Running and enjoy the weekend

effy keek verbaasd op naar embry, hij leek wel helemaal kwaad te worden. toen hij ook nog een paar dingen zei, leek hij echt niet blij. “o, nee zo is het niet. Ik zag hem graag. In mijn tijd was het normaal om zo vroeg te trouwen. Ik wou trouwen. En hij dwong mij om te vluchten omdat dat niet meer dan normaal was. ik moest daarna ook vluchten. Ik vlucht al mijn hele leven, dat is het leven van een vampier. Ik was egoïstisch, ik dacht enkel aan de macht die ik misliep. Het was een fout van mij, maar het zit anders in mijn geheugen gegrift, en zo kan het er gewoon niet meer.” Zei ze snel, ze hoopte dat hij snel rustiger zou worden. ze wou niet dat hij boos was, ook al had hij er misschien reden voor. Maar het was zo lang geleden. Ze wreef zachtjes over zijn arm. “ik was jong en naïef.” Mompelde ze. met een schuldbewust glimlachje. “iedereen maakt zo zijn fouten, en dat zijn de mijne.” Ze zweeg even en dacht na. “en ik heb geen spijt dat ik hem verbrand heb.” Zei ze uiteindelijk. “ik vind het erg, heel erg, en als ze mij het zouden vragen en ik zou spontaan moeten antwoorden, zou ik zeggen dat ik hem liever levend had gehad. Maar als hij leefde, zou ik al die jaren afhankelijk geweest zijn van iemand. Ik zou altijd rekening moeten gehouden hebben met iemand anders. Alles zou er zoveel anders uitgezien hebben, en ik hou van mijn leven, ik heb van niets spijt. Natuurlijk was verbranden iets te drastisch maar mijn leven was voor de rest juist goed.” Effy had dit alles maar net ingezien. Al die jaren had ze rondgelopen met het vage idee dat het beter zou zijn met mars erbij, maar nu wist ze dat ze al die dingen die ze zo graag deed nooit had gedaan, als hij nog leefde. Het was beter zo. Maar dat nam niet weg dat ze er nog veel aan zou denken, nog veel zou denken hoe het anders zou zijn. en nog heel veel zou willen dat hij erbij was. maar het was beter zo. En dat luchtte op.

Embry knikte en werd half en half gekalmeerd dankzij de bewegingen van Effy over zijn arm. Hij voelde haar strelingen na brandden en slikte even. Hij wou er niet aan denken. Hij keek naar Effy. Hij keek eerst naar haar ogen en toen naar haar mond. De drang om zijn lippen op haar lippen te drukken werd steeds groter en Embry probeerde zich te beheersen. Wat was er nu weer met hem aan de hand? Had hij gelogen tegen Effy? Was hij ingeprent en had hij het zelf niet door? Hij keek naar haar en probeerde het gevoel te onderdrukken. Hij was echt gek. Zij had hem net verteld over haar verliefde en hij had de drang om haar te zoenen. Hij sloot zijn ogen en had nu zijn zelfbeheersing nodig om iets heel anders te onderdrukken. Hij dacht aan het feit dat hij haar waarschijnlijk kwijt was als hij zijn gevoelens en behoeften niet kon onderdrukken. Hij keek naar Effy en beet op zijn lip. Ze had zijn laatste vraag niet beantwoord, maar hij wou haar er niet aan laten herinneren. Misschien was het tijd om nu iets leuks te zeggen. Of gewoon te liggen en te genieten. Hij moest weer een golf van verlangen onderdrukken en beet zo hard op de binnenkant van zijn wangen, dat het gewoon pijn deed. Een goed gesprek met iemand wie hij goed kon vertrouwen - buiten Effy dan - dat was wat hij nodig was. Op dat vlak kon hij Sam het beste inlichten. Hij keek een beetje verdwaasd naar de zon. Hij voelde het schaamrood naar zijn wangen stijgen als hij bedacht waar hij net ongelooflijk veel zelfbeheersing voor nodig had. Als Effy dat zou horen, zou het hem nooit vergeven worden. Misschien werd ze wel boos. Of... Of misschien had ze dezelfde gevoelens voor hem. Zijn hart begon te kloppen bij dat idee en hij onderdrukte weer een drang. Hij legde zijn wang tegen haar hoofd.

