Running and enjoy the weekend

Effy glimlachte breed toen ze zag dat embry rood werd en toen hij uitlegde waarom hij zo warm werd. Ten eerste was ze opgelucht dat het niets erg was, en ten tweede vond ze het zo lief dat hij daar boos voor werd. “dat is zo lief.” Zei ze zacht, met een glimlach van oor tot oor. Ze vond het wel grappig dat hij daar rood voor werd. Bij een normale mens zou het rood worden haar zijn opgevallen door het bloed dat sneller zou stromen, dat dichter bij de oppervlakte zou komen. Niet dat effy daar nu nog door in de verleiding werd gebracht, maar het viel op. Bij embry had ze dat niet, hij rook helemaal niet eetbaar, daar was ze hem dankbaar voor. Toen hij iets vroeg over de volturi kneep ze heel even haar ogen samen. “de volturi zijn een groepje vampiers die in rome wonen. Al die vampiers daar hebben een gave en ze houden zich daar bezig met toe te kijken op de wereld en op andere vampiers, of die hun wel aan de regels houden, zo niet, dan straffen ze. ze bestaan uit een hoofd van 3 mannen, die nog ouder zijn dan mij, ouder dan wat voor vampier. En de rest is gewoon aanhangsel, om hun macht uit te buiten, en als verdediging. De volturi is de enige reden waarom vampiers zich braaf en gedeisd houden.” Effy haalde schouders op, ze was niet zo voor die volturi, maar ze deden toch iets goed. Stel je voor dat vampieren maar even deden wat ze wouden. Al vond ze heel die attitude er rond maar niets. Effy glimlachte weer. “als jullie moeten luisteren naar je leider zijn bevelen, dan moeten wij dat naar die van de volturi, al geven die niet zo veel bevelen, ze zeggen liever niets en straffen dan maar achteraf.” Effy kon het toch duidelijk niet aan om veel positief over de volturi te zeggen, nu ja pech dan. Ze stak haar handen in haar achterzakken en glimlachte om dat. Ze had nog nooit iets gehad als achterzakken. Het was een beetje zielig dat ze daar nu over dacht, maar het was wel zo, en moest ze embry niet tegengekomen zijn, zou dat het enige geweest zijn waar ze aandacht voor had gehad. Maar ze was blij dat ze hem was tegengekomen, shorts waren nog geen ramp, en gezelschap van iemand is toch altijd beter.

De kleur, rood, werd alleen maar erger toen Effy er ook nog eens wat op zei. Embry kon zich met de nodige wilskracht een normale kleur wensen en kreeg die dan ook. Hij luisterde aandachtig over de Volturi, blij met deze afleiding. Hij zag aan Effy dat ze er niet zo blij mee was. Ze klonk in elk geval niet zo positief. Het leek hem juist heerlijk, weinig bevelen. Dat achteraf straffen was wel wat vervelend. Embry keek haar aan. 'Nou ja. Als ze jou meenemen naar Rome, ren ik mee en houd ik ze tegen, mochten ze iets bij je proberen,' grijnsde Embry met zijn vrolijke lach, maar zijn stem klonk wel gemeend en hij zou het nog doen ook. Hij verwonderde zich hoeveel hij overhad voor iemand bij een vriendschap. Hij vond het niet erg. Een beetje sensatie kwam wel op zijn plaats. Vooral omdat Forks soms een beetje saai was, buiten de weerwolven en de vampiers om dan. Er waren genoeg mensen in Forks die niet van hun wisten. Embry kon alleen maar naar de stad gaan als hij er zeker van was dat hij niet zou veranderen. Dicht in de buurt van andere mensen staan kon dus ook niet, want dan zouden die zijn abnormale lichaamstemperatuur opmerken en een vermoeden krijgen. Ja, weerwolf zijn had niet altijd voordelen, maar ook zeker niet veel nadelen. Embry schudde zich wakker en keek Effy aan. 'Wil je dan morgen in de vroege morgen meteen gaan jagen of liever als het middag is? 's Morgens is het wel nog niet echt zon,' zei Embry, terwijl hij nadacht. Hij dacht altijd dat vampiers verbrandden als ze in de zon kwamen. 'Een dom vraagje misschien, maar wat gebeurt er als vampiers blootgesteld worden aan de zon?' vroeg hij, terwijl hij haar vragend aankeek. Er was zoveel wat hij nog niet wist over vampiers. Maar met Effy erbij zou het hem misschien wel lukken om meer te weten te komen over die wezens. En hij zou haar ook alles willen uitleggen over weerwolven. Hij grijnsde zijn favoriete glimlach weer, dat een combinatie was van een grijns en een verbaasde blik.

Effy vond het leuk dat embry zo iets voorstelde, niet dat ze binnenkort een trip naar rome had gepland, maar het idee dat hij naar het hol van de leeuw zou gaan om haar te beschermen, vleide haar. “mij kunnen ze daar niets doen, want ik ben braaf geweest, altijd al.” Bijna altijd dan toch. “maar jij zou daar waarschijnlijk niet ongeschonden uitkomen, dus laten we er maar ver weg van blijven.” Zei ze lucht en vrolijk, maar ze meende het wel. de volturi mocht dan wel de baas zijn van vampieren, maar qua andere bovennatuurlijke wezens waren ze relatief bekrompen. Al dacht ze wel dat embry zijn plan goed kon trekken. Waar ze eerder bang voor was, was de verzamelzucht van het hoofd der hoofden, aro. Hij zou er alles aan doen om zo een uniek stuk voor hem alleen te hebben. en dat was wel het laatste wat effy wou. Toen embry de vraag stelde van de zon moest effy lachen “ik verbrand tot as, duh” zei ze giechelend, en toen iets serieuzer “nee, ik word een levende discobal. Heel leuk hoor. Voelt fantastisch, ziet er echt marginaal uit.” Zei ze met een glimlachje. Ze wou niet dat hij dacht dat ze hem uitlachte voor die vraag, want het was eigenlijk een relatief logische vraag. “en heeft de maan enige invloed op jullie?” vroeg ze, nu serieus. Ze had er zelf geen idee van, de gewone weerwolven waren helemaal zoals in het sprookje. Veranderen bij volle maan, anders niet, ervoor wat prikkelbaarder blabla. Maar het kon ook dat gedaantewisselaars ook beïnvloed werden door de maan, niet volledig maar een klein beetje. Misschien moesten ze veranderen op volle maan, of was de eerste keer dat ze veranderden bij een volle maan. Ze wist het niet, hopelijk straks wel. “o, en we gaan wel jagen wanneer het best is voor jou. Als je goed uitgeslapen bent of zo. Voor mij is het even.” Antwoordde ze nog op een vorige vraag, die ze al half vergeten was. maar ja, effy was een vampier, zij onthield alles.

