al niet echt meer voorstellen om me moe te voelen.” ze giechelde. Het was zeker dat Effy die wedstrijd zou winnen. Ze keek even rond en zag een paar jongens vrolijk voetballen en een paar anderen kijken en juichen. Een aantal meiden lag te zonnen in het gras of op de tafeltjes. Ze zag dat Effy ging zitten op een van de lege picknick tafeltjes. simonella liep naar haar toe , zette haar tas op de grond en ging naast haar zitten. Ze keek naar Effy , ze zat dromerig naar de jongens te kijken. Waar zou ze aan denken? Ze haalde haar schouders op. Het waren niet haar zaken en ze zou het ook niet vragen.“is het leuk, veranderen?” vroeg Effy opeens aan haar. Het klonk loom , een beetje dromerig of slaperig. Was het leuk om te veranderen? Het was vooral vervelend dat al haar kleren er stuk aan gingen dus als ze wou veranderen moest ze zich eerst uitkleden... al was het rennen daarna wel heerlijk. 'muwah. Het is vooral vervelend als ik heel erg boos ben , want dan zijn er weer een paar kledingstukken weg. Maar als ik wil veranderen dan verstop ik ze. Het veranderen zelf doet niet echt pijn maar..'ze haalde haar schouders 'ik vind het rennen vooral geweldig. En ik zie , hoor en ruik alles stukken beter.' ze glimlachte even. Soms als ze veranderde en ze lette goed op voelde ze alles veranderen. Dat voelde dan nog steeds een beetje vreemd. Ze zuchtte even tevreden en keek omhoog. De zon zat nog steeds achter de wolken. Gelukkig maar dacht ze. Want als iemand van school of Forks haar zouden zien in de zon... zei zelf zou het niet erg vinden om Effy te zien in de zon , ze wist dat ze een vampier was maar de gewone mensen hier... dan kregen ze ook rare blikken of vreemde vragen van hun… ze zuchtte even en keek weer naar het groepje jongens waarna ze naar Effy glimlachte

[echt ik vind dit stukje slecht geschreven! Of is het wel ok?]

Effy sloot haar ogen, maar luisterde wel aandachtig. Het deed dus geen pijn. Dat had ze wel verwacht, het zou wreed zijn moest het wel pijn doen. en dat van het rennen, dat begreep effy wel. ze hield er zelf ook van om te rennen, met die wind in je gezicht en alles dat dan zoveel mooier werd door de snelheid. Maar ze kon zich ook voorstellen dat het nog leuker was als je een dier was. je kon je echt uitleven en extra kracht zetten door de 4 poten. Het moest heerlijk zijn om een wolf te kunnen worden. want natuurlijk kon effy altijd wegrennen, heel snel zelf. Maar als je echt iets anders kon worden, dan pas zou je al het andere achterwege kunnen laten. al wist ze dat natuurlijk niet zeker, ze was zelf nog nooit in een dier veranderd. “het lijkt me leuk om het te kunnen.” Zei ze. en ze meende het, effy wou nog zoveel proberen, en ze vond het wel jammer dat ze dat dan niet zou kunnen doen. ze vroeg zich af of ze het in zich af om gedaantewisselaar te zijn. dat zou ze nooit weten, omdat het enkel tot uiting kwam in de buurt van vampiers. Maar ze dacht het wel niet. Ze was altijd al bleek geweest, en ze was veel te dromerig en afstandelijk geweest om zoiets impulsief te worden. en de kans dat iemand met die aard een vampier werd, dat was wel onbestaande. Misschien zou ze dan ook gestorven zijn, gewoon omdat het in haar bloed zat. Maar dat wist ze niet zeker. Wel wist ze dat geen vampier bij haar in de buurt zou komen als ze het in haar had om gedaantewisselaar te worden. want het kon niet anders dan dat je het al zou ruiken nog voor je veranderde. Ze wou het aan simonella vragen, maar omdat ze niet wist verwachte ze niet dat ze dit wel zou weten. Ze vroeg zich af of eigenlijk een gedaantewisselaar het zou weten, of een vampier. Want die hadden er een even grote rol in. Als het op de vampieren aankwam kon ze enkel aan de volturi denken, want als het op kennis van vampieren en alles daar rond was dan wisten zij daar wel het meest van. “hebben jullie eigenlijk een soort van baas, zoals bij ons de volturi?” vroeg ze. effy was bang dat ze teveel aan het vragen was. maar ze hoopte dat simonella het wel zou zeggen als ze te ver ging.