Effy merkte dat embry terug een beetje ontspande, dat was goed. Ze merkte ook nog iets anders. Hij zat ergens mee. het leek of hij zich heel hard moest concentreren. beet hij nu op de binnenkant van zijn lip. “pas een beetje op, straks ga je nog bloeden.” Zei ze vrolijk en ze glimlachte eens evil, met haar tanden bloot. Ze hoopte wel dat hij besefte dat zijn bloed helemaal niet drinkbaar voor haar was en dat het laatste wat ze zou willen, zelf al kende ze hem niet en had ze zoveel dorst, zijn bloed te drinken. Ze wist niet hoe het bloed van gedaantewisselaars smaakte, en ze wou het ook niet weten. Ze wist zeker dat het afschuwelijk was. al vond ze niet dat embry stonk, wat ze bij veel andere ze vroeg zich af hoe hij het kon uitstaan. Ze wist dat gedaantewisselaars evenzeer vonden dat vampiers stonken, de geur zou branden in hun neus of zo iets. Zelf kon ze haar dat niet voorstellen, wat was er slecht aan een zoete geur. Ze keek eens bedenkelijk naar embry, als hij niet stonk, zou zijn bloed ook slecht smaken. Misschien smaakte het zoals het rook, dan was het nog niet zo slecht. Zeker niet. Effy schrok van haarzelf, wow, waar dacht ze ook aan. Het bloed drinken van de beste vriend die ze in tijden had gehad. Bha, dat kon gewoon niet. Effy walgde even van haarzelf en ze trok onwillekeurig een vies gezicht, dat ze snel weer in de plooi legde. Embry zou het wel gezien hebben, maar ze hoopte dat hij er niet achter zou vragen. Als hij dat zou doen, zou ze liegen. Voor geen geld op de wereld dat ze zo iets zou zeggen, ze wou hem niet kwijt, niet nu, nooit niet. Dat nooit niet was wel een probleem, maar daar zou ze nu niet over nadenken. Zou embry echt geen last hebben van de stank, van de kou of van de hardheid van haar. Was het daarom dat hij zich zo concentreerde, omdat hij haar liever ver weg wou, o, dat zou wel goed kunnen. Voor embry zijn goed zou ze nu wat afstand moeten nemen, om het hem gemakkelijker te maken, om wat van zijn walging weg te nemen. Dat was voor zijn goed, maar effy was nog steeds een beetje egoïstisch, en ze bleef braafjes liggen. Als het hem te veel zou worden, dan zou hij het wel zeggen.

Embry, die totaal niet in de gaten had dat Effy met een heel ander idee over hem zat dan dat het werkelijk was, zuchtte even. Hij wou Effy echt niet kwijt, maar hij kon moeilijk de hele tijd normaal tegenover haar blijven doen, alsof hij niks voelde. Alsof zijn hart niet langzaam maar zeker harder begon te kloppen voor haar. Trouwens, als zijn gehoor het al zo snel hoorde, zou Effy het dan binnenkort ook niet doorkrijgen? Embry legde vermoeid weer zijn wang terug tegen Effy's hoofd. 'Ik hou van je,' kwam er toen uit zijn mond, zonder dat hij het echt doorhad, aangezien hij verschrikkelijk erg aan het peinzen was. Hij keek naar de zon. Zijn chocoladebruine ogen begonnen langzaam te fonkelen, weer op de vrolijke manier die hij eerder ook al had. Embry grijnsde even en had nog steeds niet door wat hij daarnet tegen Effy gezegd had. Hij sloot zijn ogen even en genoot van de stilte. Hij genoot van de zoetigheid die hij rook van Effy. Hij had geen last van haar geur, in tegenstelling tot bij andere vampiers. Effy's geur was gewoon niet zo stevig in zijn neus als andermans geur. De vraag was: hoe lang zou hun vriendschap nog duren als Effy erachter kwam dat hij toch meer voor haar voelde? Dan had hij net wéér gelogen, want hij had gezegd dat hij niets voor haar voelde. Hij vond het maar raar. Alsof zijn lichaam er toen klaar voor was en zijn hersenen hem dwongen om het terug te trekken. Dan was het stom dat hij geluisterd had. Zou hij dit ook gewoon zonder Sam kunnen? Hij bedoelde, hij had Sam niet echt nodig om erachter te komen of het nu werkelijk inprent was, wel dan? Alleen Sam was nog ingeprent, dus hij wist meer van het gevoel dan Embry. Maar als Sam erachter zou vragen op wie hij dan misschien ingeprent was, dan zou hij moeten liegen. Embry kneep zijn ogen stijf dicht. Hij wou niet meer moeilijk denken. Hij zou er gewoon een paar jaar overheen laten groeien en het dan zeggen tegen Effy. Diep in zijn hart wist hij dat hij dat niet zou halen.

