reis naar het verleden in het heden

Anna bestudeerde Effy´s gezicht nauwlettend na haar opmerking. Misschien had ze opmerking over een ´gave´ toch niet moeten maken. Ze hoorde de uitdaging in haar stem, maar voelde aan dat ze teleurgesteld leek. Eigenlijk zou je jezelf niet als ´gewoon´ moeten zien, dacht Anna, iedereen is toch zijn eigen individu? Ze fronste even, waardoor er lichte rimpels op haar voorhoofd verschenen. Het was wel een goede vraag, maar een beetje onwaarschijnlijk naar Anna's mening. Iedereen had wel zijn goede kwaliteiten. "Dat kan helaas niet." zei ze uiteindelijk met een glimlach. "Als ik jou als voorbeeld mag gebruiken. Jij bent iemand die zich gauw aanpast, weet wat ze haar te doen staat om te overleven en waarschijnlijk snel weet hoe ze zich moet gedragen in een bepaalde situatie waardoor je niet zo opvalt." Ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze haar aanstaarde, haar ogen vernauwde zich iets. "En een beetje perfectionistisch." er verscheen een geamuseerde blik in haar ogen. "Zit ik in de buurt?"

Effy kneep haar ogen samen, hoe kon iemand er zo opzitten. Maar was het niet normaal dat ze dat kon. Als dat niet zo was, dan had ze op een vlak toch wel geluk. Dan was het niet zomaar toeval was geweest dat ze zo lang leefde. Dat viel wel mee, een glimlach verscheen op haar gezicht maar verdween al weer snel. Ze zou serieus blijven. “ja, het komt wel… in de buurt.” Zei ze, twijfelachtig. “maar dat is niet meteen zo speciaal. Er waarschijnlijk honderden zoals ik op dat vlak.” Haar stem was terug neutraal, vlak maar niet ongeïnteresseerd. Toen ze haar woorden overliep in haar gedachten, merkte ze dat ze nogal deprimerend en zelfneerhalend klonk. Wat ze helemaal niet wou. “echt uitmaken doet het niet hoor, ik ben blij met wie ik ben, en dat ik niets extra heb maakt niet echt uit. Ik leef nog en dat is het belangrijkste.” Zei ze, met een klein lachje. Leven was inderdaad het belangrijkste in effy haar leven. En inderdaad, zoals anna al had gezegd, alles perfect maken wat er perfect te maken was, perfectionistisch.

Anna haalde lichtjes haar schouders op. “Er zijn vast anderen waar je raakvlakken mee hebt, maar niet iedereen is hetzelfde.” Ze glimlachte bij het volgende antwoord. Het klonk bijna alsof ze zichzelf wilde verontschuldigen voor de neerslachtigheid in haar stem zojuist. Het was iets wat ze wel vaker tegenkwam. “De kunst is de lust voor het leven niet te verliezen. Ik kan me voorstellen dat het naar zo’n lange tijd best eentonig kan worden.” Terwijl ze dit zei peilde ze het gezicht van Effy. Het was iets wat ze automatisch deed, ze kon er niks aan doen. Ze oefende al zo lang haar beroep uit en misschien zat het ook wel in haar aard.
Ze zuchtte even bij de gedachten aan de lengte van het leven wat Effy tot nu toe gehad had. Zij vond de meer dan 400 jaar die zij leefde al weerzinwekkend lang. Alleen de gedachten al aan al die lange jaren deed haar fronsen. En alles werd ook zo vaag van vroeger, van haar vorige leven. Soms bladerde ze geschiedenisboeken door, alleen maar om die herinneringen niet kwijt te raken. Maar het was meer alsof ze de geschiedenis van iemand anders las in plaats van die van haarzelf, of van haar familie eigenlijk.

