pompidom school

Lilo barrste in lachen uit. "Ai, hard nadenken. Dat kan een probleem worden he. En komaan, als we op deze toon praten hoort geen enkele sterveling ons." Fluisterde Lilo. Ze wou even opgelucht ademhalen toen ze hoorde dat hij haar gedachten niet altijd kon lezen. Ze bedacht zich, ze wou niet dat hij dat merkte. Ze vroeg zich af wat zijn grenzzen waren, en wat voor braintricks hij nog allemaal kent.

Toen Freddy in lachen uitbarstte en zei: "Ai, hard nadenken. Dat kan een probleem worden he. En komaan, als we op deze toon praten hoort geen enkele sterveling ons." Akai trok een wenkbrauw op. Hij had het gewoon gezegd ter informatie voor moest het ooit eens nodig zijn. Akai hoorde dat de leerkracht de les afrondde omdat de bel ieder moment kon gaan. Akai nam zijn (zwarte, met rode tekens op) tas en deed die over zijn schouder. Niet veel later weergalmde het belsignaal. Zo, de saaiste en overmoedigste les van de dag zat er weer op. Langzaam wandelde Akai naar buiten, hij vroeg zich af waar het andere meisje eigenlijk naartoe was. Toen hij buiten stond besefte hij dat hij niet wist waar hij zat. Eigenlijk wist hij niet eens meer waar hij zijn lessenrooster had gelaten. Akai begon te zoeken in de zak van zijn leren jas, maar vond het rooster niet direct…

Sya wachtte geduldig tot de bel ging. Na 500 jaar leven, was een uurtje niets, en de bel ging sneller dan verwacht. Iedereen kwam naar buiten en Sya ging naar Lilo ‘en, was de les een beetje interessant.’ Zei sya op een licht spottende toon. Misschien had ze moeten blijven, maar ze was hier niet voor geschiedenis. Ze wou andere dingen leren, dingen die ze nog niet wist. Dat moest toch bestaan. Maar het was zeker geen geschiedenis. Ook de japanse jongen kwam naar buiten. Sya vond hem vreemd, maar goed vreemd.

Dakotah liep door de gang. Eigenlijk had ze vandaag helemaal niet naar school willen gaan, maar dat was natuurlijk buiten haar moeder gerekend. Desondanks was ze nu pas naar school gegaan. Niemand zou haar missen in de klas, hoopte ze. Ze sloeg de hoek om en wat eerst een vleugje was geweest, niet hinderlijk, werd nu een soort stinkbom, maar stinkbom was niet de juiste term. Het was eerder alsof ze door de parfumafdeling liep en een overdosis aan gemengde parfums rook. Vampiers. Ze zag een stroom leerlingen uit het klaslokaal komen, en ze kon de vampiers er makkelijk uitpikken. Het waren drie meisjes en een jongen, die er Japans uitzag. Ze zag dat hij blijkbaar iets zocht, en zag tegelijk dat er iets uit de tas van de jongen was vallen. Ze liep nog steeds door en toen ze iets dichterbij was, zag Dakotah dat het een lessenrooster was. Ze besloot dat de jongen dat wel nog nodig zou hebben en raapte het papiertje op. 'Zoek je dit misschien?' Ze keek de jongen een beetje verlegen aan, ze wist niet hoe hij zou reageren en hield het rooster voor zich uit.

Ja zeer boeiend. We hebben huiswerk, ik moet leren hard nadenken. Of zoLilo had geen zin om uitleg te geven. Ze had zelf geen zin om te blijven eigenlijk. Ze wou de school uitlopen, maar bedacht zich. Iets meer doorzettingsvermogen op de 1ste schooldag mocht toch wel he? Ze zou de rest wel volgen naar de volgende klas.

Akai was nog druk aan het zoeken. Niet zo ver van hem vandaan hoorde hij dat Sya bezig was tegen Freddy. Net toen Akai het zoeken wou opgeven hoorde hij iemand achter zich vragen: “zoek je dit misschien?” Akai draaide zich om en zag een meisje staan. Ondertussen had hij al geroken dat het een weerwolf was. Persoonlijk had Akai niet meteen iets tegen weerwolven, toch zeker niet in de mate dat hij ze meteen zou aanvallen en vermoorden. Maar hij zou ze wel eerder argwanen. Akai zag dat het meisje zijn lessenrooster in haar hand had. Ze moest toch ook al geroken hebben dat hij een vampier was? Misschien had ze hier een bedoeling achter? Akai dacht razendsnel na, maar wist niet meteen iets wat hier verkeerd aan kon zijn. ”Dank je” zei hij zacht terwijl hij zijn lessenrooster aannam. Akai vroeg zich af waar de weerwolf opeens vandaan kwam, hij had haar de vorige lessen nog niet gezien… Misschien zat ze wel in een andere klas ofzo…

