heimwee naar alles

Effy slenterde rond op de luchthaven, niet dat ze op iemand wachtte of zelf wou vertrekken. Al was het wel het slimst geweest om te vertrekken, Forks was gevaarlijk geworden, ze was er te los, te onvoorzichtig. En ook al vond ze haar leven zo veel beter, het baarde haar toch zorgen. Wat als er toch slechte vampieren waren. Nee, effy liep hier gewoon omdat ze dit graag deed. Al die mensen, al dan niet gebonden aan deze plaats. Het was zo vluchtig, zo mooi om te zien. Een plaats waar je nog merkte dat er geleefd werd. Geliefden die elkaar in de armen vlogen als ze elkaar eindelijk weer zagen, na een korte maar toch te lange tijd. Zakenmensen die liepen om hun verbindingsvlucht te halen, of gewoon mensen die weg gingen van of terug kwamen naar deze plaats. Het was verbasend hoeveel emoties er konden zijn op een zo onbeduidende plaats als deze. Effy wist eigenlijk niet waarom ze hier naartoe was geweest, het gaf haar enkel heimwee naar het gevoel van mens zijn. Het gevoel dat je wel nog iemand kon vertrouwen, het gevoel van geborgenheid. Niet dat ze het erg vond om vampier te zijn, integendeel. ze zette zich neer op een van de ijzeren stoeltjes en keek naar iedereen die passeerde. Samen waren ze gewoon een hoop mensen, maar elk apart was iets speciaal, anders, met zijn eigen verhaal. Het werd duidelijk tijd dat effy iets zou moeten doen aan haar heimwee naar het mens zijn, dit was niet meer gezond, verre van.

Mosimana kwam toe. Dit is de start van een nieuw leven dacht ze en met een zucht stapte ze uit het vliegtuig. Al snel had ze door dat ze vliegen helemaal niet leuk vond, dus de lange vlucht was haar niet bevallen. Omdat de geur van het vliegtuig de wereld in een donkere mantel vulde voor Mosi, hield ze haar adem in. Maar het irritante geluid dat het maakte liet het een vieze smaak in haar mond achter, en was alles toch grauwer dan het zou moeten. Ze was dus blij dat ze aankwam. Toen ze Aankwam in de luchthaven kwam hoorde ze een zilveren belletje. Dat was omdat ze een andere vampier rook. De vampier zat er onopvallend bij, maar tegelijkertijd viel ze juist heel hard op. Mosimana vroeg zich af of ze er heen zou moeten gaan, maar besliste dat het veiliger was om door te gaan. Toch raapte ze haar moed bij elkaar en ging ze naar de vampier. Ze was hier toch om te leren?Hallo Ze zei het een beetje aarzelend, want dit contact was nogal nieuw voor haar

Effy keek op toen iemand met een duidelijke vampierenstem haar aansprak. Het eerste wat haar opviel waren haar ogen, ze waren niet rood of zwart, ze waren eerder bruinachtig. Ze vroeg zich af of het wel echt een vampier was, maar daar was ze wel vrij zeker van. De ogen zouden met haar eetgewoonten te maken hebben, er woonde hier toch een familie die geen mensen at. Maar bij die familie kon ze niet horen, want in elke legende was heel de familie lijkbleek en beeldschoon. En ook al was het meisje beeldschoon, zoals elke vampier, ze was niet bleek. Haar chocoladebruine huid viel op tussen al de mensen zonder kleur dat hier rondliepen. “hai” zei effy rustig. Nu kon ze ook nog eens testen hoe goed haar gezichtsuitdrukkingen nog werkte, tot nu toe ging alles nog goed, niets te lezen. Maar ze was eerder bang dat ze deze vampier net zo snel ging vertrouwen als ze met iedereen anders hier deed, wat haar tot nu toe nog geen problemen had gegeven, maar dat was dan toch maar uitzonderlijk. Anderzijds was het ook niet eerlijk om haar dan net niet te vertrouwen omdat ze net op dat moment had beslist dat ze te gevaarlijk bezig was. Zo hypocriet was Effy ook niet. Ze zou het meisje een eerlijke kans geven, en nog wel zien hoe snel ze haar zou vertrouwen. “ik ben effy.” Voegde ze daar nog aan toe, met haar naam had ze geen probleem, die mocht iedereen weten, slechte vampier of niet.

