het einde van de dood

Het eten wat hij nog in zijn handen had, viel op zijn bord toen zijn arm gestreeld werd. Verleid door haar keek hij opzij, waarna hij zijn hoofd even schudde, zijn kippeboutje weer oppakte en die begon te verorberen. 'Wat voor spannends had je dan in gedachten?' vroeg hij met een knipoog, waarna hij weer verder begon te eten. Snel aten zijn tanden het vlees en slikte hij het door, waarna hij gewoon het botje in zijn mond stopte en daar even later achterkwam, waarna hij het uitspuugde. 'Iets te veel van het goede gegeten,' zei hij en hij grijnsde. 'Ik zit vol!' zeurde hij, waarna hij alles begon te opruimen. Hij gooide het allemaal maar in vuilnisbak en keek toen naar Effy. Hij ging zitten op de stoel en zette zijn handen rond haar dijen, waarna hij haar op zijn schoot trok en zijn kin op haar schouder liet rusten. 'Dus, wat wil je doen?' fluisterde hij zacht in haar oor, waarna hij er een kusje op drukte. Als zij het spel zo wou spelen, speelde hij het even graag mee. Trouwens, dankzij haar schoonheid kon hij sowieso niet goed van haar afblijven. Zijn vingers streelden afwezig haar been. Hij keek naar haar rug en drukte daar een kus op. Zelfs de koude van haar rug drong door tot zijn lippen. Hij vermoedde dat als hij zijn lippen lang tegen haar huid drukte, zijn lippen blauw zouden zien. Hij keek naar haar rug en wachtte ondertussen op een antwoord. Hij greep een appel, gooide die omhoog en ving die met zijn tanden op, waarna hij zijn hand om de appel sloot en het losrukte uit zijn tanden, waardoor een stuk in zijn mond hield, die hij smakkend opat.

effy tuitte haar lippen nadenkend toen ze op embry zijn schoot zat. Haar ene hand lag op embry zijn been, haar andere op het hare. Ze klakte een paar keer met haar tong en keek embry toen nadenkend aan. Ze had geen flauw idee wat ze wou doen. ze wou zo veel doen. “nee weetje wat, niets spannend. We doen lekker niets vandaag. Tenzij ik ineens op een geniaal idee kom, maar dat is betwijfelbaar.” Mompelde ze, nog steeds nadenkend. Ze liet haar hoofd tegen embry zijn wang rusten en maakte cirkeltjes met haar vinger op embry zijn been. Ze keek naar buiten en zag de zon dapper schijnen. Een uitzondering in dit deel van het land. Plots stond ze op en nam ze embry zijn hand. “kom we gaan zonnen, ik moet dringend een kleurtje krijgen.” Riep ze vrolijk. Ze trok hem mee naar buiten waar haar huid in een discobal veranderde. Het licht scheen op embry zijn huid en maakte hem instant bleker. “misschien heb je een zonnebril nodig.” zei ze peinzend. Ze hield haar hand voor zijn ogen waardoor die dan toch in de schaduw kwamen. “beter?” vroeg ze lachend. Effy pakte haar voordeel uit het feit dat hij haar nu niet kon zien en drukte vlug haar lippen op de zijne. Ze liet bijna meteen weer los en draaide zich vrolijk om richting het strand, embry achter haar aan trekkend. “waar wil je liggen, strand? Rotsen, of in het water. Ik ben niet zeker waar je het beste bruint, ik heb er niet zoveel ervaring mee.” zei ze al lachend. Het idee alleen al dat effy zou bruinen was al lachwekkend. Het zou haar niet eens staan.

Embry schoot in de lach, maar voelde wel een warm gevoel in zich opkomen. 'Naar het strand dan maar!' riep hij opgewekt, waarna hij begon te rennen. Hij rende zo snel hij kon en trok Effy aan haar hand mee. Er dwongen vragen in zijn hoofd. Vragen die hij zelf niet kon beantwoorden. Was Effy ook verliefd op hem? Waarom zoende ze hem anders? En waren ze partners? Dit werd een hele lange verhouding en hij kon het niet oplossen. Hij keek over zijn schouders naar haar. Hij wist zeker dat ze hem met gemak kon inhalen, dus verlaagde hij zijn tempo naar het hare, zodat hij op gelijke afstand met haar rende. Hij keek haar aan. Een dromerig gedeelte stak bij hem op en de droom van vannacht kwam weer in hem op, maar hij negeerde het en rende verder. De zoen van Effy had meer gevoelens bij hem opgeroepen dan dat hij zelf voor mogelijk kon houden. Hij grinnikte even en rende verder, denkend aan de kus. Niet veel later kwam hij bij het strand aan. Hij liet zich zakken en trok in zijn val Effy mee, zodat die op zich kwam. Voordat ze om kon rollen, sloeg hij zijn armen om haar nek heen, waarna hij zijn ogen sloot en zijn lippen even op de hare duwde. Daarna liet hij zijn armen tot aan haar onderrug zakken, waarmee ze zelf kon kiezen of ze van hem af ging of niet. Hij keek haar rustig aan en schonk haar een knipoog en een brede Embry-lach.

