Running and enjoy the weekend

Embry was het binnen zitten een beetje zat geweest. Hij had net de grenzen gepatrouilleerd en wou nu een beetje rondrennen. Hij veranderde in een wolf. Hij was een grijsachtige wolf, een lichtgrijze kleur en had een grote gedaante, maar kleiner dan Paul. Embry gromde zachtjes en begon te rennen. Hij rook algauw nieuwe geuren en keek omhoog. Hij was net het bos uit en veranderde in een mens. Al lopend probeerde hij zijn broek aan te doen. Toen dat eenmaal gelukt was, bleef hij staan en keek rond. Het was snikheet en hij wist niet veel om te doen. De zoete geur van een vampier was nog niet in zijn neus gedreven, maar de scherpe geur van een wolf ook nog niet. Paul en Sam was hij nog niet tegenkomen, evenals Seth, Leah of Jared. Met andere woorden: hij was alleen. En hij vond het een beetje vervelend worden. Hij had meer zin om een beetje rond te rennen met iemand, maakt niet uit wie. Het was weekend. Overmorgen zou hij pas weer naar school mogen. Hij moest dan verbergen wat hij eigenlijk was. Zijn lichaam was heel erg warm, warmer dan de normale temperatuur van een mens. Maar Embry was ook geen normaal persoon, evenals de rest van zijn roedel. Hij was een wolf, al vanaf hij geboren was. Hij had het gen. Hij was eens naar het kampvuur gegaan, om mee naar de legendes te luisteren die Billy Black, de vader van Jacob, vertelde. Hij vond het wel interessant, maar had de verhalen al heel vaak gehoord. Ook Jacob had hij nog niet gezien. Hoe kon het nu dat net als iemand nodig had, die persoon er niet was? Hij wou ook zijn dag niet alleen doorbrengen. Tegenwoordig waren de gesprekken thuis alleen maar over inprenten. Alsof een meisje het belangrijkste was wat je zou kunnen overkomen. Embry vond dit maar onzin. Hij hoefde geen meisje om zijn leven beter te maken. Zijn moeder vond dat hij gewoon de liefde nog niet onder ogen was gekomen. Embry vond dit onzin. Hij wou ook nog helemaal geen liefde, behalve die van zijn moeder dan, maar dat was wat anders. Embry ging op de grond liggen en staarde naar de lucht.

Effy liep dwars door het bos heen op een toptempo, het snelste dat ze kon. Al snel werden de bomen dunner en stond ze op een open vlakte. Ze was uit het bos. Ze remde af en na een meter of wat stond ze stokstijf stil. Haar haren waren opgestoken in een paardenstaart, dat was op zich wel mooi door haar lichte krullen die het geheel heel dik en speels maakten. Ze had vandaag ook voor het eerst een short aan. Nog nooit in haar hele bestaan had ze een short of broek aangedaan. Maar ze had deze zien liggen in de winkel en kon er ondanks haar afkeer van shorts niet aan weerstaan. Hij was zacht beige, en kwam tot net onder haar kont. Het zat vreemd, onnatuurlijk. Daarom was ze ook gaan rennen, om hem in te lopen, hopend dat het hielp. Effy betwijfelde het. Ze schudde met haar hoofd, zodat haar paardenstaart vrolijk alle kanten opsprong en sloot haar ogen. ze ademde eens diep in. Effy haar adem blokkeerde meteen. De geur van een gedaantewisselaar had haar gealarmeerd. Niet dat ze iets tegen gedaantewisselaars had, maar veilig was het nooit. ze opende haar ogen en keek rond. Niets te zien, maar dat was ook niet zo vreemd, geuren kon je van veel verder opnemen en werden weinig beïnvloed door obstakels, in tegenstelling tot beelden. Effy tuitte haar lippen toen ze haar keuzes overliep. Ze zou de gedaantewisselaar kunnen gaan zoeken en begroeten. Dan waren er 3 mogelijkheden, of ie was aardig en deed haar niets. Of ie was bot en zou meteen duidelijk maken dat ze moest maken dat ze wegwas, of ie was gewoon vijandig en dan zou ie haar aanvallen. Ze kon ook gewoon weggaan en hopen dat de gedaantewisselaar niets had geroken, kleine kans. Maar ze was wel nog sneller dan hem, of niet. En weglopen als hij het doorhad zou een verkeerd beeld geven, zeker als ie haar inhaalde. Effy besloot nog even te blijven staan, zien wat er zou gebeuren. Als de gedaantewisselaar zelf naar haar zou toekomen, dan was ze daarop voorbereid. Als hij weg zou gaan, zou zij dat ook doen. win win.

Embry snoof even. Een geur, hij kon even niet inkomen welke geur, viel hem diep in zijn neus lastig. Hij rook een soort zoete geur. Hij ging van zijn liggende positie naar een zittende. Als Sam hier geweest was, zou hij hem vast hebben opgedragen om de vampier aan te vallen. Maar Embry wist dat Sam hier niet was. En waarom zou hij haar - hij kon ruiken dat het een vrouwelijke vampier was - aanvallen? Tenslotte was dit territorium voor iedereen, niet? Embry wist het allemaal even niet meer. In elk geval, hij ging niet over tot de aanval. Hij keek opzij. Zelfs in zijn mensengedaante kon hij een vampier nog herkennen. Embry stond op en begon richting de geur te lopen. Daar, niet ver van hem af, stond ze. Embry wist niet zeker wat hij moest doen. Hij kon nog altijd veranderen als zij tot de aanval overging. Hij had eigenlijk geen zin om te vechten, de roedel was er toch niet, dus kon hij makkelijk even kennis gaan maken. Embry liep op haar af, terwijl zijn gezicht een vriendelijke grijns kreeg en hij haar een kort knikje gaf. 'Hoi,' zei hij en hij stond stil, vlakbij haar. Zijn gezichtstekenen gaven geen seinen voor een gevecht af. Hopelijk zag ze dat ook. Meestal gingen vampiers meteen in aanvalsmode staan. Maar Embry wou haar geen kwaad doen. Trouwens, ze zag er ook niet boos uit of zo, dus dat was dan weer een meevaller. En ze zou hem toch al aangevallen hebben als ze hem een vijand vond? Embry keek haar vriendelijk aan en stak zijn hand uit, iets waar hij - als het een vijandelijke vampier was - veel spijt van zou hebben, aangezien ze zo je hand konden afrukken als ze wouden. Embry grijnsde een beetje verlegen naar haar, maar kreeg toen zijn normale uitdrukking weer te pakken. Hij liet zijn ogen gauw over haar lichaam glijden. Ze was mooi. Ze had rode ogen. Embry vond dat niet echt iets om bang voor te zijn. In tegenstelling tot hem liet ze van haar bovenkant een stuk minder bloot. Hij moest moeite doen om niet te lachen. Tuurlijk, dat is altijd bij een vrouw, Embry dacht hij. Hij keek haar aan.

