het einde van de dood

Effy ademde diep in. De geur van wafels, citroen en vanille drongen het sterkst door in haar neus. Hier op het plein waren er zoveel geuren door elkaar, het was bijna moeilijk om ze allemaal uit elkaar te houden. Effy stond net voor de grote toren die de basis van de volturi was. ze had een donkere mantel aan en de kap was tot ver boven haar hoofd getrokken. De zon scheen fel op haar en haar huid werd verwarmd door de warmte van de mantel. Het gevoel was prettig, niet zo prettig als een weerwolf knuffelen, die waren pas echt warm. Maar deze kleine bron van warmte gaf haar ook een prettig gevoel. Ze had die mantel alleen maar aan omdat de zon haar anders zou doen schitteren als een discobal. Niet dat het nog uitmaakte. Effy had veel nagedacht de laatste tijd, te veel. Ze was op de meest vreemde plaats in de wereld gekomen, forks. En daar had ze de mooiste momenten ooit meegemaakt. Maar het had haar ook aan het denken gezet. Al die andere vampieren, al die gedaantewisselaars. Effy wist niet meer of ze daar wel deel van wou uitmaken. De gedaantewisselaars hadden haar nogal duidelijk gezegd dat ze fout was, en de vampiers hadden dat wel laten zien, door hun eigen gedrag. Ook al waren haar ogen nu goudbruin, toch voelde ze zich een slechter iemand dan ooit. Ze was koud, hard en gevoelloos. En dat was wat ze niet wou zijn. effy verlangde meer dan ooit om weer mens te zijn. maar dat was niet mogelijk, op geen enkele manier. Ze had een week geleden plots een besluit genomen. Ze was 2600 jaar, en dat was oud genoeg. voor effy was het tijd om te gaan. maar om dood te gaan als vampier, dat is niet meteen gemakkelijk. De volturi waren de gemakkelijkste optie. Voordat die haar zouden vermoorden moest ze wel wat misdoen, en dat had ze ook gedaan. Ze had haar bekend gemaakt voor een heel dorp ergens op een andere plaats in Italië, ze was naar rome gegaan en had daar een onsterfelijk kind gemaakt. Het ergste van wat ze ooit zou doen. effy huiverde nog steeds bij het idee. Het kind had ze nu aan haar hand, ook met een donkere mantel aan. Het meisje was bloedmooi en momenteel nog heel rustig. Maar effy wist dat het ook heel anders kon. Ze kneep in het kind haar handje, waardoor die opkeek. Haar ronde oogjes waren bloedrood en haar gezichtje straalde geluk uit. Binnenkort was ook zij dood. Effy sloot haar ogen en liet de mensen die haar dierbaar waren geworden aan haar voorbij gaan. simonella, chyta, anna-sophie… embry. Bij die laatste kreeg ze een ruw gevoel in haar keel, hij zou haar haten als hij dit wist. Maar het feit dat ze niet zou terugkomen zou hem ook pijndoen. Als er een reden was waarom effy dit niet zou doen, was het hij wel. ze opende haar ogen weer, nu vervuld met een verdriet van waar ze had gezegd dat ze het niet zou krijgen.

Het gevoel dat er iets niet in orde was met Effy, werd met de minuut groter. Embry was net de grens van Italië over gerend. Hij had een sterk vermoeden dat ze daar was. Hij had een shirt in zijn bek, zodat hij niet te hard opviel. Maar of hij nu opviel of niet, of hij dat later nu met zijn dood moest bekopen of niet, hij wou dat Effy in veiligheid gebracht werd. Zo snel hij kon veranderde hij achter een steen. Het was nou niet echt een goede plaats, maar het kon ermee door. Hij veranderde terug in een mens en trok zijn shirt aan. Zijn haren zaten in een grappige, halve slag op zijn hoofd, maar dat kon Embry ook niet schelen. Hij rende zo hard hij kon. Een probleem was dat hij hier helemaal niks van de stad kende. Volterra, heette dat zo niet? Hij was in elk geval tot Rome gerend. Hij had ergens onderweg haar geur opgepikt, wat hem zekerder maakte dat ze in Rome was. En ze had er ook al eens over gepraat. Niet met veel lof, maar toch. Hij keek rond. Allemaal mensen in rare, roodgekleurde mantels vielen hem op. Was het een feest vandaag of zo? Hij schudde zijn hoofd. Hij had nu geen tijd om na te denken. Als er andere vampiers waren, die in tegenstelling tot Effy slechte bedoelingen hadden met weerwolven, dan kon hij beter opschieten. Voor gewone mensen was zijn geur niet te ruiken, maar verrotte hond rook algauw in de neusgaten van vampiers. Hij zette voort. Zijn ogen bleven even hangen op een kindje. Hij huiverde toen hij het recht in de ogen keek. Nooit zou hij, als hij zelf kinderen kreeg, dat verdriet willen zien in de ogen van zijn eigen kinderen. Het was een intens verdriet, dat, als hij niet zoveel haast had, hem zeker ertoe gedwongen had om naar het kindje te gaan en om het te troosten. Hij liet zijn hoofd heen en weer gaan. Waar was ze ergens? Waar was Effy? Hij rook diep. Hij rook haar geur maar vaag. Haar geur zou hij uit duizenden kennen. De geur die zijn hart sneller liet slaan, telkens opnieuw. Hij grijnsde. Hij begon zichzelf toen uit te schelden. Hij was hier verdomme om een meid te redden, niet om aan haar geur en prachtig lichaam te denken.

Toen zag hij haar. Ja, die vorm, de kleren - ook zo'n mantel - en vooral een plukje blond dat eronderuit stak. Dat was Effy. Hij schrok. Ze bevond zich wel heel dicht bij dat gebouw. Zouden daar soms die mensen inzitten waar ze het over gehad had? Maar wat zou ze dan willen doen? Wou ze soms dood? Embry kreeg grote ogen. Waarom deed ze dit? Was er iets gebeurd waardoor ze zich niet goed voelde? En waarom nam ze dan geen contact op met hem? Waarom deed ze dit zonder hem iets te laten weten? Hij keek eerst met enige verontwaardiging. Toen gingen de alarmbellen pas rinkelen. Zo gewoon en zo snel mogelijk liep hij op haar af. Een gevoel van twijfel overtrof hem. Wat als ze het nu niet was? De twijfel viel gelijk weg toen hij al voor haar stond. 'Effy,' kon hij alleen maar zeggen. Hij keek haar aan, met een onbegrijpende blik. Hij zette zijn schouder iets op en stapte naar voren, waarmee hij haar dwong om zich verder van het gebouw te verwijderen. Het shirt jeukte verschrikkelijk aan zijn lichaam, maar Embry was te verbaasd om te krabben. 'Wat doe je hier?'

