pompidom school

Akai hoorde de twee buiten nog verder discussiëren. Hij had echt geen zin om weer naar buiten te gaan, maar wist dat hij zich schuldig zou voelen moest er iets gebeuren. Akai ging weer naar buiten en keek de vier een voor een aan. Hij had geen zin om kwaad te worden dus zei hij kalm: “is het nu gedaan? Freddy, Sya, Chyta, de les gaat ver beginnen en we willen onze “boeiende” les aardrijkskunde toch niet missen?” Het woord boeiende sprak hij expres sarcastisch uit, want aardrijkskunde was weer zo een les die hij niet meer nodig had. Akai glimlachte even naar zijn mede vampiers, de lach straalde ‘kom,kom het is al goed geweest’ uit.

‘Misschien weet je niet zoveel van ons soort, vlooienbak. Maar ik ben niet als een monster geboren. Ik geloof niet in het lot, God had mij zeker een kans gegeven als mens, ik had een goed leven. Maar jij,’ de vrouwelijke vampier keek haar verachtelijk aan. ‘Jij kreeg geen kans, als mens. Je bent als afschuwelijk monster geboren.’ Dakotah zuchtte. Die wist duidelijk niet het fijne van weerwolf-zijn. De enige reden dat ze in zo’n beest kon veranderen, waren vampiers. Ja, ze was zo geboren, maar was zij dan echt slechter dan vampiers? Die moesten toch ook van ergens komen? Dat was allemaal een groot vraagteken, en Kodah had geen zin om haar energie te verspillen aan iemand die zo goed als ontkende dat ze een monster was. ‘Ik ben tenminste geen monster dat levens steelt.’ Dakotah draaide zich weg van het meisje en ging het lokaal binnen. De les was al begonnen, Kodah zuchtte opnieuw en probeerde geruisloos langs de kant een stoel achteraan te bemachtigen, waar ze niet op zou vallen. Ze plofte neer op de eerste de beste stoel die ze bereikte en haalde haar spullen boven. Wat een tijdsverspilling was dat gesprek geweest. Het kon Dakotah niet schelen wat die bloedzuiger van haar dacht.

Lilo vond de Japanner zwak. Ondanks dat hij een hoofd groter was. En Sterker. En aan de manier van bewegen zag ze dat hij zijn lichaam goed onder controle had. Toch vond ze hem zwak. Net zoals dat monster. Gho, ze nam geen levens. Alsof menselevens nog maar enige betekenis hebben. Lilo voelde aan dat het een belediging was. Maar het punt ontging haar. "Waarom ga je nog maar om met dat ding?" Lilo keek in de japanner zijn ogen. Ze keek oprecht, ze luisterde aandachtig. En hoopte met heel haar hart dat hij haar een antwoord gaf dat enige wijsheid bevatte. Daar had Lilo echt nood aan.

"Waarom ga je nog maar om met dat ding?" vroeg Lilo. Freddy keek hem aan en had nu alle aandacht voor hem. Akai keek het meisje aan. Eigenlijk was dit wel een goede vraag. Waarom gaf hij haar een kans? Maar dan kon je je ook afvragen waarom niet? Akai zijn ogen werden wazig, hij was diep in gedachten verzonken. Waarom? Eigenlijk was het simpel… Maar hij kon het haar toch niet zomaar vertellen? Ze kenden elkaar nog geen dag en… hij had plechtig gezworen het nooit aan iemand te zeggen. Akai zijn hand ging impulsief naar de plaats waar het medaillon (die niet zichtbaar was omdat het onder zijn kleren zat) was. Na een tijdje keek hij weer met heldere ogen naar Lilo. Zachtjes zuchtte hij. “Omdat…” Akai schudde zijn hoofd, hij kon niet het niet zeggen, hij moest andere woorden vinden. “Zwakke vampier dat je bent” dacht hij in zichzelf. Hij keek Freddy weer met zijn zachte ogen aan en zei met zijn kalme stem: “omdat iemand in mijn verleden dat ook gedaan heeft en dankzij die persoon heb ik geluk leren kennen.”

Lilo sloeg haar ogen neer. Ze had het gevoel dat ze iets van hem had gestolen. Ze wou hem niet dwingen. Toch was ze blij met het antwoord, op een manier. Ze kreeg even het gevoel dat er meer was. Dat ze even zijn geschiendenis doorgronde. Maar waarschijnlijk was dat maar een gevoel. Ze keek hem terug aan. "Ik kan me niet voorstellen dat het toen over een weerwolf ging."