Effy trok haar wenkbrauwen op toen ze hoorde dat het leven wel eentonig werd na zo lang te leven. Hoe kon iemand dat nu denken, hoe kon iets als het leven nu eentonig worden. natuurlijk kon je het eentonig maken, maar als je maar een beetje wou, werd niets saai. Effy hield van het leven, van elk aspect ervan. Ze hield van alles wat veranderde, subtiel en langzaam of heel snel met grote sprongen tegelijk, en ze hield van alles wat bleef. Dingen die zo lang geleden al van nut waren en zo perfect waren dat ze gewoon bleven. Hoe mensen zich leken aan te passen aan elke omstandigheid. Hoe uiteindelijk alles leek te veranderen, maar hoe alles weer terug naar het oude leek te komen. “eentonig? Nee, toch helemaal niet. Alles veranderd en er is zoveel om te ontdekken. En als je alles gezien hebt, dan is het eerste al weer anders. Het leven is gewoon… onbeschrijfelijk, voor iedereen hetzelfde en toch zo anders.” Zei ze, niet op een defensieve toon, eerder op de manier waarop je iets probeert uit te leggen dat niet uit te leggen viel. zoals voor de eerste keer verliefd zijn, de smaak van koud water op een hete dag, het gevoel van de bas die je lichaam vulde als je uitging. De dingen die niet uit te leggen waren, waren steeds het best om te ervaren. Want als het uit te leggen viel, dan was het iets dat veel te vaak gevoeld werd, dan was het niet iets om je over te verwonderen. Al was alles wel een beetje verwonderlijk, en hoe dat kwam, was niet uit te leggen.

Anna knikte door Effy’s woorden, want ze had gelijk. Maar toch voelde het af en toe alsof ze vast zat en maar wat aan het ronddwalen was op de planeet. Misschien kwam dat doordat ze zich zo vaak afzonderde van haar eigen soort en veel mensen om haar heen dood had zien gaan. Dat bracht ook niet echt veel optimisme met zich mee. Ze grinnikte even en bedacht zich dat ze zelf wel naar een psychiater kon gaan als ze zo door ging met denken.
“Je hebt gelijk, sorry. Er is genoeg om voor te leven.”ze glimlachte flauwtjes en keek even naar haar handen die ze in haar schoot gevouwen had. “Alleen soms vergeet ik dat even.”

Effy glimlachte meelevend. Ze kon het wel begrijpen, ergens. Vergeten waarvoor te leven. Zelf had ze het nog niet meegemaakt, maar ze had vele andere vampieren erdoor zien gaan. sommigen gingen eraan kapot, anderen kwamen er door, of leerden er mee leven. Zelf had ze zo iets nog nooit meegemaakt. Maar echt nooit. na een paar honderd jaren vroeg ze zich wel een tijdje af wanneer zij zich zo zou voelen, ze wachtte er eigenlijk een beetje op. Maar het kwam niet, en ze had geen zin meer gehad om nog te wachten op iets dat ze eigenlijk niet wou meemaken. “ja dat is de kunst denk ik wel. het willen blijven leven zoals je dat als mens doet,”zei ze vriendelijk “ zoals de meeste mensen dat toch doen.” verbeterde ze haarzelf vlug, want ze wist nu ook wel al dat niet alle mensen stonden te springen voor te leven. En dat de meeste niet eens doorhadden hoe graag ze eigenlijk wel niet leefden. Een zonde.

Een moment verscheen er een gepijnigde blik in Anna´s ogen. Een blik die verlangde naar een leven zo lang geleden en die buiten haar greep lag. Dan denkend aan de mensen die ze ooit voor haar beroep heeft moeten behandelen, mensen die hun leven zo makkelijk wilden eindigen. Het was iets wat Anna niet geheel begreep. In haar ogen waren mensen rijk, rijk aan leven, waarom zou je zoiets weg willen gooien? Het was zo kostbaar! En oh zo kwetsbaar…
“Ja, de meeste mensen inderdaad. Hoe vreemd…” haar gedachten dwaalden weer af en schudde toen niet begrijpend haar hoofd. Ze verafschuwde de jaloezie die ze soms voelde naar haar patiënten die alles hadden wat zij wilde en het zo makkelijk weg wilden gooien, zomaar…alsof het niets was.
Ze beet een moment op haar lip en besloot maar gauw van onderwerp te veranderen voor ze niet meer uit haar woorden kon komen door alle ervaringen. “Wat doe jij eigenlijk zoal om de tijd te doden?” vroeg ze, haar nieuwsgierigheid weer de vrije loop latend. Het leek haar een hele uitdaging om op Effy’s leeftijd iedere keer weer een uitdaging in het leven te vinden. Maar het meisje oogde haar ontzettend levenslustig en dat intrigeerde haar wel.