Effy, Mosimana hield wel van de geur die zich bij de naam voegde. Ook de donkerrode tint die het meegaf had haar wel iets. Het verbaasde zich hoe snel die haar naam meegaf. Wat ze van vampiers gehoord had, is dat ze heel achterdochtig waren, en niet snel informatie meegaven. Zeker geen persoonlijke. Ondanks dat je naam je niet echt in problemen bracht, was Mosi toch blij verast met dit klein beetje info mijn naam is Mosimana Ze wou er even haar titel bijzeggen, Oudste van de Momboulou stam. Maar dat leek haar niet te verstandig. Ook wou ze niet teveel opvallen bij dit volkje. Mosimana dacht dat ze zou opvallen, door haar openheid, en haar drang om kennis te delen in plaats van ze achter te houden. Mosi wou liever mensen helpen dan verstandig overkomen. Dat leek haar eigenlijk juist dom. Toch temperde ze haar openheid, ze probeerde niet op te vallen en deed een poging tot een misterieuse grijns.

Mosimana glimlachte op een vreemde, beetje mysterieuze manier naar haar. Effy glimlachte aarzelend terug, ze wist niet goed of dat dit wel slim was. Maar wat dan nog, het maakte toch niet uit. Als men haar dood wou, dan hadden ze dat 2000 jaar geleden al gedaan, en niet nu. Trouwens, een leven gereserveerd leven is ook niet alles. Zeker niet als dat leven dan nog eens nooit stopte. En als ze al vals, achterdochtig en slecht was, dan kon ze nog altijd vluchten, of vechten. Maar ze was niet vals, nog niet tenminste. “mosimana?” herhaalde Effy moeizaam. Het was een vreemde naam, waarschijnlijk uit haar streek en haar tijd. Ze was niet zo jong, 500 jaar zo ongeveer. Ze kon er wel een paar honderd jaar naast zitten, maar ja wat maakte het uit. “mooie naam.” Zei ze oprecht. Het was een vreemde naam, maar hij had iets, hij was alleszins mooier dan Effy. Ze haatte die naam. Niet dat hij lelijk was, maar was dat nu een naam die je kreeg in de 1000 jaar voor de jaartelling begon. Ach, een naam had je niet te kiezen. Toch niet helemaal.

Effy sprak Misomana een beetje hakkelend uit. Het was geen alledaagse naam, in ieder geval. ”Dank u dat u hem mooi vind, ik draag hem met respect. Maar als het makkelijker is, zeg dan gerust Mosi” Mosimana keek gefascineerd naar de ogen van de vampier. Rood, net als bij de anderen. Alle vampiers die ze ooit was tegengekomen hadden die rode kleur Mosimana de hare waren goud, de dorpelingen zagen het als een teken van haar goddelijkheid. Het rood stond voor het geweld dat de demonen die de kleur droegen, voor het bloed dat ze lieten vloeien. Door haar gouden ogen was ze daarboven verheven. Ze had wel rode ogen gehad, maar toen was ze nog jong, en zondig. Maar na 2lentes waren ze goud. De dorpelingen zagen het als een beloning voor haar goed gedrag. Zou Effy dan een zondig leven geleden hebben? Zou ze veel bloed laten stormen?