‘Graag gedaan’ glimlachte Dakotah. Ze wou hem duidelijk maken dat ze hem niet zou aanvallen ofzo, want hij wist natuurlijk onmiddellijk dat ze een weerwolf was. ‘Ik ben Dakotah,’ vervolgde ze. Ze hoopte dat de vampier haar niet zou veroordelen om het feit dat ze een weerwolf was, wat goed mogelijk was. Zijzelf veroordeelde niemand om het feit dat hij of zij vampier was, dat vond ze zelf het eerlijkste. ‘Welke les heb jij nu?’ Ze wierp een blik op het rooster dat hij nog steeds in zijn handen hield. Misschien hadden ze samen les. Voorlopig zou ze daar niets op tegen hebben, ze gaf de jongen, die ze, moest ze toegeven, erg knap vond en bovendien nogal lekker ruiken –zo lekker als mogelijk was voor een vampier-, het voordeel van de twijfel.

“Graag gedaan” zei de weerwolf. “Ik ben Dakotah” zei ze vervolgens. Akai knikte en nam het meisje in zich op. Onwillekeurig moest Akai denken aan iemand, iemand van vroeger. Misschien kwam het door haar gedrag? Akai vervloekte zichzelf in zijn gedachten. “Nu is het niet het moment” dacht hij. “Welke les heb jij nu?” vroeg Koda. Akai keek even naar zijn lessenrooster. Met een zachte zucht zei hij: “aardrijkskunde” Nog zo een vak dat hij niet nodig had. In elk land was dat hetzelfde en het was niet dat de landen om de zoveel jaar eens in een andere zee gingen gaan liggen of dat er iets anders boeiend gebeurde. Akai stak het lessenrooster in zijn jaszak en nam de jas van de kapstok, klaar om naar het volgende lokaal te gaan.

Dakotah keek de vampier aan. Hij leek haar op te nemen, wat een goed teken was, dacht ze. ‘Aardrijkskunde’ antwoordde hij op haar vraag. Hij stelde zich niet voor. Super, dacht ze. Inwendig rolde ze met haar ogen. Ze besloot het hem gewoon te vragen. Bovendien was hij waarschijnlijk een klasgenoot, aangezien Kodah nu ook aardrijkskunde had. ‘Volgens mij… ja, Ik heb nu ook aardrijkskunde.’ Ze keek niet zo blij, aardrijkskunde was namelijk verre van haar favoriete vak. Ze had nog net op tijd door dat de vampier dat misschien als een reactie op het feit dat ze samen les hadden, zou kunnen interpreteren, en trok haar gezicht weer in de plooi. ‘Ga je me je naam nog vertellen?’ vroeg ze terwijl ze alweer zachtjes verder liep naar hun lokaal. Ze verwachtte dat de vampier –ze ergerde zich echt aan het feit dat ze zijn naam niet wist- mee zou lopen, en keek over haar schouder.

Toen Koda zei dat ze ook aardrijkskunde had keek ze niet zo blij. Akai vroeg zich af of dit was doordat ze het dan waarschijnlijk samen zouden hebben of omdat ze het vak niet graag deed. “Ga je je naam nog vertellen” vroeg de weerwolf precies een beetje geërgerd. Akai grijnsde. Wat was er toch altijd met namen? Voor zijn part noemde iedereen hem gewoon Dingske ofzo, het kon hem eigenlijk niet veel geven. Akai had eigenlijk geen zin om zijn naam te zeggen, maar had er ook geen zin in dat Dakotah kwaad zou worden. Ze was ondertussen al verder aan het stappen, Akai stapte in stilte mee (hij wist toch zijn lokaal niet zijn en hoopte dat hij er zo zou raken). Even zuchtte hij voor hij, na een korte stilte zei: “Akai.” Akai hoopte dat de weerwolf nu tevreden was.

sya was vrolijk door de gang aan het huppelen naar haar volgende o zo boeiende les, toen ze ineens geraakt werd door een imense stank. “jak, jak, jak. Wat is dat.” Riep ze uit met haar neus opgetrokken. Ze wist het natuurlijk meteen, weerwolf. Instinctief dook ze verdedigend ineen, met een opgetrokken neus. Weerwolven waren haar dood al eens bijna geweest. Onderzoekend als een echte spion keek ze de gang door. Zoekend naar een gezicht dat ze misschien herkende van de vorige keer. Nee, de vuile moordenaars waren niet in de buurt. Misschien was het wel een andere weerwolf, een aardige. Sya snoof, slecht idee, jak, aardige weerwolven, bestond dat. Dat kind mocht wel eens parfum kopen, stank niet normaal.