Effy rook hoorde en voelde dat de gedaantewisselaar haar kant uit kwam. Na enkele seconden zag ze het ook. Ze draaide haar richting de jongen en wachtte af, op haar hoedde. De blik van de jongen verbaasde haar. Hij had een open grijns, zonder een spoortje vijandigheid. Hij begroette haar en stak zijn hand uit. Effy glimlachte vriendelijk maar schrok toch even bij het hand, waar ze niets van liet merken. Heel zachtjes nam ze zijn hand en schudde het kort, niet te krachtig. Zoals ze het zou doen bij mensen. De hitte schoot door heel haar arm, het was niet het soort aangename warmte die mensen afgaven. Het was eerder waarschuwende hitte die een hete plaat gaf. En toch vond effy het niet onaangenaam, ze had warmte altijd al een van de leukste dingen gevonden. Hoe warmer hoe beter, het was niet dat ze verbrand kon worden. ze zag zijn ogen over haar lichaam gaan, en toen die bij haar bovenlichaam bleven steken, zag ze dat hij zich moest inhouden om niet te lachen. Heel vlug keek effy naar beneden, had ze zo een foute combinatie kleren aan. Had ze kleren aan? Ja dat wel, het moest iets anders zijn. iets waar ze zich nu geen zorgen over zou maken. Ze liet zelf haar ogen over de jongen zijn lichaam glijden. Hij had een lichtte bruine tint, zoals ze dat allemaal lijken te hebben. en zijn bovenlichaam, dat onbedekt was, was gespierd. Hij leek nog jong, en heel vrolijk. Zijn gezicht alleen al maakte je vrolijk. “hallo.” Zei ze, met een brede glimlach. “ik ben effy. Jij?”

Embry's grijns werd breder toen het vampiermeisje zijn hand aannam. Een koude huivering schoot door hem heen. Hij was even vergeten hoe koud sommige vampieren konden zijn. Hij vond het niet echt erg. De lach van het meisje was weer voor hem aanstekelijk, alhoewel hij niet wist dat zijn lach juist aanstekelijk was voor hem. Hij grijnsde vriendelijk naar haar en luisterde naar haar. 'Hoi,' zei hij terug en hij grijnsde. 'Mijn naam is Embry,' zei hij en hij maakte een rare, gekke, lichte buiging voor haar. Lachend kwam hij weer terug in zijn normale positie. Hij had gezien dat haar blik even op zijn bovenlichaam was blijven hangen. Hij grijnsde. Oh, wat kon hij toch soms ook erg genieten van het vrouwelijk gezelschap, ook al gaf hij dat tegen zijn roedel nooit toe. Hij grijnsde lief. Hij had geen onvriendelijke grijns, eerder een nieuwsgierige. Effy, zo heette ze. Een naam die hem niet bekend was, maar misschien had Embry hetzelfde effect - qua namen dan - op Effy. Hij vond haar al meteen aardig. Je zou vampiers eng kunnen noemen om hun rode ogen, maar Embry wist dat je soms verder moest kijken dan je neus lang was. Hij vond haar in elk geval al lief, maar hij wist zeker dat Paul ervoor gezorgd had dat ze zich weggescheerd had. Embry was in dat opzicht niet zo druk. Hij vond gezelschap fijn, ook al was het zijn roedel niet. Paul niet. Die vond alleen zijn roedel belangrijk en meer niet. Embry keek haar vrolijk aan, blij zijnd dat hij een maatje had gevonden, ook al was ze dan niet van zijn eigen soort. 'Dat kom je niet veel tegen, vampiers die vriendelijk zijn tegen weerwolven,' mompelde hij, terwijl hij Effy een knipoog gaf. Hij vond het overduidelijk leuk om met haar te praten. Hij had nu al zo lang - hoogstens een paar uur - alleen gelopen zonder iemand om zich heen te hebben. Meestal was hij bij zijn roedel en liepen ze met hun vijven rond in het bos, maar Embry ging ook vaak op zijn eigen houtje door het bos en soms door het reservaat, zoals nu. Embry keek vrolijk naar Effy, wachtend of ze iets zou vragen of zou zeggen. Of misschien zelfs zou voorstellen.

effy giechelde lichtjes toen de jongen, die embry heette een soort buiging voor haar maakte. Dat was iets wat ze niet vaak meemaakte, jammer wel. embry, vreemde naam, wel mooi. Ze hield van namen die je niet elke dag hoorde. Zoals haar naam, ze was nog nooit iemand met haar naam tegengekomen. Embry merkte op dat er niet veel vampieren waren die vriendelijk deden tegen weerwolven. “gedaantewisselaars.” Verbeterde ze zachtjes, eigenlijk hoopte ze dat hij dat niet gehoord had. Ze wou niet betweterig voorkomen en wie weet hoorde hij dat woord niet graag. “het is onnodig om niet vriendelijk te zijn tegen iemand zonder dat die iets heeft gedaan om onvriendelijk te doen tegen hem. Of haar. En omgekeerd. Je komt niet veel gedaantewisselaars tegen die vriendelijk zijn tegen vampieren.” De laatste zin sprak ze een beetje uitdagend uit, maar nog steeds heel speels. Wat zag hij er toch zo vrolijk uit. De meeste gedaantewisselaars waren, zeker in haar gezelschap, altijd een beetje donkerder. Maar embry niet, hij leek de vrolijkheid zelf te zijn. “wat doe jij hier eigenlijk… zo alleen.” Zei effy, nog steeds vrolijk, iets twijfelachtiger. Ze wist niet of ze zo iets mocht vragen. Maar ze was wel in een deel waar de gedaantewisselaars vaker voorkwamen dan ergens anders, en meestal liepen die toch bij elkaar. Al wist ze dat niet zeker. Misschien hoorde hij niet bij zo een groep, of misschien was hij graag alleen. Al kon ze zich dat maar moeilijk inbeelden.