Effy had de geur van gedaantewisselaar niet eens geroken, hoe dicht hij ook was. zo diep was ze in gedachten verzonken. Ze schrok dus ook verrot toen embry ineens voor haar stond. Haar ogen werden groot en ze sloot haar hand nog harder om het kleine handje van het meisje naast haar. Effy slikte. Bij het zien van embry zijn verwarde blik. Hoe kon ze dit ooit gedaan hebben, wat had ze wel niet gedacht. Ze sloeg haar vrije hand voor haar mond en zette automatisch een stap achteruit. Het kind volgde zonder morren en leek er niets van te snappen. Haar neusje was opgetrokken en effy kon voelen hoe hard het meisje wel niet van embry walgde, kinderen. Dacht ze hoofdschuddend. Ze moest een beetje moeite doen om terug te komen in de werkelijkheid maar toen het meisje haar kap een beetje afzakte en een kleine schittering zichtbaar werd, was het allemaal weer heel duidelijk. Met een snok trok ze de kap terug goed en keek ze embry beschaamd aan. Het liefst had ze hem vastgepakt en nooit meer losgelaten, dat besefte ze wel. maar dat was redelijk onmogelijk, gezien de omstandigheden. “shit.” Mompelde ze zachtjes, mensen konden het waarschijnlijk niet horen, maar embry wel. en het meisje keek ook verbaasd op. Toen ze embry een beetje beter bekeek en alles eens vlug overliep, wist ze niet waarom ze hier stond, haarzelf zo in de problemen had gebracht. Ze moest het oplossen, maar hoe? Effy wist wel hoe, maar elk deel van haar protesteerde. Ze zou ten eerste het kleine meisje moeten vermoorden en verbergen. En ten 2e een heel dorp gaan uitmoorden. Was doodgaan dan toch niet gemakkelijker? Nee, daar mocht ze niet meer aan denken, nooit meer. Ze had nog zoveel om voor te leven, en ze zou dat nooit meer laten afhangen van een stomme bevlieging. “we moeten hier weg.” Zei ze, nog steeds zachtjes. En ze nam met haar vrije hand dat van embry en begon te lopen. Na nog geen 5 minuten waren ze in een bos en stopte ze. ze liet beide handen los en liep even van embry weg. Ze nam het kind en wreef nog even over haar bolle wangetje. Toen sloot ze haar ogen en trok ze vlug het hoofd eraf, maakte een stapel hout en legde het kind erop. ze stak het in brand en draaide haar om. Alle macht leek uit haar lichaam te zijn gelopen en ze liet haar op haar knieën zakken. Ze moest nog naar het dorp, maar dat was niet voor nu. Morgen ofzo zou ze het wel doen. als ze een beetje kalmer was.

Onbegrijpend keek Embry naar Effy. Hij snapte haar nog steeds niet. Hij liet zich gewoon meetrekken. Een grimas van afschuw kwam op zijn gezicht toen Effy het hoofd van het onschuldige kind eraf trok. Hij had haar het liefst opzij willen duwen toen ze het kind opeens in de fik stak. Hoofdschuddend keek hij naar haar lichaam. Ze zat gebogen op de grond. Hij kwam een beetje dichterbij en hurkte zich naast Effy. Zijn knieën kraakten, zoals ze wel vaker deden als hij ging zitten, maar hij besteedde er bar weinig aandacht aan. Zijn aandacht was naar Effy gegaan. Hij begreep nog steeds bagger weinig van Effy's bedoelingen. Waarom vermoordde ze nu een kind? Hij wist dat je in die stad wel eens problemen kon krijgen als je je ware identiteit, wolf of vampier, liet zien. Maar Effy had toch niets laten zien van het kind? Alleen die kleine schittering daarnet, maar die was niemand behalve hijzelf en Effy eens opgevallen. Hij keek haar aan. Haar gezicht was niet te zien. Zou ze gehuild hebben als ze kon huilen? En waarvoor zou ze gehuild hebben? Omdat ze net een kind vermoord had? Een onschuldig vampierenkind? Hij legde zijn hand op haar rug. Hij voelde haar ijskoude windvlaag om zich heen komen. De koude waar hij al zo lang naar verlangde. Nu kon hij niets anders dan een beetje afschuw hebben om die koude. Hij kon er niets aan doen. Zou Effy onterecht een kind vermoorden of was er meer aan de hand? Iets wat hij niet begreep?

'Effy, wat is er aan de hand? Waarom vermoord je dat kind?' vroeg hij, terwijl hij onbegrijpend richting haar keek. Hij liet zich ook op zijn knieën zakken, zodat hij haar beter kon aankijken. Dankzij de mantel werd veel van haar gezicht verborgen. Hij kon sowieso bij Effy moeilijk emoties zien, dus dat was niet echt een punt waardoor hij er niets van begreep. Hij kon geen emoties opmaken op dit moment, ook al hing er wel een grimmige sfeer rond Effy. Een sfeer die hij niet herkende en die hij eigenlijk niet wou willen zien. Ook al deed Effy iets onterecht, zoals een moord, ze bleef toch een deel van hem. Hij zou zichzelf alleen maar beschadigen als hij haar zou haten. En dat was niet zijn bedoeling. Hij kon niet kwaad zijn op haar. Maar de afschuw was er wel en dat deed ook verschrikkelijk veel pijn.

Effy liet haar hoofd op embry zijn schouder vallen en sloot haar ogen. ze ademde eens diep in en hield het kleine gevoel van rust even vast. “het is een onsterfelijk kind.” Zei ze schor. Ze wist dat het moeilijk zou zijn om haar te begrijpen en dat de kans heel groot zou zijn dat hij haar nooit meer wou zien. “de grootste overtreding dat er bestaat in onze wereld. de kinderen zijn oncontroleerbaar en moorden hele dorpen uit in een zucht. Er zit niets menselijk meer in ze, ze zijn wreed, harteloos en heel heel schattig.” Ze zuchtte. het meisje zou voor altijd in haar geheugen gegrift blijven. Ze was het mooiste wezen dat er bestond. Maar ze wist al op voorhand dat ze zo iets kon verwachten. Dat was het grote gevaar aan de kleine monsters. Je geraakte er gehecht aan. Maar dood moest ze zowiezo, dat wist effy, en dat was waarschijnlijk de enige reden waarom ze het meisje kon vermoorden. Embry moest haar haten, van haar walgen, dat kon niet anders. De enige reden waarom hij nog naast haar zat, en haar niet aan stukken scheurde, zoals elke gedaantewisselaar zou doen, was waarschijnlijk uit medelijden. Effy haar gezicht was vertrokken van de pijn. Ze hief haar hoofd op van embry zijn schouder en keek hem aan. Ze zag al wat ze vreesde. Walging, al was het relatief goed verstopt. Effy schoof in een ruk een halve meter van hem vandaan, ze wou hem haar niet nog meer laten haten. Ze keek hem verontschuldigend aan en mompelde iets van “sorry.” Al was het niet zo duidelijk. Ze deed haar mantel uit en gooide hem met een sierlijke boog in het vuur. Daardoor werd de zoete weeïge geur gemaskerd door een geur dat meer deed denken op een kaarsje dat net uitgeblazen was. de bomen gaven genoeg schaduw en er waren enkel kleine flikkeringen te zien op haar huid. Effy kreeg het niet over haar lippen om embry te zeggen wat ze nog moest doen. ze was vooral heel heel beschaamd in haarzelf. Wat had ze hem toch aangedaan. Hij voelde zich duidelijk niet zo goed, en dat was haar fout.

