reis naar het verleden in het heden

Het was schoolvakantie. Effy had een week rome geboekt. Ze had een kamer gehuurd, niet in een hotel, gewoon een appartement. Ze wist al lang dat ze hiernaartoe zou komen eens ze de kans had. Ook al was het geen probleem geweest om een paar dagen school te missen. Ze wou het niet, ze kende er nu teveel mensen die ze daar had op school, en ze wou niet dat ze argwaan kregen. Verkeerde dingen zouden denken. vakantie was de perfecte tijd om terug te gaan. ze kon het oude leven nog eens opsnuiven, en toch was ze al na een korte tijd verplicht om terug te gaan, wat ook wel goed was. ze had iets, maar niet te veel, want te veel, dat kon gevaarlijk worden. ze kon er gehecht aan worden. al was dat natuurlijk al te laat.
Het was al avond en de zon was net onder. Effy had een shortje aan, camelkleurig en een los topje in het wit. Daarboven had ze een nauw aansluitende beige trenchcoat aan. Ze liep, hooggehakt, naar buiten. Het was vreemd om zo hoog te lopen, normaal droeg ze altijd platte schoenen. Maar het gaf haar wel een soort mevrouw gevoel. Het zachte licht van de straatlantaarns scheen op haar bleke huid. Haar rode ogen waren gemaskeerd door heel licht blauwe contactlenzen. Niet zo van het goedkope soort waardoor je ogen paars kleurden, nee, haar ogen waren nu helderblauw. Effy liep meteen weg van het commerciële deel van rome, recht in de kleine straatjes. Gezellige cafeetjes en vintage winkeltjes wisselden elkaar af. Effy hield van dit soort straatjes. Maar het was nog niet echt wat ze zocht. Dit had niets van vroeger weg, ze zocht naar het historische gedeelte van de stad. Zou ze het kunnen ruiken, effy snoof de lucht eens tot diep in haar longen.
Wat ze rook was eerder verassend, na de geur van talloze mensen, en de geur van een handjevol vampiers, wat niet zo vreemd was in het land van de vampiers, rook ze ook nog iets bos achtig. Alleen was hier geen echt bos in de buurt. Dat wist ze wel, daarvoor was de geur ook niet wijd genoeg. zou er een gedaantewisselaar zijn, hier? Ach, zelf als het zo was, dan wou het niets zeggen. rome was groot en effy’s reukvermogen reek ver.


liefst enkel reacties van.... o nee wacht, iedereen, ik sluit niemand uit X')

De lichtelijk geïrriteerde stem van Aro stond haar nog vers in het geheugen. Hij had haar gevraagd, nee meer geëist haar gedachten met hem te delen, maar zoals zo vaak had ze geweigerd. Gelukkig had Marcus hem weten te kalmeren… Aro wist wat ze vond van het delen van gedachten, een inbreuk op haar privacy en die van anderen. Ze had veel mensen en…wezens ontmoet tijdens haar reizen en was pas net een week terug gekeerd na minstens 80 jaar afwezigheid. Als Caius te weten zou komen dat er dat soort wezens nog bestonden, zou hij een heel leger optrommelen en hen vernietiging eisen.
Anna huiverde bij deze gedachte, vandaar dat ze wederom geweigerd had.
In rustige slenterpas (hoewel het er voor mensenogen nog even elegant en gracieus uit zou zien) wandelde ze over de oude straten van het centrum van Rome, langs de verlichte etalages van dure modezaken en schoenenwinkels terwijl haar gedachten weer afdwaalden naar het gesprek dat ze gevoerd had. Ze had hen verteld over haar onderzoek, die ze jaren eerder gestart was. In hun telefoongesprekken hadden ze erg enthousiast geklonken. Aro bovendien, omdat het voor hem een perfecte mogelijkheid bood het gedrag van nieuwe vampieren te controleren en beter te begrijpen. Waarschijnlijk zodat hij zijn familie kon versterken.
Anna glimlachte wrang. “Idioot..” fluisterde ze, ongehoord voor mensenoren. Dat was niet waarom ze het onderzoek deed, het was om meer begrip te kunnen tonen, om ze op gang te helpen. Om haar eigen bestaan beter te begrijpen.
Zuchtend liep ze een kleinere straat in, mensen ontwijkend die haar passeerden. Af en toe werd er een blik op haar geworpen door een voorbijganger. De kleding die ze aanhad verborg haar slanke onaards perfecte lichaam goed, maar liet toch wat voor de verbeelding na. Misschien had ze toch geen korte spijkerbroek aan moeten trekken. Haar slanke benen, waar ze een dunne licht bruingekleurde panty overheen had getrokken om de bleekheid van haar huid te verbergen, waren nog altijd aandachtstrekkers. Gelukkig verborg de wijde sweater die ze aanhad wel haar torso en met de capuchon over haar hoofd getrokken, kon ze ook haar roodbruine krullen goed verbergen. Omdat ze al een tijdje niet gedronken had, waren haar ogen lichtelijk donkerder rood gekleurd dan de robijnrode kleur van normaal. In het donker leken ze hierdoor eerder roodbruin, dan ‘echt’ rood, dus zag ze het gevaar er niet in. Ze had genoeg levenservaring te weten dat mensen toch eerst naar ‘schoonheid’ keken in plaats van de vreemde kleur in iemands ogen en tegenwoordig droegen zoveel mensen vreemd gekleurde contactlenzen, dat niemand er ‘echt’ meer van op keek.
Anna koos een tafeltje op één van de kleine terrasjes voor een café, waar nagenoeg bijna niemand meer zat, omdat het etenstijd was en het geen eetcafé betrof of omdat iedereen binnen gezellig aan het borrelen was. Ze zwaaide haar leren schoudertas op tafel waar ze deze open maakte en haar aantekeningen tevoorschijn toverde om ze door te lezen.

