heimwee naar alles

Mosimana hield van Rome, al was ze er nooit geweest. Een soort paars, met meer blauw dan rood en een beetje wit zodat het een pastelkleur werd. Ook was de geur van citroenmelisse overheersend. Er was ook een beetje lavendel bij te ruiken. De smaak van een zalm kwam in haar mond, en ze kon een vreemde taal horen. Misschien was het Frans... Mosimana kon zich niet genoeg inspannen om ze te verstaan, al was Frans haar moedertaal. Het was een te groot geroezemoes, en misschien was het zelf geen Fans. Mosimana kon als ze zich focuste al haar zintuigen zo open zetten als nu, zodat ze een hele belevenis had bij het horen van een naam. Bij de naam Tokio hoorde ze een taaltje dat haar niet aanstond En de wereld werd een beetje grauwer met een donkerblauwe gloed erdoor, die amper merkbaar was. Ze smaakte een hamburger, al dacht ze dat dat niet zou mogen kloppen, ze smaakte ook roet. "Rome lijkt me geweldig." Mosimana zei niets over Tokio, ze mocht het niet maar ze wou niet gemeen zijn.

“Het rome van nu is niet zoveel waard, het stinkt en niemand waardeert de stad, maar vroeger…” effy droomde weg, het was zo een mooie tijd geweest. Ze hield van haar huis als mens, het was groot en juist wat ze wou. Je kon er uren in ronddwalen zonder 2 keer dezelfde plaats te zien. Ze had zo vele meiden gehad dat ze er zeker van was dat ze ze nooit allemaal had gezien. Dat vond ze niet erg. Het maakte haar huis nieuw, steeds weer opnieuw. Effy vond het jammer dat haar menselijke herinneringen waren als naar een horrorfilm kijken. Je zag nooit alles duidelijk en dat maakte de film zo spannend. Die waas was niet spannend voor haar, gewoon vervelend, en dat waren horrors soms ook. Je wou alles weten alles zien, dan zou je je pas op je gemak kunnen voelen. Daarom vond ze Tokio ook zo leuk. Van alle steden in de wereld was er geen zoals Tokio. Je kon daar ook eeuwen in rondlopen zonder een plaats dubbel te zien. Al waren eeuwen misschien wat lang. Effy merkte wel dat mosi Tokio maar niets vond. Maar dat was te begrijpen, velen zagen het als een grijze, saaie stad die omgeven was door een damp van uitlaat. Nee, het was geen mooie stad in vele hun ogen, maar in die van Effy was het een sprookje.

Mosimana luisterde naar de woorden van Effy."Ik ben er nog nooit geweest. Geen van de 2 plaatsen. Het moet wel wat geweest zijn. Zelf heb ik alleen in mijn thuidorp gewoond, en dan wat rondgezworven in Afrika. Het is overal hetzelfde en redelijk primitief. Het heeft wel iets." ze had geen idee wat ze nog moest zeggen. Het moest erg zijn voor Effy om haar geliefde stad te zien veranderen naar iets dat ondergewaardeerd was. Een lelijke plaats is zo niet erg, maar wel als je weet hoeveel beter het kon zijn.

Effy knikte, afrika was mooi. Een sprong in het verleden. Al was het soms ook niet te leuk om te zijn. Oorlog, mishandeling en verkrachting waren daar niet meer dan normaal, net zoals vroeger. Natuurlijk was het onmogelijk dat Effy verkracht zou worden, maar ze zou er toch niet graag wonen als jong meisje. De vrouwen daar waren meestal ook sterke vrouwen. Dat bewonderde ze wel. In europa waren de vrouwen fragiel en kwetsbaar, ook al doen ze zich vaak voor als sterk en onafhankelijk. En hier in amerika hadden ze zo een dunk van hun eigen en wat ze bereikt hadden, ook al waren ze eigenlijk weinig waard. “afrika is mooi, zelf nu nog.” Er was weinig verandering geweest in afrika, de voorbije honderdtal jaren. Effy vond dit wel positief, al besefte ze ook wel dat het eigenlijk eerder negatief was. “ik denk dat ik de volgende keer dat ik verhuis terug die kanten opga, ik mis de zon.” Effy keek naar buiten, waar het, hoe kon het ook anders, bewolkt was. Zon bracht natuurlijk wel glittertjes mee, maar als ze afgelegen leefde, was dat geen probleem. Het fonkelen voelde ook best wel goed, zacht kriebelend. Alsof je elke fonkel voelde. “hoe leefde je daar, altijd in de zon, met andere mensen?” vroeg effy, misschien zat ze altijd binnen, of wisten de mensen ervan en vonden ze het oké. Mosi at toch geen mensen, maakte het dan uit dat ze glinsterde

"Ja Afrika is mooi" Mosimana zei het dromerig. Ze dacht terug aan de bossen en de savanne... mooie tijden. Mosimana was verrast door Effy's vraag "Ik was de stamoudste. Ze zagen mij bijna als een godin. Ik was een geschenk van de goden. Mijn speciale gaven waren door de goden gegeven als geschenk voor ons diep geloof en toewijding, en ons harde werk." Mosimana bekte de tekst vlot, ze had hem eeuwen elke volle maan bij het kampvuur mogen herhalen. Die was nog net iets vanger, maar hier kwam het op neer.

Effy knipperde verbaasd met haar ogen. Ze namen haar hoe ze was. Vreemd volk. Het was niets voor mensen om het bovennatuurlijke te gaan aanvaarden. Maar natuurlijk was effy niet meteen echt heel goed op de hoogte van de culturen in afrika. Daar zou ze haar nog eens mee kunnen bezighouden. “wat trekt je naar forks?” vroeg ze nieuwsgierig. Zij zelf was hier gekomen door de vele verhalen dat ze gehoord had over deze plaats. En ook omdat het hier heel gemakkelijk was om te wonen. Je kon bijna altijd buiten komen, zonder bang te zijn voor zon. En als er zon zou komen, kon je dagen op voorhand al horen en ruiken hoe het weer opklaarde. Alles ging hier zo traag. Het was aangenaam. Effy concentreerde haar weer op mosi, wachtend op haar antwoord.

Mosimana slikte. Ze wou geen info achterlaten voor Effy. Ze haalde diep adem en keek haar strak aan. "Niet alle wezens van onze soort konden mijn dorp zo hebben, met zen drieën kwamen ze, en we zagen ze van ver. We wouden hen verwelkomen, door de grote snelheid konden we geen feestmaaltijd meer klaarmaken, maar dat was toch niet nodig, aar deze wezens niet eten. Ze kwamen aan en we verwelkomden hen met open armen. We zijn alles geschenken van god, en de glinstergoden nog meer. Maar ze lachten en slachten het hele dorp af." Mosimana haar gezicht werd donker, ze was in haar element. Ze vertelde vroeger ook altijd de verhalen[color=white] "Ik kon hen niet redden, en zelf ben ik naar hier gekomen, omdat ik daar niet meer had dan lege gebouwen en vervlogen herinneringen. Ik kwam naar hier om te leren."[color] Mosimana haar gezicht was weer helemaal vrolijk. Alsof ze niet net gesproken had over de afslachting van haar volk, maar over het weer.