Running and enjoy the weekend

De geur van Effy kwam zijn neus in toen ze voorbij hem stoof. Hij keek haar na en keek hoe zij het hert ving. Met grote ogen zag hij hoe Effy binnen vijf minuten het hert helemaal leeggezogen had. Het was minder vies dan hij gedacht had, maar hij kon zich nog steeds niet inprenten hoe je toch een dier kon leegzuigen en zoveel van zijn bloed kon genieten. Embry keek naar Effy en liep op haar af. Zijn grijns werd breed. Hij knikte haar toe. Ondanks dat ze het niet kon zien, was hij toch trots op haar. Het was wel een kunst om zomaar van mensen naar dieren over te gaan. Hij drukte zijn flank even tegen Effy's benen en grijnsde. Toen keek hij naar haar en rook de geur van bloed. Hij haalde even diep adem. Niet dat hij misselijk werd van de geur, maar wel als hij eraan dacht waar het bloed in verdween. Hij slikte opnieuw en keek weer naar Effy, om haar niks te laten merken. Hij gaf haar een soort knuffel door zijn flank dichter tegen haar benen te drukken. Hij vermoedde dat Effy nog steeds dorst had en spitste zijn oren. Niet ver van het vermoordde hertje, hoorde hij nog een dier. Voorzichtig liep hij richting het dier toe. In stil vooruit gaan was Effy veel beter dan hij. Hij keek. Het was een lynx. Embry keek ongelovig. Waren er echt lynxen in Forks? Hij kon zich niet lang bedenken daarover, want de lynx had hem opgemerkt. En hij was niet van plan om weg te rennen, dat zag Embry zo al. Zijn hart leek stil te staan toen hij de lynx langzaam zag naderen. Toen kwam een grote grijns op zijn gezicht. Nu kon hij ook wat sensatie opbouwen. Embry stoof vooruit en sprong vol gegrauw tegen lynx. Embry rolde even later met de lynx over de grond, vechtend tot de dood. Embry beet de lynx in zijn nek en drukte door. De lynx spartelde en viel neer. Embry keek achterom naar Effy. Hij vond dat zij het mocht afmaken, aangezien zij het bloed moest drinken en niet hij. Embry ging een stukje verder achteruit en wachtte geduldig totdat Effy op het dier zou aflopen.

effy zag dat embry niet meteen aan het walgen was, wat haar goed deed. ze glimlachte en aaide hem eens. Toen draaide ze langzaam om haar as en keek rond in het bos. Je kon niet meteen ver zien, maar ze zou toch nog 1 diertje moeten vinden, daarna zou ze wel vol zitten. Dierenbloed viel veel zwaarder dan mensenbloed. Toen ze helemaal weggedraaid was van embry hoorde dat zijn hart even stopte met kloppen, heel even maar, daarna begon het weer te kloppen, maar veel snellen. Vliegensvlug draaide ze haar om en keek waar embry zo op gereageerd had. Een lynx, oh. nog voor ze echt kon reageren lag embry al te rollebollen met het beestje, beetje aan het vechten. ze draaide met haar ogen, jongens. Al snel had de lynx verloren en lag ie zwakjes te spartelen op de grond, tot het bijna niet meer bewoog. Embry keek haar aan, ze schudde glimlachend haar hoofd en kwam op hem af. Met een gemaakt hooghartige blik van ik zal het maar weer eens opkuisen boog ze zich over de lynx. Det duurde iets langer, maar nooit meer dan 10 minuten voor deze leeg was. ze deed alsof ze haar mond afveegde en schoof het dier weg. Dit vond ze veel minder erg, zij had het dier tenminste niet vermoord. Snel stond ze recht en keek embry vrolijk haar. Het was haar gelukt, ze had het gedaan, en ze had het gevoel alsof ze nooit meer zou hoeven te drinken. Haar buik klotste. Ze wreef erover, half en half verwachtte ze dat die opgezwollen zou staan, maar zwollen stenen op. Ze gaf embry een dankbare knuffel. “dankjewel. Zonder jou was dit nooit gelukt.” Zei ze. ze was nu veel vrolijker als vanochtend, toen was ze nog helemaal niet zeker geweest dat het zou lukken. Volhouden was het enige wat ze nog moest doen. en dat zou ook het moeilijkste worden. maar na vandaag wist ze wel dat het zou lukken.

Embry kon een grijns niet onderdrukken toen hij de blik van Effy zag. Vrouwen. Hij keek haar aan en zag hoe ze het dier leegzoog. Hij slikte even. Dit zou wennen voor hem zijn om dit te blijven zien, maar hij wou Effy blijven bijstaan in al haar keuzes. Hij keek haar aan. Hij had het nog steeds niet verteld aan haar en hij vroeg zich af of hij het zou vertellen aan haar. Straks zou ze boos weglopen en was ze zijn vriend niet meer, maar aan de andere kant kon hij het niet meer voor zich houden. Hij keek naar Effy en nam toen een beslissing. Hij sprong achter een struik - deze keer was hij wel zo slim geweest om naar de blik te gaan waar hij gisteren zijn spijkerbroek had laten liggen - veranderde en kleedde zich gauw aan. Toen keek haar naar Effy. Hij kon zich voorstellen dat ze zich nu wel opgeblazen moest voelen. Eerst een jong hert en dan een grote lynx. Embry keek haar aan. Hij speelde een beetje zenuwachtig met zijn vingers. Hij keek Effy aan. Hij pakte haar zachtjes bij haar arm, zodat hij haar al zeker geen pijn zou doen - alhoewel hij betwijfelde of Effy ooit pijn zou lijden - en geleidde haar naar een open plek met veel zon. Hij legde zich neer in de zon en wachtte af wat Effy zou doen. Hij keek haar aan en slikte even. Daarna liet hij zijn blik naar de zon gaan, waarin hij zonder moeite kon kijken. Dat was een van de gekke dingen wat hij zichzelf aangeleerd had. Hij keek naar Effy. Zenuwachtig speelde hij met zijn vingers. 'Effy, ik moet je iets vertellen,' zei hij, terwijl lichte blosjes zich verzamelde op zijn wangen. 'Ik heb je toch verteld over heel dat inprentingsgedoe bij wolven hè?' vroeg hij, terwijl hij opzij keek en lichtelijk grijnsde. Misschien had Effy nu wel als een idee waar het gesprek heen kon gaan. 'Ik heb een soort van gelogen. Ik liet het blijken alsof ik geen inprent had, maar ik heb wel een inprent,' zei hij, terwijl hij Effy verlegen aankeek en vrolijk grijnsde.