Mosi keek met een vreemde uitdrukking naar effy haar ogen. Dat vond ze maar raar. Zij was toch degene met de andere ogen, niet effy. Nu ja misschien had ze nog nooit iemand gezien met rode ogen, al waren die wel de standaard. En echt mogelijk was het ook niet, want haar schepper moest wel mensen drinken. Er waren amper vampieren die geen mensen dronken, en die dat het niet deden, die veranderden anderen ook meestal niet. Het kon natuurlijk wel, maar het was onwaarschijnlijk. “vind je mijn ogen raar.” Vroeg ze stil, zodat mensen het niet zouden horen. effy was vergeten haar lenzen in te doen en ze had geen zin om daar aandacht mee te trekken. Niet dat het nodig was, iedereen in een straal van 2 meter keek toch al. “deze zijn toch standaard. Die van jou daarin tegen…” zei ze. ze vroeg zich af hoe ze het volhield. Het was wel al in effy haar gedachten opgekomen om het eens te proberen, enkel dieren drinken. Maar ze had er het lef niet voor, en ze wou het ook niet echt. Ze vermoorde nog amper mensen en kon zo perfect leven, en ze was daar blij mee.

Mosi haar mond viel met een plopgeluidje open. "Je ogen zijn misschien wel standaard,maar als je geen zondig leven volgt word je beloont met gouden ogen. Zo gaat de legende bij ons toch" Mosi was bang dat ze weer te openhartig was. Het lag gewoon in haar aard. Zo was ze ook opgevoed. Ze hield belangrijke zaken vor zichzelf, of zei die enkel aan zij die het aanbelangen. Maar buiten belangrijke zaken, was gewoon heel mondig. Maar haar gedachtegang en openhartigheid zouden haar wel eens doen opvallen. Mosi vroeg zich af waarom ze zo bang was om op te vallen, het leek bijna of ze een spion was, en helemaal geen vampier. Toch was ze dat wel, alleen had ze het nooit zo genoemd. Ze was de genezeres geweest die uitverkoren werd door de goden om haar werk langdurig door te kunnen doen. en nu zat ze zoinder volk, en bleek het allemaal niet te kloppen.

Effy keek Mosi neutraal aan. Dat lukte dus ook nog, want vanbinnen was ze wel verrast. Het was vreemd te horen dat Effy eigenlijk een zondig iemand was in Mosi haar ogen. Zo had ze haarzelf al lang niet meer gezien, en ze zag ook niet in dat anderen dat misschien wel zo zagen. Maar eigenlijk was het wel zo. Mosi was de goedheid zelve op dat vlak, als je zo iets al aankon, tegen de natuur ingaan. Terwijl Effy gewoon meedeed met hoe het hoorde en haar niet verzette tegen haar gewoontes. Ook al waren deze slecht en kostte ze mensenlevens. Natuurlijk voedde ze haar nog amper, maar dat maakte haar niet minder slecht. Effy dacht er niet veel verder over na. Ze wist al lang wat ze was, en ze wist ook dat ze haar niet zou veranderen, hoe slecht ze ook was. Het was gewoon vreemd dat dit nu recht in haar gezicht werd gezegd. “slimme legendes, je meet weer dan de standaard vampier van het dubbele van jou leeftijd.” Zei effy, ze hoopte dat het niet te kleinerend overkwam.

Slimmer dan de gemiddelde vampier van mijn leeftijd? Dat wou dus zeggen dat ze zelf al oud moest zijn. Mosimana zette zich op een knie, zoals ze anderen al zoveel had zien doen en legde haar hand op haar borst. Ze prevelde iets in haar taal. Dit oud gebaar was een respectvorm voor wijsheid. En toen besefte ze dat ze weer op een luchthaven stond, in Amerika, en helemaal niet in een palendorp. De mensen keken haar aan. Dat stoorde Mosi niet zo, maar misschien Effy wel… ”Sorry, bij ons is dat een getuigenis van respect. Heeft u eigenlijk een idee hoe oud ik ben, zelf ben ik de tel kwijtgeraakt, en bij ons telden ze niet in jaren, maar in manen. Maanden dus…” Hoopvol keek Mosi naar het oude wezen