De koude van Effy's lichaam op zijn schouder, voelde goed. Embry voelde hij zijn bloed sneller dan normaal rondgepompt werd in zijn lichaam. Hij luisterde naar Effy. Hij kon het zich nauwelijks voorstellen. Het kindje had er inderdaad heel erg schattig uitgezien. Toen Effy wegsprong, keek hij haar verbaasd aan. Hij was in tweestrijd met zichzelf. Of hij het nu allemaal moest begrijpen en geloven, of hij haar nu gewoon moest negeren, in een wolf moest veranderen en wegrennen. Bij de tweede keuze voelde het net alsof zijn hart in duizenden stukjes scheurde. Hij kon, wat Effy ook deed, haar niet verlaten. Dat zou hij niet over zijn hart kunnen krijgen. Hij liep naar voren en liet zijn armen om Effy's nek rusten. Hij trok haar lichaam dichter tegen zich aan en legde zijn hoofd in haar nek, waar hij een zacht, troostend kusje in drukte. Hij sloot zijn eigen ogen en wachtte even af voordat hij zou praten en daarmee Effy's woorden op zwijgen kon leggen. Het was raar wat ze gedaan had, maar niet onvergeeflijk. Als ze hiermee een stad kon redden, dan was het goed, toch?

'Sst, nu is het voorbij. Je hebt een stad gered voor onvergeeflijke daden van een kind. Dat is misschien ook beter zo. Ik accepteer wat je gedaan hebt, wees maar niet bang,' zei hij zachtjes. Hij probeerde zichzelf er ook een scherpe overtuiging in te geven. Effy had gewoon voor het dorp gezorgd, toch? Hij vond het idee om een klein, onschuldig lijkend kindje het hoofd af te rukken, zonder dat die enig besef had, wel nog eng. Hij zou het zelf nooit kunnen doen, tenzij hij Effy daarmee kon redden. Ja, Effy... Hij besefte hoeveel hij haar gemist had. 'Ik heb je gemist, Effy. Doe nooit meer zoiets stoms. Breng jezelf niet opnieuw in gevaar,' fluisterde Embry, met zijn hoofd nog steeds in Effy's nek. Haar zoete geur rook hij beter dan ooit. Hopelijk kon hij Effy een beetje een veilig gevoel geven.

Effy sloeg haar armen zwakjes om embry heen. Ze had nog steeds niet veel kracht om iets te doen, maar ze voelde dat het beter zou worden. de warmte die van embry afstraalde was zo aangenaam dat haar hele lichaam slap werd en het haar het gevoel gaf dat ze nooit meer zou bewegen. Het was het leuke gevoel dat je kreeg als je na een lange vermoeiende dag in een warm donzig bedje kroop, als je mens was tenminste. Effy besloot om niets te zeggen over het dorp dat ten dode was opgeschreven. En ze had ook al bedacht dat ze het niet ging doen, dat zij de mensen daar niets zou aandoen. Ze had ooit iemand gekend die geheugens kon wissen, als die nog leefde, ging ze aan hem vragen om het geheugen van het dorp eruit te halen. En anders moest ze een of andere harteloze vampier vragen om het maar te doen voor haar. Effy kon geen lijk meer zien. Ze wist niet zeker of embry wist wie het kind had geschapen, wie ervoor had gezorgd dat het dotje dat zonet nog nieuwsgierig naar hem had gekeken een monster was en nu wel dood moest. Ze vroeg zich af wat hij zou doen als hij wist dat zij het was die al dat kwaad had gedaan, als hij het niet al wist. “sorry sorry sorry” mompelde ze verslagen. Effy wist zelf nog amper wat haar bezield had, maar het was inderdaad gedaan. Ze trok embry nog iets steviger tegen haar aan, niet te veel, maar een klein beetje. En ze nestelde zich nog iets gemakkelijker. Effy had amper beseft hoe hard ze embry had gemist tot ze hem weer had gezien. Ze snapte nog steeds niet hoe hij in Italië was gekomen, maar het kon haar allemaal niet schelen. Het was allemaal gedaan, bleef ze maar in haar hoofd herhalen. “weetje dat ik voor het eerst in zoveel jaar zin heb om eens goed te slapen.” Zei ze met een zwak lachje. Dit was waarschijnlijk de eerste keer sinds ze vampier was, dat ze terug wou slapen. Dat ging niet en het zwakke vermoeide gevoel zou binnen de week terug helemaal verdwenen zijn. maar nu koesterde ze het . het was bijna menselijk, en het voelde op een heel vreemde manier best nog wel goed.

Flauwtjes glimlachte Embry naar Effy, terwijl hij zich afvroeg of nu alle ellende afgelopen was. Hij keek naar haar. Haar knappe gezicht was een uitnodiging voor hem om het haar te vergeven. Effy had geleden onder deze keuze om het kindje te vermoorden. Embry begreep haar pijn, maar vond het nog steeds een afschuwelijk idee dat zo'n klein kindje zo'n groot gevaar vormde voor de wereld. Voor dat dorpje. Hij keek opzij, naar de verbrande resten van het meisje. Hij slikte even. Het verkoolde lichaam was niet eens meer te zien. Tenminste, er zou normaal een verkoold lichaam moeten liggen, maar het enige wat er nog hing was een soort paarse walm. Hij sloot zijn ogen even om het niet te zien. Hij wou die paarse walm niet zien. Dan kreeg hij ook direct weer het idee van wie het was en wat er mee gebeurd was. Toch zou je het haast niet kunnen geloven. Dat zo'n klein kindje een groot gevaar voor een dorp was. Het kindje zou het zelf niet eens beseffen, had Effy hem met andere woorden gezegd. Hij zuchtte. Dit was toch wel een van de afschuwelijkste dingen dat hij gezien had, op Jared's blote billen na. Hij keek naar Effy en legde zijn beide handen om haar middel, terwijl hij achter haar ging staan. 'Het is al goed,' zei hij zachtjes in haar oor. Hij liet zijn handen weer zakken. Een hand hield hij op haar heup en de andere langs zijn zij, terwijl hij de richting inkeek waar ze net vandaan waren gekomen.

Het gevaar was nu geweken, toch? Of zou er toch nog iemand achter hun aanzitten? Had iemand het kindje zien glinsteren en was Effy's leven nu in gevaar? Er hoefde maar een zo'n creepy-vampire achter je aan te zitten en je kon je hele leven vluchten voor ze. Embry had gelukkig nog nooit nare ervaringen met een vampier meegemaakt. Zijn optie was altijd dat als vampiers je lastig vielen, je in een weerwolf moest veranderen - als je het gen om dat te doen tenminste had - en de vampiers hun hoofden afbijten. Als ze jou verwondden, dan waren je wonden toch weer binnen een week hersteld, want weerwolven genazen snel. Embry ging voor Effy staan. Een opvlieging overheerste hem. Hij boog zich naar Effy toe en drukte gedurende seconden zijn lippen op de hare.