effy was zo trots dat ze het gedaan had. Maar ze besefte ook dat wat ze net had gedaan nog steeds vreemd en waarschijnlijk niet al te prettig moest zijn voor embry. Daarom onderdrukte ze een vreugdedansje. Ze keek in embry zijn grote ogen en zag iets vreemd, iets wat ze niet meteen kon thuisbrengen. Meteen daarna liep hij naar de struik die effy herkende als die waar hij gisteren voor het eerst in veranderd was voor haar. Slim van hem om terug naar hier te komen. Toen hij terugkwam was duidelijk wat ze gezien had, embry was zenuwachtig. Waarom zou dat zijn, was het drinken toch walgelijker dan ze had gedacht. Wou hij haar niet meer kennen, wou hij dat ze gewoon stopte met jagen, op wat dan ook. Hij wist toch dat dat niet mogelijk was. verschillende gedachten schoten door effy haar gedachten, de een al dramatischer dan de ander. Ze ademde eens diep in en vermande haarzelf, niet altijd het ergste denken. hij nam haar arm, wat een zalig warm spoor achterliet en hij leidde haar naar een open plek. De zon scheen, effy had het nog niet gemerkt, maar op die open plek was het onoverkomelijk. Ze bleef stokstijf staan, was het daarom dat hij zo zenuwachtig was, dat kon toch niet. Ze keek naar hem toen hij in de zon ging liggen, zelf bleef ze nog op haar veilige plek in de schaduw. Hij leek wel heel erg zenuwachtig, te zenuwachtig om het gewoon om de zon te kunnen laten gaan. toen begon hij te vertellen. Over inprenten, wat had dat er nu mee te maken. Hij had gelogen, ja en dan, misschien was het wel beschamend om in te prenten bij iemand. Wist zij veel. Toen hij haar aankeek en grijnsde besefte ze dat zijn uitleg gedaan was. ze was verstomd, ze dacht niet dat ze het snapte, hoe kon ze nu iets niet snappen. “ik…ik snap het niet. Je bent ingeprent, en dan.” Vroeg ze, duidelijk verward. Ze miste iets. Wou hij nu liever bij dat meisje zijn dan bij haar, was dat het. “wil je weg van mij, wil je naar dat meisje gaan dan?”

Embry keek naar Effy en moest een lach onderdrukken toen Effy opeens begon te spreken. Hij dacht dat ze het wel in de gaten had gehad. Hij dacht snel na. Hij kon nu een grapje maken en er vanaf zijn. Nee, dat zou een kleine jongen doen, hij was een man. En deze man ging Effy vertellen wat hij voelde. Hij keek haar aan slikte. Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij rood aanliep. 'Nee, Effy, snap je het dan niet?' vroeg hij, terwijl zijn hoofd alsmaar roder werd en hij zijn hoofd schudde, alsof hij maar niet kon begrijpen dat Effy nog steeds niks doorhad. Hij haalde diep adem en keek haar toen aan. Hij deed een stap dichterbij en pakte haar hand. 'Effy, jij bent mijn inprent!' zei hij en hij liet het even inwerken bij Effy. Het was gewoon raar. Een jongen die weerwolf was en op een vampier viel, maar het was wel zo. Hij keek haar aan. 'Al vanaf het eerste moment. Waarom zou ik zo vriendelijk zijn en je meteen voor vanavond uitnodigen thuis? Waarom zou ik je zo graag willen helpen? Ik bedoel, ik zou dat ook wel bij vrienden hebben gedaan, maar niet met zoveel...' eindigde hij en hij keek haar even moeilijk aan. '... liefde,' grijnsde hij toen en hij vermande zich. Dit was niet het moment om stom te staan grijnzen. Hij keek haar aan. 'Ik liet het alleen niet merken. Ik wou eerst goede vrienden met je worden, maar ik merk dat ik het toch niet langer kon achterhouden,' zei hij, terwijl hij Effy aankeek. Hij ging zitten en toen weer liggen, terwijl hij genoot van de zon. Hij sloot zijn ogen even en probeerde zelf te verwerken wat hij Effy net verteld had. Het zou nu stom zijn als zij zijn vriendin niet meer wou zijn. In dat geval hadden zijn vrienden dan wel gelijk: liefde verpest soms alles. Embry keek haar aan, voelde zijn hart kloppen en slikte even, om zichzelf een beetje rustiger te krijgen en spoorde zichzelf aan om de vrolijke glimlach weer terug te krijgen die Effy bekend was van hem. Hij grijnsde zijn favoriete glimlach naar haar en keek haar aan.

effy haar mond viel letterlijk open, en nu was het niet zo makkelijk om hem weer toe te krijgen. Maar het lukte haar. Toen hij haar alles uitlegde werd het wel pijnlijk duidelijk. Het enige wat ze die eerste paar seconden kon denken was dat er dus toch niemand in deze wereld was die gewoon aardig kon zijn, gewoon kon helpen, vlot zijn en alles zou doen voor iemand zonder achterliggende reden. Toen ze dat allemaal herhaalde in haar hoofd zou het maar heel vreemd geweest zijn als het wel zo was. het was dom geweest om dat te denken. wat was ze toch naïef geweest. Toen vermande ze haar. Wat embry zojuist had gezegd moest heel moeilijk geweest zijn voor hem, ze kon het zien aan de rode kleur dat hij had gekregen. En het enige waar zij zo even aan kon denken was hoe oneerlijk het wel niet was. ze moest juist blij zijn, ze was waarschijnlijk het gelukkigste meisje in de wereld geweest de voorbije 24 uur. Ze schudde haar hoofd, waarbij ze ook nog eens merken dat haar haar nog in een dot was. sexy hoor, dacht ze sarcastisch terwijl ze haar haar terug los deed. effy glimlachte. “ik wil je niet kwijt.” Was het enige wat ze kon zeggen, het enige wat in haar opkwam. Want of die voorbije 24 uur nu echt geweest waren of fake, en zo voelde het wel bij haar nu. Ze wou hem echt niet kwijt, hij was een goede jongen, de beste, daar was ze wel zeker van. ze gaf embry een knuffel, impulsief, toch voorzichtig, ze wou hem niet verpletten. Effy had nog helemaal geen idee wat dat inprenten juist inhield. Tuurlijk had ze wel geluisterd. Liefde op het eerste gezicht, ze had het vergeleken met liefde bij vampiers. Al viel het natuurlijk niet te vergelijken. Liefde bij vampiers was nooit op het eerste gezicht, maar wel onvoorwaardelijk. Doordat ze vooroverboog voor die knuffel, waren haar armen in het zonlicht terecht gekomen. Als een discobol, maar dan versterkt, kaatsten ze het licht terug. In verschillende kleuren van op de verschillende facetten die haar huid nu vormde. “shit.” Vloekte ze zacht en ze trok haar terug. Natuurlijk mocht embry haar zien in de zon, maar het was toch een sfeerverpester