Grijnzend keek Embry haar aan, terwijl er een nogal ondeugende opmerking in zijn hoofd opkwam. En aangezien Embry nu eenmaal een jongen was en een jongen bleef, ging hij die ook vertellen. 'Dan zou ik je wel eens willen zien zo,' grijnsde hij met een knipoog. Hij werd meteen weer serieus bij haar vraag. Het was een goede vraag van haar. 'De maan heeft geen invloed op ons, wij zijn geen nachtwezens. We kunnen veranderen als we zweer geïrriteerd zijn, als we boos zijn, ons niet meer onder controle hebben of gewoon hard denken aan het wolf zijn, maar daar is wel oefening voor nodig,' begon Embry. 'Mijn eerste keer was in de nacht bij volle maan ja, maar dat hoeft niet bij iedereen zo te zijn. We krijgen koorts als er kwaadaardige vampiers in de buurt zijn en veranderen dan meestal voor de eerste keer, omdat we zwaar geïrriteerd worden door die vampiers,' legde Embry uit, niet wetend of het nog helder om te begrijpen was voor Effy of niet. Hij keek haar grijnzend aan. 'Dus als je sprookjes gelooft, dan heb je het in elk geval mis, want volle maan of niet, we kunnen veranderen. Alleen gaat je transformatiecyclus langzaam achteruit naarmate je ouder wordt. We hebben allemaal een geboortedatum en gaan wel jaren vooruit, maar we blijven er lang uitzien zoals we er nu uitzien, alleen dan een flink stuk groter,' legde Embry uit. 'Het verschilt voor wolf per wolf, maar het kan zijn dat je pas op je vijfstigste jaar je eerste rimpels begint te krijgen. Meer weet ik er ook niet van, of we gewoon doodgaan per toeval of dat daar iets voor moet gebeuren,' zei Embry, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij grijnsde vriendelijk naar Effy en wachtte af of ze nog een vraag zou stellen over wat hij net allemaal uitgelegd had, iets ging zeggen over wat hij net uitgelegd had, iets over het algemeen ging vragen of iets over het algemeen ging zeggen. En hij was weer lekker veel mogelijkheden aan het afgaan. Hij grijnsde vriendelijk.

- Heb jij ook vakantie? -

Effy lachte om embry zijn opmerking. “wel kom dan maar eens kijken als de zon schijnt. Als je kunt kijken, want dan ben ik letterlijk oogverblindend.” Zei ze uitdagend. Naar de uitleg daarna luisterde ze wel heel aandachtig. Dus het veranderen naar een wolf had niet te maken met de maan, wel met vampiers. Nice, ze had meer invloed op de wereld dan ze had verwacht. “dus het is onze fout dat jij in een wolf kan veranderen… zou je ook in een ander dier kunnen veranderen, als je dat wou?” vroeg ze, duidelijk geïnteresseerd. Zou embry in een konijntje kunnen veranderen, o dat leek haar leuk. Ze lachte bij dat idee. Beet op haar lip en keek hem half schuldbewust, half lachend aan. “sorry, ik stelde me voor hoe je eruit zou zien als je in een konijntje zou veranderen.” Zei ze en ze lachte weer. Ze besefte wel dat het waarschijnlijk niet eens zo grappig was, maar ze kon er niet aan doen. met veel moeite bracht ze haar gezicht weer in de plooi. Ze hoopte dat hij het niet te hard opnam. “o, en als jij mij mag zien glinsteren, dan mag ik je toch wel eens als wolf zien.” Zei ze vrolijk, lichtjes het onderwerp van het konijntje af te brengen. En ook wel omdat ze echt wel eens zou willen zien hoe hij eruit zou zien als wolf. Zou hij nog zijn mensengedachten enzo bewaren als hij wolf was, of nam het instinct het over. Dat moest ze nog maar eens vragen, later. Maar ze verwachtte wel dat hij nog steeds hemzelf was, zelf als wolf. Dat moest toch wel, hoe kon je anders terug naar je mensengedaante veranderen. En effy had al vaak gehoord dat gedaantewisselaars in hun wolvenvorm uiterst dodelijk waren. En om dodelijk te zijn voor een vampier, moet je je hersenen er toch wel bij kunnen houden. Natuurlijk had effy al gedaantewisselaars gezien in hun wolvenvorm, maar die waren meestal zo boos op haar dat enkel het dierlijke te zien was. ze glimlachte dromerig naar embry, zich voorstellend dat hij een wolf was. groot, donzig, hij zou even snel kunnen rennen als haar. Ze konden wedstrijdjes doen, om ter snelst. Dat leek haar leuk. Zou ze winnen. Haar eigen arrogantie zei van wel, maar wat wist zij daar nu van.


ja, gelukkig wel :')

Embry schoot in de lach. 'En dan ben ik het jachtobject van jou, nee dankjewel. Ik zou in geen ander dier dan een wolf willen veranderen,' grijnsde Embry, wat ook de waarheid was. Hij knikte toen. Hij grijnsde. 'Je mag het zelfs nu zien, wacht even,' zei hij, terwijl hij zich meteen in zijn hoofd prentte wat hij nu aan het doen was. Hij liep richting enkele struiken, die hier gelukkig waren en begon zich langzaam uit te kleden. Een van de nadelen: je scheurde uit je kleren als je niet uitkeek. Sterk dacht Embry aan gelukkige dingen en aan vier poten en even later stond een grijsachtige wolf, met een paar witte spikkels, achter het struikje. Waarschijnlijk zou zijn flank boven de struiken te zien zijn. Hij had zijn kledij goed verstopt onder de struiken, nu nog hopen dat er straks geen beestjes in zaten. Embry liep op Effy af. Ze is mooi dacht hij. Toen hij vragende gedachten van andere wolven hoorde, sloot hij zo goed mogelijk zijn gedachten af en liep op Effy af. Hij bleef een meter op afstand voor haar staan. Hij grijnsde. Toen kwam hij dichterbij, keek naar haar met zijn fonkelende ogen, zodat Effy hem kon herkennen en drukte toen zijn flank vrolijk tegen haar benen. Hij kwam net onder haar heupen uit, zo groot was hij. Zijn kop keek omhoog naar Effy en zijn gelaat vormde een grijns. Hij kon nu wel niet met haar praten, tenzij ze gedachten kon horen, maar hij nam aan van niet. Embry liet zich goed observeren door Effy. Als ze nu ja-nee vragen zou stellen, kon hij die nog beantwoorden maar als het open vragen zouden zijn, zou hij zich weer terug moeten veranderen. Zijn ogen keken over het gebied heen. Elk onderdeel kwam scherper in zijn zicht. De groene blaadjes verderop aan de boom, het stoffige zand dat omhoog rees en hij kon de vogels verderop horen en ook de auto's, die snel over de autostrade reden. Hij keek omhoog naar Effy. Ook de rode kleur in zijn ogen werd extra fel gezien door hem. Hij kon geen enkel misvormd deel bespeuren. Hij liet zijn blik over haar lichaam glijden. Hij grijnsde even, schaamde zich toen en keek weer voor zich.