Effy dacht even na over die vraag. Ja, wat deed ze om de tijd te doden. Al vond ze dat wat cru gezegd. Alsof de tijd iets was waar je maar mee moest leven en om het iets dragelijker te maken ze op te vullen. Tijd was een cadeau, en zelf al deed je niets, toch was het aangenaam. Maar effy deed vele dingen, verveelde haar amper, zelf na zovele jaren. Daar moest toch een reden achter zitten. “ik reis veel. Ik weet wel dat je na een paar honderd jaar denkt dat je de wereld al gezien hebt, maar dat is niet waar. Er zijn nog altijd plekken over die ik nog niet gezien heb, en alles veranderd. Ik denk dat je naar alles moet kijken alsof het de eerste keer is dat je het ziet, zoveel mogelijk over alles te weten komen. Ook over dingen die niet interessant lijken, want niet interessant, dat bestaat niet. Alles heeft zijn eigen verhaal, en ik wil dat verhaal.” Zei effy, een beetje dromerig, wat hield ze van dingen onderzoeken. Dat was het mooiste wat er bestond, het verhaal van iets onbenullig. Het kon niet missen dat ze haar nooit verveelde. Er waren zovele dingen die op het eerste gezicht niet veel waard waren, maar dat wel waren, toch op een bepaalde manier. En verhalen bleven er maar bijkomen, verhalen verdwenen ook. Maar dat probeerde ze te vermijden. Alles was ze al ontdekt had, zat opgeslagen in haar geheugen, en zou er niet meer uitkomen. De mens gaat maar 10% van zijn hersencapaciteit gaan benutten, wat zou er gebeuren als hij die andere 90% ook gaat gebruiken. wel dan heb je te maken met een vampier. Het maakte niet uit of het nu 1, 100, 1000 of 2000 jaar geleden was dat effy iets had gezien of gehoord, ze wist het nu nog steeds evengoed. En haar geheugen leek maar niet vol te kunnen, gelukkig maar.

Anna staarde voor zich uit en dacht na over Effy’s woorden. Ook zij had al hele reizen achter haar rug gehad, maar daarentegen was het hele leven één grote reis…Toch had ze wel gelijk, alles veranderde met de tijd en er was altijd wel iets nieuws te ontdekken.
“Kijken naar alles alsof het de eerste keer is.” herhaalde ze zachtjes, het klonk als het allerzachtste gefluister en een normaal mens zou het niet kunnen horen, ook al had deze persoon naast haar gezeten in een doodstille omgeving. Er verscheen een verlangende blik in haar ogen terwijl ze dacht aan die zin en hoopte dat ze dat kon, of in ieder geval kon leren. Soms leek het alsof ze alles bekeek vanuit een geautomatiseerde invalshoek. Alsof ze zichzelf als persoon had uitgezet en gewoon meedreef met de rest van de wereld, met de tijd, zonder dingen ‘echt’ te zien en te beleven. Het verlangen maakte plaats voor wanhoop toen ze besefte dat ze dat gevoel van iets beleven al zo lang niet meer gevoeld had dat ze zich niet eens kon herinneren hoe het voelde. Haar diep donkerrode ogen keken een moment naar Effy die al zoveel jaren ouder was dan zij…correctie, zoveel eeuwen ouder! Vergeleken met haar was Anna nog maar een jonge pup die nog maar net de wereld aan het ontdekken was. En ze was nu al levensmoe?
“Mooi gezegd. Alles heeft inderdaad een verhaal.” ze glimlachte, waardoor haar gezicht opklaarde, maar de blik in haar ogen kon ze niet doen verdwijnen. “We zouden eigenlijk allemaal ons eigen verhaal moeten maken…Maar het mijne zou waarschijnlijk een boek worden die niemand wil lezen.” ze lachte even somber. Wat had ze nou eenmaal bereikt sinds ze een vampier was…echt iets voor haarzelf bedoelde ze daarmee… Ze reisde de wereld maar rond, soms met iemand samen, maar meestal alleen en hielp mensen en andere wezens die ze tegenkwam. Maar nooit…nooit iets echt voor haar alleen. Wat wilde ze zelf eigenlijk uit dit eeuwige leven halen?
Haar ogen werden groter toen ze zich realiseerde dat ze daar niet eens antwoord op kon geven.