Even merkte Akai dat Lilo haar ogen neersloeg. Maar al snel keek ze hem weer aan en vroeg ze: "Ik kan me niet voorstellen dat het toen over een weerwolf ging." Akai grijnsde even, ze was wel koppig die Freddy… Maar al snel stond zijn mond weer strak. Hij vond dat hij al genoeg had gezegd tegen iemand die hij amper kende. “Als je het niet erg vind, zwijg ik er nu liever over” zei hij koeltjes. Akai wou zich omdraaien toen hij plots aan iets dacht. Opnieuw keek hij Freddy recht in de ogen. “Ik ben Akai Kamu en wat is jouw naam?” vroeg Akai terwijl hij even naar Freddy glimlachte.

Sya had het hele gebeuren stokstijf en stilzwijgend aanschouwd. En ze was er van verbaasd dat Chyta dat ook had gedaan, een natuurtalentje die vampier. Ze snapte het niet, waarom deed Lilo zo grof. Oké ze was een weerwolf, maar het was nog niet bewezen dat ze slecht was. ze was zelf nog niet eens veranderd, wat volgens Sya een wonder was. al wist ze niet zo veel van weerwolven, alleen dat ze levensgevaarlijk zijn. zelf voor vampiers, vooral voor vampiers. Ze liep de klas binnen, aardrijkskunde, zucht, nog zo een vak waar ze alles al van wist. De weerwolf zat daar ook. Sya glimlachte lichtjes en ging toen achteraan in de klas zitten. nog 1 uur en deze dag was gedaan. vreemde eerste schooldag.

Dakotah zag de tweede zwartharige, vrouwelijke vampier de klas binnenkomen. Die glimlachte licht, en ging toen ook achter in de klas zitten. Dakotah dacht dat deze vampier wel eens een pak vriendelijker zou kunnen uitdraaien dan mevrouw-ik-haat-weerwolven-omdat-ze-nou-eenmaal-bestaan. Ze glimlachte even naar de chinees-uitziende vamp en fluisterde. Het chinese meisje zou haar toch wel horen, al sprak ze nog zo stil. ‘Hoi, ik ben Dakotah, wie ben jij?’ Ze keek haar vragend aan en hoopte dat de scène van in de gang zich niet zou herhalen in het klaslokaal. Maar het was het risico waard, aardrijkskunde was oersaai…

De weerwolf lachte terug, ze was dus aardig. “mijn naam is Sya, en bevalt school je wat?” vroeg ze vriendelijk, Sya lachte wel, het was niet echt waarschijnlijk dakotah het hier zo leuk vond, zeker niet met wat er gebeurd was. Sya snapte het echt niet hoe lilo zo zou kunnen doen. Sya had weerwolven altijd boeiend gevonden, zo boeiend dat het haar leven, voor zover je het leven zou kunnen noemen, bijna had gekost. Ze schatte weerwolven nog altijd hoger in dan mensen, die volgens Sya geen enkele waarde hadden. Misschien was dat wel grof, maar het was nu zo. Ze ging haar mening na 500 jaar niet ineens veranderen omdat ze nu ineens naar school ging. Wat niet zo een slim idee was, achteraf gezien. Het was een redelijk grappige dag geweest, amusant. Maar zoveel problemen op één dag had Sya nog niet zo veel meegemaakt, ze vermeed meestal ook problemen. Nu kon ze wel begrijpen waarom al die mensen zo tegen school waren.

Chyta had de hele nieuwsgierig maar stokstijf en zwijgend gadegeslaan. Lilo had duidelijk gemaakt dat ze niet zo voor weerwolven was, haar kon het niet veel schelen. Weerwolf of vampier, dat maakte niet uit. Je was toch anders dan de mensen, je was toch een monster. Zij dacht dat er wel wat vriendelijke weerwolven moesten zijn, het enige nadeel was de stank waar je niet aan gewend raakte. Ze liep als laatste de klas binnen en knikte even naar de weewolf; ze begon te praten tegen Sya dat kon nog wel interessant worden, alles beter dan aardrijkskunde, en ze zette zich erbij.