Chyta kwam iets later dan de rest naar buiten en zag Sya huppelen, zij zou wel weten waar de volgende les was. Ze hoopte dat het dit keer een iets boeiendere les was maar ze verwachtte er niet te veel van. Ze wandelde net iets te snel naar Sya tot een verschrikkelijke stank in haar neus doordrong, ze stond stokstijf stil. Dat had ze nog nooit geroken maar ze wist dat het iets slechts betekenen, ze zag Sya een verdedingende houding aannemen. Ze voelde dat ze dat ook moest doen maar eerst ging ze naast Sya staan. Met twee zouden ze sterker zijn tegen een eventueel gevaar. "Wat is de brandende stank?'

sya zette haar terug rechter. Een verdedigende houding op school was maar raar. En een weerwolf zou haar niet aanvallen op school. Chyta wou weten waar de stank vandaan kwam. Wat als ze haar de waarheid zei, zou ze dan meteen aanvallen. Ach, ze zou het er maar op wagen. “weerwolf.” Siste ze zachtjes. Jammer dat ze daardoor weer moest ademen en de stank haar lichaam weer binnendrong. “maar jak.” Mompelde ze.

Chyta ging ook normaal staan en keek of iemand iets was opgevallen maar ze zag niemand naar hun kijken ze ademde gerust uit waardoor ze weer die stank in haar neus kreeg; ze nam zich voor om te stoppen met ademen. Een weerwolf, was dat niet een mens die met volle maan veranderde in een wolf? De enige echte vijand van de vampier. Ze siste, ze kon op school toch geen gevecht beginnen met een weerwolf, ze mocht niet laten zien dat er bovennatuurlijke wezens bestonden. Wat kon ze dan doen? Ze kon toch moeilijk gewoon de stank negeren en verder gaan naar de volgende les, het viel haar op dat er veel minder mensen rondliepen wat wou zeggen dat de les al begonnen was."Wat nu?"

Akai zag vanuit zijn ooghoeken dat Sya plots haar neus optrok. Blijkbaar had ze de weerwolf nu pas geroken, ook Chyta had het door dat er een weerwolf rondliep. Akai hoopte dat ze zich een beetje zouden beheersen, als een weerwolf boel wou komen maken zouden ze dat niet op school doen, waar zoveel mensen waren. En zeker niet als er vier vampiers aanwezig waren. Als de weerwolf zou aanvallen zou ze gedoemd zijn te sterven en Akai veronderstelde dat ze dit wel wist. “Rustig,” zei Akai telepathisch tegen Sya, Chyta en Freddy, “de weerwolf staat bij mij en kan ons niets maken, en dat zal ze ook wel beseffen. Ik denk trouwens dat ze niet meteen kwaad in zin heeft. Maar blijf wel op jullie hoede! Je weet maar nooit…” Akai keek schattend naar Koda, ze zag er op het eerste zicht niet echt sterk uit, maar schijn bedriegt wel eens...

“niets nu, we moeten het laten, ik ga straks eens kijken wie het is. En als ik hem of haar ken, dan moet er iets gebeuren. Anders… anders blijft het zoals het is. Het is niet zeker dat ie gevaarlijk is. En op school kunnen we toch niets doen.” Sya voelde iets raar in haar hoofd, ze probeerde zich te verzetten maar het was nutteloos. Maar nu wist ze wel dat de weerwolf niet gevaarlijk was. goed zo. Nieuwsgierig keek ze rond. De japanse jongen stond stil in de gang, het ding in haar hoofd moest van hem geweest zijn. beviel haar niets, iemand in haar hoofd. Wel handig.

