pompidom school

Chyta keek even naar Akai die zich bij hun kwam zetten, hij had ook een beetje aandacht voor de leerkracht, die was zij helemaal vergeten. Ze zuchtte, ze moest beter worden in school, ze lette nooit op en luisterde maar half eigenlijk nog niet eens half. Maar er waren nu eenmaal interessante dingen, ze zag dat de leerkracht ook wat ongemakkelijk werd onder haar doordringende blik omdat ze hem de hele tijd genegeert had. Ze keek gauw weg en en richtte haar aaandacht terug op Sya."Ik weet niets meer" zei ze een tikkeltje verdrietig maar ze keek gauw terug neutraal; niemand moest weten dat ze wou weten hoe haar leven was voor ze veranderd werd.

Chyta wist niets meer van haar mensenleven, maar ze was nog zo jong. Dat kon toch niet. Sya was veel ouder en wist nog relatief veel. Ze wou het ook niet vergeten. Maar zelf al deed je niet je best om te herinneren. Er bleven toch dingen hangen. “niets… raar.” Merkte Sya dan maar op. Ze kon het niet geloven. Maar misschien kon het wel, ze wist het niet echt. Misschien waren er wel veel vampieren die niets meer wisten van hun mensenleven. Dat was erg, haar mensenleven was het enige waardoor Sya nog wist dat ze een reden had om blij te zijn met wat ze had. Vroeger was het slechter.

De meisjes waren onophoudelijk aan het babbelen. “Waarschijnlijk eerder normaal voor meisjes…” dacht Akai en een grijns. Toen hij de weerwolf hoorde zeggen dat het voor hun misschien wel de 50ste keer was dat ze naar school gingen moest Akai zich inhouden niet in lachen uit te barsten. 50 keer? Dat was wel heel veel, dan zou je ver om de 15 jaar je hele middelbaar opnieuw moeten doen… Dan had je maar 9jaar geen school… Nee, dat was hem wat te veel van het goede. Sya vond dat blijkbaar ook en vertelde hun dat het haar tweede keer was. Akai trok zijn wenkbrauw op. Tweede keer vond hij wel redelijk weinig, maar hij wist niet precies hou oud Sya was, maar hij schatte haar toch begin 500… Bij Chyta was het nog maar haar eerste keer, maar dat had Akai wel verwacht aangezien ze een newborn was. “Zevende keer bij mij” zei Akai terwijl hij in zijn hoofd nog eens natelde. Om de 100 jaar ging hij naar school en dan nog de keer dat hij als mens naar school was gegaan… Zeven… Dat was een “heilig” getal… En dit was tot nu toe het beste middelbaar dat hij al gehad had… Straks werd hij nog bijgelovig? Nee, dat lag niet in Akai zijn aard.

Lilo wou het gesprek niet eens volgen. Hoe kon het zijn dat vampiers zomaar met weerwolven omgingen? Ze trok haar neus op. Ze kon er niet goed tegen als mensen haar ergerden, ze werd er hongerig van. Staarend naar de blonde saart van het blonde meisje voor haar voelde ze haar ogen zwart kleuren. Het was niet echt de juiste moment om honger te krijgen, en zeker niet om haar te voeden. Mat een onweestaanbare drang om haar leeg te zuigen hoorde ze haar hartslag. Toch behield ze haar controle. Ook al wou ze het gesprek niet volgen, ze kon er niet aan doen dat haar zintuigen zo ver ontwikkeld waren. Ze hoorde dat het ging over het aantal schooljaren. Wel, ze hield de tel niet bij, maar zeker meer dan 100 keer. Misschien 200... Eigelijk was ze nog nooit op de universiteit geweest. Het was nog nooit bij haar opgekomen. Misschien was het een goed idee om te doen. Ze wist toch zowat alles, moeilijk zou het niet zijn.

Sya vond haar overdrijving grappig, want ze gniffelde terwijl ze antwoord gaf. ‘de 50ste keer…nee, net niet. de 2e om precies te zijn. en de eerste keer was toen ik nog mens was… en in de middeleeuwen was het onderwijs nu niet op zo een hoog niveau. Ik heb mijn leven vooral gespendeerd aan reizen. Waardoor geschiedenis en aardrijkskunde supersimpel zijn voor mij. maar ook de rest is gewoon gemakkelijk, veel opslagruimte he.’ Dakotah knikte. Ze wist dat vampieren een niet te vergelijken geheugen hadden. Ze vergaten niets. ‘Ik weet niets meer’ Chyta klonk een tikje triest. Niets meer weten… Ze bedoelde van haar mensenleven, nam Kodah aan. ‘niets… raar.’ Reageerde Sya. Kodah deelde die mening. Hoe kon je nu stukken van je leven, al was het dan je mensenleven, als je een vampier was, vergeten? ‘Zevende keer bij mij’ Akai. Dakotah rilde even inwendig, ze was bijna vergeten dat hij er ook bij zat. Ze keek hem aan, en kon toen niet meer wegkijken. Hij was knap, maar welke vampier was dat niet? Ze besefte dat het wel heel opvallend was dat ze zo naar hem zat te staren, en sloeg haar ogen vlug neer.