nee hoor, ik vind het helemaal niet slecht X')

Simonella zag dat Effy haar ogen even had dichtgedaan. “het lijkt me leuk om het te kunnen.” zei ze. Simonella glimlachte en knikte. Het leek haar ook leuk om een vampier te zijn maar... of weer niet. Altijd die bloeddorst, heel vaak acteren, uitkijken als je in de zon ging of er niemand anders in de buurt was. “hebben jullie eigenlijk een soort van baas, zoals bij ons de volturi?” Hoorde ze Effy vragen. Ze dacht er even over na.. hadden gedaante verwissellaars dat? Zover ze wist niet , maar zij wist niet echt heel veel over de gedaante verwissellaar. Nu had ze nog een vraag om te stellen. 'zo ver ik weet niet.'zei ze terwijl ze naar Effy keek.'ach, ja dan heb ik nog een vraag om te stellen aan de stamhoofden. Misschien zijn hun wel ons soort volturi'. Ze zei het zacht en dromerig, want ze was er over aan het na denken. Het zou natuurlijk heel goed kunnen dat hun ook een soort volturi waren, de stamhoofden.

[ok:)]

Effy glimlachte naar simonella. “je zult wel ineens veel te vragen hebben, ik denk dat je stamhoofd me dan nog minder ga mogen dan ie nu al zou doen moest hij me zien, ruiken en nuja, weten dat je omgaat met een vampier.” Zei ze rustig. Ze hoopte dat het haar niet deed twijfelen. Dat het misschien toch beter was om haar bezig te houden met gedaantewisselaars of mensen. Het zou misschien inderdaad wel slimmer zijn om haar bij haar eigen soort te houden. Maar dat gold voor effy ook, en zij wou zo iets niet. Dat zou haar leven maar saai maken, en als er iets niet zo algemeen aanvaard was, dan was het aan effy om het eens te proberen. Als simonella al die vragen zou stellen tegen haar stamhoofd. Dan zou die zeker weten dat ze ergens anders informatie had gekregen. Maar effy betwijfelde of ze zouden denken dat die iemand een vampier was. waarschijnlijk dachten ze aan een andere gedaantewisselaar. Maar het zou wel snel uitkomen dat het niet zo was. zouden ze haar verbieden om nog met effy om te gaan. waarschijnlijk wel. maar zou simonella haar daardoor laten doen. dat wist ze niet. Ze hoopte van niet, maar je weet maar nooit.

[sorry voor de late reactie, nogal druk gehad]

Simonella zag Effy naar haar glimlachen. “je zult wel ineens veel te vragen hebben, ik denk dat je stamhoofd me dan nog minder ga mogen dan ie nu al zou doen moest hij me zien, ruiken en nuja, weten dat je omgaat met een vampier.” simonella knikte 'maar ze komen er niet achter! Ik zeg als ze het ruiken gewoon dat uummhh ik net een andere gedaante verwissellaar tegen was gekomen en die had net gevochten met een vampier of zo. nja ik bedenk wel wat' zei ze glimlachend. Het laatste kwam er resoluut en krachtig uit. Ze liet haar vriendin niet afpakken. Niet alweer!

[sorry ben ook inspiloos! ]

