het einde van de dood

Heel even leek het of embry in een soort trance was. het verwarde Effy wat en was vreemd om te zien. Ze wou hem juist slaan toen hij terug bij zijn zinnen leek te komen. Ze grijnsde vrolijk. Er ontsnapte een minigilletje toen ze ineens op het zand lag met een weerwolf op haar in plaats van dat zij op de weerwolf lag. Ze genoot van zijn kus en wou dat het nog iets langer kon duren. “heel zwaar, ik krijg bijna geen adem meer.” Zei ze spottend tegen hem. Om eerlijk te zijn, voelde ze amper dat er gewicht op haar lag. Natuurlijk voelde ze embry, hij was zo warm en zacht. Maar het leek eerder of ze een licht embry dekentje over haar had dan een jongen die groter en zwaarder was dan haar. om duidelijk te maken dat ze geen probleem had met het gewicht, zorgde ze er met een behendige zwaai van haar armen ervoor dat zijn handen de grond moesten lossen en ook zijn laatste steun daarmee wegwas. Embry viel met zijn volle gewicht op haar en effy hield zijn handen in de hare, zodat hij daar maar hulpeloos moest blijven liggen. Ze hoopte wel dat ze hem geen pijn had gedaan, want ze was nogal hard. Maar het was maar enkele centimeter, en waren gedaantewisselaars niet sterker dan gewone mensen. embry zou het wel zeggen als hij pijn had. En dan zou zij zich schuldig voelen, voor nog een lange tijd. om hem nu al te troosten voor de pijn die hij al dan niet had kuste ze hem op elk plaatsje van zijn gezicht waar ze bij kon, te eindigen bij zijn mond. Effy kon hier eeuwig zo blijven liggen, het zou haar waarschijnlijk nooit vervelen. Ze kon alleen maar hopen dat embry zich niet verveelde.

Embry keek een beetje verward toen hij overal gekust werd, maar strengelde zijn vingers wel in die van Effy. Hij liet een goedkeurende brom horen en keek haar diep in haar ogen aan. Ze had mooie ogen, waar hij wel eeuwig van in trance kon raken. Wie Effy niet een mooi meisje vond, moest maar eens een bril gaan kopen. Hij keek genietend naar haar. 'Hmm... Dat was leuk,' zei hij en hij liet een brede, kwajongensachtige grijns zien. 'Meer,' fluisterde hij in haar oor en hij drukte nog een paar kusjes op haar wangen en uiteindelijk eentje op haar mond. 'Kijk ons hier nu, liggend in het zand, met een soms verschijnende zon en een regen die op komst is,' zei hij lachend, terwijl hij om zich heen keek. Ja, het zou geen lekker weer worden, maar daar trok hij zich dus echt niks van aan. Genietend keek hij naar het meisje onder hem. Het meisje waar hij zoveel van hield en waar hij eerst afstand van had gedaan - de gevoelens voor de liefde dan, niet Effy - maar ze uiteindelijk wel had toegegeven. Het was alleen jammer dat het een verboden liefde was en dat hij het dus niet aan Paul en zo kon vertellen. Jared zou het misschien nog begrijpen, misschien ook niet. Hij had het vermoeden dat Jared ook wel wist hoe sterk inprent kon zijn. Hij sloot zijn ogen en probeerde niet aan de jongens te denken. Hun communicatie was zeer sterk, zelfs als ze geen wolf waren. Misschien zou er op een gegeven moment toch een signaal naar een van hun gestuurd worden, kwamen ze naar het strand toe en zagen ze hem hier liggen met Effy. Maar als ze Effy wouden aanvallen, kwamen ze maar eerst langs hem. Wolf of geen wolf, verbond of geen verbond, Effy was zijn inprent en de wet had voorgeschreven dat je de inprent van je roedel nooit mocht aanvallen, wie of wat het dan ook was. 'I love you,' fluisterde hij in haar oor en hij knabbelde hongerig en met een brede lach aan haar oorlelletje.

Effy bleef embry zachtjes kussen tot hij een opmerking maakte over het weer. Zou het nu echt gaan regenen. Verbaasd keek ze om embry heen en zag inderdaad een paar dreigende wolken. Eigenlijk zag ze er maar 1, maar die was gigantisch en kwam hun kant op met een veel te grote snelheid. Binnen het kwartier zou het gaan regenen. Effy kreunde. Daar ging een iets of wat goede dag. Nog een paar minuten keek ze afwezig naar de wolk en hoe die steeds dichter kwam. “ik hou van je.” Mompelde ze zachtjes maar wel gemeend. Ze had nooit gedacht dat iemand nog zo veel voor haar kon betekenen, ze had zelf nooit gedacht dat liefde haar nog zou overkomen. tot voor kort was het een soort ver van mijn bed show, maar nu dus duidelijk niet meer. Ze keek naar embry en grijnsde ondeugend, dat effect had hij wel op haar. “straks zijn we helemaal nat, het ziet er naar uit dat het gaat stormen.” Zei ze half lachend. Zeer zeker dat ze haar verstand verloren was, maar dat voelde wel goed. “waarom gaan we het weer niet dat stapje voor zijn. wie is moeder natuur om te denken dat ze mij nat kan maken.” Zei Effy spottend en met een brede grijns gleed ze vanonder haar embry dekentje. Hij moest ofwel heel snelle reflexen hebben, of hij lag nu met zijn gezicht in het zand. Effy keek nog even om naar embry en wreef door zijn haar, maar toen liep ze zonder omkijken naar de zee. Als ze dan toch nat gingen worden, dan liever zo. Het was niet ver tot het water en ze sprong er in een keer in. Ze liep door tot haar middel onder water en liet haar vallen. Heel even dreef effy op het zoute water tot een golf haar overspoelde. Snel ging ze terug recht staan en begon ze te lachen. “pak me dan, als je kan.” Zong ze met een kinderstemmetje. Misschien zou embry niet in het water willen, omdat het te koud, of te wild was, of omdat het helemaal niet het weer was voor te gaan zwemmen. Maar effy had het goed hier. Straks zou ze haarzelf wel vervloeken als ze haar kleed weer eens tegen haar voelde plakken, maar nu was het het leukste gevoel dat er maar was.