Effy werd gekalmeerd door het feit dat embry het haar zo gemakkelijk leek te vergeven. Ze zag wel nog duidelijk dat hij het moeilijk had met het meisje dat nu dood was. effy wist dat het geen aangenaam gedacht was, maar het was echt beter zo. De kinderen waren de grootste vloek onder vampieren. De aanrakingen van embry gaven haar een opvallend rustig en veilig gevoel. Ook al was de warmte alarmerend warm op haar ijskoude huid. Ze was er al aan gewend en het voelde prettig. Toen embry zijn lippen op de hare drukte, was dit iets wat ze eigenlijk helemaal niet verwacht. Ergens flikkerde iets van misbruik maken van haar verzwakte toestand. Effy wist niet eens dat vampieren zo zwak konden worden, maar duidelijk wel. maar die flikkering verdween al snel en maakte plaats voor… helemaal niets. Behalve dan warmte, hitte, en het zachte aangename gevoel dat haar lippen kregen. Ze opende haar mond lichtjes en in plaats van uit te ademen zoog ze de geur naar binnen. Waw, ze moest wel de enige vampier zijn die de geur van een gedaantewisselaar aangenaam vond. Bijna meteen daarna haalden haar gedachten haar in. Ze was een verdomde vampier. Zachtjes boog ze naar achter en de koude die om haar mond kwam na het lossen van zijn lippen was bijna om van te huilen. Maar effy kon niet huilen. En effy was ook sterk, sterker dan embry in zijn mensenvorm, en zeker als hij zich zo kwetsbaar opstelde. Ze moest opletten met wat ze deed. heel lichtjes legde ze haar armen over zijn schouders en heel traag ging ze terug dichterbij. De warmte deed haar weer glimlachen. En heel zachtjes kuste ze hem weer, waw leuker dan ze dacht. Maar ze liet het niet te lang duren, daar had ze blijkbaar ook niet de kracht voor. Wat was ze moe. Misschien had ze vampierengriep ofzo, nee, dat zou wel niet kunnen. Ze voelde zelf hoe haar kracht langzaam terugkwam, maar ze voelde ook dat het nog even zou duren voor ze weer de oude was.

Eigenlijk was het achteraf gezien een domme en roekeloze beslissing. Embry verwachtte dan ook half en half dat Effy haar platte hand tegen zijn wang zou slaan en weg zou rennen. De koude van haar lippen opnieuw tegen de zijne, was dan ook onverwachts en fijn. Embry sloot zijn ogen. Hij vond het fijn dat Effy reageerde op zijn kussen. Ergens vroeg hij zich af of dat zij nu ook roekeloze en niet nagedachte beslissingen nam. Hij keek haar bezorgd aan. Ze zag er erg vermoeid uit. Hij hief zijn hand op en legde zijn platte hand zachtjes tegen haar wang. Hij aaide haar wang zachtjes en keek haar aan. 'Gaat het wel? Als we terug naar Forks willen, zullen we toch nog een eindje moeten rennen. Ik wil je wel dragen als je wilt. Voor jou doe ik alles,' zei hij met zijn zo bekende favoriete grijns. Hij had weer pretlichtjes in zijn ogen. Hij duwde de gedachten aan het verkoolde kind ver in zijn gedachten, om Effy niet op een andere manier te bekijken dan dat hij ooit had gedaan. Hij hield van haar en was bereid om alles voor haar te doen, zoals hij net al liet merken. Misschien zouden Jared en Paul zoiets onvergeeflijk vinden, maar hij was verliefd op Effy. Hij kon het hele gedoe haar helemaal niet kwalijk nemen, hoe zeer hij ook wilde.

Wat misschien nog erger was en wat nog een grotere rol speelde in het vergeven van Effy's daden, was dat hij een inprent op haar geplaatst had. Een inprent op een vampier. Je zou het eigenlijk alleen in sprookjes tegenkomen. Nee, eigenlijk niet. Sprookjes gingen altijd over goede dingen. Sprookjes werden op alle einden een mooi geheel. Maar dit was geen sprookje, want in dit verhaal waren Effy en hij die slechteriken in de ogen van de andere vampiers, ook al hadden zijzelf een ander beeld van de andere vampiers. Die zouden zonder gevoel doden. Effy had tenminste nog gevoel als ze doodde. Hij voelde een vrij plekje in zijn hart komen. Het leek net alsof een enorme opluchting zich plaatsgevonden had. Hij kon Effy vergeven omdat ze niet zonder gevoel doodde. Effy had het eigenlijk zelf helemaal niet gewild. Misschien was dat ook een reden waarom hij haar vergeven had. Maar de inprent speelde de grootste rol. Embry keek Effy vragend aan.

effy keek embry loom aan. Loom maar toch met een beetje geluk. Want ondanks alles, voelde ze nu toch wel iets of wat van geluk door haar heen stromen. Ze zuchtte, ze wou wel terug naar forks, maar ze wou helemaal niet dat embry zich zou opofferen om haar te dragen tot in een ander continent. “ik wil wel terug naar huis.” Zei ze zachtjes. Ze zweeg even en dacht na. Hoe reisden mensen nu ook al weer. “misschien kan ik met het vliegtuig gaan, dan belast ik je niet.” Dacht ze luidop na. “of ik kan proberen rennen, misschien valt het allemaal wel mee.” daar twijfelde effy wel aan, ze vond rechtstaan al een moeite en had veel zin om gewoon neer te gaan liggen en niet te bewegen voor een paar dagen. “nee, niet lopen… dat is misschien niet zo handig. Waarschijnlijk ga ik toch niet sneller dan een schildpad. Ik zal wel met het vliegtuig gaan, dat is het best.” Zei ze, met een lichte vragende toon in haar stem. Ze vroeg zich af of hij mee zou gaan, of zou rennen. Effy wist wel wat zij wou dat hij zou doen, maar ze zou daar niets van laten merken. Geen druk zetten, en niet kwetsbaar opstellen. Ze kon een klein lachje niet onderdrukken. Niet kwetsbaar opstellen, ze stond hier nog amper op haar benen. Hoe kwetsbaar kon je worden. maar embry kon ze vertrouwen, dat wist ze wel vrij zeker. Als ze thuis kwamen moest ze eens een paar telefoontjes doen, wanneer embry het niet kon horen. Dan kon ze die geheugenwisser zoeken. En als ze die had gevonden, dan waren alle problemen van de baan. Ze glimlachte zwakjes en legde haar hoofd tegen embry zijn wang.

Alsof Effy iets had gezegd wat hem zo erg schrokkend had gemaakt dat hij flauwgevallen zou zijn, keek Embry opzij naar Effy. Zij hem belasten? Was ze soms gek? Nee, hij zou alles voor haar doen. Zelfs al moest hij vanaf Forks naar La Push zwemmen of zo, dan zou hij het nog doen. Zij belastte hem niet. Daar hoefde ze echt niet bang voor te zijn. Hij voelde haar koude wang tegen zijn warme wang, wat ervoor zorgde dat de warme temperatuur in zijn wang meteen omsloeg. Embry sloot genietend zijn ogen, waarna hij zichzelf er met moeite toe dwong om Effy gerust te stellen en om het belachelijke idee om met het vliegtuig te gaan uit haar hoofd te halen. 'Nee, je belast me daar niet mee. Ik zou het zelfs leuk vinden. Je belast jezelf ermee als je naar een vliegtuig gaat zoeken en daarop gaat wachten. Ik breng je,' klonk het beslist en hij keek haar aan. Toen grijnsde hij op zijn bekende manier. Zijn mond in een halve grijns en zijn wenkbrauwen een stukje opgetrokken. Eigenlijk meer een verwarde uitziende grijns, maar toch een grijns die hij vaak gebruikte, meestal op indruk op de dames te maken. En dat klonk erg gek en grappig, want zo was hij helemaal niet. Oké, af en toe even een blik werpen op een klasgenootje, was dat een straf? Trouwens, de laatste keer dat hij dat deed, was geweest om Effy jaloers te maken, wat er slecht in de keel gevallen was, aangezien ze meteen terug begon te lonken naar een jongen. Maar hij was niet van het jaloerse type. Hij keek Effy grijnzend aan en sloeg zijn warme arm om haar schouder heen. 'Wil je in mijn gespierde armen of op mijn behaarde rug?' vroeg hij, terwijl hij met behaarde rug doelde op het weerwolfzijnde deel van het rennen. Dat zou we he makkelijkst zijn, maar Effy in zijn armen dragen was ook als een droom voor hem. Hij keek naar haar, bijna verdrinkend in die ogen. Hij slikte even. Hij moest zich focussen. Hij dacht aan de kus. Focussen!