Mosi ging op 1 knie zitten en legde haar hand op haar borst. Effy’s mond viel bijna open maar ze hield zich in. Ze wou mosi niet kwetsen. Mosi zelf had ook snel door dat haar handeling nogal vreemd was voor een luchthaven in amerika. “ik gok jou rond de 500 jaar, al kan ik het natuurlijk niet echt weten. En ik ben iets meer dan 2600 jaar.” Prevelde ze. ze zei niet graag haar leeftijd, maar als je er over nadacht, kon een vampier daar ook weinig mee. Meestal zagen ze wel dat ze al oud was. Bij jongens was ze wel voorzichtiger, die waren nog sneller gepikeerd en zouden ook sneller aanvallen als ze merken dat hun tegenstander sterker was. Maar dat zag ze helemaal niet in Mosi, en al zeker niet in een luchthaven. Mosi zag er haar iemand uit die nog amper gevochten had, niet omdat ze het niet kon, maar gewoon omdat ze het niet wou, omdat het slecht was. Als dat zo zou zijn, zat mosi wel al veel voor op haar. Niet dat Sya zo graag vocht, helemaal niet, maar toch.

Wow... 2600 jaar. Dat is veel. Mosi was dus ongeveer 5 keer zo jong. Het was vreemd. Wat zouden haar rode ogen niet allemaal gezien hebben? "Waarom zien je ogen zo rood?" Mosi kon het niet laten om het te vragen. Ze hoopte dat ze niet onbeleeft overkwam. In haar dorp, in haar tijd, was vragen stellen nooit vremmd of genant. De vragensteller wou gewoon iets te weten komen, iets leren. En de persoon aan wie het gesteld werd werd in een erepositie gezet omdat hij de kans kreeg om kennis te delen. Dat was heel belangrijk, want het is zonde als kennis verloren zou gaan. Als de vragensteller niet kan antwoorden, gingen vragensteller en antwoorder samen op zoek naar iemand die wel kon antwoorden. Als de antwoorder niet wou antwoorden, was dat een treken van slechte wil en werd gemeden tot de vraag beantwoord was. Geen uitzonderingen. Zelf al ging de vraag over dies seksleven. Openheid was troef in een klein dorp. Toch raar hoe het er in de rest van de wereld aantoe gaat.

Effy glimlacht even. “omdat ik zondig leef.” Zei ze rustig. Het verbaasde haar dat mosi het niet wist. Als haar legendes zo juist waren, dan moest ze toch ook weten dat vampieren mensen dronken. Dat wisten zelf de meeste mensen. Natuurlijk kwam ze van een totaal andere cultuur, maar dan nog, effy kon zich niet herinneren dat er een streek was die niet afwist van de basisvampier. Misschien een primitieve stam ergens in het zuiden. Het zou kunnen dat ze bij zo iets hoorde. Al zag ze het er niet in, wat natuurlijk op niets sloeg, aan een vampier kon je met moeite zien of hij vroeger primitief was of niet. “ik drink mensenbloed, en jij dierenbloed, dat bepaald de kleur van onze ogen. Wist je dat niet.” Zei effy zo zacht dat enkel zij het kon horen. Ze hoopte dat mosi nu niet gillend zou weglopen omdat ze een moordenaar was. Ze zou misschien wel gelijk hebben, maar dan nog. Effy was dit helemaal niet gewoon, dit was ook helemaal anders dan met normale vampieren. Want ook al was ze gewoon een vampier, ze at wel geen mensen en was daardoor dus sterker van wil dan al de andere. En dat bewees ook haar afkeer van het drinken van mensenbloed. Maar als zij daar misschien nog niet van gehoord had, het was ondenkbaar maar toch.