Effy glimlachte zwakjes. Ze dacht dat wel meerdere vampiers zich zo voelde. Als ze er eenmaal over nadachten toch. Iets wat niet veel vampiers deden. Ze tuitte haar lippen nadenkend. “als je je leven zo saai vind… doe er dan iets aan. Maak het voor de anderen de moeite waard om je boek te lezen. Het is nooit te laat, zeker niet voor jou.” Met die jou bedoelde ze eigenlijk gewoon dat het niet te laat kon zijn voor een vampier. Je kon wel zeggen dat je bepaalde dingen niet kon doen, omdat je gebonden was aan bepaalde mensen, maar dan kon je het nog eens doen een 30 jaar later. Als je natuurlijk gebonden was aan vampiers, was dat een ander probleem. Je zou die band kunnen breken, maar waarom zou je dat willen. en zelf als je het wou, effy dacht niet dat de band met de volturi gemakkelijk te breken was. al wist ze daar niet zo veel van, gelukkig. “trouwens, anderen moeten je leven niet interessant vinden, jij moet dat vinden.” Merkte ze op, met een vriendelijke glimlach. Want nu ze erover nadacht, vele mensen zouden niet echt geboeid zijn in haar leven, toch zeker bepaalde delen daarvan. Maar effy vond elk deel van haar leven goed, natuurlijk was niet alles even spannend geweest, maar dat moest niet. Afwisseling was alles wat ze nodig had. En dat had ze genoeg gehad. Er waren nog dingen die ze doodgraag wou doen, en dat wou ze zo lang mogelijk houden. Stel je voor dat er niets meer was om naar uit te kijken. Effy had zelf geen idee hoe dat voelde. Had ze daarbij geluk. Als ze hoorde dat er veel jongere vampieren daar wel last van hadden. Was het een wonder dat ze nog nooit last had gehad van lusteloosheid. Misschien wel, misschien niet. Misschien was het wel een bewuste keuze, die anderen onbewust misten. Ze wist het niet. Maar ze was blij met hoe zij was, daar was ze zeker van.