Effy hoorde wel hoe embry zijn hart tekeer ging, ze voelde ook dat af en toe hij rood werd. Maar ze reageerde er niet op. Ze hield van een hart dat klopte, het was het mooiste geluid op de wereld. en dat hij rood werd, betekende ook dat hij nog iets warmer werd, en dat was aangenaam. Toen hij zei dat hij van haar hield, glimlachte ze. “ik ook van jou.” Zei ze doodnormaal, alsof het maar logisch was dat ze het zei. Het was niet logisch, dat wist ze, effy leefde nu al zo lang, en ze had altijd een zekere afstand bewaard tussen haar en de andere. Nu was dat niet meteen het geval. Wat ze zei was wel waar, ze hield echt van hem. Ze wist niet wat dat betekende, nog niet, maar het was wel zo. Ze hoopte alleen dat ze hem niet in stukken zou scheuren en zou verbranden, zoals de vorige keer. Effy gniffelde. Alsof iemand als embry dat zou laten gebeuren. Effy was lang zo sterk niet meer als ze was geweest, en ook lang niet meer zo impulsief, gelukkig. Ze keek naar de zon en vervloekte die even. Ze hield van de zon, daar niet van, maar waarom moest juist zij glitteren in de zon. Natuurlijk hadden al die andere vampiers daar ook last van, maar het was toch niet eerlijk. Ze hoopte dat het morgen goed bewolkt zou zijn, anders zou ze niet naar school kunnen. Het was nog steeds forks, dus de kans was wel groot dat het bewolkt was. anderzijds, de zon had al de hele dag goed doorgeschenen. Ze zou het morgen wel zien. En het zou ook vast wel bewolkt zijn, 2 dagen zon achter elkaar, hier, nee dat was onmogelijk. Effy grijnsde, als morgen de zon zou schijnen, zou de school wel een pak leger zijn. zou het de mensen opvallen. Waarschijnlijk wel, maar ze zouden nog altijd geen vragen stellen,mensen geloven wat ze moeten geloven. Of wat ze willen geloven, en niets anders. Moest effy voor zo een kind gaan staan en zeggen dat ze een vampier was, zou die het nog niet geloven. Logisch, op een manier, maar stom op de andere. Het weglachen van wat ze had gezegd, zou bij vele vampiers de dood van het mensje betekenen. Ach ja, effy dronk geen mensen meer. En zelf als ze dat nog deed, dan nog zou ze nooit zo iets zeggen tegen een mens. Zij was haar leven ook niet beu.

Embry grijnsde bij het weerwoord van Effy en voelde zijn hart sneller kloppen. Hij sloot zijn ogen en schonk er geen aandacht aan. Hij besefte nu pas dat Effy morgen wel flink pech zou hebben als de zon scheen. Die mocht zich dan natuurlijk niet vertonen, tenzij ze een goed smoesje opzette. Maar een mens hoefde maar een boek erover te hebben gelezen en het geheim was al uitgelekt. Nee, het was dat de weerwolven en de vampiers een verbond hadden gesloten samen, anders had Embry Effy nooit ontmoet. Dan zou zij zich ook niet in Forks kunnen vertonen. Embry kon zichzelf nog een beetje maskeren van wat hij was. Hij kon zijn warmte niet verminderen, maar hij kon een shirt aandoen. Mensen roken zijn geur alleen maar voor wat het was, voor wat ze dachten dat het was, maar voor de rest ook niet. Embry keek naar Effy. Beschermend wreef hij over haar schouders. Hij vond het vervelend voor Effy wat ze met die vampier meegemaakt had, maar hij kon de pijn niet verminderen voor haar. Trouwens, misschien was Effy er ook wel over. Hij keek opzij naar Effy en grijnsde weer. 'Morgen weer gezellig naar school,' zei hij lachend, ook al trok hij zelf een gezicht. Het fijne weekend was voorbij. Morgen begon de hel weer. Er was een in de roedel, Paul, die ging al niet meer naar school. Hij wou dat hij dezelfde leeftijd als Paul had. Maar ja, Paul was eigenlijk bijna nooit naar school gegaan. Sommigen dachten dat dat door Sam kwam, anderen dachten weer wat anders. Het lag eraan welk deel van de legende je geloofde. Embry keek opzij naar Effy en wreef over haar schouders, nogmaals. Hopelijk zou ze het ook lekker warm hebben. Embry sloot zijn ogen. Hij vond het fijn dat Effy met haar hoofd tegen hem aanlag. Haar aanwezigheid was gewoon fijn. Alles was fijn aan haar. Hij grijnsde kwajongensachtig en keek toen naar Effy.