- Sorryyyyyyknorriiie voor langdurig ^^ -

Effy glimlachte en zuchtte gespeeld overdreven. Ze schudde met een grijns haar hoofd en keek op naar embry. Die duidelijk zeker was van zijn stuk. “jongens. Hopeloos.” Zei ze lachend. Toen maakte ze haar gezichtsuitdrukking serieus en fronste boos, gemaakt natuurlijk. want hoe kon ze nu boos zijn op hem, dat was gewoon onmogelijk. Maar ze fronste dus boos “fijn, voer me dan.” Zei ze op zo een boos mogelijke manier dat ze kon volbrengen. Het klonk heel heel zwak, maar alles wat ze zei klonk zwak. Ze lachte en ging op haar tippen staan om hem over zijn hoofd te aaien, waarmee zijn haar in de war kwam. Effy liet haar terug op de bal van haar voet vallen en keek hem vrolijk aan. “maar je gaat als wolf, dat is beter voor je, ik ga je niet nog meer uitputten dan ik nu al ga doen.” ze keek oprecht ongerust toen ze nadacht over het feit dat hij voor zovele kilometers een zwaargewicht moest bijdragen. Ze beet op haar lip maar trok haar schouder op. Niets aan te doen. ze drukte een vluchtig kusje op zijn wang en ging in kleermakerszit zitten. “huphup, word een wolfje.” Zei ze en ze maakte een gromgeluidje dat in de verste verten niet op dat van een wolf leek. Maar embry zou het wel snappen, en ander zou hij maar denken dat ze mentaal gestoord was, als hij dat nu niet al dacht. Een vermoeide vampier, waar vond je dat nu nog. Effy sloot haar ogen en legde haar hoofd in haar nek, waardoor haar haar achterover viel, tot laag op haar rug. Ze zou wel merken wanneer hij veranderd was, en tot dan kon ze wat genieten van de zon, die door een stukje bomen was gekomen. Effy lette zelf al bijna niet meer op de schitteringen die van haar afstraalden. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren eer ze thuiswaren, of embry stijf zou zijn, en zou hij geen honger of dorst krijgen onderweg. Ze zou het wel zien, aangezien er duidelijk geen manier was dat effy met het vliegtuig zou gaan.


is niet erg X)

Hij keek grijnzend naar haar. Hij had zin om in een wolf te veranderen en om zijn snuit tegen haar been te duwen, zoals hij al wel eens eerder had gedaan. Hij liep naar de struiken, op haar bevel, die nogal plagend klonk. Hij trok zijn broek uit en bond die om zijn enkel. Hij sprong toen en veranderde tegelijk. Dat had hij van Jacob geleerd. Hij kon ook rollend veranderen, alhoewel hij zijn concentratie daar iets meer voor moest gebruiken en hij dat niet ging uitoefenen als hij naakt was. Hij kwam uit de struiken gesprongen. Hij was een grijsachtige wolf, net iets kleiner dan Paul. Maar dat wou niet zeggen dat hij niet sterker was. Hij grijnsde en liep naar Effy toe. Zijn gedachten waren vol over haar en hij drukte zijn snuit tegen haar been, zoals hij a eens eerder had voorgenomen in zijn hoofd. Hij keek haar aan, zijn wolvenogen glinsterend van wat hij voor zich zag. Hij liet een goedkeurend gegrom hoorde en legde zich toen plat op zijn buik neer, waarna hij voldoende kracht met zijn zij zette om de vermoeide vampier te laten vallen. Hij ving haar makkelijk met zijn rug op en stond toen op. Het extra gewicht was hem niet ontgaan, maar hij had ook niet het puf om er iets over te denken. Trouwens, Effy's gewicht was als een geschenk voor hem. Daar moest hij engelachtig over nadenken, ook al moest hij bijna lachen als hij het van zichzelf hoorde. Hij begon koers te zetten richting La Push. Hij zou er binnen een paar uur zijn. Nee, dat was bluf. Hij zou er minstens een dag over doen om van Italië naar La Push te gaan, maar dat vond hij niet erg. Hij rende zo hard hij kon en ontweek ondertussen obstakels, proberend te vermijden dat Effy van zijn rug zou vallen. Maar normaal zou dat niet kunnen. Effy kon zelfs haar ogen even sluiten op zijn rug. Hij vond alles goed, als hij haar maar veilig kon thuisbrengen. Het beeld van het tot as verdoemde kindje drong weer in zijn hoofd en hij moest moeite doen om het te vermijden. Hij keek zuchtend naar de grond en vervolgde zijn weg toen.

effy opende haar ogen pas toen ze iets harig tegen haar been voelde. Ze keek verwijtend en lachte toen. Haar lach stierf weg en werd al snel een klein gilletje toen ze op embry zijn rug geduwd werd, zonder zelf iets te moeten doen, en sneller dan ze voor mogelijk hield. Ze greep met haar handen in zijn vacht en zorgde ervoor dat ze zeker niet zou vallen. Dit zou nooit wennen. Na een paar minuten had ze door dat embry heel regelmatig liep en loste ze haar grip. Effy hoopte dat ze hem geen pijn had gedaan. Ze merkte dat embry naar de grond keek en dat zijn stemming meteen neerslachtiger werd, dat voelde ze gewoon. Wat op zich wel vreemd was, maar ze ging er niet meer over nadenken. Ze kietelde hem zachtjes in zijn nek en ging wat comfortabeler liggen. Nog heel zachtjes hield ze embry vast, en als hij nu zou schokken of een heel scherpe bocht maken, lag ze eraf. Dat zou niet meteen erg zijn, ze zou het amper voelen. Het zou wel vertragen, 5minuten, dus dat was ook geen ramp. Ze sloot haar ogen en luisterde alleen nog maar naar het geluid van embry zijn poten die neerkwamen op de zachte ondergrond, de wind die om haar heen suisde en de warmte van Italië die langzaamaan kouder werd. Dit was leuk, ze zou dit wel dagen kunnen doen. maar niet met embry, want om de zoveel tijd voelde ze zich zo schuldig voor wat ze hem aandeed. Hij zou haar hier niet moeten dragen, als ze gewoon wat sterker was geweest, kon ze naar huis lopen. Maar nee, dat kon ze nu niet, en daarmee belaste ze hem. Daarmee en nog met veel andere dingen waar ze nu echt niet bij ging stilstaan. Hoe zou embry zijn weg weten, Forks en Italië lagen ver uit elkaar, en zelf effy zou verloren durven lopen. Het was haar nog nooit gebeurd, gewoon omdat ze goed kon ruiken waar ze heen wou. Maar als ze zwom, was ze wel al een paar keer compleet de verkeerde kant opgegaan. Geen ramp, wel genant. Een vampier met oriëntatiestoornissen. Maar ze was ook een meisje, en hadden die dat niet allemaal.