Effy rook de geur van een vampier die haar richting heen bewoog. Ze draaide langzaam om en snoof heel onopvallend de lucht in. Ja duidelijk een vampier in de buurt. Een meisje, oud, iets minder dan 500 jaar oud. Ze rook ook dat ze mensenbloed dronk. Effy twijfelde, zou ze naar haar toe gaan. was het niet te gevaarlijk. Nee, dat dacht ze niet. Als het gevaarlijk was zou ze het op het moment zelf wel merken. Maar het zou haar wel afhouden van wat ze van plan was om te doen, haar oude thuis bezoeken. Maar misschien was het meisje ook van hier. Misschien kon ze haar wat meer vertellen over het rome van nu. Effy wist het niet. Ze keek naar boven, naar de oude huisjes, naar al de nostalgie. Zo oud en toch nog zo nieuw. Ze ademde langzaam uit en liep richting de geur van de vampier. Ze had dit altijd wel geweten. Het zou gewoon zo on effy zijn om een vreemde vampier niet te gaan begroeten. Natuurlijk zat ze hier in het hol van de leeuw, maar ze kon het toch niet laten. ze liep langzaam naar de andere vampier toe. Niet te gehaast, ten eerste al omdat er nog vele mensen op straat rondliepen, en ook omdat ze de andere vampier geen bedreigd gevoel wou geven. Terwijl ze liep keek ze naar de kasseien onder haar. Ze waren zo rommelig en toch precies alsof het de bedoeling was dat ze zo lagen. Effy kon zich niet voorstellen dat iemand die op pumps liep, het hier zou kunnen overleven. Ze kwam aan een cafeetje en keek op. Daar zat inderdaad een vampier. Al was ze goed ingepakt in kleren, er was niet naast te kijken. Bleke huid, rode ogen, eerder donker dat wel. en ze was natuurlijk ook mooi. Wat de mensen rondom haar ook merkten. Ze staarden haar allemaal aan, maar niemand durfde haar aan te spreken. zo typisch. Ze stapte op het meisje af en bleef staan voor het tafeltje. “de mensen staren naar je. Ben je bekend of zo?” vroeg effy vrolijk. “hallo trouwens, ik ben effy.”

Ze had al geroken dat er een ander in de buurt was, maar nooit verwacht dat deze haar ook zou komen begroeten. Verontwaardigd keek ze op waarbij ze haar hoofd iets schuin hield, verbaasd door de spontaniteit in de toon van het meisje die haar begroette. De laatste paar jaren was ze zo veel met jonge vampieren omgegaan, dat ze vergeten was dat er ook geciviliseerde vampieren leefden, naast de Volturi.
Ze glimlachte vriendelijk naar haar, haar ogen schoten even naar een passerend stel om vervolgens het meisje weer aan te kijken. “Ze staren niet alleen naar mij,” zei ze geamuseerd en knikte naar de blikken die ze toegeworpen kregen. Ze was het gewend, en deze Effy, zoals het meisje heette, kennelijk ook. Ze leek op haar gemak in de gedaante waarin ze zich bevond. Ze was al ouder…veel ervaring, hoewel ze zich wel erg toeristisch gedroeg in de stad. Misschien al een tijdje niet meer geweest.
“Ik ben Anna Sophie, maar noem me maar Anna.” Ze plaatste haar aantekeningen op het tafeltje voor haar en leunde achterover in haar stoel. “En wat vind je van deze stad?” vroeg ze nieuwsgierig. Rome was haar lief. Ze kwam hier graag, na haar bezoekjes aan haar ‘oude’ vrienden. Kort verscheen er een grimas over haar gezicht maar deze verdween zo snel dat het haast niet te zien was.

Effy glimlachte vaag. Een glimlach die zo dromerig was, dat het verbazingwekkend was hoe goed effy nog in deze wereld was. rome, de stad waar ze geboren was, haar menselijk leven had geleefd en hergeboren was. deze stad koesterde zowel haar beste als haar ergste herinneringen. “het is hier wel veranderd sinds de laatste keer dat ik hier geweest ben.” Niet dat het meer dan een paar jaar geleden was dat ze in het toeristische rome was geweest. “natuurlijk is het rome van de mensen steeds aan het veranderen. Kleine subtiele veranderingen, maar daarom ben ik hier niet. Het toeristische gedeelte van de stad, dat ken ik wel al. Ik zou hier het oude rome willen vinden.” Het rome van haar jeugd. Ze betwijfelde of het oude rome en het nieuwe, nu heel drukke rome van plaats overeenkwamen. Dat was ondenkbaar, maar ze dacht wel dat het hier ergens in de buurt zou liggen. Effy was ook blij dat anna niet vijandig was zoals sommige vampiers dat heel goed konden zijn. “al blijft elk aspect van rome, zelf de uitgemolken en totaal niet originele toeristenwinkeltjes, het mooiste van alles in de wereld. Nergens is beter.” Zei ze zweverig. Ze besefte hoe ze klonk en glimlachte verlegen. Net een oude oma die naar de verloren stad van haar kindertijd ging en er dolenthousiast over vertelde tegen iedereen die het wou horen. En eigenlijk was dat misschien ook wel zo een beetje.