Embry keek haar aan en kon niet echt duidelijkheid krijgen in haar blik. Weer was hij niet helemaal eerlijk geweest. Misschien dàcht hij gewoon dat hij ingeprent was met haar omdat hij haar zo aardig vond. Hij wist het allemaal even niet meer. Misschien moest hij ook gewoon een jaartje wachten tot zijn gevoelens wat zekerder werden. Hij keek haar aan, een beetje zenuwachtig. Hij grijnsde toen hij haar huid als een discobal zag glinsteren. Het was oogverblindend. Embry keek haar aan. Hij schaamde zich om juist nu te moeten spreken. 'Ik weet mijn juiste gevoel even niet meer. Ik weet niet of het inprent is of niet,' zei hij, terwijl hij zichzelf een beetje over zijn hoofd krabde. Effy's hoofd zou wel helemaal op hol gegaan zijn. Nou, die van hem ook. Gefrustreerd keek hij haar aan. 'Ik... Ik weet niet of het gewoon vriendschap is wat ik voor je voel of liefde, oké?' schreeuwde hij toen in paniek. Hij rende weg en scheurde uit zijn kleren toen hij in een wolf veranderde. De stof van zijn broek bleef in repen liggend achter hem. Embry moest er even op uit. Hij wou zijn gedachten ordenen en wou zeker van zijn zaak zijn! Hij zuchtte. Soms was het echt moeilijk. Hij merkte dat zijn hart weer normaal klopte, hoe hard hij ook rende. Hij vloekte in zijn hoofd. Hij was op het verkeerde spoor geweest. Hij was nog te jong voor inprenting, had te gauw geluisterd naar zijn gevoelens. Het was een kort gevoel geweest in zijn hart. Misschien omdat Effy gewoon aardig was. Embry zuchtte. Hij wist het niet meer. Nee, hij was niet verliefd. Nee, het was geen inprent. En hij kon nu wel gewoon weer normaal doen. Embry draaide zich om en rende naar een bosje waar hij zijn kleren had achtergelaten. Een afgeknipte, korte spijkerbroek. Embry deed die aan en begon langzaam de wandeling richting Effy terug. Met moeite keek hij haar normaal aan en begon toen alles uit te leggen. Hij legde uit dat zijn gevoel hem op het verkeerde spoor had gezet en dat het misschien in een opwelling kwam omdat ze zo aardig was, maar dat hij nu gewoon niks meer voelde, dus dat het geen inprent was. Embry krabde over zijn hoofd. 'Sorry. In sommige dingen ben ik echt een dwerg,' grijnsde hij dom, terwijl hij over zijn hoofd krabde.

Effy liet alles over haar heen komen. Toch niet ingeprent. Oke dan, ook goed. Maar toen schoot embry ineens uit. Effy was nog nooit zo verschoten. Ze schoot een halve meter achteruit van de schrik. Nu stond ze helemaal in de zon. Haar huid glinsterde voor dood, wat haar heel even verblindde. Daarna zag ze dat embry weg was en zag ze een wolf lopen. Stokstijf bleef ze staan. Dit had ze niet verwacht. Dit wou ze ook niet meemaken. Waarom deed hij nu zo. Kon hij niet rustig blijven. Ze snapte het echt niet meer, ze wou het ook heel even niet snappen. Ze liet zich zakken tot op haar knieën en ging met haar vingers een paar keer door haar haar. Dit was niet leuk, wat zojuist was gebeurd. Hoe kon hij het nu niet weten, het was verdorie niet niets. Toen ze zag dat hij terugkwam stelde ze zich weer recht. Ze wist dat de kans groot was dat hij haar gezicht niet goed kon zien door het licht, maar ze had zeker geen glimlach op haar gezicht. Hij legde alles uit, en effy luisterde wel. dus hij vond haar gewoon aardig, en dat was het. Hij had zich vergist, hoe kon je je nu vergissen. Effy was doodsbang geweest dat ze embry zou kwijtraken door dat inprentgedoe, en nu was het allemaal niets geweest. Ze bleef nog altijd een vampier, en die waren van nature al opvliegender. “weet je, laat het me weten als je echt 100 procent zeker bent over hoe je je voelt, en maak me niet meer onnodig bang.” vloog ze uit. Ze draaide haar om en beende weg. Al na honderd meter stopte ze met rennen en ze zette haar neer tegen een boom. Ze legde haar gezicht in haar handen. Wat had ze allemaal gedaan. Ze was veel te hard verschoten, had overdreven gereageerd, dat wist ze nu. Al meteen wou ze terug gaan, maar daar had ze het fut niet voor. Waarom was ze ook zo opvliegend. Waarom had hij ook zo een dingen gezegd, hij moest toch weten dat ze daar niet tegen kon. Of nee, dat kon hij niet weten. Wat was ze dom geweest. Moest effy kunnen wenen, dan had ze het waarschijnlijk gedaan. Wat was een meisje zijn toch kut, al die emotionaliteit.

Embry schrok van de reactie van Effy. Hij keek naar haar en stond er als een malloot bij toen ze boos wegbeende. Het liefst wou hij achter haar aangaan en hem zeggen dat het hem speet, maar daar was het nu een beetje te laat voor. Trouwens, hij wou haar niet bozer maken dan ze al was. Verslagen keek hij haar na en rook haar zoete geur. Het zorgde voor niks. Hij was stom geweest. Hij dacht allemaal dat het inprenting was, maar dat was het niet. Hoe kon je je daar nu in vergissen? Embry zuchtte. Meisjes waren nog altijd niks voor hem. En hij wou het niet graag, dus daar had het ook niet mee te maken. Misschien moest hij Sam maar eens inlichten. Die had toch ook eerst wat met Leah gehad en was nu overgegaan naar Emily? Hij dacht na. Embry, stomme idioot. Sta hier niet zo en ga naar Effy toe! Embry schrok op en rende toen naar de plaats waar hij Effy heen had zien gaan. Hij zag haar zitten, even verderop tegen een boom. Embry slikte even. Het deed hem pijn om haar zo boos te zien. Als hij nu niet gauw iets zei om het goed te maken, dan was hij een vriendin kwijt. Hij kwam naar haar toe. 'Effy, het spijt me. Ik snap ook niet hoe ik dat gevoel gekregen had, echt niet. Ik ben waarschijnlijk nog steeds te klunzig met meisjes, maar het gevoel leek zo echt daarnet. Misschien was het gewoon iets anders geweest, ik weet het niet. Kun je me vergeven?' vroeg hij haast smekend. Embry keek naar Effy en omhelsde haar toen. De koude sneed door hem heen. 'Jij bent de enige goede vriendin voor mij. Laten we dit nu niet verpesten door een onzeker gevoel,' zei hij zachtjes, terwijl hij haar knuffelde. Misschien, heel misschien, kwam over een paar maanden pas meer zekerheid. Hij was nu gewoon nog niet klaar voor meiden. Inprenting zorgde ervoor dat je er meteen klaar voor was. Maar wat was dat eerste gevoel dan? Misschien een goed rustgevend gevoel voor vriendschap. Misschien had zijn lichaam zich voorbereid om een goede vriendschap en dacht hij meteen aan inprenting. Ja, dat zou het zijn.