effy liep vrolijk mee met embry naar het strand, hij kende de weg waarschijnlijk beter dan zij deed, en ze liet zich gewillig meevoeren. Toen ze aangekomen waren viel ze samen met embry op het zand en lag ze ineens op zijn buik. Ze lag gevangen in zijn armen, maar vond dat helemaal niet zo erg als zou moeten. Embry was ook duidelijk niet gevaarlijk. Nuja natuurlijk was hij dat wel, en dan zeker voor effy. Ze had zich nu al zo kwetsbaar opgesteld tegenover hem en hij wist nu wel waarschijnlijk de beste manier om haar heel veel pijn te doen. maar ze vertrouwde erop dat hij dat niet ging doen. ze voelde zijn lippen weer tegen de hare en vond het jammer toen de koude lucht veel te vroeg weer om haar heen wervelde. Ze dacht er even over om hem gewoon terug te kussen, en net zolang als zij dat wou. Maar ze hield zich in. In plaats daarvan nestelde ze zich iets gemakkelijker op embry zijn buik. Haar hoofd lag tegen zijn schouder en ze lag half opgebold op zijn buik. Met haar handen streelde ze over zijn buik. “ach, nu ga je nooit bruinen.” Mompelde ze half spijtig, en ze porde hem in zijn buik. Ze kuste hem op zijn kin en dan nog eens op zijn mond. Deze kus duurde iets langer, het moest ook maar niet zo zalig warm zijn. maar uiteindelijk besloot ze toch dat als ze nog langer aan zijn lippen ging hangen, embry haar waarschijnlijk vreemd zou gaan vinden. Effy had nooit gedacht dat ze zich nog zo zou voelen. Het was bijna weer zoals vroeger. Alleen was ze nu koud en hard en zou haar hart nooit meer op hol slaan. Maar embry zijn hart compenseerde dat vrolijk, want het klopte veel harder dan een normaal hart kon verdragen. Ze gniffelde en luisterde even enkel naar het geluid van zijn hart. Dat wel vermengd werd door de golven die steeds dichter en verder weg van haar kwamen. Maar embry’s hart overstemde toch alles.

'Maar dit vind ik veel leuker dan bruin worden,' zei hij zacht, waarna hij haar rug streelde met zijn hand. Hij keek haar aan. Zij was echt de liefde van zijn leven. Ze was zijn inprent en hij zou alles doen om haar te kunnen beschermen. Hij keek opzij en glimlachte naar haar. Hij vond het schattig hoe zij tegen hem aanlag. De vraag of zij zijn partner wou worden lag op zijn lippen, maar hij stelde het maar niet. Hij wou... Hij wist niet wat hij wou. Zoals zij tegen hem deed, was het eigenlijk bijna onmogelijk dat ze hem zou afwijzen. Maar wat als hij haar met die vraag juist pijn deed? Ze had vroeger al een liefde gehad die haar hart had gebroken. Door haar partnerschap te vragen deed hij haar misschien geen deugd, maar pijn. Maar zijn hart was zo op hol van alles wat ze naar hem deed. Ze was een soort betovering voor hem. Een betovering die - tenzij ze doodging - niet verbroken kon worden voor hem. Hij keek haar aan en aaide over haar haren. Hij drukte zijn lippen zachtjes op haar wangen. Hij wist niet of hij haar pijn deed met de vraag of niet, maar hij moest het gewoon stellen. 'Effy, wat zou je vinden om mijn partner te zijn?' vroeg hij zacht.

- sorry dat hij kort is, moet gaan -

effy’s ademhaling stopte even met die vraag. Heel het deel dat voelde en emoties beïnvloedde schreeuwde dat ze ja moest roepen. Maar haar hersenen waren sneller, waren altijd sneller. Als ze ja zei, zo ze haarzelf zo kwetsbaar opstellen dat op het punt dat hij besloot dat het genoeg was, effy zou breken. Al wist ze niet of die ja daarbij uit zou maken. Wat had ze er toch een zootje van gemaakt. Ging ze haar niet nooit meer binden. Maar daar was het nu te laat voor, en het was niet dat ze er spijt van had, helemaal niet eigenlijk. Effy merkte dat ze al te lang stil was en ze wou niet dat embry verkeerd wou gaan denken. “nou ja, natuurlijk wil ik dat.” Zei ze met een schorre stem. “maar wat als je sterft, wat als je weggaat, weg moet. Ik ben nu niet meteen goed voor jou, heb je daar al aan gedacht. Heb je al gedacht wat er dan met mij gaat gebeuren.” Zei ze, ze was niet kwaad, ze zei het eerder twijfelend, angstig. Hier had ze de laatste tijd al veel over nagedacht en telkens kwam ze vast te zitten op een punt waar haar gedachten nergens meer heengingen en nog eens pijn deden ook. Ze hees zich op zodat ze embry in de ogen kon kijken. Haar ogen waren groot van angst en tegelijk opwinding. Want hoe ze het ook draaide of keerde, ze zag hem wel graag. Maar embry was zoveel meer menselijk dan zij, zijn hart zou ooit stoppen met kloppen, en dat van haar had het al een lange tijd geleden opgegeven. Effy ging nooit dood. En wat als embry ouder werd. Natuurlijk ging het langer duren dan bij andere mensen, maar moest het niet ooit gebeuren. Zou ze het aankunnen om hem te zien aftakelen, terwijl zij jong en springlevend bleef. Nee, dat kon ze niet aan. En dan wou ze nog niet eens denken over het feit wat zijn weerwolfvrienden en haar vampiermaatjes erop zouden zeggen. effy bestudeerde embry zijn gezicht nauwkeurig en haar dode hart schreeuwde dat hij het waard was. en dat was waar, hij was het waard, wat haar hersens ook mochten zeggen. ze glimlachte zwak en liet zich terug vallen. “ik maak me waarschijnlijk weer teveel zorgen over iets dat nog lang niet gaat gebeuren. Zorgen om niets.” Mompelde ze, en ze begon weer cirkeltjes te maken op embry’s huid.