Ha, morgen weer school. Effy glimlachte tevreden. In tegenstelling tot alle andere mensen van 17, hield effy van school. Het was eens iets anders, en toch weer steeds hetzelfde. Het was er altijd al geweest, op een bepaalde manier toch, en het zou er ook altijd zijn. het doorbrak de sleur en als er ergens iets gebeurde, dan was het wel op school. Ja de schooltijd was de beste tijd van een mensenleven. Natuurlijk was niet echt helemaal een tiener meer. Je zou moeten zeggen dat ze al bejaard was, en alle bejaarden zeiden dat school het leukst was. maar ook al zou je zeggen dat effy dan bejaard was, dood eigenlijk, haar leeftijd gezien. Toch was dat niet helemaal zo. Op het moment dat iemand vampier gemaakt word, blijft die stilstaan, lichamelijk en emotioneel. Natuurlijk had ze door de jaren heel geleerd wat het was om volwassen te zijn, hoe je je zo moest gedragen, en ze kon zich best volwassen gedragen, als ze wou. Waarschijnlijk wou ze het dan niet, of kon ze het niet echt. Want stiekem bleef effy altijd 17, ook in haar gedachten. Dat was maar goed ook, ze zou niet willen overkomen als een oude vrouw, en 17 was een mooie leeftijd. Emotioneel en lichamelijk. Was zij even blij dat ze niet op haar 25, 30 of later was veranderd. Dan was ze altijd een vrouw geweest die zeker weten zich zorgen maakte over de veroudering van haar lichaam. Nee, dat wou ze niet. 17 was perfect. “school is nog zo erg niet.” Want ondanks embry het lachend had gezegd, ze wist dat hij niet naar school wou. Ze snapte het wel, en dan toch weer niet. Maar om eerlijk te zijn, dit weekend mocht ook wat langer duren vond ze. “weekenden zijn ook fijn, maar school ook.” Besloot ze, het was waar, maar wat was het waard als het uit haar mond kwam. Effy vond alles leuk, interessant en de moeite waard. Ze was ooit eens 3 weken achter elkaar, elke dag van openingsuur tot sluitingstijd, in het louvre gezeten. Omdat ze perce elk schilderij, elk klein detail van alles daar wou zien. En het had haar geen seconde verveeld. Ach, ze hield gewoon van dat soort dinges, en van nog zoveel andere dinges, maar hey, ze amuseerde zich.

Embry schoot in de lach. 'Natuurlijk niet,' zei hij sarcastisch, maar hij hield zich een beetje in, aangezien Effy wel veel van school hield. Hij keek naar haar. Ze was apart. En speciaal. Ja, vooral speciaal. Hij grijnsde vriendelijk naar Effy. Hij legde zijn hoofd weer terug in het gras en genoot van zijn hard kloppende hart. Morgen zou het gaan regenen, dat kon hij nu al zien. Nee, hij kon niet in de toekomst kijken. Hij kon alleen zien aan de lucht dat het morgen ging regenen. En hij voelde het aan de zachte wind. 'Het gaat morgen regenen, dus je hebt geluk wat school betreft,' mompelde hij, terwijl hij grijnsde en zijn ogen even sloot om de wind opnieuw te voelen. 'Het wordt morgen nogal regenachtig,' mompelde hij toen. Hij kon gewoon zijn shirt met korte mouwen aandoen. Er was toch niemand die er iets van zei. Sommigen keken hem alleen maar aan alsof hij gek geworden was, maar als je elk meisje in Forks mocht natellen van het kledij, dan wist je dat zij ook lichte kledij aandeden als het regende, dus daarom ook dat het percentage van de niet-kijkers groter was. Trouwens, in de zomer, dan zagen meisjes er pas goed uit. Jurkjes, rokjes en andere kleren waarvan hij als jongen niet veel begreep. Hij keek vrolijk naar Effy. Hij bleef toch diep in zijn hart een èchte jongen. Eentje die het leuk vond om meisjes te bekijken en die het leuk vond om opmerkingen te maken, samen met zijn vrienden, naar meisjes toe. Hij bleef altijd een vrolijke Embry, maar als hij samen met zijn vrienden - met Paul bijvoorbeeld - in een gekke bui was, durfde hij wel eens heel bekritiserend te zijn tegenover meiden en uitdagend. Maar bij Effy zou hij dat nooit doen, hoe lollig hij ook was. Zoiets was gewoon achteraf niet meer leuk. Embry keek opzij naar Effy. Hij vond haar blik lief, hoe ze nu tegen elkaar aan lagen. Hij vond het fijn. En hij kon aan de lucht zien dat het steeds later en later in de middag werd. Helaas.