Embry trok zijn wenkbrauw op. Gedaantewisselaars? Dat klonk raar. Hij beschouwde zichzelf altijd als een weerwolf, maar gedaantewisselaars klonk wel een stuk logischer, als hij het eerlijk moest toegeven. Hij grijnsde toen ze opeens een hele zin zei, die ook nog eens nuttig was. 'Precies,' zei hij en hij grijnsde opnieuw. Toen hij haar twijfeling hoorde, grijnsde hij. Het was ook eigenlijk iets om raar te vinden. Maar hij vond het zeer normaal, misschien omdat hij wel vaker uitstappen in zijn eentje deed. 'Wel, normaal ben ik bij mijn roedel, maar ik vind het ook wel eens leuk om in mijn eentje te gaan wandelen,' zei hij, terwijl hij grijnsde. 'Trouwens, zonder een roedel heb je meer kans dat je leuke mensen ontmoet dan met een roedel. Onze roedel is namelijk een beetje... asociaal,' zei hij, terwijl hij Effy aankeek. Als hij zichzelf officieel een roedel mocht noemen, dan was dat toch wel met Paul, Sam, Jacob en Jared, maar eigenlijk was hij gewoon iemand die zich aangesloten had omdat het dezelfde soort was. 'Nou ja... Eigenlijk is het meer een roedel omdat we van hetzelfde soort zijn, niet om iets anders,' legde hij Effy uit, terwijl hij haar vrolijk aankeek. 'Maar wandelingen alleen maken vind ik ook wel leuk, maar speels doen met de roedel is ook leuk. Eentje leidt de groep, Sam. Hij vindt dat wij af en toe het territorium moeten maskeren met onze geur, in de bedoeling dat vampiers ver uit ons buurt blijven. Wij stinken namelijk voor hun, volgens Sam, naar verrotte hond,' zei hij en grijnsde opnieuw. Hij had al veel over de roedel en over zichzelf verteld, maar zijn nieuwsgierigheid naar Effy werd ook een beetje gewekt. Wie was zij? 'Zo, nu is het jouw beurt om iets over jezelf te vertellen,' zei hij grijnzend, maar hij keek niet dwangmatig, eerder vriendelijk met een tikkeltje nieuwsgierigheid erin. Zou Sam hem bestraffen als hij Embry vrolijk pratend met een vampier zou zien? Embry dacht van niet. Tenslotte, het was zijn leven en hij deed ermee wat hij wou. Tenslotte had hij geen verplichtingen aan de roedel, vond hij. Hij keek Effy vriendelijk en vrolijk aan, rustig afwachtend op antwoord.

Een roedel. Effy had nog nooit met een gedaantewisselaar uit een roedel gesproken. Haar grijns werd bijna euforisch, maar ze hield zich in. Ze luisterde aandachtig en nam elk klein detail in haar op. Ze vervloekte haar nieuwsgierigheid. Maar ze kon er ook weinig aan doen. eigenschappen werden versterkt als je vampier werd, en zij was al heel nieuwsgierig toen ze nog mens was. toen embry vroeg over haarzelf zou ze normaal gezien heel afzijdig geantwoord hebben. maar hij was zo aardig en vrolijk en had op zulke korte tijd zo veel verteld over zichzelf dat ze hem wel iets schuldig was. “ik hou me vooral bezig met reizen, een leven opbouwen, dat leven achterlaten en terug reizen. En meestal ook wel alleen. Maar ik vind dat niet erg. Ik hou van nieuwe dingen. Dingen die ik niet ken, op zich dingen die niet belangrijk zijn, ik hou van dat soort dingen.” Zei ze, enthousiaster met het word. “en ik hou van de nieuwe mensen die ik steeds maar kan ontmoeten. Dingen blijven, maar mensen veranderen en dat is zo leuk.” Effy dacht dat ze even te enthousiast werd en sloeg haar hand voor haar mond. “sorry” mompelde ze . “soms word ik iets te enthousiast.”

Toen Embry had gevraagd aan Effy of zij ook iets over zichzelf wou vertellen, had hij niet verwacht dat ze zo enthousiast zou worden. Geamuseerd en met zijn handen in zijn zakken keek hij haar aan. Hij keek een beetje verward en gebruikte zijn favoriete grijns: een beetje zijn mondhoeken net omhoog, wat eigenlijk meer een verwarde indruk gaf dan een grijns, maar bon. Hij luisterde geamuseerd en knikte toen. Hij begreep het wel. Hij vond het wel fijn dat Effy zo enthousiast dingen kon vertellen aan hem. Misschien kwam dat vooral omdat hij daarnet ook zeer veel verteld had. Vrolijk bleef hij haar aankijken en knikte toen. 'Ja, mensen ontmoeten is leuk,' zei hij grijnzend, waarna hij weer zijn favoriete glimlach gebruikte. Het was zijn favoriete glimlach, omdat het een vriendelijke indruk gaf en hij het stiekem een knappe glimlach vond, maar dat gaf hij natuurlijk aan niemand toe, aangezien hij niet arrogant wou overkomen en zo wel zeker arrogant zou overkomen. Hij keek rustig naar Effy, wist even niks te zeggen tegen haar. Toen kwam er een vraag bij hem op. 'Ga je ook naar school op Forks High School?' vroeg hij, terwijl hij haar vragend aankeek. Misschien zat ze toevallig wel in zijn klas en had hij haar nog niet opgemerkt. Hij wist niet hoe oud ze was. Hij wist wel dat vampiers onsterfelijk waren en dus een bepaalde leeftijd hadden, sinds dat ze vampiers geworden waren dan. Het leek hem vervelend dat als je tachtig was en je dan tot een vampier gemaakt werd. Hij zou dan liever op zijn zeventiende vampier gemaakt worden. Hoewel... Een bleke huid en rode ogen, die normaal goudachtig zouden worden, zou hem niet goed staan. Hij hield liever zijn eigen kleur en zijn donkerkleurige ogen. Hij vond zichzelf al mooi genoeg, zonder arrogante gezegd. Hij keek naar Effy en kreeg een brede glimlach. Dat hoorde gewoon bij zijn vriendelijkheid. Ja, Embry zou altijd vrolijk zijn. Behalve als hij kwaad was, maar dan moest je ook echt oppassen. Hij keek naar Effy, legde zijn nogal vervelende luidruchtige gedachten op 'stop' en luisterde naar haar, om eventuele vragen te beantwoorden of iets meer te vertellen over zichzelf, natuurlijk.

