het einde van de dood

'Oh, ja, je kent jongens ondertussen wel, die denken daar pas aan nadat het gebeurd is,' grapte hij met een rood hoofd, maar aan de andere kant vond hij het wel jammer. Het gevoel dat hij nooit zo'n jongetje of een meisje kon hebben die op hem of Effy zou lijken en die hun dan elke morgen zou wakker maken, was wel pijnlijk. Hij kon er zelf voor kiezen of hij oud zou worden of niet. Hij kon voor eeuwig op deze leeftijd blijven, maar hij kon ook minder transformeren en dan oud worden. Maar het liefst wou hij voor altijd bij Effy blijven. Hij wou niet oud worden. Gelukkig kon hij ervoor kiezen of hij oud wou worden of niet. Als hij niet meer regelmatig veranderde, zou hij langzaam weer de leeftijd bereiken van een normaal mens en oud worden. Maar als hij zich redelijk snel veranderde, zou hij ongeveer hetzelfde zijn als Effy. Hij zou onsterfelijk zijn, behalve dat ze hem wel konden vermoorden, maar zelfs het gif van een vampier zou hem en de anderen niet kunnen verlammen. Hij sloot genietend zijn ogen en nestelde zich dichter tegen Effy aan. Schattige blosjes kwamen op zijn wangen en hij trok zijn benen op, waarna hij zijn been over de been van Effy schoof en toen met zijn neus zichzelf in haar schouder groef. Hij had op dit moment geen zorgen. Dat hij geen kinderen kon krijgen was misschien wel jammer, maar dat zou hem zeker niet tegenhouden om te houden van Effy. Hij hield van haar, wat er ook gebeurde.

Effy zag dat Embry in slaap viel en ze bleef bijna de hele nacht naar hem kijken. In het begin was hij een beetje aan het woelen, maar nog niet zo hard dat ze half uit het bed werd geschopt. En na een uur of 2 zakte hij in een diepere slaap en lag hij gewoon stil. Ze vond het leuk om naar hem te kijken als hij zo vredig lag te slapen. Hij zag er dan zo onschuldig uit, kinderlijk. Het werd langzaam lichter buiten en het stopte met stormen. Tegen de voormiddag begon Embry weer meer te woelen. Effy gleed het bed uit en zocht naar haar kleren. Ze had niet veel zin om gestampt te worden ook al zou ze het niet voelen. Ze vond haar top en rokje op een hoopje in de hoek van de kamer en trok die aan. een slipje had ze niet meer, maar daar zat ze nu niet echt mee. haar rok was niet echt dik van stof, maar zolang hij niet nat was zou je er niets doorzien. Later vandaag zou ze wel nog eens naar haar huis gaan om verse kleren. Het enige waarvoor dat huis nog diende was kleren opslagen en als omkleedruimte. Het was al goed dat het huisje toch nog 1 nut had. Op haar tenen liep Effy naar de keuken. Ze zette de radio aan, maar zo stil dat zelf embry het niet zou horen. Effy hoorde de muziek zo luid alsof hij op het gewone volume stond. Ze wiegde mee op de muziek en opende de koelkast. Zou ze het wagen te koken voor Embry. Ze wist niet echt wat hij graag at, maar aangezien dit zijn koelkast was, zou hij alles wat erin zat wel lusten. Ze besloot pannenkoeken te maken omdat dat nog kon dienen als ontbijt en het één van de weinige dingen was waarvan ze het recept vanbuiten kende. Meewiegend op de muziek begon ze te koken.

Met een gaap werd Embry wakker. Hij had een droom gehad over Effy en hij. Die droom was nogal... Nou ja, echt zo'n jongensdroom, in elk geval. Hij keek opzij en was verbaasd toen hij Effy niet aantrof. Hij keek naar zijn kleren, die op de grond lagen. Effy was waarschijnlijk al op, want haar kleren lagen er niet meer. Hij besloot om maar eens op te staan. Uit zijn la pakte hij een schone boxer, deed die aan en pakte toen een afgeknipte spijkerbroek en deed die aan. Hij had geen zin om een shirt te gaan zoeken, dus liep hij in zijn blote borstkas naar beneden. Hij glimlachte toen hij eten rook. Effy had hem blijkbaar nog niet door, want ze stond met haar rug naar hem toe. Ze was ook zo lief. Hoe konden de jongens van de roedel haar nu haten? Hij haalde zijn schouders op, sloop stilletjes op haar af en sloeg zijn armen om haar middel heen. 'Goedemorgen schatje,' zei hij met een brede grijns en hij drukte een kus tegen haar wang. Hij keek naar de pannenkoeken en likte zijn lippen af. Gelijk begon zijn maag te knorren en hij grinnikte. 'Ik dek de tafel wel even,' zei hij en hij begon de tafel voor zichzelf te dekken, aangezien Effy niet meeat. En dat waarschijnlijk ook niet zou doen. 'Wat lief van je dat je voor me kookt,' zei hij en zijn ogen fonkelden. Hij ging bij haar staan en streelde haar dij zachtjes en ritmisch en keek ondertussen naar de pannenkoeken die in de pan lagen. Het was echt lief van haar dat ze dat voor hem deed. Hij, zo romantisch - not - als hij was, zou het waarschijnlijk niet gedaan hebben en gewoon zijn blijven liggen. Dat zou echt iets voor een man zijn en daarom was hij waarschijnlijk ook een man. Misschien moest hij maar iets gaan verzinnen om samen te gaan doen. Hij vond haar verschrikkelijk lief. Hij keek naar haar en plagend en ook een beetje om haar af te leiden, streelde hij onder haar rokje door. Hij grinnikte even en haalde toen zijn hand weg, waarna hij haar zo lief mogelijk aankeek en die rottige blosjes natuurlijk weer terugkwamen.