De vampier zweeg weer een tijdje, voor er uiteindelijk ‘Akai’ uitkwam. Akai, wat een aparte naam, dacht Dakotah. Ze glimlachte naar Akai en zag toen uit haar ooghoek een van de vrouwelijke vampiers ineenduiken in een verdedigende positie. Die heeft waarschijnlijk al eens ruzie gemaakt met weerwolven, dacht Dakotah grimmig. De blonde vampier naast haar verstarde en zag er wat verward uit. Eerste kennismaking, zei een stemmetje in haar hoofd. Dakotahs instinct maakte dat ze bijna gromde, maar ze wist zichzelf in te houden. Ze hield de vampiers nauwgezet in de gaten, voor het geval ze aanvielen, en liep nog steeds verder naar hun lokaal. Ze was erg op haar hoede, maar probeerde er toch uit te zien alsof ze hen niets zou doen. Wat ook zo was.

Lilo heek Nanimo boos aan. Of moest ze Akai zeggen? Eerst liegen over zijn naam, dat was oke. Dat deed ze zelf ook. Maar dan een weerwolf zijn echte naam zeggen? Neen, dat kon niet. Zelf had ze de neiging om het wezen naar de hals te vliegen en af te maken. Ze bewaarde haar controle. Had ze deze vampier al aardig gevonden, dan deed ze dat nu niet meer. Ze vond hem verachtelijk en liep door naar het lokaal. Toen ze het stinkende meisje passeerde spuugde ze recht in haar gezicht.

De derde vrouwelijke vampier liep langs Dakotah en ze wou alweer opgelucht ademhalen, toen die in haar gezicht spuwde. Dakotah bleef stokstijf staan en gromde. Ze kon er niets aan doen. Wat had zij deze vampier kwaad gedaan dat die zomaar in haar gezicht mocht spuwen? Niets! Rillingen rolden over haar lijf, haar ogen werden verblind door een rood waas. Nee, ze mocht nu niet veranderen. Niet in een school vol mensen die niets van de monsterwereld waar zij toe behoorde wisten. Ze sloot haar ogen een halve seconde en de rillingen werden al wat minder. ‘Sorry, maar voor zover ik weet ben ik geen spuugbak, bloedzuiger’ siste ze, luid genoeg dat de onbeschofte vampier het zou horen, maar de weinige mensen die nu nog op de gang waren niet. Ze veegde het spuug af. Jak, zelfs dat stonk… ‘Wat heb ik jou misdaan dat jij dénkt’ Dakotah benadrukte dat woord ferm, ‘dat je het recht hebt iemand in zijn gezicht te spugen?’ Opnieuw kreeg ze de neiging te grommen, maar onderdrukte ze die.

Lilo draaide zich om. "Wel, je lijkt best wel op een spuugbak, zo ruik je ook. En wat je misdaan hebt?" Lilo sprak stil en luchtig. Even wou ze haar hand op de schouder van het gemuteerde monster leggen, Maar het feit dat ze een gemuteerd monster was hield haar tegen. "Wel, je hebt helemaal niets misdaan" Ze klonk een beetje verontschuldigend. "Ik bedoel, je kan er ook niets aan doen dat je moeder haar benen heeft gespreid voor je vader waardoor een fout van de natuur zoals jij bent ontstaan." Ze vermelde de boodschap gewoon even, alsof ze het weer meedeelde.

Akai had gehoopt dat de meisjes rustig gingen blijven, dit was ook zo, op een vampier na. Net de vampier waarvan Akai dacht dat ze het slimst was. Freddy kwam boos af en spuugde in het voorbijgaan op de weerwolf. Koda reageerde hier dan ook niet blij op en werd boos op Freddy. Akai kreeg hier al snel genoeg van en trok een geërgerd gezicht. Een bende kleine kinderen waren het! Niet meer, niet minder! Akai vond dat ze allemaal overdreven. In snelle passen ging hij naar Freddy.”Wat heb jij ineens?” vroeg hij, niet kwaad, maar eerder geërgerd.

Oh, Akai/nanomi vroeg zich af wat ze had. "Gho... Wat was het probleem. Een saaie schooldag, wat mensen bij elkaar. Niets om je zorgen over te maken toch? Oh, ze vergat iets. mensen was het foute woord. Het waren vampiers. nog altijd geen groot probleem. ow wacht, toch wel. Ze is een weerwolf. Ja, probleem gevonden. Dat was niet zo moeilijk toch?" Lilo hoopte dat ze hard genoeg dacht voor meneer de mindreader. Het stond haar helemaal niet aan dat hij dat weerwolfding zo verdedigde. Waarom dacht ze het eigelijk, het is niet dat ze hiet niet mocht weten. "Omdat ik het even had doorgestuurd naar meneer de japanese vampier, waarvan ik niet meer zeker ben van zijn naam, zal ik het julie ook maar zeggen, want ik hou niet van uitsluiten. Dat stinkend wicht is mijn probleem. Zo simpel is het."