Grijnzend tilde Embry zijn hoofd uit het zand. Hij had het niet zien aankomen, maar hij liet zijn blik stiekem naar Effy glijden. Ze was ook zo mooi, zelfs als ze liep. 'Als jij het zegt!' zei hij uitdagend en hij begon te rennen richting de kliffen, die een eindje verderop waren. Vanaf daar zou hij wel in het water kunnen springen en haar kunnen pakken, alhoewel ze dat misschien nog niet door had op dit moment. Nou ja, ze zou het wel doorhebben als hij eenmaal naast haar sprong. Hij sprong van de kliffen en maakte een soort mooie, lange lijn van zijn eigen lichaam. Hij voelde het ijskoude water tegen zijn lichaam slaan, maar voelde ook dat zijn eigen warmte hem algauw wou beschermen. Embry liet dit gewoon toe en hij voelde een heerlijke warmte rond zich heen. Alleen een beetje koude was nog te voelen, maar die koude was nog erger als Effy tegen hem aanlag. Hij crawlde richting haar en ging onder water, zodat ze hem niet meer zou kunnen zijn. Onder water greep hij haar been en trok hij haar onderuit. Nog voordat ze echt in het water kon vallen, doken zijn snelle reflexen omhoog. Hij sprong omhoog en ving Effy nog net in zijn armen voordat die het water raakte. Grijnzend keek hij haar aan. 'Ik heb je,' zei hij en hij keek haar toen met een duistere blik aan. 'En ik laat je niet meer los!' zei hij en zijn ogen twinkelden vrolijk, terwijl hij zijn brede, kwajongensachtige lach weer liet schijnen. Nee, Effy kwam niet meer zo snel van hem af. Nu niet en nooit niet!

effy zag embry nergens meer en was heel even bezorgd dat hij gewoon weg was gegaan. Zou hij dat doen, zonder iets te zeggen. ze speurde het strand nog eens af maar zag helemaal niets. Toen ze voor de 5e keer alles afkeek voelde ze een bonk tegen haar benen en viel ze bijna neer in het water. Maar op wonderbaarlijke wijze kwam ze in plaats van in het water, in embry zijn armen terecht. Ze lachte vrolijk en was blij om hem hier in het water te zien. Dan was hij toch niet weggegaan. Ze kuste hem heel even en toen rolde ze haar snel uit zijn armen waarbij ze in het water kwam. Ze zette haar weer recht en gaf een duwtje tegen embry zijn schouders. Hij viel neer en enkel zijn schouders kwamen nog boven water, ze zaten ook nog niet zo diep. Effy sloeg haar benen om zijn middel en zette zich zo op zijn schoot. “weetje als er een golf komt of ik je onder water duw, ik je enige vorm van zuurstof ben, letterlijk.” Zei ze uitdagend. Ze legde haar handen zachtjes op zijn schouders. Een beetje druk en hij zou kopje onder gaan. over een machtsrelatie gesproken. Natuurlijk kon embry haar aan als het op kracht aankwam zolang hij een wolf was, maar nu zou hij verliezen. Ze grijnsde opgewonden, nam veel lucht in haar longen en duwde hem naar de bodem. Ze sleurde hem een beetje dieper en keek hem onder water vragend aan. nog steeds met een glimlachje liet ze een kleine luchtbel ontsnappen. Ja, nu was ze zijn enige luchttoevoer. Heel even dacht effy dat ze emrby zijn dood nog zou worden. misschien moest ze niet zo een gevaarlijke spelletjes spelen met iemand zo menselijk. Maar ze hoorde zijn hart nog steeds vrolijk kloppen en dacht dat hij wel even zonder lucht zou kunnen. En zij had nog een voorraad pure zuurstof waar hij nog een paar minuten op zou kunnen leven. Ze dacht er even aan om hem op zijn maag te drukken waardoor hij helemaal zonder lucht kwam te zitten. Maar zo grof was ze niet. als hij wou kon hij nu gewoon naar het oppervlak zwemmen en daar zijn lucht gaan halen. Nieuwsgierig wachtte ze af wat hij zou doen. hopend dat hij hier niet boos om zou worden. het was misschien een beetje roekeloos.;

Verbaasd keek Embry richting Effy. Hoe zat zij nu weer op zijn schoot? Hij keek haar alleen nog maar verbaasder aan toen ze sprak. De lucht die hem ontnomen werd, voelde hij bijna niet. Hij keek onder water verbaasd naar Effy. Toen kwam een speelse blik in zijn ogen en onder water aaide hij Effy liefkozend over haar wang. Daarna stootte hij haar met al zijn kracht omhoog en kwam zelf ook even boven. 'Weet je dat je zo ongelooflijk sexy op me overkomt als je zo zit,' zei hij en hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen, voor de kracht van de golf hem weer naar beneden trok. Hij kon niks anders doen dan wachten totdat Effy zich eindelijk zou realiseren dat hij nu echt niet lang zonder zuurstof kon. Maar Effy was zijn zuurstof. Misschien was dat ook de reden waarom hij niet witheet van woede werd en Effy vroeg of ze hem soms wou vermoorden met dit achterlijke spelletje. Nee, ze had zich waarschijnlijk geen benut van dat dit een achterlijk spelletje was. Hij zou het haar ook niet laten merken. Ach, eigenlijk, als zij blij was, was hij ook blij. En Effy leek nu op dit moment erg blij, dus was hij ook gelukkig. Ja, inprenten had een enorme invloed op je. Je dacht niet meer helder na op de manier zoals je zou moeten denken. Hij sloot zijn ogen even en keek haar toen onder water aan. Zijn lucht begon langzaam op te raken en hij voelde dat zijn longen aan het schreeuwen waren om lucht. Effy had een hard gewicht op hem. Met haar handen kon ze hem makkelijk onder water houden. Maar aangezien Effy hem niet zou willen vermoorden - dat was toch wat hij ervan dacht - zou ze heus wel op tijd boven komen, toch? Hij keek haar even twijfelend aan, maar besloot uiteindelijk toch gewoon te vertrouwen op haar. Toen hij het echter niet meer uithield, probeerde hij boven water te komen. Hij spande zijn spieren eerst even aan, maar besloot te wachten op een moment dat Effy het niet zou verwachten. Toen hij dacht dat Effy even niet oplette, gebruikte hij zijn volle kracht. Hij tilde Effy op, zodat die nu haar benen half om zijn heupen geslagen had en had zijn handen gekruist onder haar kont. 'Oef, dat was op het nippertje,' zei hij en hij keek daarbij even langdurig naar Effy, alsof hij haar op de een of andere manier toch wou laten schuldig voelen omdat ze dit spelletje met hem gespeeld had. Hij viel expres op zijn knieën en drukte haar tegen de grond. Hij legde zijn lichaam op haar en keek haar aan. Een fonkeling van opwinding, maar ook van geniepigheid, kwam op zijn gezicht. 'Weet je, eigenlijk hou ik wel van spelletjes,' fluisterde hij in haar oor, waarna hij daar zachtjes aan knabbelde. Hij gaf haar hals en haar nek een paar kusjes en keek achterom. De golven leken echter nog geen aanstalten te maken om op hun af te razen, dus dat zat dan ook wel weer goed. Verliefd keek Embry naar Effy. 'Ik vind je lief, zelfs als je zo'n gemene spelletjes bedenkt,' zei hij en hij liet zijn handen ondertussen bij haar achterhoofd hangen. Hij zou niet iets doen wat zij niet wou. Hij zou wachten op aanleiding, of gewoon eens een keertje zijn handen ergens zetten op een plek waar hij dat nog niet gedaan had en dan gewoon afwachten wat Effy deed. Effy zou hem heus wel waarschuwen als hij iets deed wat ze niet wou, toch?