Een brede lach op Embry's gezicht toonde aan dat hij zich daar nog helemaal niet zorgen maakte, maar ook toen hij Effy neer voelde vallen tegen hem, merkte hij dat ze zich nog steeds zorgen maakte. Hij probeerde zijn brede lach een beetje minder te maken en sloeg zijn armen stevig om haar heen. 'Joh, heb je Freddy en Chyta al eens gezien? Freddy is een weerwolf, Chyta is een vampier, die zijn ook gelukkig samen,' zei hij, om toch maar een passend voorbeeld te geven. Hij krabde even op zijn voorhoofd en trok een schattige trek rond zijn mond. 'Wat wil zeggen is,' begon hij en hij wreef over zijn achterhoofd, alsof hij het niet goed wist. Hij haalde diep adem. 'Ik kan kiezen wanneer ik ophoud met veranderen. En als ik dat doe, gaat mijn leeftijd pas verder. Maar als ik er nog niet mee ophoud, blijf ik op deze leeftijd. En ik ben nog niet van plan om te stoppen,' grijnsde hij, waarna hij haar aankeek. 'Over sommige dingen moet je gewoon nog niet nadenken als je een relatie begint. Eerst was ik ook bang om me te binden, je weet nog in het bos, toen ik iets wou zeggen maar wegrende in paniek, toch?' vroeg hij en voor de eerste keer in zijn leven keek hij ernstig en serieus naar Effy. Het was alleen nog de vraag hoelang hij dit zou volhouden. 'Wel, toen was het moment dat ik er ook bang voor was. Maar eigenlijk kan ons elke dag wel iets gebeuren. Ik kan in mijn auto stappen en een ongeluk krijgen. Maar mijn wonden genezen snel, dus een kans op dood lijkt mij vrij klein. Probeer er gewoon niet aan te denken, dood of niet, ik zal altijd bij je zijn,' zei hij zachtjes. Daarna kreeg hij een brede lach. 'Hoe vond je mijn ernstige Embry-speech? Ik moet nog even oefenen, maar ik vond het al redelijk gaan,' zei hij lachend. Wanneer kon hij nou eens echt langer serieus zijn? Antwoord: nooit. 'Partner,' zei hij ondeugend en hij wiebelde twee keer met zijn wenkbrauw, waarna hij Effy dicht tegen zich aanhield.

- Gheghe, ik heb een lollige partnerbeschrijving Ik wed voor vijf posten dat je ermee moet lachen -

Effy voelde een heuse verlichting toen ze hoorde dat embry helemaal niet dood hoefde te gaan. ergens moest ze het wel al geweten hebben, maar het deed goed om het uit zijn mond te horen. Dat hij zelf niet van plan was om even oud te worden en dood te gaan. al kon ze het haar nog steeds moeilijk voorstellen dat hij eeuwig zou leven, maar als het kon, waarom ook niet dan. “eeuwig leven is lang.” Mompelde ze wijs. Ook al glimlachte ze wel. “heel lang, al ga jij natuurlijk de helft van je leven slapen. Dat scheelt waarschijnlijk wel wat.” Effy lachte zachtjes. Haar blik werd terug peinzend toen ze dacht aan al haar reizen. Zou ze dat allemaal moeten opgeven. Waarschijnlijk wel. maar zo erg was dat toch niet, ze was al de hele tijd bezig met reizen en had de hele wereld al een paar keer gezien. Al zou het wel ingewikkeld kunnen worden. want effy trok zoveel rond met een reden, geheimhouding en zo. Als ze voor eeuwig op 1 plaats zou blijven, dan zouden de mensen argwaan beginnen krijgen. Zou ze haar moeten afsluiten van de wereld, zou embry zich dan ook moeten afsluiten van de wereld. zorgen voor later, hield ze haarzelf voor. “weet je dat wij niet gaan kunnen trouwen. Gezien het feit dat ik niet besta… op papier.” Effy tuitte haar lippen en keek embry bedachtzaam aan. “maar mij terug een identiteit geven, dat kan niet zo moeilijk zijn.” effy grinnikte bij het idee dat ze bij de gemeente stond en mocht zeggen dat ze in het rome van de 6e eeuw voor christus was geboren. Nee, op die manier zou het niet gaan. maar er waren altijd andere manieren. En ook dat waren zorgen voor later. Effy dacht veel te veel na. Ze krulde zich nog iets comfortabeler op embry en sloot genietend haar ogen. ze kon zich niet herinneren dat ze het ooit al zo warm had gehad.

'Schat, ook al kunnen we misschien geen kinderen krijgen, ik wil bij jou zijn, voor altijd,' zei hij zachtjes, terwijl hij door haar haren streelde. Effy maakte zich naar zijn gevoel veel te veel zorgen over dingen die nog moesten komen, wat nog zeker lang zou duren. Hij zou echt niet sterven. Hij had nu ook het gevoel dat hij voorzichtiger met zijn leven moest omgaan. Hij wist hoe scherp iedereen tegen de relatie van Bella en Edward was, maar ook zijn maten zouden stevig tegen de relatie van Effy en hem zijn, alhoewel het een regel tussen de broeders was dat je de inprent van je broeder nooit mocht vermoorden, zelfs niet per ongeluk. Hij keek haar aan. 'Je hoeft je nergens zorgen om te maken. De meeste wetten voor ons hebben een voordeel voor onze relatie,' zei hij met een brede glimlach, denkend aan die hij net in zijn hoofd gekregen had. Hij aaide zachtjes over Effy's rug en keek naar de zon, die voor hem dankzij Effy's lijf al half weg was. Maar deze koude trek had hij veel liever dan een brandend lichaam die op hem scheen en zijn ogen ook nog eens fel verlichtte. Hij keek naar Effy. 'Lig je lekker, schoonheid?' vroeg hij zacht en hij drukte een kus op haar hoofd. Wat zou Paul of iemand anders doen als ze hem hier zagen liggen met een meid om zijn lijf, ook nog eens een vampier? Hij besloot er niet veel bij na te denken. Eigenlijk hadden ze op dat open veld moeten gaan liggen. Paul kwam daar nooit omdat hij vond dat hij Bella dan veel te veel rook en tegenkwam. Paul had een soort verafschuwing voor die plek opgebouwd omdat Bella en Edward daar vaak lagen. Embry wou er ook liever niet komen. Effy was misschien een genot voor zijn neus, maar de rest van de vampiers niet. Hij aaide zachtjes over Effy's haren. 'Waar denk je aan?' vroeg hij zacht en hij drukte weer een kus op haar haren.