Chyta kwam erbij zitten en had duidelijk ook niets tegen de weerwolf. Maar ze merkte wel dat zij ook met haar neus opgetrokken zat, net als Sya. Ze hoopte dat het niet te grof overkwam. Maar Dakotah stonk echt wel, al vond zij dat van hun waarschijnlijk ook. Sya probeerde zo min mogelijk te ademen, en hoopte dat het niet te hard zou opvallen. Ze hoopte dat ze Dakotah nooit als weerwolf zou meemaken, want uit ervaring wist ze dat die nog harder stonken.

‘Mijn naam is Sya, en bevalt school je wat?’ antwoordde de vampier. Dakotah lachte zacht. En of school beviel. ‘ja, best wel’ Ze gniffelde nog steeds. ‘Wat is school zonder een bijna-gevecht met een vampier?’ zei Kodah sarcastisch. ‘Nee, school valt wel mee…Doet ze altijd zo?’ Het was duidelijk dat ze het over de zwartharige furie van in de gang had. Sya leek haar heel wat aardiger, maar ze hoopte dat deze vraag niet ongepast was. Misschien waren ze wel best buddies voor altijd of zoiets klefs.

“helemaal niet, ik had zoiets niet meteen verwacht van haar. Normaal is Lilo altijd heel beheerst en nogal ruimdenkend. Ik weet niet wat er was gebeurd. Moest Chyta” en ze knikte haar kant uit. “je nu besprongen hebben, zou ik niet eens verschoten zijn.” lachte Sya, chyta deed het goed, vreemd goed. Ze leek geen nieuweling meer, en dat was vreemd. Sya haalde haar schouders op, wat raar moest overkomen, des te beter dat Chyta zo snel leerde.

Chyta glimlachte, ze was best trots op haarzelf. "Ik ben dus Chyta." stelde ze zich voor. Ze keek even naar Lilo. Ze vroeg zich af waarom ze zo gereageerd had. Misschien had ze ooit iets meegemaakt met weerwolven. Een beweging van sya trok haar aandacht, waarom haalde ze nu haar schouders op? Waarschijnlijk een reactie op haar gedachten, waarschijnlijk vond ze het raar dat ze niet zomaar op Dakotah was gevlogen en een gevecht was begonnen. Maar ze had zich ingehouden, ze vond het zelf raar maar het was haar gelukt. Ze glimlachte tevreden.

‘Helemaal niet, ik had zoiets niet meteen verwacht van haar. Normaal is Lilo altijd heel beheerst en nogal ruimdenkend. Ik weet niet wat er was gebeurd. Moest Chyta’ Sya knikte naar de blonde vampier, ‘je nu besprongen hebben, zou ik niet eens verschoten zijn.’ Kodahs blik verschoof van Sya naar Chyta. Het blonde vrouwtje had felrode ogen, feller dan normaal, ze gloeiden. Een nieuwelinge. Waarom had ze dat nog niet eerder opgemerkt. Dakotah knikte goedkeurend. Voor een nieuwelinge had ze inderdaad erg veel zelfbeheersing. Doordat ze zo staarde naar de twee vampiers, merkte ze maar al te goed dat die hun neus optrokken. Zij vinden natuurlijk dat ik stink, dacht ze. Maar dan nog, ik ben één stinkend wezen in deschool voor hen, maar voor mij zijn dat er meer… ze merkte dat ze zelf ook haar neus optrok, om de geur zo goed mogelijk uit te sluiten. ‘Normaal is ze beheerst en ruimdenkend?’ Dakotah kon zich niet inbeelden dat de bluidzuiger in de gang ruimdenkend zou kunnen zijn. Ze trok dan ook haar wenkbrauwen op. ‘tsja, het zal jullie niet verbazen dat ik dat moeilijk te geloven vind… Hoi Chyta’ voegde ze eraan toe. ‘Aangenaam, denk ik.’ ze giechelde weer. Wat een woordkeuze.

“nuja, zo lang ken ik haar nog niet. maar ik had haar nog nooit neerbuigend over weerwolven horen doen. Maar ja, misschien heeft ze wel een verleden met jullie soort. Niet dat het haar gedrag verantwoord.” Want als Sya én chyta hun konden inhouden, dan kon dat voor Lilo toch geen probleem zijn. want Sya was er zeker van dat van hun 3, Lilo de meest beheerste was. Chyta was nog nieuw, en door Sya haar vechtkarakter, was ze opvliegender dan Lilo, die zorgvuldig gevechten vermeed. Misschien had het voorval met Aiden een ommekeer gemaakt bij haar. Maar Aiden was een vampier, daardoor zou ze weerwolven toch niet haten. Natuurlijk hadden vampiers een natuurlijke afkeer van weerwolven en omgekeerd. Maar als zij zich konden gedragen, dan kon Lilo dat toch zeker. trouwens, hier in Forks, had je wel een probleem als je openlijk tegen weerwolven was. het stikte hier van ze. Sya zag dat Dakotah haar neus ook optrok. Al was het moeilijk te geloven voor Sya, maar zij vond dus dat vampieren stonken. Ocharme, dat zit dan met 4 vampiers in 1 klas.