Effy rook en horde dat embry na een tijdje haar richting uitkwam. Ze ademde eens heel diep in en trok haar gezicht in de plooi. Wat had ze stom gereageerd. Ze hoorde zijn uitleg maar het drong niet echt tot haar door. Was hij zich nu aan het verontschuldigen, was zij niet degene die zich moest verontschuldigen. Hij had iets verkeerd gezien, en dan, dat was geen ramp. Zij was gewoon overdreven beginnen reageren. Maar ze was zo in shock toen hij zo uitvloog, er waren vele uitgevlogen tegen haar, maar nog niemand om wie ze gaf. Het had haar zo een verslagen gevoel gegeven. Toen embry haar een knuffel gaf, kon ze niet beschrijven hoe goed dat voelde. Hij vergaf het haar. Ze sloeg haar armen heel zacht om hem heen en nestelde haar hoofd tegen hem. Hij was de gedaantewisselaar met de beste geur die ze al was tegengekomen. “sorry sorry sorry het was niet mijn bedoeling, maar ik was zo verschoten sorry” zei ze zacht, nog een beetje nazinderend. Ze wist wel dat ze hem niet kwijt wou, en ze wist dat dat gevoel gewoon te gek voor woorden was. een vampier leefde op afscheid, een vampier maakte geen banden, ze verbrak die enkel. Daar mocht ze nu niet aan denken. “sorry sorry” mompelde ze nog. Ze schaamde haar echt, voor ze nog eens uitvloog zou ze toch maar 2 keer moeten nadenken. Of 3 keer.

Embry grijnsde. Nou, dat Effy niet meer boos op hem was, bleek maar weer eens uit haar spijtbetuigingen, waarvan ers veel kwamen. Hij grijnsde. Het voelde goed om haar te knuffelen. Het voelde alsof hun vriendschap weer langzaam maar zeker aan het helen was. Hij keek haar aan en grijnsde, terwijl hij haar een vriendschappelijke kus op haar wang gaf. 'Allang goed, meid,' zei hij, terwijl hij plagend zijn hoofd op haar hand legde en vervolgens haar haren door elkaar haalde. Lachend keek hij haar aan en rende toen gillend als een meisje weg. Hij stond achter een struik en binnen de seconde had hij zijn broek uit en veranderde hij in een wolf. Hij kwam voor Effy staan en keek haar speels aan. Hij grijnsde vals en begon toen tegen haar benen te duwen, terug tegen de boom aan, waarna hij haar allemaal likken over haar gezicht gaf. Lachend rende hij toen weer weg en rolde op zijn rug. Grijnzend rees hij zich weer op en keek Effy aan. Hij vond het fijn om met haar een spelletje te spelen. Het voelde weer alsof er nooit was tussen hun gekomen was, alsof hij geen stommiteit was begaan en alsof hij nooit over inprenting gesproken had. Hij wou nooit meer aan inprenting denken. Niet bij Effy, in elk geval. Hij keek grijnzend naar Effy. Nee, Effy verdiende een vampier, niet een weerwolf met duffe gevoelens. Piepend sprong hij heen en weer, terwijl hij haar aankeek en nogmaals piepend heen en weer sprong. Hij had Effy lekker in haar gezicht gelikt. Dat zou ze hem niet ongeschonden laten. Lachend keek hij haar aan en rolde over de grond. Embry werd langzaam helemaal gek. Hij sprong weer op en sprong tegen Effy aan, terwijl hij haar grijnzend bekeek en zijn snuit tegen haar buik liet gaan. Hij rook haar zoete geur zelfs door haar kleren heen en keek nu naar Effy's gezicht met een valse, vooral speelse grijns.

Effy was blij dat embry haar vergeefde. Ze grijnsde vrolijk naar hem. Toen gebeurde er een paar dingen heel snel. De meeste liet ze aan haar voorbijgaan, maar het likken in haar gezicht bleef bij. Ze hing helemaal onder het slijm. Ze kuiste vlug haar gezicht af en keek hem gemaakt vals aan. Oh, gingen we een spelletje spelen. Daar was effy wel goed in. Ze stelde haar recht en hurkte haar toen. Een wolf leek veel onschadelijker dan een mens. En ze lachte vals voor ze de aanval inzette. Snel, maar niet overdreven snel, liep ze op hem af. Ze beukte recht in zijn zij en rolde met hem over de bosgrond. Ze had er wel goed op gelet dat ze hem geen pijn zou doen, toch niet veel. Ze sprong weer recht en zette haar handen in haar zij. Met 1 voet ging ze op zijn lichaam staan en ze deed of ze hem overwonnen had. Wat dacht hij wel, lekken in haar gezicht. Ze voelde dat haar haar ging klitten, door het slijm en de beweging. Ach, dat werd weer douchen, lang douchen. Effy haar haar ging niet snel in de war, maar als het warrig was, dan werd het ook niet snel weer goed. Want zelf haar haar was op een manier hard. Ze had eens geprobeerd om het te knippen, uit nieuwsgierigheid. Het was maar een klein puntje van een lok geweest, maar de schaar was gesneuveld. Ze was blij dat ze lang haar had gehad toen ze veranderd was, lang haar was tijdloos, en ze stond ook helemaal niet met kort haar. Het was ook niet te lang, wat ook goed was. heel lang haar zag er al snel hippie-achtig uit. Nee, haar haren waren perfect zoals ze waren. Eigenlijk was alles aan haar perfect, qua uiterlijk, maar daar lette ze niet zo op. Enkel van haar haar was ze echt tevreden.