Effy schrok toen embry voorstelde om zich nu meteen te gaan veranderen. Maar ze wou het wel. ze knikte vrolijk en zag hem in de struiken gaan. waar was dat nu weer goed voor. Toen ze het geluid hoorde van kleren die uitgingen snapte ze het, hij moest zich uitkleden voor ie ging veranderen, anders zouden zijn kleren waarschijnlijk aan flarden gaan. ze keek weg van de struik, niet dat ze iets kon zien, maar eerder uit beleefdheid. Toen voelde ze een vreemde tinteling in de lucht, ze keek om en zag een gigantische wolf uit het bosje komen. Haar mond viel letterlijk open van verbazing. Die sloot ze weer meteen, het belachelijke uitzicht een beetje beperken. Haar ogen waren wel nog groot. Embry kwam dichter en legde zich neer aan haar been. Het kietelde, en ze giechelde. Ondanks dat het duidelijk een wolf was, een hele grote niet overzienbare en als je niet beter zou weten schrikwekkende wolf, in zijn ogen zag je toch nog duidelijk dat het om een mens ging. Effy ging met haar vingers door zijn vacht, heel traag, de textuur van de haren goed voelend. Ze waren ruw en toch zacht. Ze merkte dat embry nog steeds kon grijnzen, dat maakte haar lachen. Ze zag ook hoe zijn blik langzaam over haar lichaam gleed en toen ineens weer voor zich keek. Ze grinnikte. “zie je nu beter?” vroeg ze, ze ging er vanuit dat hij niet kon praten, man dat zou ook eng zijn moest het wel kunnen, maar ja of nee knikken kon niet zo een grote moeite zijn. ze was hem blijven aaien tot ze doorhad dat dit wel een beetje vreemd kon overkomen. ze liet haar hand naast haar zij vallen en keek hem met grote vragende ogen aan. Wat was hij een mooie wolf, nog steeds speels, dat zag je zelf in zijn vacht. Hij had geluk met het soort wolf hij was. hij zag er zo knuffelbaar uit, zonder er bij na te denken sloeg ze haar armen om het gigantische lijf en nestelde zich even in een wolvenknuffel. Toen liet ze los en lachte beschaamd. Ja, zeker knuffelbaar. Nu vond hij haar waarschijnlijk heel raar, maar hey, wie kon er zeggen dat ze een wolf had geknuffeld.

Embry keek haar aan en ving een vraag op. Hij knikte en grijnsde vrolijk. Hij sloot zijn ogen genietend onder haar strelingen. Hij bewoog zijn kop richting zijn flank om te laten zien hoe fijn hij het wel niet vond en vond het jammer dat het alweer gedaan was. Het was niet abnormaal dat hij hiervan genoot. Effy's vingers waren als een fijne, frisse streling in zijn warme vacht. Hij schrok toen ze hem opeens knuffelde en genoot. Ze hij legde zijn gigantische kop tegen haar hoofd aan en begroef zijn snuit even in haar haren. Hij trok zijn kop terug toen Effy ook losliet. Hij keek haar genietend en geamuseerd aan. Hij vond het jammer dat ze gestopt was. Toen hij de beschaamde uitdrukking zag, grijnsde hij even. Embry keek naar Effy en drukte zijn snuit piepend tegen haar benen. Zijn zielige uitdrukking ging over naar een geamuseerde, terwijl hij moeizaam probeerde te seinen dat hij nog eens geaaid wou worden. Toen bedacht hij haar vraag weer en knikte hij. Hij drukte zijn snuit nogmaals tegen haar benen en grijnsde vrolijk. Met een plagende blik keek hij haar aan, alsof hij haar zo uitdagend vroeg of ze soms niet durfde en dat het dat ook waarschijnlijk was wat hij vroeg. Embry keek haar opnieuw grijnzend aan en duwde voor de derde keer zijn snuit tegen haar benen. Als Effy nu nog geen moeite had gedaan om recht te blijven staan, dan had hij diep respect voor haar, aangezien hij wist dat als hij meer strelingen wou, hij soms hard kon duwen. Hij had zijn moeder al eens een keertje bijna van haar stok geholpen toen die zijn vacht streelde. Alleen wist zijn moeder niet dat hij het was. Waarschijnlijk was ze zo oud dat ze Embry niet herkend had aan zijn fonkelende ogen, maar gelukkig wist zijn moeder wel van de legendes af, dus dat was ook weer een meevaller. Ze was helaas overleden. Embry keek omhoog met fonkelende ogen en sprong op. Zijn tong kwam uit zijn bek en hij gaf Effy een lik. Een lach, die nogal raar klonk waarschijnlijk, kwam uit zijn bek en zijn ogen fonkelden vrolijk en plagend.

Effy merkte dat embry het niet erg vond dat ze hem aaide, of knuffelde. Dat was goed. Hij duwde haar 3 keer, en na de 2e duw al had ze moeite om nog gewoon recht te staan. Ze wankelde heel even en porde hem zachtjes, waarna ze hem nog even aaide, want dat was, gokte ze, waar hij op uit was. ze was even bezig met hem afwezig te strelen toen hij ineens opsprong en haar lekte. Of embry had niet door dat zijn tong een beetje groter was dan als hij mens was, of hij hield er echt van om haar te plagen. Maar een groot deel van haar gezicht was ondergelekt. Ze keek hem verbaasd aan, een beetje bekomend van de shock en liep toen op hem af. Met een brede grijns om duidelijk te maken dat ze hem niet wou aanvallen. Ze drukte haarzelf tegen een deel van zijn vacht en veegde haar gezicht eraan af. Hygiënisch was het misschien niet, maar ziek kon ze toch niet worden. ze klopte hem een keer waarderend op zijn zij. Als ze embry zo zag, had ze zelf zin om in een wolf te gaan veranderen, wat jammer genoeg niet kon. Ze keek hem nog eens aandachtig aan, hij was wel echt groot. En toen liep ze eens rond hem, met haar hand in zijn vacht, kijkend naar zijn grote poten, die er heel schattig uitzagen, en naar alles waar ze maar naar kon kijken. Wat waren wolven mooie beesten. Toen ze terug bij zijn kop was aaide ze hem speels over zijn hoofd. “vind je dat leuk hé” zei ze speels, op de manier waarop ze het tegen haar huisdier zou zeggen. ze glimlachte en kietelde hem onder zijn kin. Ging ze nu niet iets te ver. Ach ze zou het wel merken als dat zo was. effy kon zich voorstellen dat hij nu wel heel duidelijk kon maken als iets niet naar zijn zin was. zo duidelijk dat effy binnen de 2 seconden zou maken dat ze weg was, puur van de angst. Maar ze ging er vanuit dat hij haar geen kwaad zou doen. daar vertrouwde ze wel op. In een vlaag van nieuwsgierigheid vroeg ze zich af hoe het zou zijn om op hem te zitten, zou het zijn zoals bij een paard. Ze dacht wel dat het iets aangenamer zou zijn, embry was veel zachter dan een paard. Maar dat idee bande ze snel uit haar gedachten, ze ging hier niet op hem gaan zitten, dat was gewoon absurd.