Anna luisterde bedachtzaam naar Effy´s woorden en besefte dat ze gelijk had. Het enige probleem was dat Anna hoe dan ook vast zat aan haar familie. Zo kon deze simpelweg niet verlaten, door een voorval aan het begin van haar leven. Ze zouden het nooit toestaan. Daar kwam nog bij dat ze het niet over haar dode hart kon verkrijgen Marcus dit aan te doen. Hij was als een vader voor haar geweest in die eerste jaren.
“Ik zou er graag iets aan willen doen, maar ik zit altijd op een bepaalde manier vast aan mijn ‘familie’.” ze sprak het woord familie nogal bedenkelijk uit, omdat het voor haar een andere betekenis had dan voor die familie zelf. “Ondanks de vrijheid die ik krijg, zal ik toch altijd in de gaten worden gehouden door een fout die ik in het verleden gemaakt heb.” Nee, afscheid nemen van de Volutri kon ze niet. Ze zou alleen niet eerlijk kunnen zeggen dat ze daar nooit over nagedacht had.
Toen Effy begon over het boek, een term die ze immers zelf had ingebracht, keek ze haar met grote ogen van schrik aan. Ze sloeg letterlijk de spijker op z’n kop. Wat stom dat zij zelf die gedachtengang niet had gehad. En zij had nog wel psychologie gestudeerd. Anna beet op haar lip uit schaamte dat ze zich zo had laten gaan. Wat zou Effy wel niet van haar denken, dat ze manisch depressief was misschien?
Ze lachte beschaamd. “Je hebt gelijk.” Gaf ze toe en dacht na over alles was ze voor zichzelf had willen doen, maar nog nooit gedaan had. “Ik zou meer voor mezelf moeten leven…maar het punt is dat ik niet weet waar ik moet beginnen.” Ze haalde haar schouders op en keek even op zich heen. Ze was nu in Rome, maar over een paar weken zou ze wel weer ergens anders naartoe gaan. Zo was het altijd. Ze was altijd op reis en bleef nooit langer dan twee jaar op dezelfde plaats, sinds ze haar studie had afgerond. En dat was al jaren en jaren geleden. Tegenwoordig leerde ze bij via studies die je op internet kon aanvragen. “Misschien zou ik dat eens moeten doen…me ergens vestigen en kijken wat er gebeurt.” Ze zuchtte even verward. Waar zou ze dat moeten doen alleen…als vampier zijnde viel je nogal op, voornamelijk in de zon.

effy knikte afwezig. Settelen was wel eens goed, als je al zo lang reisde. Het verloop van zo een meer permanent verblijf was helemaal anders dan bij reizen. Je leerde een ander soort mensen kennen, een ander soort vampieren ook, als je die al tegenkwam. Het was wel leuk om ergens te blijven. Effy wisselde het vaak af. Een tijdje reizen een tijdje mainstreamen. Of de 2 combineren. Voor lange tijd gaan wonen in een cultureel interessant land en daar dan van alles gaan onderzoeken zoals ze deed als ze op reis ging. Natuurlijk was op reis gaan voor effy ook niet meteen voor een weekje of 2. Nee als ze echt op reis ging, was ze toch al snel een jaar weg, minimum. Maar het was helemaal anders als naar die plaats te gaan om daar even te blijven wonen. Je ging je anders gedragen. Het was wel interessant hoe je blik op dingen je gedrag zo kon bepalen. “je ergens voor lange tijd gaan plaatsen is iets interessant. Vooral als je de mensen daar beter leert kennen.” Niet dat je echt close werd met mensen, maar je begon er na een tijd toch een soort van band mee op te bouwen, als je er voor open stond tenminste. “natuurlijk moet je dan naar een bewolkt gebied gaan, of je kan elke dag binnen gaan zitten.” Als je naar een zonnige plaats zou gaan, zou er ook niet veel zijn aan het blijven op een plaats. Vervelen zou het enige zijn wat je zou doen. snachts leven, zoals vampiers dat horen te doen zeker. Dan zouden de mensen wel iets rapper dingen gaan verdenken. “je zou het eens moeten proberen, het is wel leuk. Eens iets nieuw. Heb je dat nog nooit gedaan dan?” vroeg ze. het zou raar zijn als ze het nog nooit gedaan had, maar anders gezien was het ook niet zo vreemd. Effy had de eerste paar honderd jaar ook enkel heel veel gereisd. Dus waarom zou ze dan anders zou denken over anderen.