- Woossh! Ik ga proberen iets langere posten te schrijven D: -

Effy schrok zo hard van embry zijn plotse reactie, dat al haar luchtvoorraad (die ze toch niet nodig had) in een keer uit haar longen werd geperst. En de plaats van die lucht kreeg ze een hele hoop water binnen. Eenmaal boven water kuchte ze zachtjes waardoor er een stroom zeewater uit haar mond kwam. Het kon geen prettig zicht zijn en Effy trok een vies gezicht door de smaak die nu in haar mond zat. Ze glimlachte verontschuldigend naar embry. “ik had anders geen last van een luchttekort.” Zei ze half lachend. Het was vreemd dat haar stem even helder klonk als altijd. Ergens verwachte ze dat ze heser zou klinken, al dat zout. Maar natuurlijk deed dat haar niets. Ze woelde door haar haar zodat dat ook een beetje beter zat. Want effy’s haar kon heel weerbarstig doen als het nat was. toen ze er van overtuigd was dat het een beetje deftig lag, keek ze terug naar embry en glimlachte ze melig. “spelletjes zijn leuk.” Zei ze uitdagend “en ik vind niets gemeen aan mijn spelletjes. Ik ken er wel gemenere.” Ze grijnsde ondeugend en trok embry dichter tegen haar aan. het begon te regenen. Niet zoals een normale regenbui begint, met eerst een paar druppels en dan geleidelijk aan harder en harder. Nee, het was van de eerste keer een hele plensbui die over hun ging. de hemel kleurde voor minder dan een seconde wit van de bliksem en de donder volgde meteen. “ik hoop dat jij niet te goed geleid, of je ben voor je het weet nog een mikpunt voor de bliksem.” Mompelde effy tegen zijn huid, die ondanks het koude water nog steeds warm was. “maar voor het geval dat… misschien kunnen we beter ergens schuilen.” Ze nam wat afstand om embry afwachtend aan te kijken en streelde het natte haar uit zijn ogen. effy’s haar was doorweekt en door de blijvende regen lag het zo goed als stijl tegen haar lichaam geplakt. Daardoor was het veel langer dan normaal en vreemd om te zien. Ze nam een lok en krulde die om haar vinger, maar van het moment dat ze die losliet, viel hij terug plat op haar schouder. Ze zuchtte en drukte embry nog een vlugge kus op zijn mond voor ze aanstalten maakte om haar los te maken uit zijn greep en naar ergens meer beschut te gaan.

Embry gromde. 'Het is dat je mijn inprent bent, maar anders,' gromde hij naar haar en hij keek haar aan. Hij kon gewoon niet boos op haar blijven. Ook al zou hij haar zo hard willen bestraffen voor dat akelige spelletje van daarnet, het lukte gewoon niet. Het leek net alsof, telkens wanneer Effy naar hem keek, hij gewoon niet meer wist wat hij wou zeggen. Daar had ze geluk mee, maar ze kon er ook misbruik van maken. Het zou hem kwetsen, maar wat zou hij ertegen kunnen doen? Juist ja, helemaal niks. Hij keek naar Effy. 'Your wish is my command,' zei hij en hij trok haar tegen zich aan, waarna hij overeind kwam. Hij legde zijn beide handen op haar kont en ondersteunde haar hiermee, waarna hij begon te rennen richting zijn huis. Hij had het nu ook wel gehad, het dagje strand. De donder en de regen had hun spelletje een beetje verpest, ook al was het geen leuk spelletje. Hij rende het huis binnen en keek haar aan, waarna hij haar tegen de muur drukte en tegen haar aan ging staan. Hij legde een hand naast haar hoofd tegen de muur en de andere hield hij langs haar zij, zodat ze niet van hem weg kon. Toch niet met het zwakke proberen. Hij drukte zijn lippen hongerig op de hare en liet zijn lippen toen zakken. 'Ik weet een leuk spelletje,' zei hij met fonkelende ogen en hij grinnikte even, waarna hij een ondeugende, onschuldige en tegelijk ook schattige blik trok. Wauw, drie blikken ineen. Deed hem dat maar eens na! Jeetje, hij leek Paul wel. Die kon ook nooit zijn kop houden met zijn gedachten. De ene keer gingen ze over een of ander meisje, de andere keer ging het over een af ander balletje en daarna weer over hoe fijn het was om wolf te zijn. Hij streelde Effy door haar haren en keek haar glimlachend aan. 'Je bent gek, weet je dat? En je hebt me volledig in je macht,' fluisterde hij in haar oor, waarna hij daar een kusje op gaf en haar weer glimlachend aankeek. 'En toch hou ik van je,' wist hij uiteindelijk te melden, waarna hij haar weer hongerig begon te zoenen en zijn handen op haar heupen hield.