Ze liet een tinkelende lach horen en Anna bestudeerde aandachtig het gezicht van Effy. Die dromerige glimlach en de antwoorden die ze gaf ondersteunden het beeld wat ze van haar gevormd had. “Ik deel je mening.” zei ze knikkend en nam het straatbeeld in zich op van het steegje waarin ze zich nu bevond. Het was zo typerend voor de stad. Overal waar je keek had je ansichtkaartachtige taferelen die je zo zou kunnen terug vinden in een reisgids. Geweldig. In haar mensenleven was ze nog geen enkele maal in Rome geweest, dus herkende ze niets vanuit haar vorige leven. Ook al reikte de macht van haar vader wel dusdanig ver dat het Rome bereikte. Toch was ze opgegroeid in Wenen, waar ook de nodige veranderingen waren aangebracht. Ze glimlachte naar Effy op. “Tja, die toeristische winkeltjes, ze horen er een beetje bij hè.” zei ze, en haalde haar schouders op. De miniatuur beeldjes van het Colosseum of de Trevifontein kwam haar eigenlijk de keel uit en ze kon er haast niet meer naar kijken. Geef Anna maar het origineel.
“Dus je bent op zoek naar het oude Rome, hm? Die is er nog wel.” deelde ze mee. “Je bent in ieder geval in het goede gedeelte van de stad. Maar om het oude Rome te zien moet je wel wat verbeeldingskracht hebben of ondergronds gaan.” Anna staarde bedachtzaam voor zich uit. “Zoals de renbaan, Circus Maximus. De ruïne is over de jaren heen wel verslechterd moet ik je vertellen.” Anna keek Effy aandachtig aan. “Uit welke jaar kom je eigenlijk en hoe oud is jouw Rome?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze benadrukte het woord ´jouw´, omdat ze het gevoel kreeg dat Effy een enorme emotionele verbintenis met de stad deelde en het terecht zou zijn het zo te noemen.

Effy was een beetje verbaasd toen ze hoorde dat er nog stukjes oude stad onder de grond verborgen waren. Natuurlijk wist ze wel dat je op vele plaatsen in rome onder de grond kon kijken naar oude ruines van de stad. Maar zo oud schikte ze die niet, en als die wel van zekere leeftijd waren. Zou effy denken dat er al veel te veel gerestaureerd zou zijn zodat er niets authentiek meer van overbleef. Ze glimlachte even bij de vraag over hoe oud ze was. natuurlijk zou haar gezond verstand zeggen dat ze moest zwijgen of liegen. Maar dat gezond verstand was nu weg geduwd door het gevoel van nostalgie. “ik ben 2600 jaar oud. Dus het rome van mijn tijd was dat van 600 voor christus.” Zei ze een beetje verlegen. Ze was zo oud. Dat was niet echt meer normaal. Al was ze er wel trots op. “ik ben opgegroeid in rome, opgegroeid als in de menselijke manier.” Zei ze voorzichtig. Ervoor zorgend dat ze niet te veel zei. Ze liet maar weg dat ze op 1 stap van het leiderschap verwijderd was van Rome voor ze vampier was. ze wou niet dat anna dacht dat ze kwaad was omdat ze vampier was. omdat het vampier zijn haar eigenlijk haar grootste droom had afgepakt. En achteraf gezien, niet alleen haar grootste droom, maar gewoon ook al haar andere dromen, zekerheden en normaliteiten waren verdwenen van zodra dat haar huid hard en onbuigzaam was geworden. Maar ze vond het niet erg om vampier zijn. het leven was veel te interessant. Nee, met 1 leven zou effy niet toegekomen zijn. de geschiedenis van zo wat alles was zo interessant, en nog interessanter als jij er deel van uitmaakte. Rome was waarschijnlijk haar meest interessante stukje geschiedenis.

Anna´s nieuwsgierigheid borrelde op en ze keek Effy belangstellend aan toen zij haar leeftijd verried. 2600 jaar oud! Ineens voelde ze zich piepjong met haar 432 jaartjes.
Zou Aro wel van haar bestaan afweten? Even schrok ze bij de gedachte Aro nogmaals te moeten weigeren haar gedachte te lezen. Vooral als zij als mens opgegroeid was in Rome…dan zou ze vast ook van Vladimir en Stefan afweten en zij stonden niet hoog bij de Volturi in het vaandel en andersom was het al niet veel beter. Nee…het was beter dat de Volturi…
Anna schudde haar hoofd en duwde haar gedachten en angst weg om vervolgens opgetogen te glimlachen. Ze besloot zich maar te concentreren op haar nieuwsgiergheid. Anna had altijd dorst, niet zozeer naar bloed, maar naar informatie over het verleden en interesse in een ander. “Wauw.” er klonk oprechte verwondering in haar stem. “Hoe hou je het zo lang vol.” grapte ze, doelend op de chaos in de wereld en de losgeslagen nieuwelingen soms.
“Nou, dan moet je zeker bij circus Maximus kijken. Die dateert uit de 6e eeuw voor Christus, als ik het goed heb.” Haar stem klonk bedenkelijk en in haar geheugen groef ze naar de informatie die ze ooit in geschiedenisboeken gelezen had en van de keren dat ze Rome had bezocht. “En natuurlijk de Palatijn. Één van de zeven heuvels van Rome? Hier stonden de paleizen, zogezegd. Rome zou hier gesticht zijn door Romulus.” Anna’s ogen staarden voor zich uit terwijl ze nadacht, een wijsvinger bedenkelijk tegen haar kin. “En het forum Romanum, het vroegere centrum van Rome…” Ze bleef even stil en toen leek het alsof ze ontwaakte en zich weer herinnerde dat er iemand voor haar stond. “Ja…genoeg te zien dus.” Ze glimlachte weer, schaapachtig ditmaal om haar korte mentale afwezigheid. “Ik kan je wel een tour geven als je wilt? Misschien haal je wel wat herinneringen op.” Haar glimlach verflauwde door gedeelde wanhoop met de andere vampiers over vervaagde en verloren herinneringen aan het menselijk leven.