effy gniffelde bij de opmerking van embry dat ze de meeste wetten mee hadden “jou wetten misschien. Maar de mijne.” Zei ze spottend, en toen schoot haar iets te binnen. “o nee, laat maar, we hebben mijn wetten mee. handig.” Zei ze opgewekt. Dat was een meevaller. Embry was een ‘bovennatuurlijk’ wezen en mocht dus weten over effy’s bestaan en zelf wat ze was. de volturi kon er niets tegen beginnen. Dat was al een zorg minder, en over al die andere zorgen ging ze wel eens denken als ze niets beter te doen had. “ik lig perfect, lekker warm, lekker zacht.” Zei ze loom. Effy staarde naar de zee en vroeg zich af dat als ze daar nu in zou springen, die dan koud aan zou voelen of niet. op een of andere manier leek alles wel of het koud was, alles behalve embry. Maar effy had nooit last van de kou, en dat zou nu ook wel niet zijn. toen embry vroeg waaraan ze dacht lachte ze even. “wat een vraag, ik ben een vampier, ik denk aan minstens 100 dingen tegelijk.” Het werd even stil toen effy nadacht over wat ze nu weer aan het denken was. “waarschijnlijk denk ik vooral dat je warm bent, aangezien ik dat een beetje de hele tijd aan het denken ben. En ook dat ik peru nu waarschijnlijk nooit meer ga zien. Maar dat dat niet zo erg is, aangezien ik er al een keer of 10 ben geweest.” Effy hield haar toon luchtig en vrolijk omdat ze niet wou dat embry dacht dat ze het erg zou vinden om hier te moeten blijven vanaf nu. zij had haar reizen al gehad en ze kon embry niet uit zijn vertrouwde omgeving halen. En als ze zijn gedaantewisselaarswetten met zich mee hadden, dan moest ze haar maar goed koest houden en het niet gaan verpesten. En het zou wel eens iets anders zijn om echt lang op een plaats te blijven. Al vroeg effy zich nog steeds half af wat ze dan moesten doen met die geheimhouding. Maar daar ging ze nu niet mee zitten. Later, als het echt een probleem was misschien.

'Peru, hè? Wel, ik wil natuurlijk wel eens een keertje mee gaan met reizen. Lijkt me wel leuk,' zei hij gemeend en hij grijnsde naar Effy, terwijl hij zich voorstelde hoe het daar zou zijn. Was Peru niet een warm land? Of een koud? Hij wist het niet. Hij was nooit echt - behalve in Canada en Italië dan - in andere landen geweest. Hij had alleen maar gevochten tegen vampiers in Canada, maar nu hij Effy ontmoet had, wist hij niet of hij op Sams missies nog meeging. Sam zou het hem alleen maar kunnen bevelen in zijn hoofd. Hij moest zorgen dan dat hij op het juiste moment veranderde. Maar ze konden hem ook opzoeken en als ze Effy zagen, wisten ze al meteen wat er aan de hand was. Hij was dan wel hun broeder, hij mocht hun nooit laten zitten. Vrouwen en kinderen konden ermee gered worden en dat was van belang voor de roedel. Hij keek opzij naar Effy. 'Alhoewel ik niet kan nalaten dat ik soms op gevaarlijke missies moet,' zei hij en hij grijnsde, om haar daarover niet te veel zorgen te baren. 'Maar hé, Embry komt terug. Dit kleine jongetje komt altijd terug. Die laat jou niet alleen in deze boze, koude wereld,' grijnsde hij en hij grinnikte nadat hij dat gezegd had. Koude wereld of niet, hij vermoedde dat zelfs de noordpool niet veel kouder was dan Effy zelf. Soms begreep hij niet waarom deze vampier van hem hield. 'Je had me eigenlijk op verschillende manieren kunnen zien,' mompelde hij, waarna hij over haar rug wreef. 'Als een broer, als een beste vriend of als een beschermer. Bij inprenten is het zo dat we alles doen wat er van ons gewenst wordt door onze inprent. Alleen in nood heb ik de kracht om het te negeren, maar voor de rest ook niet,' mompelde hij en hij keek omhoog, naar de zon.

effy werd zo mogelijk nog een paar graden kouder toen ze embry bezig hoorde over gevaarlijke missies. Hoe lucht hij er ook over deed. wat als hij wel ging sterven, wat als er iets misging. Nee, daar ging ze niet over denken. het zou allemaal wel goed komen. Er zou hem niets overkomen. toen embry zei dat hij haar wensen niet kon negeren, vervloog al haar angst ook meteen. Ze hees zich een beetje op en keek hem met een brede grijns aan. “nee.” Zei ze opgewekt. “dat is zalig. Ik kan je mijn persoonlijke slaafje maken.” Effy lachte. Ze zag het zich zo al voor haar. Zij in een rode, koningszetel en dan embry die alles voor haar deed wat ze maar wou. Ze veegde snel de glimlach van haar gezicht en zei serieus “al zou ik dat natuurlijk nooit doen.” ze wou niet dat embry ging denken dat ze misbruik zou gaan maken. Zo zat ze niet ineen. Het zou natuurlijk wel leuk zijn voor even. Maar alles verveelde en ze wou niet dat embry dingen ging doen tegen zijn zin. Tenzij het natuurlijk was voor zijn eigen gezondheid. Dus geen directe bevelen meer geven, dat zou moeilijk worden. wat als ze het per ongeluk deed. nuja ze zou het wel meteen merken. “best wel erg voor jou. Zo leven in het teken van iemand anders. Ik bedoel, je eigen wil een beetje weg hebben.” effy keek bezorgd naar embry. Hij leek er geen moeite mee te hebben, maar aangenaam kon het toch ook niet zijn. misschien merkte hij het amper. Dat was te betwijfelen, maar het kon natuurlijk wel. of wie weet vond hij het stiekem zelf leuk. Of hij was goed in het verbergen van dingen.