- Sorry voor de late reactie! -

Effy glimlachte toen ze naar het huisje gedragen werd. Ze drukte haar gezicht in zijn schouder en drukte er kleine kusjes op. De glimlach bleef op haar gezicht toen ze binnen kwamen. De manier hoe hij haar inklemde tegen de muur was net alsof hij een grote macho was. Maar Effy wist wel beter, Embry was helemaal geen macho, gelukkig. Maar hij mocht van haar zo macho doen als hij maar wou. Toen Embry haar begon te kussen reageerde ze gretig en zelf dan bleef de glimlach nog een beetje, voor zover het nog mogelijk was. “mmmm, ik hou wel van spelletjes.” Fluisterde Effy zachtjes. Ze trok embry extra dicht bij zich, nog dichter, als het al mogelijk was en drukte zich extra stevig tegen hem aan. het was onvoorstelbaar hoe warm ze het had. Het was zo een fijn gevoel dat effy wou dat het nooit meer wegging. Maar misschien was dat ook door het kussen, wat ook een heel fijn gevoel was. of misschien was het gewoon embry zelf, misschien wou ze gewoon niet dat hij ooit nog wegging. Waarschijnlijk was het een beetje van alle drie. Maar dat maakte niet uit, zolang het gevoel maar bleef was het goed. Ze greep zich nog iets steviger vast, maar zorgde er wel voor dat ze embry geen pijn deed. Een deel van effy was daar constant mee bezig. Maar een steeds groter wordend deel was alles aan het vergeten en aan niets te denken, maar het lukte haar toch nog net om een beetje op te letten. En als ze hem iets te stevig zou vasthebben, dan zou embry dat toch zeggen?

Embry glimlachte en hij keek Effy grijnzend aan. 'Dat je van spelletjes houdt, is mij wel duidelijk,' zei hij zachtjes, waarna hij weer zijn lippen op de hare drukte. Dat ze hem nog beter vastpakte, was voor hem alleen maar een soort toestemming om verder te gaan. Hij tilde haar op en draaide hun om, zodat hij met zijn rug tegen de muur leunde en zij tegen hem aanstond. Hij had zijn handen op haar onderrug gelegd, zodat hij haar kon ondersteunen en gelijk kon zoenen. Toen hij haar een paar keer zo lang gezoend had, hield hij het niet meer. Hij trok haar in zijn armen en liep de trap op, met een brede grijns. Eenmaal in zijn slaapkamer aangekomen, gooide hij haar op het bed - zachtjes - en kroop op haar, waarna hij haar bleef zoenen. Hij voelde dat zijn ketting, die vanboven schelpachtig was en van beneden eindigde in een scherpe punt, naar voren hing, maar irriteerde zich daar niet aan. Hij kon die nog altijd uitdoen als het echt begon te irriteren. Het was zijn lievelingsketting, ook al kon je zoiets overal kopen. Hij had het zelf gevonden en had er zelf iets van gemaakt. Hij keek glimlachend naar Effy en drukte zijn lippen nog meer hongerig op haar. Hij gleed met zijn hand over haar lichaam en streelde bij de rand van haar shirt, waarna zijn ogen vragend naar haar keken. Hij wou niet te ver gaan als zij het niet wou. Hij zou het zelf ook zeggen als hij niet verder wou dan hij kon. Maar nu waren al die gevoelens zo onduidelijk voor hem en hij wou maar een ding: haar. Dat zorgde ervoor dat hij niet eens helder kon denken over wat hij wel wou en wat hij niet wou. Glimlachend keek hij naar haar en liet zijn hoofd zakken naar haar nek, waarna hij daar plagerige en zachte kusjes begon te geven. Bij hem moest ze niet in zijn nek of hals komen, want het was zowat zijn zwakke plek, ook al zou hij dat niet aan haar willen toegeven. Zijn blosjes waren al erg genoeg, die hij nu waarschijnlijk al op zijn wangen had. Hij hing boven haar en steunde op zijn handen, waarna hij haar glimlachend aankeek.

Wat kon hij goed zoenen, was het enige wat voor een lange tijd door effy haar hoofd heenging. Ze had al veel jongens ontmoet en ook al enkele gekust, maar het was nooit zoals nu geweest. Misschien was het anders, beter, omdat ze embry al wat kende, omdat ze hem leuk vond, omdat ze van hem hield? Op dit moment kon het haar bitter weinig schelen. Ze giechelde toen embry haar naar boven droeg en haar op het bed gooide. Alsof ze een lappen pop was. al behandelde hij haar waarschijnlijk nu wel beter dan wanneer ze een pop zou geweest zijn. door Embry’s lichaamswarmte waren haar kleren en haar al zo goed als droog, iets wat nooit zo was geweest als ze niet al een hele tijd tegen zijn lichaam stond gedrukt. Ze voelde embry overal, en het was maar net goed zo. Maar toen stopte hij met haar te kussen. Waarom deed hij dat nu weer. Ze keek hem boos aan en zag zijn vragende blik. Toen veranderde haar boze blik in een glimlach en kuste ze hem weer. Hij moest niet denken dat ze er genoeg van had. En als hij haar beu was of moe werd of wat dan ook, dan moest hij maar gillen of haar wegduwen, dan was het tenminste duidelijk. Tijdens het kussen streelde ze zachtjes zijn rug, en liet ze haar handen over zijn gespierde borst glijden. Wat een lekker lijf. Gelukkig kon embry niet horen wat ze allemaal dacht, of ze zou zich doodschamen.