Effy luisterde aandachtig naar de uitleg van anna. Dat moest ze onthouden. In haar gedachten ging ze alle namen nog eens over. Ze glimlachte dankbaar toen anna een tour rond de stad voorstelde. Dat zou misschien wel handiger zijn. maar ze was ook wel wat op haar hoede. Was het wel veilig, verantwoord. Niet dat ze anna niet vertrouwde. Tot nu toe had ze nog helemaal niets misdaan. Maar om haar in haar verleden toe te laten. ze liet niemand in haar verleden. Toch niet in heel haar verleden. Maar als anna nu veel wist over rome. Over de tijd achter haar, maar toch nog steeds uit het verleden. Dat zou heel goed zijn. effy wou zo veel weten. Alles over wat er na haar vertrek gebeurd was. ze wist wel de feiten, uit geschiedenisboeken en wat ze ervan gehoord had. Maar ze wist niet alles, niet hoe het hier was. hoe het voelde, de sfeer. “ken je rome goed.?” Vroeg ze nieuwsgierig. Ze hoopte dat anna wel doorhad dat ze niet het rome van nu bedoelde, maar dat van een tijdje terug. Zou ze hier ook opgegroeid zijn. zou haar menselijke leven ook hier begonnen en geindigd zijn. ze was het niet, het kon, maar het kon evengoed van niet. Rome en heel italie was wel een beetje het land waar vampieren beschaafd leven, en waar er, zeker voor zo een zonnige plaats, veel leefden. Veel op een hoop. Vreemd dat daar nooit ongelukken van gekomen zijn.

Hier moest Anna eerlijk blijven en zich toch enigszins verontschuldigen. Ze kreeg de indruk dat Effy echt opzoek was naar historie, vergaande geschiedenis, het ware verhaal achter de ruines die Rome ooit hadden gemaakt en gevormd. Ook al was haar vader ooit keizer geweest van wat het ‘heilige roomse rijk’ genoemd werd, van de ware verhalen voor haar tijd wist ze vrij weinig.
“Ik ken Rome van verhalen.” gaf ze eerlijk toe. “Van wat ik gehoord heb en gelezen. Ik ben hier regelmatig geweest in dit tweede leven.” Maar ze had de leeftijd er niet voor de werkelijke verhalen te kennen. Toch kende ze wel namen…uiteraard de hoogste leden van de Volturi de al enige tijd mee gaan en de laatste twee overige leden van de Romanian Coven, hoewel ze die nooit echt persoonlijk ontmoet had. Toch kende de tot dusver laatste twee overgeblevene leden, die ooit heersten over het grote rijk, Rome en zijn verhaal als geen ander.
“Misschien…” ze twijfelde, zou ze het moeten vragen? Misschien was ze wel één van de verloren leden van deze eeuwenoude vampierenfamilie en zat Anna nu, zonder dat ze het wist, tegen een niet gewilde rivale te praten. Anna trok een grimas. Ze vond het een vreselijk idee, families die het tegen elkaar uitvechten, maar ze had er vrij weinig over te zeggen.
“Ben je bekend met…Vladimir en Stefan?”

effy viel even stil toen anna de namen vladimir en stefan hoorde vallen. Het waren maar enkele seconden, maar in die seconden schoten vele gedachten door haar heen. Natuurlijk wist ze wie die 2 waren, ze waren ooit zo machtig of zelf machtiger dan de volturi. Iets wat haar afschrikte, want macht in de vampieren wereld, betekende nooit veel goeds. Al waren ze helemaal anders dan de volturi. Ze wist ook dat ze helemaal tegen de volturi waren, wat ze goed vond. Effy had ze wel al gezien, toen ze nog aan de macht waren, maar nog nooit gesproken. Ze wist dat hun hele macht gevallen was samen met hun bezittingen. Ze had nooit geweten hoe ze tegenover hun moest staan. Ze was er nooit volledig tegen geweest, maar machthebbers hadden haar nooit aangesproken. Dus ze zou er ook niet meteen naar toe gaan, want ook al waren ze hun macht nu kwijt, toch waren ze ooit wel machtig geweest. Maar ze waren zo sterk tegen de volturi, dat het effy niet anders leek dan dat ze sympathie moest hebben voor hun. En daar had ze dan ook voor gekozen, voor de sympathie. Want er waren er niet veel die zo openlijk tegenover de volturi stond. Zelf effy hield dat vaak heel stil. Maar die 2 hadden dat nooit gedaan. Het feit dat ze nog leefden was daarom al een wonder. Iets waarvoor effy veel bewondering had. “ik heb al van ze gehoord, en misschien 1 keer dat ik ze gezien heb. Maar ik heb ze nooit gesproken, en echt veel weet ik niet van ze.” zei ze voorzichtig. Ze hoopte dat wat ze zei niet verkeerd viel. Wat als anna sterk voor de volturi was, maar dan nog, van wat ze gezegd had, kon ze geen standpunt opmaken. “waarom misschien?”

Anna merkte een korte seconden dat de namen van de twee ooit machtige heersers Effy wel degelijk iets hadden gedaan. Maar dat kon natuurlijk ook komen door het feit dat ze ooit zo machtig waren. Hun rijk had ver gelopen en ze waren, in tegenstelling tot de Volturi, juist wel voor het openbaar uitkomen voor je ware aard…het zijn van een bloedzuiger.
Anna fronste haar wenkbrauwen. Ze was niet geheel eens met de mening van deze twee heren, maar daarentegen ook niet met de handelswijze van de Volturi…hoe nauw ze ook met hen in verbinding stond.
“Waarom misschien?” hoorde ze Effy vragen en Anna dacht even na. Ze moest voorzichtig zijn met wat ze zei, je wist het nooit met soortgenoten. Sommige familiebanden waren zo sterk dat je niet wist in hoeverre je over bepaalde onderwerpen vrijuit kon praten.
“Je wilt meer weten over Rome…ik neem aan dat je, gezien je interesse, al op zelfonderzoek bent gegaan. Dus waarschijnlijk weet je meer dan ik. Ik kan je wel wat details geven over het heilige Roomse rijk uit de 16e eeuw, maar ik denk niet dat je daar veel aan hebt. Dus misschien…als je het aan de ouderen vraagt…maar dat kan voor jou natuurlijk lastig worden.” ze lachte even kort, doelend op haar leeftijd. Anna kenden maar weinig vampieren die al zo oud waren, naast natuurlijk de bekende namen. Ze zuchtte, het was vervelend om op je hoedde te moeten zijn tijdens een gesprek, hoewel ze het wel gewend was. Soms zou ze willen dat ze gewoon vrijuit alles kon zeggen wat ze wilde, maar dat ging helaas niet. Vooral niet wanneer je je in Italië bevond, je wist maar nooit wie je voor je had. Vertrouwen was eigenlijk een woord dat niet bestond in het woordenboek van een vampier. Dit was Anna al veel vaker opgevallen. Er waren maar weinig…eigenlijk geen vampieren die ze ‘echt’ vertrouwde.