Embry keek naar haar met grote ogen en grijnsde. Hij voelde zijn eigen slijm in zijn flank, maar dat zou wel weer opdrogen. En ja hoor, na een paar seconden was het alweer gedroogd. Grijnzend keek hij Effy aan en knikte toen die vroeg of hij het leuk vond. Hij grijnsde en sloot zijn ogen toen zij hem onder zijn kietelde. Hij hief zijn kop ietsjes meer op, zodat ze er gemakkelijker bij kon, zo fijn vond hij het. Hij keek haar aan en sloot zijn ogen weer. Hij voelde zijn hart kloppen. Hij hoorde het zelfs in zijn oren. Hij grijnsde en keek Effy vrolijk aan. Wat zou ze denken? Haar blik was een beetje veranderd en speels duwde Embry zijn flank tegen haar benen aan. Hij piepte nogmaals en hield zijn kop omhoog, zodat hij kon laten zien dat zelfs het strelen onder zijn kin fijn was. Niemand, zelfs zijn moeder niet, had hem zo gestreeld en hij vond het heel erg fijn. Embry keek naar Effy en piepte opnieuw. Daarna sprong hij achter haar. Hij was dan wel groot, hij kon goed rennen en snel zijn. Hij zakte tussen zijn voorpoten, zoals een speelse hond zou doen en liet zich omvallen op zijn rug. Hij rolde heen en weer zodat heel zijn pels zanderig werd en stond weer op. Hij grijnsde, zijn ogen vrolijk fonkelend, waaraan iedereen die gekke Embry zou kunnen herkennen. Hij hoefde nu tenminste niet serieus te doen. Trouwens, hij kon toch niet serieus zijn. Zelfs tijdens de les niet. Hij had al eens een papiertje bij zijn meester aardrijkskunde gegooid naar een vriend van hem, waarop stond dat hij van die vriend hield met een groot hartje, expres net op het moment dat de meester keek. Die pakte het briefje natuurlijk en las het hardop voor. Men, die man ging af als een gieter! Embry keek naar Effy opnieuw en schudde zijn gedachten nogmaals helder. Hij piepte opnieuw en sprong toen heen en weer. Bij elke sprong zakte hij tussen zijn poten, zo speels was hij. Hij keek haar aan en wachtte af wat ze zou gaan doen. Hij dacht aan straks, als Effy bij hem zou zijn, bij hem thuis. Hij voelde het huid onder zijn vacht kleuren en grijnsde weer naar Effy.

effy zag hoe embry speelser werd met de minuut. Dit wolf zijn moest voor hem de hemel zijn, bedacht ze. ze hield wel van speels. Toen hij van de ene naar de andere kant begon te springen als een hond die wachtte op avontuur, kon effy het niet laten om als een klein kindje te reageren. Een klein kindje dat heel graag met haar hondje speelde. Haar ogen werden groot en ondeugend en haar mond werd een brede grijns. “pak me dan, als je kan” zei ze speels, ze wachtte nog 1 seconde en toen stoof ze het strand op. Ze vroeg zich af of hij zou volgen, waarschijnlijk wel, hoopte ze. ze hield van dit speelse gedoe. Het gaf haar het gevoel dat ze nog jong was. nog een kind. Het deed haar vergeten dat ze zo een dingen niet hoorde te doen, dat ze braaf en voorzichtig moest zijn. dat ze moest analyseren wat de anderen deden, omzetten in gevaar of niet en elk woord dat ze zou zeggen nog eens herhalen in haar hoofd en alle mogelijke gevolgen van wat ze zou zeggen overzien. Nee dit was veel beter. Ze had niet het gevoel alsof er iets was wat ze niet tegen hem kon zeggen, ook al kende ze embry nog maar een dag. Ze had niet verwacht dat het zo leuk kon zijn, met iemand anders optrekken. Als ze normaal met iemand sprak, was dat 9 op de 10 een vampier. En de gesprekken bleven beleefd en aardig, maar nooit meer, te gevaarlijk. Vertrouwen kon je nooit leggen in een vampier. Dat vertrouwen had ze wel in embry. Ze vroeg zich af of hij haar vertrouwde, ze was wel een vampier. En vampiers waren gekend als leep en niet te vertrouwen. Maar zij was te vertrouwen dat wist ze, ze hoopte dat hij dat ook wist. Het strand was leeg, het was mooi hier. Zeker in het donker, effy kon goed zien in het donker. Maar wat ze zag had altijd een andere intensie dan wanneer ze het zag in het licht. Ze hield van het donker. Alles was mooier dan, en niet omdat je het dan zogezegd minder goed zag.

Eén moment verbaasd bleef Embry even in zijn houding staan. Toen zette hij de achtervolging in. Dankzij zijn plotselinge vertrok, stoof het zand hoog op. Embry grijnsde en vond dit een soort aansporing om harder te gaan rennen, wat hij dan ook deed. Grijnzend rende hij zo snel hij kon, terwijl hij ondertussen de geuren opsnoof. Er was, zover hij kon ruiken, geen gevaar en zijn vrienden waren ver weg, dus Effy was veilig. Dat gaf hem een geruststellend gevoel. Hij liet zijn bekende lach horen, ontweek soepel een in de weg staande boom en lachte nogmaals. Hij kwam langzaam dichterbij een figuur die aan het rennen was. Hij rook Effy's zoete geur en was even afgeleid. Hij kon nog net een boom ontwijken en rende snel verder, om zijn verwarring niet te laten blijken. Na een paar minuten rende hij naast haar en sprong hij opzij, zodat Effy ook wel moest vallen. Net voordat hij op haar zou vallen, week hij soepel af en grijnsde hij, terwijl hij stilstond. De bladeren vlogen omhoog en zijn fonkelende ogen keken haar grijnzend aan. 'Ik heb je!' leek zijn blik te zeggen en hij legde zijn kop even tegen haar wang. Hij sloot genietend zijn ogen, rook haar zoete geur weer en keek haar weer aan. Hij voelde zijn huid gloeien onder zijn vacht en voelde een huivering over zich heengaan toen hij de koude huid van Effy weer voelde, maar het was een aangename huivering. Hij keek naar haar en legde zich toen neer. Niet dat hij moe was, nee, helemaal niet. Hij was nooit moe, hoe hard hij ook rende. Hij kon zo naar de grens van Canada lopen als hij wou, maar dat deed hij alleen als hij kwaadaardige vampiers moest opjagen. Hij gaapte even en zijn scherpe tanden kwamen tevoorschijn, een fractie van een seconde. Embry keek Effy aan. Hij zou met haar eeuwig willen blijven rennen, dan nog zou hij het niet vervelend vinden. Maar dit weekend zou na morgen weer voorbij zijn en ze zouden beiden weer naar school moeten. Misschien zaten ze bij elkaar in de klas. Dat zou toevallig zijn. Embry legde zijn snuit tegen Effy's benen.

P.S: Als je Embry als wolf wilt zien, dan moet je het plaatje bij zijn character sheet bekijken

effy voelde al snel een stomp in haar zij. Hier was haar evenwicht niet op voorbereid en ze viel zijwaards op de grond, rolde nog wat verder en vernielde waarschijnlijk wel iets onderweg. Ze hield haar arm beschermend over haar ogen zodat er geen zand in kwam, niet dat het veel zou uitmaken als dat wel het geval was. toen ze gestopt was met rollen begon ze te lachen. Dit was zo leuk. Ze sprong soepel recht en keek embry in de ogen. die haar aankeek op een manier dat duidelijk maakte dat hij trots was dat hij haar had. Ze grijnsde “goed gedaan hoor, je bent sneller en sterker, duidelijk” zei ze speels. Ze klopte hem op het hoofd en zag dat hij ging liggen. Toen hij geeuwde zag ze even zijn tanden, scherp en gevaarlijk. Maar zo had zij er ook. “oe, scherp .” Zei ze droogjes, toen glimlachte ze breed, zodat je haar tanden ook kon zien en ging ze met haar tong over haar hoektanden. Die iets scherper waren als bij een mens, maar niet erg veel. Ze waren wel veel gevaarlijker als die van een mens. “zo heb ik er ook.” Zei ze trots, niet dat ze zo trots was op haar tanden. Ze legde haar ook neer en nestelde zich gemakkelijk tegen embry’s zij. Voelde even goed als een zetel, nee, beter. Ze zou hier zo nog voor eeuwig kunnen blijven liggen. Ze had zelf het gevoel alsof ze zou kunnen slapen, al was dat natuurlijk nonsens. Ze sloot haar ogen en legde haar hoofd achteruit. Morgen zou veel te vroeg komen, dat wist ze nu al. Nog nooit had effy problemen gehad met de tijd die voorbijvloog, nu wel. dat was een vreemd gevoel. Met haar hand bleef ze embry strelen, afwezig. Effy vroeg zich af of embry hierdoor problemen zou krijgen, door het bij haar zijn. ze hoopte van niet. “je gaat toch geen problemen krijgen door bij mij te zijn.” vroeg ze zachtjes, ze keek naar zijn kop om de reactie af te wachten.