Terwijl hij de beelden in zijn hoofd om wat met het kindje was gebeurd probeerde te vermijden in zijn hoofd, keek hij om zich heen. Hij was nu toch al een paar uur aan het rennen en was nog niet moe. Een van de goede dingen om weerwolf te zijn. Ze konden zo lang rennen als ze wouden, maar dat moest ook wel. Als hij de grenzen voor Sam ging controleren, moest hij het ook heel veel uren uithouden. Seth kon dat dus nog echt niet, het jonkie. Die kon maar een paar uur uithouden of hij smeekte al om te stoppen. Maar toch was zijn enthousiasme en zijn opscheppen van te voren onmisbaar. Iedereen van de groep was gewoon onmisbaar. Zelfs Paul. Over Paul gesproken, die rook steeds vaker naar bloemetjes. Alsof hij bij iemand geweest was. Embry vermoedde dat Paul een meisje had, ook al zweeg Paul daar in alle talen over. Het zou nog wel even duren voordat Paul uiteindelijk zou toegeven dat hij inderdaad met een meisje had. En als hij Paul ging achtervolgen, kreeg hij pas echt slaag. Embry voelde de drang om Effy nog een keer te zoenen. Nog een keer die koude lippen op de zijne. Hij had eerst maar gebleken tegenover Bella en Edward dat hij hun relatie verafschuwde, maar dat was meer voor de groep. Hij vond vampiers niet echt, echt niet. Nu hij Effy kende, vond hij ze zelfs verdraagzaam. Nou, dat wou al veel zeggen voor een weerwolf gelijk hem. De koude trek rond hun werd steeds erger, maar Embry voelde er nauwelijks iets van dankzij zijn pluizige, lange vacht. Na nog een paar uur gerend te hebben, kwam hij aan bij Effy's huis. Hij hield halt en liet Effy afstappen. Daarna sprong hij in de struiken, veranderde en deed zijn broek aan, die rond zijn enkels geknoopt was. 'Probeer maar een beetje te vergeten wat er vandaag gebeurd is,' raadde hij Effy aan, waarna hij grijnsde. Een ding mocht ze nooit vergeten van hem, ook al ging hij haar nooit dwingen om het te onthouden: de zoen van hun.

- Sorry!! -

Tegen dat ze aankwamen bij effy haar huisje, was ze weer helemaal de oude. Ze had de hele weg naar de voorbijflitsende bomen gekeken en gezien hoe de lucht des te grijzer werd naarmate ze dichter bij kwamen. En toen ze uiteindelijk aan haar huisje waren, regende het. Toen ze van embry zijn rug gleed, begon ze meteen met haar haren te fatsoeneren. Want ze wist dat de constante wind er geen goed aan had gedaan, en dat als het nat zou worden, er helemaal geen beginnen meer aan was. effy ging onder het afdakje voor de voordeur gaan staan zodat ze een beetje beschut was tegen de regen. Niet dat het veel uitmaakte, maar het was toch aangenamer om droog te blijven. Toen embry zei dat ze alles moest vergeten wat vandaag gebeurd was knikte ze gehoorzaam. Niet dat het ooit zou lukken, aangezien effy zelf de meest onbenullige details herinnerde. Maar ze wist dat ze het weg kon duwen, dat had ze al 2 andere keren gedaan in haar leven. Toen ze haar huis in brand had gestoken en toen ze een fabriek had vernield. Aan geen van beiden dacht ze nog veel en geen van beiden deed haar nog iets. Al was dat wel grof. Effy besefte dat embry al lang op moest zijn. als hij eerst eens naar italië was gerend en dan terug zonder te slapen. “je zou beter wat slapen… dit kan niet gezond zijn voor je.” Merkte ze droogjes op. Al moest ze toegeven dat ze niet wou dat hij wegging. Maar ze ging hier niet het kleine kindje gaan uithangen dat niet zonder hem kon. Ze moest denken aan zijn welzijn en ervan uitgaan dat alles wel oké was met het hare. Effy glimlachte bij die gedachte. Alsof haar welzijn nu nog in orde was, ha. Maar het beterde, met elke seconde voelde ze zich weer beter. Nog een weekje en ze was weer de oude, mentaal dan. Want fysiek was ze nu al terug op haar normale punt. Moest ze mens zijn had ze hier nog lang van afgezien, maar nu niet. vampieren waren nu eenmaal gemaakt om snel te herstellen, van schade die niet eens kon toegebracht worden. maar voor de eerste keer in haar leven had effy nu wel ervaren dat zelf een vampier uitgeput kon geraken. Vreemde ervaring. Best wel interessant. Maar ze was vooral blij dat het nu gedaan was.

Hij schudde koppig zijn hoofd en keek haar aan, als een klein jongetje die niet bij zijn moeder vandaan wou. De tijd dat hij zonder haar moest spenderen, zou de pijnlijkste tijd van zijn leven zijn. Hij moest een excuus verzinnen om bij haar te blijven. Hij was al bijna een heel leven zonder haar kunnen doorgaan als hij niet naar zijn gevoel geluisterd had, dat wou hij niet nog een keer laten gebeuren. Hij liep op Effy af, zijn hart tien keer zo snel bonkend als dan het eerst gedaan had. Zelfs tijdens de lange rit terug naar La Push was het nog niet eens zo hard gaan kloppen als in deze rust van de regen. Hij rook haar geur, wat zijn neus ergens een genot bezorgde. Meer dan dat hij het vond stinken. Alsof ze een lekkere parfum had opgespoten die hij niet meer wou missen. Zijn eigen soort parfum. Hij had vast ook wel een geurtje. Aarde, bos en zijn mannelijke Embry-geur. Hij grijnsde. Hij opende de deur en dwong Effy om naar binnen te gaan. Hij hield haar zachtjes vast om haar naar binnen te leiden. Hij moest nu wel iets verzinnen om bij haar te blijven. Hij kon niks verzinnen. Hij kon onmogelijk tegen haar liegen. 'Ik denk dat ik liever hier blijf,' mompelde hij, waarna hij er gauw achteraan zei: 'Om jou welzijn in het oog te houden.' Het was niet eens liegen. Hij wou zien of ze echt genezen was en weer terug op kracht was. 'Jij bent mijn eerste prioriteit, ikzelf kom later wel,' zei hij en hij hield voet bij stuk. Hij keek Effy vastbesloten aan. Je kon zien dat hij het meende en dat hij niet dolde. Zijn humoristische kijkers stonden niet meer zo humoristisch als eerst, maar dat begon wel weer langzaam. De pretlichtjes kwamen terug en hij liet zijn favoriete glimlach aan Effy zien, waarna hij neerzakte op een bank. Hij slingerde zijn benen en maakte het zich makkelijk. 'Zelfs je bank is ijskoud!' mompelde hij verontwaardigd, maar de pretlichtjes in zijn ogen schenen feller dan ooit.