Toen Akai iets gezegd had keek Kodah ineens weer naar hem. Eigenlijk vond Akai het na enkele seconden eerder staren. Akai vroeg zich af wat er te zien was, het was toch niet dat hij bloed of zo op zijn gezicht hangen had? Nee, hij was altijd zo netjes… Plots sloeg Kadoh haar ogen weer neer, ze had waarschijnlijk door gehad dat ze hem wat zat aan te staren. Akai concentreerde zich ondertussen ook al niet meer op de leerkracht, haar gezever boeide hem niet echt, want hij had dit allemaal al eens gehoord. Akai had ook de hele tijd haar zitten aankijken, expres, want hij vond het vervelend als iemand hem aankeek en hij die persoon niet… Maar nu ze wegkeek keek Akai ook weer weg. Akai keek even naar Lilo, hij vond het eigenlijk een beetje zielig dat ze zo alleen zat, maar ze kon er desnoods wel komen bijzitten. Al snapte hij haar haat voor weerwolven wel een beetje… Akai wende zich weer tot Kodah. “Dan ben jij nu 17 Dakotah?” vroeg Akai, nog altijd een beetje argwanend.

Akai zei ineens iets. ‘Dan ben jij nu 17, Dakotah?’ Dakotah trok haar wenkbrauwen op. Hoe wist hij dat nu? Voor zover ze wist had ze haar leeftijd niet verteld. Maar jah, met logisch denken raakte je al ver. Hij had waarschijnlijk gewoon uitgerekend, afgegaan op de klas waar ze inzat en dat het haar eerste keer school was. Ze keek op en keek hem in de ogen. Deze keer keek ze recht in de dofrode irissen van de vampier. En toen was alles anders. Alles veranderde. Of nee, zijzelf was veranderd. Maar ook weer niet. Alles wat om haar heen gebeurde, was alsof het slowmotion gebeurde. Het enige wat in haar wereld echt was, was Akai en de ogen waar ze in verdronk. Alles wat belangrijk was in haar leven, familie, vrienden,…, verdween in het niet bij de belangrijkheid van Akai. De tijd leek even stil te staan. Toen schudde Kodah haar hoofd, en knipperde een aantal keer. Ze antwoordde op Akais vraag. ‘ Jah, dat klopt helemaal…’ ‘Jah, dat klopt helemaal…’ Ze glimlachte. Ooh help. Hoe kon dit nu gebeurt zijn?! ‘En hoe oud zijn jullie?’ ze vroeg het nonchalant, om de aandacht af te leiden van wat net gebeurt was. Ook om die reden maakte ze er een algemene vraag van… Niet alleen aan hem gericht, maar evengoed aan de anderen. Ze kon evengoed niet wegkijken. Maar ze moest. Wat moest hij wel niet denken, dat ze hem zo freaky aan zat te staren. Ze keek naar Sya en Chyta. ‘Als je dat wil zeggen, natuurlijk… Ik wil niet…’ Ze liet het einde van die zin verloren gaan in gemompel.

Leeftijd, daar moest Sya over denken. wanneer waren de middeleeuwen ook al weer, nuja wanneer dat de middeleeuwen waren was nu niet zo moeilijk. Maar wanneer was zij geboren. “pak 500 jaar, ik weet het niet zo zeker.” tot nu hat dakotah een hele tijd zitten staren naar Akai, wat wel een beetje logisch was, al had zij daar totaal de neiging niet toe. Maar een weerwolf was toch een heel klein beetje mens, en een mens werd overdonderd door vampiers. En zij was een meisje, en hij was een jongen. Zelf in haar gedachten moest daar geen tekening bij gemaakt worden. wat ook anders wel raar was geweest, een tekening maken in je hoofd, dat ging toch niet. even met potlood in je hersens kerven, dat ging toch niet. natuurlijk kon je figuurlijk tekenen in je hoofd. Maar dan was het toch niet echt tekenen. Of wel, was het voorstellen van een tekening gelijk aan tekenen. Of als je een enorm sterk visueel geheugen had, was dat dan niet tekenen. Maar tekenen moest met tekengerief, wat je niet kon gebruiken in je hersenen. Natuurlijk is alles in je hersenen een beetje virtueel, dus tekenen ook. Dus het tekengerief ook. Wat dus betekende dat tekenen in je hoofd wel kon. Sya was de hele tijd in gedachten verzonken en fronste daarbij. Maar nu verscheen er een zelfvoldane glimlach op haar gezicht. Wat hield ze ervan om iets op te lossen in haar hoofd.