Effy keek anna inschattend aan. Ze had wel gelijk, en die 2 waren waarschijnlijk wel ouder dan haar. Zij zouden er vast wel meer over kunnen weten. Ze had er ook al aan gedacht om iemand te zoeken die ouder was dan haar. Maar dat was inderdaad niet echt heel gemakkelijk. Haar oude vampier ‘vrienden’ waren allemaal gestorven, dat dacht ze toch. Van de meeste was ze zeker, niet van allemaal, maar het moest lukken. En als ze dacht aan vampieren die ouder waren, kwamen meteen de 3 broers van de volturi in haar op. Al wist ze niet eens zeker of die echt broers waren. Het kon haar ook niet schelen. Maar aan de volturi om help vragen, nee, zo wanhopig was ze nog niet. Maar stefan en vladimir, ja waarom niet. Zo gevaarlijk leken ze haar niet, toch niet meer. “dat is niet zo een slecht idee, maar hoe vind je 2 oereoude vampiers die moeten zorgen dat de volturi ze niet vind. En hoe krijg je die zo ver om eens te vertellen over rome in de tijd dat ik het zo hard vermeden heb.” Vroeg ze. ze hoopte nu zo hard dat anna geen volturi aanhanger was en dat ze haar niet meteen zou meenemen om haar te vermoorden, of wat ze ook zou doen. ze keek haar inschattend aan. Wat geen nut had natuurlijk. Want als er iets was wat vampieren goed konden, dan was het wel liegen en bedriegen, dat wist effy wel. ze besefte dat haar drang naar informatie haar dood nog eens zou betekenen. Maar hey, na al die jaren kreeg niemand haar nog kapot. Loog ze haarzelf vrolijk voor.

Dat was een goede vraag, en gevaarlijk. Anna staarde peinzend voor zich uit. Was zij wel de juist aangewezen persoon om hier antwoord op te geven? Ookal wist ze dit antwoord niet. Want ook al was Anna een wereldreizigster, ze was hen nog nooit tegengekomen. Waarschijnlijk kwam dat door het feit dat ze zich goed wisten te verstoppen. Als enige twee hadden zij de aanval van hun rivalen overleefd en als Aro wist waar ze zich bevonden zou hij zeker niet aarzelen zijn troepen op hen af te sturen. Laat staan Caius, die bekend stond als de wreedste van de drie.
Anna zuchtte en dacht er even over na of ze niet gewoon moest zeggen dat het te gevaarlijk was nog verder over dit onderwerp door te praten. Mocht Aro toch ooit de kans krijgen haar gedachten te lezen, had ze een groot probleem en moest Marcus zich weer in bochten wringen haar uit de ellende te helpen. En het geluk moest haar toch een keer verlaten. Ze stond al in de geschiedenisboeken genoteerd als mogelijke ‘demon’, doordat ze hun familie dokter had aangevallen en leeggezogen en door dat schilderij wat ze hadden overgeschilderd waarop ze nogal...bleek en met zwarte ogen werd weergegeven. Er verscheen en gepijnigde blik op haar gezicht terwijl ze daaraan terug dacht. Wat een donkere bladzijde uit haar geschiedenis, maar zo is haar leven wel begonnen.
“Inderdaad, hoe vind je die…” antwoordde ze met afwezige stem. Ze wilde anderen niet in de problemen brengen en Effy bleek iemand te zijn die gebiologeerd was over haar geschiedenis en op nostalgische momenten informatie zou kunnen delen die haar in een lastig parket zouden kunnen brengen. “Effy…” ze sprak haar naam op vriendelijke toon uit, bijna moederlijk en ze glimlachte. “Ik begrijp dat deze reis erg belangrijk voor je is, en daarbij de zoektocht naar je verleden. Maar ik weet niet zeker of ik de juist aangewezen persoon ben je hierin…te helpen.” ze beet op haar lip. “Ik behoor min of meer tot de Volturi familie, en ik neem aan dat je bekend bent met Aro’s gave…” Haar blik stond verontschuldigend terwijl ze sprak, maar ze voelde zich verplicht het haar toch te zeggen. “Dus als je liever niet met hen in aanraking komt, lijkt het me beter dat je voorzichtig bent in wat je me vertelt.”Ze hoopte dat haar eerlijkheid haar toch enigszins zou redden en dat Effy het haar niet al te veel kwalijk zou nemen. Ze wist dat het bij sommigen erg gevoelig lag en veel vampieren waren ook oprecht bang voor ‘haar’ coven…Ook al rekende ze zichzelf niet een volwaardig lid, ze werd wel zo gezien door de familie.