“goeiemorgen.” Mompelde Effy zo neutraal mogelijk. Ze wou niet toegeven dat ze geschrokken was van Embry’s armen om haar heen. ze was, zoals de laatste tijd wel meer gebeurde, helemaal niet aan het opletten en had hem niet horen aankomen. Wat een vampier was zij nu weer, eentje die niet eens hoorde als er iemand vlak achter haar stond, sterk. “ik hoop dat je het lust. Ik wou niet brutaal uit het bed gestompt worden door jou dus dacht ik maar dat ik evengoed kon koken.” Effy keek gemeen grijnzend naar Embry. Ze drukte een kus op zijn lippen en smeet een pannenkoek recht in het bord van emrby. Dat kon ze dan toch nog wel, mikken. Ze glimlachte ondeugend toen Embry onder haar rokje ging. “ja, ik denk dat ik maar eens naar het huisje moet om een nieuw slipje, dat van mij is niet echt meer draagbaar… geen idee hoe dat is gebeurd.” Zei ze onschuldig. Ze ging op haar tippen staan en sloeg haar armen om Embry’s nek en snoof zijn geur op. Hij rook zo lekker naar… Embry. Toen liet ze los en smeet ze nog een pannenkoek op het bord. “hup, eten, straks is het koud. Of val jij spontaan dood van de honger.” Effy keek embry glimlachend aan. ze was helemaal een huismoedertje. Dit was wel leuk. Jammer dat ze alleen maar pannenkoeken kon maken, hij zou het wel snel beu zijn als ze het hem elke dag voorschotelde. “ga je strak mee, of moet ik nu vlug alleen om mijn kleren gaan?” vroeg Effy terwijl ze de pan begon af te wassen. Er lag zo een grote stapel pannenkoeken op embry’s bord dat ze het betwijfelde of hij het allemaal wel zou opkrijgen. Natuurlijk kon ze zijn honger niet inschatten, maar het leek toch heel veel.

Hongerig keek hij haar aan. Zijn interesse voor de pannenkoeken was helemaal afgezwakt, maar die stapelde zich echter snel weer op toen ze die begon te smijten. 'Ik zou het toch ook niet weten,' zei hij daarom maar en hij keek haar zo onschuldig mogelijk aan, evenals zij had gedaan bij hem. Hij liet zijn blik naar de pannenkoeken gaan en ging snel naar zijn stoel toen ze hem daar op wees. 'Je mag van mij ook zo blijven rondlopen, hoor, geen probleem,' zei hij en met een ondeugende grijns keek hij naar haar rokje. Effy was gewoon een moordgriet. Ze was echt zo mooi en dat rokje maakte hem helemaal gek, vooral de gedachte dat ze daar niks onderaan had. Hij likte langs zijn lippen en keek gauw naar zijn pannenkoeken voor Effy door zou hebben waaraan hij dacht, alhoewel hij betwijfelde of ze die blik van hem gemist zou hebben. Snel begon hij met eten en na tien minuten had hij de helft van de stapel al op. Toen begon hij de andere stapel binnen te werken. 'Oh oh,' zei hij en hij keek naar Effy, haalde toen onschuldig zijn schouders op, voelde zijn buik borrelen en liet een harde boer. 'Ah, lekker,' zei hij en hij klopte een paar keer op zijn buik. Wie zei dat jongens geen jongens bleven en mannen werden, had het in elk geval mis. Hoe oud hij ook was, boeren na het eten was altijd een teken van hem dat het gesmaakt had. En Effy moest hem er niet op wijzen, want Jacob kon het al even goed, ook al kende hij Effy nog niet. Embry stond op en sloeg zijn armen zijdelings langs Effy's lichaam. Hij begroef zijn neus in haar schouder en drukte zacht kusjes in haar nek. 'Je ziet er lekker uit in dat rokje,' fluisterde hij ondeugend in haar oor en hij grijnsde even, waarna hij zachtjes een kusje drukte op haar wang. Hij leunde tegen het aanrecht, sprong toen op het aanrecht en trok Effy tussen zijn benen en wreef zachtjes met zijn beide handen langs haar armen. 'Het is wat jij wilt,' fluisterde hij en hij zoende haar zachtjes. Oh, ze kon hem zo hongerig, gek en zo nuttig mogelijk maken als ze wou! Ze had hem compleet in haar macht. Hij was zo ongeveer haar speeltje. Maar het voelde goed. Meer dan goed zelfs.

Effy was blij dat haar pannenkoeken niet enorm slecht smaakten. Want smaak inschatten kon ze niet echt goed. Of alles zou naar bloed moeten smaken. Dat zou pas walgelijk zijn. ze keek naar haar rokje en streek het glad. Niet dat het enig effect had. Het ding was zoutig, zanderig en gekreukt. Hoe graag embry het ook zou hebben, ze moest een ander rokje aandoen. “ik ga toch om een nieuw rokje hoor, ik kan dit nog amper verdragen.” Zei ze onschuldig terwijl ze aan de onderste rand friemelde om het zand er een beetje uit te krijgen. “maar ga anders mee, dan kan je helpen kiezen… ik heb nog een paar kortere exemplaren.” Effy’s blik kreeg iets uitdagend en ze glimlachte breed. “je moet niet natuurlijk, ik kan ook vlug alleen gaan.” jongens en kleren zouden nooit samen gaan en ze wist niet of ze Embry ermee zou straffen als hij meeging of niet. ze gleed met haar vingertop over zijn schouder en kuste hem op de mond. “mee… of niet?” mompelde ze tegen zijn lippen. Ze haakte haar vingers in de zijne en zette een stap weg van hem en naar de deur. Vragend keek ze hem aan en toen liet ze hem los. “weetje wat… verras me maar. Ik zie je bij mij thuis… of niet natuurlijk.” zei ze speels en toen liep ze de deur uit naar haar huisje. Het was nog steeds helemaal niet bewoonbaar, maar de ruimte waar al haar kleren lagen had ze wel schoongemaakt. Ze had gelopen tot het huis, niet te snel maar zeker niet meer op mensentempo, maar nu ze er was had ze geen zin meer om haar te haasten. Slenterend ging ze naar de kamer met kleren. Ze was wel nieuwsgierig of Embry haar gevolgd was of niet.