Een brede glimlach maakte zich meester van hem. 'Meestal is het zo dat wij van een inprent dat helemaal niet erg vinden. Als we onze inprent daarmee gelukkig kunnen maken, zijn wij er ook gelukkig mee. Daar denken wij althans niet zoveel bij na als we onze inprent helpen. We doen alles om die rustig en gelukkig te maken en als ons dat gelukt is, zijn wij ook gelukkig, maakt niet uit wat we moeten doen,' legde hij uit en hij wreef over haar nek. Hij grijnsde vrolijk naar haar, waarmee hij normaal al haar zorgen weg zou moeten halen. Hij had echt zo'n grijns waarvan de meesten in zijn roedel zelf ook al vrolijk van werden. Hij had al eens pannenkoeken met Jared gebakken op zijn eigen buik. En het werkte ook nog! Hij keek rustig naar Effy en grijnsde even. 'En als jou wens zou zijn dat ik jou slaaf zou zijn, dan zou ik dat doen voor jou,' zei hij en hij trok daarbij een serieus gezicht, ook al kwam de glimlach algauw weer als een breed terugkerend ding weer terug over zijn gezicht. 'Cause I love you,' sprak hij in het Engels, waarna hij haar een kusje op haar hoofd gaf. Hij legde zijn hoofd achteruit in het zand. Omdat hij Effy de hele tijd had aangekeken - met het excuus dat hij gewoon niet van haar kon wegkijken - voelde hij dat zijn nek zeer begon te doen. Het enige waarmee hij zat, was dat hij 's nachts in slaap was en Effy niet kon beschermen. Hij sliep best wel diep, moest hij tegen zijn zin toegeven. Hij grijnsde even. 'Eigenlijk zijn we best wel gek, moet ik toegeven,' lachte hij en hij grijnsde even, waarna hij weer naar de hemel keek. De hemel was blauwer dan ooit, vond hij. Maar dat kon ook liggen aan hem, aangezien zijn slaapdronkenheid nog steeds een beetje in hem zwierf, maar niet te veel. Hij moest zijn concentratie goed bij Effy houden.

Effy keek veelbetekenend naar embry toen hij bezig was over dat slaaf zijn niet eens zo erg zou zijn voor hem. Zolang zij maar gelukkig was. hij mocht van geluk spreken dat ze een goed iemand was die niemand pijn wou doen, of misbruiken. Ieder ander, en dan vooral vampiers, zou die kans toch niet laten schieten. Eigenlijk had embry veel te veel vertrouwen in haar, maar dat hoorde er bij zeker. Effy besefte ook wel dat zij teveel vertrouwen had in embry. Teveel naar haar maatstaven toch, maar wat maakte het ook uit. Als hij niet te vertrouwen was, en hij zou haar iets aandoen (ze was er van overtuigd dat dit niet ging gebeuren) dan had ze het verdiend. Ze zag de grijns van embry en glimlachte onwillekeurig terug. Hij was gewoon te aanstekelijk. Had ze ooit een kans gehad om aan zo iets te weerstaan. Het was bijna oneerlijk. Niet dat ze dat erg vond. “ja, we zijn wel… apart. tegengestelden eigenlijk.” Zei ze, en ze nam embry’s hand vast om het verschil te benadrukken. Zacht en heet tegen hard en ijskoud. “wat zullen de mensen toch zeggen over ons.” Zei ze gespeeld dramatisch en ze lachte. Effy was het gewoon dat mensen constant over haar bezig waren. Natuurlijk wist ze wel dat ze alles kon horen wat iedereen over haar zei omdat haar gehoor nu eenmaal sterker was dan dat van een mens. Maar ze vond toch dat sommige mensen een beetje subtieler mochten zijn. dat ze het roddelen tot thuis hielden en niet als ze een paar meter verder stonden op straat. Of op school of waar dan ook. Het deed haar al lang niets meer, waarschijnlijk vooral doordat er weinig negatief werd gezegd. Meestal ging het over haar uiterlijk en het was eerder zeldzaam dat mensen vertwijfeld zeden dat ze nogal bleek zag, of dat ze echt wel wat meer slaap kon gebruiken. effy glimlachte bij dat idee, meer slaap nodig, dat kon wel zijn ja. Ze had nu toch al 22776000 uur niet geslapen, op zijn minst. En dan te denken dat de laatste keer dat ze wel geslapen had, het zo warm was dat haar slaap licht was en weinig waard. Dringend tijd voor een dutje dus.

'En dan ook nog eens verliefd, we lijken Bella en Edward wel, als die nog bij elkaar zijn, tenminste,' zei hij grijnzend en hij aaide over haar schouder. Het schoot hem pas laat te binnen dat Effy misschien helemaal niet wist wie Bella en Edward waren. 'Edward is ook een vampier. Hij woont bij de Cullens,' zei hij. Dat laatste spuugde hij bijna uit, alsof hij het een misselijkmakend woord vond. 'En Bella is een meisje, die Jacob, een vriend van ons, heeft laten zitten om bij Edward te zijn,' legde hij uit en hij krabde over zijn wang. 'Alleen weet ik niet of de twee tortelduifjes nog bij elkaar zijn. Jacob zit de laatste tijd niet zo goed in zijn vel, barst voor kleine dingen uit en scheurt dan ook letterlijk uit zijn vel,' zei hij grijnzend en hij keek weer naar Effy. 'Niet te serieus nemen, hoor. Ik en ook Jared, een andere vriend van me, denk er heel licht over. Maar wij zijn gewoon gek. Heb ik je al eens verteld dat we eieren op onze buik gebakken hebben?' zei hij en een brede glimlach sierde zijn gezicht. 'En het werkte ook nog! Olie erbij, een ei en een hete buik. Letterlijk en figuurlijk,' zei hij en hij trok zijn wenkbrauwen vol eigendunk een paar keer achter elkaar omhoog. Soms was hij gewoon echt een jongen jongen. Dat wou bij hem zeggen dat hij zich echt als een jongen gedroeg. Zo'n kleintje, vol eigendunk en die veel van vrouwen hield. Een brede glimlach sierde zijn gezicht. 'En volgende week gaan we pannenkoeken bakken!' zei hij lachend, waarvoor een aantal mensen hun handen tegen hun hoofden zouden hebben geslagen. Embry gaapte even, maar smoorde dit gauw. Het was gewoon van de zon dat hij zo loom werd. En dankzij Effy lag hij hier, niet dat hij het haar kwalijk nam. Nee hoor, hij nam haar nooit iets kwalijk. Hij gaf haar een zacht kusje op haar wang. 'Morgen niet meer spijbelen hè?' zei hij streng, alsof hij een klein meisje onder handen nam.