Embry piepte verontwaardigd toen hij over de bosgrond rolde. Lachend kwam hij tot stilstand en voelde toen Effy's voet op hem. Embry piepte nogmaals verontwaardigd, maar deed toen alsof hij dood was. Hij stak zijn tong uit zijn bek en de pootjes in de lucht. Dit hield hij slechts een paar seconden vol en toen keek hij Effy weer vrolijk aan. Hij piepte nogmaals en wrong zich onder haar voet vandaan. Haar haren waren warrig, wat Embry vals deed grijnzen. Gelukkig had hij daar niet zoveel last van, aangezien zijn haren kort waren. Embry keek Effy vrolijk aan en sprong toen nogmaals heen en weer. Embry piepte en duwde tegen Effy's benen. Hij wou weer eens geaaid worden. Hij vond het fijn om geaaid te worden door haar. Embry grijnsde naar Effy en sprong weer heen en weer. Embry duwde nogmaals met zijn snuit tegen haar benen. Embry liet zich lui zakken en gaapte. Ook al was het middag, hij was nog steeds een beetje moe. Normaal sliep hij uit tot tien of twaalf uur en nu moest hij vroeger opstaan, maar voor Effy had hij alles over. Hij besloot niet meer na te denken over wat er daarnet gebeurd was, ook al schaamde hij zich lichtelijk. Sam zou hem vast wel meer kunnen vertellen, over dat inprent gedoe. Misschien moest hij beter naar de legendes luisteren? Embry schoof het onderwerp uit zijn hoofd. Embry keek naar Effy en duwde zijn snuit voor de derde keer tegen haar benen. Hij probeerde het onderwerp wel te mijden, maar het kwam steeds terug. Hij dacht wat hij zei tegen Effy. Ja, waarom was hij anders zo aardig? Omdat hij een vrolijke jongen was en van natura iedereen al wou helpen. Embry grijnsde even. Het was echt zo stom geweest, maar het zou stommer zijn als hij erover bleef doorpraten. Hij keek naar Effy en liet zijn oren even plat gaan en toen weer omhoog. Als wolf was hij vast veel schattiger dan als mens en daar moest hij maar eens goed van profiteren. Hij grijnsde opnieuw.

effy wankelde even toen embry onder haar vandaan schoof. ze stond nu zo goed, dacht ze met een brede grijns. Ze merkte dat embry weer heel vrolijk was, en zeker niet inzat met het feit dat ze hem gevloerd had. Hmmm, ze had wel liever een staande ovatie gehad voor haar overwinning, maar ach. Ze aaide embry vrolijk toen hij ging liggen. Hij geeuwde weer, man die jongen had veel slaap nodig, daar had effy geen last van hoor. En als hij zo moe was, waarom had hij dan niet langer geslapen, effy zou dat niet erg gevonden hebben. maar ja, misschien vond hij het toch niet zo leuk dat ze op hem keek tijdens zijn slaap, logisch. effy liet zich zakken en legde zich naast embry, ze bleef hem wel strelen, dat leek hij leuk te vinden. Ze dacht afwezig na over dat inprent gedoe. Ze wist zeker dat ze het niet erg had gevonden als het waar was geweest. Maar ze wist niet zeker of ze nog in staat was tot liefde. De meeste mensen verwerkten een breuk relatief snel, ook al leek het voor hun soms een eeuwigheid. Maar effy leek het niet te lukken. en het was nu al zo lang geleden, sinds haar ‘wedergeboorte’ het was niet dat ze nog elke dag treurde over mars, hopend dat ze het maar anders had gedaan, dat hij er terug was bij haar. Maar sindsdien was ze toch een stuk kouder geworden, emotioneel dan. Ze had sindsdien nooit meer een hechte band durven aangaan, tot nu dan. Maar ze zag dit als pure vriendschap. Effy wist hoe gevaarlijk ze kon zijn, vooral als ze haar emoties niet in de hand had. Daarom had ze haar waarschijnlijk altijd afgesloten. En natuurlijk bleef ze altijd een beetje het meisje van mars, ook al had ze hem wel in stukken gescheurd en vermoord. Ze huiverde. Hier mocht ze niet aan denken, dat deed ze zo weinig mogelijk. Het was niets leuk om aan te denken, dus dan was het maar beter om te vermeiden. Ze keek embry aan en moest meteen weer lachen, wat was hij toch schattig. Zacht gaf ze hem een por.

Embry merkte de afwezigheid van Effy op. Zou ze soms ook denken over dat inprent gedoe? Embry kon een zucht niet onderdrukken. Dankzij hem moest Effy eraan denken. Hij had beter zijn mond kunnen houden en kunnen vragen aan Sam of het wel echt inprent was. Het was gewoon een goede vriendschap, die hij bijna verpest had. Embry keek Effy aan en grijnsde. Zijn oortjes gingen weer terug recht en hij porde haar terug met zijn snuit. Hij keek om. Nu hoorde hij toch duidelijk wel wat kraken. Hij gromde zachtjes en keek naar de struiken. Geen koude windvlaag. Als dat zo was, dan was het een vampier geweest. Maar dan had hij zich wel mooi moeten inhouden. Het was nu niet bepaald vriendelijk van hem als hij een vampier ging vermoorden die misschien Effy's vriend was. Een moment dacht hij dat het Sam was. Nee, die zou meteen in zijn gedachten gekomen zijn. Misschien was het gewoon een prooi die verdwaald was. Embry bleef oplettend, maar richtte zijn aandacht naar Effy op. Zou ze vanavond weer bij hem blijven of zou ze deze keer wel naar huis gaan? Embry zou het niet eens erg vinden als Effy nog een dag bleef. Hij vond het leuk om bij haar te zijn. Het gaf een sfeer af en het was tenslotte leuker dan alleen zitten, toch? Morgen zouden ze weer naar school moeten, maar nu konden ze nog genieten van de vrije dag. Embry keek naar Effy en grijnsde vriendelijk. Hij liep naar een struik toe, sprong erachter en veranderde weer. Hij schoot weer in zijn broek en kwam naar Effy toegelopen. 'Weet je welke les je morgen als eerste hebt?' vroeg hij, terwijl hij ging liggen en Effy vrolijk met zich meetrok. Hij keek naar haar en wachtte haar antwoord af, terwijl hij een arm om haar schouder sloeg. Een korte huivering ging door hem heen bij het voelen van haar koude huid. Tja... Als je van steen was, dan was je nu eenmaal koud. Embry grijnsde bij het idee dat een steen naast hem lag en vermande zich toen.