Embry's mond viel zowat open en zijn oren spitsten zich toen Effy praatte, zeker toen het onderwerp 'kortere exemplaren' tevoorschijn kwam. Hij kreeg een brede grijns en slikte zijn eten door, aangezien het niet veel zin had om Effy als een of andere malloot aan te kijken met het eten nog half hangend in zijn mond. Toen hij wou reageren, was ze al weg. Meteen schoot hij overeind en volgde haar. Het laatste sprintje trok hij zelf en hij sprong tegen een paar bomen een kamer in. Hij wist niet zeker of hij in de goede kamer stond. Toen hij opzij keek, zag hij plots twee mensen liggen. Zoenend. Met een rode kop sprong hij het raam uit en viel op de grond, waarna hij zag dat hij een raam ernaast had moeten nemen. Deze keer nam hij het juiste raam en ging in de kamer staan, wachtend op Effy. Hij begon in haar lade te zoeken en toen hij een korter exemplaar vond - wat hij voor zover toch kon inschatten - met een verschrikkelijk bijpassend lingerie - zover hij dat toch kon zien - pakte hij die en grijnsde. Hij wachtte Effy op, nam haar toen bij haar middel en keek haar glimlachend aan, waarna hij de kleding in de lucht hield. 'Wat vind je van dit?' vroeg hij en hij lachte even, waarna hij haar de kleding in de hand duwde en haar extra uitdagend keek. Effy kon hem soms zo hard dingen laten doen die hij zelf niet voor mogelijk kon houden. Hij voelde een nieuwe opwinding in zich komen, maar probeerde deze te onderdrukken. Eigenlijk was het best een rare gedachte dat hij meegekomen was voor haar te zien in een korter exemplaar, maar goed. Ze had hem immers zelf uitgedaagd, dus hoefde hij zich eigenlijk niet schuldig te voelen. Met een lach keek hij naar haar. 'Het zal je mooi staan,' fluisterde hij in haar oor, waarna hij daar een kusje op drukte en op een bed ging zitten, die in de kamer stond.

Handig griste effy de rok uit Embry’s hand en keek er naar. Het was inderdaad een van haar kortste modelletjes, ze vroeg zich af of het haar moest verbazen dat hij dat zo snel gevonden had. Toen embry op het bed ging zitten, hield ze het rokje voor haar andere rok. Nog niet de helft van de lengte. Waarom kocht ze toch zo een dingen. Maar ze had het embry beloofd dus zou ze het ook dragen. en het was niet dat ze cellulitis had dat ze moest verbergen. Ze trok haar rok naar beneden en deed het slipje aan. ondeugend keek ze eens naar Embry om zijn reactie te peilen. Hij moest het wel goed vinden want hij had het zelf gekozen. Daarna schoof ze de rok over haar benen en bekeek ze haarzelf kritisch in de spiegel. Het slipje kon je net niet zien als ze gewoon rechtstond. Effy waagde het zich om haar eens te bukken… ja, dan zag je het wel. ze moest er wel belachelijk uitzien, zo voor de spiegel haar aan het bukken en strekken. Maar eerlijk gezegd dacht Effy daar niet zo aan. ze trok haar vuile topje over haar hoofd en liep naar haar kleerkast, waar een grote hoop topjes op haar lagen te wachten. Ze koos voor een beige, strak exemplaar met een subtiele strik en trok het over haar hoofd. Sierlijk draaide ze in een rondje en keek ze Embry vol verwachtingen aan. “mooi… of niet?” vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze op zijn schoot ging zitten. Misschien vond hij het wel helemaal niets en moest ze zich weer helemaal omkleden. Veel tijd koste dat niet, maar zelf vond ze het wel leuk om eens in zo uitdagende kledij rond te lopen. Zeker als het voor Embry was.

Met een verbaasde blik keek Embry naar Effy. Hij had niet verwacht dat ze het ook nog werkelijk ging doen. Hij voelde heel zijn lichaam reageren toen Effy bukte en hij haar slipje kon zien. Hij sloot zijn ogen en probeerde dat beeld te bewaren. Zijn lichaam reageerde nog meer toen ze op zijn schoot kwam zitten. Zijn mond viel open. Hoe kon zo'n prachtige, ongelooflijk sexy meisje verliefd op hem zijn? Hij keek met blozende wangen naar haar en had opeens niet meer zo'n grote mond zoals daarnet. Hij was eerder die verlegen Embry die iedereen kende bij de eerste ontmoeting. Hij sloeg zijn armen om haar heen. 'You're just hot,' zei hij en hij ging met zijn wenkbrauwen op en neer. Hij liet zich achterover vallen op het bed en trok Effy dicht tegen zich aan. Hij keek naar haar topje en grijnsde breed. Weer kwamen die blosjes. Hij schaamde zich dan ook dood toen hij voelde dat zijn lichaam reageerde op haar. Ze moest nu vast wel het kippenvel zijn bij zijn borstkas. Hij slikte even en durfde haar bijna niet aan te raken. Hongerig zoende hij haar in haar hals. 'Je moet niet zo mooi zijn,' fluisterde hij in haar oor en hij voelde dat dezelfde ondeugendheid als gisteravond weer langzaam begon terug te komen, alleen maar door een kort rokje van Effy, waar hij haar ongelooflijk aantrekkelijk in vond. 'Weet jij nog een leuk spelletje?' vroeg hij en hij keek even naar het rokje van haar en grijnsde toen breed. Hij streelde langs de rand van haar rokje. Hij kon makkelijk met zijn vingertoppen langs de stof van haar slip glijden, maar probeerde zich hiervoor nog even in te houden. Gewoon nog heel even.