(Kijk voor Embry's favoriete grijns naar zijn profielfoto )

“o ja, ik ga daar ook naar school. Aangename school om les te krijgen. Veel… verscheidenheid in leerlingen.” Effy hoopte dat embry zou begrijpen wat ze daarmee bedoelde, maar ze dacht van wel. nu ze wat over haarzelf had verteld, niets essensieel, toch belangrijke informatie voor haar te begrijpen, niet dat iemand daarvoor echt geïnteresseerd zou zijn. maar nu wou ze toch wat meer weten over het leven in een roedel. Ze had nog nooit zo een mooie kans gehad voor meer informatie over het meest boeiende leven da er was, volgens haar. “hoe is het… leven in een roedel. Sorry dat ik het vraag, ik weet zelf niet of ik zo iets mag vragen, maar het lijkt me zo anders, leuk, geborgen. Al kan ik daar nogal miszitten.” Effy had echt het gevoel dat ze veel te veel praatte, en ze nam zichzelf voor om alles in wat meer beknopte zinnen te gaan zeggen. enkel de essentie, geen andere brol. Ze wou niet dat embry haar irritant of zo zou vinden. Al leek het wel of embry alles leuk zou vinden. Hij leek de lucht rondom hun te vollen met een soort vrolijke lading, niet dat effy daarin geloofde, daar leefde ze al te lang voor. Maar ze werd zo happy van enkel nog maar naar zijn brede grijns te kijken. Ja, sommige mensen (gedaantewisselaars) waren echt wel aanstekelijk. De aanstekelijke mensen waren altijd het best. Of ze nu het positieve of negatieve aan andere doorgaven. Ze waren zowiezo interessanter. Ze moest echt stoppen met alles als interessant en oninteressant af te doen. niet dat ze zoveel dingen oninteressant vond. Maar toch. Het klonk zo bot om mensen gewoon interessant te vinden. Alsof ze niet meer waren dan een object om alles over uit te zoeken, en dat was zeker het geval niet. Deels wel, maar zeker niet volledig.

Embry keek naar Effy en had haar vraag half en half verwacht, waardoor hij ook al sneller een antwoord klaar had. 'Wel, mijn leven in een roedel, je kunt het niet echt een leven in een roedel noemen,' begon Embry, waarna hij Effy even aankeek. Hij krabde even aan zijn kin, waar nog - gelukkig - geen baard zat en vertelde toen verder. 'Soms voelen we ons een roedel omdat we met elkaar kunnen communiceren als we wolven zijn. Je bent verplicht om het territorium te beschermen en de leider zijn orders te volgen. Wat je vindt over zijn orders doet er niet toe, je hebt te luisteren of je hebt opeens vier andere roedelleden tegen je op,' vertelde Embry. Hij wist dat deze informatie eigenlijk alleen voor wolven gehouden mocht worden, maar Effy vroeg er zelf om. 'Ik voel me niet echt een lid van de roedel. Ik ga en sta waar ik wil en controleer heel soms de grenzen. Misschien noemen we ons alleen maar een roedel omdat we van hetzelfde soort zijn en veel met elkaar omgaan, maar eigenlijk zijn we gewoon mensen die elkaar hebben ontmoet en een hechte vriendengroep geworden zijn, met een leider, die het oudst is. Hij gaat dus ook niet meer naar school en sommige leden van de roedel gaan gewoon niet meer naar school, omdat ze de plicht van de roedel te serieus nemen. Ik ben er maar af en toe en vind het fijner om mensen in vrij leven te kunnen ontmoeten en me niet aan allemaal regels te moeten houden, maar ik geef soms toe dat ik het ook fijn vind om bij de roedel te zijn,' beëindigde Embry zijn lange verhaal en hij grijnsde even naar Effy. 'En jij? Hoe is het om vampier te zijn?' vroeg Embry toen nieuwsgierig, terwijl hij Effy vragend aankeek. Hij was ook wel benieuwd naar haar leven als vampier. Het leek hem niet altijd makkelijk, om geruisloos op mensen te jagen en hun bloed te drinken. Tenminste, dat was toch wat hij hoorde van ze. Of het waar was, was een andere vraag van hem. Hij keek haar vragend aan, nog steeds met een brede grijns en trok zijn wenkbrauw rustig op.

Effy wist dat haar ogen waarschijnlijk een tintje lichter werden toen ze luisterde naar embry. Het was allemaal zo nieuw en zo verbazingwekkend. Communiceren in wolvengedaante, luisteren naar de leider met of tegen de wil. Dit was een sprookje, zoiets bestond niet in het echt. Maar o, vampieren ook niet. Ach, het maakte niet dat ze het minder leuk vond. Toen embry iets vroeg over het vampier zijn, had ze dat wel verwacht. De rest van de vampierenwereld zou haar vervloeken, maar hij had ook zo veel verteld over gedaantewisselaars. Dus dan moest ze dat wel. en eerlijk gezegd, zo erg vond ze het ook niet . “het enige wat echt belangrijk is bij vampieren is dat het beter, gemakkelijker en vlotter gaat als je ouder word. In het begin is alles nieuw, de snelheid, kracht, schoonheid, de… dorst. Je weet gewoon niet wat je er mee moet doen. normaal zou het begin het best moeten zijn, omdat alles dan veel sterker is, kracht en snelheid nemen af naarmate de leeftijd, niet veel, maar toch, en schoonheid went. Maar omdat je zo overwelmd word, is die eerste periode gewoon de hel. Maar daarna is het gewoon hemels, nuja voor mij toch… omdat ik graag, maar echt heel graag leef zie je. Wij leven niet in groepen, of het moest in heel kleine groepjes zijn voor een niet te lange tijd, of bij uitzonderingen natuurlijk. En een aangeduide leider is er ook nooit. al word het na een tijdje wel heel duidelijk wie er de baas is. We moeten wel leven volgens de regels van de volturi, die een beetje denken dat ze het zijn, en dat waarschijnlijk nog zijn ook.” Effy glimlachte twijfelachtig naar embry, ze hoopte dat ze hem niet afschrok. Ze had er de dorst zoveel mogelijk uitgelaten, dus dat zat wel goed. Voor het punt dat ze haar zinnen kort ging houden, ach wel ja.