Embry keek naar Effy. Hij grijnsde toen hij merkte dat die tegen zijn zij aanlag. Het was een fijn gevoel dat hem toen bekroop. Hij slikte even. Hij keek naar Effy en ving haar vraag op. Hij schudde zijn kop. Dit was echter mee om Effy een goed gevoel te geven, want hij had wel degelijk kans op lastige vragen als Effy bij hem was. Maar dat kon hem niks schelen. Effy was lief en niet een gevaarlijk monster. En hij zou heel erg boos worden als ze iets slechts over haar zeiden, dat wist hij nu al. Hij wist dat hij dan zijn mond voorbij zou praten. Hij had Effy van alles over hun verteld, over hoe weerwolven leefden en over de roedel waar hij soms bij betrokken was. Dat zouden ze hem niet in dank afnemen en Sam zou hem de roedel afkicken als hij wist dat hij morgen met Effy ging jagen op dieren. Maar dat kon Embry niet schelen. Gek genoeg. Hij vond het fijn om bij Effy te zijn en Effy leek zich ook niet te storen aan zijn aanwezigheid. Hij was in een paar uur tijd een goede vriendin tegengekomen. Het maakte hem niks uit of Sam hem nu de roedel - wat hij eigenlijk niet eens zijn eigen roedel kon noemen, aangezien hij er nauwelijks was - afkickte, hij wou bij Effy zijn en wou haar beschermen en als dat Sam niet deerde, dan had hij maar pech. Een wind speelde door zijn vacht en Embry sloot zijn ogen, terwijl hij genoot van Effy zo dicht tegen zich aan te hebben. Straks zouden ze naar zijn huis gaan, maar nu, nu was het nog even wachten. Nu wou hij het liefst nog even bij haar blijven liggen, totdat zijzelf zou voorstellen om te vertrekken. Vrouwen mochten immers van hem altijd kiezen. Embry grijnsde. Hij sperde zijn bek wijd open en gaapte nogmaals. Hij luisterde scherp toen hij bladeren hoorde kraken. Zijn staart ging alert in de lucht en zijn blik dreef naar de bomen. Hij hoorde niks meer en zijn spieren verslapten zich weer. Zijn staart zwaaide weer rustig heen en weer. Het was vast een eekhoorn of zo. Hij vroeg zich af waar hij een ree zou kunnen vinden. Of een hert. Hier niet verderop, waarschijnlijk. Hij had al eens gehoord dat er ook lynxen waren in Forks. Of hij dat geloofde, wist hij niet.

Ze zag hoe embry zijn hoofd schudde. Maar iets in zijn ogen zei haar dat hij daar niet helemaal juist in zat. Ze dacht er verder niet meer over na. Als hij zei dat ze geen problemen ging veroorzaken, dan geloofde ze hem wel. ze zag hem nog eens gapen en besefte toen maar dat embry wel slaap nodig had. “misschien is het beter als je wat zou slapen.” Zei ze met een vrolijke glimlach. Ze hield hem uit zijn slaap, en dat wou ze wel niet. Een paar bladeren kraakten en ze voelde hoe embry onder haar helemaal opspande. Zelf werd ze niet door het gekraak gealarmeerd, echt oplettend was ze ook niet. Maar de houding die embry daarbij gaf waarschuwde haar wel. ze stelde haar iets rechter en keek oplettend om haar heen. Toen ze niet meteen iets zag, en ook embry zich weer ontspande tuitte ze haar lippen en keek nog een keer om haar heen. Zou ze iets missen, dat kon wel, ze was al de hele dag zo onoplettend. Ze werd vast weer paranoïde. Vlug keek ze naar embry, ze hoopte dat hij haar zou geruststellen met zijn ogen. dat er echt niets aan de hand was. man wat overdreef ze weer. Dat was wat er gebeurde als je altijd zo oplettend was en dan eens niet. Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd, waarbij haar paardenstaart vrolijk heen en weer wiebelde. Ze had niet meer aan haar haar gedacht, maar die staart zat er al veel te lang in. Ergens wist ze wel dat haar haar heus niet meer beschadigd kon worden, maar toch hield ze een staart nooit langer dan een paar uur in. Ze haalde haar hand door haar haar en nam daarbij de rekker mee. ze roefelde nog een keer door haar nu losse krullen, al waren het niet echt krullen, eerder golven en schudde het allemaal wat losser. Toen opende ze haar ogen weer en glimlachte loom naar embry. Vanavond was een van de beste avonden van de voorbije honderden jaren geweest, en dat was allemaal dankzij hem.

Embry grijnsde toen ook Effy eindelijk oplettend werd. Hij begreep het wel. Nu kon ze zo zorgeloos genieten bij hem. Embry grijnsde. Ja, hij had slaap, maar als hij in slaap zou vallen in het bos, dan zou hun veiligheid niet lang duren. Hij keek naar Effy en rook haar zoete geur toen ze zich schudde. Hij sloot zijn ogen, genietend van de heerlijke zoete geur. Hij keek haar aan en grijnsde terug. Toen stond hij langzaam op. Hij kroop toen onder Effy door, zo snel mogelijk, zo dat zij nu op zijn rug lag. Hij grijnsde. Tijd voor een ritje richting huis! Embry begon toen te rennen en hoopte dat Effy zo goed mogelijk kon blijven zitten. Hij had haar immers beloofd dat ze vanavond bij hem mocht blijven. Embry grijnsde. Hij had nog niet verteld aan haar dat zijn bed uit twee delen bestond. Ja, oké, hij moest niet zo moeilijk doen. Het was een tweepersoonsbed. Maar Embry zou sowieso voorstellen dat hij op de bank ging slapen. Trouwens, Effy mocht ook gerust even gaan liggen. Hij wist dat ze niet sliep, maar even liggen zou wel ontspannend werken. Zouden vampiers soms douchen? Hij schaamde zich half en half voor die vraag. Hij keek naar Effy. Ze mocht gewoon in zijn huis verblijven, als ze wou. Dan voelde hij zich minder eenzaam en haar aanwezigheid was fijn. Trouwens, misschien kon ze koken. Dan kon ze hem misschien het een en ander uitleggen, want zelfs een eitje verbrandde bij hem. Hij grijnsde even en schudde toen zijn kop. Hij moest niet zo ver nadenken. Ze zou een nacht blijven, meer niet. Embry grijnsde en stopte toen hij bij zijn huis aankwam. Hij liet Effy voorzichtig op de grond zakken en sprong de struiken. Gelukkig was hij zo slim geweest om reserve kleren daar neer te leggen voordat hij vertrok, want hij was zijn kleren op de plaats vergeten waar hij met Effy gelegen had. Embry schoot in zijn jogging. Alleen een joggingbroek. Meer dan een broek had hij niet nodig. Uh.. Oh ja, schoon ondergoed. Hij grijnsde even beschaamd en opende toen de deur van zijn huis. 'Nou, dit is het,' zei hij, terwijl hij het licht aanknipte en grijnsde naar Effy.