Mensenbloed? Drinken? Mosimana lachte even. "Geen geschenk van de goden dan? Waarom zou je mensen vermoorden, dieren zijn evengoed." Mosi had niets tegen dieren, en ze vond ze zeker en vast niet ondergeschikt, maar toch verkoos ze die boven mensen. Vroeger omdat de mensen altijd haar stam waren, nu eerder uit gewoonte. En ook omdat de gil van een mens de afschuwelijkste stank afgeeft die je je kan voorstellen, als je zintuigen zich op elkaar afstemmen. Ze had dan ook geen zicht, want alles zoag dan dik donker paars. Neen, voor Mosimana waren dieren gewoon, handiger. En op de een of andere manier voelde ze zich een kanibaal bij het gedacht dat ze een mens zou eten. Ze was er trouwens zelf een.

Effy verstond het niet. Ze wist echt niet af van mensen drinken. En ze snapte dus niet waarom anderen wel mensen dronken. “dieren smaken slecht, je bent nooit voldaan en je krachten zijn veel minder.” Antwoordde ze ,had ze dat dan nog niet gevoeld dat haar krachten niet het optimale waren, dat de dorst nooit wegging. Misschien wist ze gewoon niet beter. Effy vond het echt vreemd ze had nog nooit een vampier als haar meegemaakt. Eentje die eens tegen de regels leefde omdat ze niet wist dat er zoiets was als regels. “maar begin nooit met mensenbloed, het is te verslavend. Jij leeft eigenlijk op de goede manier.” Zei effy nog. Voor ze haar zou bedenken en eens mensenbloed zou drinken, want dan was je wel verneukt voor een lange tijd. Of voor altijd.

Mosi lachte spottend. Mosi, mensen drinken? Alsjeblieft, laat het uit. "Maar meisje toch, ik voel me geweldig, ik hoef daarvoor geen hoogste vorm van inteligentie te vermoorden. Ik zie niet in waarom." Mosi had snel spijt van haar woorden, misschien zou het beledigend opgevangen worden. Ze zou het misschien kunnen duidelijk maken met een vergelijking. "Je zegt dat het verlavend werkt, en je sterk maakt. Wel, zo zijn er ook planten, ze maken je sterk en je kan al snel niet meet zonder. Maar als je stopt ben je slap, je hebt geen karakter meer, je leeft naar je volgende dosis plant. Ik bedoel het niet gemeen of zo, maar je verwoest je prachtige lichaam"

effy keek haar verbaasd aan, ze kon het niet laten. “mijn lichaam verwoesten, komaan, ik ben onveranderlijk, mijn lichaam kan enkel verwoest worden door vuur, vampieren en gedaantewisselaars. Niet door mensenbloed.” Zei ze verbaasd. Zou ze het echt niet weten. Effy keek haar wantrouwig aan. Dat kon toch niet, ze had niets gemerkt van leugens in haar, maar het kon altijd. Maar waarom zou ze liegen. Volturi, schoot er bij haar binnen. Ze was al eeuwen doodsbang dat ze iets met haar zouden doen. Niet dat ze speciaal was, of iets waar ze nog maar in geïnteresseerd waren, maar toch kon ze het niet te laten om er schrik van te hebben. Maar ze was zeker geen lid van de volturi, dat zou ze ruiken. Er was geen geur om haar heen die nog maar iets met italië te maken had.

De felle, verbaasde reactie van Effy deed Mosimana verschieten. "Als ik u onbewust gekwetst heb, spijt me dat zeer." Gedaantewisselaars... Zelf het woord gaf een gele schijn. Het was duidelijk dat zij dgenen waren die de afschuwelijke stank in het bos verspreiden. Moest Mosi vroeger geweten hebben dat vuur vampiers vermoorde, had ze haar volk misschien kunnen redden. Ergens was ze blij dat ze het niet wist. Ze was nu zoveel vrijer. Het dorp vas haar kooi geweest, eers een gewone, later een gouden. Ze had nooit anders geweten, en dus nooit geklaagd. Maar nu was ze blij dat ze de wereld kon zien. Voorzichtig probeerde Mosimana Effy toch maar te helpen. "Als je leeft om te eten, en niet meer eet om te leven, dan gaat er iets fout." Ze zei het een beetje teleurgesteld