Grijnzend keek Embry naar Effy. 'Als...' Hij zoende haar opnieuw. 'Ik te ver ga...' zei hij en hij liet zichzelf weer onderbreken door haar te zoenen. 'Moet je het zeggen,' maakte hij zijn zin af en hij zoende haar zachtjes in haar nek, waarna hij zijn lichaam voelde reageren op de koude handen van haar. Zijn eigen verwarming maakte dat zijn lichaam nog harder reageerde, waardoor hij zich kapot schaamde en hoopte dat Effy maar niet al te veel naar beneden zou kijken. Hij liet zijn hand langs haar wang glijden en ging toen met zijn hand onder de zoom van haar t-shirt door. Eerst streelde hij plagerig langs haar buik, waarna hij zijn hand een beetje naar boven liet glijden, richting haar borst toe. Hij keek haar met een vlaag van onzekerheid aan, maar besloot toen uiteindelijk dat Effy het niet erg vond, dus ging hij nog verder naar boven en begon daar uiteindelijk te strelen. Zelf voelde hij opnieuw dat zijn lichaam reageerde, maar hij besloot er zelf niet te veel bij na te denken. Als hij na zou denken over wat Effy wel niet van zou denken en of ze er niet op zou letten, zou ze er misschien op gaan letten. Misschien kon ze op dit moment zijn gedachten wel lezen. Maar misschien ook niet. Zijn gevoelens waren niet echt heel erg duidelijk. Toch niet zijn gevoelens van verliefdheid. Die liet hij niet gauw zien, maar probeerde het ook niet te veel achter te houden zodat hij zijn relatie zeker niet zou verpesten. Hij keek haar glimlachend aan en liet zijn mond naar haar wang gaan, waar hij zacht en plagerig kusjes gaf. Hij liet zijn handen, waarvan eentje onder haar shirt lag, naar boven glijden, zodat hij het shirt meetrok. Met een ruk trok hij het shirt van haar hoofd en gooide het achter zich. Zonder zijn eigen beschamend lang over haar lichaam te laten glijden, ging hij gewoon verder met zoenen. Als een of andere malloot naar zo'n goddelijk lijf kijken, zou haar misschien onzeker maken en dat was nou net wat hij niet wou. 'I love you,' fluisterde hij liefkozend in haar oor.

Effy kon zich niet voorstellen dat Embry te ver kon gaan. tenzij hij ineens met een zweepje en handboeien aankwam, daar was Effy niet zo voor, maar anders? nee, te ver kon hij niet gaan. niet nu. haar zwijgen moest maar een antwoord voor hem zijn. en dat was het duidelijk ook. Haar topje ging uit en nu drukte ze haar naakte huid tegen zijn warme borst. Hij moest bijna gaan bevriezen, maar met zijn lichaamstemperatuur kreeg zelf effy het warm. Niet dat ze ineens zelf maar in de buurt zou komen van een menselijke lichaamstemperatuur, laat staan die van Embry. Maar ze zou niet lang meer een ijspegel zijn. Ze vlocht haar vingers in zijn haar zonder er aan te trekken en kuste hem gretig terug. Effy voelde zich zo kwetsbaar zonder topje en tegelijk toch veilig. Ze riste haar rok open zodat die langs haar benen op de grond gleed. Nu stond ze enkel nog in haar slipje tegen Embry aan. ze leunde iets verder van hem weg zodat ze hem in de ogen kon kijken. Met een opgewonden en vragende blik keek ze hem aan. “als ik te ver ga, moet je het zeggen.” herhaalde ze zijn woorden. Ze bleef hem vragend aankijken, maar drukte zich wel nog iets dichter tegen embry aan. en liet haar handen langzaam en zachtjes over zijn borst glijden.

Echt waar, Embry's mond viel nog net niet open toen Effy alleen nog maar in haar slipje tegen hem lag. Ze was zo ongeloof mooi! Maar ook zo verleidend, dat hijzelf nog meer opgewonden werd en op zijn onderlip beet om dit een beetje te onderdrukken. Hij kon moeilijk op Effy springen en haar gretig bij alles pakken waarbij hij maar kon. Dat zou trouwens ook wel een beetje vies zijn. Maar zijn controle had hij nu bijna niet meer, zeker niet nu Effy zo dichtbij hem lag. Haar lichaam en haar adem maakte hem helemaal gek, ook al ademde ze natuurlijk niet echt. Haar naakte lijf deed daarbij ook nog eens verschillende reacties van zijn lichaam opwekken die hij eigenlijk het liefst verborgen wou houden, maar toch gebeurden. Een beetje hongerig nu keek hij haar aan en liet zijn handen over haar lichaam glijden. Hij probeerde zijn ogen op de hare gefocust te houden, maar het lukte niet. Zijn ogen gleden naar beneden en hij slikte even. Hij wist dat ze mooi was, maar zo mooi? Een grom rolde over zijn lippen. Een grom die vertelde dat hij zin had in Effy, meer dan hij ooit al had gehad. En bovendien kon hij zichzelf bijna niet in toom houden. Hij legde zich op zijn rug en trok Effy op zich, zodat hij nog een beter zicht had van dat prachtige lichaam. Een verbaasde grom rolde over zijn lippen en hij sloot genietend zijn ogen, waarna hij zijn handen op haar onderrug legde, bij de rand van haar slipje. Hij beet op zijn wangen om zich in te houden, maar het lukte maar kwart. Effy had hem, met haar lichaam, meer in de macht dan hij zichzelf ooit zou kunnen indenken. 'Effy,' kreunde hij zachtjes, toen hij het niet meer hield en hij zijn lippen hongerig tegen haar schouders drukte, om zichzelf toch een beetje in te houden. Waarom had hij dit gênante nu weer? En waarom nu juist weer bij Effy? Hij ging er zelfs van grommen en dat was echt een slecht teken, want dat betekende dat hij zijn gevoelens en verlangens niet langer meer kon inhouden en dat die langzaam een weg naar buiten vonden.

Effy giechelde bij het horen van embry’s gegrom. Het klonk zo onweerstaanbaar sexy. Ze zat nu op embry die neerlag op het bed. Hij moest wel een goed uitzicht hebben nu. maar dat vond effy niet zo erg. Nog niet tenminste, als hij één spottende of beledigende opmerking zou maken zou ze sneller in haar topje zijn dan dat ze eruit was geraakt. Maar Effy dacht niet dat Embry nu beledigende opmerkingen ging zitten maken. Anders zou dat wel heel respectloos zijn. ze vond het wel niet eerlijk dat zij op één kledingstuk naakt was en dat Embry zijn broek nog aanhad. Maar ze wist niet of hij het wel goed zou vinden als ze die uit zou trekken. Ze liet zich zakken en drukte haar lippen op de zijne. Met haar tong gleed ze langs zijn lippen, hij rook zo lekker. Naar bos en vrijheid. Het was de beste geur die ze ooit geroken had, beter dan bloed. Effy snapte niet waarom anderen zoveel moeite hadden met de geur van een gedaantewisselaar. Embry kreunde haar naam wat een speelse glimlach op haar gezicht toverde. “ja?” Zei ze zachtjes. Het klonk een beetje hijgend, maar niet overdreven. Effy begon speelse kusjes over heel embry zijn lichaam te geven. Met hem zijn voelde zo goed. En dit vond effy wel spannend, heel spannend. Bijna te spannend. Gelukkig ging het hier om het goede soort spannend. Het soort waarvan ze hield. Al had ze het tot nu toe nog nooit meegemaakt. Zou het altijd zo blijven, of zou het weggaan. Om eerlijk te zijn kon het haar niet zoveel schelen, zolang ze zich nu maar zo voelde was het goed. De toekomst was het laatste waaraan ze dacht. Het heden was op dit moment zo veel interessanter.