Effy schrok toen embry ineens onder haar door liep zodat ze op zijn rug terecht kwam. Waw, hoe had hij dat gedaan. Hij liep snel en behendig, het was fijn om op zijn rug te zitten. Dat moest een vreemd uitzicht zijn, een vampierenmeisje op de rug van een gigantische wolf. Het was goed dat ze haar haar los had gedaan want nu wapperde het speels in de wind en dat gevoel maakte alles nog extra leuk. Ze had al gedacht hoe het zou zijn om op zijn rug te rijden, maar ze had niet verwacht dat het zo leuk zou zijn. het voelde zo vrij als gewoon lopen, maar het was veel leuker omdat ze nu geen controle had over de situatie, en dat maakte alles spannender. In geen tijd kwamen ze aan bij een huisje waar embry stopte. Effy gleed van zijn rug en ze zag dat hij weer in de struiken verdween. Toen hij er weer uitkwam had hij een trainingsbroek aan, lagen zijn kleren niet ergens anders. Ach, hij had waarschijnlijk overal wel wat kleren liggen. Hij opende de deur en effy liep langzaam naar binnen. Het was er niet te groot maar wel heel gezellig. Een huis waar ze zich meteen thuis zou voelen. Ze glimlachte terwijl ze haar blik door het huisje liet glijden. Ja zeker iets waar ze kon wonen. Ze printte een paar dingen in haar geheugen zodat ze die misschien later kon toepassen op haar huis, als ze daar dan ooit nog eens kwam. Wat de laatste tijd al niet veel gebeurd was, niet dat het haar echt kon schelen. “mooi” zei ze enkel. Toen draaide ze zich naar embry. “en, waar slaap ik.” Zei ze opgewekt. Eens kijken hoe hij daarop zou reageren. Eigenlijk had ze met een vierkante meter vloer al genoeg. slapen ging ze toch niet doen. en of ze nu rechtstond, zat of neerlag, het maakte voor haar toch niet uit, ze had aan alles evenveel rust. Zouden gedaantewisselaars meer minder of evenveel slaap nodig hebben als mensen. Effy gokte meer, omdat ze zoveel meer bewogen, maar ze waren bovennatuurlijk, dus het kon ook een van de andere zijn. ze wist het niet, ze wist nog zoveel niet.

Embry kreeg een kleur toen hij de vraag kreeg waar hij het meest bang voor was. Hij krabde even op zijn hoofd, meer om na te denken dan om aan te tonen dat hij zich ongemakkelijk voelde onder die vraag. Toen besloot hij gewoon de mogelijkheden af te gaan en Effy zou wel kiezen wat haar het beste leek. Hij keek haar aan. 'Wel, ik heb boven een tweepersoonsbed - vraag me niet hoe ik eraan gekomen ben, want dat weet ik zelf niet - maar ik wil ook gerust op de bank gaan liggen en dat jij in het bed kan liggen,' zei Embry met zijn eeuwige vrolijkheid. Zodra hij het antwoord zou weten zou hij meteen gaan slapen, mocht hij morgen er vroeg uit willen. Het was nu niet bepaald fijn om in slaap te vallen en dan om twaalf uur pas wakker te worden. Meestal gebeurde dat hem, maar hij kon ook makkelijk tot twee uur 's middags uitslapen. Hij at ook meer dan de gemiddelde mens. Hij kon vijf borden spaghetti op en als hij op jacht geweest was en vampiers opgejaagd had, dan kon ik wel twaalf keer voor zichzelf opscheppen. Het was daarom ook dat hij af en toe pizza's stal uit de winkel. Geld had hij niet en dit was een kraakpand. Het was van hem en het was in het bos, mooi toch? Politie zou hier nooit komen, puur omdat ze het nieuws over grote zwarte beren in Forks hadden gehoord en dat ze uit de buurt van het bos moesten blijven. Ja, Embry volgde soms ook TV. In het café in de stad hing er eentje. Meestal sportnieuws, maar ook over Forks en omstreken. Embry schudde zijn gedachten helder en keek naar Effy. Hij vond het fijn dat zij het een mooi pand vond. Ja... Hij vond het zelf ook wel mooi gelukt. Nu herinnerde hij zich weer waarvan hij het tweepersoonsbed had, dat hij dat kon vergeten! Van zijn moeder, vlak voor die overleed. Het was een wonder dat hij dat ding onder opvallend te zijn in het huis gekregen had, aangezien hij geen verhuisvrachtwagens gebruikte. Hij keek naar Effy en concentreerde zich op haar.

effy keek embry bedenkelijk aan, meende hij dat nu. Hij zou in de zetel gaan slapen zodat zij in het bed kon liggen, dat was toch te zot voor woorden. “wat zeker is, is dat jij in dat bed slaapt. Ik wil me wel in de zetel leggen, of ik ga mee naar boven.” Zei ze droogjes. Ze wist niet of hij het erg zou vinden als ze hem zou zien slapen, zou hij kunnen slapen als ze op hem zat te kijken. Moest zij kunnen slapen, zou ze de slaap niet kunnen vatten als ze wist dat er iemand keek. Maar er waren mensen die onder alle omstandigheden sliepen, die mensen mochten hun zelf gelukkig prijzen. “o, maar misschien best niet, slapen als iemand er op zit te kijken is niet zo leuk… denk ik” want ja wat wist zij van slapen. Maar ze wou niet dat embry slechter sliep door haar aanwezigheid. Effy probeerde te denken aan haar tijd als mens, toen ze wel nog sliep. Ze wist nog dat zij gigantische bedden had om in te slapen, heel zachte kussens. Ze wist ook nog vaag dat ze niet kon slapen als het licht was, en dat het vaak licht was. dat als ze klein was, ze een plekje in de kelders ging zoeken en daar verder sliep. In de kelders was het altijd donker en koud, in tegenstelling tot in de rest van het huis. Dat haar ouder haar dan pas na uren weer vonden, en ze dan kwaad waren, dat kon haar niet schelen. Al van sinds ze een klein kind was, wist ze hoe ze zich emotioneel moest afsluiten van haar ouders om die zo beter te manipuleren, niet dat ze dat veel deed. maar het was handig om te kunnen. Effy was een slim kind geweest, te slim voor haar leeftijd. Maar erg veel wist ze daar niet meer van. Waarom werd alles zo wazig van je mensenleven.