Effy luisterde aandachtig naar het verhaal van embry. Ze had er natuurlijk al eens vaag van gehoord. het was eigenlijk een wreed verhaal, nu ze het zo hoorde. Een driehoeksrelatie met dramatische gevolgen. Effy hoopte dat het zo niet met haar ging worden. al betwijfelde ze dat wel. ze was geen wispelturig tienermeisje dat een bom van hormonen meesleurde. Effy had geen hormonen meer en enkel in theorie was ze nog een tienermeisje. “zij zijn de reden waarom er hier zoveel van mijn soort zitten.” Mompelde effy afwezig. Dat was waar, het verhaal dat er hier een grote groep vampiers woonde, was algemeen gekend, zowaar overal ter wereld. er waren natuurlijk wel nog andere groepen op andere plaatsen. Maar dit was de grootste en velen wisten dat ze een meisje hielden. Al wisten weinig waarom. Toen embry begon over het ei fronste ze haar wenkbrauwen zorgelijk en glimlachte ze half. Daarna schoot ze gewoon in de lach. “waarom verbaasd mij dat nu niets.” Zei ze door het lachen door. bij het woord spijbelen werd ze ineens weer heel serieus en haar blik werd sluw. “spijbelen? Maar jij ook hoor. En hoeveel keer heb jij je middelbaar al gedaan. En hoeveel keer ik. Wie zou er hier niet mogen spijbelen?” vroeg ze uitdagend. Soepel rolde ze van embry zijn buik af en nestelde ze zich weer tegen zijn zij. Ze moest zich blijven herinneren aan het feit dat embry nog steeds menselijk was, nu toch. En dat zei alles te veel als zelfsprekend moest zien. Ze was wel klein en mager en haar gewicht zou niet zo hoog liggen. Maar toch nog steeds hoger dan andere meisjes van haar afmetingen. Dat had ze eens ergens gehoord bij een paar vampiers in egypte. Aangezien al haar lichaamsvloeistoffen verwijderd waren en plaatsgemaakt hadden voor massieve stoffen, die haar sterker en meer onverwoestbaar maakten. Die stoffen zouden meer wegen en daarom zou ook zij meer wegen. Al hadden de vriendelijke vampiers haar daar verzekerd dat, aangezien ze niet zo groot was, het verschil niet meer dan een kilo of 2 kon zijn. maar het was nog steeds meer. En ze wist ook wel heel goed dat ze niet zo aangenaam was om op je te hebben. beetje te hard.

Grijnzend keek Embry naar Effy. 'Omdat ik gewoon een jongetje ben die veel van bakken hou?' zei hij met een piepstemmetje, in verband met het ei. Hij hield totaal niet van koken en bakken, wou dit liever aan iemand anders overlaten, maar vond het onzin dat die iemand dan juist een vrouw zou moeten zijn. Nee, dan liet hij het wel aan Jared over. Hij grijnsde even en keek toen naar haar. 'Ikke?' vroeg hij piepend toen ze over spijbelen praatte. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Hij keek naar haar en drukte een kus op haar haren. 'Soms heb ik het gevoel dat we zo fout bezig zijn, maar dat het zo goed voelt,' zei hij en hij grinnikte even, aangezien hij niet erg serieus kon blijven. Trouwens, daar had hij vaker moeite mee. En als je daar moeite mee had, dan had je gewoon dikke pech. Hij zuchtte zachtjes en keek naar haar en naar haar blonde haren, haar perfecte gezicht. Hoe kon Effy toch op hem vallen? Nou ja, figuurlijk dan, hè. Hij grijnsde even. Als de jongens erachter zouden komen dat hij met een vampier was, dan zou hij Sam tegen zich gekeerd hebben. En als Sam tegen hem was, had hij zowat heel de roedel tegen zich. Hij haalde zachtjes adem. Nou ja, hij was toch niet de enige met een verboden liefde? Hij dacht even na. Jawel, hij was wel de enige. Hij keek naar Effy. 'En toch spijbel jij meer dan mij,' zei Embry opstandig en hij kreeg een geniepige grijns rond zijn gezicht, waarna hij zachtjes over Effy's haren streek.

- Flut en laat, sorry D: -

effy lag grijnzend naast embry. Ze was van haar schuldgevoel over haar gewicht op hem gedrukt af nu en dat was het best. “wat bedoel je, fout bezig? Hoe kunnen wij nu fout bezig zijn. ik bedoel, oké je veranderd in een wolf en beschermd het gene wat mijn soort zo graag vermoord. En ja, we zitten niet op school waar we hoeven te zitten. En het kan misschien wel zijn dat jou groepje vrienden zo hard tegen ons samen zijn dat als ze het ontdekken, ik binnen de week dood ben, en ik misschien niet alleen. Maar komaan, hoe kan dat nu fout bezig zijn. het is toch niet dat we euh… drugs dealen ofzo.” Effy lachte zachtjes. “zolang het maar goed voelt zeker.” Ze sloot haar ogen en genoot van de zon op haar huid, het was zo een goede dag voor een plaats als deze. Toen embry opmerkte dat effy meer spijbelde dan hij begon ze meteen opstandig tegen te pruttelen. “hoe kan het ook anders. Ik ga al meer dan 2500 jaar naar school, je gaat toch niet verwachten dat ik daarvan elke dag op de schoolbanken ga doorbrengen, niet dat er in elke tijd waarin ik geleefd heb kan gesproken worden van banken, maar toch. Het is een oneerlijke vergelijkingen. We zullen het er eens over hebben, later, over 2500 jaar misschien.” Effy glimlachte. Als ze er nu naar keek leek het zo een lange tijd, onmogelijk om zo lang te leven. Maar zij had het al gedaan, zou ze het nog eens kunnen doen? zou embry het kunnen doen. ze had geen idee, maar hoopte van wel.