‘goed.’ Zei effy glimlachend. Regen, dat was perfect. Ze had thuis nog het schattigste regenjasje liggen dat ze kon dragen. Het was helemaal niet haar stijl, maar het was zo mooi. Het was het o zo typische regenjasje, hoe iedereen zich een regenjas voorstelde, maar niemand droeg zo een jas. Ze droegen allemaal van die soort zakken. Dat van haar was tenminste nog een echte regenjas, met dan wel een twist eraan zodat het helemaal te gek was. ze zou het morgen dragen. Met daaronder een kort rokje en een strak topje. Dat zou wel passen, en helemaal leuk was dan dat als ze het jasje aanhad, het leek of ze verder geen kleren aanhad. Ze stelde haarzelf zo voor in die kleren en glimlachte goedkeurend. Een regenjas was natuurlijk helemaal overbodig, effy had nooit last van de regen, behalve dan dat haar kleren doorweekt werden. Dan was die regenjas toch nog nuttig, juj. Effy woelde eens door haar haar, om de staat daarvan te controleren. Het was al beter, maar ze zou er toch nog even aan bezig zijn. zou ze het morgen speciaal doen. nee, waarschijnlijk niet, ze zou niet weten hoe ze het anders moest doen. stijl, dat deed ze niet veel, enkel als ze iets serieuzer wou overkomen. ze kon haar haar ook in een soort van wilde kroezels leggen, maar dat deed ze eigenlijk enkel als ze haar rebels voelde. Het zag er wel mooi uit, zo een super wilde bos haren, maar ze deed het niet zo vaak. Het gaf mensen de indruk dat ze niet zo een braaf iemand was, alsof haar haar alleen al deed uitschijnen dat drugs en drank haar leven vormden. Nee, dat was niets voor op school. Gewoon haar krullen dan maar, los. Ze zou ze misschien iets meer krullig maken, zodat ze nog meer opsprongen, maar meer niet. En make up, nu ja, dat was nogal overbodig, dus nee, dat ook niet. Goed, had ze niet zo heel veel te doen, al zou het haar wel wat tijd in beslag nemen. Het was al later aan het worden, ze zag het aan de stand van de zon. En toen viel haar iets op. Ze draaide haar hoofd zodat ze naar embry keek. “heb jij eigenlijk geen honger.” Vroeg ze verbaasd. Ze had hem nog niet zien eten vandaag, en natuurlijk had ze daar niet aan gedacht, aangezien ze zelf geen last had van honger. Maar hadden mensen niet vaker honger als vampieren, zeker weten wel. en gedaantewisselaars zouden daar dan toch ook wel last van hebben.

Net op het moment toen Effy dat vroeg, hoorde Embry zijn maag rommelen. 'Nu dus wel,' zei hij grijnzend. Hij had geen idee wat hij moest eten. Naar de stad gaan om een pizza te eten had hij geen zin in. Hij had thuis nog wel een eitje liggen. Normaal at hij met zijn vrienden bij Emily thuis, maar nu kon dat natuurlijk niet. Hij keek op naar Effy. Dan werd het toch maar naar de stad gaan. Hij grijnsde en stond op. 'Ik ben binnen een paar minuten terug,' zei hij grijnzend, waarna hij snel begon te rennen. Hij viste achter een struikje een shirt vandaan en trok die onder het rennen aan. De stad kwam al snel in zicht en hij zette zijn slappe tempo in. Hij liep rustig een winkel binnen, waar ze pizza's verkochten. Hij dacht snel na. Hij kon binnen de seconde die keuken ingaan en een pizza pikken. Hij wist niet zeker of hij dat wel kon doen. Niemand lette op hem, dus snelde hij de keuken in. Hij pikte snel een pizza en rende toen de winkel uit. Hij hoorde nog verontwaardigd gemompel, maar ze konden nooit raden dat hij de pizza gepikt had. Aangezien hij al warme handen had, voelde hij de warme pizza niet. Hij rende terug richting Effy en zette zich neer. Hij hijgde niet of zo. Hij was niet moe. 'Even snel gepikt,' zei hij grijnzend tegen Effy. Het was voor hem een soort sport geworden om te pikken. Hij keek naar Effy en begon toen razendsnel te eten. Binnen de vijf minuten had hij de pizza al op. Tevreden liet hij zich neer vallen en hield zijn arm omhoog, zodat Effy er onder kon kruipen als ze wou. Hij vond het fijn als zij zich tegen hem aanlegde. Hij veegde zijn vieze stukken bij zijn mondhoeken af. Hij keek naar Effy en grijnsde even. 'Ja, ik kan snel eten, ik weet het,' zei hij lachend, waarna hij haar weer even aankeek.