‘jij leeft evengoed om te eten, en niet omgekeerd. Elke vampier doet dat.” Merkte Effy rustig op, het leek dat mosi enige vorm van intonatie niet zo goed aankon. Ze wou nog zeggen dat ze haar zo weinig voedde, dat je haar onmogelijk een echt bloeddorstige vampier kon noemen. Maar dat zei ze maar niet. Het feit dat ze weinig dronk kon als een teken va n zwakte gezien worden, en dat was niet haar bedoeling. Want het meisje kon wel door en door goed zijn, veel informatie durfde ze haar toch nog niet te geven. Je wist maar nooit. ze kon nu wel goed zijn, maar mensen veranderen, vampieren ook. Ze dronk wel dieren en was veel jonger, je kon nooit inschatten hoe sterk een vampier was. Al ging ze haar niet meteen veroordelen, dat deed ze bij niemand. En zij had ook nog geen enkele aanleiding gegeven om dat te doen. Effy was wel trots op haarzelf, dat ze al bij al haar emoties nog perfect onder controle kon houden.

Mosimana schudde geduldig haar hoofd. "Neen, ik eet om te leven, dat is iets helemaal anders hoor. Ik eet, zodat ik niet stop met functioneren. Eten is voor mij geen genot, voor jou wel." Mosi nam Effy niets kwalijk of zo, en ze verfoeide diens levensstijl ook helemaal niet. Ze vergeleek het liever met de mensen uit haar dorp. Sommigen aten het beste, en genoten met smaak van hun voedsel. Ze hielden zich veel bezig met het voedsel, want het duurde langer om het klaar te maken, ze moesten denken welk gerecht ze zouden maken ect. Dan waren er mensen die amper tijd staken in hun voedsel, maar het enkel aten uit noodzaak. Ze spendeerden meer tijd in hobby's of werk. Uiteindelijk haalden ze meer uit hun leven.

Effy begreep mosi wel. Ze had ook wel gelijk. Effy wou enkel het beste. Want ook al at ze amper, ze at wel het beste. Van alle mensen op de wereld, moest zij er de goeie uitpikken. Het sterke geconcentreerde bloed van gezonde mensen was niet te vergelijken met iets anders op de wereld. Ze zou alles opgeven voor die smaak, ze zou iedereen die ze kende achterlaten, alles wat ze had opgebouwd laten vallen, en alles wat ze had geleerd terug vergeten voor de smaak van dat zuivere bloed. Gelukkig moest ze zover niet gaan, er waren nog genoeg gezonde mensen op de wereld. Maar de toekomst voorspelde niet veel goeds. Het gezond eten werd duur en fast food kreeg je voor geen geld. Men maakte producten om te vermageren en daar zat dan allerlei bucht in dat Effy niet lustte. Gelukkig was er een opmars in biologisch voedsel, of Effy was gedoemd. Ze keek nu bewonderend naar mosi. Was zij maar sterk genoeg om niet te moeten leven voor haar voedsel. Om geen tientallen steden af te gaan voor de perfect gezonde mens. Mosi kon zelf leven, totaal onafhankelijk van mensen, wat voor Effy ondenkbaar was. Ze wou dat ze even sterk was, maar ze wist dat dit onmogelijk was. Want zelf als ze het echt zou proberen, was de kans klein dat het zou lukken. Ze leefde al te lang op haar drugs om nu af te kicken. Moest ze zoveel jaar eerder geweten hebben dat het kon, was ze zeker overgestapt op dierenbloed. Maar nu was er geen haar op haar hoofd dat daar nog aan dacht. Het was zwak, zielig, maar daar had Effy mee leren leven. “ik begrijp het wel, ik wou dat ik wat meer als jou kon zijn.” Zei effy oprecht.