Met grote ogen keek Embry naar Effy. 'Effy, je ratelt!' zei hij kinderachtig en hij zette zijn grote, chocoladebruine ogen schattig groot toen hij naar haar keek, alsof hij een hele grote baby was. Geloof hem, af en toe was hij ook gewoon een grote baby. Hij kon nooit echt serieus en normaal doen, maakte altijd wel een grapje en zelfs in de relatie van hem en Effy - als dit tenminste een relatie genoemd kon worden, hij was een beetje onzeker over Effy's gevoelens - was hij nog steeds humoristisch. Hij begroef zijn neus in haar haren en rook haar lekkere geur, waarvan zijn hart weer sneller begon te kloppen. Hij keek naar onderen. 'Je ruikt lekker,' zei hij lachend. Hij vond eigenlijk alle vampiers wel lekker ruiken, alleen Effy rook het lekkerst. Eigenlijk was hij gewoon een weerwolf die hopeloos verliefd was geworden op een vampier, niet wetend of de gevoelens hetzelfde waren en of Effy echt wel van hem hield. 'Ik hou van je, gek,' zei hij lachend.

- Sorry sorry sorry! Laat en kort, maar ik wou je niet langer laten wachten. De volgende wordt langer! -

Effy beet op haar onderlip toen embry opmerkte dat ze aan het ratelen was. dat kon wel waar zijn, effy had zo van die momenten. Soms was het ook zo moeilijk om te stoppen met praten. Normaal had ze die buien als ze of zenuwachtig of extreem opgewonden of vrolijk was over iets. Zenuwachtig was ze nu zeker niet, in tegendeel, ze voelde haar compleet op haar gemak, alsof niets verkeerd kon gaan. dat was natuurlijk een compleet verkeerde gedachte, want als ze er even bij stil stond, kon er heel veel misgaan. Maar daar dacht ze nu niet aan. Waarschijnlijk was ze zo aan het ratelen omdat ze vrolijk was, want dat was ze wel. vrolijker dan ze in een hele tijd geweest was. ze moest er maar eens meer op beginnen letten, effy wou niet belachelijk of irritant overkomen. het was vreemd dat embry vond dat ze lekker rook. Moest haar geur niet branden in zijn neus. Maar anderzijds, voor haar rook embry ook goed, en dat zou toch ook niet mogen. Embry rook naar bos, het was een gekende geur en dan toch weer niet. effy zat in met de mannelijke vampiers. vampiers roken naar het schijnt enorm zoet, en een zoete geur was toch altijd een beetje vrouwelijker. Maar embry zijn geur was dan meer mannelijk. Dat was jammer voor de vrouwelijke gedaantewisselaars, maar die geuren varieerden zoveel dat er best wel vrouwelijke gedaantewisselaarsgeuren moesten zijn. ach, waar zat ze nu ook aan te denken, dat was nu toch niet van belang. effy keek op toen embry zei dat hij van haar hield. Haar ogen voelden alsof ze sterretjes zouden gaan sparkelen en ze had een klein glimlachje om haar lippen. “ik hou ook van jou.” Zei ze vrolijk. Toen keek ze hem bedachtzaam aan en maakte een nep boos gezichtje, dat al snel weer een grijns was. “gek zei je.” En ze woelde door embry zijn haar. “wie is hier de gek.”

Embry zette grote ogen op. 'Niet door mijn haar! Ik heb er vijftig minuten voor onder de douche gestaan!' zei hij en hij keek haar met een pruillipje aan, waarna hij nog grotere ogen opzette - alsof dat al kon! - en even grinnikte. 'Ikke?' vroeg hij weer met zijn kleine stemmetje en hij keek naar de grond. Zijn ogen gleden over Effy's lichaam en bleven hangen bij een ding. Hij grinnikte even en richtte zijn blik weer ergens anders op, om Effy niet te tonen dat hij werkelijk gekeken had naar iets op haar lichaam. 'Ik deed niks, hoor,' zei hij en hij keek onschuldig om zich heen. Hij legde daarna zijn hoofd tegen de hare en sloot zijn ogen toen hij haar haren voelde prikkelen tegen zijn wang. Zou Effy soms naar de kapper gaan? Hij vond het gek dat hij dat zo opeens dacht, maar hij zou het best eens kunnen vragen aan Effy. 'Ga jij soms eigenlijk naar de kapper?' vroeg hij, waarna hij haar rustig aankeek en zijn ogen daarna sloot, om vervolgens even met zijn tong over zijn lippen te gaan. Hij keek toen weer naar de zon, die fel op hem scheen. Hé, dat was ook de eerste keer! Algauw verdween de zon weer en bewolking ontstond. Hij grinnikte even. 'Zolang overleeft de zon hier dus ook weer niet, zoals je ziet. Dit is echt een ideale plek voor vampiers,' zei hij zacht en hij keek opzij, om Effy's reactie stiekem te peilen.

- Pagina vier! D: -

Effy grinnikte en woelde automatisch eens door haar haar bij die opmerking. “nee, nooit meer. Het groeit niet meer en is zo een beetje onbreekbaar geworden. Ik zou wel eens naar de kapper willen gaan, gewoon om iets leuk met mijn haar te doen zonder te knippen, maar ik ben een beetje bang dat die gaat merken dat mijn haar iets of wat harder is.” Merkte effy glimlachend op. Ze streek nog eens nonchalant door haar haar “alhoewel… zo hard voelt het niet.” zei ze bedachtzaam. Natuurlijk was het iets harder, maar zouden mensen dat merken. Ze ging het er haar toch niet op wagen. Toen embry een opmerking maakte over het weer keek ze naar de lucht en zag ze nog juist de zon achter een paar wolken schuiven. Haar huid ging van disco schitterend naar normaal en menselijk en heel het strand zag er meteen een stuk donkerder uit. “ik hou wel van de zon, maar ja, grijs en bewolkt is veel beter voor mij.” Mompelde ze en effy keek weer naar embry. Ze glimlachte maar keek bedachtzaam. “voor jou moet het hier anders niet zo leuk zijn. niemand kan houden van zo een weer en niets houdt jou tegen om naar zonnigere plaatsen te gaan.” zei ze, half in gedachten verzonken. Moest zij niet freeky worden van zodra de zon scheen, zou ze het zalig vinden om in een minishortje in drukke straten te lopen. Maar misschien dacht ze dat alleen maar omdat ze het niet kon. Misschien was dat lang niet zo leuk als zij zich voorstelde.