"Hoi, ook aangenaam." antwoorde Chyta lachend.
"Ik ken haar ook zo lang nog niet, ik denk dat er inderdaad iets is gebeurt vroeger, maar als ik me kan beheersen..." zei ze twijfelend; ze had Lilo nog nooit zoiets zien doen.
Ze was altijd rustig en beheerst, ook met Aiden was dat zo geweest. Terwijl zij het daar veel moeilijker mee had, en sya waarschijnlijk ook. Ze zag dat Dakotah haar neus optrok en lachtte eventjes, ze zaten allemaal gezellig met elkaar te praten maar vonden wel van van elkaar dat ze stonken. Zij kon zich niet inbeelden dat ze stonk, er had al eens een mens tegen haar gezegt dat ze het beste was dat hij ooit al geroken had. Hij was dan wel gestorven. Blijkbaar vonden enkel vampiers en weerwolven ekaar stinken, waarschijnlijk vonden mensen weerwolven ook lekker ruiken.

Dakotah schudde haar hoofd. Ruimdenkende personen zouden door één voorval toch geen hele soort over dezelfde kam scheren? Zij had al gevochten met agressieve vampiers, maar dat wilde toch niet zeggen dat alle vampiers zo agressief waren? Ze haalde haar hand door haar haar. ‘Nja, daar kan ik niets aan veranderen natuurlijk… Al vind ik het wel nogal discriminerend…’ Kodah haalde haar schouders op. ‘Zij moet het maar weten. Ik zit nu eenmaal hier op school, zelfs in dezelfde klas, en als je aardig doet is het volgens mij veel makkelijker leven met elkaar, maar het is haar keuze als ze het zichzelf moeilijk wil maken. Tussen haakjes, heb ik veel gemist vandaag?’ Ze beet zacht op haar lip. Dat sporadisch spijbelen zou ze eigenlijk echt moeten laten.

dakotah haalde haar hand door haar haar. dat had ze niet moeten doen. de stank verspreidde zich nog meer en Sya trok haar neus op met een verontschuldigend glimlachje. ze vond het grof dat ze zo deed, maar het was echt niet te verdragen. het stelde haar wel gerust dat dakotah net hetzelfde deed.

Lilo volgde het gesprek. Ze kon het echt niet geloven dat iedereen zo luichtig reageerde op het wezen dat afschuwelijk stoknk. Van Sya had ze het wel verwacht. Maar Chyta? Eigenlijk was het verkeerd. Als er iemand niet tegen haar instinkten zou mogen vechten was het Chyta. Ze was een natuurtalentje in het vampier zijn, niets zou haar mogen tegenhouden. En zeker niet om vriendschap te sluiten met dat... Ding. Het ergerde dat iedereen over haar spreekt alsof ze er niet echt bij was. Ze had helemaal geen verleden met deze stinkerds. Ze vond er helemaal niets aan. Ze stonk, ze was anders, ze was gevaar. En ze liep zomaar op een hoop vampieren af. En nu zat ze nog in heer klas ook. Lilo besloot om wat deo te gaan kopen en die morgen overvloedig in het wezen haar gezicht te spuiten. Zou ze zich niet aan haar eigen geur ergeren? Ze stopte met zich dingen af te vragen en liep de les binnen. Die al bezig was. Ze zuchte, zette zich neer en Blafte de jongen naast haar af omdat hij keek. Ze deed het alleen bij hem, maar eigelijk staarde de hele klas. Zucht, mensen.

Chyta zuchte, ze hoopte op een reactie van Lilo maar het enige wat ze kreeg was dat ze de jongen naast haar afblafte. Misschien moest ze er maar naar toe gaan; dan zat ze daar niet alleen. Maar dan liet ze Dakotah en Sya wel zitten. Ze bleef bij Dakotah en zou na de les naar Lilo gaan en zien of er iets was, misschien was er wel gewoon niks en haatte ze gewoon weerwolven. "In de middag hebben Lilo en Sya iets uitgestoken, sya kan je het zelf beter vertellen dan ik." Ze lachte half, ze ging niet zeggen dat ze zich toen was gaan voeden want dat kon de weerwolf slecht opnemen.