Akai keek Freddy aan. Ookal concentreerde hij zich er niet echt op hoorde hij precies iets zoemen in zijn hoofd. Meteen besefte hij dat Freddy iets in haar gedachten zei, dus ‘opende’ hij zijn hersenen om de stem binnen te laten. Hij had niet alles kunnen horen, maar wist wel meteen wat haar probleem was, ook al vond hij dit geen probleem. Maar Freddy hield het niet bij haar gedachten en zei al snel wat er haar dwars zat. Akai schudde zacht zijn hoofd. “Mijn naam is niet belangrijk, die weet niemand, ik zelf amper, maar de meesten noemen mij nu Akai. Maar luister nu eens goed naar mij,” dit laatste zei Akai op een redelijk kwade toon, “ik verdedig niemand want ik sta aan geen kant behaalve die van mijzelf. Ik gebruik gewoon mijn gezond verstand en dat zegt mij dat, als iets of iemand ons niets doet en ons niet bevooroordeeld, wij dat ook niet moeten doen!” Akai keek nog even teleurgesteld naar Freddy, hij had haar blijkbaar slimmer ingeschat dan ze was, en stapte vervolgens de klas in, om zich daar in een hoekje, zoals hij altijd deed, te zetten.

‘Wel, je lijkt best wel op een spuugbak, zo ruik je ook. En wat je misdaan hebt? Wel, je hebt helemaal niets misdaan’ verbeeldde ze het zich nu, of klonk de vamp echt verontschuldigend? ‘Ik bedoel, je kan er ook niets aan doen dat je moeder haar benen heeft gespreid voor je vader waardoor een fout van de natuur zoals jij bent ontstaan.’ Dakotahs mond viel open en vormde een verontwaardigde O. Nee, het was duidelijk verbeelding geweest. Kodah wilde haar boos van repliek dienen, maar Akai was haar voor. ‘Wat heb jij ineens?’ vroeg hij duidelijk geërgerd. ‘Omdat ik het even had doorgestuurd naar meneer de japanese vampier, waarvan ik niet meer zeker ben van zijn naam, zal ik het julie ook maar zeggen, want ik hou niet van uitsluiten. Dat stinkend wicht is mijn probleem. Zo simpel is het.’
Dakotah dacht even na over deze zin, want ze snapte hem niet direct. Doorsturen naar meneer de japanse vampier… O, waarschijnlijk had die telepathische krachten ofzo. ‘Wel sorry dat ik een fout van de natuur ben, daar kan ik inderdaad niets aan doen, maar we bestaan nu eenmaal, en, by the way, jullie zijn evengoed een fout van de natuur als ik dat ben. Ofwel zijn we allemaal geen fout… Ik zou het wel op prijs stellen dat je mijn ouders niet beledigd.’ voegde ze iets zachter eraan toe. ‘En ik was geen probleem, jij hebt van mij jouw probleem gemààkt.’ Besloot Kodah weer wat luider. Wie is hier degene die stinkt…, dacht ze erachteraan. Akai nam opnieuw het woord ‘Mijn naam is niet belangrijk, die weet niemand, ik zelf amper, maar de meesten noemen mij nu Akai. Maar luister nu eens goed naar mij, ik verdedig niemand want ik sta aan geen kant behalve die van mijzelf. Ik gebruik gewoon mijn gezond verstand en dat zegt mij dat, als iets of iemand ons niets doet en ons niet bevooroordeeld, wij dat ook niet moeten doen!’ Kodah keek de japanse vampier aan. Hij was erg slim, ze vond dat hij overschot van gelijk had…

Wat was het toch een dom kind. Misschien weet je niet zoveel van ons soort, vlooienbak. Maar Ik ben niet als een monster geboren. Ik geloof niet in het lot, God had mij zeker een kans gegeven als mens, ik had een goed leven. Maar jij Lilo keek haar aan alsof ze een hoop vuil was. Eigelijk was ze dat ook. Jij kreeg geen kans, als mens. Je bent als afschuwelijk monster geboren. Lilo walgde gewoon van het wezen voor haar. Ze vond het zelf spijtig dat haar spuug op dat ding zat. Het was het gewoon niet waard.