“Jawel” antwoordde Anna en dacht terug aan haar ‘studententijd’ in 1958. Wat een heerlijke tijd was dat geweest en uiteraard had ze veel mensen leren kennen. 5 jaar had ze er gewoond, maar na die tijd nooit meer ergens zo lang. Ergens durfde ze het misschien ook niet aan, omdat ze zo anders was en geen mens. Ze werkte wel graag in de verschillende klinieken en af en toe in een ziekenhuis, maar ze was bang dat het zou opvallen dat ze niet ouder werd. Dat ze altijd maar hetzelfde bleef. Ze was bang…dat de mensen bang zouden worden, van haar.
Ze beet kort op haar lip, een peinzende blik op haar gezicht. “Jawel, maar nooit langer dan een jaar of 2. En de afgelopen 6 jaar heb ik alleen maar gereisd. Wel veel…personen…ontmoet.” ze staarde een moment voor zich uit, naar iets wat alleen zij kon zien. Ja ze had velen ontmoet, en het waren niet alleen mensen geweest. “Volterra was mijn laatste stop…” ze glimlachte en leunde achterover op haar stoel, waarbij ze haar benen over elkaar sloeg. “Nu hier voor een korte vakantie en daarna…” ze haalde haar schouders op. Ze had er nog niet echt over nagedacht. Misschien Noorwegen of Zweden, in de winter was het daar niet zo lang licht en dat werkte ook wel mee. Of toch weer naar Seattle, daar had ze zo'n 40 jaar geleden ook wel eens gewoond. Fijne stad “Seattle, Stockholm...Umeå...Meestal plan ik vooruit, maar nu weet ik het eigenlijk even niet. " gaf ze toe met een zucht. Ze keek Effy nieuwsgierig aan. "Woon jij nu ergens in Europa? Of is dit historische uitstapje ook slechts een vakantie?"

Geboeid luisterde effy naar de uitleg. Dus ze had wel al even op een plaats gebleven, ze kende het concept. Effy snapte het ook heel goed dat ze alles vooruit plande. Dat deed ze zelf ook. Niet dat ze wist wat ze over 10 jaar ging doen, maar binnen de 3 jaar stond alles toch al min of meer vast. Nu was het voor de komende 3 jaar gewoon in forks blijven en daarna naar hier komen. Hier zou het moeilijker zijn om permanent te blijven, toch voor enkele jaren. Er was veel zon en de volturi was veel te dicht bij. Maar effy hield van een uitdaging en ging die dan ook graag aan. “vakantie, voorlopig toch nog. Ik woon in forks. Daar ben ik van plan nog even te blijven, daarna kom ik definitief naar hier.” Effy zweeg even, keek naar de lucht. “wat je definitief kunt noemen dan toch, zo definitief als mogelijk.” Besloot ze. wat leek het haar leuk om ergens oud te worden, kinderen en kleinkinderen te krijgen, een leven op te bouwen. Een steek ging door haar lichaam. Effy was pas 17 geweest toen ze vampier werd, en de meeste vampiers die haar ‘menselijke’ leeftijd hadden, leefden hun leven gewoon spontaan door. Ze vonden het vaak niet erg dat ze geen gezin konden starten, gewoon omdat ze te jong waren, omdat het er niet in had gezeten toen ze veranderd waren. In effy haar tijd was dit iets heel anders. Zij was 17 en helemaal klaar voor kinderen, ze zou trouwen en meteen aan een gezin starten. Zo hoorde dat en zo zou het zijn. ze had toen al uitgekeken naar kleine versies van haar, of kleine versies van mars. En het liefst van al allebei. Dus ook nu vond effy het nog steeds jammer dat het feit van een kind te krijgen er niet inzat. Dat het er nooit inzat. Ze zou zelf nooit trouwen, nooit zou ze oud worden met iemand. “daarna weet ik het nog niet, maar iets zegt me dat ik wel naar het oosten zal gaan, peru of zo.” Zei ze afwezig. Effy had geen spijt van het feit dat ze een vampier was, maar ze zou wel doodgraag willen weten hoe haar leven eruit had gezien als vampiers echt niet bestonden, als ze echt maar mythes waren, sprookjes. Niet dat in haar tijd die sprookjes al bestonden.