Embry luisterde met opgetrokken wenkbrauwen naar Effy. Hij had werkelijk nog nooit over de Volturi gehoord. Of jawel, toch. Sam had er ooit eens over gesproken. Dat waren toch die vampiers die in Italië, in Rome woonden? Embry had dat kunnen onthouden, maar hij sprak er maar niet over. Het zou typisch hem gebeuren dat hij misschien met een klein toontje minachting sprak, dan had hij de poppen al aan het dansen met Effy. Ze was een lieve, mooie en leuke vampier en hij wou hun band, dat nu al op een vriendschap begon te lijken, echt niet verpesten met een of ander stomme vraag over de vampiers. Hij keek Effy glimlachend aan. Hij vond het wel fijn dat Effy hem genoeg vertrouwde om meteen een heel verhaal over haar leven te vertellen, wat ze hem eigenlijk ook verschuldigd was. Hij had ook bijna alles uitgelegd aan Effy, over de roedel. Dat zou hem misschien niet in dank afgenomen worden. 'Ik heb je een ding nog niet verteld,' sprak hij, terwijl hij Effy aankeek. 'Wij wolven doen ook aan inprenting,' sprak hij. Dat was eigenlijk niet zo'n heel groot geheim. 'Inprenting is als niet de zwaartekracht, maar het meisje je op de grond houdt. Niks meer is belangrijk, alleen zij en je zou alles voor haar doen,' sprak Embry grijnzend. 'Noem het een soort liefde op het eerste gezicht. Alleen blijven wij heel erg trouw. Andere meisjes interesseren ons helemaal niks meer, ons verleiden kun je dan ook niet meer, bij liefde op het eerste gezicht, bij de normale mensen dus, is dit wel nog mogelijk,' legde Embry uit. 'Het is een soort van je stempel op iemand zetten,' zei Embry. Hij grijnsde even. 'Het is mij nog niet overkomen,' lachte hij toen. En hij wist ook niet zeker of het hem ooit zou overkomen. 'Meestal is het vanaf het eerste moment dat je haar ziet, maar het kan ook pas later komen, alhoewel dat wel een beetje een raar ding is,' legde Embry uit. Nu Effy toch al zoveel wist over de roedel, kon hij net zo goed ook vertellen wat inprenting was. Hij keek Effy rustig aan.

Effy keek embry verbaasd aan. Inprenting, het klonk net als een sprookje, waar de prins meteen viel voor de prinses. En ze leefden nog lang en gelukkig… het leek haar iets wondermooi, zolang de andere ook bij jou wou blijven. Wat als dat niet zo was, als dan je zogezegde zwaartekracht niets van je moest weten. Als je inprentte met je vijand. Ze ging er maar niet verder over nadenken. “hmm, zo iets kan ik wel begrijpen… tot op zekere hoogte. Als vampieren verliefd worden, maar echt verliefd, dan word dat meestal ook niet zomaar ongedaan gemaakt. We zijn niet zo los met liefjes. Onze emoties zijn nogal vastgeroest, maar als er iets veranderd, dan veranderd het ook voor de rest van onze tijd. al valt het natuurlijk nog steeds niet te vergelijken. Vampieren kunnen heus wel zonder hun geliefde, ook al zijn er vele die… zelfmoord plegen als de andere er niet meer is. Maar dat is eerder aanstellerij dan echt het niet meer kunnen leven zonder. Al lijkt me dat inprenten wel nog mooier… op een bepaald vlak.” Wat effy allemaal probeerde uit te leggen, snapte ze zelf niet meer helemaal. Maar ze kon het niet laten om alles te willen begrijpen. Ze grijnsde breed. “sorry als ik teveel praat.” Verontschuldigde ze haar. Want als er iets was dat ze niet wou, dan was het deze vrolijke gedaantewisselaar gaan irriteren.

Lachend luisterde Embry naar het nogal ingewikkelde verhaal van Effy. Hij probeerde het met moeite te begrijpen en knikte toen uiteindelijk maar. Hij snapte nog niet genoeg van vampiers om al veel te kunnen begrijpen. Hij vond Effy echt een lieve vampier. Ze was anders dan zijn beeld van vampiers. Ja, hij wist ook wel dat hij niet te veel naar de anderen moest luisteren, maar sommigen meningen leken zo oprecht, niet dus. Embry keek naar Effy en grijnsde even. 'Het is juist leuk als je praat. Het vult je tijd op,' zei hij simpel, waarna zijn favoriete glimlach weer bij hem opkwam. Hij keek toen even naar de lucht. Het was nog niet eens laat. Toen keek hij Effy twijfelend aan. 'Eh.. Klopt het trouwens dat je mensenbloed drinkt?' vroeg hij, terwijl hij haar rustig aankeek. Hij had vertrouwen in haar dat àls het zo was, zij hem waarschijnlijk niet ging opeten. Effy rook zoet. Naar bloemen. Een heerlijke geur, alsof ze veel parfum opgespoten had. Permanente parfum. Hij rook waarschijnlijk in Effy's neusgaten naar een verrotte hond, ook al liet ze dat niet goed blijken. Embry grijnsde even vriendelijk naar Effy, terwijl hij haar vragend bleef aankijken. Als dat zo was, dat ze mensenbloed dronk, waarom zou ze dan naar een school gaan die vol met mensen zat? Ze zat verdomme bij hem op school. Hij had het vast fout. Sommigen geruchten moest je gewoon niet geloven. Misschien konden vampiers zichzelf echt wel op de een of andere manier het drinken van andermans bloed afleren. Maar wat zouden ze dan drinken? Dierenbloed? Embry keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Effy. Misschien waren het haar rode ogen die het vampier zijn van haar een beetje opvallender maakte. In ieder geval was Effy een vriendin van hem, hij hield van haar en hij wou haar accepteren zoals ze was. En ze was een vampier. En als Effy hem opeens toch nog beet, dan had hij wel mooi met zijn vertrouwen lopen kloten. Embry grijnsde even en keek toen scheef naar Effy.

Effy haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ja, nu was het om zeep. Ze kon moeilijk liegen over wie ze was, al was de verleiding groot. Hij zou haar nooit meer willen zien, nooit meer met haar willen spreken als hij wist hoe een monster ze wel niet was. haar keel werd droog, niet op de dorstige manier, die kende ze nog amper, maar eerder op de manier dat een keel dat doet als ie niet wilt dat je gaat spreken. ze keek verlegen weg toen ze sprak. “amper, maar ja, af en toe wel nog. Ik moet overleven. Al is het maar 3 keer per jaar, het zijn er 3 teveel.” Zei ze schoorvoetend, toen ze verderging keek ze weer naar embry. Ze vond wel dat ze hem een uitleg verschuldigd was nu. “moest er een andere manier zijn… ik zou het zo doen. maar ik ken geen andere manier die mij succes garandeerd. Natuurlijk kan ik dierenbloed drinken. Maar als ik daar niet genoeg aan heb, als ik ze zelfbeheersing verlies die ik zo lang heb opgebouwd…” ze zweeg en keek hem met grote afwachtende ogen aan. Wat zou hij doen, haar aanvallen, of gewoon weglopen. Ze wou het gewoon niet weten. Ze wou verontschuldigend glimlachen, maar deed dat maar niet. Ze wist nog niet hoe embry zou reageren en kon dat maar beter afwachten. Wat was het toch leuk geweest als ze gewoon eens had geprobeerd om op dierenbloed te leven. Dan kon ze nu doodleuk zeggen dat ze geen mensenlevens afnam.