Effy giechelde toen ze op het bed viel. “heet… ik zou eerder koud zeggen.” zei ze speels terwijl ze met haar vinger over het kippenvel op Embry’s borst gleed. “en ik ken nog wel een paar spelletjes.” Een ondeugende blik kwam in haar ogen en om die te verbergen kuste ze Embry op zijn mond. Hij mocht niet denken dat ze seksverslaafd was, of een slet of iets in die aard. Want zo was ze eigenlijk helemaal niet. kon zij eraan doen dat Embry zo onweerstaanbaar was. ze vlocht haar vingers in de zijne waardoor ze hem half gevangen hield in haar grip. Effy vroeg zich af wie het sterkst zou zijn als het op een gevecht zou komen. Als Embry een wolf was, zou ze verliezen. Maar als mens… Effy had geen idee. Normaal zou haar ego groot genoeg zijn om te zeggen dat zij de sterkste was. Maar Embry was groter dan haar en hij leek zoveel sterker. Effy’s nieuwsgierigheid was nog niet groot genoeg om het ook te testen. De vrees dat ze hem pijn zou doen was veel te groot. Het idee dat zij Embry pijn zou doen klonk belachelijk, maar toch was ze er niet gerust in. Hij was nog steeds zacht en menselijk. Hij had bloed dat door zijn aderen stroomde en zijn hart klopte nog. Kwetsbaar dus. “welke dag is het eigenlijk.” Vroeg effy tussen het kussen door. ze streelde met haar lippen zijn kaaklijn en keek hem tegelijk speels en vragend aan. random vragen stellen leek momenteel de enige oplossing om haar hoofd een beetje bij de wereld te houden.

Zachtjes kreunde Embry, waardoor hij niet meer helder kon nadenken. Dadelijk zou Effy nog denken dat hij haar bij elk klein rokje zou uitdagen om op hem te komen liggen! Hij sperde zijn ogen even open, maar liet ze toen weer zakken. Welnee, zo was Effy niet. En als ze het niet leuk vond, zou ze het hem heus wel zeggen. Het was verbazingwekkend dat hij zoveel vertrouwen in haar had, maar het kon ook niet anders. Een relatie kon je immers niet standhouden zonder zelf vertrouwen hebben in je partner. Hij sloot zijn ogen en dacht na. 'Volgens mij dinsdag,' mompelde hij en hij zoende haar terug. Eigenlijk zouden ze naar school moeten. Eigenlijk zouden ze in een saaie schoolbank moeten zitten. Maar dit was zoveel leuker. Hij trok haar op zich en zoende haar toen, zodat niets hun meer kon scheiden. Ook school niet. 'Zijn we nu werkelijk zo stout om nog een dagje te gaan spijbelen?' vroeg hij Effy fluisterend in haar oor en hij beet in haar oorlel, waarna hij plagend met zijn handen langs haar bil streek. Hij grijnsde even en keek Effy vragend aan. 'Dit is namelijk iets leuker,' zei hij droog en hij grinnikte even. Soms was hij echt zo'n verschrikkelijke droogkloot. Hij hield van Effy. Hij zou alle dagen hier willen doorbrengen, als zij dat fijn zou vinden.

- Beetje kort, maar moet zo gaan xd -

Effy fronste verveeld haar wenkbrauwen. Dinsdag? Dan waren ze al 2 dagen aan het spijbelen. Niet goed bezig. Maar nu waren de lessen waarschijnlijk al bezig en veel zin om naar school te gaan had ze niet. zeker niet in dat rokje. Effy grijnsde bij de gedachte. Dat zou wat reactie geven. Waarschijnlijk zouden de jongens wel staren, en vele meisjes ook. Alleen zouden de jongens hongerig staren en de meisjes afkeurend. En de leerkrachten… ja die zouden ook niet zo blij zijn. wat zo een stom kledingstuk niet kon doen op een school. Ze was ooit wel al eens in een korte rok naar school geweest… maar zo kort. Dat niet. Effy schudde de gedachte van school van haar af en richtte de aandacht weer op Embry. “we gaan morgen wel… dan is het maar een halve dag.” Mompelde ze in zijn oor. Ze draaide een lok haar rond haar vinger en grijnsde hem speels aan. “maar nu de belangrijkere dingen, wat gaan we vandaag doen?” vroeg ze vrolijk. Als ze niet naar school gingen moesten ze wel iets doen zodat effy niet kon denken aan het feit dat ze niet naar school gingen. Niet dat ze het zo erg vond om te spijbelen, maar eens iets in haar gedachten zit, gaat het er niet meer zo gemakkelijk uit. Dat was ongeveer hetzelfde als bij Embry. Eens hij in haar gedachten zat, ging hij er ook niet meer zo gemakkelijk uit. Momenteel was Effy er zelf van overtuigd dat hij er nooit meer uit zou gaan. Effy dacht wel dat het spijbelen iets makkelijker uit haar gedachten kon gaan dan Embry. “ik hou van je.” Fluisterde ze glimlachend.