Lilo staarde voor zich uit. De tijd ging traag vooruit. Maar vooruit ging ze. En toen ging de bel. Opgelucht haalde ze adem. Toen ze haar boeken wou inpakken merkte ze dat ze helemaal niets had uitgepakt. Ach, dan was ze sneller buiten. In het naar buiten wandelen keek ze gemeen naar het stinkende wezen. Morgen zou ze zeker deo meepakken voor dat wicht. Even dacht ze na... Deo brand goed. Een grijns kwam op haar gezicht. Lilo had helemaal geen aansteker nodig om iets in brand te steken. Nu zou het teveel opvallen. Naar de 4 poter zou moeten oppassen, want anders zou haar lot bezegeld zijn. Branden... Ze zou haar niet vermoorden. Gewoon wat brandwonden geven. Het sadisme groeide. Dan zou het buiten school moeten, en buiten school het mormel zien... Misschien zou ze haar toch niet in brand steken. Ze slenterde het lokaal uit. Onwetend dat ze de volgende dag haar zoon mee zou nemen, haar zoon die ook stil stond in de tijd, en eigenlijk maar 1 jaar scheelde.

Kodah vroeg aan de drie vampiers hou oud ze waren. Sya vertelde dat ze ongeveer 500 jaar was. Net toen Akai wou zeggen hou oud hij was ging de bel. Akai stopte zijn boeken, die hij niet eens opengedaan had, weg in zijn tas en zag hoe Lilo het lokaal al uitslenterde. Akai keek haar na en keek vervolgens weer naar de andere drie. Hij wachtte tot ze ook rechtstonden om verder te stappen. Akai dacht aan wat hem nog te doen stond… zijn huis opknappen. Hij zuchtte even. Helemaal alleen zijn huis opknappen… “leuk”. Maar het zou ook een beetje raar zijn de meisjes uit te nodigen… Nee, hij zou wel zijn oude radio uithalen en naar de radio luisteren (Akai is niet zo een modern type en is niet echt mee met de nieuwe technologica). Akai ging naar buiten om zijn jas aan te doen en wachtte opnieuw even op de drie meisjes.

Chyta hoorde dat Kodah vroeg hoe oud wij waren, Sya antwoorde dat ze ongeveer 500 jaar was, zij antwoorde niet. Dakodah wist toch dat ze een nieuwelinge was, de leeftijd maakte dan nog niet zoveel uit. Ze zag hoe Lilo weg wandelde toen de bel ging, ze wierp eerst nog een gemene blik op Dakotah. Ze zuchtte. Lilo zou waarschijnlijk morgen niet aardige doen tegen Dakotah. Ze zag uit haar ooghoeken hoe Akai zijn boeken wegstopte en rechtstond. Zij keek even naar haar tas, ze had haar boeken ook niet genomen dus slingerde ze de tas nonchalant over haar schouders en stond recht. Ze wandelde rustig en traagjes naar buiten, de anderen zouden wel volgen.

Sya zei dat ze zowat 500 jaar oud was, dat ze het niet zeker wist. Kodahs mond zakte open van verbazing. Kon je zo oud worden dat je je leeftijd vergat? Ze keek naar Chyta, maar die gaf geen antwoord. Ze was dan ook een nieuwelinge. Nogal wiedes dat je leeftijd er niet echt toe deed. Akai ging precies antwoorden, maar toen ging de bel en stonden ze allemaal op. Lilo was bijna onmiddellijk het lokaal uit, maar niet zonder eens vuil naar Dakotah gekeken te hebben. Zucht. Morgen word alles beter, hield ze zichzelf voor. Ze pakte haar spullen en liep naar buiten. Ze had thuis nog wat te doen, dus ze mompelde een vlug ‘Tot morgen, ik moet gaan.’ naar Chyta en Sya en Akai. Ze liep gauw naar de bosrand en veranderde zich. Zo was ze veel sneller thuis. Ze grijnsde even en genoot van het gevoel van de wind in haar bruine vacht. Morgen nog een dag…