effy keek embry plagerig aan toen die haar porde met zijn snuit. Ze verschoot wel een beetje toen hij opeens rechtstond en ze keek hem verbaasd na toen hij naar een struik liep. Toen pas had ze door dat hij weer ging veranderen, vlug keek ze de andere kant op. Effy was traag van begrip vandaag. Toen hij terugkwam als mens glimlachte ze. hij vroeg welke les ze morgen als eerst had. Juist het was school morgen, “dat maakt niet uit, ik volg welke les me het best uitkomt. Ik heb niet eens een vast lessenrooster.” Effy had lang moeten onderhandelen voor dat, maar nu mocht ze welke les ze maar wou, wanneer ze maar wou volgen. Op het eind van het jaar moest ze wel examens afleggen van elk vak, maar dat vond ze niet erg. Ze had geen zin in school, maar spijbelen ging ze ook niet doen. dat deed ze nooit, was ze veel te braaf voor. “jij?” vroeg ze, loom. De zon scheen, maar ze lagen wel in de schaduw, dat scheelde. Al kon effy de warmte hier ook voelen. En als ze keek naar haar huid, zag ze dat die zachtjes schitterde, al was dat niet waarneembaar voor menselijk ook. Ze vroeg zich af of embry het kon zien. Hij kwam naast haar liggen en legde een arm over haar. De huivering daarna was wel begrijpelijk, effy was een ijsblok dat nooit smolt. Ze vond het wel grappig, plagerig nestelde ze haar nog veel dichter tegen hem. Hij moest wel op bevriezen staan, voor even dan toch. Want al snel voelde effy hoe de warmte van embry zelf haar huid warm maakte. Niet zo gloeiend heet als de zijne, maar wel warm. Als een mens haar nu zou voelen, zou die qua temperatuur niet merken dat ze een vampier was, qua hardheid natuurlijk wel. en dan de ogen, de bleekheid, de perfectie. Maar de temperatuur zou toch al menselijk zijn. voor even, want effy haar huid nam niets op voor lange tijd, vanaf embry haar nog maar even niet meer zou aanraken, zou ze terug ijs worden. maar even warm zijn deed haar wel goed.

Een langzame grijns verscheen over Embry's gelaat toen Effy zich tegen hem aan nestelde. Embry had geen idee dat het een plagerij was en drukte haar dichter tegen zich aan. 'Geschiedenis,' zei hij met een stem, alsof hij elk moment dood neer kon vallen. Hij grijnsde weer en sloot zijn ogen. Hij keek opzij en zag Effy's huid schitteren. Hij was even betoverd door dit. Hij trok zijn wenkbrauw op. Het stond haar echt prachtig. Hij scheurde zijn blik met moeite van haar los. Wauw. Hij had een hete chick naast zich liggen. Embry moest moeite doen om niet te lachen. Als Effy zijn gedachten kon horen, dan had ze nu met haar ogen gedraaid, daar was hij zeker van. Hij begon al langzaam een man te worden, maar ergens bleef hij nog altijd een jongetje die het stoer vond als hij omging met een vampier. Maar dat was dan ook alleen voor zichzelf, dat liet hij niet blijken in zijn gedrag. Hij grijnsde. Als Effy zou weten wat hij nu dacht, dan zou ze ook wel lachen, maar Embry ging het niet vertellen. Gedachten waren voor jezelf, je kon ze houden voor jezelf en dat ging hij ook doen. Het leek hem ook wel fijn als hij een lessenrooster had waarvan hij niet alle lessen hoefde te volgen. Nadeel was dat hij dan wel van elk vak examen kreeg. Hij had geen zin in examens. Hij leerde sowieso nooit. Hij had de kracht om dingen makkelijk in zijn hoofd op te slaan en even later nogmaals te gebruiken, maar daarvoor moest hij wel goed opletten tijdens de les. Hij had gewoon een goed geheugen en had snel dingen onder de knie. Hij schudde zijn hoofd lichtelijk en keek naar Effy. 'Lig je lekker?' vroeg hij plagend. Effy zou he nu ook wel lekker warm hebben. Hem leek het niks. Het altijd koud hebben. Alleen als je dan bij een wolf in de buurt was had je het lekker warm, voor de rest altijd koud. Dat zou hem niks lijken. Hij had het altijd lekker warm, soms zelfs zo warm, dat het gewoon voor benauwdheid zorgde.

Effy merkte dat embry haar dichter tegen zich aan drukte. Hmmm, aangenaam, warm. Ze doezelde even verder en werd terug iets aandachtiger toen embry zei dat hij geschiedenis had. De manier waarop hij het zei verbaasde haar. Hij zei het of het het ergste vak was in de wereld. “geschiedenis is wel het mooiste vak op de wereld, herhaling, pure herhaling, maar veel interessanter dan iets als wiskunde.” Wat haatte effy het vak wiskunde, geschiedenis was dan veel meer haar ding. Bij de meeste van de lesonderwerpen was ze wel zelf persoonlijk bij geweest, maar het was vooral interessant om te horen hoe de leerkracht sprak over al die dingen. De meeste geschiedenisleerkrachten waren nogal gepassioneerd door hun vak, dat was leuker om naar te luisteren. Natuurlijk moesten die leerkrachten zich houden aan de vastgelegde feiten, die vaak nogal saai konden zijn. maar het was gewoon nostalgisch om naar te luisteren. De zon scheen weer vlak op haar huid. Ze stoorde zich er niet aan, en hoopte dat embry het ook niet te lastig vond. Ze hief haar hand op en keek er gefascineerd aan. Het bleef toch iets speciaals. Hoe een huid toch zo een onderliggende facetten kon hebben. die onzichtbaar waren eer de zon weg was. natuurlijk was haar huid niet normaal, zij was niet normaal, net goed. Ze glimlachte bij embry zijn vraag. “ik lig perfect, maar lig jij wel goed, zo tegen een ijssculptuur” zei ze lachend. Natuurlijk was ze al heel wat opgewarmd, maar ze bleef heel heel hard.

Lachend keek Embry naar Effy. 'Dan is het toch MIJN ijssculptuur,' zei hij, met nadruk op 'mijn'. Hij grijnsde even. Tja... Als Effy het vak zo leuk vond, waarom ging ze morgen dan niet mee? Hij keek opzij naar Effy. 'Dan volg je morgen toch gezellig met deze ouwe geschiedenis?' vroeg hij, terwijl hij lachend haar aankeek. Het enige nadeel van het hier liggen was dat Effy misschien zijn okselhaar in haar nek kon voelen. Embry moest nu ontzettend moeite doen om niet te lachen. Wie gign nu ook aan okselhaar denken als hij met een meisje lag in het gras? Hij keek grijnzend voor zich uit. Ondertussen vroeg hij zich al de hele tijd wat af, onder al die vrolijkheid. Was zijn lichaam zich soms toch op een inprent aan het voorbereiden, maar hield zijn lichaam hem tegen nadat hij het Effy verteld had? Hij had nog nooit zoiets raars gehoord, maar als vampiers en weerwolven bestonden, waarom zou dit dan niet waar zijn? Hij grijnsde even en besloot er geen antwoord op te geven. Hij had net ook al een blooper gemaakt door Effy het te vertellen, dat ging hij geen tweede keer doen. Misschien was het bij de andere jongens het inprenten gewoon vanaf het eerste moment en bij hem pas als er een goede band was opgebouwd, dat hij dan langzaam verder opbouwde naar wat zijn inprent wou, dat kon toch? Zeg maar gelijk aan het menselijke leven, maar dan toch nog een beetje met inprent. Embry besloot er niet meer over na te denken en legde vermoeid zijn wang tegen Effy's hoofd. Het leek hem fijn om vampier te zijn. Alleen het koude was vervelend, maar het was heerlijk om nooit vermoeid te zijn of slaap te hebben. En toch bleef hij stiekem blijer met het feit dat hij toch een weerwolf was. Hij had het altijd lekker warm. Ook in een hele frisse wind. Zelfs nu zijn ijssculptuur tegen hem aanlag, had hij het nog altijd lekker warm, dankzij zijn eigen lichaam. Hij keek naar Effy, grijnzend.