Grijnzend keek hij haar aan. 'Daar heb ik nou eens geen idee van. We kunnen moeilijk weer een hele dag blijven liggen, alhoewel het gisteren wel leuk was,' zei hij en hij haalde een paar keer zijn wenkbrauwen op. Hij wist zeker dat als hij naar een stad zou gaan met haar of naar een bioscoop en de jongens zouden staren, hij alleen maar zachtjes zou grommen en een tikkeltje jaloers zou zijn dat Effy zoveel kijk op zich had. Oké, ze was werkelijk een prachtige meid, maar dat wou nog niet zeggen dat hij haar wou delen met een van die sukkels. Niemand mocht aan Effy komen. Hij snapte dus echt niet wat Pauls probleem met vampiers was. Als Paul zou ingeprent zijn op een vampier, zou hij dan nog zo denken over vampiers? Waarschijnlijk zou hij zijn eigen gevoelens negeren. Alsof Embry het zo makkelijk had toen hij erachter kwam dat hij gek was op Effy. Nou ja... Oké, hij had het misschien wel makkelijk, maar leuk was het niet toen hij het Paul vertelde door zijn gedachten heen. Hij kon moeilijk iets verzwijgen in zijn gedachten en Paul had natuurlijk de abnormale oogkleur van Effy al ontdekt. 'Ik ook van jou,' zei hij liefkozend en hij gaf haar een aai over haar wang. Hij liet een uitgerekte kreun - je weet wel, zo eentje die luie mensen 's morgens altijd deden als hun gordijn met zonneschijn opengedaan werd - horen. Hij legde zijn armen naar achteren en spande zijn borstkas aan, zodat Effy een klein beetje omhoog ging. 'Geen spelletjes?' vroeg hij toen met een pruillipje en hij kreeg een brede grijs rond zijn lippen. Hij grijnsde nog even om zijn eigen woorden en liet zijn hoofd toen weer achterover hangen. 'Embrytje wilt een kusje,' zei hij kinderachtig en hij kreeg weer een brede, typische Embry-lach rond zijn lippen.

Effy grijnsde ondeugend naar embry, die languit op het bed lag. Ze boog naar voor en drukte haar lippen op de zijne. Ze liet zijn handen los en liet haar handen op zijn borst rusten. “misschien kunnen we nog één spelletje spelen voor we iets nuttig gaan doen.” mompelde ze. wat maakte een paar minuten nu uit. Of een paar uur. “of, we doen iets nuttig, en spelen dan spelletjes.” Ze rolde van Embry af en trok hem handig op haar. “het is jou keuze.” Effy glimlachte speels en ondeugend en kuste Embry terug op zijn mond. Ze moest wel de warmste vampier op de aarde zijn, altijd zo dicht bij een gedaantewisselaar. Ze waren beiden uniek omdat ze bij elkaar waren. Geen vampier op de wereld zou Effy begrijpen en ze verwachte ook niet dat een gedaantewisselaar dat zou doen. op zich maakte het haar echt niet uit wat andere mensen dachten. Maar wat zou het leuk zijn om met Embry te kunnen pronken. Het was misschien wel een beetje egoïstisch dat ze dat wou. Maar hij was ook zo… pronkbaar. Effy beet zachtjes in Embry’s oorlel en kuste hem dan op de wang. met haar vinger streelde ze zijn rug langzaam. Ze maakte tekeningetjes en sloeg haar been om het zijne. “spelen, of niet?” fluisterde ze in zijn oor.

Embry begon zich licht in zijn hoofd te voelen, maar dat kwam dan ook door de zachte stem van Effy. Genietend liet hij zijn hoofd achterover zakken, zodat zijn kwetsbare hals tevoorschijn kwam. Embry schonk er echter niet zoveel aandacht aan. Hij had alleen maar aandacht voor de vraag die Effy voor hem had. Hij keek naar haar rokje en ging met zijn tong over zijn lip, alsof hij een of andere viezerik was die naar een klein kindje met een jurkje keek. Oké, hij wou zichzelf eigenlijk niet met zoiets vergelijken, maar je gedachten kon je nu eenmaal niet echt beheersen. Die kwamen en gingen en je kon het niet opeens laten verdwijnen alsof je het nooit gedacht had. 'Natuurlijk wil ik spelen.' Hij kreunde het bijna. Zijn lippen gingen naar haar oor en zachtjes reek hij met zijn hoektand naar haar oorlel, waarna hij zachtjes in haar oorlel beet. Zijn hand gleed naar haar onderrug en gleed onder haar topje door, waarna hij daar haar blote vel streelde. 'Welk spelletje?' vroeg hij ondeugend en toen hij in de ogen van Effy keek, fonkelden er ondeugende lichtjes in zijn ogen. Hij had wel zin in een spelletje, zeker als het met een bloedmooie Effy was. Op zich of naast zich. Hij kreeg een brede grijns om zijn lippen die alleen hij kon vormen. Hij liet zijn lippen liefkozend langs haar hals gaan en rook haar zoete geur. Het deed gek genoeg geen pijn aan zijn neus, wat bij anderen wel zou zijn. Paul zou zich al een heel eindje van Effy verwijderd hebben als hij bij Effy zou staan. Misschien was Embry er gewoon zo aan gewend om bij haar te zijn dat hij haar lucht nu ook fijn vond. Hij moest voor haar vast heel gemengd ruiken. Naar bos, naar de natuur, maar ook gewoon naar zijn eigen aftershave, waarvan hij 's morgens redelijk veel opspoot. Hij zou eigenlijk zijn oksels eens moeten scheren, aangezien zijn okselhaar er niet uitzag. Hij grinnikte even en keek Effy toen aan. 'You're the leader, babe,' fluisterde hij in haar oor en grijnsde.