Een schrok ging door Embry heen. Ze dronk dus wel mensenbloed. Maar ze zei het niet zelfvoldaan. Nee, ze zei het... alsof ze er zelf een hekel aanhad. Embry's ogen werden warm. Effy had waarschijnlijk niet veel keus. Embry wist dat vampiers zelfbeheersing nodig hadden en die niet altijd hadden. Hij vond het wel erg dat ze mensen moest doden. Hij zou het niet denken van haar. Hij slikte. Hij wist niet wat hij moest doen. Zou hij haar kunnen helpen? Misschien om toch dierenbloed te drinken? Embry keek twijfelend naar Effy. Misschien kon hij Effy beter even geruststellen dat hij niet boos op haar was. Hij had af en toe als wolf ook dingen gedaan die hij liever niet wou of waar hij liever niet over wou spreken, dus hij begreep Effy's angst wel voor de mensen hun reactie. Nee, hij ging hun opbouwende vriendschap niet laten verpesten door dit. Hij keek Effy aan met een warme blik. 'Zou ik je misschien kunnen helpen om toch een andere oplossing te vinden?' vroeg Embry hoopvol. Met zijn handen in zijn zakken kwam hij een beetje dichterbij Effy, terwijl hij haar aankeek. 'Misschien kunnen we je trainen op je zelfbeheersing,' stelde hij voor. Hij had een denkrimpel gekregen. Aan de ene kant wist hij dat hij voor gek verklaard zou worden door de anderen. Wie ging nu zijn grootste vijand, een vampier, helpen? Maar toch zag Embry het anders dan andere mensen. Misschien was hij daarom ook wel zo uniek in zijn soort. Hij was niet alleen van de vrolijke kant, maar ook van de behulpzame kant. Dat had hem wel al veel vrienden geleverd. Embry keek rustig naar Effy, terwijl hij zich afvroeg hoe hij haar kon helpen. Misschien zou Effy zelf met een oplossing komen. Hij dacht terug aan wat ze had gezegd. 'Misschien kun je op zoek gaan naar een groot dier?' vroeg hij. Hij wist tegelijk dat dit niet veel zou schelen. Als Effy inderdaad van een klein beetje bloed al haar zelfbeheersing kon verliezen, dan zou ze alleen maar meer en meer dieren moorden en dan zou de politie zich ook bemoeien met de zaak. Embry keek naar Effy, probeerde zijn warme blik te behouden, wat hem nog lukte ook.

Effy glimlachte zwakjes en opgelucht toen ze merkte dat embry helemaal niet boos was op haar, of van haar walgde. Dat was vreemd, maar ze vond het niet erg. Ze kon niet zeggen hoe dankbaar ze hem was voor niet boos te worden. ze besefte nu wel, na zovele jaren te leven en met van alles en nog wat om te gaan, dat ze haar drinkgewoontes zwaar moest aanpassen. Ze had nooit echt gedacht dat ze iets zou veranderen aan de manier van leven dat ze al zo lang had. Maar door naar forks te komen, het mekka van het bovennatuurlijke, had ze gezien dat het ook anders kon, de gele ogen, de rustige uitstraling dat sommige andere vampiers hadden, dat was wat zij ook moest zijn. ergens ver in haar hersenen schreeuwde een stemmetje dat geel haar niet zou staan, als oogkleur. Maar het was belachelijk om daar over na te denken. trouwens, wie stond er nu met het kleur rood. Ze zag dat embry iets dichter kwam, maar vond dat helemaal niet vervelend. Hij stonk niet zo erg, geen enkele gedaantewisselaars stonk volgens haar ook niet zo erg als al de andere vampieren beweerden, al was het niet meteen de aangenaamste geur op de wereld. maar embry rook niet naar natte hond, zoals zo vele van hun, hij rook naar een bos na een regenbui. Nog steeds nat, maar veel beter dan honden. Oké, nu moest ze weer naar het punt gaan. niet afdwalen. Dieren jagen, dat moest lukken. Dacht ze. “ik wil wel al een tijdje proberen om op dieren te jagen. Mijn zelfbeheersing is momenteel zo goed als geperfectioneerd. Maar ik ben bang dat het gaat veranderen als ik het moet doen met een pak minder. Maar als ik nu elke week ga jagen, in plaats van om de zoveel maand. Misschien gaat het dan, en als ik me afsluit van de mensen…” mijmerde effy, ze keek op naar embry en glimlachte dankbaar. Hoe kon er zoveel goeds in een jongen zitten.

Een opgeluchte grijns kwam bij Embry toen Effy hem de mogelijkheden voorlegde. Het was dus mogelijk. Maar zou ze het ook echt aanpassen? Hij schrok van zijn eigen gedachte. Natuurlijk ging ze dat doen! Hij wist dat andere vampiers je om de tuin konden leiden soms, maar Effy's blik was zo oprecht en vol warmte, dat hij niet kon geloven dat ze zou liegen. Hij grijnsde. 'Als je wilt, jaag ik gezellig met je mee. Niet dat ik gek ben op dieren moorden, maar het zou de jacht een stuk leuker maken, aangezien het meteen een andere aanpassing is. Ik kan je helpen wennen,' grijnsde hij, versteld staand van zijn eigen methodes om te helpen. Hij was lief en vrolijk, maar hij had niet gedacht dat hij ook zo behulpzaam kon zijn en al zeker niet tegenover een vampier. Toch zat deze vampier in zijn hart. En hij wist wat dat betekende. Dan zou hij alles overwegen om aardig gevonden te worden en om de vriendschap te behouden, natuurlijk. Hij keek grijnzend naar Effy en gaf haar een knuffel. 'Mooi zo. Het blijkt dat we een oplossing gevonden hebben. Hopelijk pas je hem toe,' grijnsde hij. 'Maar daar geloof ik wel in,' zei hij, terwijl hij een paar stappen achteruit deed en zijn handen weer in zijn zakken liet glijden. Zijn favoriete grijns kwam weer tevoorschijn en hij keek even in Effy's rode ogen. Zijn grijns werd breder. Hij vond het leuk om mensen te laten lachen en hij wist dat hij dat heel goed kon laten gebeuren bij anderen. Embry keek naar Effy en rekte zich toen uit. 'Van niet goed slapen word je pas moe,' zei hij lachend, terwijl hij zich alweer in zijn normale staat had en zijn handen weer in zijn zakken liet glijden. Het begon al een beetje te schemeren. Embry vond dat jammer, want dat betekende dat de dag al bijna om was en dat hij Effy dan niet meer zou spreken, totdat hij haar zou tegenkomen dan. Tenzij hij haar vroeg of ze bij hem wou blijven slapen. Dan ging hij wel op de bank liggen of zo. Hij overwoog het om te vragen. 'Waar woon je eigenlijk?'