Effy protesteerde zachtjes toen ze naar binnen werd geduwd. Maar lang niet zo hard als zou gemoeten hebben, zeker gezien het feit dat ze momenteel wel terug sterker was dan embry in zijn mensenvorm. Toen hij zei dat hij moest waken over haar welzijn, stak dat door heel haar lichaam. Wat had ze hem toch aangedaan. “ik moet niet slapen, jij wel.” zei ze met een strenge blik, bijna moederlijk. “en ik heb niet eens een bed.” Zei ze een beetje verlegen, wie had er nu geen bed. Nuja ze moest ook niet slapen, waarom zou ze, dacht ze opstandig. Toen embry de opmerking maakte over haar zetel lachte ze. “ik zit bijna nooit in die zetel… ik ben ook bijna nooit thuis. En ik verwarm mijn huis ook niet.” daarbij kwam ze weer aan bij het overhalen van embry tot slaap. “als ik je grootste prioriteit ben, zou je beter naar me moeten luisteren. Je moet slapen, want aan een zombie heb ik ook niet veel. Laten we anders naar jou huis gaan, daar is een bed en is het warmer. Je kan slapen en ik zweer dat ik mezelf niets aandoe in die paar uur.” haar stem klonk opstandig, maar ze dacht niet dat dat een verschil zou maken. Als hij hier zou willen blijven, kon ze hem gewoon niet verbieden om weg te gaan. nuja, dat kon ze wel, maar ze wou het niet. al wou ze ook niet dat hij bezweek aan een slaaptekort. Maar als ze hem gewoon uit het huis zou sturen, was de kans wel miniem dat hij braaf zou gaan slapen. Zuchtend plofte ze in haar zetel naast embry neer. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en trok grote pupy-oogjes. “please, denk even aan je eigen gezondheid en dan pas aan de mijne.” Effy trok een pruillipje. Misschien werkte zielig doen wel. al zou ze niet zo gerust zijn moest hij gewoon naar huis gaan om te slapen en ze hier alleen in huis zou zitten. Waarschijnlijk zou ze wel ergens naartoe gaan, ronddwalen in forks of naar de stad gaan. het kon ook niet missen dat embry niet wou gaan slapen. Als hij inzat over haar welzijn en ze gewoon zou gaan ronddwalen van het moment dat hij weg was. maar ze moest iets doen als ze alleen was. zich vervelen was niets voor effy.

Hij keek haar aan. 'Oh, oké, goed dan,' mompelde hij en hij stond op. Mopperend zorgde hij ervoor dat Effy in zijn armen viel, waarna hij een kwajongensgrijns over zijn gelaat kreeg en daarna begon met rennen. Zijn voeten bewogen snel over de grond. De bladeren knerpten onder zijn schoenzolen. Hij had zijn zwart-witte Adidas schoenen maar weer aangedaan en rende nu zo snel mogelijk richting zijn huis. Hij kon de wensen van Effy niet negeren. Een van de vervelende kanten aan het inprenten was dat ze de wensen van hun inprent niet konden negeren, tenzij er echt veel te veel nood aan vastzat, maar dan was het zelfs nog hun verstand die het bevel moesten negeren. Hij had een paar wensen van Effy met moeite kunnen negeren omdat dat toen nodig was, zoals het naar huis brengen van haar, maar dit simpele kon hij niet negeren. Hij zou voldoen aan Effy's wensen zoals zij dat wou. Hij had geen andere keus. Hij rende zo snel hij kon en sprong over obstakels heen. Hij voelde zijn hart zo snel kloppen dat hij afvroeg of Effy het ook hoorde of voelde. Hij kwam een paar minuten later bij zijn huis aan en trapte zijn deur open, waarna hij binnenin Effy pas zachtjes op de grond liet zakken, zodat ze op haar beide voeten stond. Hij zuchtte en sloot de deur. 'Dan gaat deze hotte boy maar eens een dutje doen,' zei hij vol met eigendunk en een klein grijnsje speelde om zijn lippen, waarna hij snel de trap op ging. Hij sprong in zijn bed. 'Bommetje!' riep hij tegelijk. Zijn bed kraakte hard toen hij neerkwam en hij moest lachen. Hij had de dekens niet nodig en vrijwel meteen nadat hij zich had neergelegd, voelde hij zijn ogen al zwaar worden. Het laatste beeld wat in zijn hoofd kwam - en wat ook al meteen voor van die blosjes zorgde wat hij erg haatte, maar wat Effy leuk bleek te vinden - was de zoen van hem en Effy. Daarna werd het zwart en viel hij in slaap.

effy grijnsde vol eigendunk toen embry toegaf aan haar idee. Toen hij haar terug oppakte schrok ze wel, al liet ze dat niet merken. Ze kon nu met gemak zelf lopen, en het was nutteloos dat embry zich daar nog extra moeite voor ging doen. maar daar zweeg ze ook maar over. Ze wou niet dat hij van gedacht veranderde, en hij ging dan toch al slapen. Dromerig wiegde effy haar benen zachtjes heen en weer terwijl embry liep. Hij kon nog een redelijk hoog tempo aanhouden. Zijn hart klopte wel sneller dan normaal, maar ze wist niet of dat kwam omdat hij liep of gewoon door iets anders. Zachtjes legde ze haar hand op de plaats waar zijn hart moest liggen. Ze voelde het kloppen. Binnen een mum van tijd waren ze bij embry thuis. Met een zacht plofje kwam effy op de vloer terecht. Ze trok haar jurk terug recht en keek hoe embry naar boven liep. Ze lachte met zijn opmerking. En traag, aarzelend volgde ze hem naar boven. Hij zou het wel niet erg vinden dat ze bij hem bleef. Hij sliep toch, hij zou het waarschijnlijk niet eens merken. Embry lag al even in bed toen ze boven kwam. Ze had het gehoord omdat het bed even een geluid maakte of het elk moment kon doorzakken. Embry lag al vredig op zijn bed. Kon iemand zo snel in slaap vallen? Duidelijk wel. voorzichtig zette ze zich op de rand van zijn bed, het bewoog amper en maakte al helemaal geen geluid. Ze zorgde er ook voor dat ze hem niet aanraakte, haar koude zou embry wel eens kunnen wakker maken. En dat was ze zeker niet van plan om te laten gebeuren. Nu ze hem eenmaal in bed had gekregen, hoopte effy dat hij goed zou doorslapen en uitgerust wakker zou worden. embry bewoog veel in zijn slaap, en het grootste deel van de avond en nacht was ze bezig met hem behendig te ontwijken. Een paar uur, waarbij hij in een duidelijk heel diepe slaap was terechtgekomen, speelde ze afwezig met zijn haar. En toen hij terug begon te woelen, zette ze haar in een hoek van de kamer. Waar ze het patroon van het parket bestudeerde. Langzaam werd het lichter buiten en effy vroeg zich af wanneer embry wakker zou worden. al zou ze hem nooit wakker maken.

Een droom over hem en Effy maakte hem aan het woelen. Hij voelde ook iets aan zijn haren. In zijn droom zat Effy met zijn haren te spelen, terwijl hij naar haar prachtige lichaam keek. Zelfs in zijn slaap begon zijn hart een paar tellen sneller te slaan, zo hard, dat het gewoon pijn deed. Hij werd wakker toen zonlicht prikte in zijn ogen. Hij stond op en sloot het gordijn, waarna hij zich met een lange 'waaah!' uitrekte. Hij keek opzij en wreef ondertussen over zijn rug. 'Buh, buh,' zei hij zachtjes, slaapdronken, waarna hij opzij liep en met zijn hoofd tegen de muur liep. 'Verkeerde kant,' mompelde hij, waarna hij naar rechts liep. Hij struikelde dankzij zijn bedrand weer in bed en viel op zijn buik. 'Auw,' klonk het gesmoord, dankzij zijn dekens. Hij zette zich af en kwam weer overeind. Hij had zich iets te hard afgezet, waardoor hij met zijn rug tegen de muur vloog en daardoor naar beneden zakte. Zijn achterhoofd, die pijnlijk hard tegen de muur gekomen was, bonkte. Hij wreef over zijn achterhoofd. 'Ik vergeet mijn eigen kracht,' mompelde hij en hij stond toen op. Hij schudde zijn hoofd. Het was bijna elke ochtend zo dat dit hilarische gebeurde. Alleen een keer bij Effy niet, maar toen had hij andere redenen aan zijn hoofd om aan te denken. Hij keek op en zag Effy zitten. Hij liep naar haar toe en hurkte voor haar. Hij drukte een kus op haar wang. Zijn lippen voelde een fijn moment koud aan, maar daarna nam de hitte weer over zijn lippen, wat hij niet leuk vond. Hij keek haar aan. 'Arme Embry is met zijn hoofd tegen de muur gevallen. Arme Embry gaat even douchen om de pijn te verzachten, alhoewel ik een beter middel weet om de pijn te verzachten,' zei hij en hij wiebelde twee keer met zijn wenkbrauwen, waarna hij een pruillip opzette. Zijn pretlichtjes blonken weer en de slaapdronkenheid was gelukkig volledig verdwenen, alsof het nooit over hem had genomen. Effy zou vast wel gelachen hebben daarnet met zijn nogal stuntelige opstaan.