Effy kreeg het helemaal warm van Embry’s aanrakingen, en dat had helemaal niets te maken met zijn lichaamswarmte. Het was gewoon zo fijn. Ze gleed met haar vinger over zijn borst en stopte aan de rand van zijn broek. Ze voelde zijn hart kloppen tegen haar borst. Maar goed dat Embry’s bloed niet eetbaar rook voor haar. ze vond dat Embry goed rook, ook al was hij een gedaantewisselaar. Maar zijn bloed rook voor haar niet als mogelijk voedsel, gelukkig maar of ze had haar waarschijnlijk niet meer kunnen inhouden. Niet dat ze zich nu zo goed kon inhouden maar ze ging hem toch niet bijten. “ach, laten we maar wat spelen.” Hijgde effy. Tijd genoeg voor nuttige zaken… later. Hongerig drukte ze haar lippen op de zijne en greep ze met haar één hand rond embry zijn middel. Het andere lag nog steeds aan zijn broek. “ja, welk spelletje zouden we kunnen spelen?” effy probeerde haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken. Maar ze kon er toch niet aan doen dat die een beetje trilde. “heb jij soms een voorstel?” Ze kuste Embry zacht in zijn nek en op zijn schouder. Het voelde of Effy helemaal in brand stond, van binnen uit. Maar dan wel het aangename soort branden. Moest haar transformatie zo gevoeld hebben, zou ze elke dag willen transformeren. Met een zachte kreun liet effy haar hoofd op de kussen zakken en ze keek Embry opgewonden en hongerig aan. een grijns lag om haar lippen en hoe hard ze nu ook zou proberen, die zou ze er niet snel afkrijgen. Ze sloeg haar benen om de zijne en vormde haar lichaam helemaal naar het zijne. zodat elk klein deeltje van haar lichaam zijn warmte kon voelen.

Gelijk nadat hij Effy's lippen voelde, liet Embry een kreun horen. 'Maak me gek,' mompelde hij op de vraag van een voorstel van Effy. Hij zoende haar in haar nek en hijgde zachtjes. Haar korte rokje leek niet echt te helpen om zijn gevoelens te verminderen. Dankzij dat sexy, uitdagende rokje, werd hij alleen nog maar meer uitgedaagd om haar vast te pakken. Het rokje had een bepaalde uitwerking op hem dat niemand kon hebben. Vroeger zou hij niet eens gekeken hebben naar een meisje met zo'n kort rokje. Misschien maar heel even en dan zijn blik gewoon afgewonden hebben. Dat soort meisjes vroegen er gewoon om om naar gekeken te worden. En dan vonden ze het raar als jongens hun opeens begonnen aan te raken. Ja, zo kende hij ers meer. Op school was er bij hem eens eentje die altijd topjes droeg met een diep decolettè, of hoe je het ook mocht noemen. Altijd als ze zich bukte, leek het wel alsof haar borsten uit dat topje zouden floepen. En dan die dag erna klagen over een jongen die volgens haar zijn handen niet kon thuishouden. Effy maakte hem op die manier ook helemaal gek, met haar korte rok. Ze liet hem dingen doen die hij zelf niet voor mogelijk hield. Hij legde zijn hand op haar bil en kneep daar zachtjes. 'Maak Embrytje maar eens helemaal gek,' mompelde hij en hij grijnsde breed, waarna hij hongerig naar haar topje keek. 'Ja, gek,' fluisterde hij zachtjes, waarna hij Effy naar zich toetrok en haar hongerig zoende. Hij liet zijn lippen langs haar hals glijden en zoende haar daar zachtjes. Hij voelde hoe zijn lichaam stijf werd en kreunde zachtjes. Hij liet zich achterover zakken en keek plagend naar Effy. Dit kon nog wel eens leuk worden.

Effy grijnsde uitdagend en ze duwde Embry zachtjes in de dekens. ze boog zich over hem heen en pakte de afstandsbediening van haar stereo. Met 1 druk sprong die aan op een zwoel dansnummer. Het huis mocht dan wel een krot zijn, een stereo had ze wel. geen leven zonder muziek. Ze smeet de afstandsbediening weg en zette zich op Embry. Haar handen rustte nog op zijn borst en ze keek hem verlangden aan. “hoe gek?” vroeg ze speels en ze haalde haar hand door haar haar. langzaam bewegend op de muziek trok ze haar topje een beetje op. Ze liet haar handen over haar buik naar boven glijden en trok daarmee het topje ook naar boven. Dan streek ze het terug naar beneden en nam embry’s hand en legde die op haar rug. Ze leidde zijn hand naar boven en liet het daar rusten. Het kostte effy onwijs veel moeite om haar te beheersen maar het lukte nog net. Embry zijn andere hand legde ze op haar been en zelf streelde ze zijn buik en de zone rond zijn broeksriem. “kies maar.” Hijgde ze. “wat mag uit en wat blijft aan.” ze bewoog nog altijd zacht op het ritme van de muziek en sloot haar ogen genietend. ze boog zich voorover waardoor embry’s hand ook nog een beetje meer naar boven schoof. Ze kuste hem op zijn mond en liet haar tong zijn lippen verkennen. “of moet ik ze allebei aanhouden?” vroeg ze nog met haar mond op de zijne gedrukt. Ze zou gaan gillen moest hij dat kiezen, maar natuurlijk kon het altijd dat hij nu liever iets anders zou doen. nieuwsgierig wachtte ze zijn antwoord af.

Met grote ogen keek Embry naar Effy. Toen hij haar had gezegd dat ze hem gek moest maken, had hij niet verwacht dat ze dat door middel van muziek ging doen. Met grote ogen bleef hij liggen en keek daarna genietend naar de bewegingen van Effy. Hij voelde dat hij steeds warmer werd. Zijn ogen volgden haar topje en een fonkeling van teleurstelling flikkerde in zijn ogen toen Effy haar topje toch niet uitdeed. Ondertussen was hij zelf ook aan het hijgen, maar niet overdreven had. Hij legde zijn eigen hand bij Effy neer. Hij had het gevoel alsof iets in hem elk moment kon gaan ontploffen. 'Effy,' kreunde hij en hij liet zijn hoofd achterover vallen. De verlangens waren nu zo erg, dat het zelfs pijn begon te doen. Zijn lichaam was verschrikkelijk geprikkeld en tintelde overal. Hij moest wel iets uitdoen, anders zou de komende tijd lijdzaam voor hem zijn. Hij keek haar verliefd aan. 'Ga door,' fluisterde hij zachtjes en hij streelde bij haar topje, maar hij had het gevoel alsof hij elk moment zijn kleding van zich af kon rukken. Hij liet zijn hoofd achterover zakken en keek een beetje benauwd naar zijn broek. Nou ja, eerder naar de... Tja, hoe moest hij dat nu zeggen? Bobbel? Hij glimlachte even en moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Eigenlijk was dit gewoon gigantisch gênant voor hem. Hij legde zijn handen op haar heupen en keek haar met een blik aan die hij zelf, als hij het zou zien, zeker niet zou herkennen. Hij beet ongeduldig op zijn onderlip en had een strakke, hongerige blik. Hij wou Effy hebben en wel nu. 'Ga maar los, babe,' fluisterde hij in haar oor en hij drukte zijn lippen stevig op de hare. Zijn handelingen begonnen opmerkbaar ruwer te worden. 'Jij mag beslissen wat uitgaat en wat niet,' kreunde hij en hij liet zijn hoofd vermoeid achterover zakken.