effy grijnsde nu helemaal blij toen embry voorstelde om mee te gaan jagen. Ze wist niet of gedaantewisselaars graag op dieren joegen, maar het idee dat ze niet alleen zou zijn maakte het vooruitzicht al heel wat beter. Toen hij haar een knuffel gaf, was effy verrast, positief verrast. De warmte die zich verspreidde over heel haar lichaam was zo aangenaam heet dat ze zich er helemaal in wou wentelen, maar ze hield zich in. Ze vormde zich wel naar de knuffel, zodat het gevoel van steen dat embry waarschijnlijk zou voelen toch tot een minimum beperkt zou worden. “ik zou het leuk vinden moest je met mij op beestjes gaan jagen. Toch voor de eerste keer. Weetje, ik heb zelf geen idee hoe je zo iets doet, op een dier jagen.” Zei ze, vrolijk. Toen hij een opmerking maken over slapen gniffelde ze even. “tekort aan slaap hé, daar heb ik nu eens geen last van. En ik woon aan de rand van forks, in een krotje van een huis. Ik heb het nog niet echt ingericht, ik ben er ook bijna nooit.” antwoordde ze ook nog op zijn vraag. Ze vond het jammer dat embry straks zou gaan slapen en dat ze dan afscheid moesten nemen. Ze vond het leuk om bij hem te zijn, alles leek zonniger, warmer, als ze naar hem keek. En wat als ze hem hierna nooit meer zou zien. Natuurlijk had hij gezegd dat hij met haar zou gaan jagen, maar het kon zijn dat ze elkaar nooit meer zouden tegenkomen. Hij zou haar vast snel vergeten. Nee, daar mocht ze niet aan denken. ze zouden elkaar wel nog zien, en niemand vergat haar toch, hield ze haarzelf lekker egocentrisch voor.

Embry grijnsde vrolijk naar Effy, hoorde haar woonplaats en schrok een beetje. Daar kon je toch niet fatsoenlijk in wonen? Hij keek haar aan. Het zou aangenaam zijn als ze zijn aanbod aannam en hij ging af als een gieter als ze het afsloeg. Hij keek haar aan en een golf van lef kwam in hem op. 'Als je wilt, mag je vanavond bij mij blijven. Het enige probleem is dat ik wel slaap,' lachte Embry, terwijl hij Effy vrolijk aankeek. 'Ik heb nog wel een paar sappige films liggen die we kunnen kijken als je wilt,' zei Embry vrolijk. Hij hield wel een beetje van horrorfilms. Hij vond het altijd grappig hoe lichamen opengescheurd werden en hij nam aan dat Effy dat ook niet erg vond. Twijfelend keek hij haar aan, met een mondhoek een beetje opgetrokken, zodat er een jong kuiltje in zijn wang viel. 'Volgens mij gewoon achter het dier aanrennen, het vastgrijpen en de ingewanden eruit scheuren,' grijnsde hij. 'Ik neem aan dat dat geen probleem is. Ik vind het idee aan de ingewanden van een mens nu net iets meer goor dan aan die van een dier, alhoewel het wel goed tipt aan elkaar,' grijnsde Embry, terwijl hij Effy met de nodige vrolijkheid aankeek. Hij vond het fijn om bij haar in de buurt te zijn. Zij gaf hem geen dwangmatig gevoel. Haar koude huid had hij net wel gevoeld, maar daar zou hij vast wel aan wennen, toch? Trouwens, hij was bijna als een verbrandde, dus hij mocht niet te veel spreken. Hij keek naar Effy en grijnsde zijn vrolijke lach. Hij had al half en half opgemerkt dat Effy gewoon onder zijn lach ook moest grijnzen. Misschien kon hij wel voor stemmingswisselingen zorgen bij mensen. Dat zou hem pas echt cool lijken. Dat hij, Embry Call, een talent had, namelijk zorgen dat mensen gauw lachten of grijnsden. Embry schudde zijn hoofd lichtelijk. Wat had hij toch een fantasie. Grijzend keek hij toen naar Effy, met een scheef hoofd, wachtend op een antwoord van haar of misschien een eventuele vraag, zoals wel eens vaker gebeurde als je een conversatie had.

Effy werd helemaal opgewekt toen embry voorstelde om bij hem te blijven. “lijkt me leuk om bij jou te blijven vannacht, en ik kan het wel aan dat je slaapt, iedereen moet slapen.” Zei ze vrolijk, iedereen behalve zij. “en sappige films… klinkt goed.” Een beetje evil grijns verscheen op haar gezicht. Want o ja, het kleine schattige meisje hield van een beetje bloed, ook in films. Ze schakelde terug over op een gewone grijns toen ze reageerde op het jagen. “weet je, ik heb nog nooit een mens zijn ingewanden gezien, toch niet in het echt. Maar ik ga er wel van uit dat het principe hetzelfde is als bij mensen, alleen dan een beetje… hariger.” Effy vroeg zich af of ze dat zou merken, dat ze nu door een hele pels zou moeten bijten. Zou het kriebelen. Waarschijnlijk niet, maar ze kon zich ook niet voorstellen dat ze helemaal geen verschil zou voelen. Op het feit na dan dat het bloed heel wat minder voldoening zou geven, maar daar kon ze wel met leven. Ze vond het leuk dat embry zo koel bleef onder al dit. Hij was wel met een vampier aan het praten, hij had een vampier geknuffeld. ijskoud en steenhard. Een koelbloedige moordenares, maar nu niet meer natuurlijk. ze vond het sterk van hem, bij de meeste gedaantewisselaars was er altijd wel een beetje stroefheid te voelen, maar nu niet. Ze kon niet beschrijven hoe goed dat voelde. Geen afstandelijkheid en voorzichtigheid zoals bij vampieren. Geen oplettendheid en geheimen zoals bij mensen en geen verdrongen wroeging en vijandelijkheid zoals bij vele gedaantewisselaars. Was dit hoe vriendschap voelde. Ze hoopte van wel, want dit was leuk. “heb jij dan nog niet op dieren gejaagd. Als wolf dan wel?” vroeg ze nieuwsgierig. Effy had wel gehoord dat gedaantewisselaars soms dieren aten als ze veranderd waren. Het leek haar logisch. Maar het kon zijn dat sommigen dat liever niet deden.