Effy gniffelde toen embry zijn maag begon te rommelen. Bijna meteen daarna was hij weg, om eten. Effy had geen idee hoe lang het zou duren eer hij terug zou komen. Om af te wachten legde ze zich terug neer. Al na enkele seconden zat ze weer recht met haar handen in haar haar, een poging aan het doen om het nog verder te ontwarren. Wat haatte ze het als dat stomme haar niet mee wou. Meestal zat het goed op zijn plaats en geraakte het helemaal niet in de war. Nu dus wel, en dan geraakte het ook gewoon niet meer uit de war. Toch leuk, zo een onkreukbaar haar. Ze zuchtte terwijl ze druk verderging. Het was onvermijdelijk dat ze hier straks nog uren aan verder ging werken. Effy vond het leuk om haar haar perfect te laten liggen. Ook al was het niet zo makkelijk, het was wel het enige deel van haar lichaam dat tot op zekere hoogte nog aangepast kon worden naar haar wensen. Als ze het gewoon zou laten, zou het er natuurlijk ook goed uitzien, maar ze werkte er liever aan. Daar had ze meer aan. Na een paar minuten, en haar haren een paar knopen minder, kwam embry terug. Hij schrokte de pizza die hij gepikt had in een recordtempo op. Normaal zou effy zeggen dat ze radicaal tegen stelen was. maar wat had zei daar over te zeggen, zelf had ze geld in overvloed. Logisch als je al zo lang leeft en je geld niet aan de basisbehoeften moest spenderen. Daarbij had ze ook nog een paar spullen liggen gehad van uit haar mensentijd. Stukken van mensen waard, had ze gemerkt. Ze had die verkocht en verwachtte niet dat ze ooit nog in geldproblemen terecht zou komen. Effy wist dat ze geluk had, maar ze dacht daar niet zoveel over na. Ze trok haar schouders op en glimlachte, waarna ze terug naast embry ging liggen. “je eet inderdaad snel, sneller dan mensen, mijn moeder zou zeggen dat je dat niet mag doen, dat je last gaat krijgen van je maag als je zo snel eet.” Effy schrok van haarzelf en stopte even met ademen. Ze wist niet dat ze dat nog wist van haar mensentijd. Ze dacht niet dat er nog zoveel details in haar geheugen zaten. Maar het was wel waar, haar moeder had dat altijd tegen haar zitten zeggen. effy je eet te snel, straks ben je ziek. Effy je eten gaat niet weglopen, effy eet nu toch trager, je lijkt op het kind van de arme mensen. ze had altijd snel gegeten, want eten was tijdverspilling, ze wou andere dingen doen, nuttige dingen. Daarom moest ze wel snel eten. Haar moeder had zich daar zo aan geërgerd. Vreemd dat ze dat nog wist.

Embry grijnsde even. 'Ik denk niet dat het op mijn maag gaat liggen, aangezien ik toch nog in een wolf moeten veranderen om de terugweg te halen,' zei hij grijnzend, waarna hij zijn arm om Effy sloeg. Hij keek naar de lucht en knipperde even met zijn ogen. De zon was verdwenen en de zon begon al langzaam onder te gaan. Zonsondergang. Hij wist wel een plek waar je die veel beter kon bekijken, maar dat was hier ver vandaan. In La Push. Zijn huis lag daar vlakbij. Maar eer dat ze daar zouden komen, zouden ze het nog maar een minuut kunnen volgen. Daar had hij geen zin in en eigenlijk lag hij hier ook wel lekker. Er was nauwelijks wind en hij likte met zijn tong - zoals een kat zou doen - langs zijn mondhoeken af, zoekend om nog een klein voorproefje te krijgen van de heerlijke pizza. Hij moest vaker daar gaan stelen. Werk zoeken, daar had hij nog geen zin in. Hij kon naar de haven gaan en daar zware dozen mee gaan sjouwen, maar dan zou heel zijn vrije weekend verpest zijn. Hij sloot zijn ogen even. Misschien was hij nog te jong, maar hij kon altijd een poging proberen. Daar zouden ze het tenminste niet gek vinden als hij zonder shirt rondliep. Hij vond het wel een goed idee. Hij keek opzij naar Effy. 'Wat dacht je ervan als ik bij de haven ging werken? Dan kan ik tenminste wel wat geld verdienen,' grijnsde hij. Dan hoefde hij in elk geval niet meer te stelen. Trouwens, Seth en Leah betaalden toch ook hun eten met geld? Maar die woonden bij hun ouders, dat was iets heel anders. Embry kneep zijn ogen dicht en voelde de druk in zijn hoof verminderen. Dan zou hij in elk geval pas volgende week zaterdag kunnen gaan solliciteren bij die haven. Hij grijnsde en keek weer naar Effy. 'Dan krijgt deze jongen nog meer spieren dan hij al heeft,' lachte hij ondeugend, waarna hij een blik op zijn six-pack wierp. Het had lang geduurd voor hij die had, maar gelukkig had hij hem nu wel. Hij grijnsde.