Effy haar ogen werden groot en donker. Nee, niet de volturi. Ze deinsde een klein beetje achteruit. Niet veel, het was ook niet haar bedoeling, maar het was gewoon instinct. Natuurlijk wist effy van aro zijn gave. En ze wist nu ook dat hij van haar bestaan zou afweten van het moment dat anna hem aanraakte. Ze slikte. Ze wou niet vluchten voor de rest van haar leven, als het zo zou lopen. Misschien was ze niet zo interessant, hield ze zichzelf voor. Ze had geen gave, niets waard dus. Er waren genoeg oude vampiers op de wereld, ze zouden haar niets doen. effy merkte dat haar gezicht een en al angst was en ze trok het gouw weer in de plooi. Ze herstelde zich, ze moest iets doen. want ook al zou de volturi geen interesse in haar hebben, toch had ze liever niet dat ze van haar bestaan afwisten. Ze voelde zich vrij omdat de volturi niet wisten hoe ze eruit zag, waar ze was en wat haar naam was. zo konden ze haar zeker niet volgen, maar nu… “weet jij dan of ze weten van mijn bestaan?” vroeg ze, haar stem was rustig, relatief emotieloos. Ze moest het weten, al was het nu misschien al te laat. Maar het zou toch leuk zijn om het te weten. En als ze dan toch van haar bestaan afwisten, kon ze misschien naar hun toegaan, hun vragen over het oude rome. Dat schoot maar even door haar gedachten, want ze wist dat ze het nooit zou doen. dan nog liever vluchten. En als de volturi altijd al in italië hadden gezeten, dan was de kans klein dat ze nog niet over haar hadden gehoord. Al was het maar die ene keer dat een losgeslagen nieuweling een hele machtige familie en al hun toebehoren had vernield. Dat moesten ze gehoord hebben, maar als het goed zat, was ze daarna niet meer dan een blanke plek voor hun geweest. Nu effy er bij nadacht, was die kans wel klein. Maar ze hoopte toch van wel.

Haar reactie was genoeg, Effy was overduidelijk geen fan van de familie. Maar zo kende ze er wel meer. Het feit dat ze terug deinsde was alleen maar natuurlijk, wist Anna, maar het maakte niet dat ze zich daarbij op haar gemak voelde onder de situatie.
Of ze van haar bestaan wiste…dat wist Anna niet zeker. Het lag voornamelijk aan de geschiedenis achter deze vampier en wat voor ’n impact het gehad heeft op het verleden. Het kon dus ook een gewone koopmansdochter geweest zijn, wie weet.
Anna probeerde geruststellend te glimlachen. “Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed van niet. En ik denk niet dat, tenzij je een interessante gave hebt,” ze hoopte vurig voor haar van niet, ”dat Aro niet echt veel aandacht aan je bestaan zou schenken, mocht je daar bang voor zijn.” Anna wist slechts haar naam, en ja misschien haar uiterlijk, maar meer ook niet en daar kon de leider van haar familie hopelijk toch niets mee. Hopelijk...

Effy ademde opgelucht uit en glimlachte. “nee… ik heb helemaal niets.” Zei ze, duidelijk blij. “sorry voor mijn reactie, maar ik ben nu al 2600 jaar bezig met de volturi zorgvuldig te vermijden, en nu loop ik er recht in.” Zei ze, een beetje beschaamd. Effy had niets tegen anna, maar ze moest wel toegeven dat het feit dat ze bij de volturi hoorde haar niet echt beviel. Niet dat zei daar nog maar iets over te zeggen had. Effy was wel nieuwsgierig naar het leven bij de volturi, altijd al geweest. Maar niet nieuwsgierig genoeg om het uit te vinden. Effy had al veel gehoord. Ook dat eens je er in zat, het moeilijk was om er uit te komen. Effy wist niet waarom ze zo bang was voor de volturi. Ze had altijd wel gedacht dat ze niemand nodig hadden zonder gave. En toch, het had altijd in haar gedachten gezeten. Nuja, na 1000 jaar toch. Ze had eens gehoord van een vampier die heel oud was, de volturi had hem gerekruteerd en ze had hem nooit meer weergezien. Ook al had hij geen gave. Sindsdien was ze bang geworden. Niet dat ze zo close was geweest met die jongen, maar ze hing vaak met hem rond. Ze hadden samen een hele wereldreis gemaakt en daarna zagen ze elkaar minstens 1 keer per jaar. Als gewone vrienden. Het feit dat hij na zijn reis naar de volturi nooit meer contact met haar had gezocht, had effy lang dwars gezeten. Ze wist niet eens of hij nog leefde. Waarschijnlijk niet. Maar nee, haar zouden ze met rust laten. ze was hier toch maar voor even, en ze was niet van plan om een bezoekje te brengen aan hun. Effy was slim genoeg om anna niet te vertellen waar ze woonde. Maar ze besefte ook dat anna niet perse slecht was omdat ze bij de volturi hoorde.

Anna glimlachte flauwtjes en knikte. Ze voelde wel een vlaag van opluchting door haar heen gaan nu ze wist dat Effy geen speciale gave had waar men misschien in geïnteresseerd kon zijn. “Ja, op dat soort momenten zou je willen dat je bijvoorbeeld gedachten kon lezen.” zei ze grappend, om de sfeer wat luchtiger te houden. Maar ze wist dat ze het misschien niet over die boeg had moeten gooien. Zij had wel een gave, en dat was ook haar redding geweest. Waarschijnlijk de enige reden waarom ze nog leefde. Ze schoof even ongemakkelijk heen en weer op haar stoel, haar handen rustte op het schrijfblok waar ze al haar bevindingen van de afgelopen paar jaar in had opgeschreven. Hoeveel tijd stonden ze eigenlijk al met elkaar te praten? Het was zo gemakkelijk om als onsterfelijke de tijd te vergeten. Het was in ieder geval al wel een stuk rustiger op straat en het café waar ze bij zat was langzaam leeg gelopen. Ze had niet eens aandacht geschonken aan de mensen die naar buiten waren gekomen. Wat haar wel opviel was dat er geen ober gekomen was om te vragen of ze iets wilde drinken. Slechte service…maar ook een slechte vraag om als ober aan een vampier te stellen.
Anna slikte even en voelde dat haar keel lichtelijk brandde. Al dat denken aan drinken maakte haar ook echt dorstig. Gelukkig kon ze het gevoel altijd wel goed onderdrukken