Effy voelde haar ongewild heel erg opgelucht toen ze dat hoorde. Natuurlijk kon er veel misgaan met zo een plan, maar dat maakte niet uit. Simonella was niet van plan om haar zo maar even te laten vallen bij het minste dat fout zou kunnen gaan. ergens in haar nog verstandige hersenen wist effy dat het niet goed was om te binden. Dat binden enkel voor gevaar en pijn zou zorgen. Zoals het altijd al was gegaan. Niet dat effy het zich nog veel gewaagd om echt een iets of wat band aan te gaan met iemand. Nu deed ze dat wel. zonder dat ze er zich van bewust was. niet dat ze het erg vond, het was eens iets helemaal anders. Maar ze besefte wel, als ze er aan dacht, dat het niet het aller veiligste was. ze wist nog heel goed wat er de eerste keer was gebeurd toen ze iemand verloor van wie ze hield, ook al was het haar eigen fout. Dat zou nooit meer gebeuren, had ze zichzelf voorgehouden. Maar hoe wist zij nu hoe ze ging reageren als er iets gebeurde met simonella. Al was die band niet te vergelijken, ze ging niet met haar trouwen. Maar wat als er iets gebeurde door haar fout, niet omdat ze simonella zelf pijn zou doen, maar omdat andere er niet mee zouden kunnen leven. Ze wist niet precies hoe het zat voor de volturri als je omging met de zo gezegde vijand. Maar ze wist wel dat een van de leden van de volturi al eens bijna dood was geweest door een weerwolf, niet dat gedaantewisselaars iets als weerwolven waren, maar toch. Maar effy dacht niet dat de volturi daar veel bezwaar tegen zouden hebben, al hadden ze bezwaar tegen alles wat mogelijk was. maar anders had ze daar zeker iets van gehoord. Maar of simonella haar stamhoofden zo mild zouden zijn, daar wist effy niets van. Zij was niet van plan om haar te laten vallen, dat nooit. maar ze wou ook niemand in gevaar brengen. Ze zou wel zien wat de toekomst brengt. Wie weet zou er wel helemaal niets gebeuren. Misschien zou het allemaal niet zo erg zijn. effy glimlachte, zoals ze altijd glimlachte als ze terug op aarde kwam, weg van haar gedachten, verward en lichtjes met haar hoofd schuddend en een beetje schuldbewust. “ja het komt allemaal goed. Wat kunnen ze ons doen. ik denk niet dat het verboden is om iemand aardig te vinden, hoe hard ie ook stinkt.” Zei ze lachend.

Simonella zag Effy nadenken waarna ze even glimlachte en schudde even met haar hoofd. “ja, het komt allemaal goed. Wat kunnen ze ons doen. Ik denk niet dat het verboden is om iemand aardig te vinden, hoe hard ie ook stinkt.” ze zei het lachend maar aan het begin was haar gezichtsuitdrukking en toon een beetje... schuldbewust? Simonella wist het niet zeker en schudde het af. 'ja, het is waar!' zei simonella ook lachend 'ze kunnen ons niets doen , zover ik weet is iemand aardig vinden inderdaad niet verboden' ze glimlachte even naar haar en schrok toen er een voetbal razendsnel op haar af kwam vliegen. Ze hief haar hand op en ving hem 'Sorry!' hoorde ze een van de jongens roepen en ze gooide de bal terug 'das oké!' zei ze tegen hem. Hij glimlachte even en ze gingen weer verder met voetballen. Ze keek even afwezig op haar horloge nog 15 minuten en dan zou de bel weer gaan! Ze zuchtte even en keek wat rond. Ze wou straks weer iets zeggen maar door die bal was ze het kwijt. 'nog maar 15 minuten en dan gaat die verdraaide bel weer' zei ze om maar iets te zeggen te hebben. Wat had ze hierna? Een tussen uur? Of een ander vak? Ze wist het niet meer.

Effy zag een bal de richting van simonella vliegen. Heel haar instinct schreeuwde vangen, maar ze bleef gewoon zitten. Het zou opvallen als ze de bal zo snel zou tegenhouden, en de bal zou waarschijnlijk ook kapot schieten. Het was ook duidelijk niet nodig om hem te vangen voor haar. Simonella ving hem handig op en gooide hem terug. Effy glimlachte. Ze had nog maar weinig meisjes een bal zo handig zien opvangen zonder te gillen voor dood. Ze merkte dat de jongen simonella nog verlangend nakeek. Hoe kon het ook anders. Ze was exotisch. “iemand ziet jou wel zitten.” Fluisterde ze plagend. Effy was helemaal vergeten dat ze eigenlijk wel nog op school zaten tot simonella zei dat de les bijna begon. Nuja een kwartier was nog wel even, maar toch. “wiskunde” kreunde ze. niet dat ze iets tegen het vak was, maar het was te abstract. Allemaal zo gemakkelijk. Er was nooit iets nieuws in te zien. Maar het was verplicht, en ze zou het doen. ze wou haar diploma toch niet mislopen, dacht ze sarcastisch. “wat heb jij straks.” Effy haar lievelingsvak was lo, ze sportte graag. Gelukkig was ook dat vak nog verplicht. Ze had het morgen, en in tegenstelling tot al de andere leerlingen op de wereld, hield zij van sporten.