Embry keek opzij. 'Nee joh! Ik hou meer van het grijs bewolkte! Anders kwam ik hier niet. Ik kan mijn transformatie als weerwolf ook gewoon stop zetten en oud worden ergens anders,' zei hij en hij kreeg een lachje om zijn gezicht. 'Natuurlijk ga ik dat niet doen,' zei hij en hij glimlachte. 'Ik speel liever in de bossen en ren liever de hele tijd rond dan dat ik naar een zonnig plaatsje zou gaan, alhoewel ik me soms wel eens voorstel hoe het zou moeten zijn daar, in Italië of in Frankrijk of zo,' zei hij en hij trok even een frons, wat, als hij zichzelf gezien had, hem een hele rode kop zou hebben opgeleverd. Hij liet zijn blik naar Effy glijden. 'Maar het gaat er om dat we nu een mooi leven hebben,' zei hij en hij deed net alsof hij zijn brilletje achteruit zette. Hij lachte even en trok Effy dichter tegen zich aan, waarna hij een kus op haar hoofd drukte en zijn achterhoofd terug in het warme zand legde. Eigenlijk werd hij hier wel loom van, van de hele dag zo liggen. Hij keek even naar haar en streelde toen zachtjes haar arm. 'Alhoewel ik er wel van droom om samen met jou eens een keertje op vakantie te gaan,' zei hij glimlachend en hij sloot zijn ogen even, terwijl hij nadacht hoe het zou kunnen zijn. Nou ja, hier hadden ze het ook best wel goed, daar ging het niet om, maar het was maar om het idee. Hij sloot zijn ogen even. 'Vind jij het eigenlijk fijn hier, in Forks?' vroeg hij.

- Sorry voor de korte reactie! Hij leek trouwens langer in het kadertje En laat, sorry -

Effy verstijfde toen embry opmerkte dat hij zo ouder kon worden, moest hij dat willen. het was zo makkelijk voor hem. Wat als ze ooit ruzie zouden hebben en hij zou beslissen om maar eens te verouderen. Effy had die keuze niet, embry wel. en ooit moest hij toch genoeg krijgen van het leven als tiener, en van het leven met een tiener, ooit zou hij toch wel ouder willen worden, een echt leven starten. Zou hij dat doen, en wat zou effy dan doen. gewoon doorgaan met haar leven alsof er niets gebeurd was, zou ze dat kunnen. Effy schudde haar hoofd om het gedacht uit haar te bannen. Dat was toekomstmuziek. Maar zelf toen embry zei dat hij dat nooit zou doen, kon ze haar niet volledig ontspannen. Bij de vraag of effy forks leuk vond, moest ze te lang nadenken. Ook al was het antwoord voor de hand liggend. “natuurlijk vind ik het hier fijn. Ik kan hier meer mezelf zijn dan waar ook ter wereld.” zei ze afwezig. ze hief haarzelf een beetje op zodat ze recht in embry zijn ogen kon kijken. “het zijn de mensen die de plaats maken, misschien vind ik het hier daarom zo leuk.” Een klein glimlachje speelde om haar lippen. Forks op zichzelf was niet meteen de mooiste plaats op de wereld. natuurlijk waren er vele bossen en de stilte en de ongerepte natuur waren betoverend. Maar er waren mooiere bossen, er waren mooiere stranden en mooiere dorpen. Maar op geen plaats in de wereld waren betere mensen. of wat ook aanhangt bij mens. Effy drukte haar lippen zachtjes op die van embry. Ergens wist ze wel dat ze voorzichtig moest zijn, maar het koste haar meer en meer moeite om daar rekening mee te houden. Hij was lang niet zo zwak als een mens. en hoewel ze zo verschillend waren als maar kon zijn, vond ze hem meer bij haar passen dan wie dan ook.

Embry sloot genietend zijn ogen en bromde goedkeurend. 'Oh ja, ja...' zei hij een beetje afwezig, omdat hij aan niks anders dan aan de lippen van Effy kon denken. 'Ja, natuurlijk!' zei hij gauw, toen hij weer ontwaakt was uit zijn trance. Een klein, schuldig glimlachje kwam rond zijn lippen. Toen hij dacht aan het plagen met Jared van Emily en Sam, kon hij een glimlach niet verbergen. Om te maskeren dat hij op dit moment aan zijn beste vriend dacht en hun streken, rolde hij zichzelf op Effy. Hij grinnikte. 'Zo, hebben we nu nog iets te zeggen, mevrouw?' zei hij zogenaamd erg gemeen, maar hij keek haar met een lief glimlachje aan en drukte zijn lippen iets langer dan Effy daarnet deed op de hare. Hij vond het fijn om bij haar te zijn. Ook al ging dit tegen de principes van alle vampiers en weerwolven in. Het kon hem niet schelen. Het enige wat hij moest doen, was ervoor zorgen dat niemand in zijn gedachten kon graven, maar dat zou ook wel goed komen, vermoedde hij. Hij aaide zachtjes door haar haren. 'Ik hoef denk ik niet te vragen of ik te zwaar voor je ben,' zei hij en hij schoot in de lach, aangezien het een domme vraag zou zijn. Effy kon hem heel makkelijk dragen. Hij legde zijn handen losjes op haar middel en had een ondeugende grijns. Zo'n grijns dat jongens hadden als ze een mooi meisje bekeken. Ja, echt zo'n jongensgrijns. Ach, Effy zou wel weten wat hij ermee bedoelde. Maar hij zei het niet hardop, hoe kon ze het dan weten? Nee, nee, hij moest nu niet gaan afdwalen. Hij legde zijn neus tegen de hare en keek haar diep in haar roodachtige - maar langzaam kreeg het ook een goudkleurige glans - ogen.