effy lachte. Gedachten lezen… nee, het was niet iets waar effy zo van droomde om te kunnen. Ze had altijd al iets willen kunnen dat anderen zou overdonderen. Iets met vuur, of nucleaire bollen. Maar een psychische gave had ook wel iets. Het was subtieler, makkelijker te verbergen. Maar effy had helemaal niets, en eigenlijk vond ze dat niet erg. Je had al genoeg extra aan het vampier zijn zelf. Het gaf ook geen extra last, zoals andere vampiers die zich nog meer bedreigd zouden voelen. En de volturi natuurlijk. Als anna bij de volturi hoorde, dan moest zij zo goed als zeker wel een gave hebben. Anders zou ze daar waarschijnlijk niet bijhoren. Effy wou wel weten welke gave ze had, als ze er een had, wat waarschijnlijk wel zo was. maar ze durfde het niet te vragen. Want het was niet meteen het eerste wat je vroeg aan een andere vampier. En ze wou anna niet boos maken. “ach, ik ga er vanuit dat het niet zo gevaarlijk is om met je te praten.” Zei ze lachend, al vroeg ze het zich wel echt af. Ze wist, na die vele jaren van alles uit te pluizen wat er uit te pluizen viel, weinig over de volturi. Ja ze zorgden dat de wet werd nageleefd, ze straften als dat niet zo was. ze hielden alles in de hand. Ze manipuleerden, rekruteerden, vermoorden. Maar veel meer wist ze niet. Ze wist niet hoe het systeem daar werkte, hoe ze vampieren rekruteerden, hoe ze de mensen die daar zaten binnenhaalden en hoe ze wisten of iemand de wet overtrad. Zou effy de wet al eens overschreden hebben. Ze had wel een van de belangerijkste gebouwen van het oude rome vernield uit woedde. Maar had ze haar daarmee verraden, ze wist het niet. En trouwens, zelf als het niet mocht… het was al zo lang geleden, en daarna had ze nog maar 1 misstap begaan, feiten vervielen die. Ze wist er veel te weinig van naar haar zin. Maar graven in het systeem was vragen om problemen. Ze tuitte haar lippen nadenkend, was er een veilige manier. Ex leden van de volturi, was dat veilig, waren er wel. ze wist het allemaal niet.

“Met mij praten is niet zo heel gevaarlijk” zei ze en moest bijna lachen. Ze voelde zich niet als een onbetrouwbaar persoon en was zelfs iemand die andere mensen weer op het juiste pad probeerde te brengen. Ze was afgestudeerd psychiater notabene!
Ze bestudeerde Effy’s nadenkende blik een moment en zuchtte even. Ze liet haar handen in haar schoot rusten en keek even naar beneden. Gelukkig was dat ongemakkelijke moment even achterwege. Anna was niet het type dat op een ruzie uit was, hoewel ze de vijandelijkheid van anderen wel begreep nadat ze bekend maakte wat ‘familie’ als het ware was. “Eigenlijk…beschouw ik me ook niet echt als volwaardig lid.” zei ze met een flauwe glimlach. “En ik ben niet bang dit te zeggen, omdat ze het weten.” Ze keek op en haalde haal schouders op. “Ik kom ook niet vaak in Volterra. Slechts eens in de zoveel tijd. Normaal reis ik de hele wereld af.” Ze wist niet waarom ze dit vertelde…Maar om de één of andere reden vond ze dat ze Effy een verklaring verschuldigd was. “Waarschijnlijk is mijn ‘gave’ de enige reden dat ik nog leef. Hoewel ze er niet veel aan hebben, omdat ik er niet vaak ben.” Ze staarde naar het eind van de straat en haar gedachten dwaalden af naar de drie leiders van haar familie en wist dat haar gave waarschijnlijk niet de enige reden was, maar als het aan Aro gelegen had… Ze huiverde eventjes, en richtte haar rode ogen toen weer op Effy.
“Tja, het leven van ons soort is meestal een erg…eenzaam bestaan. Om bij een familie te horen geeft ook wel weer het gevoel dat je,” ze dacht even na voor ze verder ging,” dat je ergens bij hoort en ergens terecht kan.”

De nieuwsgierigheid van effy naar anna’s gave werd nu wel heel groot. Ze durfde het nog niet meteen te vragen, maar ze wist nu al dat ze het niet lang meer kon houden. Wat haatte ze het toch dat ze zo nieuwsgierig was. “ik wist niet dat ze dat aanvaardden, halve leden.” Zei effy twijfelachtig, ze kon er wel compleet naast zitten, wat eigenlijk precies toch zo was. als anna het toch mocht. Maar effy had altijd al gedacht dat je ofwel heel erg bij de volturi hoorde, ofwel heel erg niet. Maar misschien waren er uitzonderingen, of had ze het ook gewoon verkeerd gehoord. ze zuchtte. “sorry dat ik het vraag, maar welke gave heb je dan misschien, als ik het mag weten.” Mompelde ze. ze hoopte echt dat anna niet kwaad zou worden. ze wist niet hoe het zat met vampiers, en hoe hard ze die gaves van hun geheim wouden houden. Effy kon wel begrijpen dat ze het niet wou zeggen. zelf zou ze daar heel voorzichtig mee zijn, maar ze wist echt niet hoe dat zat bij anderen. Dat moest ze nog op het lijstje zetten van dingen die ze wou uitpluizen. Het begon haar wel duidelijk meer en meer te storen dat ze zelf geen gave had. Zou je gaves kunnen krijgen, door een spuitje of een andere vampier die zo een dingen deed. Ach, dan zou ze het waarschijnlijk nog niet willen. Het zou niet eerlijk zijn, en het was niet dat het haar zo hard stoorde.