effy knikte “werken kan goed zijn, al denk ik dat het moeilijk is om nog meer spieren te gaan krijgen dan je nu al hebt.” Zei ze lachend. Embry had veel spieren, dat was leuk. Maar te veel spieren, dat was ook niet alles. maar effy wist ook wel dat je al heel intensief moest trainen om spieren te hebben die echt dik op je vel lagen. Nee, van werken zou dat niet gebeuren. Of wel? misschien groeide zijn spieren sneller dan die van een mens, dat kon ook, wist zij veel. De zon ging onder. Ze zou bijna naar huis gaan. dan kon ze haar klaarmaken. Ze had zo al het gevoel dat deze nacht heel nipt ging worden om haar helemaal klaar te maken, ach het zou wel lukken. ze moest nog eens gaan shoppen, ze had veel te weinig kleren aangepast aan het klimaat hier. Ja zij had geen last van de koude, regen, wind, sneeuw en wat dan ook. Maar het mocht ook niet te veel opvallen, dus zou ze beter eens om kleren gaan die wat langer waren. Ze had heel gisteren overleefd met een short, misschien kon ze een broek ook eens proberen. Het idee van een broek stond haar niet zo aan, het was zo beklemmend. Maar ze dacht wel dat het meer ging meevallen dan ze nu verwachtte, iedereen droeg broeken, dus zij kon dat ook. Ze zou wel nog eens naar phoenix gaan na school ofzo. Vandaag was het toch al te laat. Het werd iets kouder nu de zon zo goed als weg was, en effy haar huid werd ook weer normaal. Nog steeds gaf embry veel warmte af. Hij moest daarnet haar koude weer hard gevoeld hebben, want op die paar minuten alleen was effy weer helemaal afgekoeld. Niet dat ze daar zelf zoveel van merkte. “heb jij eigenlijk ooit kou?” vroeg ze nieuwsgierig. Zou hij kou hebben als het sneeuwde en je zette hem voor lange tijd buiten. Of zou hij het net als effy niet eens merken. Al zou het dan bij hun juist om de omgekeerde reden zijn dat ze het niet zouden merken. Effy omdat ze zelf zo koud was, dat niets haar nog kou kon doen krijgen en embry omdat hij alle kou verjoeg met zijn eigen lichaamswarmte. “of te warm?” vroeg ze daar nog bij, al dacht ze niet dat dat het geval zou zijn. effy had ook nooit te kou, ook al was ze van haar eigen al koud. Dus zou het kunnen dat het omgekeerd juist zo was, al was dat niet noodzakelijk zo.

De vraag van Effy kwam verwacht en ook weer een beetje onverwacht. Embry keek opzij. 'Eigenlijk heb ik het altijd lekker warm. Als ik een shirt aandoe, voelt dat veel te beklemmend, maar ik kan moeilijk in mijn blote bovenlijf daar gaan rondlopen. Al die blikken van die meiden, nee dankje. Ik wil de grond nog schoonhouden voor ze gaan kwijlen,' zei hij arrogant overdreven. Lachend drukte hij Effy even dicht tegen zich aan en gaf haar een kus op haar hoofd. 'Nee hoor, deze jongen trekt zich daar toch niks van aan,' grijnsde hij, wat deels waar was. Hij had nooit echt naar meiden gekeken, alleen als hij bij zijn vrienden was en het lollig was. Hij sloot zijn ogen even en hoorde zijn hart weer sneller kloppen. De tijd was al snel voorbijgevlogen. Embry begon moe te worden. Hij stond op, voorzichtig, zodat Effy niet van hem afgedonderd werd. Hij grijnsde. 'Ik ga maar weer eens terug naar huis. Je mag mee hoor, als je wilt,' zei hij en hij keek haar aan, met zijn handen in zijn zakken. Hij zou het ritje wel rennen. Hij kon toch wel snel rennen. Niet sneller dan als hij een wolf was, maar hij kon het wel snel. Hij keek rustig naar Effy en grijnsde even. Hij zou haar morgen toch weer op school zien. Hij was wel benieuwd of ze ook daadwerkelijk geschiedenis ging volgen of dat het gewoon iets doms was wat ze gezegd had daarstraks. Zou ze geschiedenis echt leuk vinden? Het leek hem juist saai, dingen van jou tijd weer opnieuw horen dat toen heel erg actueel was op de tv. Hij was benieuwd hoe oud ze wel niet was. Ze zag eruit als een meisje van zestien, zeventien, maar ze zou in het echt waarschijnlijk veel ouder zijn. Embry besloot het maar niet te vragen. Hij liet zichzelf liever onwetend dan dat hij straks wist dat Effy over de tweeduizend was. Hij grijnsde. Zo oud kon zo'n ding toch ook niet worden, wel soms?