Lilo had niet geantwoord op de vraag van Akai, eigenlijk kon het hem niet veel geven, als hij het echt wou weten kon hij daar meteen achterkomen. Akai glipte het lokaal binnen. Het eerste wat hem opviel was de plaats waar hij wou gaan zitten al bezet was, door de weerwolf. Het tweede dat hem opviel was dat ze allemaal met een opgetrokken neus zaten. Akai snapte wel waarom, de weerwolf rook inderdaad niet lekker… Akai trok geen neus echter niet op, hij vond dit eerder onbeleefd. Hij probeerde zich te concerteren op de geur van de andere drie vampiers. Akai wist niet goed waar te zitten. Als hij bij de meiden zou gaan zitten zou dat zo ‘homo achtig’ lijken. Maar aangezien hij ook geen zin had bij een mens te gaan zitten deed hij het toch. Stil zette hij zich neer en luisterde hij half naar het gesprek van de meiden en half naar de leerkracht.

“veel gemist, het was effe leuk in de middag. Een beetje mensen verward, van die dingen. Maar als je lessen bedoelt, nee, niets gemist. Alles is hier op zo een laag niveau.” Zuchtte Sya. Akai was er ook komen bij zitten, stil zoals altijd. Maar lilo had haar apart gezet, en de jongen naast haar was er niet goed van. Zij was duidelijk slecht gezind. Raar, wat zou lilo tegen weerwolven hebben, tegen degene die vampieren geen kwaad deden toch. Ze waren niet eens een bedreiging qua voedsel. Geen probleem toch, op de geur na dan. Maar daar kon zij toch niet aan doen.

Sya haalde haar neus op. Oeps. Maar ze glimlachte wel. Intussen kwam de furie van de gang binnen. Kodah zou er haar linkerhand voor over hebben om te weten wat er in dat zwartharige hoofd omging. Nu ja, niet haar hele hand,… Ze wou gewoon erg graag weten wat zij dacht over de confrontatie. Maar je kon nu eenmaal niet altijd je zin krijgen. In de middag hebben Lilo en Sya iets uitgestoken, Sya kan je het zelf beter vertellen dan ik.’ Lachtte Chyta. Dakotah keek automatisch naar Sya. Ze verbaasde zich zelf hoe makkelijk ze het vond om op haar gemak te zijn met drie vampiers -Akai had zich geruisloos bij hen gevoegd- op haar lip, en een vierde wat verderop. ‘veel gemist, het was effe leuk in de middag. Een beetje mensen verward, van die dingen. Maar als je lessen bedoelt, nee, niets gemist. Alles is hier op zo een laag niveau.’ Dakotah zuchtte voor haar misschien wel… Waarschijnlijk was het de wie-weet-hoeveelste keer dat Sya de middelbare school deed. Voor haar was het voorlopig de eerste keer… Niet dat dat de lessen interessanter maakte, integendeel. ‘Voor jou misschien wel, het is misschien wel de 50ste keer ofzo’ ,Ze overdreef het wat, ‘dat jij school loopt, maar voor mij is dat niet zo… Al moet ik wel zeggen dat de lessen oersaai zijn… De meeste dan toch…’

Sya gniffelde. “de 50ste keer…nee, net niet. de 2e om precies te zijn. en de eerste keer was toen ik nog mens was… en in de middeleeuwen was het onderwijs nu niet op zo een hoog niveau. Ik heb mijn leven vooral gespendeerd aan reizen. Waardoor geschiedenis en aardrijkskunde supersimpel zijn voor mij. maar ook de rest is gewoon gemakkelijk, veel opslagruimte he.” Zei sya rustig. Ze dacht terug aan haar eerste keer school. in haar mensentijd. Er waren vele dingen dat ze vergeten was van dan, maar school zou haar altijd bijblijven. Ze waren niet rijk en dan was het ook niet meer dan logisch dat ze niet naar school ging, zeker omdat ze een meisje was. maar met haar doorzettingsvermogen en leepheid had ze haarzelf toch school geregeld bij een rijke familie. Het was de beste tijd van haar kinderbestaan geweest. Van haar hele mensenbestaan. Ze zuchtte vol heimwee, mens zijn was ook niet mis geweest. Vreemd genoeg