Embry bloosde nu pas echt. Hij wou Effy niet in de zetel laten liggen. Hij kon makkelijk slapen, ook al keken er tien mensen naar hem. Dat was ook echt zo'n ding van het weerwolf zijn: je was doodop. Embry grijnsde. Hij wou niet als een oude viezerik overkomen, maar aangezien Effy had voorgesteld om mee naar boven te gaan, klonk hij zo ook niet. 'Oké, je mag gerust mee boven slapen, ik heb er geen last van, alleen ga ik wel even douchen,' zei hij grijnzend, waarna hij naar boven ging, een fijne jogging pakte om in te slapen en de badkamer sloot. Hij keek even naar zijn gezicht, zag een paar vage littekens in nek en grijnsde even. Hij deed de badkamer op slot en zette de douche aan. Toen hij even later klaar was, kwam hij er weer onderuit en grijnsde even. Hij droogde zich af met een handdoek en schoot in zijn joggingbroek. Deze kwam tot vlak boven zijn knieën. Hij ging toen naar beneden en keek naar Effy. Hij slikte even. 'Ik ga slapen als je het niet erg vindt,' zei hij, terwijl hij grijnsde en toen naar boven ging. Hij gaapte. Hij hoefde het licht in zijn kamer niet aan te doen, hij kon het zo ook wel vinden. Hij legde zich plat op zijn rug neer en keek naar het plafond. Hij wou eerst weten wat Effy ging doen. Zou ze werkelijk bij hem komen liggen of niet? Embry wachtte geduldig af en keek ondertussen naar het plafond. Hij voelde zich langzaam maar zeker een beetje doezelen en had moeite om wakker te blijven. Hij opende zijn ogen weer en keek naar het raam, dat dichtbij zijn bed hing. Het maanlicht scheen op zijn gezicht. Als Effy dorst kreeg, kon ze via dat raam naar buiten gaan. Maar misschien had ze wel genoeg gedronken al. Embry slikte even. Hij kon Effy vertrouwen. Hij wist zeker dat hij haar kon vertrouwen. Ze was een lieve vampier, een van de weinigen. Hij sloot zijn ogen en wachtte geduldig af of hij iets zou horen of zou voelen.

effy knikte toen embry zei dat hij moest gaan douchen. Ze bleef op de plek staan waar hij haar had achtergelaten en sloot haar ogen. ze was zowel bang als opgewonden bij het idee van morgen. Wat als het niet ging lukken, wat als ze dierenbloed niet zou lusten, ze wist nu al dat ze het niet ging lusten, ze was nu al zo kieskeurig op haar bloed. Maar ze zou het naar binnen werken zonder te klagen, wat had ze te klagen ook. Dieren leefden meestal ook wel gezond, dat scheelde dan toch. En ze werd er een beter mens van, euhm, vampier. Zou embry schrikken als hij haar zag op jacht. Waarschijnlijk wel. de transformatie die een vampier maakte als hij ging jagen was groot. Niet zo groot als naar een wolf veranderen maar toch. In jacht was ze veel dierlijker, ze volgde dan puur op instinct, niet meer logisch nadenken. Gelukkig dat embry niet eetbaar rook, of hij zou waarschijnlijk niet lang overleven. Maar nu had hij niets van haar te vrezen, dat was goed. Ze zou ook voor een groot dier gaan, met veel bloed, gewoon om te zien of het genoeg was. niet dat ze nu dorst had, maar dat was misschien maar best ook. De slaagkansen zouden zo wel hoger liggen dan als ze zou beginnen met verschrikkelijke dorst. Effy hoorde dat embry klaar was en even later stond hij weer voor haar. Ze glimlachte en knikte toen hij zei dat hij ging slapen. Ze wachtte nog even en volgde toen zachtjes. Ze hoopte dat hij het niet erg zou vinden dat ze meeging naar boven. Toen ze in zijn kamer kwam lag hij al in het bed. Voorzichtig zette ze haar aan de andere kant, ze deed haar best om niet te veel te bewegen. Ze trok haar benen op en legde haar hoofd op haar knieën, zodat ze naar embry keek. “slaapwel” zei ze, heel zachtjes. Ze vroeg zich zelf af of hij het zou horen. Misschien wel. zijn gehoor zou wel beter zijn als dat van een mens. En anders had hij het waarschijnlijk niet gehoord, maar echt erg zou dat ook niet zijn.

Een koude trek kwam bij hem, waaraan Embry kon herkennen dat Effy naast hem zat of lag. Embry grijnsde. 'Dankjewel. Tot over een paar uurtjes,' zei hij grijnzend, waarna hij zich op zijn zij draaide, met zijn rug naar Effy toe en langzaam in slaap viel. Zijn droom ging over een geslaagde jacht. Het eindigde... Embry werd wakker. Met de beëindigde versie nog in zijn hoofd. Hij grinnikte even en vroeg zich af hoelang hij geslapen had. Hij wreef door zijn ogen, wou eigenlijk blijven liggen, maar wist dat hij moest opstaan, voor Effy. Hij ging recht overeind zitten. Hopelijk had hij Effy niet te veel gestoord met zijn gewiebel. Het gebeurde hem ook wel eens dat hij zijn arm plotseling naar links of naar rechts sloeg. Zou hij dan niet wakker geworden zijn van de koude trek om zijn hand en natuurlijk de pijn, aangezien Effy's huid hard was? Embry gaapte. Douchen zou hij vanavond wel weer doen. Het had geen zin om te gaan douchen en dan straks na een jacht thuiskomen en weer moeten douchen. Hoewel hij niet veel van Effy's aanwezigheid gevoeld had in zijn slaap, vond hij het een spijtig idee dat hij straks weer in zijn eentje moest gaan slapen. Embry wreef door zijn ogen en keek slaperig opzij. 'Goedemorgen,' zei hij, aangezien hij aannam dat Effy nog steeds naast hem zat of lag. Hij keek naar zijn broek. Hij ging wel iets anders aandoen voor de jacht. Hij veranderde dan wel in een wolf, maar toch. Hij pakte een afgeknipte spijkerbroek, ging naar de badkamer, kleedde zich gauw om, kwam terug zijn slaapkamer in en keek naar Effy. Het was dat hij geen haar op zijn borstkas had, anders liep hij echt niet zonder shirt rond. Op school moest hij gewoon een shirt aandoen, maar in het weekend liep hij in bossen en bij het reservaat gewoon rond zonder shirt. Hij keek naar Effy. 'Klaar om te gaan?' vroeg hij, terwijl hij de trap al afging en beneden rustig wachtte op Effy. Die zou waarschijnlijk binnen de seconde voor hem staan. Embry vroeg zich af hoe het voor haar geweest zou zijn om hem hebben zien slapen. Hij zou wel eens naar haar willen kijken als ze sliep. Zou dat er schattig uitzien? Hij grijnsde zijn favoriete glimlach.