Effy porde embry speels toen hij de arrogante toer opging, ook al wist ze dat hij het maar zei om te lachen. Ze keek hem nog eens aandachtig aan, kwijlen zouden ze niet doen, maar erg ver zou het er toch niet van zijn. hij was niet mis om naar te kijken, en meisjes waren nu eenmaal snel onder de indruk. Embry stond recht en effy ging in kleermakerszit gaan zitten. Hij ging naar huis… effy keek naar de lucht en zag dat het al aardig donker begon te worden. zelf stond ze dan ook maar op. “nee, ik kan niet mee.” zei ze, een heel klein beetje treurig. “ik heb nog heel wat te doen vannacht.” Zei ze zakelijk. Zo klonk het wel serieus. Heel wat beter als, ik moet de hele nacht mijn haar nog ontwarren. Ja heel wat te doen klonk veel beter. Ze glimlachte. Ze was graag meegegaan, maar nee, even thuis zou haar goed doen. ze wou niet eens weten hoe ze eruit zag. Ze was een vampier, dus oké, heel erg slecht zou dat toch ook niet zijn. maar als ze nu een spiegel had, had ze waarschijnlijk toch bedenkelijk en ontevreden gekeken. Tja, ze was niet snel tevreden met haarzelf. Wat een goed ding was, ja zeker weten, anders zou ze er maar verloren bijlopen. En ze zag er graag goed uit, dat was belangrijk. Het was waar iedereen je op beoordeelde. Ze grijnsde, keek naar embry en gaf hem een vlugge knuffel. “ik zal beter ook maar meteen naar huis gaan, of het is donker, en een meisje alleen in het donker, veel te gevaarlijk.” Zei ze lachend, alsof er haar ooit iets zou overkomen. “tot morgen” zei ze vrolijk, ze draaide haar om en liep richting forks, ze had geen zin om snel te lopen, maar ze had wel het gevoel dat ze geen andere keuze had. Straks had ze te weinig tijd. wat een mens (vampier) wel allemaal niet moest doen om er goed uit te zien.

Embry keek haar grijnzend aan. Hij kon het niet laten om de geur van haar haren op te snuiven toen ze hem een knuffel gaf en sloot genietend zijn ogen even. Hij liet haar los en keek haar toen na. Ze was echt knap. Embry schudde zijn hoofd en begon toen te rennen. Hij klom met volle gemak in een boom en begon toen vanaf tak naar tak te springen. Niemand wist dat hij dit kon, zelfs Sam niet. Hij had zich hier op leren oefenen nog lang voordat hij Effy tegenkwam. Hij grijnsde even. Morgen zou hij haar weer zien. Hij keek naar de lucht. Hij rende zo snel mogelijk richting zijn huis. Hij opende de deur en liet zich met een zucht die niet ver van een verliefde zucht afstamde op de bank vallen. Hij gaapte even en dwong zichzelf toen om de trap op te lopen naar zijn slaapkamer. Hij keek naar zijn afgeknipte spijkerbroek, deed die en zijn boxer uit en ging toen onder de douche. Hij kwam er even later weer onderuit, kleedde zich aan in een makkelijke jogging. Hij liep naar zijn slaapkamer en ging toen op bed liggen. Hij hoorde alles kraken toen hij de dekens om zich heen legde en langzaam in slaap begon te vallen. Hij sloot zijn ogen. Met een glimlach dacht hij terug aan de dag. Het was erg leuk geweest. Maar morgen zou hij zijn aandacht en zijn concentratie weer op school moeten richten. Zijn hart begon al harder te kloppen las hij er ook maar aan dacht dat Effy morgen bij hem in de klas zou zitten. Hij opende opnieuw zijn ogen, keek even naar het zwakke maanlicht en viel toen langzaam in slaap.

Topic uit + Ik stuur je een pb'tje