Anna beet even op haar lip. Halve leden…had Effy op twijfelachtige toon gezegd. Het kwam inderdaad zo over en misschien was het ook wel waar. Maar het verhaal erachter was wel erg lang om hier uit te leggen, bedacht ze zich en ze haalde haar schouders op. “Nou, die accepteren ze ook niet. Ik krijg alleen wat vrijheid om te reizen en op onderzoek uit te gaan. In ruil voor informatie natuurlijk.”
De vraag die ze kreeg wat overigens wel te verwachten. Ze kon de nieuwsgierigheid ook bijna voelen. Veel leden van de Volturi waren ook begaafd, dat moest Anna toegeven. Maar zo’n speciale gave had Anna niet echt. Het was alleen een aanwinst omdat ze dan zo hun leden konden peilen. Of in ieder geval, daar werd hij eerst voor gebruikt.
“Laten we zeggen…mijn eerste indruk van iemand is feilloos.” ze glimlachte even kort. Ze vond het altijd raar om over haar ‘gave’ te praten, want zo zag zij het niet helemaal. Het was meer een restant van haar menselijk leven wat ze mee naar het vampierzijn genomen had. “Ik zie meteen bij ontmoeting wat iemands ware aard is, zijn of haar karaktereigenschappen.” ze zei het op een toon alsof het niet echt een veel betekende gave was. Maar in ieder geval had het haar leven gered een paar eeuwen geleden. Toch bracht het wel veel andere voordelen met zich mee. Vooral gezien haar werkgebied en bij het uitzoeken van een ‘prooi’, om het maar even grof te zeggen.

Toen effy hoorde wat anna’s gave was, voelde ze haar toch even bedreigd. Niet dat ze dacht dat ze haar zou aanvallen of zo iets. Maar het idee dat anna haar meteen al doorhad, dat ze meteen al zo een beetje alles was effy was wist, vond ze bedrijgend. Ze liet er niets van merken, maar leuk vond ze het niet. Anderzijds was het ook geen ramp. Karakter was veel van een persoon maar niet alles, toch niet helemaal. En het was ook niet zo erg dat iemand al haar eigenschappen meteen wist. Het was niet dat ze iets te verbergen had. Dat dacht ze soms. Want als er iets was waar effy nu wel zeker van was, was dat het nooit is wat je denkt. En dat er delen van jezelf kunnen zijn waar je het besef nog niet van hebt. “handig, zo iets kunnen.” Zei ze droogjes. Ze vroeg zich af waarom sommige vampiers een gave hadden en andere niet. Zou het iets met de kwaliteit van vampier te maken hebben, maakte dat haar een slechte vampier. Maar dat kon toch niet, vampieren met gaven stierven vaker veel sneller dan zei dat deed. ze wou het aan anna vragen, maar hield haar in. Ze wou het waarschijnlijk niet eens weten. Ze wou niet horen dat ze een minderwaardige vampier was. in plaats daarvan zei ze “ik wou dat ik wist hoe het voelde om een gave te hebben. Hoe je zo iets waarneemt.”

Anna staarde een moment peinzend voor zich uit, want dat was best een goede opmerking. "Hoe het voelt." herhaalde ze en dacht weer even naar, waardoor haar ogen zich iets vernauwden. Eigenlijk was het best moeilijk uit te leggen, want ze had die gave al zo lang als dat ze zich kon herinneren, dus voor haar voelde het gewoon heel natuurlijk. Toen ontdekt werd dat zij die 'gave' had, was ze erg verbaasd, omdat ze verwacht had dat het iets normaals was. "Het is moeilijk uit te leggen. Het voelt gewoon...als een soort voorgevoel over iemand." Ze zocht even naar de juiste woorden om haar uitleg wat duidelijker te maken. "Heb je wel eens gehad dat je iemand ontmoette waarvan je vrijwel gelijk wist of je die persoon aardig vond of niet? Eigenlijk voelt het een beetje hetzelfde, maar dan preciezer, omdat het zich niet alleen richt op sociaal gebied." Ze lachte even schaapachtig, omdat het nogal vaag klonk. Nu ze erover nadacht, had ze nog nooit aan iemand uit hoeven leggen hoe het werkt. Effy was de eerste die het gevraagd had, bedacht ze zich verrast.
"Maar eigenlijk heeft iedereen wel een gave. Iets waar hij of zij goed in is."ze keek Effy met een vriendelijke glimlach aan.

Effy kon het maar net laten om een pruillipje te trekken. Zij was helemaal nergens goed in. Natuurlijk was dat weer de manier waarop je het bekeek. Ze was eigenlijk wel goed in alles. Maar ze was niet beter dan iemand anders. Zolang die iemand anders maar een vampier was natuurlijk. Misschien lag het aan het feit dat ze zo oud was. in die tijd bestonden er misschien nog geen speciale vampieren. Maar aro was ouder dan haar, en die had een gave. Nee, dat was het ook niet. Of misschien was ze wel beter in iets dan de rest, maar wist ze gewoon nog niet wat. Nee, daar leefde ze te lang voor. Ze was gewoon een doorsnee vampier zonder iets extra. En als elke vampier iets beter kon dan de rest, en zij kon dat niet. Dan was ze ook speciaal. Effy hoopte dat dat het geval niet was, dat zou pas zielig zijn. “en wat als je nu eens niets beter kunt?” vroeg ze, een beetje uitdagend, haar teleurstelling verbergend. Nooit had ze gedacht dat het ontbreken van iets extra haar dwars zou zitten. Vervloek de andere vampieren, die allemaal zoveel beter leken. Al wist ze natuurlijk ergens ver weg wel beter. Effy had elke vaardigheid geperfectioneerd. Ze liet haar niet meer leiden door gevoelens of impulsen. Ze kon vechten als geen ander, vluchten als geen ander. Ze had anderen vaker snel door en ze wist beter dan wie dan ook wat overleven betekende. Maar dat was niet doordat ze daar extra goed in was, dat was gewoon door te oefenen en te verbeteren. Als je zoveel tijd had, dan moest je iets doen. om de tijd te doden, en om meer tijd te winnen. Want als ze al die dingen niet kon, zou ze nu zeker dood zijn. na de eerste honderd jaar had ze nog nooit een gevecht verloren met een vampier, als er al een gevecht kwam. Want dat was nu wel het eerste wat ze zou vermijden.