Embry liet zijn hoofd in de kussens zakken toen hij de koude, maar gelijk ook zachte en fijne lippen van Effy op zijn huid voelde. Opnieuw reageerde zijn lichaam en hij voelde een tinteling door zich heengaan die hij nog nooit gevoeld had. Zijn blik ging goedkeurend naar die van Effy en hij aaide haar haren. 'Het is fijn,' zei hij zachtjes. Hij legde zijn hoofd weer achteruit. Zoiets zoals nu had hij nog nooit gevoeld. Hij had nog nooit een meisje op zich gehad die zoiets bij hem deed en dacht dit, voordat hij Effy leerde kennen, ook nog helemaal niet te hoeven hebben. Maar het gevoel was zo overweldigend, zo fijn en zo liefdevol, dat hij het niet kon negeren. Daarbovenop kwam dan ook nog het gevoel van inprenten, zo ongelooflijk sterk. Hij grijnsde en legde zijn hoofd opnieuw glimlachend achteruit, waarna hij Effy zachtjes van zich duwde en zich met een snelle beweging uit zijn broek liet zakken. Hij smeet zijn broek achter het bed en keek naar Effy. 'Nu staan we weer quitte,' zei hij droog, waarna hij Effy op zich trok en een rode kop kreeg toen hij zijn lichaam voelde reageren. Oh nee, niet nu! De blosjes op zijn wangen werden verergerd en om dit te negeren, zoende hij Effy innig. Hij speelde met haar tong en liet ondertussen zijn handen naar boven glijden, waar hij met zijn vingers zachte kringetjes begon te maken, in een soort van strelen. Hij grinnikte even en keek haar toen liefdevol aan. 'Dit heb ik nog nooit meegemaakt,' mompelde hij en hij kreeg een brede lach. Die brede lach die hij eigenlijk zowat altijd had. Hij zoende haar liefkozend in haar nek en in haar hals en draaide hun toen om, zodat hij op haar lag. Met zijn lippen volgde hij de weg naar beneden en stopte bij haar navel, waarna hij weer naar boven kwam en haar een kus op haar lippen gaf. 'Wat denk je?' vroeg hij nieuwsgierig en hij liet ondertussen zijn lippen gewoon verder gaan over haar lichaam.

Effy knikte instemmend met een vredevolle glimlach. Dit was fijn. Fijner dan wat dan ook in de wereld. ze was er vrij zeker van dat ze dit voor eeuwig kon doen zonder zich te vervelen. Jammer dat embry af en toe nog moest slapen. Effy was afwezig Embry’s haar aan het strelen toen hij haar van zich afduwde. Zachtjes snakte ze naar adem. Had ze iets verkeerd gedaan? Verbaasd keek ze hoe embry vlotjes zijn broek uitspeelde. O. een ondeugend glimlachje verscheen op effy’s lippen. “aardig.” Wist ze er alleen maar uit te brengen. Embry’s lichaam was werkelijk onvoorstelbaar mooi, het was net een atleet die enkel tijd besteedde aan trainen en in vorm zijn. Effy staarde lang en gelukkig naar Embry en besefte toen dat hij dat misschien niet zo leuk vond. Ze vestigde haar blik terug op zijn gezicht en glimlachte verlegen. Embry vroeg waaraan ze dacht. Dat was een moeilijke vraag. Effy dacht altijd aan veel dingen tegelijk, maar nu kon ze zelf niet zeggen aan wat. Haar hoofd was zo… leeg, het was een gelukzalig gevoel. “aan bitter weinig.” Mompelde ze genietend met haar ogen gesloten. “hoe leuk dit is, hoe leuk jij bent.” Het was alsof ze wegzweefde naar haar eigen wereldje zonder zorgen. Effy trilde letterlijk van geluk, het moest wel een belachelijk uitzicht zijn, al zag je het amper. En Embry zou er wel voor zorgen dat ze niet uit elkaar zou trillen, zolang hij maar niet te ver weg ging.

Grijzend keek Embry naar Effy. 'Ik vind jou ook leuk, schat,' zei hij en hij liet zijn lippen weer onderzoekend over haar hals gaan en naar haar lichaam glijden. Hij zoende haar benen en keek haar toen ondeugend aan. Zijn handen bleven op haar wangen, maar hij voelde een niet goed te onderdrukken drang om zijn handen naar beneden te laten glijden en om meer te strelen dan hijzelf ooit bij stil zou kunnen staan. Hij slikte even en keek verlangend naar Effy. Ze was zo mooi en zo onweerstaanbaar. Ze was zijn inprent en in zijn ogen was ze perfect. Meer dan perfect. Ze was super en alles wat hij maar kon verzinnen. Zijn hand bleef aarzelend bij de rand van haar slipje hangen en hij streelde die rand even. Het naakte, koude lichaam van Effy tegen de zijne, liet hem even huiveren, maar dat was alleen als hij er echt bij stilstond. Hij glimlachte en liet zijn lippen aarzelend naar haar hals gaan, waarna hij zijn lichaam voor de zoveelste keer vandaag al voelde reageren. 'Hmm,' kreunde hij zachtjes en hij voelde dat zijn blosjes erger werden dan ze al geweest waren vandaag, maar ergens vond hij dat ook niet echt erg. Het liet Effy vast zien hoe fijn hij het vond om bij haar te zijn. Daarbij kwam nog eens dat hij zo'n groot gevoel had, dat hij die gewoon niet kon onderdrukken. 'Ik heb gevoelens die ik maar met moeite kan onderdrukken,' fluisterde hij in haar oor en hij liet een ondeugende, plagende glimlach zien. Misschien zou zij wel hetzelfde voelen.