Effy zat in kleermakerszit toen embry wakker werd. Het grootste deel van de nacht had ze zitten luisteren naar zijn ademhaling. Het was verassend rustgevend geweest, ook al was zijn adem niet echt regelmatig in zijn slaap. Hoe een mens uitgeslapen geraakte als je zoveel bewoog, wist effy niet, maar het moest mogelijk zijn. embry zag er wakker uit toen hij opstond. Voor 5 minuutjes had effy het huis verlaten die nacht, om vlug naar haar huis te snellen en andere kleren te gaan halen. Die had ze dan mee naar hier genomen en hier had ze zich vlug gedoucht en de andere kleren aangetrokken, een witte jurk tot een 10 centimeter boven haar knie met een beige legging. Helemaal jachtproof. Ze hoopte dat embry het niet erg zou vinden dat ze zich hier gedoucht had. Of dat ze weg was gegaan. Ze glimlachte naar embry, een beetje schuldbewust. “goeiemorgen ik ben even om kleren gegaan, en heb me hier gedoucht, ik hoop dat het niet erg is.” Zei ze poeslief toen hij terugkwam met nu een spijkerbroek aan, weer geen T-shirt, niet dat dat erg was. “en ja, helemaal klaar om te vertrekken.” Ze zette een vrolijk gezicht op, ook al was ze heel heel zenuwachtig. Vandaag zou alles maken of doen vallen, dat wist ze wel. maar ze had zich vannacht voorgenomen dat ze het niet te zwaar zou opnemen, wat er ook gebeurde. Dit was iets wat ze ging proberen en ze zou wel zien. En een betere zelfbeheersing dan nu zou ze nooit hebben, dit was het moment. Ze deed dit voor haarzelf, voor het betere leven dat ze al lang wou, en ze deed dit voor embry, omdat hij beter verdiende dan een vriendin die gevoelloos mensen vermoorde. Een rilling gleed over haar rug, het woord vermoorden klonk zo vreemd voor haar. Alsof het niet bij haar paste, het idee dat het wel zo was maakte haar doodsbang van haar zelf. Daar was ze nu meer bewust van dan ooit. Maar het ging veranderen, dat was goed. Effy had ook al veel nagedacht over het kleur dat haar ogen, als alles goed ging, over een paar maand zouden krijgen. Het goudgele beviel haar niets, het donkerbruine, daar kon ze mee leven. Effy had vroeger helderblauwe ogen gehad, dat kleur was perfect voor haar. Ze wist dat bruin haar kleur van ogen niet was, en dan zeker dat fletse geel niet. Maar ze wist ook dat hoe donkerder haar ogen werden, hoe meer dorst ze zou hebben en hoe gevaarlijker het zou worden. dus ze had al besloten dat het niet uitmaakte hoe slecht het kleur bij haar stond, veiligheid voor alles. ze schudde al die gedachten van haar af, zette zich recht en rekte haar uit. “laten we gaan.” zei ze, met een welgemeende glimlach, ze kon dit.

Pas bij wat Effy had gezegd viel het hem op dat ze inderdaad andere kleren aanhad. En ze zag er niet lelijk in uit, helemaal niet zelfs! Hij grijnsde vriendelijk naar haar. 'Gebruik dit huis zoals je het met je eigen huis doet,' zei hij simpel op haar beschaamde woorden. Hij vond het geen ramp. Hij grijnsde. Ook al probeerde Effy het zoveel mogelijk te maskeren, de zenuwachtige trek van haar bleef niet onopgemerkt. Hij keek haar aan en grijnsde opnieuw. 'Dan gaan we maar,' zei hij vrolijk, waarna hij Effy voorging en de deur achter hun sloot. Hij liep op het struikje af. Effy zou toch niet zijn kant opkijken, dat had hij gister wel opgemerkt. Ze was een beleefde vampier. En ze zag er nog eens goed uit ook. Embry grijnsde even. Hij was echt een jongen op sommige momenten. Hij sprong als wolf over de struiken heen en gaf Effy een kort knikje. Ze rook lekker. Toch zou hij zweren dat hij geen vrouwenshampoo in zijn badkamer had staan. Hij rook haar geur nu veel feller. Maar ook andere geuren. Hij rook een rivier verderop. Hij begon te rennen en hield zich niet echt in. Effy zou hem toch kunnen bijhouden. Soepel sprong hij over een paar rotsen meer naar rechts. Hij grijnsde. Zelfs als wolf kon je hem gewoon blijven herkennen aan zijn fonkelende, typische Embry-blik. Hij stond toen stil en spitste zijn oren. Niet ver van hem vandaan hoorde hij stappen, zachtjes, maar toch voorzichtig over de grond gaand. Jammer dat Effy niet via gedachten kon communiceren, zoals hij met andere wolven wel kon, anders zou de jacht een stuk soepeler verlopen dan het al deed. Hij liet zich zakken. Niet ver van hem vandaag zag hij iets bruins met witte spikkels. Een hert? Ja, die leek er erg hard op. Zachtjes bewoog Embry zijn oren heen en weer en wierp een veelbetekenende blik op Effy, in de hoop dat ze die gezien had en dus ook het hert. Geamuseerd wachtte hij af of het prooi van vandaag genoeg zou zijn. En of hij Effy wel wou zien drinken. Veel viezer dan een horrorfilm kon het niet worden, wel dan?

effy volgde embry naar buiten, keek weer weg toen hij veranderde en knikte terug toen hij knikte. Embry was sneller weg dan ze had verwacht en ze moest een kleine achtervolging houden voor ze bij hem was gekomen. Ze keek hem aan en voelde haar heel lomp. Als wolf liep je zoveel soepeler, eleganter dan effy ooit zou kunnen. Zij stoof eerder gewoon recht vooruit, niet veel elegant aan. Ze liepen voor een tijdje, wat effy wel wat kalmeerde. Rennen kalmeerde haar altijd. Haar haar in de wind, die dan zacht langs haar wangen streek. Het opgewonden gevoel dat ze kreeg door haar voet voor voet sneller af te zetten in de zachte aarde. Het gevoel van haar benen die opspande, ontspande, opspande, ontspande. Ze sloot even haar ogen, wetend dat ze toch niets zou raken, en pech dan voor hetgene wat ze raakte als het toch het geval zou zijn. snel deed ze nog haar haar in een dot, dat zou veel praktischer zijn als ze dan zou jagen, bij mensen deed ze dat nooit, maar een dier was geen mens. Het zenuwachtige gevoel besloop haar weer, en net voor ze weer aan kalmeringsoefeningen zou moeten beginnen, stopte embry met lopen. Meteen deed ze hetzelfde, en het duurde niet lang voor ze zag naar waar hij keek. Een hert, rustig aan het grazen. Met grote, iet wat bange ogen keek ze naar embry, ze knikte en liep langzaam, beheerst op het dier af. Ze rook zijn bloed, niet zo lekker als dat van mensen, maar er was niets zo lekker als bloed van mensen. en dit rook niet afschuwelijk, het rook naar verroest water, oké het rook niet lekker. Maar het moest niet lekker zijn, het moest voedzaam zijn. het hert keek op en had effy in het vizier. Het keek nog een paar keer om zich heen en begon toen te rennen. Ze zuchtte, rende het dier achterna, en na nog geen 2 seconden had ze het vast. Ze beet op haar lip en sloot haar ogen. haar tanden gingen moeiteloos door de huid van het dier, wat had ze ook verwacht. Nog heel even spartelde het maar van het moment dat ze begon te zuigen viel het dier slap neer. Na ongeveer een minuut of 5 was het dier leeg. Ze opende haar ogen weer en trok haar gezicht weg van het hert. Ze had geen druppel bloed gemorst bij het drinken. En natuurlijk was het niet echt smakelijk geweest, maar ze lustte het. Ze moest zelf toegeven dat ze het beter lustte dan het bloed van sommige mensen, de mensen die ongezond aten, roken, dronken, drugs deden, dat bloed was echt de hel. Ze smeet het hert weg van haar, groef een put en legde het hert erin. Vlug stopte ze de put dicht. Haar eerste dierlijk slachtoffer mocht wel begraven worden. toen dat allemaal gedaan was draaide ze zich om, op zoek naar embry. Het was de eerste keer dat ze hem durfde aan te kijken. Ze schaamde haar voor haar jagen en was bang voor zijn reactie.