effy gniffelde. Zijn ijssculptuur. Normaal had ze daar zwaar tegenin gegaan, effy was van haarzelf en van niemand anders, daar was ze altijd al heel duidelijk in geweest. Daarom had ze zich nooit bij een groep vampiers aangesloten, was ze nooit naar de volturi gegaan. Niemand mocht bezit van haar nemen. Maar nu vond ze het niet erg, niet erg genoeg om er iets op te zeggen, wat op zichzelf al veel zei. toen hij zei dat ze dan morgen met hem geschiedenis moest volgen knikte ze. “kan ik wel doen, het is niet dat ik dan achter ga zitten op de andere lessen.” Ze vroeg zich wel vaag af wat de geschiedenisleerkracht wel niet van haar zou gaan denken, van alle lessen die ze volgde, zat ze toch wel het meest in zijn les. Ach, wat had hij op haar te zeggen. hij mocht gevleid zijn. ze vond het vreemd dat embry haar leeftijd nog niet had gevraagd. Dat was meestal wat ze al in het begin aan haar vroegen. Ze vond het niet erg dat hij er nog niet achter gevraagd had. Ze vroeg zich af of hij ermee zou zitten. Zou hij het erg vinden dat ze zoveel ouder was dan hem. Ze wou er niet aan denken, en was blij dat embry dat duidelijk ook niet deed. als hij het zou vragen zou ze hem natuurlijk de waarheid zeggen, maar zelf zou ze geen aanleiding geven naar het onderwerp. “breken je botten even gemakkelijk als die van mensen.” vroeg ze droogjes, alsof het over het weer ging. Ze was er wel nieuwsgierig naar, effy haar botten braken niet meer. Maar goed ook, want anders had ze al vaak in het verband gezeten. Maar ze wist niet hoe het zat met gedaantewisselaars. Misschien waren ze ook wel sterker. Ze waren wel nog zacht, wat ze zowiezo al menselijker maakte.

Embry keek opzij, verbaasd van dit plotselinge onderwerp dat opsteeg. Embry grijnsde lichtelijk naar haar en schudde zijn hoofd toen, wat vast erg moest kietelen in haar haren. Hij keek naar haar haren, rook haar geur even en beantwoordde toen haar vraag maar met: 'Mijn botten kunnen niet makkelijk breken omdat die harder zijn dan die van een mens.' Hij had geen idee hoe hij de vraag anders kon beantwoorden. Gek genoeg waren er allemaal mensen in Forks die echt geen idee hadden van hun bestaan. Hij keek naar Effy en streelde haar schouder zachtjes, terwijl hij naar de zon keek en Effy's huid zag schitteren. En toch was dat iets speciaals, alhoewel hij zich wel afvroeg hoe het toch kon. 'Hoe kan het dat je huid toch zo schittert in de zon?' vroeg hij verbaasd, terwijl hij Effy mogelijk nog dichter tegen zich aandrukte. Toen kwam er een nieuwe vraag bij hem op, maar wachtte eerst even Effy's antwoord op. 'Wat is het pijnlijkste dat je ooit heb meegemaakt?' vroeg hij toen. Misschien het veranderen van mens naar vampier wel. 'En hoe ben je eigenlijk een vampier geworden?' stelde hij zijn derde vraag al. Hij moest misschien een beetje minder nieuwsgierig zijn, maar hij zou toch zweren dat Effy even nieuwsgierig was als hem, waarvan hij ook wel genoot. Hij vond het geen probleem om vragen te beantwoorden, alleen als ze over zijn overleden moeder gingen, dan had hij het er wel een beetje moeilijk mee, maar Effy zou dan vast wel niet doorvragen. Of hij moest gewoon doen alsof de vragen hem niks deden, maar dat vond hij dan weer zo onrespectvol tegenover zijn eigen moeder. Embry slikte even. De gedachte aan haar deed pijnlijke herinneringen bij hem oproepen. Hij wou er niet aan denken. Hij wou alleen een beeld van haar hebben waarin ze nog levend was en grapjes maakte en niet een beeld waarbij ze dood was. Hij moest op zijn lip bijten om de tranen in te houden.

effy knikte bij dat antwoord, dat klonk logisch. bij de vraag over het schitteren van haar huid, draaide ze haar een beetje, waardoor ze naar hem keek. Ze hield haar arm voor zijn ogen zodat hij de facetten in haar huid kon zien. “ik denk dat ik bijna letterlijk van steen ben. Stiekem gemaakt van allemaal kleine facetten, die de zon weerkaatsen, maar ik weet het eigenlijk helemaal niet, het is gewoon iets vreemd. Vampieren en de zon, het moest toch iets zijn.” de tweede vraag liet ze open, effy ging meteen door naar de derde, veel gemakkelijker te antwoorden vraag. “als je gebeten word door een vampier, en die vampier kan op tijd stoppen met te bijten, zodat je nog leeft nadat hij je lost, dan gaat het gif je in een vampier veranderen, duurt zo een 3 dagen, en dat is relatief pijnlijk.” Zei ze. op de tweede vraag wist ze ook een duidelijk antwoord. De 3 dagen branden waren er niets tegen, in haar ogen toch. De pijn die ze had gevoeld toen de jongen van wie ze zielsveel hield het enige tegen haar zei wat ze niet wou horen. Het leek nu zo onbenullig, het feit dat ze ondergedoken zou moeten leven, dat ze haar plaats op de troon van haar reik zou moeten laten, wat was dat nu waard. Maar toen was het heel haar wereld die in elkaar stortte. Het had haar zoveel pijn gedaan dat haar geliefde een uur later samen met haar reik aan het branden was. ze had toegekeken en was er jaren niet goed van geweest. Als ze aan de vlammen terugdacht werd ze weer misselijk. De geur die de brand had zou ze nooit vergeten. Zo een zoete geur kon rook niet hebben, het was de geur van liefde die kapot ging. Nuja, het was de geur van een verbrande vampier maar toch. Effy schudde verward met haar hoofd. Terug naar het hier en nu. Ze glimlachte zwakjes, “wat is jou beste herinnering, ooit.” Vroeg ze, terug vrolijk. Treuren over het verleden had geen zin, dat wist ze wel. ze zette het van haar af en ging verder.