Mosi glimlachte voldaan toen Effy haar levensstijl leek te begrijpen. "Er is niets mis met jou levensstijl, ik prefereer gewoon de mijne." Mosi zou niet willen dat haar mening Effy zou overhalen tot een andere levensstijl, toch zou het zelf dan enkel en alleen Effy's keuze zijn. Mosi wou haar dan ook helemaal niets opdringen. Ze wou haar mening gewoon overbrengen aan Effy, zodat zij die kon voegen bij haar eigen ondervindingen om dan te beslissen of het de moeite was voor een verandering. Misschien was deze gedachtegang ook ouderwets, iets dat enkel in haar dorp gebeurde. Maar het had altijd goed gewerkt voor haar.

Over levensstijlen kon je nooit discuteren, of toch moeilijk. Iedereen vond de zijne het best, en het was moeilijk iemand te overhalen. Maar dat was ook niet de bedoeling. Want het was wel interessant om te weten hoe anderen tegenover het leven stonden. “heb je al vaker op een plaats gebleven, niet in je thuisland dan.” Het leek uit te schijnen dat ze bij haar thuis vampieren kenden en leken te aanvaarden, haar soort toch. Of misschien wisten ze niet dat het vampieren waren, maar wisten ze wel dat ze meer waren dan gewoon mensen. Het was dan wel een interessante streek. Effy had nog nooit over zo iets gehoord, ze wist wel van streken waar vampieren gekend waren. Maar niet van streken waar er echt met vampieren werd samengeleefd ook al wist men wat ze min of meer waren. Ze vroeg zich ook af hoe mosi zich ging gedragen als ze nog nooit in een streek had geleefd waar vampieren een taboe waren en waar ze haar identiteit verborgen moest houden. Als dat maar goed kwam.

"Wel, Ik ben daar geboren, en tot zeker honderd jaar terug gewoond. Misschien mibnder lang, tijd zegt mij niet zoveel. Dat zijn toch maar nummers met een menig, gegeven door de mens." Mosimana ergerde zich niet meer aan haar nutteloze woordenstroom. Ze was het vroeger zo gewend geweest, en was al een beetje gewend geraakt aan Effy. Mosi probeerde in haar achterhoofd te houden dat ze geleerd had dat vampiers achterbaks waren, en meestal schijnheilig. Maar Mosi hield er gewoon niet van om het slechte in iemand te zoeken. Of er nog maar bang voor te zijn. Ze ging er dus van uit dat Effy was zoals ze zich voordeed. "En jij, je bent oud, welke plaats is je bijgebleven?"

“rome natuurlijk” antwoordde effy automatisch. Het was niet zo meteen omdat ze daar geboren was en haar mensenleven daar had doorgebracht dat ze het zo speciaal vond. Maar die stad was zo levendig en sprookjesachtig geweest. Een groot doolhof van kleine straatjes die allemaal beeldschoon waren. De mensen die vloeiend latijn tegen elkaar spraken, latijn ,de mooiste taal op de wereld. En de klederdrachten van toen waren zo luchtig en zomers dat je niet anders kon dan wegdromen als je er nog maar aan dacht. “en Tokio.” Die stad vond ze pas mooi in het heden. Daar leefde alles echt, en dat zag je. Die stad was zo functioneel ingedeeld en alles stond in functie van de handigheid. Effy wou niet eens weten hoe lang het moest geduurd hebben om zo iets maar te ontwerpen. Al die mensen die opgingen in de massa maar elk toch een eigen verhaal hadden. Die stad was nooit donker en sliep nooit. rome was het mooist in het verleden, Tokio in het heden. En in de toekomst wou ze wel eens zien wat er met China ging gebeuren, een land met een vooruitgang die niet bij te houden was. Effy hield van de wereld, hij was mooier dan de meeste mensen dachten, maar ja zij hadden ook niet de tijd om hem te zien.