Toen de zon al fel door embry zijn raam scheen, leek het of hij wakker zou worden. ze zag hem uit zijn bed strompelen en de gordijnen dichtrok. Even leek het of hij terug ging slapen. Of toch weer niet. met grote, ongeruste ogen keek effy naar alles wat embry deed. heel even was ze niet zeker of hij nu wakker was of gewoon slaapwandelde. Toen hij tegen de muur knalde was ze er wel zeker van dat hij wakker was. niemand sliep daardoor. En dan pas leek hij te merken dat effy ook nog in de kamer was. met nog een half pijnlijke blik liep hij op effy af. Hij drukte zijn warme lippen op haar wang en de hitte was overweldigend. Na een hele nacht koude gehad te hebben, wist ze niet zeker of het deugd deed of het gewoon een shock effect was. ze koos maar voor de deugd. Toen embry opmerkte dat hij met zijn hoofd tegen de muur was gelopen mompelde ze iets van “heb ik gemerkt.” Ze keek in embry zijn ogen, die ondeugend waren, ook al was zijn mond een pruillipje. Ze grijnsde en drukte haar lippen tegen zijn voorhoofd. “hoofdpijn zei je toch?” zei ze uitdagend, en ze liet zich terug in haar hoek zakken. Hij zag er weer helemaal wakker uit. Wat maar goed was ook. Want als hij in zo een slaapdronken toestand moest gaan douchen, zou het niet veilig zijn om hem dat te laten doen. “kijk goed uit voor muren als je naar de douche loopt. En deuren, ja die ook, verraderlijke dingen.” Zei ze spotten, waarna ze zacht door zijn haar wreef. Ze hoopte dat ze hem geen pijn deed, maar dat dacht ze niet. “en haast je maar… ik heb niet de hele dag de tijd.” effy grijnsde. Het was al middag en ze dacht niet dat embry dat eigenlijk doorhad. Het maakte ook niet uit. Niet voor effy toch. Bij embry kon het wel voor problemen worden als zijn ritme helemaal door elkaar gehaald zou worden. vooral als hij naar school moest. Niet dat ze dacht dat hem dat veel kon schelen. Dromerig glimlachte ze naar hem.

'Zal ik doen schat,' zei hij en hij gaf haar een aai over haar hoofd, zoals een vader bij zijn dochter gedaan zijn hebben. Zijn hoofd voelde heerlijk aan en hij zweefde bijna toen hij naar de douche liep. Hij vergat bijna de badkamerdeur dicht te doen, maar dacht hier nog net op tijd aan, wel pas toen hij alles al uit had. Met een rood gezicht van schaamte trok hij de deur gauw dicht. Effy zou wel niks gezien hebben. Hij deed de deur niet op slot. Als er iets met Effy zou gebeuren, kon hij, naakt of niet, naar buiten schieten om haar te helpen. Trouwens, zijn broek over zijn kont wurmen was voor hem geen moeite meer, aangezien hij daar veel training op had gehad toen hij ging veranderen. Hij keek even naar de douche en begon toen te douchen. Hij gebruikte een lekker ruikende bodygel, maar negeerde nauwelijks de geur ervan. Het zorgde alleen voor een fris ruikend, mannelijk geurtje. Nadat hij klaar was met douchen, schoot hij in zijn korte spijkerbroek met sommige plekken wit en sommige scheurtjes erin. Hij had deze gauw meegenomen. Hij deed die aan. In blote bovenlijf kwam hij terug naar Effy. Maar hij deed eigenlijk nooit een shirt aan, aangezien hij het erg warm had. Hij keek naar Effy en drukte zijn lippen zachtjes tegen haar voorhoofd. 'Voor wat, hoort wat,' grijnsde hij als een soort excuus dat hij zijn lippen zomaar op haar voorhoofd drukte. Hij keek haar even aan. Zijn hart klopte alweer sneller en voordat hij Effy dromerig aan ging kijken, liep hij naar beneden. Hij sloeg minstens bij elke stap drie treden over, waardoor hij sneller beneden was. 'Komt mevrouw nog?' riep hij expres vrolijk naar boven. Het kon hem niet schelen dat school al begonnen was, hij ging vandaag toch niet. Hij opende zijn kasten en begon gelijk van alles bij elkaar te graaien, waarna hij het in snel tempo opat. Zijn manier kon je vergelijken met die van een zwijn. Maar hij had dan ook nog geen twee dagen gegeten.

- Haha, ik vind het leuk om te posten met Embry. Hij is lollig -

Effy bleef nog even zitten toen embry al naar beneden was. ze wreef afwezig over de hete plek op haar voorhoofd, ja het was zeker een aangenaam gevoel. Toen hij riep trippelde ze naar beneden en van een paar treden voor de begane grond. sprong ze vederlicht in embry zijn rug. Ze hoopte dat hij haar kon dragen zonder rugklachten. Maar het was niet dat ze zoveel woog. Ze streek met haar neus over zijn nek en drukte een kusje net onder zijn oor. “ben er.” Zei ze vrolijk, en ze liet zich van zijn rug vallen. Aandachtig keek ze naar het eten dat uitgestald stond op het aanrecht. Ze nam een stuk fruit vast en draaide het rond, zodat ze het langs alle kanten kon bekijken. Ze rook er vluchtig aan en trok haar neus op. “walgelijk.” Mompelde ze afkeurend en ze zette de appel voorzichtig weer op zijn plaats. “hoe krijg je het binnen.” Zei ze iets luider. Maar niet meer afkeurend. Zijn eetgewoonten waren nog altijd veel beter dan de hare. Dat was wel duidelijk. Effy kon zich zelf niet meer herinneren dat ze ooit iets anders had gegeten dan bloed. Ook al waren er 17 jaar geweest waar die appel heel lekker moest geweest zijn voor haar. Tenzij ze het niet lustte natuurlijk. ze wist het niet meer. Haar menselijk leven was een beetje wazig. En alles wat haar zoveel jaar geleden niet belangrijk leek, was ze nu vergeten. Ze liet haar vingers afwezig over het aanrecht lopen en springen over het verschillende voedsel. “wat gaan we vandaag doen?” vroeg ze met een brede grijns. Ze liep een toertje om hem heen en streelde vluchtig zijn arm. “iets spannend? Of iets rustig?” ze keek hem vragend aan.

hij is wel geestig ja :')