Effy trok haar schouders op en in één beweging waren zowel haar topje en rokje uit. “jij zei gek… maar goed.” Ze kuste embry liefdevol op de mond. Hij kon duidelijk niet tegen teveel tegen. Ze knoopte zijn broek los en trok die ook naar beneden. Eerlijk is eerlijk. Ze trok haar slipje nu voorzichtig uit, ze ging niet een 2e naar de zak helpen. Effy drukte Embry zo dicht als ze kon tegen haar aan en ze kuste hem hongerig. Eigenlijk had het geen nut gehad dat ze het rokje had uitgetrokken, het was zo kort dat het niet eens in de weg had gezeten. Maar uit was uit, en het was wel leuk om elk deeltje van haar naakte lichaam tegen het zijne te duwen. ze streelde Embry’s slaap en sloot haar ogen genietend. het enige wat nu nog tussen haar en Embry inzat was zijn boxer. En aangezien zij weer helemaal naakt was, zou hij het wel niet erg vinden als hij dat ook was. langzaam trok ze zijn boxer uit en smeet die op de hoop kleren die al ergens in de kamer lagen. “je weet toch dat ik van je hou hé.” Mompelde Effy en ze drukte haar lippen weer op de zijne. een kreun verliet haar lippen. Ze hield het gewoon niet meer. Haar vingers klemden zich op embry’s rug, maar ze lette er wel nog op dat ze hem geen wonden zou toebrengen. Ze beet speels op zijn oorlel. “klaar?” fluisterde ze glimlachend.

Het was noodzakelijk voor Embry om zijn ogen even te sluiten. Hij liet Effy haar gang gaan en liet haar doen wat ze moest doen. Als hij maar van deze pijn en het lijden af was, dan kon hij er ook weer van genieten. Hij had geen idee waarom alles opeens nu zo'n pijn deed. Zijn lichaam kon duidelijk niet teveel verdragen. Als hij teveel opwinding had en er zat iets in zijn weg, zou het dus pijn doen. Dat was een goeie om rekening mee te houden de volgende keer. Hij keek haar aan en knikte toen lichtjes met zijn hoofd, zoals een jongetje zou doen als zijn moeder hem over zijn hoofd streelde. Hij liet zijn hoofd zakken en keek haar grijnzend aan. Daarna schoot zo'n sterke opwinding in zijn lichaam, dat hij opstond, Effy meepakte en haar ergens op neerzette. Hij had zelfs geen idee waar hij haar neergezet had. Hij veegde de spullen achter haar van de tafel en zoende haar ondertussen gewoon door. Hij had het gevoel dat hij heel erg vies bezig was nu, maar zijn verlangens lieten hem dat gevoel ver naar achteren duwen. Ze maakten hem gek, maar lieten ook een soort kant bij hem los die hij eigenlijk verborgen wou houden. Het was zijn beestige, ruwe kant. En als die loskwam, had hij geen idee of Effy er wel werkelijk van zou gaan genieten. Hij drukte haar verder op - hij had nu pas door dat het een bureau was - het bureau en keek haar grijnzend aan. Zijn ogen hadden niet meer die normale trek die hij normaal had. Hij had geen controle meer over zichzelf en kon nu dingen doen waarvan hij later spijt van zou gaan krijgen. Het enige wat hij met heel zijn hart hoopte was dat hij Effy niet teveel pijn deed. Hij sloot zijn ogen en dat was het moment waarop hij zichzelf verloor en zijn controle verloor.

Met een luide krak brak Effy’s bureau door 2. Ze had zich gelukkig goed genoeg aan embry vastgehouden om niet op de grond te vallen. Ze grinnikte zachtjes en streelde Embry’s wang. “heftig.” Merkte ze droogjes op. Gelukkig was het een waardeloos bureau geweest. Duidelijk, als hij dit nog niet aankon. effy liet haar hoofd op embry’s schouder rusten en keek naar de ravage in de rest van haar kamer. Naast haar bureau lag nu een hele hoop spullen. Effy hoopte dat er niets kapot was, niet dat er iets waardevol tussenzat, maar ze had niet veel zin in opruimen nu, al zou ze die bureau ooit wel moeten weggooien. ze wist niet wat er met Embry was gebeurd maar stiekem vond ze het wel leuk. Moest ze mens zijn had ze het waarschijnlijk uitgeschreeuwd van de pijn. Maar ze was geen mens en het had helemaal geen pijn gedaan. Integendeel. “gaat het?” vroeg effy zachtjes aan Embry. Misschien was hij wel bijna in een wolf veranderd en was hij daarom zo anders geworden. Dat idee was wel beangstigend. Hoe graag ze Embry ook zag, ze wou niet ineens met een gigantische wolf op haar liggen. Dan zou ze waarschijnlijk ook wel meteen vermoord worden ook. Maar het leek haar zeer onwaarschijnlijk dat Embry zomaar even in een wolf zou veranderen. Het was vast iets anders. ze liet haar handen losjes om zijn nek hangen en keek hem vragend aan.