Embry grijnsde lichtelijk. Eigenlijk was het wel logisch wat Effy vertelde. Afwezig staarde hij even voor zich uit, totdat hij opmerkte dat Effy verdrietig keek. Hij wreef over haar schouders en drukte zich dichter tegen hem aan. Hij zei maar niks. De blik van Effy vertelde al genoeg dat het pijn deed. Misschien dacht zij ook aan familie, of aan iets anders. Embry keek naar Effy. Een treurige glimlach kwam op zijn gezicht, terwijl hij ging liggen en Effy's gezicht tegen zijn borstkas dwong. Hij wou niet dat zij zijn blik zou zien als hij dat zou vertellen. 'De lol die ik en mijn moeder vroeger hadden,' zei hij, terwijl een fonkeling opkwam in zijn ogen. Om er voor te zorgen dat Effy geen vragen stelde over zijn moeder, vroeg hij gauw iets anders: 'Waarom keek je net zo verdrietig? Is er iets gebeurd?' Hij wreef over haar schouders. Ze hoefde het niet per se te vertellen, maar misschien kon Effy haar hart beter luchten bij hem dan bij iemand anders en dan wou hij voor haar openstaan en naar haar luisteren. Het zou hem pijn doen als Effy ook met pijn zat, wat net wel aan haar verdrietige blik op te merken was. Misschien kon hij haar troosten en de situatie voor haar verbeteren. Hij keek naar haar hoofd en drukte er zacht een kusje op. Hij wou niet dat ze zich verdrietig voelde, maar hij wou ook haar helpen. Een beetje in tweestrijd vroeg hij zich af of hij nu moest zeggen dat ze het niet per se hoefde vertellen als ze het niet wou, of dat hij het maar gewoon liet gebeuren. Hij koos voor het tweede. Als Effy het niet wou vertellen, zou ze daar zelf echt wel aanleiding toegeven. Geduldig wachtte Embry op het antwoord van Effy. Hij drukte haar mogelijk nog dichter tegen zich aan en sloot zijn ogen naar de zon. Hij hoorde zijn hart zelfs nu kloppen. Dat zette hem weer aan het denken, maar hij wou er niet over nadenken. Het schaamrood steeg naar zijn wangen en hij zette zijn favoriete glimlach snel op.

effy glimlachte met wat hij zei. Zij en haar moeder hadden ook lol gehad, nu ja voor haar toch. Haar moeder was zo naïef geweest, ze had er een sport van gemaakt om haar van alles wijs te maken. Maar ze dacht niet dat haar moeder dat ooit erg had gevonden. Toen hij vroeg waarom ze zo verdrietig keek, besloot ze maar de waarheid te zeggen, embry verdiende de waarheid. “er zijn gewoon pijnlijkere dingen dan het worden van een vampier.” Zei ze, met een sarcastisch glimlachje. “wist je dat ik ging trouwen, net voor ik vampier werd. Ik was amper 17 en ik stond op het punt om te trouwen. Maar nog voor de trouw is mijn verloofde iets tegengekomen waardoor de trouw niet echt meer door kon gaan. hij was een vampier geworden, en bijna meteen daarna is hij mij komen opzoeken. Wat niet mocht, hij mocht mij niet zien, het was nacht en er was niemand anders, dat was verboden. Nuja, hij veranderde mij in een vampier, geen idee hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, maar kom. Mij maakte het niet uit, in mijn ogen veranderde er niets. Ik zag hem graag, zo graag, ik ging trouwen en het rijk van mijn ouders overnemen. En toen kwam hij met het punt dat we zouden moeten vluchten, ver weg, ik kon niet meer trouwen, ik kon geen rijk meer overnemen. Ik moest me verbergen voor altijd. Ik moest alles achterlaten, al mijn macht, alles wat ik had gekend. Dat deed pijn, meer pijn dan je je kan voorstellen. Hoe kon degene van wie ik hield, de enige op de wereld van wat ik hield, de jongen die me door en door kende, zo iets zeggen, het was niet eerlijk. Achteraf gezien was het dom en egoïstisch van mij, maar toen zag ik het niet zo. Ik heb hem in stukken gescheurd en hem, samen met het hele rijk verbrand.” Effy zweeg. Het was een lange uitleg, en ze wist niet zeker of ze er goed aan gedaan had om het te zeggen, hoe zou embry reageren. Met een afwachtende blik keek ze hem angstig aan.

Embry keek opzij en drukte Effy nog dichter tegen zich aan. Ze leek het er echt moeilijk mee te hebben. Zwijgzaam luisterde hij naar het verhaal en voelde zijn spieren spannen bij elke seconde dat hij meer over haar 'geliefde' te weten kwam. Het leek net alsof zijn ogen vuur schoten en hij trilde. Hij probeerde zichzelf met alle macht wat hij had te kalmeren, wat hem maar half lukte, zodat hij een verandering en uit kleren scheuren kon vermijden. Hij was nu echt boos. Hoe kon iemand zoiets zieks doen? In plaats van zich bozer te maken, richtte hij zijn volledige aandacht aan Effy en sloeg zijn beide armen nu met moeite om haar heen. Hij drukte haar dichter tegen zich aan en legde zijn kin op haar hoofd, terwijl hij zijn hart wilde hoorde kloppen. Bij Effy was het stil, wat hem niet deed wonderen. Ook het gebonk uit haar borstkas miste hij, maar dat zou altijd zo blijven. Hij keek naar Effy. 'Dat is verschrikkelijk,' kon hij alleen maar uitbrengen. Zo jong, dan trouwen, wat niet doorging en vervolgens op een verschrikkelijke manier moeten vluchten, dankzij de geliefde van wie je hield. Het was maar goed dat Effy hem vermoord had, anders was Embry hem net zolang achterna gegaan tot hij hem had gevonden en had hem zelf zijn nek gebroken. Hij keek naar Effy. Zou ze soms spijt hebben dat ze hem verbrand had? Het was niet gek. 'Ben je soms verdrietig dat je hem het leven hebt ontnomen?' vroeg hij, terwijl hij Effy weer tegen zijn borstkas zachtjes dwong en haar haren streelden. Hij volgde haar lange haren, tot er een einde kwam en begon weer opnieuw bij een andere lok. Met zijn strelingen gingen sommige haren automatisch uit de klit. Hij grijnsde even en legde zijn kin weer terug op Effy's hoofd, maar steunde niet te veel. 'Heeft... Heeft die vampier jou ooit lichamelijk pijn gedaan?' vroeg hij. Bij dat idee straalde de warmte van hem af en voelde hij zichzelf weer trillen. Met de grootste moeite en zelfbeheersing die hij in zijn bezit had, kon hij zichzelf weerhouden van boos worden en veranderen.