- Kort, I know -

effy liet haar hoofd in haar nek vallen en sloot genietend haar ogen. ze moest hard haar best doen om regelmatig in en uit te blijven ademen. Ook al was dat compleet nutteloos, als ze helemaal niet op haar adem zou letten, zou het nogal een vreemd effect hebben. niet ademen leek nu geen optie, maar gewoon ademen was ook een hele opdracht. Ze klemde haar vingers om embry’s schouders waardoor ze er kleine wondjes in maakte. Snel trok ze haar handen weg. “oeps.” Hijgde ze zachtjes, dat gebeurde er dus als ze niet opletten. Ze balde haar handen en legde ze veilig naast haar. gelukkig genas embry snel, maar het zou vast niet zo leuk zijn voor hem dat ze hem per ongelijk had gekrabd. Haar handen zo nutteloos naast haar lichaam voelde onnatuurlijk en bijna ondragelijk. Maar het moest maar zo. “mmm, ik kan me wel iets bij die gevoelens van jou voorstellen.” zei effy en ze giechelde zachtjes. Ze kuste de blozende wangen van embry en voelde heel hard de neiging om dat laatste beetje kleren dat embry aanhad ook uit te trekken. Effy drukte haar vingers in haar handpalmen, wat natuurlijk geen pijn deed voor haar maar het hielp wel om haar te blijven gedragen. Sinds wanneer was ze zo… stout geworden.

Een lichte kreun kwam over Embry's lippen toen hij de nagels van Effy in zijn huid voelde. Hij was echter veel te opgewonden om het te voelen. Hij keek haar alleen maar grijnzend aan. 'Ik voel het niet eens,' hijgde hij en hij drukte haar tegen het bed en zoende haar nu zonder omwegen verschrikkelijk snel op haar mond en in haar hals. Zijn ademhaling ging steeds sneller en werd steeds onregelmatiger, waardoor hij moeite kreeg om zijn lichaam in toom te houden. Alles in zijn lichaam leek te schokken, alsof hij elk moment in een weerwolf kon veranderen, maar ergens ook weer niet. 'Ik wil je. Nu,' zei hij zacht in Effy's oor, maar met een lichte dwang, waarna hij haar oor kuste en met zijn lippen naar haar hals gleed. Beelden drongen door zijn hoofd door van de eerste ontmoeting en dat ze samen in het grasveld gelegen hadden. Hun langdurige ontmoeting, zijn eerste nacht met Effy en de gevoelens die op waren komen spelen. De verbondenheid die hij gevoeld had toen hij haar voor het eerst in de ogen keek, maar dat hij pas later beseft had. 'Effy,' kreunde hij zachtjes en hij keek naar haar laatste kledingstuk. Zijn hand gleed naar onder en bleef daar hangen. Hij had zo'n zin om dat laatste deel te verwijderen en zich dan gewoon te verstrengelen met haar, maar hij moest zich inhouden. Hij voelde bloed op zijn schouder, maar negeerde het. Hij hing zijn hoofd achteruit en hijgde zacht.

Effy’s ademhaling werd met de seconde sneller, ook al probeerde ze het in toom te houden. Ze klemde haar vingers weer om zijn rug, maar zorgde er wel voor dat ze hem geen pijn deed deze keer. Dat was het enige waar ze nog voor kon zorgen op dit moment. Voor zoveel plaats te hebben in haar hersens was het er nu verdacht gevuld. Maar niet met nuttige dingen, zoals adem regelmatig, hou je in en zie wat je doet. Eerder gewoon met watten, zodat al die nuttige dingen er niet meer bij konden. Ze moest zich zwaar concentreren op wat embry zei maar snapte het wel meteen. Ze voelde zijn steeds dichter naar haar slipje gaan. effy had een veel beter idee. Ze schoof 1 vinger onder haar slipje en 1 onder die van embry en in één ruk lagen die allebei in flarden naast het bed. Ze wou zeggen dat ze hem wel een nieuwe zou kopen maar meer dan een zachte kreun kwam er niet uit. In haar hoofd telde ze tot 10, dat deed ze aan zo een snel tempo dat ze wel 100 keer tot tien moest tellen eer ze wat meer gekalmeerd was. “ik hou van je.” Fluisterde ze. Effy hoopte dat Embry het verstond. Want voor haar klonk het als één brei woorden die moeizaam werden uitgesproken.

Glimlachend keek Embry naar Effy en zag met een rode kop aan hoe zijn onderbroek aan flarden op de grond lag. Hongerig begon hij Effy te zoenen. Hijzelf had nog wel een onderbroek voor hem liggen, maar voor Effy had hij er geen liggen, tenzij ze zijn boxer makkelijk aan kon doen. Op dit moment dacht hij daar ook niet echt zoveel aan, aan dat soort problemen. Hij liet zijn gedachten vliegen. 'Ik ook van jou,' zei hij zachtjes en hij hijgde zachtjes toen hij haar naakte lichaam nog meer tegen zich voelde. Hij voelde hoe zijn lichaam nu echt op een dringende manier begon te reageren en hij keek Effy glimlachend aan. Hopelijk waren zijn ogen niet zwart geworden van die vele gevoelens. Soms gebeurde het bij hem als hij teveel genot tegelijkertijd kreeg of teveel gevoelens, dat zijn ogen zwart werden en dat hij niet altijd controle had over wat hijzelf deed. Hij keek naar haar en liet zijn handen haar borsten ondertussen masseren, waarna hij zijn hoofd in haar nek liet glijden en daar zachte kusjes begon te drukken. Ondertussen sloeg zijn hij zijn eigen benen om haar heupen heen, waarna hij haar even aankeek. Hij rolde zich op haar en keek haar verliefd aan, om vervolgens haar nog een paar kusjes te geven. Hij had het gevoel alsof zijn lichaam kon ontploffen op elk moment. Alsof elke spier in zijn lichaam zich zou verrekken door dit gevoel. Alsof hij niks meer onder zijn eigen controle kon houden. Glimlachend liet hij zijn blik naar haar glijden, waarna hij zelf in beweging begon te komen en het ultieme moment naderbij liet komen.