Een beetje gedesoriënteerd gleed Embry's blik naar het bureau, dat daar in tweeën gebroken lag. Hij had zijn controle weer teruggekregen, alhoewel die elk moment weer verloren kon gaan. Hij schudde zijn hoofd even en voelde hoe zwaar het begon te bonken. Hij keek naar het naakte lichaam van Effy en voelde hij zijn hoofd steeds lichter en lichter werd. Wat was er met hem aan de hand? Waarom verloor hij de controle zo snel? Waren het de nieuwe gevoelens? Hij slikte even en knikte zachtjes. Hij kon geen geluid over zijn lippen krijgen. De verloren zelfcontrole had hem een beetje verlamd. Helaas was het nog steeds niet gedaan. Nu het bureau kapot was, begonnen zijn ogen al iets anders te zoeken om Effy een comfortabele houding te geven. Hij duwde haar achteruit, had hier zelf niet eens de beslissing over. Voordat Effy met haar hoofd de muur kon raken, legde hij gauw zijn rug tegen de muur en ving hij haar hoofd op tegen zijn borstkas, waarvan hij geen idee had of dat haar pijn deed of niet. Zijn blik gleed naar haar en hij beet opnieuw op zijn onderlip. Hij voelde zich opnieuw zeer licht in zijn hoofd, alsof hij veel te veel alcohol gedronken had en daar nu voor moest gaan boeten. Plus hij had zich nog niet helemaal kunnen ontladen, als iemand ook maar begreep wat hij daarmee bedoelde. Hij wou liever niet te veel in details gaan, dit was al gênant genoeg voor hem. Hij liet zich achterover zakken tegen de muur. Voordat hij ook maar kon bekomen van het bureau-incident van daarnet, voelde hij opnieuw dezelfde adrenaline als daarnet in zich opkomen en hij stond op. Hij droeg Effy in zijn armen en liep richting de badkamer. Hij smeet de deur achter hun dicht met zijn voet en duwde haar tegen de muur, waarboven de douchekop hing. Hij deed een wanhopige poging om naar de douchekraan te grijpen en zich wakker te schudden voor hij zijn controle verloor, maar het was al te laat en voor de tweede keer in een halfuur, verloor hij zijn controle.

Hoe leuk effy dit ook vond, ze kon het niet helpen dat ze een beetje bang begon te worden. Embry had heel even zijn normale blik terug gehad in zijn ogen, iets wat haar enorm gerust gesteld had. Maar nog geen minuut later was die blik weer veranderd in de vreemde blik van daarnet. Ze kuste Embry gretig en probeerde het te vergeten. Maar toen ze naar de badkamer gingen snapte ze het al helemaal niet meer. Wat was er in godsnaam in de badkamer te doen. ze stond nu recht onder de douche en keek twijfelend naar boven. Wou hij het water opzetten. Dat was wel heel vreemd. Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem dicht tegen haar aan. “waarom water…” hijgde ze in zijn oor. Ze wist dat dit niet het moment was voor vragen en ze verwachtte eigenlijk ook helemaal geen antwoord. Misschien moest Embry zich gewoon eens laten gaan. ze kuste hem hongerig op de mond en haar ademhaling werd onrustiger. “laat je maar gaan hoor.” Kreunde ze zachtjes. Effy wou helemaal niet dat embry zich inhield voor haar. ze wou ook helemaal niets ingehouden. Effy hield wel een beetje van ruw, zolang hij haar maar niet ging slaan. “maar alsjeblieft geen water.” Effy was nog amper in deze badkamer geweest en ze wist niet eens hoe de douche werkte. Maar ze wist wel dat heel de badkamer glad als een spiegel werd als het er nat werd en ze had geen zin om uit te schuiven en te vallen en dan misschien nog dingen te breken. En ze zou het al helemaal niet wijs vinden als Embry zich zo nog pijn zou doen. Effy kon geen wondes krijgen, toch niet door vallen of glas. maar Embry wel, en ook al geneesde hij snel, ze had toch liever dat hij intact bleef.

'N-Nee, dat wil je niet,' hakkelde Embry over zijn woorden en hij legde zijn platte hand aan de zijkant van Effy's hoofd, zodat hij tegen de muur leunde. Hij hijgde zachtjes en moest moeite doen om haar nu niet meteen te zoenen. Hij zuchtte even en probeerde zijn controle terug te krijgen. 'Ik wil je geen pijn doen,' zei hij zachtjes en hij zoende haar in haar haren. Hij sloot zijn ogen en probeerde niet aan haar naakte lichaam te denken, zodat hij zich ook niet zou laten gaan. Hij had haar blik wel gezien en vond het vreselijk dat hij die angst bij haar veroorzaakte. Hij kreeg enorm veel pijn en keek naar beneden. 'H-het moet,' fluisterde hij en hij begreep zelf niet eens hoe hij aan het sterke gevoel kwam. Hij moest en zou zijn ding doen met Effy. Zijn lichaam dwong het hem gewoon. Hij kon geen kant meer op. Hij sloot zijn ogen en liep zo rustig mogelijk terug naar de logeerkamer. Hij legde Effy op het bed neer en verdronk haast in haar goudkleurige ogen. Hij liet zijn blik naar beneden glijden en wat hij daar zag, maakte hij weer helemaal wild en onvoorzichtig. Zijn handen gleden ruw over haar lichaam en streelden bij de meest gevoelige punten van haar. Hij gaf op elke borst een kus en liet zijn tong vanaf haar navel naar boven glijden, waarna hij eindigde met een kus op haar mond. Hij voelde zijn hoofd weer lichter worden en grijnsde toen breed. Een grijns die hij zelf niet zou herkennen. Hij draaide zich op zijn rug en trok Effy op zich, waarna hij ruw in beweging kwam en zijn handen ondertussen overal liet glijden over haar lichaam.