Embry trok een wenkbrauw op. Werd Effy nu echt een beetje kwaadaardig, als het om die films ging? Geamuseerd keek Embry haar aan. Een meid met pit ook nog wel. Dit kon nog eens leuk worden, vooral als ze toch bang was. Oh, dit was weer typisch iets voor een jongen, maar hij was er ook eentje, dus hoefde hij zich geen zorgen te maken. Embry keek haar vriendelijk aan. 'Nee. Ik eet liever pizza. Mensen denken dat wij wolven dieren eten, maar dat doen we juist niet. Eigenlijk zijn we meer beschermers van de natuur. We zorgen ervoor dat er geen mensen in het bos vermoord worden en ook geen dieren, maar voor jou verbreek ik die regel wel. Tenslotte is het nodig,' grijnsde Embry, terwijl hij haar een knipoog gaf. 'Tenzij je nog een ander bos weet waar we kunnen jagen, maar anders mag het ook hier hoor,' grijnsde hij, terwijl hij even rondkeek. Ja, dit bos was groot genoeg. Misschien konden ze op een ander gebied in het bos gaan jagen, want als Sam hoorde dat hij een vampier op haar pad naar dierenbloed geholpen had op zijn gebied, werd hij woest en hij niet alleen. Dan had hij Paul ook op zijn dak. En Paul kon soms lelijk uitvliegen. Maar als Embry boos werd, dan kon je ook uitkijken. Embry had zichzelf dan niet meer onder controle, zoals zoveel wolven. Daar moest hij trouwens zelf aan werken. Maar ze konden hem alleen maar boos maken door zijn dierbaren pijn te doen. Hij voelde het bloed al koken als hij eraan dacht dat iemand Effy zou pijn doen. Leek hem moeilijk met een steenharde huid, maar als je hard genoeg rukte aan een arm of een been, brak hij over. Dat had hij wel eens gezien. Embry voelde zichzelf trillen en kalmeerde zichzelf. De warmte straalde nu van hem af en hij schudde zijn hoofd geconcentreerd. Een fractie van een seconde later keek Embry weer even vrolijk als voordien. 'Zullen we morgen dan maar starten met je zelfbeheersingstraining?' vroeg hij grijnzend, terwijl hij Effy een vrolijke glimlach schonk, zoals hij al ongeveer de hele dag deed.

Effy keek gemaakt bedachtzaam. “of ik nog ergens een bos ken om te jagen. Hmmm, waar is u voorkeur, afrika, azie, europa of toch maar amerika. In Australië zijn er ook een paar pareltjes van bossen. You name it.” zei ze plagerig. Effy kende zo een beetje elk bos dat vernoemingswaardig was, ze had ook veel tijd gehad om ze allemaal te ontdekken. “maar voor nu, zou ik het in de buurt houden. Misschien niet hier in dit bos, maar gewoon even uit je terrein, zodat je geen problemen gaat krijgen door mij.” Een verontschuldigend glimlachje verscheen op haar gezicht. Het laatste wat effy wou, waren problemen door haar. Zeker niet voor embry, ze mocht hem. Ze zag hoe embry zich leek te concentreren, een lichte trilling ging door hem heen en ze voelde dat de lucht rondom haar iets warmer werd, maar voor even. Een mens zou het niet opgemerkt hebben, maar effy was geen mens, en ze merkte bijna alles op. “morgen is prima” antwoordde ze afwezig op de vraag die hij gesteld had. “gaat het?” vroeg ze bezorgd. Ze snapte niet wat er zojuist gebeurd was. was hij boos geworden om iets wat ze gezegd had en was dat zijn reactie. Of was het iets wat hij onderdrukte, iets waar hij niets aan kon doen. was het gevaarlijk of niet. Ze hoopte van niet, niet meteen voor haar eigen veiligheid, daar was ze nooit echt bang voor, maar wel voor die van embry. Ze hoopte dat het niets erg betekende. Werd ze nu te overbezorgd. Waarschijnlijk liep ze te hard van stapel, dat had je ook met altijd overal op voorbereid te zijn. dan kwam je zo iets tegen en wist je niet meer wat te denken. de bezorgde blik bleef wel nog op haar gezicht. Ze moest het uit zijn mond horen dat alles goed was voor ze het echt zou geloven.

Embry kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij was even vergeten dat het onmogelijk was dat een vampier je gevoelens niet merkte. Embry keek haar aan met een zorgeloze glimlach. Hoe kon hij haar dit uitleggen? Hij wou niet liegen, maar zijn overbezorgde manier van denken voor vriendschap, was soms een beetje gek. Embry keek haar aan. Hij kleurde een beetje rood, maar vermande zich toen. 'Ik dacht aan iemand die jou pijn deed. Ik hou er niet van als vrienden pijn worden gedaan,' zei hij toen met een neutrale stem, maar zijn hoofd was rood. Hij kuchte even en keek naar de lucht. Als hij boos werd, dan kon de warmte gewoon voelbaar zijn, misschien niet voor een mens, maar wel extra veel voor een vampier. Hij keek Effy grijnzend aan. 'Geloof me, ik zorg wel dat we uit de problemen zijn en dat ik je help,' zei hij glimlachend. Maar Effy had wel gelijk. Als ze goed wouden jagen zonder dat ze gestoord werden of aangevallen werden, konden ze het beste niet in zijn gebied maar een beetje verderop gaan jagen. Maar dat zagen ze morgen dan wel weer, misschien moest hij zich eerst focussen op vandaag. Hij keek toen even verlegen naar Effy. 'Je sprak daarstraks over de Volturi. Wat zijn dat?' vroeg hij. Hij wist niet of hij de naam goed uitsprak. Hij keek vragend naar Effy. Misschien waren het wel kwaadaardige vampiers. Of juist niet. Sam was er erg vaag over geweest, waarbij Embry al had kunnen opmaken dat zelfs Sam er niet veel over wist. De enige vampiers die er misschien beter over wisten waren de Cullens, maar die ging hij dus echt niet raadplegen. Hij zou zonder pardon vermoord worden. Zijn roedel en de Cullens waren nu niet bepaald op elkaar gesteld, als Embry de legendes moest geloven. Embry keek vragend naar Effy, terwijl hij zijn handen weer terug in zijn zakken stak en even naar de lucht keek. Die begon al een aardige donkere kleur te krijgen, maar Embry kon ook goed zien in het donker en Effy waarschijnlijk ook, dus de terugtocht naar huis zou geen probleem zijn.