- Oow, echt ik weer, ik had geen idee hoe ik het moest beschrijven IK had wel een idee, maar ik wistn iet of het tegen de rechten van de site inging... -

…
Nog zachtjes nahijgend keek effy naar het plafond. Embry lag naast haar en ze kroop iets dichter tegen hem aan. dit was de beste dag van haar leven, van haar bestaan. Ze had het deken om haar en embry heen geslagen zodat ze geen kou zouden krijgen. Dat was natuurlijk compleet nutteloos want effy kon geen koud krijgen en ze betwijfelde of embry zo snel kou had. Maar het was wel leuk met zo een dekentje. Haar ogen fonkelde nog en ze was zeker dat haar ogen donkerder waren. Niet dat ze dorst had maar ze voelde toch dat ze nu iets rapper dan gepland moest gaan jagen. Over een paar dagen misschien. Effy voelde zich nu zo loom dat ze geen zin had om nog te bewegen voor een heel lange tijd. ze wist wel dat vanaf ze recht zou staan het lome gevoel van haar af zou glijden, maar ze hield wel van dit gevoel. Heel haar lichaam tintelde nog zachtjes en ze leek elke aanraking 10 keer meer te voelen. Wat was dit allemaal zo nieuw voor haar. en dat op het moment dat ze dacht dat ze alles wel gezien had. Ze hoorde regenvlagen tegen de ruiten bonken en sloot haar ogen. dit zou het perfecte moment zijn om te slapen. Omdat ze niet kon slapen was je ogen sluiten wel het gene wat er het dichtst bij kwam. Maar lang hield ze dat ook niet uit. Na nog geen minuut vlogen haar ogen weer open en keek ze gelukkig naar Embry zijn gezicht.

-ja, liever niet riskeren dat we hier geband worden ofzo X) -

Oké, het was misschien niet erg romantisch en zelfs een beetje grof, maar Embry kon er niks aan doen toen na dat perfecte moment zijn ogen dicht begonnen te vallen. De deken had zijn laatste tegenwerping voor het slapen zwakker gemaakt en hij liet zijn hoofd rusten in het kussen. Voordat hij in slaap zou vallen, sloeg hij zijn arm om Effy heen, waarna hij haar dichter tegen zich aantrok, alhoewel hij geen idee had of het ook werkelijk gelukt was. Zijn ogen vielen dicht en even werd hij meegetrokken met het zwarte. Voor zijn gevoel werd hij echter algauw weer wakker. Hij hoorde dat het buiten flink tekeer ging en hoorde zelfs onweer. De ruiten trilden. Als Effy een mens zou zijn en ze zou hier voor de eerste keer liggen, zou ze dan bang zijn? En zou ze dan steun zoeken bij hem? Hij wist het niet en misschien ging hij het ook nooit weten. Effy leek hem niet het type dat gauw bang werd en al was het wel zo, dan zou hij zijn arm liefkozend om haar heen slaan en dichter tegen zich aandrukken, zoals een geliefde zou moeten doen bij zijn vriendin. Hij keek stiekem naar Effy, maar kon haar gevoelens niet zo heel goed peilen. Hij had nog altijd geen kleren aan en Effy leek dat ook niet te hebben. Hij herhaalde even de avond in zijn hoofd. Hij sloot zijn ogen even. Gelijk schoot hem iets te binnen en zijn ogen sperden zich wijd open. Oh, wat stom! Oh, wat verschrikkelijk stom! Een beetje zenuwachtig keek hij naar Effy. Tja... Bij weerwolven wist hij het eigenlijk ook niet, maar bij vampiers dus ook niet. Hij keek peilend naar Effy. 'Schatje?' fluisterde hij zachtjes en hij voelde dat zijn keel dichtging, maar probeerde weer rustig adem te halen. 'Kunnen vampiers...' Misschien kon ze nu wel heel duidelijk zien dat hij het er nogal moeilijk mee had. '... eigenlijk zwanger worden?' maakte hij zijn vragende zin af en hij keek haar vragend aan. Misschien wist ze zo al wat hij hiermee wou zeggen. Hij hield zijn adem in en keek haar vragend aan. Waarom was hij ook weer een man die van dat soort dingen geen besef had?

Ze deed echt haar best, maar effy kon een giechel niet onderdrukken. “nee.” Giechelde ze. “je moet helemaal niet bang zijn, zoetje, ik kan helemaal niet zwanger worden.” het was weer typisch dat hij daar pas veel te laat aan dacht. effy haar giechelbui stierf weg en haar glimlach werd een sippe blik. Ze kon nooit zwanger worden, nooit kon ze kinderen krijgen. Dat zou Embry waarschijnlijk niet zo leuk vinden. Nu wel natuurlijk, hij was waarschijnlijk opgelucht dat hij nog niet moest freaken omdat hij haar misschien had zwanger gemaakt. Maar binnen een paar jaar zou hij toch kinderen willen. iedereen wou kinderen, dus Embry zou dat ook wel willen. maar effy kon dat hem niet geven. Misschien konden ze een kindje adopteren. Maar wat voor kind dan, een mensenkind dat in een mum van tijd ouder zou zijn dan haar moeder. Of zouden ze het op tienerleeftijd veranderen naar een vampier, dat zou effy niet kunnen, en Embry al zeker niet. of misschien moesten ze voor een gedaantewisselaar kind gaan. makkelijk te vinden zou dat ook niet zijn. misschien kon embry met een andere gedaantewisselaar… Effy kon die gedachte zelf niet afmaken, het was te pijnlijk om zelf nog maar aan te denken. Ze schudde de gedachte van haar af en keek weer naar Embry. Hopelijk had hij niet al te veel verandering gezien in haar gezicht. Hij zag er ook zo moe uit. Ze streelde zachtjes over zijn wang en slaap. “ga maar slapen, je ziet er moe uit.” Fluisterde ze en ze drukte een kusje op zijn mond. “nu heb je helemaal niets meer om je zorgen over te maken… slaap kindje slaap.” Effy vormde haar lichaam wat beter naar het zijne en glimlachte tevreden. Ook al had ze nu iets meer om haar zorgen over te maken, ze bleef zich nog steeds heel gelukkig voelen. En die zorgen, die waren voor later.